15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, στα γενέθλια του μεγάλου μου γιου, μαθαίνω ότι είμαι έγκυος. Μεγάλη χαρά, θα μεγάλωνε η οικογένειά μας. Στα παιδιά δεν το ανακοινώσαμε αμέσως, περιμέναμε να περάσει το πρώτο τρίμηνο.
Μπαίνω στον τέταρτο κ εμφανίζεται λίγο αίμα, ο γιατρός μας καθησυχάζει, δεν είναι τίποτα, μερική αποκόλληση του πλακούντα, 1 βδομάδα ξεκούραση. Τίποτα, το αίμα συνεχίζει. Κάθε βδομάδα πηγαίναμε στον γιατρό:
Ολα καλά, μην ανησυχείτε. Η κατάσταση χειροτέρευε. Με έπιανε ένας πόνος στην κοιλιά, ανέβαινε στην καρδιά, με έπιανε ταχυκαρδία και συνέχιζε στο κεφάλι σε σημείο να νομίζω οτι θα εκραγεί το κεφάλι μου, φρικτός πόνος στην κοιλιά κ το αίμα ποτάμι. Μιλάμε για πάααρα πολύ αίμα. Αυτό γινόταν ανά 3-4 μέρες. Ολο αυτο το διάστημα ξαπλωμένη, μόνο τουαλέτα.
Να λέω στον γιατρό, Γιατρέ υπάρχει περίπτωση να πεθάνω από αιμορραγία, μην λες ανοησίες μου απαντούσε, όλα αυτά τα παθαίνεις από το φόβο σου είναι κρίσεις πανικού… και το αίμα από μια μικρη αποκόλληση… Τα παιδιά μου είχαν τρομοκρατηθεί, κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα, κοιταζόντουσαν κι έλεγαν ωχ, πάλι αίμα η μαμά…
Αυτό συνεχίστηκε για 1 μήνα. Η βλακεία μου ήταν οτι τον είχα τυφλή εμπιστοσύνη…
Δευτέρα 17 Μαρτίου παίρνω τον γιατρό τηλεφωνο, μετά από ενα φρικτό βράδυ και του λέω πως δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να γίνει. Εντάξει, μου λέει, η μόνη λύση είναι να νοσηλευτεις. Φευγουμε για την κλινική, εκεί οι μέρες περνάνε όπως και στο σπίτι, απλά δεν σηκώνομαι ούτε για την τουαλέτα. Το αίμα δεν σταματάει, μου δίνουν yutopar, έχω απίστευτες ταχυκαρδίες. Χαμηλώνουν τον ορό τρέχει το αίμα, ανοίγουν τον ορό η καρδιά σπαρταράει. 1 βδομάδα χαμένη. Η μητέρα μου να παίρνει κρυφά τον γιατρό και να τον ρωτάει «Γιατρε η κόρη μου κινδυνεύει;«
– Οχι, στη χειρότερη περίπτωση να χάσουμε το μωρό, η κόρη σου δεν παθαίνει τίποτα.
Στην κλινική έβγαζα κομμάτια αίμα (πήγματα) και οι μαίες όπως και ο γιατρός έλεγαν ωραία καθαρίζεις και θα σταματήσει η αιμορραγία.
23/3 μιλάω με τον γιατρό…
– Γιατρέ ποιά η διαφορά να είμαι εδώ από το σπίτι;
– Καμία, θα σου δώσω yutopar σε χάπια κ θα είσαι ξάπλα.
Εν τω μεταξύ όλο αυτο το διάστημα έπαιρνα 3 χάπια σίδηρου γιατί είχε πέσει ο αιματοκρίτης.
Σηκώνομαι να φύγω (γιατί ηταν η γιορτή της 25η Μαρτίου την επόμενη μέρα κ ήθελα να δω τον γιο μου) κ λιποθυμώ. Μιλάνε οι μαίες με τον γιατρό κ τις λέει να μου βάλουν 2 φιάλες αίμα και μετά να φύγω. Οι μαίες απαντάνε οτι δεν έχουμε 2 αλλά μόνο μιά, δεν πειράζει βαλτε αυτή την μία λεει ο γιατρός.
Φεύγω το απόγευμα με καροτσάκι, πηγαίνουμε σε 2 φαρμακεία να πάρουμε τα χάπια και μας απαντάνε οτι έχουν καταργηθεί εδω και δύο χρόνια αυτά τα χάπια, κοιταζόμαστε με τον άντρα μου παίρνουμε τηλ τον γιατρό και μας λέει δεν πειράζει πάρε depon ή panadol. Φτάνουμε στο σπίτι της μαμάς μου 19:30 (εκεί ήταν τα παιδιά). Στις 21:30 ξεκινάνε οι συσπάσεις και το γνωστό ποτάμι αίμα. Το βλέπει η μαμά μου και μου λέει με τρόμο «Τι αίμα είναι αυτό;«
– Αυτό έχω σχεδόν 40 μέρες, της απαντώ.
Οι πόνοι γίνονται φρικτοί, πόνοι γέννας. Είμαι στην 23η βδομάδα. Φευγουμε νοσοκομείο και κάπου εδώ είναι η αρχή του τέλους.
Πηγαίνουμε στα επείγοντα, τους λέω το ιστορικό μου και η πρώτη τους ερώτηση είναι «Γιατί είσαι χλωμή; Ελα αμέσως μέσα να σε δω«
Προσπαθεί να με κάνει υπέρηχο, δεν βλέπει τίποτα, κάνει κολπικό, αδύνατον, μου λέει «Έχει παντού αίμα δε μπορώ να δω καθαρά»
Φωνάζει δεύτερο γιατρό, έρχεται τρίτος και καταληγουμε να είμαι στο δωμάτιο με 4 γιατρούς κ 1 μαία. Μιλάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους, αφού με είχαν ήδη πάρει αίμα, με κοιτάνε και με ρωτάνε «Είναι εδώ ο άντρας σου; Φωνάξτε τον αμέσως»
Μπαίνει μέσα κ ακούω τον γιατρό να του λέει.
– Το μωρό το χάσαμε, χάνω κ την μητέρα (κοιτάζει το ρολόι του) δεν προλαβαίνω να ξημερώσει, την χάνω, μπαίνουμε χειρουργείο.
Τους απαντάει ο άντρας μου…
– Γιατρέ σώστε την γυναίκα μου, έχω δυο παιδιά στο σπίτι που την περιμένουν…
Και αρχίζει ένας μαραθώνιος, οι γιατροί να τρέχουν και να φωνάζουν το αιμα, φέρτε γρήγορα το αίμα, ξεκινάμε, είχα φτάσει αιματοκρίτη 21 (απορώ ποιος με κρατούσε στη ζωη), οι μαίες να τρέχουν και αυτές, να έρχονται γυναίκες να γεννήσουν και να τους λένε οτι θα περιμένουν, έχουμε επείγον περιστατικό.
Ερχεται η αναισθησιολόγος, επισκλήρίδιο θα κάνουμε, όχι ολική αναισθησία (όταν ξύπνησα κατάλαβα το γιατί). Αφού με ετοίμασαν χαιρετάω τον άντρα μου και του λέω «Να προσέχεις τα παιδιά, δε ξέρω αν θα ξυπνήσω»
Πηγαινω στο χειρουργείο και μου λέει η αναισθησιολόγος τώρα θα κοιμηθεις. Ηταν 3:30 τα ξημερώματα, ξύπνησα στις 6,30 «άδεια», με πολύ πόνο ψυχικό και σωματικό και παντού να εχω ορούς, παροχέτευση στην κοιλιά για να φευγει το αίμα από την μήτρα και μια βελόνα στο λαιμό μου (όπου είναι η κεντρικη αρτηρία). Συνολικά μου βάλαν 15 φιάλες αίμα κ πλάσμα.
Ερχεται ο γιατρός, όλα πήγαν καλά, ανα πάσα στιγμή μπαίνουμε χειρουργείο για αφαίρεση μήτρας. Τιιιι; Δεν τελειώσαν τα βάσανα μου; Θέε μου βοήθα με, δε θ αντέξω κι άλλο χειρουργείο.
Ευτυχώς την μήτρα την σώσαμε μετα από 24 ώρες στην εντατική και πολύ πάτημα στην κοιλιά απο τους γιατρούς για να δουν αν αιμορραγεί η μήτρα. Δεύτερο σοκ, έρχεται μια μαία κ μου λέει Υπόγραψε εδώ… Θα γίνει ομαδική ταφή για το μωρό, να στο φέρω να το δεις;
Οχι, της απάντησα, δείξτε το στον άντρα μου.
Μετα από λίγο έρχεται ο άντρας δακρυσμένος, με φιλάει, αργότερα έμαθα οτι μόλις είχε δει το μωρο, δε βρήκα δύναμη να τον ρωτήσω τίποτα, απλά είχα δει στο χαρτί οτι ήταν 600 γραμμάρια.
Οι γιατροί μας είπαν οτι και να ζούσε θα ειχε κάποιο προβλημα υγείας. Αυτό το γεγονος έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω, οτι αρνήθηκα να το δω και με βασανίζει ακόμα, έχω τύψεις απο την μια πλεύρά αλλά δε ξέρω αν το άντεχα…
Το δύσκολο όταν γύρισα σπίτι ήταν οτι τα παιδιά ρωτούσαν που είναι η κοιλιά μου, ποτε θα έρθει το μωρό, αλλά ευτυχώς με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου κ πολύ καλού μας φίλου το ξεπεράσαμε. Τώρα ξέρουμε ότι έχουμε κ εμείς ένα αστεράκι που μας προσέχει από ψηλά, όπως κ άλλες πολλές μανούλες..
Μανούλες υπομονή, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται…
μαμά Κική
Πηγή: eimaimama.gr
