Δε γεννηθήκαμε όλοι με ένα Τσελεμεντέ παραμάσχαλα, ούτε wannabe Σκαρμούτσοι και Πετρετζίκηδες, για την ακρίβεια κανείς μας δε γεννήθηκε έτσι, κι όσοι έγιναν, στην πορεία το κατάλαβαν. Το μαγείρεμα δεν είναι υποχρέωση ούτε έχει καθολικό χαρακτήρα. Κάποιοι το γουστάρουν, κάποιοι όχι. Κάποιοι τα καταφέρνουν και κάποιοι όχι.
Υπάρχουν αυτοί που κάνουν παπάδες χωρίς συνταγή και με ελάχιστα υλικά, υπάρχουν κι οι άλλοι που κάθε φορά που επιχειρούν να μαγειρέψουν έχουν stand by το τηλέφωνο της πυροσβεστικής για κάθε ενδεχόμενο πυρκαγιάς και καταστροφής.
Παρ’ όλα αυτά δεν το βάζουν κάτω κι ύστερα από αποκαΐδια, θα βγει και κάτι που να τρώγεται. Υπάρχουν κι οι τελευταίοι που τσακώθηκαν από νωρίς ή και δε συμπαθήθηκαν ποτέ, κρατάνε αποστάσεις και περιορίζονται στην κατανάλωση, αδιαφορώντας για ό,τι προηγείται.
Η μαγειρική μπορεί για ορισμένους να είναι επάγγελμα, για όλους τους υπόλοιπους όμως είναι χόμπι. Μια ασχολία που όπως και κάθε άλλη, θα την κάνεις καλά, μόνο αν τη γουστάρεις και μάλιστα όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά.
Το ταλέντο λοιπόν, η κλίση, η συνταγή και τα υλικά όσο σημαντικά κι αν φαντάζουν, έρχονται δεύτερα αν δεν υπάρχει καλή διάθεση, θετική ενέργεια και κυρίως το πιο απαραίτητο συστατικό, η αγάπη.
Όλο αυτά όμως καθορίζονται αποκλειστικά από έναν παράγοντα. Το κλειδί στην επιτυχία είναι πάντα ο αποδέκτης. Όχι το ποιος μαγειρεύει, αλλά για ποιον μαγειρεύει.
Αν μαγειρεύεις για τον εαυτό σου –εκτός του ότι το πιθανότερο είναι πως θα αποφύγεις τη διαδικασία βρίσκοντας παρηγοριά στο αιώνιο στήριγμα του πληρέστερου ντελιβεράδικου–, θα φτιάξεις ένα σωστό φαγητό που θα φας με ευκολία.
Η ίδια ακριβώς συνταγή όμως δε θα είναι ποτέ νοστιμότερη από όταν την κάνεις για να ευχαριστήσεις το έτερον ήμισυ ή τους φίλους σου.
Η μαγειρική ακολουθεί πιστά τους κανόνες των σχέσεων. Δούναι και λαβείν. Δίνεις χρόνο κι ενέργεια για να πάρεις χαμόγελα, γουργουρίσματα ικανοποίησης κι ένα «γεια στα χέρια σου».
Αυτόματα η ενέργεια φουλάρει, η κούραση γίνεται συναισθηματική ξεκούραση κι ο κόπος σου μόλις βρήκε αντίκρισμα! Εξάλλου πάντα αξίζουν χρόνο, κόπο και προσπάθεια οι δικοί μας άνθρωποι!
Η μαγειρική δίνει χαρά γιατί είναι δημιουργία. Μια έμπνευση της στιγμής, λίγος ελεύθερος χρόνος και θετική διάθεση αρκούν για να πάρουν μορφή μερικά σκόρπια απλά υλικά κι εμείς να χαμογελάσουμε για το αποτέλεσμα και να ανυπομονούμε να το μοιραστούμε. Γιατί με αυτό έχει να κάνει, με το μοίρασμα.
Δε ζούμε για να τρώμε, τρώμε για να ζούμε. Μαγειρεύουμε στις χαρές και στις γιορτές. Για έναν έρωτα, για δύο καλούς φίλους, για μια οικογένεια.
Μαγειρεύουμε για παιδιά που πεινάνε, για πρόσφυγες και για όσους έχουν ανάγκη. Και ναι, μεγαλύτερη χαρά κι ικανοποίηση από αυτή, δεν υπάρχει.
Μαγειρεύουμε όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλουμε. Για να ευχαριστούμε όσους αγαπάμε, για να μοιραστούμε μπουκιές, τσουγκρίσματα, γέλια και στιγμές που θα γίνουν όμορφες αναμνήσεις.
«Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε.», έλεγε ο Επίκουρος κι ακριβώς εκεί είναι όλο το νόημα.
Να μαγειρεύετε για κάποιους, για πολλούς, για όσους αγαπάτε, για όσους σας χρειάζονται, για όσους θέλετε να προσφέρετε, ένα πιάτο φαγητό κι ένα ζεστό χαμόγελο κι ό,τι κι αν φτιάξετε θα είναι νόστιμο.
Πωλίνα Πανέρη για το pillowfights.gr
Ένα τεράστιο οικοδόμημα το οποίο χτίστηκε το 1817 από το Μεχμέτ Αλή Πασά.
Το Ιμαρέτ φιλοξενούσε εσωτερικούς μαθητές και διέθετε πλήθος δωματίων, ένα τζαμί, δύο «μεντρεσέδες» (μουσουλμανικά ιεροδιδασκαλεία) για τη διδασκαλία διαφόρων επιστημών.
Εκτός από τη δωρεάν εκπαίδευση και τη διδασκαλία του κορανίου στο Ιμαρέτ, προσφερόταν και ζεστή σούπα σε όσους την είχαν ανάγκη, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους.
Το Ιμαρέτ υπήρξε θρησκευτικό και εκπαιδευτικό κέντρο μεγάλης ακτινοβολίας που λειτούργησε όλο το 19ο αιώνα, μέχρι τις αρχές του 20ου.
Το 1954 το Ιμαρέτ χαρακτηρίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση ως διατηρητέο μνημείο. Αργότερα, στη σκιά της ιστορίας του, το Ιμαρέτ έγινε μπαρ, ντίσκο, ταβέρνα και καφενείο.
