Ο Τζέιμσον είναι ένα μικρό αγόρι, σχεδόν όπως όλα τα άλλα μικρά αγόρια της ηλικίας του. Βάζουμε το σχεδόν, γιατί ο Τζέιμσον πάσχει από μια σπάνια πάθηση που τον έχει κάνει να μοιάζει λίγο διαφορετικός.
Αυτή η διαφορετικότητα στην εξωτερική του εμφάνιση έχει οδηγήσει τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του να τον αντιμετωπίζουν με όχι και τόσο όμορφο τρόπο. Μερικές φορές και με πολύ άσχημο τρόπο.
Μετά από μερικές τέτοιες συναντήσεις με παιδιά και ενήλικες που πλήγωσαν τον Τζέιμσον με τη συμπεριφορά τους, η μαμά του συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε πλέον να παραμένει σιωπηλή. Έπρεπε κάτι να κάνει για να προστατέψει το παιδί της.
Ήξερε επίσης ότι οι εμπειρία της θα μπορούσε να βοηθήσει και άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με αυτά του Τζέιμσον. Έτσι έφτιαξε ένα blog και στη συνέχεια ανέβασε σε αυτό, το παρακάτω μήνυμα:
«Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν έχω τίποτα ούτε με αυτά τα παιδιά αλλά ούτε και με τους γονείς τους. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη η θέση ενός γονέα που βλέπει το παιδί του να κοροϊδεύει ή να φέρεται άσχημα σε κάποιο άλλο παιδί.
Όμως, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι ανάλογο, ελπίζω οι αυτοί οι γονείς να κάνουν περισσότερα.
Γιατί θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι αυτό δεν πονάει. Πονάει και πονάει πολύ. Πονάει να βλέπω το παιδί μου να το κοροϊδεύουν. Πονάει επίσης να γνωρίζω ότι αυτό θα συμβαίνει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Τώρα ίσως να αναρωτιέστε τι μου συνέβη για να καθίσω και να γράψω αυτά τα λόγια. Τίποτα δεν μου συνέβη που δεν μου έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και δυστυχώς δεν θα συμβεί ξανά. Όμως, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω συμβαίνει πολύ συχνά τις τελευταίες εβδομάδες.
Κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδήλωσης, όλα τα παιδιά της τάξης, ήταν συγκεντρωμένα στην καφετέρια. Καθώς περπατούσαμε μέσα στο πλήθος με τον γιο μου, ένα παιδί είδε τον Τζέιμσον, σκούντηξε τη μητέρα του και της είπε ότι μοιάζει αστείος.
Δεν δώσαμε σημασία και συνεχίσαμε να βαδίσουμε για να βρούμε κάπου να καθίσουμε. Κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι απέναντι από μια μαμά με τα δυο της κορίτσια. Σε κάποια στιγμή το ένα από τα κορίτσια μας κοίταξε, γύρισε στη μητέρα της και της είπε: «Αυτός φαίνεται πολύ τρομακτικός» δείχνοντας τον Τζέιμσον. Η μητέρα της της είπε ότι δεν ήταν ωραίο αυτό που είπε και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη πλευρά.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, περπατούσαμε σε ένα διάδρομο ενός σουπερμάρκετ, όταν είδαμε μια μητέρα με το γιο της να βαδίζουν προς το μέρος μας. Όταν έφτασαν κοντά μας το μικρό αγόρι σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε. Του χαμογέλασα αλλά αυτό άρχισε αμέσως να γελάει και να λέει στη μαμά του «Κοίτα μαμά πόσο αστείος φαίνεται αυτός» . Η μητέρα του δεν μπορούσε να πει ούτε μια λέξη. Είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Ως γονέας έχω δει ένα από τα άλλα μου δυο παιδιά, να κάνει ή να έχει πει κάτι ανάρμοστο. Για αυτό και καταλαβαίνω την αμηχανία τους. Καταλαβαίνω επίσης ότι δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τα παιδιά. Σκεφτείτε το. Από μωρά τους διδάσκουμε να ξεχωρίζουν το διαφορετικό.
Βάλτε ένα μάτσο κόκκινα τετράδια μαζί, κρύψτε και ένα πράσινο ανάμεσα τους και πείτε τους να ψάξουν για το πράσινο, το διαφορετικό. Ή βρείτε τα σχήματα που ταιριάζουν μόνο μέσα στη σωστή τρύπα. Ποτέ δεν θα χωρέσει ένα στρογγυλό αντικείμενο σε μια τετράγωνη τρύπα.
Τα παιδιά πρέπει να παρατηρούν τις διαφορές. Με αυτό το τρόπο μαθαίνουν πώς να ξεχωρίζουν ένα πράγμα από κάποιο άλλο. Αλλά όλα αυτά είναι αντικείμενα. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα αντικείμενα και να επιλέξουμε το σωστό, αυτό που ταιριάζει. Αλλά μπορούμε να κάνουμε το ίδιο σε ανθρώπους; Σε παιδιά;
Ως μητέρα ενός παιδιού που έχει διαφορετική εμφάνιση θα σας παρακαλούσα:
Εάν είστε γονέας ενός παιδιού που λέει σε ένα άλλο παιδί ότι μοιάζει αστείο ή τρομακτικό, μην του πείτε απλά «Δεν είναι ωραίο αυτό που λες»
Όντως έχετε δίκιο. Πράγματι δεν είναι ωραίο αυτό που είπε. Αλλά απλά λέγοντας το και φεύγοντας γρήγορα μακριά, κάνετε το παιδί μου να νιώθει μεγαλύτερη απομόνωση από αυτή που ήδη νιώθει.
Την επόμενη φορά, που θα σας συμβεί αυτό, προσπαθήστε να πείτε στο παιδί σας «Είμαι βέβαιος ότι είναι ένα πολύ όμορφο παιδί, πήγαινε να του μιλήσεις».
Πλησιάστε και εσείς και ζητήστε από το παιδί μου να σας πει το όνομα του. Σας διαβεβαιώνω, δεν δαγκώνει! Το παιδί μου είναι ακριβώς σαν το δικό σας. Μπορεί να γίνει γλυκός,τρυφερός, μπορεί να έχει έντονα ξεσπάσματα, νιώθει την ανάγκη να το αγαπούν και είναι μια σταλιά.
Μπορώ επίσης να σας διαβεβαιώσω ότι και εγώ είμαι ακριβώς σαν και εσάς. Είμαι ένας γονέας που μαθαίνει κάθε μέρα πως θα συμπεριφέρεται στο παιδί του.
Αν το παιδί σας είναι περίεργο, δεν λέει τίποτα κακό αλλά εξακολουθεί να παρατηρεί έντονα τον γιο μου, σας παρακαλώ πλησιάστε και ρωτήστε τα ονόματα μας. Συμπεριλάβετε το παιδί μου στον κόσμο σας. Σας υπόσχομαι, δεν είναι τρομακτικός, είναι απλώς ένα μικρό αγόρι.
Σε όλους τους γονείς και τα παιδιά εκεί έξω που έχουν ήδη φερθεί στον Τζέιμσον σαν αυτό που είναι, σαν ένα μικρό αγόρι δηλαδή, έχω να πω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αυτό που κάνατε να ξέρετε ότι φώτισε όλη την ημέρα του γιου μου για αυτό και θα σας θυμάμαι και θα σας ευγνωμονώ για πάντα.»
via
