Είναι η πρώτη λέξη που μαθαίνουν οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας μετά το γεια σου. Είναι μία λέξη με διεθνές αντίκρισμα, μία έννοια με πολλά πρόσωπα, ένας χαρακτηρισμός που τον λες και κολακευτικό για κάποιους!
Φυσικά αναφέρομαι στην έννοια του «μαλάκα», η οποία δε γνωρίζει φύλο. Η συγκεκριμένη λέξη δεν αποτελεί στη σημερινή εποχή αποκλειστικά βρισιά, καθώς για πολλούς θεωρείται ένας φιλικός χαιρετισμός, μία ενθουσιώδης προσφώνηση, απενοχοποιημένη πια απ’ τον προσβλητικό της τόνο.
Ωστόσο, συναντάμε καθημερινά τόσους πολλούς μαλάκες, που αξίζει να κάνουμε μια μνεία σ’ αυτήν την πολυπληθή φάρα που τείνει ν’ αφανίσει το φιλελεύθερο, σκεπτόμενο νεοέλληνα. Είναι πλέον παντού, μια λαίλαπα μαλάκυνσης μας έχει κατακλύσει.
Πέρα όμως απ’ την αύξηση των κρουσμάτων, υπάρχει μια ευρεία χρήση κι αντικατάσταση άλλων επιθέτων, κοσμητικών και μη, απ’ τη λέξη «μαλάκας». Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζουμε ως μαλάκες ποικίλουν.
Μαλάκας μπορεί να είναι ο τύπος που σου την έπεσε, σε φλέρταρε, εκμεταλλεύτηκε ό,τι του έδωσες κι έγινε Λούης μόλις ζήτησες κάτι παραπάνω. Ο μάγκας που φοβήθηκε να πάρει το ρίσκο όταν έπρεπε. Εκείνος που έχασε την ευκαιρία να σε διεκδικήσει όταν τον ήθελες και τη ζητά μετά από χρόνια! Καλός μαλάκας ήταν κι αυτός!
Εκείνος που σε συναντά στο πεζοδρόμιο, πέφτει πάνω σου, χύνει τον καφέ του, λερώνει το σακάκι σου και δε λέει ένα συγγνώμη. Ο αναίσθητος που οδηγεί σαν τρελός περνώντας απ’ όλες τις μπάρες με τα λασπόνερα και σε κάνει μαύρο, καθώς εσύ περπατάς αμέριμνος στο πεζοδρόμιο.
Ο τύπος που σε παίρνει για δουλειά δοκιμαστικά για ένα μήνα με την υπόσχεση της μελλοντικής εποικοδομητικής συνεργασίας και μόλις περάσει ο χρόνος αυτός σε διώχνει για να ακολουθήσει την πάγια τακτική πρόσληψης άλλων κορόιδων για εθελοντική εργασία.
Θα ξέφευγε απ’ τη δαιδαλώδη κατηγόρια το αφεντικό που σε φεσώνει; Ή εκείνος που μιλά πίσω απ’ την πλάτη σου σε άλλους συναδέλφους; Τι να πούμε και για εκείνον που σου πετάει μπηχτές, λες κι είσαι ηλίθιος και δεν καταλαβαίνεις!
Δεν μπορεί να λείπει απ’ τη φάρα αυτή, εκείνος που δεν έστειλε ένα ρημάδι «ευχαριστώ» για την ευχή που του έδωσες, εκείνος που σε τύφλωσε στα ψεύδη και σε έκανε να μη χωράς να περάσεις απ’ την πόρτα, εκείνος που δε σήκωνε τηλέφωνα, εκείνος που δε σε έκανε μία φορά να αισθανθείς ξεχωριστός, εκείνος που φοβήθηκε το «σ’ αγαπάω» και το «μου λείπεις». Να αναφέρω κι άλλους μαλάκες;
Πώς λέγεται εκείνος που διακατέχεται από μία φασίζουσα ιδεολογία, εκείνος που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του, που πάσχει από ξενοφοβία, που κάνει διακρίσεις, που βάζει ταμπέλες, που αδιαφορεί για τον άνθρωπο; Δεν είναι μαλάκας αυτός;
Εκείνος που το παίζει έξυπνος χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ στη ζωή του, εκείνος που κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, εκείνος που δε σέβεται τη διαφορετικότητα, εκείνος που σε μειώνει τονίζοντας τη δική του ανωτερότητα;
Εκείνος που δε σου δίνει το χέρι του, όταν το έχεις ανάγκη, γιατί σκέφτεται μόνο το δικό του συμφέρον, εκείνος που σε ξεχνά κι εκείνος που σε γεμίζει ανασφάλειες. Είναι κι αυτοί μαλάκες.
Εκείνος που σε μεγαλώνει με το φόβο του αύριο, εκείνος που δε σου μαθαίνει το νόημα της ανθρωπιάς, αλλά μόνο της υλιστικής ικανοποίησης, εκείνος που στο βωμό του χρήματος θυσιάζει ζωές κι εκείνος που από ψώνιο τα δοκιμάζει όλα, χωρίς να θέλει ουσιαστικά, απλώς για να είναι περπατημένος.
Οι μαλάκες που θα περάσουν απ’ τη ζωή μας είναι πολλοί. Είναι εκείνοι που θα μας κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Άνθρωποι που μας πλήγωσαν, μας εξαπάτησαν, μας εκμεταλλεύτηκαν, μας μείωσαν, μας εξευτέλισαν, μας σνόμπαραν. Χάραξαν μία ουλή μέσα μας ή αποτέλεσαν μία κακή ανάμνηση, ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην υγειά τους, λοιπόν!
Μιας κι είναι τόσοι πολλοί, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, που αντικειμενικά δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, μάθε να τους προσπερνάς.
Κανένας μαλάκας δεν άλλαξε. Μία φορά μαλάκας, πάντα μαλάκας.
της Αναστασία Νάννου για το pillowfights.gr
Εδώ το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια για να περπατήσεις στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια και να θαυμάσεις τα αναπαλαιωμένα πέτρινα σπίτια και τα γραφικά καταστήματα με παραδοσιακά προϊόντα και είδη λαϊκής τέχνης.
Κι όμως, μερικές δεκαετίες πριν, στα πλακόστρωτα δρομάκια του Παλιού Παντελεήμονα δεν περπατούσε κανείς.
Το χωριό από τη δεκαετία του ’50 και για τριάντα ολόκληρα χρόνια είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του, που έχτισαν τον Νέο Παντελεήμονα, σε απόσταση 6 χιλιομέτρων προς τη θάλασσα.
Από τη δεκαετία του ’80 όμως, το χωριό άρχισε να παίρνει ξανά ζωή με τους ντόπιους να επιστρέφουν και να αναπαλαιώνουν τα παλιά μακεδονίτικα αρχοντικά, τη λιθόστρωτη πλατεία, το σχολείο και τα καλντερίμια.
Το εντυπωσιακό με τον παραμυθένιο Παλαιό Παντελεήμονα είναι ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια, γύρω στο 2001, έφτασε εκεί το ρεύμα!
Μετά από απαίτηση των κατοίκων της περιοχής προς τις δημοτικές αρχές και μόνο υπό την προϋπόθεση να διατηρηθεί αναλλοίωτη η παραδοσιακή όψη του χωριού, πραγματοποιήθηκε η υπόγεια ηλεκτροδότηση!
Έτσι, ο Παλαιός Παντελεήμονας ζωντάνεψε ξανά και απέκτησε έντονο τουριστικό ενδιαφέρον.
Από τα 500 μέτρα υψόμετρο ο Παλιός Παντελεήμονας απολαμβάνει θέα που κόβει την ανάσα προς τον Θερμαϊκό κόλπο και τις ακτές της Νότιας Πιερίας ενώ η αρχιτεκτονική του συνδυάζει τη μακεδονική αρχιτεκτονική με την ηπειρώτικη παράδοση, καθώς χτίστηκε από Ηπειρώτες τεχνίτες πριν από τέσσερις αιώνες.
Η ίδια η ατμόσφαιρα του ένδοξου μακεδονίτικου παρελθόντος άλλωστε, αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για τα τηλεοπτικά «Ματωμένα Χώματα» του Κώστα Κουτσομύτη.
Ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα ή την περίοδο των γιορτών, το χωριό παραμένει όσο ήρεμο επιθυμούν οι Θεσσαλονικείς, κυρίως, που χρειάζεται να διανύσουν μόλις 100 χιλιόμετρα, μέχρι να κάτσουν στην γεμάτη πλατάνια πλατεία του για ελληνικό στη χόβολη σερβιρισμένο στο μπακιρένιο μπρίκι ή θερμαντική κουμαρορακή.
Εκεί δεσπόζει και ο επιβλητικός ναός του Αγίου Παντελεήμονα που έδωσε στο χωριό το όνομά του.
Σήμερα προσελκύει όλο και περισσότερους επισκέπτες, καθώς νέοι καλόγουστοι ξενώνες κάνουν την εμφάνισή τους με γοργούς ρυθμούς και με σκοπό να προσφέρουν απλόχερα τη φιλοξενία τους.
Γραφικά ταβερνάκια αλλά και καφενεία σάς περιμένουν για να γνωρίσετε τις μοναδικές γεύσεις του βουνού, πίτες, μαγειρευτά και γλυκά του κουταλιού, όλα φτιαγμένα από τους καρπούς της Πιερίας.
