Ταινία δράσης θυμίζουν οι εικόνες από κοινή στρατιωτική άσκηση των Αμερικανών πεζοναυτών με τους αντίστοιχους της Νότιας Κορέας στην παραλία Dogue στην Pohang.
Τα εντυπωσιακά αντανακλαστικά του επέδειξε ένας σαμουράι με… όπλο το σπαθί του και ένα μπαλάκι του μπέιζμπολ.
Ο Ισάο Μάτσι κατάφερε να κόψει στη μέση το μπαλάκι, το οποίο «εκτοξεύθηκε» με ταχύτητα 160 χιλιομέτρων την ώρα!
Ενα επίτευγμα εξωπραγματικό για τους… κοινούς θνητούς, αλλά μία τυπική υπόθεση για εκείνον. Αλλωστε, πρόκειται για τον σαμουράι που στο παρελθόν έχει κάνει κάτι ανάλογο κόβοντας στον αέρα σφαίρες και βέλη.
Σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς τις διασημότητες χαρακτηρίζονται ως πανέμορφοι ,τα πρόσωπά τους είναι καθημερινά εξώφυλλα περιοδικών και όλοι μιλάνε και γράφουνε για αυτούς. Όμως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως ήτανε στην νεαρή του ηλικία.
Είμαστε απόλυτα σίγουροι πως κάθε αναγνώστης μας έχει βρεθεί στη φάση όπου η κοπέλα του, του ζητά τη γνώμη του για το ντύσιμο και το στυλ της. Μια φάση όπου πραγματικά δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. «Είναι υπέροχο» για να γλιτώσεις τη γκρίνια και τα μούτρα ή«Γιατί δε φοράς και …;» για να ευχαριστηθεί το μάτι σου;
Έτσι προέκυψε η ιδέα για αυτό το άρθρο. Σκεφτήκαμε να τους το πούμε έμμεσα, δείχνοντάς τους γυναίκες οι οποίες πραγματικά θα μας έκαναν να τις κοιτάξουμε στο δρόμο απλά και μόνο, λόγω του outfit που επέλεξαν. Μαζευτήκαμε στο γραφείο οι άντρες που λέτε, συνδέσαμε το laptop με την οθόνη της τηλεόρασης, παραγγείλαμε και πίτσα (έτσι για την αλητεία) κι αρχίσαμε τις βαθμολογίες.
Καταλήξαμε στο παρακάτω Top20 και το παραθέτουμε σήμερα, Σάββατο μεσημεράκι. Με τις εξής σημειώσεις:
1. Προφανώς, επικεντρωθήκαμε στα καθημερινά ντυσίματα και δη σε εκείνα που θα μας άρεσε να βλέπουμε στη σχολή. Χαρακτηριστικά τα outfits: 1, 6, 7, 8, 9, 10, 15, 17 και 19.
2. Πολύ πιθανό να παρατηρήσετε πως απουσιάζουν ντυσίματα για νυχτερινές εξόδους. Προφανώς δεν είναι τυχαίο. Είναι μια μορφή αντίδρασης στα προκλητικά ρούχα που φορούν ολοένα και περισσότερες γυναίκες όποτε αποφασίζουν να βγουν μετά τα μεσάνυχτα. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΑ! Προτιμούμε κάτι σε: 2, 3, 4, 5, 13. Ακόμη και το 18 θα μας άρεσε σε χαλαρή έξοδο.
3. Ξεχωρίζουμε το #1 ντύσιμο κι αυτό λόγω του πολύ καλού συνδυασμού σπορ – classy.
4. Κορυφαία κλασσάτα πάντως, είναι τα 3 και 4. Μακράν!
5. Το #5 είναι σίγουρα το πιο ψαγμένο της λίστας. Δε θα το υποστηρίξουν όλες προφανώς, αν όμως το έχετε, δοκιμάστε το!
6. Γενικότερα στους άντρες, δε μας αρέσουν τα μαυροφορεμένα κορίτσια. Ειδικά στα 20 που το χρώμα ταιριάζει 100%. Εξαίρεση το #11 το οποίο βγάζει αυτό το …κάτι!
7. Κασκόλ και σκουφί. Ή αλλιώς, τα φετίχ του χειμώνα!
8. Ψηλές μπότες και κάλτσες. #2 και #13 δείχνουν ξεκάθαρα πόσο διαχρονικά σέξυ είναι κάποια πράγματα.
9. Και τέλος, stan smith & all star. Ποτέ εκτός μόδας, ποτέ πολυφορεμένα, πάντα αγαπημένα (θάνατος στα Vans)!
Η Carly Toffle εξακολουθεί να είναι μια φοιτήτρια αλλά αυτό δεν την εμποδίζει στο να δημιουργεί εντυπωσιακές συνταγές. Σε συνδυασμό με τις σπουδές της κάνει και το αγαπημένο της χόμπι.
Έχει μια πολυσύνθετη παρουσία στο διαδίκτυο με ένα προσωπικό blog, ένα blog με συνταγές, ένα κανάλι στο YouTube, το Twitter και το Instagram – όλα για να προωθήσει τον εαυτό της και το έργο της.
Όταν πρόκειται για την κουζίνα είναι ένα από τα ταλέντα της Carly και προσθέτει την δική της δημιουργική πινελιά σε κάθε συνταγή της. Σε αυτό το βίντεο, αυτό που ξεκινά σαν ένα απλό κέικ μετατρέπεται σε κάτι που κανείς δεν θα περίμενε ποτέ.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματικός δυναμίτης. Όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί (ειδικά αυτοί), παππούδες, γιαγιάδες, έχουμε ανάγκη να το διαβάσουμε ξανά και ξανά. Για να νιώσουμε πιο δυνατοί, για να αντιληφθούμε πώς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον που ν΄αγκαλιάζει όλα τα παιδιά. Για να πιστέψουμε πως από τη δική μας μικρή γωνίτσα αληθινά μπορούμε να συνεισφέρουμε ώστε να γίνει ο κόσμος αυτός πιο αληθινός και φιλόξενος:
Αυτή η υπέροχη δασκάλα Μαθηματικών έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών
Πριν από μερικές βδομάδες, πήγα στην τάξη του Τσέις για ενισχυτική διδασκαλία. Είχα στείλει ένα μέιλ στην δασκάλα του Τσέις ένα βράδυ όπου έγραφα «Ο Τσέις επιμένει πως αυτές οι ασκήσεις που έχει για το σπίτι είναι μαθηματικά – αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τον πιστεύω. Βοήθεια, παρακαλώ». Μου απάντησε αμέσως λέγοντας: «Κανένα πρόβλημα, μπορώ να καθίσω μαζί του μετά το σχολείο οποιαδήποτε στιγμή». Κι εγώ της λέω «Όχι, όχι αυτόν. Αυτός το καταλαβαίνει. Εμένα βοηθήστε». Κι έτσι κάπως κατέληξα μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του Τσέις ήταν «αριθμοί».
Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα ενώ η δασκάλα του Τσέις κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση». Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που διδάσκαμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα του Τσέις με συμπάθησε έτσι κι αλλιώς. Συνεργάστηκε παλιότερα με την ΝΑΣΑ, κι έτσι προφανώς έχουμε πολλά κοινά.
Έπειτα, καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για την διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον και ευθύνη που είναι. Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών, που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα ― και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα.
Κι έπειτα μου είπε το εξής: Κάθε Παρασκευή απόγευμα, η δασκάλα του Τσέις ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν, μπορεί όμως και όχι. Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν.
Και κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα του Τσέις βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά. Ψάχνει για μοτίβα.
Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό;
Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό;
Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ;
Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη βδομάδα και κανέναν αυτή τη βδομάδα;
Βλέπετε, η δασκάλα του Τσέις δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Η δασκάλα του Τσέις ψάχνει για μοναχικά παιδιά. Ψάχνει για παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Εντοπίζει τα μικρά εκείνα που περνούν απαρατήρητα στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει ποιών τα προτερήματα περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους. Και εντοπίζει ― αμέσως ― ποιος διαπράττει και ποιος υφίσταται τη σχολική βία (bullying).
Ως δασκάλα, γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά – θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική «Νίντζα της αγάπης» που έχω δει ποτέ μου. Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών. Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσορυχείο ― ο χρυσός είναι αυτά τα μικρά που χρειάζονται λίγη βοήθεια – που χρειάζονται τους ενήλικες να επέμβουν και να τα ΔΙΔΑΞΟΥΝ πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματά τους με τους άλλους. Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία (bullying), γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν δεν κοιτάει ― και τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Μα, όπως είπε, η αλήθεια αποκαλύπτεται σε αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά.
Ενώ η δασκάλα του Τσέις εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα ― την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα. «Πόσο καιρό χρησιμοποιείς το σύστημα αυτό;» ρώτησα.
Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν.
Θεέ και Κύριε.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν γνωρίζοντας πως ΟΛΗ Η ΒΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλη η εξωτερική βία ξεκινά ως εσωτερική μοναξιά. Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε, μόνο και μόνο για να τα προσέξουν.
Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμάει την βία από νωρίς και συχνά και με τον κόσμο που είναι κοντά της. Αυτό που κάνει η δασκάλα του Τσέις όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες, που είναι γραμμένες από τρεμάμενα 11χρονα χέρια, είναι να ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ. Είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό. Σώζει ζωές.
Κι αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα, είναι κάτι που ήδη γνώριζε: πως τα πάντα ― ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου ― έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες ― σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά. Είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.
Όλα είναι αγάπη ― ακόμα και ταμαθηματικά. Εκπληκτικό.
Η δασκάλα του Τσέις παίρνει σύνταξη φέτος ― μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές. Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου: ψάχνοντας μοτίβα αγάπης και μοναξιάς, να παρεμβαίνεις κάθε μέρα και να αλλάζεις την τροχιά του κόσμου μας.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή, οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις ― όταν κανείς δεν παρακολουθεί – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας.
Δάσκαλοι, δασκάλες, έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί: «Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι Γενναία και Ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».
Ακόμη και στη πιο σύγχρονη μεγαλούπολη υπάρχει μια γωνιά που διατηρεί εκείνη τη παλιά μαγεία του παρελθόντος.
Οι παλιές πόλεις πάντα έκλεβαν τις εντυπώσεις ακόμα και από τις πιο μοντέρνες και αστραφτερές μεγαλουπόλεις. Πίσω από τα τείχη, τις παλιές τους πόρτες, την αρχιτεκτονική τους και στα υπόγεια κρύβονται όλα τα μυστικά του προορισμού που έχετε επιλέξει να επισκεφτείτε.
Στα στενά δρομάκια τους θα συναντήσετε όλη την ιστορία, τη ταυτότητα και την ιδιαιτερότητα κάθε πόλης. Φανταστείτε την Πράγα χωρίς την πλατεία της Παλιάς Πόλης, τη Φλωρεντία χωρίς το Παλιό Κέντρο της, τη Ρώμη χωρίς το Trastevere, ακόμα και την Αθήνα χωρίς τη Πλάκα. Ακόμα και οι ντόπιοι, όταν θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι στο χρόνο, όταν θέλουν να ξαναβρούν το λόγο που έχουν επιλέξει να μένουν σε αυτή τη πόλη στα δρομάκια τους καταλήγουν.
Staré Město, Πράγα
Γεμάτη από θρύλους και ιστορίες. Γύρω από την κεντρική της πλατεία δεκάδες μουσεία, εκκλησίες, γοτθικά κτίρια και πλακόστρωτα δρομάκια. Εδώ θα δείτε το άγαλμα του Γιαν Χους, την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το Ανάκτορο Κίνσκι από το μπαλκόνι του οποίου ο Κλέμεντ Γκότβαλντ οδήγησε το 1948 την τότε Τσεχοσλοβακία στον κομμουνισμό, την εκκλησία της Παρθένου του Τιν με το μυτερό θόλο και το Δημοτικό Μέγαρο, που αποτελεί το πιο σημαντικό αρ-νουβό κτίριο της Πράγας.
Gamla Stan, Στοκχόλμη
H παλιά πόλη της Στοκχόλμης χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και αποτελείται από μεσαιωνικά δρομάκια και γραφικά κτίρια. Θα πιείτε την καλύτερη σοκολάτα παρέα με θεϊκή μηλόπιτα στο Kaffekoppen, απέναντι από το Μουσείο Νόμπελ.
Trastevere, Ρώμη
Ρωμαϊκά ερείπια, επιβλητικοί καθεδρικοί, palazzos, σιντριβάνια θα συναντήσετε μεταξύ άλλων, στο Trastevere, τη παλιά πόλη της Ρώμης. Μια γοητευτική γειτονιά όπου το παλιό συναντά το μοντέρνο με τον αυθόρμητο τρόπο. Δίπλα στα ιστορικά κτίρια ομάδες μοντέρνου χορού δίνουν παράσταση στο δρόμο, υπόγεια εστιατόρια σερβίρουν gourmet πιάτα, αρχαίες πλατείες φιλοξενούν καλλιτεχνικές δράσεις, ενώ διατηρητέα κτίρια έχουν μετατραπεί σε gallery.
Innere Stadt, Βιέννη
Ακόμη και σήμερα παραμένει η ψυχή της πόλης. Εδώ βρίσκονται μερικά από τα δημοφιλή αξιοθέατα της: όπως η Όπερα, ο Καθεδρικός St. Stephens, το Μουσείο Albertina, το Παλάτι Hofburg Palace και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας. Στα σοκάκια της θα βρείτε άμαξες, καλλιτέχνες του δρόμου, μικρές μπουτίκ που ανήκουν σε νέους σχεδιαστές, ενώ απο τα ανοιχτά παράθυρα θα ακούγεται κλασική μουσική.
Παλιά Πόλη, Άμστερνταμ
Οριοθετείται από τα πέντε κανάλια, Singel, Herengracht, Keizersgracht, Prinsengracht και Singelgracht. Ό,τι και να ψάξετε θα το βρείτε σε αυτό το σημείο της πόλης. Ιστορία, διασκέδαση, αρχιτεκτονική, ψώνια, coffee shops, bars, εστιατόρια, boutique ξενοδοχεία. Όλα βρίσκονται εδώ και περιτριγυρίζονται από ρομαντικές γεφυρούλες, τοίχους ντυμένους από αναρριχητικά, υπαίθρια ανθοπωλεία με πολύχρωμες τουλίπες και χαρούμενους ντόπιους που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους με ποδήλατα.
Αν βρεθείτε εδώ μη χάσετε την εκκλησία Oude Kerk, το παλιότερο κτίριο της πόλης, που χρονολογείται από το 1300, αλλά και το εντυπωσιακό Royal Palace.
Ιστορικό Κέντρο, Φλωρεντία Μαγεία. Με μια μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει κανείς το Ιστορικό Κέντρο αυτής της πανέμορφης πόλης. Δεν θεωρείται τυχαία Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Εδώ βρίσκονται όλα τα αξιοθέατα και φυσικά τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της: από τον επιβλητικό Καθεδρικό μέχρι το Ponte Vecchio. Κάθε δρόμος και μια ιστορία, κάθε γωνιά και μια ομορφιά για να ανακαλύψετε.
Stare Miasto, Κρακοβία
Κατά τη διάρκεια της μέρας, την περιοχή περιπολούν λεγεώνες από τουρίστες. Μόλις πέσει το σούρουπο, όμως, οι περιηγητές αποχωρούν και οι κάτοικοι της Κρακοβίας διεκδικούν ξανά τη Rynek Glowny, τη μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης.
Παλιά Πόλη, Ταλίν
Ένας περίπατος στα δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης (Vanalinn), που συγκαταλέγεται στη λίστα με τα μνημεία της UNESCO, αρκεί για να μεταφερθείτε αυτόματα στον Μεσαίωνα. Περιπλανηθείτε στις παλιές γειτονιές των εμπόρων και στον λόφο Toompea, δίπλα σε μεσαιωνικά εργαστήρια, πέτρινους οβελίσκους και καθολικούς ναούς, αλλά και σοκολατερί, υπαίθριους καλλιτέχνες και ντόπιους με θεατρικές μεσαιωνικές στολές που σερβίρουν παραδοσιακά εδέσματα. Σταθείτε στην κεντρική πλατεία Raekoja Plats, όπου δεσπόζει από τον 13ο αιώνα το γοτθικού ρυθμού δημαρχείο, με τον χαρακτηριστικό οκταγωνικό πύργο- σήμα κατατεθέν του Ταλίν. Στον αριθμό 11 θα δείτε και το παλαιότερο εν λειτουργία φαρμακείο της Ευρώπης – από το 1422. Παραδίπλα, η εκκλησία St. Olav’s κατείχε τον τίτλο του ψηλότερου κτιρίου της μεσαιωνικής Ευρώπης (με ύψος 160 μ. τότε και 124 μ. σήμερα). Ανεβείτε τα 258 σκαλιά μέχρι το παρατηρητήριο για να απολαύσετε την πανοραμική θέα στην πόλη.
Έλληνας πολιτικός από την Κρήτη, που δέσποσε στα πολιτικά πράγματα της χώρας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 11 Απριλίου 1990 έως Μάιο του 1990 έως τις 13 Οκτωβρίου 1993.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στα Χανιά στις 18 Οκτωβρίου 1918. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του δημοσιογράφου και πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (1883-1944) και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη, γόνου πολιτικής οικογένειας των Χανίων και μικρανιψιάς του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στα Χανιά, όπου ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές τον Ιούνιο του 1935 από το Πρακτικό Λύκειο της πόλης. Στη συνέχεια σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), από το οποίο αποφοίτησε τις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940.
Με τον θείο του Ελευθέριο Βενιζέλο στο πατρικό του σπίτι της Χαλέπας το 1925
Αμέσως μετά την απελευθέρωση, δραστηριοποιήθηκε στην πολιτική και επανεξέδωσε την εφημερίδα τού Ελευθερίου Βενιζέλου «Κήρυξ» Χανίων. Σε ηλικία 28 ετών εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων το 1946 και επανεξελέγη με τη σημαία του ίδιου κόμματος από το 1950 έως το 1958. Το 1951 έγινε υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου (1 Φεβρουαρίου – 27 Οκτωβρίου), ενώ εκτελούσε και καθήκοντα υπουργού Οικονομικών και Δημοσίων Έργων (12 Σεπτεμβρίου – 27 Οκτωβρίου). Μετά τη νίκη του Ελληνικού Συναγερμού του Αλεξάνδρου Παπάγου το 1952, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχθηκε από τους σημαντικότερους και μαχητικότερους κοινοβουλευτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης.
Ο Κ. Μητσοτάκης με τη σύζυγό του Μαρίκα
Τον επόμενο χρόνο (6 Ιουνίου1953) νυμφεύθηκε τη Μαρίκα Γιαννούκου (1930 – 2012), κόρη πλούσιας οικογένειας των Αθηνών, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: τη Θεοδώρα (Ντόρα) (γ. 1954), την Αλεξάνδρα (γ. 1955), την Αικατερίνη (γ.1959), και τον Κυριάκο (γ. 1968).
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες για την ίδρυση νέας πολιτικής κίνησης στο χώρο του κέντρου. Το 1961 συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου κι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωκομματικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις του κόμματος. Υπήρξε στενός συνεργάτης και υποστηρικτής του Γεωργίου Παπανδρέου, ιδιαίτερα στις συγκρούσεις του τελευταίου με τον Σοφοκλή Βενιζέλο.
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ομιλία του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου 1989-1990. Φωτογραφικό Αρχείο Ιδρύματος.
Την περίοδο 1961 – 1963, μετά τις εκλογές της βίας και της νοθείας, υποστήριξε μαχητικά τις θέσεις της ΕΚ εναντίον της ΕΡΕ και της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Δόβα, στο πλαίσιο του «ανένδοτου αγώνα». Μετά το θάνατο του Γεωργίου Καρτάλη το 1957, υπήρξε ο πολιτικός που στήριξε και προώθησε η δημοκρατική εφημερίδα «Ελευθερία» του στενού φίλου του Πάνου Κόκκα.
Το 1963, μετά τη νίκη της ΕΚ, ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών (8 Νοεμβρίου – 21 Δεκεμβρίου), το οποίο διατήρησε και στη νέα κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964 (19 Φεβρουαρίου 1964 – 15 Ιουλίου 1965). Τον Ιούλιο του 1965 διαφώνησε με το Γεώργιο Παπανδρέου για τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης στις σχέσεις πρωθυπουργού – βασιλιά («Ιουλιανά») και πρωταγωνίστησε στο σχηματισμό των βασιλικών κυβερνήσεων 1965 – 1966 (κυβερνήσεις της Αποστασίας). Στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Αθανασιάδη – Νόβα (15 Ιουλίου – 20 Αυγούστου 1965) και Στέφανου Στεφανόπουλου (17 Σεπτεμβρίου 1965 – 22 Δεκεμβρίου 1966) συμμετείχε ως Υπουργός Συντονισμού.
Στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου με τον Στέφανο Στεφανόπουλο
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη η περίοδος των «Ιουλιανών» θα αποτελέσει μόνιμη πηγή επιθέσεων από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι όχι μόνο δεν θέλησε να ανατρέψει τον Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά αντίθετα προσπάθησε ως την τελευταία στιγμή να τον αποτρέψει από τη σύγκρουση με τον βασιλιά και την παραίτηση. Μία σύγκρουση που κινδύνευε να φέρει αντιμέτωπη την κυβέρνηση με τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις οποίες έλεγχε απόλυτα ο βασιλιάς με ευθύνη και του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως έχει δηλώσει. Από την ώρα, όμως, της παραίτησης Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης στήριξε τις κυβερνήσεις των «Αποστατών», σε μία προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης. «Ήταν μια δύσκολη πολιτική απόφαση, με προβλεπόμενο μεγάλο προσωπικό κόστος. Έκανα, όμως, εκείνο που μου υπαγόρευε η συνείδησή μου».
Μετά την επιβολή της δικτατορίας (21 Απριλίου 1967), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνελήφθη μαζί με τους άλλους πολιτικούς, για να αφεθεί, αργότερα, ελεύθερος με τη γενική αμνηστία και να φύγει στο εξωτερικό. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1973, μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου, συνελήφθη και πάλι, από τη χούντα του Ιωαννίδη, και αποφυλακίστηκε με τη μεταπολίτευση.
Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του 1974 κατέβηκε ως ανεξάρτητος στο Νομό Χανίων και δεν εξελέγη, παρά τον σημαντικό αριθμό ψήφων που έλαβε, λόγω του ισχύοντος εκλογικού νόμου. Το 1977 ίδρυσε το Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, με το οποίο εξελέγη βουλευτής Χανίων στις εκλογές του 1977.
Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (18 Οκτωβρίου 1981), διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας έως την 1η Σεπτεμβρίου 1984, οπότε εξελέγη πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπερισχύοντας του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου. Λόγω του αρνητικού αποτελέσματος στις εκλογές του Ιουνίου του 1985, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζητά την ανανέωση της εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 24 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς. Πέντε μέρες αργότερα επανεκλέγεται στην ηγεσία του κόμματος. Ο Κωστής Στεφανόπουλος διαφωνεί με τη διαδικασία και αποχωρεί από το κόμμα για να ιδρύσει τη ΔΗΑΝΑ, το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης.
Στις εκλογές του 1989, η Ν.Δ. δεν κατέστη δυνατό να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, λόγω του εκλογικού συστήματος. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαπραγματεύεται με την ηγεσία του Συνασπισμού της Αριστεράς τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Τζανή Τζανετάκη, με πρωταρχικό στόχο την «κάθαρση», δηλαδή τη μη παραγραφή των σκανδάλων που έγιναν την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ (κατ’ άλλους «Βρώμικο ’89»).
Κυβέρνηση Μητσοτάκη
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, στις οποίες η ΝΔ και πάλι δεν εξασφάλισε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υποστήριξε οικουμενική κυβέρνησημε πρωθυπουργό των Ξενοφώντα Ζολώτα. Τον Απρίλιο του 1990 η Νέα Δημοκρατία πέτυχε την πολυπόθητη αυτοδυναμία με τη συνδρομή του ενός βουλευτή της ΔΗΑΝΑ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 11 Απριλίου 1990, σε ηλικία 72 ετών.
Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία μετριοπαθής προσπάθεια εφαρμογής μιας φιλελεύθερης πολιτικής, σε μια εποχή που ο κομμουνισμός γκρεμιζόταν και ο νεοφιλευθερισμός άρχισε να γίνεται το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα. Η επίδοσή της πιθανόν θα ήταν πιο επιτυχής, εάν δεν είχε να αντιμετωπίσει σοβαρές εσωτερικές αντιθέσεις και διαφωνίες («Καραμανλικοί», Αντώνης Σαμαράς), οι οποίες συνέβαλαν τελικά στην πτώση της, όταν απέσυρε την υποστήριξή του από την κυβέρνηση ο βουλευτής Κιλκίς, Γιώργος Σιμπιλίδης.
Η κυβέρνηση έχασε τη δεδηλωμένη και προκήρυξε εκλογές για τις 10 Οκτωβρίου 1993, τις οποίες έχασε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος και έκτοτε παρέμεινε βουλευτής (και επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ) έως τις 11 Φεβρουαρίου 2004, οπότε αποχώρησε από την ενεργό πολιτική, ύστερα από παρουσία 58 χρόνων.
Η πολιτική αντίληψη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μπορεί να συνοψιστεί στο τρίπτυχο: Σεβασμός στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, εμπιστοσύνη στην ατομική πρωτοβουλία, σταθερός προσανατολισμός προς την Ευρώπη και συμμετοχή στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Προσπάθησε να την εκφράσει έμπρακτα, τόσο από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, όσο και ως πρωθυπουργός.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέθανε στις 29 Μαΐου 2017 στην Αθήνα, σε ηλικία 98 ετών.
