Φαντάσου να κατάφερνες να δραπετεύσεις από τα δεσμά της γραφειοκρατίας, της στρεβλής διακυβέρνησης και των άστοχων κατ’ εσέ νόμων και κανόνων του κράτους, και να έβρισκες ή και δημιουργούσες το δικό σου κράτος όπου θα έθετες εσύ και μόνο εσύ, τους δικούς σου νόμους κατ’ όπως σε βολεύει.

Κι όμως παρόλο που ακούγεται σαν σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας, σε αυτό τον πλανήτη, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που τόλμησαν και δημιούργησαν τα δικά τους μικρό έθνη (micronations) και μέχρι και σήμερα δηλώνουν περήφανοι πολίτες τους.

Στην ουσία τον κάθε μιρκοέθνος, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι γης το οποίο φέρεται ως ανεξάρτητο και αυτόνομο κρατίδιο, χωρίς βέβαια να αναγνωρίζεται από τις παγκόσμιες κυβερνήσεις.

Μέχρι στιγμής δε, οι λόγοι για την ίδρυση τέτοιων μικροεθνών ποικίλλουν. Άλλες φορές δημιουργήθηκαν εν είδει, άλλες πάλι στόχος ήταν η προσέλκυση τουριστών ενώ δεν έλειψες κι οι φορές που όλα ξεκίνησαν από μια πλάκα. Οι μέχρι στιγμής καταγραφές πάντως δείχνουν πως ο αριθμός των μικροκρατιδίων ανέρχεται στα 400.

Ο φωτογράφος Λεό Ντελαφοντέν, βρήκε την ιδέα της δημιουργίας από το πουθενά ενός ξεχωριστού κρατιδίου ιδιαιτέρως θελκτική κι έτσι άρχισε να τα φωτογραφίζει το 2012. Για το λόγο αυτό επισκέφτηκε 6 χώρες σε 3 διαφορετικές ηπείρους, ώστε να απαθανατίσει με τον φακό του 12 μοναδικά μικρο κρατίδια.

Παρόλο που οι φωτογραφίες μοιάζουν, ανά περιπτώσεις, κωμικές, ο Ντελαφοντέν ελπίζει να οι θεατές να ξεπεράσουν την διάθεση για γέλιο που μπορεί να τους προκαλέσουν και να αναλογιστούν τις γεωπολιτικές, εθνικές και πολιτιστικές προεκτάσεις που ανακύπτουν από την δημιουργία αυτών των μικρών κρατιδίων.

Πριγκιπάτο του Sealand
Το πρώτο κρατίδιο που ο Νελαφοντέν ανακάλυψε και φωτογράφισε ήταν το Πριγκιπάτο του Sealand. Τοποθετημένο σε μια εγκαταλελειμμένη ναυτική βάση, περίπου 8 μίλια μακριά από τις ακτές τις Μεγάλης Βρετανίας, σε διεθνή χωρικά ύδατα, το μικροέθνος αυτό ιδρύθηκε το 1967, από τον Paddy Roy Bates, με σκοπό να μπορεί να εκπέμπει ελεύθερα  πειρατικές ραδιοφωνικές εκπομπές.
Ο Πρίγκιπας Μιχαήλ, γιος του Paddy Roy Bates έχει αναλάβει τον έλεγχο του κρατιδίου της Sealand από το 1999. Το έθνος του Sealand έχει τη δική του σημαία, το δικό του νόμισμα, ακόμα και δικά του διαβατήρια.
Μετά από μια πυρκαγιά η οποία κατέστρεψε την εγκατάσταση το 2006, πηγές αναφέρουν ότι ο Πρίγκιπας Μιχαήλ προσπάθησε να πουλήσει την πλατφόρμα για 906 εκατομμύρια δολάρια αλλά όπως φαίνεται δεν βρέθηκε αγοραστής.

Έτσι ο πρίγκιπας και η λοιπή βασιλική οικογένεια αποφάσισε να επισκευάσει την πλατφόρμα και να την κρατήσειγια τον εαυτό τηε διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο πως το Πριγκιπάτο θα συνεχίσει να υπάρχει παρόλο που ο πληθυσμός του να ανέρχεται στα 4 άτομα.
Δημοκρατία του Saugeais
Μετά την ανακάλυψη του Sealand ο Ντελαφοντέν ανακάλυψε πως κρατίδια υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και αποφάσισε να δημιουργήσει μια σειρά φωτογραφιών από τα κρατίδια επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στα ενεργά και με πλούσια ιστορία και εδαφική παρουσία( μερικά υπάρχουν μόνο διαδικτυακά).

Η επόμενη του στάση ήταν στην γενέτειρά του, την Γαλλία, σε ένα μιρκοέθνος που λεγόταν Saugeais, με πρόεδρο της δημοκρατίας του Saugeais, την Georgette Bertin-Pourchet.
Κοντά στα Γαλλο-ελβετικά σύνορα , η Δημοκρατία του Saugeais ιδρύθηκε το 1947, από 11 πόλεις αρχικά για πλάκα. Σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει ως διάσημο τουριστικό αξιοθέατο, εκδίδοντας διαβατήρια εισόδου και πουλώντας επίσημες σφραγίδες και διατηρώντας τον δικό του ύμνο.
Το κράτος της Calsahara
Ο Travis McHenry, ίδρυσε το πρώτο μικρό κρατίδιο στην ηλικία των 15 χρόνων. Από τότε έχει δημιουργήσει τρία μικροκρατίδια, με το τελευταίο, το οποίο βρίσκεται στην Νότια Καλιφόρνια, να ονομάζεται Calsahara (ένα συνδυασμό της Καλιφόρνιας και της Σαχάρας). Σε έκταση 10 τετραγωνικών μέτρων – σε ένα οικόπεδο δηλαδή που κληρονόμησε από την γιαγιά του, αυτοχρίστηκε βασιλιάς.
Η Calsahara απέχει σχεδόν 3 ώρες από το Λος Άντζελες και έχει από τρεις έως δέκα κατοίκους. Έχει τη δική της σημαία και το δικό της νόμισμα, τα οποία απεικονίζουν το πορτραίτο του χαμογελαστού Μακ Χένρυ.

To Προξενείο της La boire
Ιδρύθηκε το 2006 από τρεις φίλους, τον Phillipe,τον Pascal, και τον Sebastien, οι οποίοι μοιράζονται την ίδια αγάπη για την γαλλική ιστορία, γεωγραφία και πολιτική.
To επτά στρεμμάτων έθνος τους, στη Γαλλία έχει δικό του ημερολόγιο, δική του λίστα εορτών καθώς και ένα μικρό κατάλυμα στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να διανυκτερεύσουν. Οι ιδιοκτήτες τους μάλιστα κάνουν τακτικά πάρτι και χορούς ασπαζόμενοι τις αρετές του ηδονισμού και της οικολογίας.
Η Δημοκρατία του Conch
Όταν το 1982 ένα σημείο των συνόρων άρχισε να δημιουργεί τεράστια κυκλοφοριακή συμφόρηση κοντά στην κύρια οδική αρτηρία πρόσβασης στην Φλόριντα, ο δήμαρχος της περιοχής, Dennis Wardlow, κήρυξε την απόσχιση ενός τμήματος γης από τις ΗΠΑ, δημιουργώντας την Δημοκρατία του Conch, ως διαμαρτυρία για το κυκλοφοριακό.
Σήμερα η Δημοκρατία του Conch, διατηρείται ως επί το πλείστον σαν τουριστικό αξιοθέατο. Κάθε 23η Απριλίου, οι περήφανοι πολίτες της και οι ενδιαφερόμενοι τουρίστες γιορτάζουν την «Ημέρα Εθνικής Ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας, η οποία ξεκινά με ένα εβδομαδιαίο φεστιβάλ.
Το Πριγκιπάτο της Seborga
Κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα μικροκρατίδια του πλανήτη και βρίσκεται στην Ιταλία. Ήταν το 1960, όταν το τοπικό ανθοπωλείο, Giorgio Carbone, άρχισε να διαδίδει την ιδέα πως η περιοχή της Seborga,  δεν είχε συμπεριληφθεί επισήμως στην Πράξη Ενοποίησης της Ιταλίας του 1861.
Παρόλο που η κυβέρνηση της Ιταλίας δεν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Seborga η πόλη ακόμα διεκδικεί την αυτοκυριαρχία της, κυρίως λόγω του τουριστικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει.

Άλλωστε όπως αναφέρει ο φωτογράφος των μικροεθνών παρόλο που το καθένα έχει τον δικό του λόγο δημιουργίας μετά την επίσκεψή του στα περισσότερα από αυτά καταλήγει πως η βασικότερη αιτία διατήρησής τους μέσα στα χρόνια είναι ο τουρισμός.
Η αυτοκρατορία του Atlantium
Ήταν το 1981, όταν τρεις Αυστραλούς έφηβοι, αποφάσισαν να ανεξαρτητοποιήσουν 110 τετραγωνικά μέτρα από ένα προάστιο του Σίδνεϊ και να δημιουργήσουν εκεί την αυτοκρατορία του Atlantium, μετονομάζοντας μάλιστα τον ένα εξ αυτών ως «Αυτοκράτορα Γεώργιο τον ΙΙ» και παρέχοντας του τη διοίκηση του νέου κράτους.

Από τότε, η αυτοκρατορία του Atlantium έχει επιβιώσει ως μοναδικό παράδειγμα μικροέθνους, που δεν επιθυμεί να αποσχιστεί από τη μαμά πατρίδα, αλλά επιμένει να υπάρχει κυρίως για να δημιουργήσει ένα εποικοδομητικό διάλογο ή ποιος ξέρει και για μια δημιουργική ασάφεια.
Και κατ’ όπως φαίνεται η ύπαρξή του υπήρξε εποικοδομητική τουλάχιστον όσον αφορά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αφού πλέον ο αυτοκράτορας Γεώργιος(το κανονικό του όνομα είναι George Cruickshank) έχει γίνει η φωνή της αριστεράς για την χώρα, παρόλο που ο πραγματικός αντίκτυπος της κίνησης και του ιδίου είναι αμφισβητήσιμος από πολλούς.

Ταυτόχρονα ο εν λόγω αυτοκράτορας έχει γίνει πρεσβευτής όλων των μικροεθνών ανά τον κόσμο και προεδρεύει στο ετήσιο συνέδριο των μικροεθνών ανά τον κόσμο με την ονομασία Poli Nations.

Η δημοκρατία της Molossia
Ένα από τα διασημότερα μικροέθνη, στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, είναι Η δημοκρατία της

Molossia, ένα αγροτεμάχιο 1,3 στρεμμάτων στην πόλη της ερήμου του Dayton, στη Νεβάδα, που ιδρύθηκε από τρεις έφηβους, εν έτει 1977.
Δοκιμάζοντας πολλά καθεστώτα αλλά και ονόματα από την απαρχή της ίδρυσής του ο σημερινός πρωθυπουργός του, Kevin Baugh, έχει αφιερώσει την ζωή του στο έθνος, δημιουργώντας ταχυδρομείο, τελωνείο πινακίδες αλλά και το δικό του τηλεοπτικό κανάλι.
Ο Baugh μάλιστα έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη ανάμεσα στους ιδρυτές των μικροεθνών με αποτέλεσμα πολλοί νεότεροι φιλόδοξοι ιδρυτές κρατιδίων να τον χρησιμοποιούν ως πρότυπο. Μάλιστα είναι τόσο ενεργός στη σκηνή των μικροεθνών που έχει δημιουργήσει τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες των μικροεθνών στους οποίους κέρδισε και το χρυσό μεταλλείο στο Φρίσμπι.

Βασίλειο της Elleore

Βέβαια, όπως δηλώνει ο φωτογράφος που έχει επισκεφτεί πλειάδα μικροεθνών, το αγαπημένο του μικροέθνος δεν είναι άλλο από το Βασίλειο της Elleore, σε ένα νησί στα ανοικτά των ακτών της Δανίας.

Σήμερα, το νησί είναι ακατοίκητο εκτός από μία εβδομάδα το χρόνο, όταν οι πολίτες γιορτάζουν τα 70 χρόνια ζωής των εκκεντρικών, φολκλορικών παραδόσεων του μικρού αυτού κρατιδίου, όπως είναι η απαγόρευση των τυποπιημένων σαρδελών και το βιβλίο «Ροβινσώνας Κρούσος».
Η ιστορία του εν λόγω βασιλείου διδάσκεται στα σχολεία της Δανίας, και οι πολίτες έχουν δημιουργήσει παραδοσιακά τραγούδια, παραδοσιακούς χορούς, ακόμα και το δικό παραδοσιακό άθλημα, με την ονομασία «Cracket».
Όπως διευκρινίζει ο Ντελαφοντέν όλοι οι πολίτες των μικροεθνών που επισκέφθηκε ήταν ιδιαιτέρως περήφανοι για την ιθαγένειά τους. «Αν δεν ήταν, γιατί θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος αυτών»;

via