Μια συνταγή για ένα λαχταριστό σοκολατένιο γλυκό με μπισκότα με γεύση σοκολάτας και νουτέλα. Ένα γλυκό που θα αγαπήσουν μικροί και μεγάλοι λάτρεις της σοκολάτας.
Υλικά
2/3 φλιτζάνι γάλα πλήρες
1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος
1/2 φλιτζάνι κρυσταλλική ζάχαρη
4 κρόκοι αβγών
2 κ.σ. κορνφλαουερ
200 γρ Nutella
2 κουταλιές της σούπας λικέρ φουντούκι [ή άλλο της αρεσκείας σας]
2 πακέτα μπισκότα [όσα πάρει] με γεύση σοκολάτα [ τύπου Αλλατίνη] [*]
Εκτέλεση
1.Παίρνετε ένα ταψί 22-24 εκ. και το στρώνετε καλά στη βάση και τα τοιχώματα με ένα λαδόχαρτο. [φροντίστε να προεξέχει από το ταψί γύρω γύρω για να ξεφορμάρετε το γλυκό σας εύκολα]. Αφήστε το στην άκρη.
2.Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεσταίνετε το γάλα προσθέτετε τη κρέμα γάλακτος, τη μισή ζάχαρη και ανακατεύετε να ενσωματωθούν.
3..Σε μπολ βάζετε τους κρόκους αβγών, την υπόλοιπη μισή ζάχαρη και το κορν φλάουερ και χτυπήστε τα καλά να ομογενοποιηθούν και να γίνει μια λεία κρέμα.
4.Σταδιακά προσθέτετε μέσα στα αβγά λίγο λίγο το μείγμα με το ζεστό γάλα, ανακατεύοντας συνεχώς. Συνεχίστε να προσθέτετε το γάλα στα αβγά σταδιακά και στο τέλος βάζετε όλο το μείγμα πίσω στη κατσαρόλα. Βράστε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά ανακατεύοντας συνεχώς με μια σπάτουλα, και όταν αρχίσει να βράζει και πήξει η κρέμα αφήστε 15 δευτερόλεπτα, κατεβάστε το από τη φωτιά και αφήνετε για 3-5′. Τέλος προσθέτετε και τη Nutella με το λικέρ και ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν.
5.Παίρνετε το ταψί και στρώνετε στη βάση μπισκότα και μια στρώση από το μείγμα. Επαναλαμβάνετε την ίδια διαδικασία στρώσεις μπισκότων μείγματος νουτέλας [*], φροντίζοντας η τελευταία στρώση να είναι μείγμα νουτέλας.
6.Το βάζετε στο ψυγείο [ή στη κατάψυξη για 3 ώρες] να παγώσει, το βγάζετε, το ξεφορμάρετε,το κόβετε σε κομμάτια και το απολαμβάνετε.
[*] Αν θέλετε το γλυκό σας με πολλά μπισκότα προσθέστε περισσότερες στρώσεις μπισκότου και λίγο μείγμα νουτέλας ενδιάμεσα ή το αντίθετο. Λίγες στρώσεις μπισκότου και αρκετό μείγμα νουτέλας ενδιάμεσα.
Πολλοί πιστεύουν πως ήταν η Coca Cola αυτή που καθιέρωσε την εικόνα του Άι Βασίλη ως ένα στρουμπουλό παππούλη με άσπρη γενειάδα και κόκκινη στολή. Το ίδιο κόκκινο που υπάρχει σε κάθε μπουκάλι και κουτάκι της Coca Cola. Άλλωστε, η εταιρεία του πιο δημοφιλούς αναψυκτικού στον κόσμο κάθε χρόνο κερδίζει τις εντυπώσεις με τις χριστουγεννιάτικες καμπάνιες της.
Φέτος, το χριστουγεννιάτικο μπουκάλι της Coca Cola κρύβει μια έξυπνη και δημιουργική έκπληξη. Τραβώντας μια κορδέλα στο πίσω μέρος, το περιτύλιγμα μετατρέπεται σε έναν χριστουγεννιάτικο φιόγκο! Καλά Χριστούγεννα!
Όταν ένα ζευγάρι έχει χιούμορ και αντιμετωπίζει τα πράγματα με καλή διάθεση τότε σίγουρα θα είναι ευτυχισμένο. Όπως το παρακάτω ζευγάρι που θα δούμε, το οποίο τα Χριστούγεννα κάνει κάτι διαφορετικό…
Οι συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες κάρτες φαίνεται πως δεν είναι αρκετές γι’ αυτό το ζευγάρι. Τα τελευταία 12 χρόνια λοιπόν, έχουν αποφασίσει να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο!
Πάει αρκετός καιρός από τότε που ξαναείδαμε διάφορους ηθοποιούς με τους κασκαντέρ τους. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει αρκετές σημαντικές ταινίες δράσης, όπως το Jurassic World και το Mad Max: Fury Road, έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε μερικές ακόμα περιπτώσεις αστέρων του Hollywood που ποζάρουν πλάι στους άσημους αλλά πολύ σημαντικούς σωσίες που αναλαμβάνουν να τους ντουμπλάρουν στις επικίνδυνες σκηνές.
1. Chris Pratt και Tony McFarr – “Jurassic World”
2. Bryce Dallas Howard και Whitney Coleman – “Jurassic World”
3. Tom Hardy και Jacob Tomuri – “Mad Max: Fury Road”
4. Kate Mara και Casey Michaels – “The Martian”
5. Daniel Craig και Gordon Alexander – “Spectre”
6. Dayna Grant και Charlize Theron – “Mad Max: Fury Road”
7. Kara Petersen και Ty Simpkins – “Jurassic World”
Το θέμα της διεκδίκησης των Γλυπτών του Παρθενώνα, αναζωπυρώθηκε σήμερα με αιχμή την ψήφιση της σχετικής οδηγίας της από την αρμόδια κοινοβουλευτική Επιτροπή και ιδίως, μετά την αναφορά του υπουργού Πολιτισμού, Αριστείδη Μπαλτά, ότι δεν θα διεκδικήσει νομικά η Ελλάδα την επιστροφή γιατί «κινδυνεύουμε να χάσουμε το δικαστήριο», εξελίχθηκε σε σφοδρή αντίδραση με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Κατά την συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων – η οποία ενέκρινε με ευρεία πλειοψηφία την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στις διατάξεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την επιστροφή πολιτιστικών αγαθών που έχουν απομακρυνθεί παράνομα από το έδαφος κράτους-μέλους – ο υπουργός Πολιτισμού, τόνισε ότι παρότι η οδηγία αυτή δεν είναι συναρτημένη ευθέως με τα Γλυπτά, βρίσκεται στην κατεύθυνση ότι διεκδικούμε ότι ανήκει στην πολιτική μας κληρονομιά.
«Μας επιτρέπει να ξαναθέσουμε το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα με εντελώς σύγχρονους και πραγματικούς όρους αναδεικνύοντας τον βιασμό που έγινε τότε», είπε ο κ. Μπαλτάς επισημαίνοντας ωστόσο ότι και με την Διεθνή Επιτροπή η τάση είναι «να μην προχωρήσουμε νομικά γιατί κινδυνεύουμε να χάσουμε το αντίστοιχο δικαστήριο».
«Κι αν χάσουμε το δικαστήριο τα πράγματα δυσκολεύουν» ανέφερε, τονίζοντας πάντως, πως λόγω των συμβάντων στην Συρία (και την καταστροφή της αρχαίας Παλμίρας), του ευνοϊκού περιρρέοντος κλίματος, αλλά και της έκπτωσης των επιχειρημάτων των Βρετανών (περί μη δυνατότητας της Ελλάδος να συντηρεί και να αναδεικνύει τα Γλυπτά) τώρα που υπάρχει το Μουσείο της Ακρόπολης, αυξάνεται η πίεση προς το Βρετανικό Μουσείο προς την κατεύθυνση επιστροφής.
Τέλος, ο υπουργός Πολιτισμού εξήγησε πως η νομική διεκδίκηση, όσο προχώρησε με το νομικό γραφείο στο οποίο ανατέθηκε και την Αμάλ Αλαμουντίν, ολοκλήρωσε το έργο της.
Ενισχύεται η επιχειρηματολογία των Βρετανών, λέει η ΝΔ.
Η αναφορά του κ. Μπαλτά, προκάλεσε την οξεία αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δια του πρώην υπουργού Πολιτισμού, Κώστα Τασούλα, ο οποίος μίλησε για «απαράδεκτη άποψη», όχι μόνο γιατί ενισχύει την επιχειρηματολογία της αγγλικής πλευράς, αλλά επειδή προεξοφλεί άδικα και χωρίς λόγο κάτι για το οποίο η Ελλάδα έχει πάρα πολλά επιχειρήματα.
Εξάλλου, ο κ. Τασούλας τόνισε ότι με τον τρόπο που χειρίστηκε η κυβέρνηση το θέμα της διεκδίκησης, απεμπολεί στην ουσία την παγκόσμια δημοσιότητα, που προσέλαβε όταν η προηγούμενη κυβέρνηση το ανέθεσε σε βρετανικό δικηγορικό γραφείο εγνωσμένου κύρους. Μάλιστα τότε, είπε ο βουλευτής της ΝΔ, τρεις Βρετανοί βουλευτές με ερωτήσεις τους στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ζητούσαν την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα.
Ο κ. Τασούλας, κατηγόρησε την κυβέρνηση για μικροψυχία, αφού – όπως υποστήριξε- αρνήθηκε να παραλάβει την νομική γνωμάτευση, υπέρ των ελληνικών δικαίων, στερώντας ανεκτίμητη δημοσιότητα από την χώρα, παρά αυτό έγινε μέσω της Πρεσβείας, με αποτέλεσμα να μην το αντιληφθεί κανείς.
Είμαστε σε καλό δρόμο
Αναφερόμενος στην ευρωπαϊκή οδηγία, ο κ. Μπαλτάς τόνισε ότι αποτελεί ένα σώμα πρωτοβουλιών για την περαιτέρω δουλειά που οφείλουμε να κάνουμε σε σχέση με την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών, εξηγώντας πως, παρότι οι διαδικασίες εντός της ΕΕ είναι αργές, η δουλειά της ελληνικής πλευράς, οδήγησε στην διατύπωση της οδηγίας. «Είμαστε σε καλό δρόμο και έχουμε επαναπατρισμούς, ειδικώς το τελευταίο διάστημα» σημείωσε ο υπουργός.
Υπέρ της κύρωσης της οδηγίας ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΚΚΕ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και οι ΑΝΕΛ. Επιφυλάξεις εξέφρασε η ΧΑ και η Ένωση Κεντρώων ενώ το ΚΚΕ δήλωσε «παρών».
Σε όλους μας έχει συμβεί. Απλά δεν μας θέλει η μέρα! Μας φταίνε όλα και γενικώς πιστεύουμε οτι κάποιος μας έχει «φτύσει», δεν εξηγείται αλλιώς!
Αυτοί βέβαια ήταν ιδιαίτερα άτυχοι. Τους βρήκε η αναποδιά εκεί που δεν το περίμεναν! Άτυχες καταστάσεις που δεν θα ήθελες να σου συμβούν και κανείς δεν θα ήθελε βρίσκεται στη θέση τους!
Δείτε τη συλλογή με 15 καταστάσεις που πραγματικά είναι για κλάματα!
Ο λαός λεεί πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Η ειρωνία όμως της κάθε εικόνας είναι προφανής με την πρώτη ματιά.
Αλλά μήπως η ζωή δεν είναι γεμάτη τέτοιες στιγμές; Παρακάτω θα δείτε 10 απίστευτες εικόνες γεμάτες ειρωνία που σίγουρα θα σας βάλουν σε σκέψεις… με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!
Ένας γόνος εύπορης ελληνικής οικογένειας της Ρουμανίας αποβιβάζεται στην Αθήνα για σπουδές ιατρικής ή νομικής.
Με τρεις ακόμα συμφοιτητές του ζουν τη μεγάλη ζωή, αν και σύντομα τόσο για τα μάτια μιας νεαρής σταρλετίτσας όσο και λόγω του μικροβίου που σιγόβραζε μέσα του, θα τα παρατήσει όλα για να γίνει θεατρίνος.
Οι μάχες με την οικογένειά του θα τον φέρουν στο κατώφλι της αποκλήρωσης, αν και αυτός είναι ανένδοτος: ή ηθοποιός ή τίποτα!
Ο λόγος για τον ξεχωριστό Χρήστο Τσαγανέα, μια εντελώς ιδιαίτερη φυσιογνωμία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου που σφράγισε σινεμά και θέατρο με το άπλετο ταλέντο του.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αμίμητες ατάκες του «Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;» στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και το ανυπέρβλητα κωμικό «Βεβαίως βεβαίως» στο «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»;
Σεμνός και διακριτικός, ο Τσαγανέας κρατήθηκε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, απασχολώντας το κοινό μόνο με τις αξέχαστες ερμηνείες του και τίποτα άλλο.
Η ιστορία του ιδιαιτέρως ευκατάστατου Τσαγανέα που έρχεται στην Αθήνα για να γίνει οδοντίατρος, αλλά αλλάζει απόφαση και στρέφεται στη νομική, πριν τα εγκαταλείψει όλα για χάρη της υποκριτικής, παραμένει μοναδική στα χρονικά του ελληνικού θεάτρου. Και όπως φαίνεται, δικαιώθηκε για την απόφασή του, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο, όπου διακρίθηκε και τυποποιήθηκε σε ρόλους πλούσιου, αριστοκράτη, υπερόπτη ή κακού.
Όσο για την πέτρα του σκανδάλου που του άλλαξε τη ρότα της ζωής του, δεν ήταν άλλη από την πανέμορφη Νίτσα Βιτσώρη (η γνωστή μας Νίτσα Τσαγανέα), την οποία ερωτεύτηκε τρελά, όπως τον ερωτεύτηκε κι εκείνη: αυτή χώρισε τον σύζυγο της, αυτός εγκατέλειψε τη νομική και βγήκε στο θέατρο…
Πρώτα χρόνια
Ο Χρήστος Τσαγανέας γεννιέται στις 2 Ιουλίου 1906 στη Βραΐλα της Ρουμανίας μέσα σε μεγαλοαστική οικογένεια της ελληνικής παροικίας: ο πατέρας του ήταν επιτυχημένος και ιδιαιτέρως ευκατάστατος μεγαλέμπορος. Εκεί θα τελειώσει το ελληνικό Γυμνάσιο και το 1923 (ή 1924) ο πατέρας του θα τον στείλει στο κέντρο του μητροπολιτικού ελληνισμού, την Αθήνα, για ανώτερες σπουδές.
Ο μπαμπάς Τσαγανέας θέλει να τον καμαρώσει γιατρό (ή οδοντίατρο) και ο Χρήστος γράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αν και σύντομα αλλάζει κλάδο στρεφόμενος στα νομικά, ένα επάγγελμα αποδεκτό για τον αυταρχικό πατέρα. Στο αίμα του κυλούσε βέβαια το μικρόβιο της ηθοποιίας ήδη από παιδί, αλλά έτρεμε την πατρική μήνη και είχε θάψει βαθιά το παιδικό του όνειρο για χάρη της οικογενειακής κοινωνικής θέσης.
Παρά ταύτα, το όνειρο συντηρούνταν άσβεστο μέσα του και παίρνει κάποια στιγμή την απόφαση, μετά την παρότρυνση φίλου του, να γραφτεί στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου.
Όπως ήταν επόμενο, η αυθάδειά του θα φέρει ρήξη και ομηρικούς καυγάδες με τους γονείς του και ο πατέρας του απειλεί να τον αποκληρώσει αν δεν φέρει στο σπίτι το χαρτί του δικηγόρου. Για να τον πιέσει μάλιστα, του κόβει την οικονομική στήριξη, αλλάζοντας έτσι άρδην τη ζωή του νεαρού Τσαγανέα.
Τώρα ζει στην καμπίνα μιας δεμένης μαούνας στον Πειραιά παρέα με τρεις-τέσσερις φίλους του και παλεύει καθημερινά για την επιβίωση. Τη σχολή μάλιστα δεν την παρατά αμέσως, καθώς θέλει να κρατήσει τις ισορροπίες και τα προσχήματα. Πρέπει όμως να δουλέψει για να τα καταφέρει και δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Η δίψα του όμως για το θέατρο και την τέχνη αποδεικνύεται μεγάλη και του δίνει δύναμη να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και να κάνει συνάμα και τα πρώτα του θεατρικά βήματα.
Τη χαριστική βολή στην πανεπιστημιακή σχολή θα δώσει ο έρωτας! Ο Τσαγανέας ερωτεύεται παράφορα την κατά εφτά χρόνια μεγαλύτερή του και ήδη παντρεμένη Νίτσα Βιτσώρη, η οποία έχει ήδη κάνει τα πρώτα της θεατρικά βήματα στο σανίδι. Για χάρη της τα παρατά όλα, ακόμα και τις οικογενειακές σχέσεις, και βγαίνει στο θέατρο. Εκείνη χωρίζει τον γιατρό σύζυγό της και με το παιδί της στην αγκαλιά ανοίγεται στην περιπέτεια του έρωτα. Ο γάμος τους θα έρθει λίγο αργότερα.
Το πιεστικό βιοποριστικό πρόβλημα θα φέρει τον Τσαγανέα σε περιοδεύοντες θιάσους και με τα μπουλούκια αυτά θα κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στο σανίδι, πάντα δίπλα στη γνωστότερη Νίτσα: «Λίγα τα θέατρα, λίγες οι θεατρικές πιάτσες, πολλοί οι ασκούντες το επάγγελμα», θα έλεγε αργότερα για τα δύσκολα αυτά πρώτα χρόνια στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Καριέρα στο θέατρο και το σινεμά
Με το πτυχίο της δραματικής σχολής ανά χείρας, ο Τσαγανέας εγκαταλείπει τα υποτιμημένα καλλιτεχνικά μπουλούκια και κάνει το αθηναϊκό ντεμπούτο του το 1929 στο δράμα «Η Θυσία του Αβραάμ». Η ερμηνεία του και το υποκριτικό του ταλέντο γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό, κι έτσι φτιάχνει ένα μικρό ονοματάκι ήδη από την αρχή!
Η συνέχεια που ακολουθεί είναι γεμάτη επιτυχίες και πάλι επιτυχίες και η προσωπική του διαδρομή είναι συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια θα συνεργαστεί με τους σημαντικότερους αθηναϊκούς θιάσους παίζοντας κυρίως σε κλασικά έργα, ενώ τη δεκαετία του ’60 θα στραφεί στην κωμωδία, συνεργαζόμενος με τον Μίμη Φωτόπουλο. Μεγάλος πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου για πολλά χρόνια, ξεχώρισε σε σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Την περίοδο 1937-1938, συγκρότησε τον θίασο Τσαγανέα-Λάμπρου με μεγάλη πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Νίτσα, τη μόνιμη συνεργάτιδά του δηλαδή. Με το αρχοντικό παρουσιαστικό του κληρονομιά, ο Τσαγανέας ενσάρκωσε σπουδαίους ρόλους του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, παίζοντας κυριολεκτικά τα πάντα (από δράματα και κωμωδίες μέχρι τραγωδίες και οπερέτες) και συνεργαζόμενος με όλα τα ιερά τέρατα της υποκριτικής. Χορτασμένος από επιτυχίες και φήμη, ο Τσαγανέας έκανε όπως είπαμε τη μεγάλη στροφή στην καριέρα του κατά τη δεκαετία του 1960, όταν εμπιστεύτηκε την επιθεώρηση και τη συνεργασία με τον Μίμη Φωτόπουλο.
Σε μια άγνωστη πλευρά της ζωής του, ο Τσαγανέας ήταν πάντα πολιτικοποιημένος, δίνοντας αγώνες στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Ενταγμένος στις τάξεις του ΕΑΜ Καλλιτεχνών, παρά τη μεγαλοαστική καταγωγή του, έπαιξε τον δικό του ρόλο στην ελληνική Αντίσταση και συντάχτηκε από την πρώτη στιγμή με τη φτωχολογιά, αλλά και αργότερα, μέσω του θεατρικού σχήματος «Ενωμένοι Καλλιτέχνες».
Μεγάλη και μακρά ήταν όμως η διαδρομή του Χρήστου Τσαγανέα και στο ελληνικό σινεμά, βάζοντας κι αυτός το δικό του λιθαράκι στην ανάπτυξη της εθνικής μας κινηματογραφίας αλλά και στη γέννηση του λεγόμενου εμπορικού κινηματογράφου. Ντεμπούτο θα κάνει ήδη από το 1933, στην ταινία «Ο κακός δρόμος», πλάι στον Λογοθετίδη και την Κοτοπούλη, μετρώντας έκτοτε επιτυχίες και καταιγισμό ταινιών.
Διακρινόμενος για το καλλιτεχνικό του ήθος αλλά και το αστείρευτο ταλέντο του, ο Τσαγανέας έπαιξε σε λίγο λιγότερες από 70 ταινίες, αν και τα μεγάλα ορόσημά του έμελλε να είναι τα «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (1959) και «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (1948).
Αποτυπώνοντας με ηθική ένταση αλλά και μοναδική υποβλητικότητα το μεγαλείο και την παρακμή της αστικής τάξης, ο Τσαγανέας καθιερώθηκε σε ρόλους μεγαλοαστού και σνομπ πλούσιου, διατρέχοντας πάντως με υποδειγματική επάρκεια όλα τα είδη του εμπορικού κινηματογράφου.
Το αριστοκρατικό του παρουσιαστικό τον καθήλωσε βεβαίως στη μανιέρα του ανθρώπου της καλής κοινωνίας, την οποία έφερε υποδειγματικά σε πέρας. Ο Τσαγανέας έπαιξε σε 67 δράματα και κωμωδίες, ενώ πέρασε και από την ελληνική τηλεόραση, συμμετέχοντας στις σειρές «Ψηλά τα χέρια» (1972) και «Ο πειρασμός» (1972).
Για την πολυεπίπεδη και μακρά καλλιτεχνική του προσφορά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό γενικότερα, ο Τσαγανέας τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’. Έφυγε από τη ζωή ανήμερα των γενεθλίων του το 1976 (2 Ιουλίου), απολαμβάνοντας της καθολικής εκτίμησης τόσου του κοινού όσο και των συναδέλφων του και αφήνοντας παρακαταθήκη στο ελληνικό θέατρο το ήθος και την αξιοπρέπεια που μόνο οι πραγματικοί καλλιτέχνες έχουν…
Κατά την διάρκεια του δεύτερου μήνα της νοσηλευτικής σχολής ο καθηγητής μου μας έδωσε να κάνουμε ένα κουίζ. Ήμουν συνεπής φοιτήτρια και απαντούσα με ευκολία σε όλες τις ερωτήσεις, μέχρι που διάβασα την τελευταία: “Ποιο είναι το μικρό όνομα της γυναίκας που καθαρίζει;” Μάλλον πρόκειται για κάποιο αστείο σκέφτηκα.
Είχα δει την καθαρίστρια πολλές φορές. Ήταν ψηλή, μελαχρινή και γύρω στα 50. Το όνομά της, όμως, δεν το ήξερα.
Παρέδωσα το κουίζ, αφήνοντας την τελευταία ερώτηση κενή. Λίγο πριν τελειώσει το μάθημα ένας φοιτητής ρώτησε, αν η τελευταία ερώτηση θα μετρήσει στην βαθμολογία. “Εννοείται, θα μετρήσει”, απάντησε ο καθηγητής. “Στην καριέρα σας θα συναντήσετε πολλούς ανθρώπους. Όλοι τους είναι σημαντικοί. Αξίζουν την προσοχή και την φροντίδα σας, ακόμα και αν αυτό είναι ένα χαμόγελο και ένας χαιρετισμός.”
Δεν ξέχασα ποτέ το συγκεκριμένο μάθημα. Επίσης, έμαθα, ότι το όνομα της ήταν Ντόροθι.
Δεύτερο σημαντικό μάθημα ζωής:
Ένα βράδυ γύρω στις 11.30 μια ηλικιωμένη αφροαμερικανή γυναίκα στεκόταν στο πλάι μιας λεωφόρου στην Αλαμπάμα, προσπαθώντας να αντέξει την τρομερή καταιγίδα που είχε ξεσπάσει. Το αυτοκίνητό της είχε χαλάσει στην μέση του δρόμου και χρειαζόταν κάποιον να την βοηθήσει. Ούσα βρεγμένη παντού, αποφάσισε να σταματήσει το επόμενο αυτοκίνητο που θα έβλεπε. Στο αυτοκίνητο που σταμάτησε να την βοηθήσει βρισκόταν ένας νεαρός λευκός άντρας, γεγονός ανήκουστο για την εποχή του 1960. Ο νεαρός άντρας την πήγε σε ένα ασφαλές μέρος, την βοήθησε και την έβαλε σε ένα ταξί. Η ηλικιωμένη γυναίκα φαινόταν να βιάζεται, αλλά παρόλα αυτά έγραψε την διεύθυνσή του και τον ευχαρίστησε.
7 μέρες αργότερα ο νεαρός άντρας άκουσε την πόρτα του να χτυπάει. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε μια τεράστια έγχρωμη τηλεόραση με ένα σημείωμα πάνω, που έγραφε: “Σε ευχαριστώ πολύ, που με βοήθησες στον αυτοκινητόδρομο τις προάλλες. Η βροχή είχε καταστρέψει όχι μόνο τα ρούχα μου, αλλά και το ηθικό μου. Μετά εμφανίστηκες εσύ. Εξαιτίας σου, κατάφερα να πάω έγκαιρα δίπλα στον άντρα μου, ακριβώς λίγο πριν πεθάνει. Ο Θεός να σε έχει καλά, που με βοήθησες.”
Με εκτίμηση, Mrs. Nat King Cole.
Τρίτο σημαντικό μάθημα ζωής
Πριν από πολλά χρόνια, όταν ένα χωνάκι παγωτό κόστιζε πολύ λιγότερο, ένα 7χρονο αγόρι μπήκε στην καφετέρια ενός ξενοδοχείου και κάθισε. Μια σερβιτόρα έβαλα ένα ποτήρι νερό μπροστά του. “Πόσο κοστίζει ένα χωνάκι παγωτό”, ρώτησε. “50 σεντς”, απάντησε η σερβιτόρα. Το μικρό αγόρι έβαλε το χέρι του στην τσέπη, έβγαλε τα κέρματα που είχε και άρχισε να τα μετράει. “Πόσο κάνει ένα απλό παγωτό”, ξαναρώτησε.
Μέχρι εκείνη την ώρα είχαν μαζευτεί πολλοί πελάτες, που περίμεναν για ένα τραπέζι και η σερβιτόρα είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόμονη. “35 σεντς”, απάντησε απότομα. Το μικρό αγόρι, αφού ξαναμέτρησε τα κέρματά του, παρήγγειλε το απλό παγωτό. Η σερβιτόρα του έφερε το παγωτό, άφησε τον λογαριασμό πάνω στο τραπέζι και έφυγε.
Όταν η σερβιτόρα επέστρεψε, άρχισε να κλαίει, καθώς καθάριζε το τραπέζι. Στο τραπέζι, δίπλα στο άδειο πιάτο ήταν αφημένα 15 σεντς. Το μικρό αγόρι δεν μπορούσε να πάρει το παγωτό χωνάκι που ήθελε, γιατί μετά δεν θα είχε αρκετά χρήματα να αφήσει για πουρμπουάρ.
Τέταρτο σημαντικό μάθημα ζωής
Στα αρχαία χρόνια, ένας βασιλιάς έβαλε να τοποθετήσουν ένα τεράστιο βράχο πάνω σε έναν δρόμο. Μέτα κρύφτηκε και περίμενε να δει, αν θα βρισκόταν κάποιος που να μετακινούσε τον βράχο. Κάποιοι από τους πιο πλούσιους εμπόρους του βασιλιά απλά είδαν τον βράχο και πέρασαν από δίπλα του. Πολλοί κατηγόρησαν τον βασιλιά, ότι δεν διατηρεί τους δρόμους καθαρούς, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να βγάλει τον βράχο από την μέση του δρόμου.
Μετά πέρασε ένας αγρότης, κουβαλώντας με ένα φορτίο με λαχανικά. Όταν πλησίασε τον βράχο, ο αγρότης άφησε κάτω το φορτίο του και προσπάθησε να μετακινήσει τον βράχο από την μέση του δρόμου. Μετά από πολλές προσπάθειες και πολύ σπρώξιμο, επιτέλους τα κατάφερε. Αφού ο αγρότης σήκωσε πάλι το φορτίο με τα λαχανικά του, παρατήρησε μια τσάντα στο σημείο, που βρισκόταν ο βράχος. Η τσάντα περιείχε πολλά χρυσά νομίσματα και ένα γράμμα από τον βασιλιά, που έγραφε, ότι τα χρυσά νομίσματα ήταν προορισμένα για αυτόν, που θα μετακινούσε τον βράχο από την μέση του δρόμου.
Ο αγρότης έμαθε κάτι που πολλοί από εμάς δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Κάθε εμπόδιο περιέχει μια ευκαιρία να βελτιώσουμε την τωρινή μας κατάσταση.
Πέμπτο σημαντικό μάθημα ζωής
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν εργαζόμουν εθελοντικά σε ένα νοσοκομείο, γνώρισα ένα μικρό κορίτσι, την Λιζ, η οποία έπασχε από μια σπάνια ασθένεια. Η μόνη ελπίδα της ήταν η μετάγγιση αίματος από τον 5χρονο αδερφό της, ο οποίος ως εκ θαύματος είχε ξεπεράσει την ίδια ασθένεια και είχε αναπτύξει τα αντισώματα, που χρειάζονταν για να καταπολεμηθεί η ασθένεια. Ο γιατρός εξήγησε στον μικρό της αδερφό την κατάσταση και τον ρώτησε, αν ήταν διατεθειμένος να δώσει αίμα στην αδερφή του.
Τον είδα να διστάζει για λίγα δευτερόλεπτα, μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε: Ναι, θα το κάνω, αν είναι να σωθεί η αδερφή μου.”
Όσο διαρκούσε η μετάγγιση, ο μικρός ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στην αδερφή του και της χαμογελούσε, όπως και όλοι μας άλλωστε, καθώς βλέπαμε το χρώμα το επιστρέφει στο πρόσωπό της. Μετά το πρόσωπό του χλόμιασε και το χαμόγελό του εξαφανίστηκε. Κοίταξε τον γιατρό και τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή: “Θα πεθάνω κατευθείαν;” Όντας πολύ μικρός το αγοράκι είχε παρεξηγήσει τα όσα του είπε ο γιατρός. Νόμιζε, ότι θα δώσει όλο το αίμα του για να σώσει την αδερφή του.
Το παν είναι η κατανόηση και η στάση, που κρατάμε σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Να δουλεύετε σαν να μην έχετε ανάγκη τα χρήματα. Να αγαπάτε σαν να μην έχετε πληγωθεί πολύ.
