Σε πολλές δυτικές χώρες υπάρχουν παραλίες γuμνιστών. Στην Γαλλία, ωστόσο, υπάρχει μια ολόκληρη πόλη που λειτουργεί υπό όρους ολόγuμνης φυσιολατρίας. Κι όσοι επιλέξουν να επισκεφτούν ή να διαμείνουν μόνιμα στην Καπ Ντ’ Αγκντ, κοντά στη Μασσαλία, είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν όπως τους γέννησε η μητέρα τους.
Γίνεται να υπάρξει μια πόλη όπου όλοι είναι γuμνοί κι επικρατεί μια «τέλεια σεξουαλική κοινωνική δημοκρατία», δίχως εγκληματικότητα και περιστατικά βίας, όπως ακριβώς την οραματίζεται ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ στο βιβλίο του Les Particules élémentaires (Τα στοιχειώδη σωματίδια);
Οι διοικούντες το Village Naturiste (Χωριό των Φυσιολατρών) στη πόλη Καπ Ντ’ Αγκντ -κοντά στη Μασσαλία- απαντούν ομόφωνα «ναι». Στο χωριό αυτό, που αποτελεί ένα μέρος του ευρύτερου παραθαλασσίου θέρετρου, οι γuμνιστές δεν περιορίζονται στις παράλιες, αλλά κυκλοφορούν ελεύθερα στην μικρή, αλλά απολύτως οργανωμένη πόλη.
«Ο μοντερνισμός και η φυσιολατρία συναντώνται στην μεγαλύτερη πόλη γuμνιστών του κόσμου: το Καπ Ντ’ Αγκντ της Γαλλίας όπου το καλοκαίρι συρρέουν περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι». Έτσι έτσι αρχίζει το οδοιπορικό του Φιλ Χόουντ, δημοσιογράφου της Guardian, ο οποίος επισκέφτηκε το φυσιολατρικό χωριό, δεχόμενος, για χάρη του ρεπορτάζ, να απεκδυθεί μέχρι και του τελευταίου φύλλου συκής.
Το πρότυπο κι αυτόνομο αυτό χωριό διαθέτει δημόσιες υπηρεσίες, όπως ταχυδρομείο και τράπεζες, κατάστημα οπτικών, κομμωτήριο, ξενοδοχείο, μαγαζιά, εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, μπαρ κι ότι άλλο χρειάζεται ένα θέρετρο: συνολικά 180 επιχειρήσεις λειτουργούν μέσα στη μικρή πόλη, όπου το περίεργο είναι να δεις κάποιον ντυμένο.
Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι: είναι οι υπάλληλοι των επιχειρήσεων που από κάποιον άγραφο κανόνα έχουν το δικαίωμα να προσέρχονται στις εργασίες τους με ενδύματα –άλλωστε, δεν επέλεξαν οι ίδιοι να διαμένουν μόνιμα εκεί.
Κατά τους θερινούς μήνες, ο πληθυσμός της μικρής πόλης ανεβαίνει στις 40.000 και οι δρόμοι γεμίζουν με γuμνούς ανθρώπους. Κανείς δεν ενοχλείται. Κανείς δεν ντρέπεται. Κανείς δεν φοβάται για κάτι.
Η εγκληματικότητα δε, είναι στο 0%, γιατί, όπως λέει χαριτολογώντας και ένας ιδιοκτήτης μπαρ «αν κάποιος θέλει να κλέψει κάτι, που στην ευχή θα βάλει τα κλοπιμαία; Στον πισινό του;»
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι κανόνες: στην είσοδο του περιφραγμένου χωριού απαγορεύονται ρητά οι φωτογραφικές μηχανές, για λόγους προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των κατοίκων της –ο βρετανός ρεπόρτερ δεν ρώτησε σχετικά με την απαγόρευση ή όχι των smartphones που πλέον βγάζουν… καλύτερες φωτογραφίες.
Επίσης, απαγορεύεται η είσοδος σε δημοσιογράφους, για το λόγο αυτό και ο Χόουντ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τις συνεντεύξεις που πιθανώς περίμενε: όλοι σχεδόν οι κάτοικοι αρνήθηκαν το αίτημα του να μιλήσουν κι οι μόνοι που συνεργάστηκαν μαζί του ήταν ο προαναφερθείς ιδιοκτήτης μπαρ και ο διευθυντής της Τουριστικής Υπηρεσίας του χωριού, Κριστιάν Μπεζέ.
«Ο γuμνισμός και η φυσιολατρία είναι μέρος της καθημερινότητας χιλιάδων ανθρώπων, ωστόσο καταλαβαίνουμε πως αυτό μπορεί να είναι κάτι που να ενοχλεί κάποιους άλλους συμπολίτες μας. Γι’ αυτό και υπάρχουν κανόνες», λέει ο Μπεζέ.
Μέσα στο χωριό υπάρχουν παντού πινακίδες που προειδοποιούν για πρόστιμα της τάξεως των 15.000 ευρώ και φυλάκιση ενός έτους για όσους διαπράξουν «σεξουαλικές πράξεις σε δημόσιο χώρο».
Κι αυτή η πινακίδα προσπαθεί να χαλιναγωγήσει, τρόπον τινά, την φαντασία των απανταχού swingers που τα τελευταία χρόνια συρρέουν στην πόλη, πιστεύοντας πως βρήκαν τον επίγειο παράδεισο τους.
Κάπως έτσι, άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια πολλά νυχτερινά κλαμπ που υπόσχονταν νύχτες ακολασίας μέσα σε ημιφωτισμένα darkrooms. Δίπλα σε αυτά, αρκετοί Γάλλοι άνοιξαν sεx shop με κάθε λογής fetishwear για τους πιο… λάγνους κατοίκους.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης δεν είναι ο ολοένα κι αυξανόμενος πληθυσμός των swingers, αλλά η αδιαφορία των αρχών της Καπ Ντ’ Αγκντ.
«Αν περπατήσεις στον παραλιακό πεζόδρομο του Καπ Ντ’ Αγκντ και μετά στους δρόμους του χωριού μας, θα δεις τη διαφορά», επισημαίνει ο Μπεζέ.
«Οι αρχές της πόλης αδιαφορούν για μας. Οι δρόμοι έχουν λακκούβες, τα σκουπίδια δεν μαζεύονται τόσο συχνά όσο δίπλα και οι υπόνομοι έχουν βουλώσει με άμμο», καταλήγει ένας άλλος ιδιοκτήτης επιχείρησης, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος.
Το τίμημα της φυσιολατρίας, θα έλεγε ένας κυνικός…
