Σε μερικούς αρέσει να κάνουν στο σώμα τους τατουάζ που να έχουν κάποια σημασία. Άλλοι θέλουν απλά ένα όμορφο σχέδιο, άλλοι κάτι σημαδιακό για αυτούς και άλλοι θέλουν να δώσουν μια πιο αστεία πλευρά ενός θέματος ή της ζωής που κάνουν γενικότερα.
Ρίξτε μια ματιά στα παρακάτω τατουάζ. Το #21 ίσως είναι το πιο χρήσιμο.
1. Τα συλλυπητήριά μου.
2. Για τους αλλεργικούς στα φυστίκια.
3. Διαδραστικό τατουάζ.
4. Τατουάζ με επεξήγηση!
5. Να πως απέκτησε μια ρώγα.
6. Ένας βετεράνος του ναυτικού που θα του κόψουν το πόδι.
7. Χωρίς να βγάζει κανένα νόημα. (Τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα. Το όνομά μου είναι David. Αυτό το ποίημα δεν βγάζει νόημα. Μικροκύματα.)
8. Χμμμ…ψάχνει καρύδια!
9. Η προσγείωση στο φεγγάρι!
10. Φαίνεται καλύτερο διορθωμένο!
11. Ούπς!
12. Τι θυμωμένος πατατοκέφαλος!
13. Ένα πόδι χταποδιού.
14. Σχέδιο τρουακάρ κάλτσας.
15. Αντί για τατουάζ αγάπης, τατουάζ μάρκας.
16. Τα πορτραίτα είναι καλύτερα.
17. Τον κάνει να φαίνεται εξυπνότερος.
18. Γειά!
19. Ωχ! (Κενό)
20. Κακόμοιρο μικρό γουρουνάκι! (Πήγε στην αγορά).
Η Brown Ware, μετά από μια δουλειά που αισθανόταν ότι δεν την γέμιζε, κατέληξε να ασχολείται με κάτι που το ήθελε η ψυχή της. Παρηγορούσε ασθενείς που θα πέθαιναν. Λίγο καιρό αργότερα, έφτιαξε μια λίστα από πράγματα για τα οποία μετανοούσαν οι άνθρωποι αυτοί.
Η λίστα έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα και την μοιραζόμαστε εδώ μαζί σας σήμερα γιατί είναι κάτι που πρέπει να έχουμε στο νου μας. Αν και δύσκολο να το σκεφτόμαστε, αυτά που γράφονται στη λίστα είναι πολύ σημαντικά για την ευτυχία σας.
1. Μακάρι να είχα βρει το θάρρος να ζούσα μια ζωή αληθινή για μένα και όχι μια ζωή που οι άλλοι περίμεναν από εμένα.
‘Αυτό είναι το πιο συχνό πράγμα για το οποίο μετανιώνουν. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πως η ζωή τους φτάνει στο τέλος της, κοιτάζουν καθαρά πίσω και βλέπουν τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους. Πολλοί δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από αυτά, λόγω επιλογών που έκαναν ή δεν έκαναν. Η υγεία παρέχει μια ελευθερία που πολλοί την καταλαβαίνουν όταν πια δεν την έχουν.’
2. Μακάρι να μην είχα εργαστεί τόσο πολύ.
‘Αυτό το είπε κάθε άνδρας που παρηγορούσα. Δεν χάρηκαν τα παιδιά τους όταν ήταν μικρά ούτε την συντροφιά της γυναίκας τους. Οι γυναίκες εξέφρασαν την ίδια μετάνοια αλλά πολλές ήταν από την παλιά γενιά που δεν δούλεψαν ποτέ τους. Όλοι οι άνδρες το μετάνιωσαν πολύ που ξόδεψαν την περισσότερη ζωή τους στην δουλειά.’
3. Μακάρι να είχα το θάρρος να έδειχνα τα αισθήματά μου.
Πολλοί άνθρωποι έθαβαν τα συναισθήματά τους προκειμένου να διατηρήσουν την ειρήνη με τους άλλους. Σαν αποτέλεσμα, αυτοί συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ύπαρξη και δεν έγιναν ποτέ αυτό που πραγματικά μπορούσαν να γίνουν. Πολλοί ασθενείς αρρώστησαν λόγω της πικρίας και της δυσαρέσκειας που κουβαλούσαν μέσα τους.’
4. Μακάρι να είχα κρατήσει την επαφή με τους φίλους
‘Συνειδητοποιούν τα οφέλη των παλιών φίλων. Πολλοί ήταν τόσο απασχολημένοι με την δική τους ζωή που άφησαν χρυσές φιλίες να χαθούν μέσα από τα χέρια τους. Μετάνιωναν που δεν αφιέρωσαν σε αυτές τον χρόνο και την προσπάθεια που τους άξιζε.’
5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να αισθάνεται πιο χαρούμενος
‘Αυτό είναι κάτι που το μετανιώνουν εκπληκτικά συχνά. Πολλοί το συνειδητοποιούν την τελευταία στιγμή πως η ευτυχία είναι επιλογή. Υπήρξαν κολλημένοι σε μια άνετη ζωή πάνω σε παλιά πρότυπα. Φοβήθηκαν την αλλαγή και υποκρίθηκαν στον εαυτό τους και στους άλλους πως ήταν ευχαριστημένοι ενώ βαθιά μέσα τους ήθελαν να γελάσουν και να κάνουν διασκεδαστικά για αυτούς πράγματα.’ Λάβετε στα σοβαρά αυτά τα 5 πράγματα για τα οποία μετανιώνουν οι μελλοθάνατοι. Είναι τόσο καλές συμβουλές από ανθρώπους που είχαν την εμπειρία και δεν μπορούν να κάνουν τα ίδια λάθη πια.
Καμιά φορά στην ιατρική συμβαίνουν απίθανα πράγματα. Από γέννηση τρίδυμων απρόσμενα, μέχρι ασθενείς με ένα μήνα ζωής, που τελικά ζουν μια καλή, ευτυχισμένη ζωή για πολλά χρόνια.
Η παρακάτω ιστορία διαδραματίζεται στα επείγοντα μιας μικρής πόλης, στην καρδιά της Αμερικής, αλλά θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε άλλη μικρή πόλη. Στα επείγοντα εκεί,πάνε άνθρωποι όταν κάτι πάει πολύ στραβά. Οι γιατροί είναι εκπαιδευμένοι να παραμένουν ψύχραιμοι αλλά αυτό το περιστατικό, συντάραξε έναν νεαρό γιατρό.
Την ιστορία αφηγείται ο ίδιος ο γιατρός.
Ήταν μια βροχερή νύχτα και σχεδόν είχε τελειώσει η βάρδιά μου όταν η νοσοκόμα μου είπε ότι η κυρία στο 4 χρειαζόταν να την εξετάσω αμέσως…
Το 4 δεν είναι ένα δωμάτιο. Είναι βασικά ένα κρεβάτι με κουρτίνα στην μονάδα τραυμάτων. Οι πολύ σοβαρά ασθενείς δεν πηγαίνουν εκεί έτσι πήγα ανυποψίαστος.
Ήταν προς το τέλος της βάρδιας μου και είχα δώσει εντολή στην νοσοκόμα να με ειδοποιήσει μόνο σε σοβαρή περίπτωση. Γιατί μου είπε για αυτό; Καθώς πλησίασα άκουσα μια γυναίκα να κλαίει.
Η γυναίκα φορούσε μαντήλι στο κεφάλι και αμέσως κατάλαβα πως έκανε χημιοθεραπείες. Είχε μια τσάντα μεταφοράς κατοικίδιου στα πόδια της.
Ενστικτωδώς, άνοιξα την τσάντα περιμένοντας να δω κάποιο ζώο χτυπημένο από αυτοκίνητο ή δαγκωμένο από κάποιο άγριο ζώο. Είχα ακούσει για ανθρώπους που πηγαίνουν το ζώο τους στα επείγοντα όταν δεν μπορούν να βρουν κτηνίατρο και ήμουν πολύ πρόθυμος να βοηθήσω.
(Θα γινόμουν κτηνίατρος αλλά η μητέρα μου ήθελε να γίνω γιατρός!)
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ένα χαρούμενο και πολύ υγιές όπως φαινόταν σκυλάκι πήδηξε έξω.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Αμέσως έστρεψα την προσοχή μου στην γυναίκα. Μήπως ήταν άρρωστη;
Τι ανόητο εκ μέρους μου! Αυτή προφανώς το είχε φέρει μαζί της για παρηγοριά.
Σιωπηλά μάλωσα τον εαυτό μου που αγνόησα την ασθενή για τον σκύλο, αλλά και αυτή φαινόταν καλά. Μόνο λίγο κουρασμένη και χλομή από την θεραπεία.
‘Έχω καρκίνο και δεν ήμουν πολύ προσεχτική. Φοβάμαι πως και ο Wally τον κόλλησε.’
Στο άκουσμα του ονόματός του ο σκύλος κούνησε την ουρά. Για μια στιγμή έμεινα άφωνος.
Η γυναίκα ήθελε να εξετάσω τον σκύλο της και να δω αν ήταν άρρωστος με τον καρκίνο της.
Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η ασθενής μου ενδιαφερόταν περισσότερο για την υγεία του μικρού σκύλου της παρά για την δική της.
‘Τον χάιδευα. Όχι πολύ, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ,’ αυτή συνέχισε. ‘ Ποτέ δεν είπα στον ογκολόγο μου για τον Wally. Ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου, αλλά πίστευα πως θα μου έλεγε να τον δώσω αλλού.’
‘Δεν χρειάζεται!’ Αναφώνησα με ενθουσιασμό, γιατί κατάλαβα πως μπορούσα να βοηθήσω.’
‘Εμείς έχουμε θεραπευτικά σκυλιά τον επάνω όροφο, που είναι δίπλα στους ασθενείς συνέχεια! Δεν είναι κολλητικό, αλλά και να ήταν, δεν μπορείς να κολλήσεις τον σκύλο σου!’
Έβγαλα το κινητό μου από την πρίζα και της έδειξα φωτογραφίες από σκυλιά που επισκέπτονται σε μόνιμη βάση τους μακροχρόνιους ασθενείς επάνω.
Η ουρά του Wally άρχισε να κουνιέται πιο γρήγορα.
Για μερικούς γιατρούς, η ιδέα ότι ένας άρρωστος άνθρωπος μπορεί να κολλήσει τον σκύλο του είναι τόσο αστεία, αλλά από το κλάμα αυτής της γυναίκας, καταλάβαινα πως πραγματικά υπέφερε 100%.
‘Ο Wally θα είναι μια χαρά.’
Τα μάτια της ασθενούς μου έλαμψαν και αμέσως σταμάτησε να κλαίει.
‘Για να είμαστε ακριβείς,’ χαμογέλασα, ‘τα χάδια του σκύλου συνιστώνται σαν μέρος της θεραπείας σας.’
Έλεγξα την κατάστασή της πριν την αφήσω να φύγει μην τυχόν μου ξέφυγε κάτι. Μου έσφιξε το χέρι με ενθουσιασμό και με ευχαρίστησε.
Καταλήξαμε να μην χάσουμε την επαφή. Το όνομά της είναι Lisa. Αυτή πέρασε ένα ωραίο καλοκαίρι με τον σκύλο της τον Wally. Και το επόμενο καλοκαίρι με τον ίδιο σκύλο. Και το επόμενο…
Τώρα η Lisa είναι καλά και έγινε εθελόντρια μαζί με τον σκύλο της, για τους ασθενείς στον επάνω όροφο, μαζί με άλλους σκύλους θεραπείας. Ο Wally κάνει εξαιρετική δουλειά. Ανακουφίζει τους ασθενείς. Αυτό το διδάχτηκε από την μητέρα του μάλλον.
Τελικά, κάποια μικρά πράγματα που λέμε εμείς οι γιατροί κάνουν την μεγάλη διαφορα.
‘ Α, πραγματικά το πιστεύω πως τα χάδια του σκύλου κάνουν καλό στην υγεία σας. Δεν το έλεγα έτσι αυτό!’
Είναι μυστήριο πως τα περισσότερα σκυλιά δειλιάζουν να κάνουν μπάνιο.
Σε πολλούς σκύλους αρέσει να κολυμπάνε στα μάλλον κρύα νερά, γιατί λοιπόν λένε όχι σε ένα ζεστό μπάνιο στο σπίτι;
Την ώρα του μπάνιου αυτοί προσπαθούν να κρυφτούν και να γκρινιάξουν πριν τελικά υποκύψουν στο μπάνιο και πλυθούν.
Αυτό που θα παρακολουθήσετε στο βίντεο παρακάτω είναι κάτι ασυνήθιστο αλλά και πολύ αξιολάτρευτο. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτός ο σκύλος ράτσας Great Dane, καταλαβαίνει ακριβώς τι του λέει το αφεντικό του και το κάνει. Είναι Κυριακή και αυτός ξέρει τι σημαίνει αυτό. Ο ιδιοκτήτης, του απευθύνεται σαν να μιλάει σε μικρό παιδί και του λέει πως όταν είναι Κυριακή, είναι ώρα για μπάνιο.
Ο Basil είναι έξω, όταν ο ιδιοκτήτης του τον φωνάζει. Χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτός έρχεται μέσα αργά, ο ιδιοκτήτης του υπενθυμίζει τι μέρα είναι και αυτός αρχίζει να ανεβαίνει την σκάλα.
Μπαίνει στο μπάνιο και κατευθείαν στην μπανιέρα!
Τι έξυπνο σκυλί !
Έχουμε δει πολλά υπέροχα χωριά στον κόσμο, που ξεχωρίζουν για την αρχιτεκτονική και για τον παραδοσιακή τους μορφή, ωστόσο υπάρχουν και μερικά που διαθέτουν ένα ξεχωρίστο χαρακτηριστικό που δεν συναντάμε πουθενά αλλού.
1. Ganxi Dong – Το κινεζικό χωριό όπου ο καθένας ξέρει Kung Fu
2. Meghalaya – Το ινδικό χωριό με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση παγκοσμίως
3. Hokse – Το χωριό στο Νεπάλ που σχεδόν όλοι έχουν ένα νεφρό, αφού τα πουλάνε για να ζήσουν
4. Viganella – Το ιταλικό χωριό που έφερε τον ήλιο στην περιοχή του, τοποθετώντας ειδικά κάτοπτρα, αφού εξαιτίας της θέσης του, σε μια βαθιά κοιλάδα, είχε μονίμως σκιά!
5. Shani Shingnapur – Το ινδικό χωριό χωρίς πόρτες
6. Dementia Village – Το ολλανδικό χωριό που όλοι έχουν άνοια
7. Júzcar – Το ισπανικό χωριό που είναι βαμμένο μπλε
8. Kalachi – Το χωριό στο Καζακστάν που όλοι κοιμούνται λόγω ουσιών που υπάρχουν στο νερό, με αποτέλεσμα να αισθάνονται συνέχεια νυσταγμένοι
9. Yangsi – Το κινεζικό χωριό των νάνων
10. Giethoorn – Το ολλανδικό χωριό που δεν έχει δρόμους αλλά τα σπίτια συνδέονται με κανάλια
Η πολεμική αεροπορία στις πιο ιδιαίτερες στιγμές της
Ο πόλεμος επιφέρει έκτακτες ανάγκες και μια αίσθηση κατεπείγοντος που σπάνια ζουν οι κοινωνίες σε περιόδους ειρήνης.
Την ώρα λοιπόν που όλα τα αντιμαχόμενα μέρη προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν τις στρατιωτικές τεχνολογίες τους και να αποκτήσουν κεφάλι σε όρους πολεμικής ετοιμότητας, οι μηχανικοί είναι συχνά αναγκασμένοι να καταφύγουν σε αντισυμβατικές μεθόδους.
Και βέβαια πουθενά δεν ήταν πιο ευδιάκριτο αυτό από τους αιθέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί δηλαδή που οι αεροναυπηγοί τα έδωσαν κυριολεκτικά όλα και οραματίστηκαν τα πιο παράξενα αεροσκάφη που εμφανίστηκαν ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία…
Vought V-173/XF5U-1
Ήδη από τη δεκαετία του 1930, ο μηχανικός της Vought, Τσαρλς Ζίμερμαν, πειραματιζόταν με αεροσκάφη σε σχήμα ιπτάμενου δίσκου! Το πρώτο του μοντέλο ήταν το V-173, το οποίο βγήκε στους αιθέρες το 1942 και αποδείχθηκε «σκυλί». Ο αεροναυπηγός συνέχισε τις έρευνές του και παρουσίασε κάποια στιγμή την πολεμική εκδοχή του ιπτάμενου δίσκου του, το μοναδικό XF5U.
Παρά τις μεγάλες αρετές του όμως σε επίπεδο επιδόσεων, καθώς ήταν γρήγορο (πάνω από 885 χλμ/ώρα), ευέλικτο και σαφώς ανώτερο από τα περισσότερα μαχητικά της εποχής, ήταν τόσα τα τεχνικά προβλήματά του που καλά-καλά δεν δοκιμάστηκε πριν τελειώσει ο πόλεμος.
Η Vought συνέχισε πάντως την προσπάθεια, καθώς το αμερικανικό Ναυτικό είχε εκδηλώσει από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του, αλλά μέχρι να το κάνει πλήρως λειτουργικό, το στρατιωτικό ενδιαφέρον είχε μετατοπιστεί στα αεριωθούμενα αεροσκάφη. Όταν η Vought αποφάσισε να καταστρέψει το πρωτότυπο, βρήκε ότι το καινοτόμο κράμα που είχε χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του (μεταλλίτης) το έκανε πρακτικά άφθαρτο!
Antonov A-40
Τα ανεμόπτερα συνέχισαν να γεμίζουν τους ουρανούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ο ρόλος τους ήταν στρατηγικά απαραίτητος, αφού μπορούσαν να μεταφέρουν γρήγορα και εύκολα πληρώματα και προμήθειες καταμεσής των αερομαχιών. Και απ’ όλους τους σχεδιασμούς των ανεμόπτερων που κυκλοφόρησαν στον Β’ Παγκόσμιο, ήταν οι Σοβιετικοί αυτοί που δημιούργησαν τον πιο περίεργο: το ιπτάμενο άρμα μάχης Α-40!
Την ώρα που όλοι ήθελαν να μεταφέρουν τα τανκ τους στο πεδίο της μάχης γρήγορα και αποδοτικά, έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο ότι τα άρματα μάχης δεν ήταν καθόλου αεροδυναμικά, κι έτσι τα περισσότερα έθνη εγκατέλειψαν την προσπάθεια, όχι όμως και η ΕΣΣΔ.
Οι σοβιετικοί άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού και αντί για ένα ανεμόπτερο που θα μπορούσε να μεταφέρει τανκ έφτιαξαν ένα τανκ με φτερά! Τι θα μπορούσε να τα βάλει εξάλλου με κάτι τέτοιο; Οι μηχανικοί της Ένωσης πάντρεψαν λοιπόν ένα άρμα μάχης T-60 με δυο τεράστια φτερά διπλάνου και στο δοκιμαστικό τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Μόνο που ανακάλυψαν οι Σοβιετικοί ότι δεν διέθεταν τόσο ισχυρό αεροπλάνο ώστε να σηκώσει από το έδαφος ένα πλήρως οπλισμένο και φουλαρισμένο ανεμόπτερο-άρμα μάχης, κι έτσι το σχέδιο έπρεπε τώρα να εγκαταλειφθεί!
Fieseler Fi-103R
Όλοι ξέρουμε για τους γιαπωνέζους καμικάζι του Β’ Παγκοσμίου, που ορμούσαν με τα παλιά τους αεροσκάφη γεμάτα με εκρηκτικά πάνω στα πολεμικά πλοία των Συμμάχων. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το ειδικό αεροπλάνο αυτοκτονίας που σχεδίασαν οι Ιάπωνες και είπαν ΜΧΥ-7, αλλά και τη ναζιστική απόπειρα να φτιάξει κάτι παρόμοιο μετατρέποντας τις ιπτάμενες βόμβες V-1 σε κυβερνήσιμους πυραύλους.
Με τον πόλεμο να κοντοζυγώνει στο τέλος του, οι Γερμανοί έψαχναν απελπισμένα τρόπους να διακόψουν τον συμμαχικό ανεφοδιασμό πάνω από τα Στενά της Μάγχης. Οι πύραυλοι V-1 είχαν μεν αποδείξει την αξία τους, η ανάγκη όμως για μεγαλύτερη ακρίβεια στα χτυπήματα καλούσε τώρα σε επανδρωμένες αποστολές. Κι έτσι οι γερμανοί μηχανικοί προσάρμοσαν ένα μικρό πιλοτήριο πάνω στον πύραυλο, που έδινε στον πιλότο την περιορισμένη δυνατότητα χειρισμού του.
Οι επανδρωμένοι πύραυλοι Fi-103R μεταφέρονταν στον αέρα και εκτοξεύονταν από τα βομβαρδιστικά He-111, με τον πιλότο τους να πρέπει πάντα να διατηρεί την πορεία του προς τον στόχο και όταν έφτανε στο «τσακ», να εκτοξεύεται έξω. Οι Γερμανοί δεν θα ακολουθούσαν τον αυτοκτονικό δρόμο των Ιαπώνων, καθώς ο πιλότος όφειλε εδώ να σωθεί από τον χαμό. Βέβαια, με τη μηχανή να μαίνεται πίσω από το κόκπιτ, οι ελπίδες για σωτηρία του πιλότου παρέμεναν μικρές και αυτό ήταν που οδήγησε το πρόγραμμα στο οριστικό του τέλος. Οι κυβερνήτες της Λουφτβάφε δεν ήταν διατεθειμένοι να πιλοτάρουν τους Fi-103R, παρά τους 175 πανέτοιμους πυραύλους που είχαν κατασκευαστεί και έπεσαν τελικά στα συμμαχικά χέρια μετά τη συνθηκολόγηση των Ναζί…
Zveno-SPB
Η ιδέα του ιπτάμενου αεροπλανοφόρου έλκει την καταγωγή της ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι μηχανικοί πειραματίστηκαν φλερτάροντας μαζί της καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Οι αεροναυπηγοί ονειρεύονταν ένα ιπτάμενο μητρικό σκάφος που θα φιλοξενούσε σμήνος από μαχητικά, μεταφέροντας τις αερομαχίες εκεί ακριβώς όπου βόλευε κάθε φορά. Τα βρετανικά και τα αμερικανικά δοκιμαστικά στέφθηκαν ωστόσο από αποτυχία, όταν και η όλη απόπειρα θεωρήθηκε στρατηγικά ήσσονος σημασίας.
Την ώρα όμως που Άγγλοι και Αμερικανοί τα παρατούσαν, οι Σοβιετικοί μόλις άρχιζαν! Το 1931, ο σοβιετικός αεροναυπηγός Βλαντιμίρ Βακμίστροφ πρότεινε στους επιτελάρχες να μετατρέψει τα θηριώδη βομβαρδιστικά Tupolev σε αεροπλανοφόρα του αέρα, δίνοντας έτσι στα μαχητικά το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης ακτίνας δράσης αλλά και των μεγαλύτερων πολεμικών φορτίων. Τα πειράματα του Βακμίστροφ απέδωσαν καρπούς και κάποια στιγμή είχε στα χέρια του ένα βομβαρδιστικό με πέντε μαχητικά προσαρμοσμένα πάνω του!
Με το ξέσπασμα του πολέμου, ο μηχανικός χαλιναγώγησε τα όνειρά του και τώρα είχε έτοιμο ένα βομβαρδιστικό με δύο μαχητικά ζωσμένα στα φτερά του. Εντυπωσιασμένοι οι σοβιετικοί επιτελείς, δοκίμασαν τον συνδυασμό του βομβαρδιστικού ΤΒ-3 με τα δυο μαχητικά I-16 πάνω του κατά στόχου στη Ρουμανία και τα αποτελέσματα τους δικαίωσαν. Μετά την αρχική επιτυχία του προγράμματος Zveno, περισσότερες από 30 επιθέσεις ολοκληρώθηκαν με το αεροπλανοφόρο του αέρα, βάλλοντας κυρίως κατά γεφυρών και σταθερών στόχων.
Σύντομα όμως, μέσα σε μερικούς μήνες, η σοβιετική πολεμική μηχανή είχε πια στον στόλο της νέα βομβαρδιστικά και μαχητικά και τα παλιά αεροσκάφη του προγράμματος Zveno ακολούθησαν την ίδια πορεία απόσυρσης στα μετόπισθεν…
Junkers Ju-287
Οι εκτεταμένοι συμμαχικοί βομβαρδισμοί υπονόμευαν καθοριστικά την πολεμική προσπάθεια των Γερμανών, όταν και συνειδητοποίησαν οι επιτελείς της Λουφτβάφε ότι η απροθυμία τους να κατασκευάσουν μεγάλα βομβαρδιστικά είχε αποδειχθεί καταστροφικό λάθος.
Όταν λοιπόν εκδόθηκε η πρώτη παραγγελία για βομβαρδιστικό μεγάλης κλίμακας, όλοι οι γερμανοί κατασκευαστές αεροπλάνων μπήκαν στον χορό, μεταξύ των οποίων και οι Junkers, που είχαν ήδη εμπειρία στην κατασκευή βομβαρδιστικών. Κι έτσι παράχθηκε το πιο προωθημένο επιχειρησιακά γερμανικό βομβαρδιστικό του Β’ Παγκοσμίου, το Ju-287.
Το νέο βομβαρδιστικό είχε ασύγκριτα πλεονεκτήματα σε σχέση με τους προκατόχους του, όπως πολύ καλύτερο χειρισμό και ελιγμούς στις υψηλές ταχύτητες, μεγαλύτερες γωνίες επίθεσης και συνολικά καλύτερα χαρακτηριστικά από κάθε άλλο βομβαρδιστικό που όργωνε τους αιθέρες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η άτρακτός του διέθετε ασύγκριτα περισσότερο χώρο για πυρομαχικά και πλήρωμα.
Στα δοκιμαστικά, όλοι έμεναν με το στόμα ανοιχτό για τις ικανότητες του θηριώδους αεροσκάφους και όλα ήταν έτοιμα για να μπει στην παραγωγή. Δυστυχώς για τη Junkers, οι χιτλερικοί επιτελάρχες έχασαν σύντομα το ενδιαφέρον τους για τα γρήγορα και αεριωθούμενα βομβαρδιστικά και το Ju-287 μπήκε τάχιστα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Τον Μάρτιο του 1945 όμως, με τους απεγνωσμένους διοικητές της Λουφτβάφε να ψάχνουν κάθε δυνατή βοήθεια στον άνισο πια πόλεμο με τους Συμμάχους, το Ju-287 βγήκε άρον-άρον από τα συρτάρια και μπήκε σε εσπευσμένη παραγωγή.
Ο πόλεμος έμελλε όμως να τελειώσει δυο μήνες αργότερα, κι έτσι τα ελάχιστα πρωτότυπα που βγήκαν από τις γραμμές παραγωγής έμειναν στα αζήτητα. Τα πλεονεκτήματα πάντως του Ju-287 θα έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να ξεπεραστούν…
Ένα παλιότερο έθιμο του γάμου έδωσε την παροιμιώδη έκφραση
Για όποιον άντρα τον κάνει ό,τι θέλει η γυναίκα του, συχνά λέμε ότι αυτόν «τον σέρνει από τη μύτη», μια ιδιαίτερα συνηθισμένη παροιμιώδης έκφραση.
Σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, η φράση αυτή δείχνει τη βαρβαρότητα που επικρατούσε σε ένα παλιότερο έθιμο του γάμου.
Στην παλιά Αθήνα όταν ένας άντρας ήθελε να ζητήσει να παντρευτεί μια γυναίκα, έστελνε πρώτα στα «πεθερικά» του και στους κουνιάδους του διάφορα δώρα: Μεταξωτές, φλοκάτες κουβέρτες, ασημένια μαχαιροπίρουνα, ναργιλέδες με χρυσά επιστόμια και πολλά άλλα.
Αν τα «πεθερικά» κρατούσαν τα δώρα αυτά, σήμαινε πως ήταν σύμφωνοι και τον ήθελαν για γαμπρό. Αν, όμως, συνέβαινε το αντίθετο, τότε ο υποψήφιος γαμπρός -αν ήταν παλικαράς- πήγαινε έξω από το σπίτι τους, τραβούσε την κουμπούρα του και άρχιζε να την αδειάζει στα παράθυρα και στις πόρτες των «πεθερικών» του.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ή να βγουν και άλλοι από μέσα και να αρχίσουν κι αυτοί τις κουμπουριές να σηκώσουν στα κεραμίδια ένα κόκκινο πανί, πράγμα που σήμαινε ότι άλλαξαν γνώμη και τον ήθελαν τώρα να γίνει παιδί τους. Η σκηνοθεσία άλλαζε, τότε, αυτομάτως.
Η νύφη κουκουλωμένη με ένα τσεμπέρι, έβγαινε στο δρόμο, έπιανε το γαμπρό από τη μύτη και του έκανε τρεις γύρους στη γειτονία, για να διαπιστώσουν όλοι ότι τα πράγματα τακτοποιήθηκαν με το καλό.
Ο Λουκιανός στο διάλογο Ήρας και Δία, παρουσιάζει την Ήρα να λέει θυμωμένη στον Δία: «Σ’ εσένα αυτός είναι δεσπότης και άγει σε και φέρει της ρινός έλκων» και συ τον ακολουθείς όπου σε οδηγεί, εύκολα δε αλλάζει και γίνεσαι ό,τι εκείνος διατάξει. Το ίδιο και στον Εργότιμο που λέει: «Δια τούτο είλκεν ημάς από της ρινός», που θα πει: «Για τούτο μας τραβούσε από τη μύτη».
Ο ερχομός του ήταν για τους γονείς του σοκ. Στα 10 του έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, πάλεψε με την κατάθλιψη και βγήκε νικητής.
Σήμερα, κάνει κολύμβηση και ελεύθερη πτώση, ενώ έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Η ιστορία του Nick Vujicic δεν μοιάζει με καμία από όσες έχεις διαβάσει. Για πάρα πολλούς λόγους, αλλά κυρίως, γιατί μπορεί να λέει και να εννοεί, ότι ξέρει το πραγματικό νόημα της ζωής
Ο άνθρωπος που στέκεται μπροστά σε πλήθη ικανά να γεμίσουν στάδια, καθηλώνει με τον λόγο του, γιατί έχει χιούμορ, γιατί εμπνέει, γιατί είναι η ζωντανή απόδειξη της ψυχικής δύναμης και της ελπίδας. Κυρίως όμως, μόνο και μόνο, γιατί στέκεται μπροστά τους.
Η απίστευτη ιστορία του Nick Vujicic θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο ταινίας, αλλά δεν είναι. Είναι η ζωή ενός ανθρώπου, που γεννήθηκε πριν 33 χρόνια χωρίς καμία ιατρική εξήγηση, χωρίς χέρια και πόδια και κατάφερε από την απόπειρα αυτοκτονίας στα 10 του, να γίνει ένας γοητευτικός νέος άνδρας, σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, που καταφέρνει ό,τι βάλει στόχο παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες.
Έχει ένα μικρό πόδι στην άκρη του αριστερού γοφού του, που του επιτρέπει να κρατά ισορροπία. Μπορεί να δακτυλογραφεί, να κολυμπά και να σηκώνει πράγματα, ακόμα και να κλωτσάει την μπάλα. Δηλώνει εθισμένος στην αδρεναλίνη και με κάθε ευκαιρία κάνει ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.
“Γιατί μας νοιάζει, πώς φαινόμαστε στους άλλους; Γιατί μας ενδιαφέρει η γνώμη τους; Επειδή φοβόμαστε, ότι δεν θα είμαστε αρεστοί, αν δεν είμαστε σαν εκείνους. Ακόμα και τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Κοροϊδεύουν κάποιον, επειδή είναι πολύ παχύς, επειδή είναι πολύ κοντός ή πολύ ψηλός, επειδή τα μαλλιά του είναι αστεία. Εμένα, μία ζωή με κορόιδευαν. Όμως, δεν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ‘θα φτιάξω τα μαλλιά μου και θα τους αρέσω’, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάστασή μου. Αλλά τι έχει σημασία; Το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα ή αυτό που εσύ πιστεύεις για τον εαυτό σου;” Nick Vujicic
Ο Nick είναι ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος, που έχει μάθει να μετατρέπει την αναπηρία του σε μοναδικό προτέρημα. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του, ακόμη κι αν είναι προϊόντα άμυνας, αποστομώνουν και προκαλούν θαυμασμό.
“Σκέφτηκα να πάω σε έναν body builder, να του ζητήσω να μου φτιάξει πόδια και χέρια… Body builder, το πιάσατε, έτσι;”… “την πρώτη φορά που μίλησα μπροστά σε ακροατήριο, έτρεμαν τα γόνατά μου”… “κινούσα ανεξέλεγκτα τα χέρια μου από το άγχος”, είναι μερικές από τις ατάκες του.
Η αυτοπεποίθηση όμως δεν ήταν κάτι που ήρθε φυσιολογικά στη ζωή του, αφού από πολύ μικρός δέχτηκε bullying στο σχολείο και χρειάστηκε να πολεμήσει ενάντια σε κάθε πιθανότητα, σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, για να αποδεχτεί και να αγαπήσει τελικά και ο ίδιος τον εαυτό του.
Στα 17 του ίδρυσε τη ΜΚΟ “Life Without Limbs” (Ζωή χωρίς άκρα) ενώ είναι πρόεδρος του Attitude is Altitude, ενός Συλλόγου που ο ίδιος δημιούργησε και κάνει διαλέξεις σε όλον τον κόσμο.
“Κάνε μεγάλα όνειρα φίλε μου και μην τα παρατάς ποτέ”
Η γέννηση χωρίς άκρα, η απόπειρα αυτοκτονίας στα 10 και το νόημα της ζωής
Κανείς δεν μπορεί, να περιγράψει την ιστορία του Nick με λόγια καταλληλότερα, από τον ίδιο. Αυτό είναι το κείμενο που έχει δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα Attitude is Altitude, συστήνοντας τον εαυτό του.
Γεια σου φίλε μου,
Με λένε Nick Vujicic και είμαι ευγνώμων, που γεννήθηκα χωρίς χέρια και πόδια. Δεν προσποιούμαι, ότι η ζωή μου είναι εύκολη, αλλά με την αγάπη των γονιών μου και των αγαπημένων μου και με την πίστη μου στον Θεό, κατάφερα να ξεπεράσω την αναπηρία μου και τώρα, η ζωή μου είναι γεμάτη νόημα και ευτυχία.
Σήμερα, ζω στην Καλιφόρνια με την γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας. Μου αρέσει να βλέπω, το πώς η ζωή κάποιων ανθρώπων επηρεάστηκε από την ιστορία μου, με οποιονδήποτε τρόπο. Ελπίζω ειλικρινά, αυτή η ιστορία, να έχει ένα θετικό αντίκτυπο και στη δική σου ζωή.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μελβούρνη. Ο ερχομός μου για τους γονείς μου ήταν ένα σοκ, αφού γεννήθηκα χωρίς άκρα. Δεν υπάρχει ιατρική εξήγηση, γιατί έγινε αυτό. Προσπάθησαν να μου δώσουν κάθε ευκαιρία, για να έχω όσο δυνατόν ευκολότερη ζωή. Είμαι ευλογημένος, που έχω έναν αδελφό και μία αδελφή και τους καλύτερούς μου φίλους. Αργότερα μετακομίσαμε στη Brisbane, όπου έζησα μέχρι τα 14 μου, πριν πάω στη Καλιφόρνια.
Στα 8 μου, δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε ένα μέλλον φωτεινό κι έπεσα σε κατάθλιψη. Όταν ήμουν 10, αποφάσισα να βάλω τέλος στη ζωή μου… προσπάθησα να πνιγώ μέσα στην μπανιέρα. Μετά από μερικές απόπειρες, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να αφήσω τους αγαπημένους μου με τον πόνο και τις ενοχές, που θα τους προκαλούσε η αυτοκτονία μου. Δεν μπορούσα να τους το κάνω αυτό.
Δεν ήμουν καταθλιπτικός σε όλη μου την παιδική ηλικία, αλλά σίγουρα είχα τα πάνω και τα κάτω μου. Στα 13 μου, χτύπησα το πόδι μου, που χρησιμοποιώ για να κάνω πάρα πολλά πράγματα, όπως να δακτυλογραφώ, να γράφω, να κολυμπώ. Αυτός ο τραυματισμός με έκανε να καταλάβω, ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για τις ικανότητές μου, αντί να εστιάζω σε όσα δεν μπορώ να κάνω.
(Βίντεο: Πού μπορείς να πας, όταν δεν υπάρχει πια ελπίδα; Την απάντηση τραγουδά ο ίδιος…)
Στα 15 μου, βρήκα την πίστη μου στον Θεό και από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι… Ένας καθηγητής στο σχολείο μου με ενέπνευσε, ώστε να αρχίσω να μιλάω για την πίστη μου, όταν ήμουν 17 ετών. Για δύο χρόνια μιλούσα μπροστά σε πολύ λίγα άτομα, ώσπου βρέθηκα μπροστά σε 300 μαθητές. Πολύ άγχος. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Μέσα στα πρώτα τρία λεπτά της ομιλίας μου, τα μισά από τα κορίτσια έκλαιγαν και τα περισσότερα αγόρια προσπαθούσαν, να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Ένα κορίτσι, έκλαιγε τόσο δυνατά…
“Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά μπορώ να έρθω να σε αγκαλιάσω;”, μου είπε. Ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε στο αυτί: “Σε ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Κανείς δεν μου είχε πει μέχρι τώρα, ότι είμαι όμορφη, έτσι ακριβώς, όπως είμαι”.
Η αντίδραση και η μεγαλοσύνη της με ενέπνευσε να ταξιδέψω σε 50 χώρες, σε όλες τις ηπείρους και να μιλήσω περισσότερες από 2.000 φορές. Κατάλαβα, ότι όλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη και την ελπίδα κι ότι εγώ, βρισκόμουν στην εξωπραγματική και μοναδική θέση, να μοιραστώ αυτό ακριβώς με όλον τον κόσμο.
Παράλληλα με τις σπουδές μου, μάθαινα και πώς να μιλάω καλύτερα μπροστά σε ακροατήριο. Ένας καθηγητής με βοήθησε με τη γλώσσα του σώματος. Στην αρχή, από το άγχος μου, κουνούσα ανεξέλεγκτα τα χέρια μου!
Όποιος κι αν είσαι, όπου και από όπου κι αν είσαι, όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζεις, ελπίζω η ιστορία και το μήνυμά μου να σε εμπνεύσει. Κάνε μεγάλα όνειρα φίλε μου και ποτέ μην τα παρατάς. Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά κανένας από εμάς δεν είναι λάθος. Ζήσε μια μέρα κάθε φορά. Αγκάλιασε τα θετικά σου στοιχεία και τις αρχές σου και θα τα καταφέρεις κι εσύ”.
“Ποτέ δεν συνάντησα άνθρωπο πικραμένο, που ήταν ευγνώμων. Ούτε άνθρωπο ευγνώμονα, που ένιωθε πικρία” Nick Vujicic
Επειδή γίνονται και θαύματα…
Τα παπούτσια στην ντουλάπα, ο έρωτας και η πατρότητα
Για το ψυχικό του σθένος και τον αντίκτυπό του στους νέους, έχει δεχθεί πολλά βραβεία, κυρίως στην Αυστραλία, ενώ έχει υπάρξει πολλές φορές υποψήφιος για άλλα. Είναι μάλιστα, ένας από τους ομιλητές του TED.
Έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία μικρού μήκους “The Butterfly Circus”, ρόλος για τον οποίο απέσπασε το βραβείο του πρώτου ανδρικού ρόλου στο 2010 Method Fest Independent Film Festival. Η ταινία κέρδισε το βραβείο της Καλύτερης ταινίας και στο Feel Good Film Festival στι Hollywood, το 2010.
Εξίσου αξιοθαύμαστα είναι και όσα έχει καταφέρει με τη μόρφωσή του. Σε ηλικία 21 ετών, πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο Griffith στη διαφήμιση, ενώ σπούδασε και οικονομικά. Η ζωή του βέβαια, λίγο έχει να κάνει με το αντικείμενο των σπουδών του, αφού αφιερώνει τον χρόνο του στο να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, για τις ομιλίες του. Περισσότεροι από 3.000.000 ακροατές, σε 60 χώρες, στις 5 Ηπείρους. Αυτό έχει καταφέρει ως τώρα.
Κι επειδή πιστεύει στα θαύματα, έχει γράψει, ότι κρατά στην ντουλάπα του ένα ζευγάρι παπούτσια…
Τον Φεβρουάριο του 2012 παντρεύτηκε την αγαπημένη του, Kanae Miyahara. Ο πρώτος τους γιος, ο Kiyoshi James γεννήθηκε το 2013 και ο δεύτερος, ο Dejan Levi, τον Αύγουστο του 2015. Και τα δύο παιδιά είναι υγιέστατα.
O Nick κάνει τραμπολίνο με τον μεγαλύτερο γιο του.
Φωτογραφίες με τη γυναίκα του και τον μεγαλύτερο γιο τους.
Η τελευταία του δουλειά στην όχθη του Τάμεση στο Λονδίνο, έχει τον τίτλο «The Rising Tide» και έχει εγκατασταθεί δίπλα στη γέφυρα Vauxhall (Βόξολ).
Σε φυσικό μέγεθος τα τέσσερα άλογα με τους αναβάτες τους «συμμετέχουν» στο φεστιβάλ Totally Thames, που εκπλήσσει τους επισκέπτες σε διάσπαρτους χώρους στο Λονδίνο, μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου.
Στόχος του Jason de Caires Taylor είναι να στείλει ένα «μαρμάρινο» μήνυμα ευαισθητοποίησης για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Η σιωπηλή διαμαρτυρία του καλλιτέχνη εκφράζεται με τις ιδιαίτερες κεφαλές των αλόγων. Έχουν αντικατασταθεί από αντλίες πετρελαίου, ευθεία αναφορά στις δραματικές επιπτώσεις της ρύπανσης από ορυκτά καύσιμα.
Ένας ιστορικός ισχυρίζεται ότι έχει βρει την πρώτη χρήση της λέξης Fuck στην Αγγλική Γλώσσα.
Ο λόγος για τον Dr Paul Booth, ανώτερο ερευνητή στο Πανεπιστήμιο του Keele, ο οποίος βρήκε στοιχεία ενός άνδρα με το όνομα “Roger Fuckbythenavele” σε ένα δικαστικό έγγραφο του δικαστηρίου του Chester County.
Το έγγραφό του Ειρηνοδικείου χρονολογείται από τις 8 Δεκεμβρίου 1310. Σύμφωνα με τον ιστορικό η λέξη Fuckbythenavele είχε δοθεί ως παρατσούκλι σε έναν άνδρα που είχε τεθεί εκτός νόμου και σύμφωνα με τον δικαστικό γραμματέα προσδιοριζόταν ως “βλάκας”.
Μέχρι στιγμής ιστορικοί είχαν δει τη χρήση του ρήματος “Fuck” στο ποίημα Flen flyysτου 1475. Ο στοίχος γράφει : “they are not in Heaven, since they fuck the wives of Ely”- ωστόσο επειδή το ποίημα είναι γραμμένο στο αγγλο-Λατινικά μπορεί η λέξη να μην έχει την ίδια ετοιμολογία με τα μοντέρνα Αγγλικά.
Τη λέξη σπάνια την έβρισκε κανείς σε έντυπη μορφή μέχρι τον 18ο αιώνα, καθώς θεωρείτο ως χυδαία.
