Ορισμένα εστιατόρια στην Ιαπωνία, χρησιμοποιούν ρεαλιστικά δείγματα φαγητών για να δείξουν πως είναι τα διάφορα πιάτα του καταλόγου.
Τα δείγματα αυτά φτιάχνονται από διάφορα υλικά, όπως πλαστικό και κερί.
Στο παρακάτω βίντεο, ένας καλλιτέχνης δημιουργεί ένα δείγμα γαρίδας tempura καθώς κι ένα εκπληκτικά ρεαλιστικό λάχανο.
Δείτε το βίντεο:
Αυτό το chihuahua είναι ένα χαριτωμένο και χαρούμενο σκυλάκι, μέχρι να βρεθεί σε λάθος χέρια.
Δείτε πως παγώνει και κάνει τον ψόφιο κοριό μόλις ο Daniel τον πιάσει στα χέρια του…
Το περιστατικό με την ονομασία «Πέρασμα Dyatlov» είναι ένα σπάνιο και μυστηριώδες μυστήριο στην ιστορία της Ρωσίας.
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
– See more at: http://entypwsiako.com/to-mistirio-tou-1959-me-to-thanato-9-pezoporon-roson-pou-akoma-ke-simera-parameni-anexigito/#sthash.b2RAYz8j.dpuf
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Πολλές περιοχές του κόσμου, που για κάποιους θα αποτελούσαν αξιοθέατα, για αρκετούς άλλους, είναι απλώς τόπος μαρτυρίου.
Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τις ίδιες περιοχές, ωστόσο αυτό που μεσολαβεί, είναι οι φοβίες, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Αν λοιπόν φοβάστε το σκοτάδι, τους κεραυνούς ή ακόμα και τους… κλόουν, σίγουρα δεν θα πρέπει να πατήσετε το πόδι σας στα παρακάτω αξιοθέατα!
Όσοι φοβούνται τους κεραυνούς: Μακριά από το Δέλτα του Catatumbo στη Βενεζουέλα
Ο χειρότερος προορισμός, όσων ανθρώπων φοβούνται το εκτυφλωτικό φως του κεραυνού, είναι το Δέλτα του ποταμού Catatumbo στη Βενεζουέλα, όπου οι καταιγίδες και οι κεραυνοί, είναι καθημερινό φαινόμενο. Στη συγκεκριμένη περιοχή, επί δέκα ώρες κάθε νύχτα, πέφτουν κεραυνοί και υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, χτυπούν στο σημείο περίπου 1.000.000 (!)
Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετές τουριστικές εταιείες, προσφέρουν περιηγήσεις στην περιοχή, μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει κάποιος τις φωτεινές και θορυβώδεις νύχτες στα νερά του Catatumbo.
Όσοι φοβούνται τους κλόουν: Μακριά από το Baraboo, στο Wisconsin
Σε πολλούς αρέσουν οι κλόουν, αλλά ας σοβαρευτούμε και ας το παραδεχτούμε. Είναι μεγάλη πηγή τρόμου. Η μικρή πόλη Baraboo, του Wisconsin, είναι η κόλαση όσων φοβούνται τα βαμμένα πρόσωπα, τις αποτυχημένες περούκες και τα χαμόγελα του τζόκερ. Τον 19ο αιώνα το Baraboo, ονομαζόταν και «πόλη των τσίρκων», καθώς στην περιοχή υπήρχαν πολλά Show, αυτού του είδους. Σήμερα στην πόλη λειτουργεί το μουσείο «Circus World», στο οποίο μεταξύ άλλων υπάρχει και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, με πληροφορίες για την ιστορία των τσίρκο, στις ΗΠΑ.
Όσοι φοβούνται τα ύψη: Μακριά από το Εθνικό Πάρκο του Grand Canyon
Αυτονόητα πράγματα. Όταν φοβάσια τα ύψη, η καλύτερη θέα, βρίσκεται στο έδαφος. Το Grand Canyon, είναι απαγορευμένη περιοχή για υψοφοβικούς και ακροφοβικούς, καθώς πέρα από τις από τομες κοριφές, υπάρχει και το Grand Canyon Skywalk. Πρόκειται για έναν γυάλινο διάδρομο, που επιτρέπει σε όποιον τον περπατά, να κοιτάζει από θέα ύψους 4.000 ποδιών. Σίγουρη συνταγή για έμφραγμα.
Όσοι φοβούνται το σκοτάδι: Μακριά από το Tromsο
Το Fear of the Dark, είναι αριστούργημα, αλλά το σκοτάδι της Νορβηγίας δεν αντέχεται. Η νυχτοφοβία, εμφανίζεται στα περισσότερα παιδιά, τα οποία ως ενήλικες, διατηρούν κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις. Ο τόπος, που θα μπορούσε να ξυπνήσει αυτές τις αναμνήσεις, είναι σίγουρα το Tromso. Κάθε Χειμώνα, ξεκινά ένας νυκτοφοβικός εφιάλτης, που κρατά από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 21 Ιανουαρίου. Υπάρχουν φεστιβάλ και μπορείς να δεις και το βόρειο Σέλας, αλλά αν μισείς το σκοτάδι, σίγουρα το Tromso, δεν θα είναι ένας από τους αγαπημένους σου προορισμούς.
Όσοι φοβούνται το νερό: Μακριά από τη Βενετία
Όταν έχεις νεροφοβία, δεν είναι εύκολο ούτε να ταξιδεύεις, ούτε να ζεις μ” αυτό. Ειδικά αν βρίσκεσαι στη Βενετία, όπου το νερό είναι παντού. Πρέπει να περάσεις από το νερό για να μπεις στην πόλη και όταν βρεθείς εκεί, είναι αδύνατον να κάνεις βόλτα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα μικρά και μεγάλα κανάλια. Ακόμα και αν δεν μετακινείσαι καθόλου το νερό σε περικυκλώνει!
Όσοι φοβούνται τις νυχτερίδες: Μακριά από το Austin
Η γέφυρα Congress Avenue, στο Austin του Τέξας, είναι το απόλυτο τεστ για όσους φοβούνται τις νυχτερίδες. Λίγες πόλεις στον κόσμο, μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια «δοκιμασία». Κάθε απόγευμα από τον Μάρτιο ως τον Οκτώβριο, αρκετοί άνθρωποι πηγαίνουν στο συγκεκριμένο σημείο, για να παρακολουθήσουν 1,5 εκατομμύριο νυχτερίδες να φεύγουν από τη γέφυρα και να πετούν στον ουρανό. Για τους τολμηρούς υπάρχει και τουρ με καγιάκ, κάτω από τη γέφυρα, για να παρατηρήσουν από κοντά το φαινόμενο.
Όσοι φοβούνται τους μικρούς χώρους: Μακριά από τη Βουδαπέστη
Αν δεν είστε σίγουροι ότι υποφέρετε από κλειστοφοβία, ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη θα ήταν ένας καλός τρόπος να μάθετε. Κάτω από τους δρόμους της πόλης υπάρχει ένα υπόγειο σύστημα σπηλαίων. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, αν το ψάξει κάποιος μπορεί να κάνει μια βόλτα στον υπόγειο λαβύρινθο, που οδηγεί συνεχώς σε όλο και πιο στενά μέρη. Οι κλειστοφοβικοί μπορούν να παραμείνουν στην επιφάνεια, απολαμβάνοντας, μια πραγματικά όμορφη πόλη
Όσοι φοβούνται τα Καβούρια: Μακριά από το νησί των Χριστουγέννων
Κανένας δεν θα ήθελε ένα τσίμπημα από καβούρι, αλλά όσοι τρομάζουν ακόμα και στη θέα τους, σίγουρα δεν θα πρέπει να επισκεφθούν ποτέ τη Νήσο των Χριστουγέννων (ανήκει στην Αυστραλία) τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο. Είναι η εποχή που τα καβούρια πραγματοποιούν την ετήσια «μετανάστευσή» τους. Εκατομμύρια καβούρια μετακινούνται από το δάσος του νησιού, προς την ακτή για να βρουν την τροφή τους. Το θέαμα είναι μοναδικό, αν φυσικά δεν έχεις τη συγκεκριμένη φοβία.
Όσοι φοβούνται τα πλήθη: Όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου
Αγοραφοβία, οχλοφοβία και άλλα καλά. Υπάρχουν αρκετές φοβίες, που έχουν σχέση με τον τρόμο που νιώθει κάποιος όταν βρίσκεται μέσα σε ένα πλήθος. Όπως και αν αποκαλούνται το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο πανικός που προκαλείται από τους ανθρώπους γύρω μας. Μέσα στο 2013, 28 πόλεις σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να χαρακτηριστιούν «μεγαλουπόλεις», έχοντας πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους, ωστόσο αν θα έπρεπε να βρούμε μία πόλη που οι αγοραφοβικοί πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγουν, αυτή είναι η Βομβάη.
Όσοι φοβούνται τους καρχαρίες: Νήσος Γουαδελούπη, Μεξικό
Η συγκεκριμένη φοβία, είτε έχεις δει τα «Σαγόνια του Καρχαρία», είτε όχι σίγουρα θα μπορούσε να σου χαλάσει τις διακοπές σε ένα εξωτικό νησί. Ειδικά αν αυτό, πράγματι το περιτριγυρίζουν καρχαρίες! Αν έχετε λοιπόν τη συγκεκριμένη φοβία ή αν απλώς δεν θέλετε να χάσετε τη ζωή σας, η φημισμένη για τους λευκούς καρχαρίες της, ηφαιστειογενής νήσος Γουαδελούπη, δεν θα πρέπει να είναι ένας από τους επόμενους προορισμούς σας. Πάντως δεκάδες φωτογράφοι και δύτες, προτιμούν το συγκεκριμένο νησί. Η τρέλα δεν πάει στα βουνα.
Μπορεί τώρα η ομορφιά και η λάμψη τους να θαμπώνει τους προβολείς και τα φλας των φωτογράφων, ωστόσο μερικά από τα αστέρια της σόουμπιζ είχαν μία μάλλον… αντιαισθητική παιδική ηλικία.
Δείτε ποιοι κύκνοι της σόουμπιζ ξεκίνησαν ως ασχημόπαπα:
Ανταμ Λεβίν (τραγουδιστής των Maroon 5)
Ντριου Μπάριμορ
Ζακ Εφρον
Κλόε Καρντάσιαν (η μικρή αδελφή της Κιμ)
Μάθιου Λιούις (Ο Νέβιλ Λονγκμπότομ από το «Χάρι Πότερ»)
Κριστιάνο Ρονάλντο
Αμπερ Ρόουζ (πρώην σύντροφος του Wiz Khaliffa)
Μπορεί η λίστα να έπρεπε να είναι μεγαλύτερη… Εξάλλου η Ελλάδα έχει τόσο όμορφα χωριά που θα ήταν άδικο να ξεχωρίσουμε ΜΟΝΟ κάποια από αυτά! Παρ’ όλα αυτά η λίστα που ακολουθεί θα σας δώσει μια πολύ καλή εικόνα από το τί παίζει… στην Ελλάδα για να αρχίσετε σύντομα τα ταξίδια!
ΣΥΡΡΑΚΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το Συρράκο (ή Σιράκο) είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων, που ανήκει διοικητικά στον Δήμο Βορείων Τζουμέρκων. Είναι χτισμένο σε μία πλαγιά του όρους Λάκμος, σε υψόμετρο 1.150 μέτρων.
Το Συρράκοστέκεται πάνω από την χαράδρα του ποταμού Χρούσια, παραπόταμου του Καλαρρύτικου και απέναντι του αντικρίζει τα Τζουμέρκα. Οι κοντινότερες πόλεις στο Συρράκο είναι τα Ιωάννινα και η Άρτα που απέχουν 40 λεπτά με μία ώρα ορεινής διαδρομής.
ΑΡΑΧΩΒΑ – ΛΕΙΒΑΔΙΑ
Η Αράχωβα (ή Αράχοβα) είναι μία ορεινή κωμόπολη του Νομού Βοιωτίας χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 968 μέτρων. Αποτελούσε έδρα του ομώνυμου δήμου μέχρι τα τέλη του ενώ με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης εντάχθηκε στον νέο δήμο Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας, του οποίου αποτελεί Δημοτική Ενότητα.
Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 3.703 κάτοικοι, ενώ ο πληθυσμός ολόκληρου του δήμου ήταν 4.180 κάτοικοι. Αποτελεί δημοφιλές χειμερινό θέρετρο, χάρη στην ύπαρξη χιονοδρομικού κέντρου και τη μικρή της απόσταση από την Αθήνα(περίπου 160 χιλιόμετρα).
ΔΙΚΟΡΦΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το χωριό Δίκορφο οφείλει το όνομά του στην τοποθεσία του, καθώς είναι κτισμένο στα 1.000μ. ανάμεσα σε δύο λόφους στην πολύ δασωμένη βορινή πλευρά του βουνού Μιτσικέλι.
Το Δίκορφο είναι γνωστό ως οικισμός από το 1431. Την ιστορία του μαρτυρούν τα μεγάλα πέτρινα αρχοντικά, η βιβλιοθήκη, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, οι ξερολιθιές και οι αυλόπορτες που ενώνουν τα σπίτια.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Η Μονεμβάσια, ή Μονεμβασία, ή Μονεμβασιά, ή Μονοβάσια, γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβασία, είναι μια μικρή ιστορική πόλη της ανατολικής Πελοποννήσου, της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς, στο Νομό Λακωνίας.
Είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου “Βράχου τηςΜονεμβασιάς”, που αποτελεί στην κυριολεξία μικρή νησίδα που συνδέεται με γέφυρα σε σχηματιζόμενο λαιμό συνολικού μήκους 400 μέτρων με τη σημερινή παράλια κατ΄ έναντι πόλη επί της λακωνικής ακτής.
Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες.
Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις. Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς. Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασιάςβρίσκεται στο Βορρά. Το παρωνύμιο της Μονεμβασιάς είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ.
Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από τη Μονεμβασιά, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του.
Σήμερα έχει 4.660 κατοίκους.
ΔΙΛΟΦΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το Δίλοφο είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων και ανήκει στο συγκρότημα των Ζαγοροχωρίων της Ηπείρου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις πλαγιές της Τύμφης. Το Δίλοφο ανήκει στον δήμο Κεντρικού Ζαγορίου και ο πληθυσμός τους σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 39 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Απέχει 32 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα ενώ η πρόσβαση στο χωρίο είναι ιδιαίτερα εύκολη αρκεί να είστε προσεκτικοί στις πινακίδες που θα σας οδηγήσουν σε αυτό μίας και δεν είναι πάνω στον οδικό δρόμο.
Το χαρακτηριστικό αυτό σε συνδυασμό με την απαγόρευση διέλευσης αυτοκινήτων μέσα από τον οικισμό, έχει βοηθήσει σημαντικά στην διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα και της αυθεντικής Ζαγορίσιας ταυτότητας που το κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα από τα περισσότερα και ομολογουμένως πανέμορφα χωρία του Κεντρικού Ζαγορίου.
Ο χαρακτηρισμός μάλιστα του οικισμού ως παραδοσιακού και διατηρητέου έχει ενισχύσει τον αναλλοίωτο χαρακτήρα του μίας και σε αυτό επιτρέπονται μόνο αναστηλώσεις και ανακατασκευές παλαιών κτισμάτων.
Το παλαιότερο όνομα του χωριού μέχρι το 1920 ήταν Σωπετσέλι ήΣο(μ)ποτσέλι, ονομασία η οποία στα σλάβικα και βλάχικα σημαίνει “τόπος με πολλά νερά”.
ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ – ΛΑΡΙΣΑ
Αμπελάκια…Το Στολίδι της Θεσσαλίας!
Μακριά από τα αστικά κέντρα και τους συγκοινωνιακούς άξονες,σε εποπτική θέση,πέντε χιλιόμετρα από τα Ιερά στενά των Τεμπών, ανηφορίζοντας κανείς μπορεί να δει να ξεπροβάλουν τα Αμπελάκια, η Ιστορική Κοινότητα των Αμπελακίων όπως έχει επικρατήσει.Κοινότητα η οποία ανήκει στην Επαρχία Λάρισας του Νομού Λάρισας, της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους ‘Οσσα’,ή ‘Κίσσαβος’ και σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα Τέμπη όπου περνά η Εθνική οδός,Αθηνών – Θεσσαλονίκης και σε απόσταση 31 χιλμ. από την Λάρισα,120 απόΘεσσαλονίκη και 380 από την Αθήνα. Η πρώτη οπτική επαφή με τα Αμπελάκια δίνει στον ταξιδιώτη την εντύπωση ότι αυτό το «χωριό» διαφέρει από τα άλλα …και όντως αυτό συμβαίνει.
Αρχοντικά κρεμασμένα στις πλαγιές του βουνού μαρτυρούν με την αρχιτεκτονική τους-αρχικά-ότι τα χρόνια που πέρασαν άφησαν την δική τους ανεξίτηλη ιστορική πινελιά.Μια μαγεία διάχυτη μέσα στα στενά του χωριού αφήνουν τον ταξιδιώτη άφωνο να θαυμάζει τον πολιτισμό που μαρτυρούν τα σπίτια,οι λιθόστρωτοι δρόμοι,οι γέροντες.
ΣΠΥΛΑΙΟ – ΓΡΕΒΕΝΑ
Το Σπήλαιο Γρεβενών είναι χωριό του νομού Γρεβενών. Ανήκει στον δήμο Θ. Ζιάκα και έχει μόνιμο πληθυσμό γύρω στα 300-500 ατόμα. Από τα αξιοθέατα του, το πολύ παλιό και καλά διατηρημένο Μοναστήρι, η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, χτισμένη αρχές του 1800, το δημοτικό σχολείο, που είναι κτίριο του 1930, το φαράγγι του Σπηλαίου με το γεφύρι της Πορτίτσας, το Γεφύρι του Κατσουγιάννη και της Λιάτισσας.
Από το Σπήλαιο ήταν ο Μακεδονομάχος Οπλαρχηγός Αδαμάντιος Μάνος (καπετάν Κόκκινος). Οι μόνιμοι κάτοικοι του Σπηλαίου ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της γης. Από τα πιο φημισμένα προϊόντα είναι τα φασόλια, η κατσικίσια φέτα και το τσίπουρο. Επίσης φημισμένο είναι το πανηγύρι του Σπηλαίου το Δεκαπενταύγουστο προς τιμήν του μοναστηριού της Παναγίας. Το πανηγύρι κρατάει τρεις ημέρες, από τις 14 μέχρι και τις 16 Αυγούστου.
Η μάζωξη γίνεται στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου παίζουν τοπικά συγκροτήματα και ο κόσμος χορεύει παραδοσιακούς χορούς. Στο Σπήλαιο Γρεβενών συρρέουν μέλη πολλών ορειβατικών συλλόγων καθώς και λάτρεις επικίνδυνων σπορ για να κάνουν ορειβασία, canyoning ή κανόε-καγιάκ.
ΝΥΜΦΑΙΟ – ΦΛΩΡΙΝΑ
Το χωριό Νυμφαίο (παλαιότερα Νιβέστα ή και Νεβέσκα) είναι ορεινός οικισμός (υψόμ. 1350) που έχει χαρακτηρισθεί «διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός». Υπάγεται στο Δήμο Αμυνταίου του Νομού Φλώρινας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού, στις ανατολικές κλιτείς του όρους Βέρνου σε απόσταση 57 χλμ από την πόλη της Φλώρινας μέσω του οδικού άξονα Ξινού Νερού.
Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος
ΒΛΑΣΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ
Η Βλάστη (παλαιότερες ονομασίες: Μπλάτσι ή Βλάτσι, Μπλάτζι (1830), Μπλάτζη (1858), Βλάτζη (1860) και Βλάτση, αλλά πιθανότατα και Βλάττη) είναι ένα γραφικό ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης. Υπήρξε ένα από τα σημαντικά προπύργια του Ελληνισμού κι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας.
ΠΕΡΤΟΥΛΙ
Ακολουθώντας τον ανηφορικό δρόμο στις πλαγιές του Κόζιακα 13 χιλιόμετρα μετά την Πύλη και σε υψόμετρο 900 μέτρων φτάνουμε στην Ελάτη , το μεγαλύτερο από τα ορεινά χωριά του νομού Τρικάλων και το πιο τουριστικά ανεπτυγμένο. Το παλιό όνομα του χωριού ήταν μέχρι το 1955 Τύρνα. Μεταξύ μας, οι ντόπιοι αποκλειστικά Τύρνα της αποκαλούν… Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Χτισμένη κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο , η Ελάτη διαθέτει σήμερα όλες εκείνες τις υποδομές και προδιαγραφές που την αναδεικνύουν ως τουριστικό προορισμό «πρώτης γραμμής» για όλες τις εποχές του έτους.
Παρέχει στον επισκέπτη ένα μοναδικού κάλους φυσικό περιβάλλον, φιλοξενία σε άφθονα γραφικά καταλύματα , και ανεπανάληπτους για τις παραδοσιακές γεύσεις τους χώρους εστίασης. Είναι το ορμητήριο για μοναδικές σε ομορφιά διαδρομές, μέσα στο πυκνό ελατόδασος , για οδηγούς και πεζοπόρους.
Το γυάλινο πάτωμα στο σαλόνι που επιτρέπει σε όλους να βλέπουν τον βυθό!
Όταν το όνομα ενός γιοτ είναι… συμβατό με τη μορφή. Το υπερπολυτελές γιοτ που σχεδίασε ο Ρώσος Ιγκνόρ Λομπανόφ ονομάζεται STAR και έχει όντως σχήμα αστεριού!
Πρόκειται για την πιο sui generis μορφή που μπορεί να έχει ένα γιοτ που και λόγω της τιμής του απευθύνεται μόνο σε πολύ παχυλά πορτοφόλια. Το STAR κοστίζει 500 εκατομμύρια ευρώ και έχει μήκος 100 μέτρα. Μπορεί να φιλοξενήσει 200 επιβάτες και να διανυκτερεύσουν 36. Διαθέτει ελικοδρόμιο, έχει οκτώ καταστρώματα, τέσσερα ασανσέρ και γυάλινο πάτωμα στο σαλόνι για να βλέπει κανείς ανεμπόδιστα τι συμβαίνει στον βυθό.
Όπως αναφέρει η Daily Mail, όσο και αν φαίνεται παράξενο, η ιδέα για την κατασκευή αυτού του πρωτότυπου γιοτ έγινε ξαφνικά και το μόνο που χρησιμοποιήθηκε ήταν μια… χαρτοπετσέτα!
Η ιδέα ανήκει στον Ρώσο σχεδιαστή Ιγκνόρ Λομπανόφ, ο οποίος σχεδιάζει πολυτελή γιοτ για πολύ γερά πορτοφόλια. «Η ιδέα ήρθε πραγματικά μέσα από τα αστέρια. Το σχήμα του είναι τέτοιο που ταξιδεύοντας μέσα στη θάλασσα θα φαίνεται στο νερό η απεικόνιση ενός αστεριού», δήλωσε ο αρχιτέκτονας του πλοίου.
Σε μια συζήτηση, ο Μαλιμπάγιεφ έστησε την ιδέα του αστεριού σε μια χαρτοπετσέτα. «Η ιδέα ήταν απίθανη, Μόλις είδα το σχέδιο στη χαρτοπετσέτα είπα αμέσως “ναι, πάμε να το κάνουμε” για να αποδείξουμε ότι ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να γίνει…γιοτ», δήλωσε ο Λομπανόφ στη συνέντευξη Τύπου.
iefimerida.gr
Ποιος Γιάννης πίνει και κερνάει;
Τι δουλειά έχουν οι κουτσοί και οι στραβοί τον άγιο Παντελεήμονα;
Τι μας νοιάζει αν η…αχλάδα έχει την ουρά μπροστά ή πίσω;
Ποιος ήταν ο Κουτρούλης που έκανε τέτοιο πάταγο με το γάμο του;
ΚΟΥΤΣΟΙ ΣΤΡΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ
Στα 1830, σ’ ένα χωριουδάκι της Κυνουρίας, στο Άστρος, παρουσιάστηκε ένας περίεργος άνθρωπος, που άρχισε να διαδίδει επίμονα ότι ήταν ο… Άγιος Παντελεήμονας, που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις διάφορες αρρώστιες, που τον μάστιζαν. Όπως ξέρουμε όλοι μας σχεδόν, ο πραγματικός Άγιος Παντελεήμονας είναι ο προστάτης των ανάπηρων και οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι γιατρεύει, εκτός από τις άλλες παθήσεις και τις παραμορφώσεις του σώματος, καθώς και τους τυφλούς. Ο άγνωστος, ωστόσο, του Άστρους δεν έκανε το παραμικρό θαύμα. Επειδή, όμως, δεν ενοχλούσε κανέναν με την παρουσία, τον άφηναν να λέει ό,τι θέλει. Παρ όλ’ αυτά, η φήμη πως στο όμορφο χωριό της Κυνουρίας παρουσιάστηκε ο Άγιος Παντελεήμονας, απλώθηκε γρήγορα σε όλη την τότε Ελλάδα. Όπως ήταν επόμενο, όσοι έπασχαν από τα μάτια τους, τ’ αφτιά τους, τα πόδια τους και από ένα σωρό άλλες ασθένειες, παράτησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκίνησαν να πάνε στο Άστρος, με την ελπίδα ότι θα γίνουν καλά. Κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί οι ανάπηροι, ώστε από τα διάφορα χωριά που περνούσαν, έλεγαν οι άλλοι που τους έβλεπαν: «Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»
ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ
Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζόταν κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και απ’εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρχε πιθανότης να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν “Αχλάδα” τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θ’άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η “Αχλάδα” έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: “Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά”, τι θα γίνει;
ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ
Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά καί άνισοι. Εκτός της δέκατης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, έκαστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτο βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οί επιβληθέντες φόροι, έτι βαρυτέρους και αφορήτους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποσταλλομένων πρός τούτο υπαλλήλωνη εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο απί των ραγιάδων (υπόδουλος-τουρκ.raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του»
ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ
Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!”…Το “πράσσειν άλογα” λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση…Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή/και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή/και “πράσσειν” και του “άλογο” που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα
ΣΑΡΔΑΜ
Η λέξη δεν έχει ετυμολογική ρίζα, αλλά προέρχεται από τον αναγραμματισμό του επιθέτου Μάνδρας. Ο Αχιλλέας Μάνδρας, ηθοποιός – σκηνοθέτης, γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ο πρώτος που γύρισε η ελληνική κινηματογραφική ταινία. Επειδή έκανε πολλά μπερδέματα την ώρα που έπαιζε, σκέφθηκε να τα ονοματίσει. Έτσι αναγραμμάτισε το επώνυμό του και μας έδωσε μια καινούρια λέξη. Την καλλιτεχνική λέξη «Σαρδάμ»
ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Στην Κόρινθο, που ήταν πλούσια πόλη, γίνονταν δύο πανηγύρια, για εμπόρους απ’ όλο τον κόσμο. Το καθένα είχε διάρκεια ενάμιση μήνα. Όταν την κατέκτησαν οι Φράγκοι, αυτά συνεχίστηκαν. Όσοι συμμετείχαν σ’ αυτά σαν να μην τρέχει τίποτα, έλεγαν, όταν τους ρωτούσαν, που πάνε : « είμαστε για τα πανηγύρια » . Έκφραση που σήμερα επικρατεί για όσους δεν έχουν επίγνωση της σοβαρότητας μιας κατάστασης
ΤΙ ΚΑΠΝΟ ΦΟΥΜΑΡΕΙΣ
Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν “τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι
ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΜΠΕΜΠΕΛΗ
Μπέμπελη, είναι η ιλαρά (μεταδοτική, εξανθηματική νόσος). Η λέξη είναι σλαβικής προέλευσης (pepeli=στάχτη).
Η φράση «έβγαλε την μπέμπελη», σημαίνει ότι κάποιος ζεσταίνεται και ιδρώνει υπερβολικά.
Ο συσχετισμός της ζέστης με την ιλαρά, προκύπτει από την πρακτική ιατρική, σύμφωνα με την οποία, κάποιος που νοσεί από ιλαρά θα πρέπει να ντύνεται βαριά, έτσι ώστε να ζεσταθεί και να ιδρώσει και να «βγάλει» ή να «χύσει» έτσι από πάνω την αρρώστια (δηλαδή την μπέμπελη)
ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΕΣΤΙΚΑ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ
Οι Φράγκοι, που είχαν υποδουλώσει άλλοτε την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στους κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τούς βάφτισαν «Σκυλόφραγκους». Ό,τι είχαν και δεν είχαν, τούς το έπαιρναν, κυρίως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που τούς ήταν απαραίτητο για να φτιάχνουν ψωμί.
Κάποτε σ’ ένα χωριουδάκι της Πάτρας μπήκαν μερικοί στρατιώτες σ’ ένα μύλο και απαίτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα τού πλήρωναν τ’ αλεστικά. Ο μυλωνάς ονομαζόταν Γιάννης Ζήσιμος, κι ήταν γνωστός για την παλικαριά του και την εξυπνάδα του. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να τού αρπάξουν το βιος του με το έτσι το θέλω, φούντωσε ολόκληρος. Συγκρατήθηκε, όμως, και δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορεί μόνος του ν’ αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι. Οι στρατιώτες τού είπαν τότε ότι θα τον βοηθούσαν αυτοί. Ο Ζήσιμος τούς πέρασε στον μύλο και τούς είπε δήθεν ευγενικά: «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε». Ύστερα τούς κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο. Εκεί τούς έκαψε όλους σαν ποντίκια κι αυτός εξαφανίστηκε.
ΤΟΥ ΕΨΗΣΕ ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ
Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξη και πίστη όλες τις μέρες της Σαρακοστής. Το φαγητό του ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμένα στο ξίδι, μαυρομάτικα φασόλια, φρέσκα κουκιά και θαλασσινά. Στα μοναστήρια, όμως, ήταν ακόμη πιο αυστηρά, αν και πολλοί καλόγεροι, που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές…αμαρτίες κι έτρωγαν αβγά ή έπιναν γάλα. Αν τύχαινε, όμως, κανένας απ’ αυτούς να πέσει στην αντίληψη των άλλων -ότι είχε σπάσει δηλαδή τη νηστεία του- καταγγελλόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές.
Κάποτε λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε μια σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό. Το ηγουμενο συμβούλιο τον καταδίκασε τότε στην εξής τιμωρία: Διάταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και κει πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι, για να…ψηθεί! Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης. Φυσικά ο καλόγερος πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε τρομερούς πόνους. Αλλά ωστόσο έμεινε η φράση «Μου έψησε το ψάρι στα χείλη» ή «Του έψησε το ψάρι στα χείλη»
ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ
Μια παράξενη συνήθεια στην Αγγλία ήταν να κατραμώνουν τους λαθρέμπορους. Τους κρεμούσαν στις ακτές της θάλασσας, τους άλειβαν με πίσσα και τους άφηναν εκεί να αιωρούνται βδομάδες, μήνες και χρόνια, καμιά φορά. Έβαζαν δε τις κρεμάλες σε απόσταση πάνω στους βράχους της παραλίας. Αυτή η απάνθρωπη συνήθειο κράτησε ως τα τελευταία, σχεδόν, χρόνια. Στα 1822, έβλεπε κανείς στον πύργο του Δούβρου τρεις τέτοιους κρεμασμένους. Η Αγγλία έκανε τα ίδια με τους κλέφτες, τους εμπρηστές και τους δολοφόνους. Ο Τζον Πέιvτερ, που έβαλε φωτιά στα ναυτομάγαζα του Πόρτσμουθ, κρεμάστηκε και κατραμώθηκε στα 1776.
Ο αβάς Κόγερ τον ξαναείδε στα 1777. Ο Πέιντερ ήταν αλυσοδεμένος και κρεμασμένος πάνω από τα ερείπια που είχε προξενήσει ο ίδιος, τον φρεσκοπίσσωναν δε από καιρό σε καιρό, για να διατηρείται. Τέλος, τον αντικατέστησαν ύστερα από τέσσερα χρόνια.
Με τον ίδιο τρόπο οι Βυζαντινοί τιμωρούσαν πολλούς εγκληματίες, που έκαναν, όμως και χρέη φαναριών!
Τους έβαζαν, δηλαδή, φωτιά στα πόδια και τους άφηναν να καίγονται σαν λαμπάδες. Και φαίνεται πως οι δολοφόνοι ήταν πολλοί την εποχή εκείνη, αφού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα φώτιζαν τον Κεράτιο κόλπο. Αργότερα, όμως, τους αντικατέστησαν με αληθινούς πυρσούς. Αυτοί ωστόσο, που ήθελαν να καίγονται οι εγκληματίες, έλεγαν δυσαρεστημένοι: «Μας άλλαξαν τα φώτα»
ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝΕ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ
Ο Τριπολιτσιώτης Αγγελάκης Νικηταράς, παράγγειλε κάποτε του Κολοκοτρώνη -που ήταν στενός του φίλος- να κατέβει στο χωριό, για να βαφτίσει το μωρό του. Ο Νικηταράς τού παράγγειλε ότι το παιδί επρόκειτο να το βγάλουν Γιάννη, αλλά για να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να του δώσουν τ’ όνομά του, δηλαδή Θεόδωρο.
Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά απάντησε τότε, πως ευχαρίστως θα πήγαινε μόλις θα «έκλεβε λίγον καιρό», γιατί τις μέρες εκείνες έδινε μάχες. Έτσι θα πέρασε ένας ολόκληρος μήνας σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει.
Δεύτερη, λοιπόν, παραγγελία του Νικηταρά. Ώσπου ο Γέρος πήρε την απόφαση και με δύο παλικάρια του κατέβηκε στο χωριό. Αλλά μόλις μπήκε στο σπίτι του φίλου του, δεν είδε κανένα μωρό, ούτε καμμιά προετοιμασία για βάφτιση.
Τι είχε συμβεί: Η γυναίκα του Νικηταρά ήταν στις μέρες της να γεννήσει. Επειδή όμως, ο τελευταίος ήξερε πως ο Γέρος ήταν απασχολημένος στα στρατηγικά του καθήκοντα και πως θ’ αργούσε οπωσδήποτε να τους επισκεφτεί -οπότε θα είχε γεννηθεί πια το παιδi- τού παράγγελνε και τού ξαναπαράγγελνε προκαταβολικά για τη βάφτιση.
Όταν ο Κολοκοτρώνης άκουσε την…απολογία του Νικηταρά, ξέσπασε σε δυνατά γέλια και φώναξε:
– Ωχού! Μωρέ, ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε!
ΑΛΑ ΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ
Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που θα μιλούσαν σε κάποιο τόπο ή και θα μιλάνε ακόμα, γιατί ο τόπος αυτός πράγματι υπάρχει. Είναι σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού.
Η γλώσσα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ.
Καθώς η αραβική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ’ ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ
Ανάμεσα στα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης, ο Γιάννης Θυμιούλας, που είχε καταπληκτικές διαστάσεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και πολύ δυνατός (λέγεται ότι με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει και άλογο).
Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, τρόμαζε στη θέα του. Πολλοί καπεταναίοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμιά τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον…δανείσει!
Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και ο Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άρπαξε το χαντζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά. Ο εχθρός σάστισε, προκλήθηκε πανικός και τελικά τρόμαξε και το ‘βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους.
Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ’ ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά, όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε, για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει.
– Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! απάντησε ο προεστός του χωριού.
Όπως λένε, αυτή η φράση, αν και παλιότερη, έμεινε από αυτό το περιστατικό. Παραπλήσια είναι και η αρχαιότερη έκφραση: «Αυτός αυτόν αυλεί»
ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης.
Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους.
Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη.
Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε.
Οι Κρητικοί άρχισαν ν’ απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μoυ!».
ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ
Η προέλευση της φράσης ανάγεται σε ένα πραγματικό γεγονός, που έλαβε χώρα κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από μια μονομαχία.
Εκατό χρόνια μετά το πάρσιμο του φρουρίου της Ακροκορίνθου από το Λέοντα το Σγουρό, οι Φράγκοι γιόρτασαν στην Κόρινθο με μεγάλη τελετή αυτή την επέτειο. Οι ευγενείς έκαναν ιππικούς αγώνες κάτω από τα βλέμματα των ωραίων γυναικών. Νικητές ξεχώρισαν δυο: Ο Ελληνογάλλος δούκας των Αθηνών Γουίδος -μόλις 20 χρονών- και ο Νορμανδός Μπουσάρ, φημισμένος καβαλάρης και οπλομάχος.
Εκείνη την ημέρα κάλεσε σε μονομαχία ο «Μπάιλος» του Μορέα, Νικόλαος Ντε Σαιντομέρ, τον παλατίνο της Κεφαλλονιάς Ιωάννη, που φοβήθηκε τη δύναμη του αντιπάλου του κι αρνήθηκε να χτυπηθεί με την πρόφαση ότι το άλογό του ήταν αγύμναστο. Αλλά ο Μπουσάρ τον ντρόπιασε μπροστά σε όλους, γιατί ανέβηκε πάνω σ’ αυτό το ίδιο το άλογο κι έκανε τόσα γυμνάσματα, ώστε να κινήσει το θαυμασμό των θεατών. Ύστερα, καλπάζοντας γύρω από την κονίστρα, φώναξε δυνατά: «Να το άλογο που μας παρέστησαν αγύμναστο».
Αυτό βέβαια, ήταν αρκετό για να προκαλέσει το θανάσιμο μίσος του Ιωάννη, ο οποίος έστειλε κρυφά έναν υπηρέτη του για να αλλάξει τα δυο ξίφη του Μπουσάρ με δυο πανομοιότυπα, αλλά ξύλινα, αυτά δηλαδή που είχαν για να γυμνάζονται οι αρχάριοι. Τα ξύλινα αυτά ξίφη τα ονόμαζαν «μπαστέν» και οι Έλληνες τα έλεγαν «μπαστούνια».
Όταν ο υπηρέτης κατάφερε να τα αλλάξει, ο Ιωάννης κάλεσε τον Μπουσάρ αμέσως σε μονομαχία. Ανύποπτος εκείνος τράβηξε το πρώτο ξίφος του και το βρήκε ξύλινο. Τραβά και το δεύτερο, κι αυτό «μπαστούνι». Και τα δυο τα βρήκε «μπαστούνια». Ο Ιωάννης κατάφερε τότε να τον τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος.
Από τότε έμεινε η φράση: «Τα βρήκε μπαστούνια» και φυσικά δεν έχει σχέση με τα τραπουλόχαρτα ή τα μπαστούνια που γνωρίζουμε
ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗ ΝΥΦΗ
Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη.
Ο Φλαμής είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλάκας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε.
Τι είχε συμβεί;
Απλούστατα. Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε τον νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε ν΄ ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει.
Γύρισε στο σπίτι του παρ΄ ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του. Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ και μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης «δέ θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζόβαιρα όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι».
Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γερο-Φλαμής είχε κάποιες υποψίες από πριν, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γι’ αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου.
Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποιου, έλεγαν ότι «άλλος πλήρωσε τη νύφη» κι έμεινε η φράση εώς και σήμερα
ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ Ο ΓΑΜΟΣ
«Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» ή «Έγινε του Κουτρούλη το πανηγύρι» λέμε οι νεότεροι Έλληνες όταν πρόκειται για θορυβώδη συνάθροιση ή μεγάλη ακαταστασία. Ποιος είναι όμως αυτός ο Κουτρούλης και γιατί ο γάμος του να γίνει παροιμιώδης;
Ο καβαλλάριος (ιππότης) Ιωάννης ο Κουτρούλης, που πιθανώς ζούσε στη Μεθώνη, συγκατοίκησε με γυναίκα που είχε φύγει από το συζυγικό σπίτι μετά από σκάνδαλο, όπως φαίνεται. Η μη νόμιμη αυτή συγκατοίκηση τράβηξε την προσοχή της εκκλησίας, η οποία αφόρισε τη γυναίκα.
Πέρασαν εν τω μεταξύ δεκαεφτά χρόνια, και ο Κουτρούλης, μη εννοώντας να απομακρυνθεί από τη γυναίκα, πάντοτε προσπαθούσε να του επιτραπεί να την παντρευτεί νόμιμα. Πόσο μεγάλο θα ήταν το σκάνδαλο, και επομένως πόσο γνωστό στη μικρή κοινωνία της Μεθώνης, ο καθένας το φαντάζεται.
Ο νόμιμος και πρώτος σύζυγος που αντιδρούσε, για δεκαεφτά χρόνια βασάνιζε τον Κουτρούλη.
Τα πράγματα όμως μεταβλήθηκαν το Μάιο του 1394. Ο Πατριάρχης Αντώνιος ο Δ’, στον οποίο η αφορισθείσα παρουσίασε διαζύγιο που είχε γίνει επί του εν τω μεταξύ αποθανόντος επισκόπου Μεθώνης Καλογεννήτου, με το οποίο ο γάμος θεωρούνταν νομίμως διαλελυμένος, αναγνώρισε το δίκιο της και με γράμματά του και προς τον μητροπολίτη Μονεμβασίας και τον επίσκοπο Μεθώνης επίτρεψε την με τις ευχές της εκκλησίας τέλεση του γάμου, εάν όμως αποδεικνυόταν ότι ο Κουτρούλης δεν είχε καμιά ιδιαίτερη σχέση με τη γυναίκα, με την οποία συγκατοικούσε, για όσο αυτή ζούσε με τον πρώτο σύζυγό της.
Τι αποδείχτηκε δεν ξέρουμε• φαίνεται όμως ότι η ανάκριση των ιεραρχών πιστοποίησε την αθωότητα του Κουτρούλη και έτσι ο γάμος έγινε. Αν θα γίνει ή όχι ο γάμος, συζητιόταν για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, και όταν επιτέλους έγινε, έγινε το ζήτημα της ημέρας. Στα στόματα των γυναικών και των περιέργων θα περιφερόταν αναμφίβολα η φράση «’Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος», όπου όλη η σπουδαιότητα έπεφτε στο ρήμα «έγινε».
Κατά το γάμο ωστόσο, που μάλλον πανηγύρι ήταν, είναι φυσικό να έγινε έκτακτο και εξαιρετικό γλέντι, αφενός μεν σε πείσμα του πρώτου συζύγου, αφετέρου δε για ικανοποίηση του πολύπαθου και καταξοδεμένου δεύτερου συζύγου, ο οποίος δεν ήταν κάποιος άγνωστος, ήταν ο εξαιτίας των γεγονότων διαβόητος καβαλλάριος Ιωάννης Κουτρούλης.
Στη φράση κατόπιν «Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» τονιζόταν όχι πλέον η λέξη «έγινε», αλλά η γενική «του Κουτρούλη», η οποία έγινε συνώνυμη με το «θορυβωδώς» και η οποία είναι σήμερα η ιδιαίτερη λέξη όλης της φράσης.
Η φράση έγινε ευρύτατα γνωστή στα νεότερα χρόνια και μέσα από το ομώνυμο σατιρικό θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή (1845), με το οποίο σατιρίζει και στηλιτεύει τα πολιτικά ήθη της εποχής του Όθωνα.
ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ
Στους χρόνους του Όθωνα, υπήρχε ένας γνωστός κουρελιάρης τύπος: Ο Μανώλης Μπατίνος.
Δεν υπήρχε κανείς στην Αθήνα που να μην τον γνωρίζει, μα και να μην τον συμπαθεί.
Οι κάτοικοι του έδιναν συχνά κανένα παντελόνι ή κανένα σακάκι, αλλά αυτός δεν καταδέχονταν να τα πάρει, γιατί δεν ήταν ζητιάνος.
Ήταν…ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος (έτσι πίστευε). Στεκόταν σε μια πλατεία και αράδιαζε ότι του κατέβαινε.
Κάποτε λοιπόν έτυχε να περάσει από εκεί ο Ιωάννης Κωλέττης.
Ο Μανώλης Μπατίνος τον πλησίασε και τον ρώτησε, αν έχει το δικαίωμα να βγάλει λόγο στη Βουλή.
Ο Κωλέττης του είπε ότι θα του έδινε ευχαρίστως άδεια αν πέτουσε απο πάνω του τα παλιόρουχα που φορούσε κι έβαζε άλλα.
Την άλλη μέρα ο Μανώλης παρουσιάστηκε στην πλατεία με τα ίδια ρούχα, αλλά τα είχε γυρίσει ανάποδα και φορούσε τα μέσα έξω.
Ο κόσμος τον κοιτούσε έκπληκτος.
Και τότε άκουσε αυτούς τους στίχους απο το στόμα του Μανώλη Μπατίνου:
«Άλλαξε η Αθήνα όψη,
σαν μαχαίρι δίχως κόψη,
πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη
και ξεφούσκωσε σαν τόπι.
Άλλαξαν χαζοί και κούφοι
και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
Άλλαξε κι ο Μανωλιός
κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
ΚΑΤΑ ΦΩΝΗ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ
Οι Φαραώ είχαν γαϊδάρους εξημερωμένους, που τους χρησιμοποιούσαν με τον ίδιο τρόπο, που τους χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα.
Οι αρχαίοι, τους θεωρούσαν σαν σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα.
Θεωρούσαν μάλιστα, πως όταν ένας γάιδαρος γκάριζε, προτού αρχίσει μια μάχη, οι Θεοί τους προειδοποιούσαν για την νίκη. Ήταν δηλαδή ένας καλός οιωνός.
Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.
Τότε αποφάσισε να αναβάλει για λίγες μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι.
Πάνω όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά το γκάρισμα ενός γαϊδάρου απ’ το στρατόπεδό του.
– Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας.
Έτσι διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες.
Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιον γνωστό ή φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ
Ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν’ έλα”, που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή. Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου. Όσο για την συνέχεια της φράσης…
“και βγάζω το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα μου”, φαίνεται ότι αποτελεί νεότερη προσθήκη όσων δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε η Πόλη με την κανέλα
ΔΕ ΧΑΡΙΖΩ ΚΑΣΤΑΝΑ
Στα 1826 ο Ιμπραήμ έστειλε κατασκόπους του στην απόρθητη Μάνη, ντυμένους καστανάδες. Αυτοί για να πληροφορηθούν από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν οι άντρες τους, άρχισαν να χαρίζουν τα κάστανα αντί να τα πουλάνε. Υποψιασμένοι οι ντόπιοι τους έπιασαν και τους ανάγκασαν να πουν την αλήθεια. Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν για την τύχη τους, οι Μανιάτες αποκρίθηκαν: “Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα”, δηλαδή θα σας τιμωρήσουμε
ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΒΥΣΣΙΝΟ
Η λαϊκή αυτή έκφραση που γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1900 και 1905 και σήμερα δηλώνει άρνηση (εναλλακτικά «να (μού) λείπει το βύσσινο» ή «να μου λείπει»), προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη σ’ ένα καφενείο μεταξύ ενός βουλευτή κι ενός ψηφοφόρου του.
Ο ψηφοφόρος παρήγγειλε στον σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα γλυκό βύσσινο, για να κεράσει τον βουλευτή κι έτσι να πετύχει το -τί άλλο;- το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δε φαινότανε διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινότανε τίποτα, φώναξε δυνατά στον σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο!»
ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ
Την φράση «σπουδαία τα λάχανα» (εναλλακτικά και «σιγά τα λάχανα»), τη χρησιμοποιούμε σήμερα ειρωνικά, όταν θέλουμε να δηλώσουμε την δυσανάλογη αξία που προσδίδεται σε κάτι, σε σχέση με την πραγματική του αξία. Χρησιμοποιείται δηλαδή απαξιωτικά.
Προήλθε από το εξής περιστατικό:
Σε κάποιο χωριό, πριν από το 1821, πέρασε ο απεσταλμένος τού Μπέη, για να εισπράξει τη «δεκάτη». Η δεκάτη ήταν κι αυτή μία από τις πολλές φορολογίες τών χρόνων εκείνων. Όλοι όμως οι χωρικοί τού απάντησαν πως δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο, γιατί τα λάχανά τους (λάχανα ήταν η παραγωγή τους) έμεναν απούλητα. Τότε ο φοροεισπράκτορας τούς είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους, για να φορτώσει τα λάχανα και έτσι να «πατσίζανε» με το χρέος τους. Έτσι και έγινε.
Από τότε, έμεινε να λένε οι χωρικοί (προφανώς ειρωνικά): «Σπουδαία τα λάχανα», όταν επρόκειτο να «πατσίσουν» τούς οφειλόμενους φόρους, με λάχανα.
Μπορεί κάποιοι φανατικοί φίλοι της ταινίας Pretty Woman να σοκαριστούν(;), όμως τώρα αποκαλύπτεται ότι η περίφημη ταινία παραλίγο να τελείωνε με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Παραλίγο να μην είχε happy end!
Aυτή η… μικρή διαφορά ίσως να μην είχε κάνει την ταινία εμβληματική του Χόλιγουντ, να μην είχε επιτρέψει στην Τζούλια Ρόμπερτς να κάνει τη σπουδαία καριέρα που έκανε. Σύμφωνα λοιπόν με το σενάριο, ο έρωτας της Βίβιαν και του Εντουαρντ θα τέλειωνε εντελώς διαφορετικά. Ο Έντουαρντ θα έφευγε για τη Νέα Υόρκη για χάρη της συντρόφου του και η Βίβιαν θα επέστρεφε στην πορνεία, πετώντας στα σκουπίδια τα 3.000 δολάρια που της είχε δώσει ως αμοιβή ο Εντουαρντ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «3.000»!
Η ίδια η Τζούλια Ρόμπερτς είχε χαρακτηρίσει αυτό το φινάλε ως «μια πραγματικά σκοτεινή, καταθλιπτική, απαίσια ιστορία δύο φρικτών ανθρώπων. Ο ρόλος μου θα ήταν μιας γυναίκας εθισμένης στα ναρκωτικά, κακού χαρακτήρα, ευέξαπτης, φωνακλού, κακοδιάθετης, ενώ ο Eντουαρντ θα ήταν ένας πολύ πλούσιος, όμορφος, φρικτός άνθρωπος».
Αν και το αρχικό σενάριο άρεσε στους παραγωγούς του Χόλιγουντ, το φινάλε έπρεπε να αλλάξει. Ετσι επελέγη η λογική της ιστορίας της Σταχτοπούτας, ενώ αφαιρέθηκε από το σενάριο κάθε αναφορά σε ναρκωτικά και στη φιλενάδα του Εντουαρντ που τον περίμενε στη Νέα Υόρκη.
