Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που βρισκόμασταν πίσω από τα θρανία του Δημοτικού, όμως πάντα θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες μας εικόνες, παιχνίδια, πράγματα, καταστάσεις, πλάκες. Τόσο μακρινές και τόσο κοντινές ταυτόχρονα οι αναμνήσεις αυτές. Σαν να ήταν χθες που τσακωνόμασταν με τον διπλανό μας, επειδή πέρασε τη διαχωριστική γραμμή στο θρανίο. Σαν να ήταν χθες που κάναμε συλλογές από αυτοκόλλητα και πιστεύαμε ότι Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας. Είστε έτοιμοι για μία επιστροφή στις σχολικές αίθουσες του Δημοτικού;
Η γόμα που ποτέ δεν έσβηνε το στυλό
Παραμένει ένα αιώνιο ερώτημα: Γιατί έλεγαν ότι το μπλε μέρος το στυλό; Όσοι από εμάς το επιχειρούσαν, το μόνο που κατάφερναν είναι είτε να κάνουν μπλε μουτζούρες στο τετράδιο τους είτε να σκίζουν το χαρτί. Είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία των παιδικών χρόνων κι η πιο εκνευριστική.
Το «Σχοινάκι» ή «Λάστιχο»
«Ντριιιννν». Μόλις ακουγόταν ο χαρακτηριστικός ήχος του κουδουνιού για διάλειμμα, τα κορίτσια κυρίως (αλλά και τα αγόρια) έτρεχαν με το λάστιχο κι άρχιζαν το γνωστό στιχάκι που αντηχούσε σε κάθε γωνιά του προαυλίου: «Τσαφ, τσουφ, το τρένο περνά, μέσα, έξω, πατά!»
Η ζωγραφιά …κατατεθέν, το «SMILE»
Μπορούσες να το βρεις ζωγραφισμένο στα θρανία, στους τοίχους της τάξης και φυσικά στα τετράδια μας!
Ο πράσινος πίνακας κι η κιμωλία
Ο ήχος της κιμωλίας στον πίνακα ήταν πραγματικά χαρακτηριστικός και πολλές φορές …ανατριχιαστικός.
Οι Ευχούληδες
Τους έβλεπες παντού. Σε μολύβια, πάνω σε θρανία, να κρέμονται από τσάντες, παντού. Και πραγματικά ποτέ δεν ήταν ένας αρκετός. Θέλαμε να έχουμε στη διάθεση μας όλους τους Ευχούληδες με όλα τα πιθανά χρώματα που υπήρχαν. Να τους χαϊδεύουμε τα μαλλιά και να κάνουμε ευχές!
Οι τάπες
Είτε ξέραμε να παίζουμε είτε όχι, η συλλογή από τάπες ήταν το μεγαλύτερο trend της εποχής. Αγοράζαμε Cheetos (ακόμα κι αν δεν μας άρεσαν) μόνο και μόνο για να μεγαλώσουμε τη συλλογή μας. Κι αν τύχαινε κάποιο πόκεμον ίδιο με αυτά που είχαμε, ψάχναμε απεγνωσμένα σε κάθε διάλειμμα κάποιον που είναι διατεθειμένος να ανταλλάξει μαζί μας το δικό του «διπλό» που εμάς μας έλειπε. Εννοείται πως πάντα τις μεταφέραμε με τη μέγιστη προσοχή ενώ οι πιο μυημένοι είχαν προμηθευτεί και …ειδικές θήκες!
Η βαθμολόγηση με κλίμακα Α,Β,Γ,Δ
Ούτε 20, ούτε 17, ούτε 14, ούτε 10 ή 8, αλλά Α! Φυσικά οι δάσκαλοι έκαναν τις δικές τους τροποποιήσεις στη βαθμολογία: Α; Α-, Β+, Α!!!
Το λεύκωμα
Όλοι θυμόμαστε τις ερωτήσεις τύπου «Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής;», «Τι ζώδιο είσαι;», «Ποια γνώμη έχεις για εμένα;». Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι απαντούσαμε με παρατσούκλια κι όχι με τα πραγματικά μας ονόματα. Τέλος, αλησμόνητος παραμένει ο μυστικός φάκελος όπου ο καθένας έγραφε με ποιον/α είναι ερωτευμένος.
Τα αρχικά Ο.Ε.Δ.Β. στα οπισθόφυλλα των βιβλίων
Το πιο αστείο πράγμα που μπορεί κάποιος να θυμάται από τα χρόνια του σχολείου είναι τα ακρωνύμια που δίναμε όπως «Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας» ή το πιο επαναστατικό «ΟΔάσκαλος Είναι Βλάκας». Στην πραγματικότητα σήμαινε: Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων.
Η διαχωριστική γραμμή στα θρανία
Κάθε φορά που τσακωνόμασταν με τον διπλανό ή τη διπλανή μας, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή στη μέση του θρανίου ήταν η «ποινή» του/της. Δεν είχε το δικαίωμα να περάσει τα «σύνορα» της μαύρης γραφής, όχι μόνο αυτός/ή αλλά και τα πράγματα του/της .Όταν τα βρίσκαμε πάλι (ήταν θέμα ωρών) με τον/τη συμμαθητή/τρια μας, σβήναμε γρήγορα-γρήγορα τη διαχωριστική γραμμή, δείχνοντας έτσι πως όλα είναι όπως πριν.
Η συλλογή αυτοκόλλητων
Πολλοί από εμάς είχαμε τουλάχιστον ένα άλμπουμ (όχι φωτογραφιών) γεμάτο με αυτοκόλλητα. Επίσης, πολλές φορές κάναμε ανταλλαγή με αυτοκόλλητα που μας άρεσαν περισσότερο με κάποιον συμμαθητή μας, κάτι που κάποιες φορές κατέληγε σε τσακωμό.
ΤΟ ΣΤΥΛΟ-ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Ήταν απαραίτητο στην κασετίνα κάθε μαθητή.
Ο Γραφούλης
Τα κεσεδάκια γιαουρτιού που «καλλιεργούσαμε» φακές.
Από την στιγμή που οι γονείς μας έβαλαν το βρεγμένο βαμβάκι με τις φακές στο άδειο κεσεδάκι του γιαουρτιού μέχρι τη μέρα που άρχισαν να ξεπροβάλλουν τα πρώτα κοτσανάκια, δεν είχαμε πουθενά αλλού το μυαλό μας. Ίσως στην αρχή να ήμασταν ελαφρώς απογοητευμένοι, μιας και δεν βλέπαμε πρόοδο, όμως στο τέλος φουσκώναμε από περηφάνια και ψάχναμε ποιος έχεις τις καλύτερες φακές στην τάξη!
Το μάθημα «Εικαστικές Τέχνες» που πολλές φορές δεν γινόταν
Δυστυχώς, οι δάσκαλοι έκαναν πως δεν υπήρχε το μάθημα, αντικαθιστώντας το με Μαθηματικά, Γλώσσα, Εμείς κι ο Κόσμος κ.λ.π
Η αντιγραφή νέων λέξεων στο πίσω μέρος του βιβλίου της Γλώσσας
Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Στην ανάμνηση και μόνο, πονάει το χέρι μας…
Τις ομάδες «αγόρια vs κορίτσια»
Μια αιώνια μάχη. Ο ανταγωνισμός μεταξύ αγοριών και κοριτσιών ήταν τόσο μεγάλος, που τα συνθηματάκια που λέγαμε μεταξύ μας, ξεχείλιζαν από έμπνευση! Κάποια από αυτά είναι πραγματικά αξέχαστα: «Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», «Κορίτσια στο σπίτι, αγόρια στη Βουλή, να πλένετε τα σώβρακα του Καραμανλή», «Κορίτσια μπαλαρίνες, αγόρια μαύρες χήνες», Φτα-φτα-φτάσαμε, και τα αγόρια βράσαμε, με αλάτι και πιπέρι, να τα φάνε οι συμπεθέροι!». Φυσικά είχαμε κάνει παραλλαγή ακόμα και το «Ένα μικρό καράβι» και συγκεκριμένα: «Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια, κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια, που ήταν σαν-σαν-σαν σκυλόψαρα!»
Το Ανθολόγιο
Πόσες προσπάθειες είχαμε κάνει πια για να μάθουμε αυτό το «Ντήλι ντήλι το καντήλι, που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι.»!! Αλλά και το Αρνίτσι-Μπίτσι δεν πήγαινε πίσω…
Το μπουγέλωμα στο τέλος της χρονιάς
Εποχές δημοτικού και ανελέητο κυνηγητό με …κουβάδες νερού, πηγαίνουν μαζί!
Οι γιορτές της αποφοίτησης
Μπορεί τα παιδιά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο να προετοιμάζονταν ένα μήνα για τις ενδοσχολικές εξετάσεις, εμείς, από την άλλη, προετοιμαζόμασταν ένα μήνα για τη γιορτή της αποφοίτησης. Κάναμε πρόβες για τραγούδια, παραδοσιακούς χορούς, ακροβάτικα, φριστάλειρ (γακα μακα φοουν) και πολλά άλλα για να μας θαυμάσουν οι γονείς μας!
Γράφει ο/η Γιάννης Συκιανάκης – neopolis,gr
Βρίσκεται στην Καστοριά και είναι ένα από τα πιο σύγχρονα σπήλαια στα Βαλκάνια. Έχουν φτιαχτεί ειδικές διαδρομές κατάλληλα διαμορφωμένες με σεβασμό προς το περιβάλλον και μια πλωτή γέφυρα από την οποία μπορεί κανείς να δει τις 7 λίμνες που υπάρχουν μέσα στη σπηλιά. Είναι το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα με λίμνες γλυκού νερού κι αυτό λόγω της εγγύτητας με τη λίμνη της Καστοριάς. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1940 από κατοίκους της Καστοριάς.
