Ο σκοπός του δεντρόσπιτου είναι να μας φέρει πιο κοντά στη φύση. Είναι σαν να γυρνάμε στην εποχή που οι άνθρωποι κυνηγούσαν, ασχολούνταν με τη γεωργία και ζούσαν σε αρμονία με τη φύση, ενώ τους περιέβαλε πλούσια βλάστηση και άγρια τοπία. Συνδέονται με τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας μας και τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας. Θα πρέπει να προσθέσουμε πως τα παρακάτω 13 δεντρόσπιτα θα σας προκαλέσουν μία ευχάριστη νοσταλγία και έμπνευση που μπορεί να θελήσετε να φτιάξετε και εσείς κάτι παρόμοιο.
Οικολογικά σπίτια, Δανία
Στη Δανία, ένας φοιτητής αρχιτεκτονικής, ο Κόνραντ Βόχσικ ανέπτυξε μια πρωτότυπη ιδέα, για να αλλάξει την όψη των προαστίων γύρω από τις πόλεις. Λόγω της σχεδίασής του, το σπίτι χάνεται μέσα στο δάσος και φαίνεται σαν να είναι μέρος της φύσης. Γιά τα περισσότερα ζώα, το σπίτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φυσικό καταφύγιο, προσφέροντας σκιά και προστασία από τα αρπακτικά ζώα και την κακοκαιρία.
Δεντρόσπιτο δίπλα στην λίμνη Μουσκόκα, Καναδάς
Το σπίτι με την ονομασία «Τέσσερα δέντρα» που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Λούκας Κο, βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Μουσκόκα στο Οντάριο. Μπορεί να στεγάσει πολυάριθμες οικογένειες. Μπορεί να φανεί λίγο περίεργο, όμως το σπίτι ταλαντεύεται όταν έχει ισχυρούς ανέμους, αλλά δεν πρέπει να φοβούνται οι κάτοικοι: ο σχεδιαστής έχει χρησιμοποιήσει στην κατασκευή ισχυρά χαλύβδινα καλώδια για ασφάλεια.
Μια πολυκατοικία της υπαίθρου, Τενεσί
Αυτό το τεράστιο σπίτι ανήκει σε μία από τις κοινότητες που ζουν στο δάσος στο Τενεσί, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η κατασκευή αυτή είναι 50 ετών και φτιαγμένη κατά 90% από ξύλο και ακόμα γερά κρατεί.
Σπιτάκια τον νάνων, Βρετανική Κολούμπια
Τα τρία αυτά σπίτια, μοιάζουν με σπίτια νάνων και είναι από τα πιο ψηλά δεντρόσπιτα που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Είναι πλήρως κατάλληλο για να ζήσει κάποιος, αν και δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, είναι πάρα πολύ βολικά.
Σπίτι πουλιών για ανθρώπους, Ιαπωνία
Αν έχετε ονειρευτεί ποτέ να ζείτε πιο κοντά στα πουλιά, στη μέση του δάσους, τότε αυτό το σπίτι είναι η τέλεια επιλογή για εσάς. Ως έμπνευση του δεντρόσπιτου αυτού, χρησιμοποιήθηκαν τα κλασσικά σπιτάκια για πουλιά, όμως φτιάχτηκαν σε ανθρώπινη κλίμακα, έτσι ώστε άνθρωποι και πουλιά να μπορέσουν να συνυπάρχουν. Μέσα στο σπίτι υπάρχει ένα διαχωριστικό γυαλί ανάμεσα στο σπίτι και του χώρου για τα πουλιά. Ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος μπορεί να παρακολουθεί τα άγρια πουλιά, που χρησιμοποιούν τα σπιτάκια για μια προσωρινή φωλιά.
Νοσταλγικό δεντρόσπιτο, Βέλγιο
Αυτό το σπίτι σχεδιάστηκε από τον Μπέντζαμιν Βέρντον και βρίσκεται στο Βέλγιο στην αυλή ενός από τα γηροκομεία της πόλης της Γάνδης. Οπτικά, θυμίζει ένα δεντρόσπιτο και είναι μία συμβολική πύλη για τους παππούδες και γιαγιάδες για να ταξιδέψουν στο παρελθόν στις όμορφες στιγμές τις παιδικής του ηλικίας.
Γυάλινος κύβος, Σουηδία
Αυτός ο κύβος, είναι σχεδιασμένος από τους Tham & Videgard Mirror και είναι ένα από τα πιο παράξενα ξενοδοχεία στον πλανήτη. Ο σχεδιασμός έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που η κατασκευή «κρύβεται» μέσα στο δάσος και επιτρέπει στους επισκέπτες να δουν την άγρια φύση από κοντά.
Ανθρώπινη φωλιά, Σουηδία
Μία τεράστια φωλιά που βρίσκεται στην μέση ενός δάσους της Σουηδίας. Μέσα σε αυτήν την φωλιά υπάρχει ένα πλήρως εξοπλισμένο δωμάτιο, το οποίο είναι σχεδιασμένο για μία ευχάριστη διαμονή που περιβάλλεται από δέντρα και την άγρια φύση.
Εστιατόριο πάνω σε δέντρο, Νέα Ζηλανδία
Το εστιατόριο είναι πάνω στο δέντρο, λέγεται «Yellow Treehouse» και βρίσκεται στο Όκλαντ, μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 18 επισκέπτες. Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πιο ασυνήθιστα και όμορφα εστιατόρια του κόσμου.
Διαστημόπλοιο πάνω σε δέντρο, Σουηδία
Αυτό το ασυνήθιστο διαστημόπλοιο φαίνεται λες και κατά λάθος προσγειώθηκε στο παγωμένο δάσος. Στην πραγματικότητα, αυτό το σπίτι είναι ένα από τα πιο καινοτόμα αρχιτεκτονικά έργα τα τελευταία χρόνια, είναι μέρος του ξενοδοχειακού συγκροτήματος στο οποίο είναι και ο κύβος καθρέφτης.
Η μπάλα που κόλλησε μεταξύ κλαδιών, Καναδάς
Το Hemloft είναι ένα ξύλινο δεντρόσπιτο, στο οποίο μπορείτε να ξεφύγετε από την πόλη, τη σκόνη και τον γρήγορο ρυθμό ζωής. Αυτό το ασυνήθιστο οικολογικό σπίτι βρίσκεται μέσα στο δάσος του Γουίστλερ και μπορεί να στεγάσει ένα ή δύο άτομα.
Ανθισμένο σπίτι
Αυτό το εντυπωσιακό σπιτάκι για τσάι σχεδιάστηκε από τον Τερουνόμπου Φουτζιμόρι και χτίστηκε δίπλα σε έναν καταπράσινο κήπο με κερασιές. Πόσο ωραία θα ήταν εάν είχαμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε και να απολαύσουμε τις καλύτερες ποικιλίες τσαγιού, θαυμάζοντας την απίστευτη θέα.
Η εναέρια φάρμα, Καλιφόρνια
Το σπίτι αυτό είναι στην ουσία ένα σύμπλεγμα από πολλά μικρότερα. Εδώ ζουν αγρότες, που δουλεύουν στην γη της Καλιφόρνιας. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα δεντρόσπιτα που υπάρχουν στον κόσμο.
Στα 30, όμως, τα 40 μοιάζουν σαν το τέλος για οτιδήποτε όμορφο.
Σαν το όριο μέχρι το οποίο μπορείς να είσαι γυναίκα, θηλυκό, όμορφη, αξιοπρόσεκτη, διεκδικητική και δημιουργική.
Αυτή είναι η επικρατούσα άποψη. Είναι, όμως, πραγματικότητα τελικά ή μύθος;
Ποια είναι η ζωή μιας γυναίκας μετά τα σαράντα;
Αυτό που χαρακτηρίζει μια σαραντάρα στις δυτικές κοινωνίες είναι η λέξη «τελειωμένη».
Η λέξη αυτή, όμως, είναι όντως το τέλος ή μια νέα αρχή;
Όταν όλα τα βλέμματα δεν είναι στραμμένα πάνω σου πια, όταν όλοι δεν προσδοκούν κάτι από σένα, έρχεται η ώρα της ελευθερίας, η ώρα που επιτέλους το βλέμμα σου και το ενδιαφέρον σου πέφτουν αποκλειστικά σε σένα.
Η γυναίκα καριέρας σε αυτή την ηλικία έχει βάλει γερά θεμέλια στη δουλειά της, έχει φτιάξει «όνομα» και ξέρει πως να αντιμετωπίζει τις κακοτοπιές.
Και σε εκείνο το κομβικό σημείο, έρχεται η ώρα που επιτέλους θα κάνει και πράγματα που της αρέσουν.
Θα δώσει και μια φορά βάρος στις διαπροσωπικές της σχέσεις.
Η μικρομάνα, τώρα που μεγάλωσαν, επιτέλους, τα παιδιά της, έχει το χρόνο να ασχοληθεί με την δουλειά και τα χόμπι της.
Η μεγαλομάνα , έχει πιάσει πλέον το στόχο της κι έχει όλη την ωριμότητα να μεγαλώσει τα παιδιά της με την ωριμότητα των 40 plus.
Η θρησκευόμενη ή η πολιτικοποιημένη ακολουθεί την πίστη της ή τις πεποιθήσεις εν πλήρει συνειδήσει έχοντας άποψη μα κυρίως δικαίωμα στην άποψη.
Η φιλάρεσκη και ματαιόδοξη ξέρει να εκμαιεύει με όλους τους τρόπους κοπλιμέντα , νιώθοντας υπέροχα με αυτά.
Η ερωτευμένη ή η καψουρεμένη ζει σε όλο του το μεγαλείο τον έρωτα ή την καψούρα της.
Η single, απαλλαγμένη από την κοινωνική πίεση του γάμου και του παιδιού, επιτέλους δίνει τόπο στα όνειρα της.
Στα 40 plus δεν υπάρχει τίποτα καλό ή κακό. Υπάρχει μου αρέσει και δεν μου αρέσει.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια των τύψεων. Υπάρχει μπορώ και δεν μπορώ.
Δεν υπάρχει πιέζομαι ή καταπιέζομαι αλλά θέλω ή δεν θέλω.
Στα σαράντα δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή, αλλά μόνο χρόνος για ζωή.
Μην ψάχνετε κατάρες ή ευχές. Μην κυνηγάτε δαίμονες και καθρέφτες.
Τα αντικείμενα που υπάρχουν σε κάθε κουζίνα είναι σίγουρα πολλά… Κάποια στιγμή έρχεται φυσιολογικά η ώρα της φθοράς τους και της αντικατάστασης.
Αντί να πεταχτούν λοιπόν στον κάλαθο των αχρήστων ή να παροπλιστούν σε κάποιο ντουλάπι, δείτε στη συνέχεια έξυπνες ιδέες για να τα μεταμορφώσετε σε κάτι διαφορετικό και να τα χρησιμοποιήσετε αλλιώς…
1. Τσαγιέρες και κανάτες γλάστρες 2. Κουτάλια-κρεμάστρες 3. Φωτιστικά από σουρωτήρια 4. Φωτιστικά με κουτάλια 5. Κουτάλες-κηροπήγια 6. Φλιτζάνια-γλάστρες 7. Βάση για το tablet 8. Φωτιστικό με τρίφτες 9. Πολυέλαιος από παλιά μπουκάλια κρασιού 10. Φωτιστικά με φλιτζάνια 11. Φελλοί μίνι γλάστρες 12. Πλαστικά μπουκάλια-γλάστρες 13. Αναδευτήρες-ρεσό 14. Πηρούνια-κρεμάστρες 15. Πλάστες-κρεμάστρες 16. Καφετιέρα-τεράριουμ
Ρεπορτάζ στο εντυπωσιακό πάρκο των 210 στρεμμάτων στο Δέλτα Φαλήρου που δημιουργεί το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Ρέντσο Πιάνο. Δεν είναι ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του κόσμου. Δεν είναι ο τελευταίος αναγεννησιακός. Δεν παραμερίζει την ατομική του προβολή. Δεν υποτάσσεται στις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε τοπίου σε συνδυασμό με την κατασκευή που ετοιμάζει κάθε φορά. Δεν κινείται στα άκρα της αρχιτεκτονικής. Στην πραγματικότητα ο Ιταλός αρχιτέκτονας δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Τίποτα από όλα αυτά ξεχωριστά. Είναι όλα αυτά μαζί.
Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης
Φωτογραφίες-βίντεο: Γιάννης Κέμμος
Αυτός που με έκανε να σταθώ στην άκρη του τεχνητού λόφου που δημιούργησε στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και να αναρωτηθώ που σταματούν και που ξεκινούν τα ανθρώπινα όρια. Σε αυτή την περίπτωση o Πιάνο έχει τοποθετήσει τα όρια όπως ακριβώς θέλει.
Όταν μας κάνει να απορούμε, πώς είναι δυνατόν το στέγαστρο της Λυρικής Σκηνής να στηρίζεται πάνω σε τσιμεντένιες «οδοντογλυφίδες». Οι 30 κολόνες συγκρατούν -στα όρια της ανθρώπινης αλλά και της αρχιτεκτονικής λογικής- το 4.500 τόνων ενεργειακό στέγαστρο με τα 5.700 φωτοβολταϊκά πάνελ κολλημένα στην επιφάνειά του.
Ο αρχιτέκτονας Πιάνο υποκλίνεται στον άνθρωπο. Βυθίζει το κτίριο στο έδαφος, αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά ότι η ανθρωποκεντρική του ματιά παραμένει αδιαπραγμάτευτη. Δεν χτίζει για να αγγίξει το Θεό, δεν χτίζει για να ακουμπήσει τα σύννεφα, να φτιάξει ένα παλάτι για να υποδεχτεί πριγκίπισσες και πριγκιπόπουλα, κυρίες των τιμών, αυλικούς και παρα-αυλικούς. Αλλά για να προβάλει το ανθρώπινο, το προσιτό, την απλότητα της αρχιτεκτονικής, προτάσσοντας το μεγαλείο του τοπίου.
Αυτό που συναντά κανείς στο έργο που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2012 και ολοκληρώνεται στα μισά του 2016, είναι το φλερτ της στεριάς με τη θάλασσα. Εκεί τα όρια της πόλης της Καλλιθέας συναντούν εκείνα της θαλάσσιας πόλης του Φαλήρου.
Ένα από τα ελάχιστα έργα, η μελέτη του οποίου χρειάστηκε περισσότερο καιρό από την κατασκευή. Διάρκεια μελέτης: τέσσερα χρόνια. Κατασκευή: τρεισήμισι χρόνια.
Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ανέλαβε να μας κάνει να ξεχάσουμε τον παλιό ιππόδρομο και το Δέλτα Φαλήρου. Δώρισε 590.000.000 ευρώ για τη δημιουργία ενός πάρκου 210 στρεμμάτων, όπου θα στεγάζονται η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή.
Όπως πρόσφατα είχε πει ο γενικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Φίλιππος Τσιμπόγλου σε συνέντευξή του στο newsbeast.gr, το όνειρό του είναι να δημιουργήσει μία ανθρώπινη αλυσίδα και κάθε βιβλίο που θα φεύγει από το παλιό κτίριο της Πανεπιστημίου, να φτάνει στο Φάληρο από χέρι σε χέρι. Συνδέοντας την ιστορία και το χθες της Εθνικής Βιβλιοθήκης με το σήμερα και το αύριο που συμβολίζουν οι νέες εγκαταστάσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν βρεθείτε κάποια στιγμή στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, θα διαγράψετε μονομιάς από το λεξιλόγιό σας τη λέξη «χθες».
Το γιατί μας εξηγούν τόσο η Έλλη Ανδριοπούλου, εκτελεστική διευθύντρια στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος όσο και ο Θεόδωρος Μαραβέλιας, διευθυντής του τεχνικού τμήματος του Ιδρύματος:
– Κύριε Μαραβέλια θα ξεκινήσω, εκφράζοντάς την έκπληξή μου για κάτι που είδα κατά την περιήγησή μας στο χώρο του εργοταξίου με το αυτοκίνητο. Περνώντας από ένα σημείο μου είπατε ότι «εδώ πλένουν τις ρόδες των φορτηγών…»
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Το συγκεκριμένο έργο σε επίπεδο κατασκευής και μελέτης διέπεται από το διεθνές πρόγραμμα πιστοποίησης -το οποίο εφαρμόζεται στα πράσινα κτίρια των ΗΠΑ- και ονομάζεται Leed.
Περιλαμβάνει μία σειρά από πρακτικές που έχουν ως στόχο να εξασφαλίσουν ότι η δόμηση θα είναι φιλική προς το περιβάλλον, και θα ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές ενός πράσινου κτιρίου. Μία από τις προδιαγραφές αυτές είναι και αυτή που είδατε. Οι ρόδες των φορτηγών πλένονται με νερό, έτσι ώστε να μην μεταφέρουν χώμα και σκόνη στην ευρύτερη περιοχή, κατά την έξοδό τους από το εργοτάξιο.
Σε διαφορετική περίπτωση πολλές εκατοντάδες τόνοι λάσπης θα μεταφέρονταν στον αστικό ιστό. Από την πρώτη μέρα ανακυκλώνουμε τα οικοδομικά υλικά ακόμα και το νερό που χρησιμοποιούμε, το οποίο φιλτράρεται για να επαναχρησιμοποιηθεί.
– Κυρία Ανδριοπούλου ερχόμενος σε εσάς, θα ήθελα να μου πείτε σε ποιον ανήκει η ιδέα για τη δημιουργία του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Έλλη Ανδριοπούλου: Το έναυσμα για όλο αυτό που βλέπετε, ήταν ένα αίτημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης το 1998 για τη δημιουργία νέων κτιριακών εγκαταστάσεων. Το αίτημα έφτασε το ίδρυμα, όπως συμβαίνει και με άλλα αντίστοιχα στο πλαίσιο των δωρεών που αναλαμβάνει κατά καιρούς. Ακολούθησε το αίτημα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η οποία με τη σειρά της ζητούσε την αναβάθμιση του κτιρίου της.
Αν θέλουμε να προσωποποιήσουμε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Ανδρέας Δρακόπουλος, ανιψιός του Σταύρου Νιάρχου, πρότεινε τη δημιουργία των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων στο χώρο που κάποτε βρισκόταν ο ιππόδρομος.
– Το Πάρκο θα είναι λοιπόν προσβάσιμο σε κάθε λογής τροχήλατο όχημα με εξαίρεση τα μηχανοκίνητα;
Έλλη Ανδριοπούλου: Έτσι ακριβώς. Έχει ήδη δημιουργηθεί ποδηλατόδρομος περιφερειακά του Κέντρου Πολιτισμού, ο οποίος θα ενώνεται με τον ποδηλατόδρομο που κατασκευάζεται στο Σύνταγμα.
– Θα μπορεί επομένως να έρχεται όποιος θέλει με τα πατίνια, το ποδήλατο, το καροτσάκι του, και να κάνει τη βόλτα του στο ιδανικό αυτό περιβάλλον κύριε Μαραβέλια;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Προτεραιότητά μας ήταν να αποτελέσει το Κέντρο Πολιτισμού όχι απλώς ένα έργο, αλλά έναν μητροπολιτικό πόλο. Ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η περιβαλλοντική ευαισθησία. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε και το πάρκο, το οποίο έχει αναβαθμίσει ιδιαίτερα την περιοχή, διπλασιάζοντας το ποσοστό πρασίνου σε ολόκληρη την Καλλιθέα.
– Σε τι ποσοστό θα καλύπτεται το πάρκο από δέντρα και σε τι ποσοστό από κτιριακές εγκαταστάσεις;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Η συνολική έκταση του πάρκου και των εγκαταστάσεων είναι 210 στρέμματα. Επιπλέον έχουν παραχωρηθεί 28 στρέμματα στο δήμο Καλλιθέας για τη δημιουργία του Πάρκου Αθλητισμού και Αναψυχής, το οποίο έχει ολοκληρωθεί και λειτουργεί ήδη.
Σε ό,τι αφορά τα 210 στρέμματα του Κέντρου Πολιτισμού, καλύπτονται από πράσινο σχεδόν σε ποσοστό 85%. Ακόμα και οι οροφές των κτιρίων έχουν φυτά. Εάν δηλαδή κοιτάξετε από ένα αεροπλάνο τις εγκαταστάσεις, θα παρατηρήσετε ότι το μόνο σημείο που δεν είναι φυτεμένο είναι το ενεργειακό στέγαστρο της Λυρικής Σκηνής, το οποίο καλύπτεται από φωτοβολταϊκά. Παρόλ’ αυτά ακόμα και κάτω από το στέγαστρο, το οποίο καλύπτει το κτίριο της Όπερας, η οροφή είναι και εκείνη γεμάτη φυτά.
Το στέγαστρο της Όπερας
– Κυρία Ανδριοπούλου η απόφαση να χρηματοδοτηθεί το έργο είχε ληφθεί το 2006. Παρόλ’ αυτά η υλοποίησή του ξεκίνησε το 2012. Η καθυστέρηση οφείλεται στην πανταχού παρούσα ελληνική γραφειοκρατία;
Έλλη Ανδριοπούλου: Επί της ουσίας δεν υπήρξε κάποια καθυστέρηση. Ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθούν οι τεχνικές μελέτες.
Η απόφαση ελήφθη από κοινού με την ελληνική πολιτεία, ενώ έχει υπογραφεί μία σύμβαση μεταξύ του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και του Δημοσίου. Η σύμβαση περιγράφει αναλυτικά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όλων των μερών, τόσο κατά τη διάρκεια της κατασκευής όσο και κατά τη λειτουργία του Κέντρου Πολιτισμού, το οποίο θα ανήκει ολοκληρωτικά στο ελληνικό Δημόσιο.
Κατασκευαστικά το έργο προχώρησε πολύ γρήγορα εάν σκεφτείτε ότι ο εργολάβος ανέλαβε καθήκοντα τον Οκτώβριο του 2012 και έως τα μέσα του 2016 το έργο θα έχει ολοκληρωθεί.
– Ποια είναι η σχέση του Δημοσίου με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος αναφορικά με την κατασκευή και τη λειτουργία του Κέντρου Πολιτισμού;
Έλλη Ανδριοπούλου: Η δωρεά του Ιδρύματος ανέρχεται στα 596.000.000 ευρώ, τα οποία αφορούν στη μελέτη, την κατασκευή και την παροχή εξοπλισμού. Η δωρεά περιλαμβάνει επιχορήγηση ύψους 5.000.000 ευρώ προς την Εθνική Βιβλιοθήκη και 5.000.000 προς την Εθνική Λυρική Σκηνή για τη μετάβασή τους στο Κέντρο Πολιτισμού έτσι ώστε να είναι σε ετοιμότητα να παρέχουν επιπλέον υπηρεσίες στο κοινό τους με βάση τις νέες δυνατότητες που τους δίνονται.
Όταν ολοκληρωθεί το έργο, η μία και μοναδική μετοχή του Οργανισμού «Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος Α.Ε.», θα μεταβιβαστεί στο ελληνικό Δημόσιο. Ο οργανισμός αποτελεί μη κερδοσκοπική εταιρεία ειδικού σκοπού, η οποία ιδρύθηκε για την υλοποίηση και τη λειτουργία του έργου. Μετά την παραχώρηση στο Δημόσιο, τον Ίδρυμα δεν θα έχει πλέον καμία διοικητική εμπλοκή.
Το εσωτερικό της Εθνικής Λυρικής ΣκηνήςΤο εσωτερικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
– Μετά την αποπεράτωση δηλαδή, το ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη διαχείριση των εγκαταστάσεων; Μήπως θα πρέπει να με ανησυχεί το συγκεκριμένο γεγονός; Και ρωτάω με επιμονή, δεδομένου ότι ένα τόσο μεγάλο έργο αποτελεί πολύ σημαντική παρακαταθήκη, την οποία πρέπει όλοι να διατηρήσουμε.
Έλλη Ανδριοπούλου: Με την παράδοση του έργου ο Οργανισμός του Κέντρου Πολιτισμού θα παραχωρηθεί σε ποσοστό 100% στο Δημόσιο, ενώ την εποπτεία αναλαμβάνει πλέον το υπουργείο Οικονομικών.
Ο Οργανισμός αυτός έχει συνάψει παρόλ’ αυτά όλες τις συμβάσεις και όσες θα χρειαστούν έως την παράδοση του έργου και αφορούν στη διαχείριση των εγκαταστάσεων. Έχει προετοιμάσει τη λειτουργία, και ο ίδιος Οργανισμός θα την υλοποιήσει, με τη διαφορά ότι το Κέντρο θα ανήκει πλέον στο ελληνικό Δημόσιο.
– Ποιος εγγυάται για την περεταίρω βιωσιμότητα και συντήρηση του έργου; Γιατί έχουμε πρόσφατο το παράδειγμα εγκαταστάσεων, οι οποίες δημιουργήθηκαν κατά το παρελθόν και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν.
Έλλη Ανδριοπούλου: Οι Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις δημιουργήθηκαν για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Τα κτίρια αυτά όμως δημιουργούνται για ήδη υπάρχοντες οργανισμούς με πολλά χρόνια ιστορίας.
Ωστόσο υπάρχει μία σύμβαση, η οποία έχει υπογραφεί με το Δημόσιο και περιγράφει τις προδιαγραφές λειτουργίας μετά την παράδοση του έργου. Το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο με βάση αυτή τη σύμβαση πενταετούς διάρκειας να τις ακολουθήσει κατά γράμμα.
Ουσιαστικά έχουμε επιλέξει ήδη μέσα από διαγωνισμό, την εταιρεία ή τον εργολάβο για τη διαχείριση των εγκαταστάσεων, με βάση τις πολύ αυστηρές προδιαγραφές που έχουμε θέσει για τη συντήρηση του έργου ούτως ώστε κανείς να μην μπορεί να τις προσβάλει. Έτσι η συντήρηση του έργου ξεκινάει με κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Επίσης έχει συσταθεί Ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή, στην οποία εκπροσωπούνται όλα τα συναρμόδια υπουργεία (Πολιτισμού, Παιδείας, Περιβάλλοντος, Οικονομικών), το γραφείο του Πρωθυπουργού, η Λυρική, η Βιβλιοθήκη, το Ίδρυμα αλλά και το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Η επιτροπή αυτή συνεδριάζει κάθε μήνα για όλα τα θέματα που αφορούν στη λειτουργία και την προετοιμασία του έργου.
Έτσι, η ουσιαστική δουλειά γίνεται μέσα από τη συνεργασία με τους φορείς. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ωστόσο, είναι ότι παρά τις αλλαγές κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν προσπάθησε να σταθεί εμπόδιο στην πρωτοβουλία μας. Η συνεισφορά όλων ήταν και παραμένει ιδιαίτερα θετική.
– Κύριε Μαραβέλια γιατί επιλέξατε τον τελευταίο των αναγεννησιακών και διάσημο αρχιτέκτονα, Ρέντσο Πιάνο, για την εκπόνηση της μελέτης του έργου και όχι κάποιον άλλο;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Ξεκίνησε μία διαδικασία με τη διερεύνηση περίπου 30 αρχιτεκτόνων διεθνούς φήμης. Ο κατάλογος ξεκίνησε με τη συμμετοχή εκείνων που είχαν κερδίσει το «νόμπελ» αρχιτεκτονικής (βραβείο Πρίτσκερ). Η επιλογή του αναδόχου έγινε από μία αμερικανική συμβουλευτική εταιρεία, ώστε να μην έχει άμεση συμμετοχή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και να είναι απολύτως διαφανής η διαδικασία.
Στο τελικό στάδιο προκρίθηκαν τρεις αρχιτέκτονες, οι οποίοι κλήθηκαν από το Διοικητικό Συμβούλιο να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους. Ο Πιάνο ήταν εκείνος, ο οποίος είχε αντιληφθεί καλύτερα τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του έργου. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει ότι «αυτό το έργο δεν το βλέπω απλά ως ένα έργο. Με ενδιαφέρει να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να γίνει η ναυαρχίδα της βιωσιμότητας».
Αν παρατηρήσετε αυτό που δημιούργησε ο Πιάνο, θα καταλάβετε ότι δεν υμνεί τον εαυτό του όπως κάνουν ενδεχομένως άλλοι συνάδελφοί του. Κατά κάποιο τρόπο τα κτίρια έχουν «ταπεινωθεί» έναντι του περιβάλλοντος. Κι αυτό γιατί το πάρκο έχει ανέβει πιο ψηλά από το ίδιο το έργο.
Έλλη Ανδριοπούλου: Ο ίδιος έχει «θάψει» ουσιαστικά τα κτίριά του κάτω από το πάρκο.
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Αυτός είναι ο ανθρωποκεντρισμός του Πιάνο. Γι’ αυτό και τον έχουμε ονομάσει ως τον τελευταίο των αναγεννησιακών της αρχιτεκτονικής. Η αναγέννηση ήταν εκείνη, η οποία προσέγγισε ξανά τον άνθρωπο έναντι άλλων αξιών που προέτασσαν κτίρια που θα ακουμπούσαν τον ουρανό ή το Θεό.
– Ακόμα και το τσιμέντο που χρησιμοποίησε έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες…
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Όλα τα είδη τσιμέντου, στο τέλος βάφονται με μία ειδική βαφή, η οποία εξασφαλίζει χρωματική ομοιομορφία. Ο Πιάνο δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Ήθελε η κατασκευή να είναι όπως ακριβώς ήταν βγαίνοντας από το καλούπι: χωρίς καμία παρέμβαση.
Φτάσαμε στο σημείο να φέρουμε όλους τους ειδικούς του σκυροδέματος, για να πετύχουμε αυτό το αποτέλεσμα που βλέπετε. Γκρεμίσαμε 18 κολόνες και φτάσαμε σε οριακό σημείο, για να αποδειχθεί ότι τελικά ο Πιάνο είχε δίκιο. Έτσι μπορέσαμε να πετύχουμε το αποτέλεσμα που εκείνος επεδίωκε.
– Βλέποντας κανείς το ενεργειακό στέγαστρο της Όπερας θα έλεγε ότι μοιάζει να στηρίζεται πάνω σε ξύλινα καλαμάκια… Μία κατασκευή άκρως εντυπωσιακή στα όρια της κατασκευαστικής ακρότητας. Είναι όντως έτσι;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Ο σχεδιασμός του Πιάνο υπήρξε όντως οριακός. Το στέγαστρο είναι μία κατασκευή, η οποία ξεπέρασε κατά πολύ τα κατασκευαστικά όρια. Πρόκειται για μία επιφάνεια 100 επί 100, η οποία στηρίζεται σε 30 κολόνες.
Σε ό,τι αφορά στην κατασκευή του κτιρίου, στηρίζεται ολόκληρο σε σεισμικούς μονωτές. Αυτό σημαίνει ότι δεν δέχεται φορτίσεις από σεισμό. Είναι σαν να βρίσκεται σε ζώνη Αγγλίας, όπου δεν εκδηλώνονται σεισμικά φαινόμενα.
– Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μόνο υπέργειες και όχι υπόγειες κατασκευές;
Η μοναδική υπόγεια κατασκευή είναι το υποσκήνιο της Όπερας με βάθος 15 μέτρων. Ακόμα και αυτή, επειδή το νερό ανεβαίνει σχεδόν σε απόσταση δύο μέτρων από την επιφάνεια του εδάφους, είναι σαν να βρίσκεται βαπτισμένη στη θάλασσα.
Να σας επισημάνω ότι το έδαφος του Φαλήρου, στο οποίο βρισκόμαστε είναι ένα από τα πιο ακατάλληλα και δύσκολα, και γι’ αυτό χρειάστηκε να το «εξυγιάνουμε», προκειμένου να μην υποστεί ρευστοποίηση. Έχουμε χρησιμοποιήσει 60 χιλιόμετρα χαλικοπασάλων, οι οποίοι κατεβαίνουν στο έδαφος και λειτουργούν όπως λειτουργεί η χύτρα ταχύτητας, εκτονώνοντας την πίεση του νερού.
– Κυρία Ανδριοπούλου, πότε θα παραδοθεί το έργο με βάση το χρονοδιάγραμμα;
Έλλη Ανδριοπούλου: Η κατασκευή θα τελειώσει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016. Κατόπιν με βάση τη σύμβαση, το Δημόσιο έχει περιθώριο 60 ημερών για να παραλάβει τη δωρεά. Αμέσως μετά η Βιβλιοθήκη και η Λυρική έχουν περιθώριο 8 μηνών έως ότου μετακομίσουν στις νέες εγκαταστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι εγκαταστάσεις θα είναι διαθέσιμες στο κοινό την άνοιξη του 2017.
– Θα υπάρξουν εγκαταστάσεις προς εμπορική εκμετάλλευση, πέρα από τις ήδη υπάρχουσες της Όπερας ή της Βιβλιοθήκης; Θα δημιουργηθούν καταστήματα στο χώρο;
Έλλη Ανδριοπούλου: Στο πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις. Ένας στίβος, υπαίθρια όργανα γυμναστικής και ποδηλατόδρομος. Επιπλέον έχει δημιουργηθεί παιδική χαρά, η οποία στην πραγματικότητα δεν θυμίζει σε τίποτα μία ανάλογη τυπική εγκατάσταση.
Επιπλέον συναντάμε ένα μικρό καφέ κοντά στον παιδότοπο, ένα καφέ στο μόνιμο κέντρο επισκεπτών και ένα ακόμα στο ισόγειο του κτιρίου μεταξύ Λυρικής και Βιβλιοθήκης, καθώς και το εστιατόριο στον πέμπτο όροφο της Λυρικής Σκηνής με θέα τη θάλασσα.
Ο παιδότοπος του Πάρκου Πολιτισμού
Τέλος θα υπάρχει ένα κατάστημα με είδη δώρων στο ισόγειο των κτιρίων. Επίσης θα υπάρχει και πάρκινγκ 1.000 θέσεων. Όλα αυτά θα τα διαχειρίζεται το Δημόσιο προκειμένου να συμπληρώνει έσοδα και να μην χρειάζεται να εκταμιεύονται πολλά χρήματα από τον Κρατικό Προϋπολογισμό.
– Υπήρξε απόκλιση σχετικά με τον τελικό χρόνο παράδοσης του έργου;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Όχι. Είναι μοναδικό το γεγονός ότι για ένα τόσο σύνθετο και μεγάλο έργο η απόκλιση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα είναι της τάξεως των 3-4 μηνών και οφείλεται κυρίως στην ιδιαιτερότητα του σχεδιασμού του.
– Θυμάμαι πως όταν περνούσα από τη Συγγρού για να στρίψω στην Ποσειδώνος, έβλεπα στα δεξιά μου ένα χωράφι με αδρανή υλικά και σκουπίδια. Σε σχέση με την εικόνα που αντιμετωπίσατε στην αρχή, τι άλλαξε έως και σήμερα;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Όταν έφυγε ο ιππόδρομος από το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, το οικόπεδο είχε καταστεί μία μικρή χωματερή. Το γεγονός αυτό μας εξέπληξε δυσάρεστα όταν μπήκαμε μέσα για πρώτη φορά. Αναγκαστήκαμε να καθαρίσουμε χιλιάδες κυβικά χώματος, τα οποία αποφασίσαμε να μην τα πετάξουμε για λόγους περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι κοσκινίσαμε το χώμα, όπως ακριβώς κοσκινίζουν οι γιαγιάδες το αλεύρι. Εκτός από τα μπάζα που βρήκαμε στο έδαφος, υπήρχαν στρώματα, καρέκλες, τηλεοράσεις, σκουπίδια κάθε λογής. Αποδείχθηκε ότι τεχνοοικονομικά ήταν πολύ σωστή απόφαση, γιατί μας στοίχισε πολύ λιγότερο σε σχέση με το εάν φέρναμε καινούργιο χώμα.
– Ποια είναι η χωρητικότητα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Βιβλιοθήκης;
Έλλη Ανδριοπούλου: Η Όπερα έχει δύο σκηνές. Την κεντρική αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», η οποία θα έχει χωρητικότητα 1.400 θεατών και την εναλλακτική σκηνή, η οποία έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει έως και 450 άτομα. Ταυτόχρονα στον 6ο όροφο θα λειτουργεί η σχολή χορού της Λυρικής. Η συνολική χωρητικότητα και των δύο κτιρίων υπολογίζεται ότι μπορεί να ξεπεράσει τις 4.500 άτομα.
Το εσωτερικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
– Ως άνθρωπος που αγαπάει τη θάλασσα θα σας ρωτήσω για τη σχέση των κτιρίων με το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Ποια είναι λοιπόν η σχέση τους;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Το στοιχείο που αναφέρατε είναι ένα από τα βασικά σημεία, στο οποίο στήριξε τη σύνθεσή του ο Πιάνο. Ξεκίνησε από μία επίπεδη έκταση, υψώνοντας ένα λόφο 16 μέτρων, πάνω στον οποίο «πάτησαν» οι εγκαταστάσεις. Στόχος του ήταν να αποδώσει την καλή-θέα (Καλλιθέα), μέσα από την επαφή του αστικού ιστού με τη θάλασσα. Επιπλέον δημιούργησε ένα κανάλι, το οποίο σε λίγους μήνες θα γεμίσει το νερό, ,με στόχο να επαναφέρει τη σχέση της πόλης με τη θάλασσα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Καλλιθέα γεωλογικά και ιστορικά υπήρξε παραθαλάσσια περιοχή.
– Ποια είναι η εμπειρία που αποκομίσατε από τη συναλλαγή σας με το συγκεκριμένο έργο; Ποια γεύση σας αφήνει έως και αυτή τη στιγμή;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Για εμένα ήταν ένα έργο ζωής. Έζησα ανεπανάληπτες εμπειρίες. Το έζησα από την πρώτη στιγμή, από τη στιγμή της σύλληψής του. Κάποια στιγμή ρώτησαν ένα καλουπατζή, το ίδιο που με ρωτάτε κι εσείς. Εκείνος απάντησε: «Εδώ δεν κάνω πλέον τον καλουπατζή, αλλά τον επιπλοποιό».
– Πόσα άτομα έχουν δουλέψει γι’ αυτό το έργο;
Θεόδωρος Μαραβέλιας: Τα άτομα που χτύπησαν κάρτα από την αρχή έως και σήμερα είναι περίπου 6.000.
– Πόσους εργαζόμενους θα απασχολήσει στο εξής;
Έλλη Ανδριοπούλου: Το προσωπικό της βιβλιοθήκης θα είναι περίπου 120 άτομα. Η Λυρική θα απασχολεί 550 άτομα, η εταιρεία του οργανισμού «Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος», γύρω στα 60 άτομα, ενώ πολλοί ακόμα θα εργαστούν στους τομείς της συντήρησης και της φύλαξης των εγκαταστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι στο σύνολό τους οι εργαζόμενοι θα ξεπεράσουν τους 1.000.
– Περιγράψτε μας εάν θέλετε κι εσείς κυρία Ανδριοπούλου τη δική σας εμπειρία από τη συμμετοχή σας στο έργο…
Είναι κάτι μοναδικό και δεν περιγράφεται. Αυτό που για ‘μένα ήταν προϊόν έμπνευσης είναι η λεπτομέρεια που εφαρμόστηκε σε όλα τα επίπεδα του έργου και φυσικά ότι η δημιουργία του συνέπεσε με τα πιο δύσκολα χρόνια της χώρας. Είναι ασύγκριτη η αξία, να ξυπνάω το πρωί και να δουλεύω πάνω στο πιο δημιουργικό και ελπιδοφόρο σχέδιο, ενώ η χώρα μου περνάει πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω τις γυναίκες που δήλωναν ότι ο γιος τους είναι ο άντρας της ζωής τους. Για να είμαι 100% ειλικρινής, ήταν μια ατάκα που μισούσα να ακούω. Αυτόματα κάτι με έκανε να μη θέλω περισσότερα πάρε δώσε με τη μαμά αυτή.
Σήμερα πια έχοντας στην αγκαλιά μου μέρα νύχτα τον 3 μηνών γιο μου, την ακούω με περισσότερη κατανόηση. Όχι, δεν πιστεύω ότι κάποια μέρα θα την ξεστομίσω, θέλω να πιστεύω πως ο άντρας της ζωής μου είναι ο Μάνος και μόνο αυτός και ελπίζω πως μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει. Ο γιος μου όμως ήρθε και από την πρώτη μέρα με έκανε να παραμιλάω.
Στην αρχή το απέδωσα στο ότι αυτή τη φορά ήμουν πιο «έτοιμη», πιο συνειδητοποιημένη. Η κόρη μου μού άνοιξε το δρόμο προς τη μητρότητα και μαζί της πέρασα απ’ όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα (φόβος, άγχος, αγωνία, χαρά, ευτυχία, αγάπη) για να καταλήξω στο πιο δυνατό: τη λατρεία!
Το δεύτερο παιδάκι μου λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο να το υποδεχτώ με λιγότερο άγχος, σχεδόν καθόλου φόβο και καμία αγωνία και να περάσω με τη μία στην αγάπη.
Όμως… σε δεύτερη σκέψη… κάτι άλλο παίζει εδώ. Είναι τα αντίθετα που έλκονται; Μπορεί. Αυτό το αγόρι με έχει κάνει ήδη να κάνω σαν χαζογκόμενα και ας είναι ακόμα τόσο δα μικρό.
Μπορεί να φταίνε τα ασταμάτητα χαμόγελά του… Ίσως είναι ο τρόπος που με κοιτάζει ναζιάρικα, λες και με φλερτάρει. Αλήθεια κορίτσια… 3 μηνών σκατούλι και μου ρίχνει κάτι τσαχπίνικες ματιές με ένα στραβό χαμογελάκι που λιώνω η μάνα.
Κάθε πρωί με το που ξυπνάω, βλέπω δυο μάτια να με κοιτούν με λατρεία. Θα μου πείτε «Και η κόρη σου έτσι δεν σε κοιτούσε;» Δεν ξέρω, εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό…
Μιλάμε για τη φάση «Μαμά μου, είσαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο» που πολλές από εσάς με μεγαλύτερα αγόρια έχετε ακούσει. Τι στο καλό; Τόσα κομπλιμέντα μου έχουν κάνει στη ζωή μου, παράπονο δεν έχω… Από τον 3 μηνών γιο μου έφαγα την πετριά;
Κόλλησα αγορομανίτιδα; Τι έχω πάθει; Γιατί τον κοιτάζω και λιώνω; Και σαν να μην εφτανε αυτό, έχω αρχίσει και κάνω διάφορες σκέψεις… Για παράδειγμα: ως γνωστό, ο Μάνος είναι φαλακρός, κατά συνέπεια και ο γιος μας φαλακρός θα γίνει κατά 90%.
Τι σκέφτηκα λοιπόν η άτιμη; Μήπως φάει κάποια στιγμή χυλόπιτα από καμιά μουσίτσα και την αποδώσει στη… φαλάκρα του και κομπλάρει το παιδί μου! Ντροπή δηλαδή, τι είναι αυτά; Για την κόρη μου που είναι και κορίτσι, ακόμα δεν έχω αγχωθεί και με έπιασε η βλακεία για το μωρό;;;
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, πάντως εγώ το ομολογώ: αλλιώτικη είναι η αγάπη με την κόρη και αλλιώτικη με το γιο. Και για τους δυο είναι εξίσου τεράστια. Ίσα κομμάτια, ούτε ψίχουλο παραπάνω για τον έναν από τους δύο.
Αλλά το βλέπω… Όπως η Αθηνά αγκαλιάζει τον μπαμπά της με λατρεία και τον κοιτάζει στα μάτια λες και είναι και εγώ δεν ξέρω ποιος, έτσι και ο Αρχέλαος με έχει κάνει θεά, μου χαιδεύει το πρόσωπο με τα χεράκια του που τώρα έχουν αρχίσει να εξερευνούν τον κόσμο και σαν να μου… κλείνει το μάτι.
Τι να λέμε τώρα… Έχω κόρη, έχω γιο, πόσο πιο κομπλέ να νιώθω… Είναι η πριγκίπισσα και ο πρίγκιπας της ζωής μου!
(Μήνυμα προς τον άντρα μου: Σταμάτα να λες σε τρίτους ότι είμαι ερωτευμένη με το γιο μου. ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Παιδί μου είναι, να μην τον αγαπώ; χαχα)
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για τους άλλους. Κάνουν ό,τι πιστεύουν ότι ‘επιβάλλεται’ να κάνουν για τους εραστές τους.
Ωστόσο, συχνά δεν εισπράττουν εκείνο που δίνουν. *
Ο Dr Jeremy Nicholson M.S.W., αναφέρεται με ένα ενδιαφέρον άρθρο σ’ αυτό ακριβώς. Κάνοντας ένα flash back θυμάται :
“Ήμουν ένας συμπαθητικός τύπος. Νομίζω ότι ήμουν το καλό παιδί. Ο τύπος που κάνει ό,τι του υπέδειξαν να κάνει (τόσο η κοινωνία όσο και οι ρομαντικές κωμωδίες). Έδωσα τα πάντα και δυστυχώς έμαθα από πρώτο χέρι ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Τελικά οι καλοί ‘τερματίζουν’ τελευταίοι”.
Αν διαβάζετε το συγκεκριμένο άρθρο πιθανώς έχετε κάποια δική σας ανάλογη εμπειρία. Γιατί τελικά συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Το ‘δόσιμο’ δεν σημαίνει απαραίτητα δέσμευση
Όταν κάνουμε ωραία πράγματα για τους άλλους, επενδύουμε σ’ εκείνους και στη σχέση. Με την πάροδο του χρόνου σταδιακά αρχίζουμε να νιώθουμε ότι τους αγαπάμε και είμαστε δεσμευμένοι στη σχέση αυτή.
Ωστόσο, δεν ισχύει απαραίτητα και το αντίστροφο. Ο δέκτης δεν αισθάνεται πάντα αγάπη. Στην πραγματικότητα, μπορεί να αισθάνονται ότι χειραγωγείται ή μπορεί απλώς να είναι γενικά αγνώμων. Εξάλλου η αγάπη δεν μπορεί να εξαγοραστεί.
Το πρόσωπο που επενδύει είναι εκείνο που αισθάνεται την αγάπη. Το άτομο που το εισπράττει όλο αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αισθάνεται το ίδιο.
Είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά εκείνων που μόνο απαιτούν. Οι σύντροφοί τους πασχίζουν συνήθως να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους κι έτσι μοιραία καταλήγουν να τους ερωτεύονται ακόμη περισσότερο και να αισθάνονται δεσμευμένοι.
Ηθικό Δίδαγμα : μην είστε “καλοί” και μην κάνετε τα πάντα για τον άλλον. Κάντε το σύντροφό σας να επενδύσει σε εσάς και στη σχέση. Να θυμάστε, όταν κάνουν οι άλλοι πράγματα για σας, τότε είναι που ερωτεύονται.
Οι καλοί άνθρωποι επιβραβεύουν την κακή συμπεριφορά
Όλοι μας μαθαίνουμε από τις συνέπειες της συμπεριφοράς μας. Όταν κάνουμε κάτι για το οποίο επιβραβευόμαστε, έχουμε την τάση να το ξανακάνουμε. Αντίθετα, αν κάνουμε κάτι για το οποίο εισπράττουμε κριτική ή τιμωρία, έχουμε την τάση να το αποφεύγουμε. Πολύ απλά …
Οι καλοί άνθρωποι τείνουν να αντιμετωπίζουν τις ημερομηνίες και τους συντρόφους τους με επιείκεια. ΑΚΟΜΗ κι όταν δεν το αξίζουν. Δεν έχει σημασία πώς συμπεριφέρεται ο σύντροφος, εκείνοι συνεχίζουν να φέρονται με καλοσύνη και επιείκεια, θεωρώντας πως αυτή η στάση τους κάποια στιγμή θα πρέπει να αναγνωριστεί.
Ότι θα συγκρατηθεί ο σύντροφος και θα αλλάξει τη δική του απαξιωτική ή λανθασμένη συμπεριφορά απέναντί τους. Δυστυχώς όμως δεν αντιλαμβάνονται τι ‘διδάσκουν’ τελικά στον σύντροφό τους. Στην ουσία, τον ανταμείβουν για την κακή συμπεριφορά.
Οι όχι-τόσο-καλοί άνθρωποι θέτουν πιο ξεκάθαρα όρια, είναι μάλλον πιο δίκαιοι στην ‘ανταμοιβή’ των συντρόφων. Επίσης, τους αγνοούν όταν είναι αγενείς ή απαξιωτικοί απέναντί τους. Έτσι ‘διδάσκουν’ τι ανέχονται και τι όχι. Αυτό επιτρέπει να γνωρίζουν τι αναμένεται από εκείνους.
Τελικά καλοί άνθρωποι ‘ποδοπατούνται’. Με το να είναι καλοί συνχώς ενθαρρύνουν πραγματικά τους άλλους να τους μεταχειρίζονται άσχημα, επιβραβεύουν εκείνους που τις κακομεταχειρίζονται. Αν αντίθετα ήταν επιλεκτικοί στην απόδοση ‘ανταμοιβής’ θα τύχαιναν καλύτερης μεταχείρισης σε αντάλλαγμα. Θα κέρδιζαν επίσης τον σεβασμό των άλλων.
Οι καλοί άνθρωποι είναι μονίμως διαθέσιμοι
Όλοι έχουμε κάποιες τεχνικές και κάποιους κανόνες που βοηθούν στη λήψη αποφάσεων. Ένας από αυτούς είναι ο κανόνας της σπανιότητας. Γενικά, πιστεύουμε πως ό,τι είναι σπάνιο ή απαιτεί κόπο, είναι και πολύτιμο. Το εύκολο ή κοινότυπο είναι μάλλον και φτηνό.
Αν και αυτό δεν είναι πάντα αλήθεια, δυστυχώς συν τω χρόνω, γίνεται πεποίθηση, ασυνείδητη παραδοχή … ακόμη και για τους ανθρώπους.
Δυστυχώς οι καλοί άνθρωποι δεν σπανίζουν. Είναι πάντα πρόθυμοι, πάντα έτοιμη να εγκαταλείπουν τη ζωή για χάρη του συντρόφου τους. Εξσφαλίζουν χρόνο για τον άλλον, τον λατρεύουν, συναινούν, και προσπαθούν να είστε όσο το δυνατό πιο βολικοί και συγκαταβατικοί.
Η ελπίδα τους είναι ότι με αυτή η συμπεριφορά θα αποσπάσουν ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Θέτοντας τον εαυτό τους στη διάθεση του συντρόφου, ελπίζουν ότι ο έρωτας θα γίνει ευκολότερη υπόθεση. Αντ’ αυτού, όμως καταλήγουν να θεωρούνται δεδομένοι, κάθε άλλο παρά ‘σπάνιοι’. Έτσι συνολικά θεωρούνται άτομα χαμηλής αξίας ή άνευ αξίας.
Το ‘κακό’ αγόρι ή η ‘ντίβα’, αντίθετα, είναι πάντα “δύσκολοι”. Ποτέ δεν είναι διαθέσιμα, συνήθως ακυρώνουν τα σχεέδια, και πετυχαίνουν οι σύντροφοί τους να κάνουν εκείνα που οι ίδιοι επιθυμούν ακόμη και με τον τρόπο που επιθυμούν.
Δεν κάνουν τίποτα, παραμέλούν και ταλαιπωρούν τους συντρόφους τους, οι οποίοι όμως τους βρίσκουν ποθητούς, ελκυστικούς.
Παρ’ όλα αυτά, τα κακά αγόρια και οι ντίβες σπανίζουν. Η σπανιότητα αυτή τους κάνει πολύτιμους και δυσεύρετους. Η μη διαθεσιμότητα, η ακύρωση σχεδίων ή ραντεβού δίνει την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, τους κάνει σημαντικούς.
Βάζοντας του άλλους στη διαδικασία να διεκδικήσουν χρόνο μαζί τους, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος. Το να είναι εξαιρετικά “ακριβοθώρητοι” και μονίμως μη διαθέσιμοι, κάνει τους άλλους να εκτιμήσουν ως πολύτιμο τον χρόνο που κανονικά είναι δεδομένος. Έτσι κάπως δημιουργείτα η ψευδαίσθηση της έλλειψης.
Άρα καλό θα ήταν μάλλον να μην είμαστε διαθέσιμοι συνεχώς, πρόθυμοι να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες του άλλου. Έτσι θα γινόμασταν ίσως πιο ‘πολύτιμοι’.
Συνοψίζοντας, ο διαφορετικός τρόπος αντίληψης συντελεί συχνά ώστε οι οι νικητές να μοιάζουν χαμένοι και οι χαμένοι μοιάζουν νικητές.
Και τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να είναι κάποιος ‘κακό παιδί’ ή ντίβα για να βρει τον έρωτα και την αγάπη; Όχι. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να είναι επιλεκτικός ως προς το πού και πώς διαθέτει τον χρόνο του, την προσοχή του και την καλή συμπεριφορά.
Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί να είναι πάντα πρόθυμος, διαθέσιμος και καλός. Για μια σχέση που θα βασίζεται στην αγάπη και τον σεβασμό θα πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού … και να τους τηρούν.
Άρα, μπορούμε να “μάθουμε” από τα ‘κακά παιδιά’ και τις ντίβες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι κακό να τους μιμηθούμε πλήρως, αλλά να επιδιώκουμε οι σύντροφοί να επενδύουν σε μας όπως επενδύουμε εμείς σ’ εκείνους. Να ισορροπούμε ανάμεσα στην ανταμοιβή και την αδιαφορία ανάλογα με τη συμπεριφρά τους.
Επίσης, να διεκδικήσουμε ‘χώρο’ στη δική τους ζωή και όχι να περιστρέφομαστε αποκλειστικά γύρω από εκείνους, κεδρίζοντας τον σεβασμό και το ενδιαφέρον τους.
*(Στη γλώσσα μας, η λαϊκή σοφία αναφέρεται με πολύ χαρακτηριστική διατύπωση στο “ποιες” έχουν τις τύχες τις καλές…).
Ο αλμπινισμός είναι ένα γενετικό ελάττωμα που χαρακτηρίζεται από την απουσία της χρωστικής του δέρματος. Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως μια ατέλεια, είναι αυτό που κάνει μερικά ζώα μοναδικά.
Δείτε μερικές καταπληκτικές και απίστευτες εικόνες με ζώα αλμπίνους.
Χαβαλές, βαρεμάρα και άλλα ευτράπελα που συμβαίνουν στη δουλειά, όταν το αφεντικό δεν κοιτάει. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που και το αφεντικό συμμετέχει.
Τα καλύτερα όμως είναι όταν κάποιος τρολάρει όλους τους συναδέλφους στο γραφείο και γελάει μαζί τους.
Οι φωτογραφίες που θα δείτε παρακάτω είναι διαλεγμένες μία και μία από τους πιο τρελούς γάμους που έγιναν!Όταν η νύφη και ο γαμπρός έχουν κέφια, το γαμήλιο άλμπουμ παίρνει άλλη διάσταση! Ένα άλμπουμ που σίγουρα θα μείνει αξέχαστο!
