Η Μπέλλα είναι ένας ακούραστος 2χρονος σκύλος, που αναζητά συνεχώς περιπέτειες. Ωστόσο, ορισμένες είναι πολύ μεγάλες για το μικροσκοπικό κουτάβι, οπότε χρειάζεται μια μικρή ώθηση. Ευτυχώς, έχει την τέλεια στήριξη για να τη βοηθήσει.
Πρόκειται για τον Χανκ. Ο 10χρονος σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος της Μπέλλα και αποτελούν ένα αχώριστο δίδυμο. «Αγαπούν απόλυτα ο ένας τον άλλον. Η Μπέλλα μένει μαζί μου και ο Χανκ στους γονείς μου, αλλά κάθε φορά που τη φέρνω στο σπίτι, τρελαίνονται και οι δύο όταν συναντιούνται», δήλωσε η Αντριάνα Μπέρκχαρτ, η ιδιοκτήτρια της Μπέλλα.
Η Μπέλλα είναι ένα έξυπνο κουτάβι. Συνειδητοποίησε γρήγορα πως ο Χανκ είναι ένας μεγαλύτερος σκύλος. Όταν περνούν χρόνο μαζί, εκείνη βρίσκεται την περισσότερη ώρα επάνω του. Από τον ύπνο, ως τις βόλτες στο σπίτι, μοιάζουν σαν ένα σώμα. Ακόμη και η γούνα τους έχει το ίδιο χρώμα.
«Ο Χανκ μεγαλώνει αρκετά και είναι καλό που υπάρχει η Μπέλλα και τον κρατά ενεργό. Διασκεδάζει μόνη της, αλλά λατρεύει να παίζει με τον Χανκ. Εκείνος τρέχει μαζί της, αλλά όταν κουράζεται κάθεται κάτω και η Μπέλλα ανεβαίνει επάνω του. Είναι οι καλύτεροι φίλοι», αναφέρει η Αντριάνα.
Η Μπέλλα είναι ένας ακούραστος 2χρονος σκύλος, που αναζητά συνεχώς περιπέτειες. Ωστόσο, ορισμένες είναι πολύ μεγάλες γι’ αυτήν.
Μερικοί ψαράδες σε μια επαρχία στις Φιλιππίνες, έπιασαν ένα μεγάλο ψάρι που μοιάζει να έχει τατουάζ στο δέρμα του. Οι φωτογραφίες δείχνουν τα περίπλοκα σημάδια που έχουν προσελκύσει την προσοχή των ανθρώπων, τόσο μέσω του ίντερνετ, όσο και στην πραγματικότητα.
Το ψάρι πιάστηκε από τοπικούς αλιείς στην επαρχεία Λόπεζ Τζαενά του Μισαμίς Οξντεντάλ των Φιλιππίνων. Οι παρακάτω φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν από ένα πρακτορείο ειδήσεων.
Ένα μεγάλο ψάρι που φαίνεται σαν να έχει τατουάζ στο δέρμα του, αλιεύτηκε σε μια επαρχία στις Φιλιππίνες
Παρατηρώντας μια κοντινή φωτογραφία, το ψάρι φαίνεται να έχει λεπτομερή σημάδια, μοτίβα, ακόμη και γράμματα. Ωστόσο, η πηγή τους είναι ασαφής. Στις φωτογραφίες, το χρώμα τους φαίνεται να είναι μεταλλικό μπλε.
Με μια πιο προσεκτική ματιά στο ψάρι, μπορείτε να δείτε μερικές λεπτομέρειες στο δέρμα του
Υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν το σημαδεμένο πλάσμα δίπλα σε ένα όμοιου τύπου και μεγέθους ψάρι, αλλά χωρίς σημάδια στο σώμα του. Από το ψάρι με τα μοτίβα, λείπει ένα τμήμα κοντά στην ουρά. Το άλλο ψάρι καθαρίζεται από έναν άνδρα.
Πολλοί άνθρωποι σκέφτηκαν πως τα σημάδια προκλήθηκαν από κάποια σκουπίδια στη θάλασσα
Πολλοί χρήστες από το διαδίκτυο που είδαν την φωτογραφία, εικάζουν ότι τα σημάδια ή τα «τατουάζ», οφείλονται σε κάποια σκουπίδια, ίσως πλαστικό ή ύφασμα με εκτυπώσεις, που είχαν κολλήσει στο σώμα του ψαριού.
Ένα σχόλιο αναφέρει: «Αυτό πιθανότατα προκλήθηκε από κάποιο είδος σκουπιδιού ή υφάσματος που ακουμπούσε το σώμα του ψαριού. Με την πάροδο του χρόνου, αποτυπώθηκε το σχέδιο επάνω στο σώμα του. Είναι απλά μια σκέψη!»
Στη δεκαετία του 1950, το Βρετανικό Μουσείο απέκτησε ένα αρχαίο γυάλινο ποτήρι που ονομάζεται Κύπελλο του Λυκούργου, εξαιτίας της απεικόνισης στην εξωτερική του πλευρά του θριάμβου του Διονύσου επί του βασιλιά Λυκούργου της Θράκης που είναι μπλεγμένος στα αμπέλια του (ο μύθος του βασιλιά Λυκούργου από το έκτο βιβλίο της Ιλιάδας του Ομήρου).
Η δεξιοτεχνία της κατασκευής είναι εξαιρετική καθώς το εσωτερικό είναι λείο, ενώ το εξωτερικό έχει ανάγλυφες διακοσμήσεις. Αυτή η κατηγορία των ρωμαϊκών αγγείων κατασκευάστηκε κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ., ενώ περίπου πενήντα κύπελλα έχουν διασωθεί από τότε, λίγα σε καλή κατάσταση, με το Κύπελλο του Λυκούργου να είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα.
Το συγκεκριμένο κύπελλο ξεχωρίζει γιατί παρουσιάζει ένα περίεργο οπτικό φαινόμενο που έχει απασχολήσει τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες. Υπό κανονικό φωτισμό, μοιάζει με πράσινο νεφρίτη, αλλά όταν φωτίζεται από πίσω, γίνεται κόκκινο και διαφανές. Αρχικά, οι ειδικοί δεν ήταν σίγουροι αν το κύπελλο ήταν από γυαλί ή από πολύτιμους λίθους. Μόλις το 1990, ανακάλυψαν γιατί άλλαζε χρώμα.
Φαίνεται ότι το γυαλί περιέχει ιχνοστοιχεία χρυσού και αργύρου σε πολύ μικρή ποσότητα (330 μέρη ανά εκατομμύριο αργύρου και 40 μέρη ανά εκατομμύριο χρυσού). Με κάποιο τρόπο, οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν καταλάβει ότι όταν το φως χτυπάει το γυαλί, στο οποίο έχουν ενσωματωθεί μικρά σωματίδια χρυσού και αργύρου, αλλάζει το χρώμα του. Η σύγχρονη επιστήμη έχει ένα όνομα γι’ αυτό το αποτέλεσμα -διχρωτισμός, και το ποτήρι που εμφανίζει αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως διχρωματικό γυαλί, ενώ ολόκληρη η διαδικασία παραπέμπει στη νανοτεχνολογία.
Ωστόσο, η απλή προσθήκη χρυσού και ασημιού στο γυαλί δεν θα παράγει αυτές τις μοναδικές οπτικές ιδιότητες. Γι ‘αυτό τα σωματίδια χρυσού και αργύρου πρέπει να σχηματίσουν υπομικροσκοπικούς κρυστάλλους ή κολλοειδή. Αυτά τα κολλοειδή προκαλούν φαινόμενα σκέδασης φωτός που έχουν ως αποτέλεσμα τις διχρωματικές επιδράσεις.
Η προσθήκη μετάλλων ή μεταλλικών οξειδίων στο γυαλί δεν ήταν άγνωστη στους ρωμαϊκούς κατασκευαστές γυαλιού. Για παράδειγμα, αδιαφανή κόκκινα και καφέ γυαλιά παρήχθησαν με την προσθήκη χαλκού.
Ωστόσο, η αδυναμία ελέγχου της διαδικασίας χρωματισμού εξηγεί γιατί η τεχνολογία ποτέ δεν αναπτύχθηκε πέρα από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ανάμεσα στα λίγα κομμάτια γυαλιών που κατασκευάστηκαν, το Κύπελλο του Λυκούργου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα και ένα από τα πιο τεχνικά προηγμένα γυάλινα αντικείμενα που παρήχθησαν πριν από τη σύγχρονη εποχή.
Πάντως, η παρουσία νανοσωματιδίων σε αυτά τα υλικά δεν σημαίνει ότι οι αρχαίοι άνθρωποι γνώριζαν για τη νανοτεχνολογία.
Ο Ian Freestone στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου, ο οποίος μελέτησε το Κύπελλο, πιστεύει ότι αυτοί οι αρχαίοι τεχνίτες “ήταν εξειδικευμένοι αλλά δεν ήταν νανοτεχνολόγοι. Δεν ήξεραν ότι εργάζονταν στην νανοκλίμακα”, λέει.
Τα τατουάζ για τον κάθε άνθρωπο έχουν την δική τους σημασία και ιστορία. Για πολλούς είναι απλά ένα αξεσουάρ μόδας και προβολής ενώ για άλλους μια ολόκληρη ιστορία ζωής.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που διαλέγουν να μετατρέψουν τις ουλές τους και τα σημάδια τους με έναν μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο με την βοήθεια των τατουάζ.
Ουλές και σημάδια από ατυχήματα και εγχειρήσεις μετατρέπονται σε φανταστικά έργα τέχνης που κρύβουν πίσω τους μια ολόκληρη ιστορία.
Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε το απόγευμα της Κυριακής 30 Απριλίου τους χιλιάδες περαστικούς, επισκέπτες και ντόπιους, στο λιμάνι των Χανίων.
Περισσότεροι από 150 μικροί και μεγάλοι χορευτές του χανιώτικου παραδοσιακού συλλόγου «ΖΑΛΟΣ» σχημάτισαν ένα μεγάλο κύκλο χορεύοντας κρητικούς χορούς με ζωντανή μουσική από τους οργανοπαίχτες Σκουλούδη Κωνσταντίνο (λύρα-τραγούδι), Στρατάκη Γιώργο (λαούτο-τραγούδι), Παυλουδάκη Γιάννη (μπάσο) και Παπαδά Γιώργο (τύμπανα).
Σκοπός της συγκεκριμένης ενέργειας ήταν η ανάδειξη και προβολή του τόπου στo πλαίσιo της έναρξης της θερινής τουριστικής περιόδου.
Ο ενθουσιασμός που επικράτησε ήταν μεγάλος, ενώ ο κύκλος των χορευτών έγινε ακόμα μεγαλύτερος, αφού πολλοί από αυτούς που παρακολουθούσαν άφησαν τα κινητά και τις κάμερες που κρατούσαν και έπιασαν το χορό!
Μια όμορφη στιγμή που ανέδειξε όχι μόνο το σήμα κατατεθέν της πόλης των Χανίων, αλλά και το κέφι και τη ζωντάνια των ανθρώπων της
Οι ελληνικοί δρόμοι έχουν γεμίσει με αδέσποτα, ενώ οι Δήμοι και οι Περιφέρειες αδυνατούν να μεριμνήσουν για την στείρωση και την υιοθεσία τους όπως επιβάλλει ο Νόμος “4039 για τα Ζώα”.
Ταυτόχρονα η έλλειψη φιλοζωικής παιδείας στην ελληνική κοινωνία, καθιστά πολλές φορές ανυπόφορο τον βίο ακόμη και των κατοικίδιων ζώων, αφού οι ιδιοκτήτες τους επιλέγουν τη βία, για να τα “πείσουν” να τους υπακούσουν.
Γι’ αυτούς τους λόγους ζητάμε από την Ελληνική Κυβέρνηση να ιδρύσει την Ελληνική Αστυνομία Ζώων.
Υπογράψτε για τον σκοπό αυτό, διαδώστε την προσπάθειά μας στο Facebook και στο Twitter και βοηθήστε μας να πιέσουμε την Ελληνική Κυβέρνηση να δώσει τέλος στην κακοποίηση ζώων.
Ερωτήματα προκαλεί μια αγγελία που είχε δημοσιευτεί στο ίντερνετ και πιθανόν να συνδέεται με τον 52χρονο δράστη του αποτρόπαιου εγκλήματος στη Δάφνη.
Η αγγελία, στο σάιτ αγγελιών, είχε πρώτη ανάρτηση το Μάρτιο του 2015 ενώ αναδημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2016.
Όπως μπορείτε να δείτε στην αγγελία, αναζητείται μια κυρία ως οικιακή βοηθός για “περιποίηση τυφλής κοπέλας”. Τα στοιχεία της αγγελίας (περιοχή κλπ) ταιριάζουν με το σπίτι της φρίκης στη Δάφνη.
Να σημειωθεί ότι σε ενημερωτική ιστοσελίδα για θέματα αναζήτησης εργασίας, υπάρχει από το Δεκέμβριο του 2016 ανάρτηση ενός θέματος ένα ποστ όπου ανέφερε την ύπαρξη της ύποπτης και επικίνδυνης αγγελίας.
Την υπόθεση περιπλέκει και μια ανάρτηση στο Facebook που η αστυνομία έχει βάλει στο μικροσκόπιο και ερευνά αν η χρήστης που την έκανε, φωτογραφίζει τον 52χρονο δράστη της Δάφνης.
Η χρήστης του Facebook σε ανάρτησή της τον Δεκέμβριο του 2016 προειδοποιεί για “επίδοξο βιαστή”. Η χρήστης αναφέρει ότι ενώ αναζητούσε δουλειά, βρήκε μια αγγελία σε σάιτ στο ίντερνετ. Όταν κάλεσε στο τηλέφωνο της αγγελίας, της απάντησε ένας άνδρας περίπου 50 ετών, που ταιριάζει πολύ στην περιγραφή με τον δράστη της Δάφνης.
Η αγγελία αναζητούσε νεαρή κοπέλα ως οικιακή βοηθό ενώ ο 50χρονος συστήθηκε ως ξάδελφος της ενδιαφερόμενης για την οικιακή βοηθό.
Η αστυνομία ερευνά τώρα αν τυχόν υπάρχουν και άλλα θύματα του 52χρονου ή άλλες απόπειρες για ανάλογη επίθεση.
Διαβάστε όλη την ανάρτηση της κοπέλας στο Facebook
Ο πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου, γεννήθηκε με τον τίτλο Φίλιππος της Ελλάδος και της Δανίας, το 1921, στο παλάτι Μον Ρεπό στην Κέρκυρα.
Είναι ο μοναδικός γιος του πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδος και της πριγκίπισσας Αλίκης de Battenberg. Είναι κατά συνέπεια εγγονός του βασιλιά Γεωργίου 1ου της Ελλάδας, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1913, και εξάδελφος των βασιλέων Γεωργίου II και Παύλου 1ου της Ελλάδας.
Αυτός είναι ο πατέρας του, πρίγκηπας Ανδρέας:
Ο πατέρας του Φιλίππου και η μικρασιατική καταστροφή
Τον Ιούλιο του 1921 ο πρίγκηπας Ανδρέας, μετά την κατάληψη του Εσκί Σεχίρ έφθασε ως διοικητής της 12ης μεραρχίας, με το βαθμό του υποστράτηγου, στο μικρασιατικό μέτωπο.
Προήχθη αμέσως σε αντιστράτηγο τον Ιούλιο του 1921 πριν την εκστρατεία του Σαγγαρίου.
Ως αντιστράτηγος ήταν διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού, το οποίο έπρεπε να κινηθεί δια μέσου της Αλμυράς Ερήμου για την κατάληψη της Άγκυρας. Οι άνδρες του έφτασαν στο σημείο να τον αποκαλούν στις μεταξύ τους συζητήσεις “καψοκαλύβα“, λόγω της τακτικής του να διατάζει την πυρπόληση των αγροτικών κατοικιών των τούρκων χωρικών.
Μετά τη λήξη των επιχειρήσεων της αποτυχημένης εκστρατείας Σαγγαρίου-Αγκύρας (Σεπτέμβριος 1921) του αφαιρέθηκε η διοίκηση του Β’ Σώματος Στρατού από τον διοικητή της Στρατιάς αντιστράτηγο Παπούλα λόγω ανικανότητας και καταφανούς ανεπάρκειας στη διοίκηση μεγάλων μονάδων στρατού. Πριν τη λήξη της Μικρασιατικής εκστρατείας έφυγε από την Μικρά Ασία και επέστρεψε στην Ελλάδα.
Συνελήφθη και καταδικάστηκε ο πρίγκηπας Ανδρέας
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την επανάσταση του Πλαστήρα με διαταγή του Πάγκαλου ο Πρίγκηπας Ανδρέας συνελήφθη στην Κέρκυρα τον Νοέμβριο του 1922 από τον συνταγματάρχη Χρήστο Λούφα και μεταφέρθηκε στην Αθήνα για να δικαστεί στο στρατοδικείο. Είχε προηγηθεί η δίκη και η εκτέλεση των έξ.
Στη δίκη που ακολούθησε ο πρίγκηπας Ανδρέας καταδικάσθηκε σε θάνατο με την κατηγορία της αρνήσεως εκτελέσεως διαταγής του αρχηγού της στρατιάς κατά τις μάχες του Σαγγαρίου το Σεπτέμβριο του 1921. Η απόφαση όμως δεν εκτελέστηκε από την Επαναστατική Στρατιωτική Κυβέρνηση, λόγω μεσολάβησης της βρετανικής κυβέρνησης μέσω του Άγγλου πλοιάρχου Τάλμποτ.
Στιγμιότυπο από την δίκη του πρίγκιπα Ανδρέα από έκτακτο επαναστατικό δικαστήριο (στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής), στις 3 Δεκεμβρίου 1922:
Με παρέμβαση του Πάγκαλου το στρατοδικείο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό “της τελείας απειρίας περί την διοίκησιν ανωτέρων μονάδων” και τον καταδίκασε στις 20 Νοεμβρίου 1922 στην ποινή της ισόβιας υπερορίας και της διαγραφής από το μητρώο των αξιωματικών. Αμέσως μετά την καταδίκη του με τη συνοδεία του συμμαθητή του από τη σχολή Ευελπίδων Πάγκαλου, και του Τάλποτ μεταφέρθηκε στο Φάληρο και αναχώρησε με το βρετανικό αντιτορπιλλικό “Καλυψώ”.
Το πλοίο σταμάτησε στην Κέρκυρα για να παραλάβει την οικογένειά του και μετά κατευθύνθηκε προς την Ιταλία. Στη συνέχεια μαζί με την οικογένειά του έφυγαν για τη Γαλλία και εγκαταστάθηκαν στο προάστιο του Παρισίου, Σαιν Κλού, φιλοξενούμενοι της εύπορης συζύγου του αδελφού του Γεωργίου, Πριγκίπισας Μαρία Βοναπάρτη.
Eδώ, όλη η οικογένεια του πρίγκηπα Ανδρέα, στο Σαιν Κλου του Παρισιού, το 1928. Το ξανθό αγόρι είναι ο πρίγκηπας Φίλιππος
Ο πρίγκηπας Φίλιππος με την μητέρα του Αλίκη, στο Σαιν Κλου του Παρισιού:
Ο Φίλιππος σπούδασε στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Σκωτία και σε ηλικία 18 ετών εντάχθηκε στο βρετανικό ναυτικό. Μετά τον πόλεμο ο Φίλιππος πήρε την άδεια να παντρευτεί την Ελισάβετ. Πριν από την ανακοίνωση του γάμου, απαρνήθηκε τους ελληνικούς βασιλικούς τίτλους και την ορθόδοξη θρησκεία και πήρε βρετανική υπηκοότητα, ενώ άλλαξε και το όνομά του σε Φίλιππο Mountbatten.
Πρόσφατα, η βρετανική εφημερίδα Mirror προσπάθησε να απαντήσει στην απορία που έχει δημιουργηθεί και στο παρελθόν για ένα «κενό» στη ζωή του Φιλίππου και της Ελισάβετ.
Το ερώτημα είναι «γιατί η βασίλισσα, που έχει ταξιδέψει στη μακρά βασιλική της θητεία σε 196 χώρες, δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα, πατρίδα του συζύγου της Φίλιππου;».
Για να δώσει απαντήσεις, εκλήθη ο ιστορικός, ειδικευμένος στη βασιλεία, Hugo Vickers, ο οποίος ανέφερε ότι ο «σνομπισμός» της Ελισάβετ προς την Ελλάδα έχει να κάνει με την κακή μοίρα και κατάληξη του βασιλικού θεσμού στη χώρα -μια κατάληξη που επηρέασε και τον Φίλιππο.
«Το 1922, όταν ο πρίγκιπας Φίλιππος ήταν μωρό, η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η οικογένεια εξορίστηκε και κατέφυγε στη Γαλλία, όπου άλλαξαν το επώνυμό τους σε Mountbatten», λέει ο ιστορικός.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Φίλιππος δεν συμπαθεί την Ελλάδα γιατί «οδήγησαν σε δίκη τον πατέρα του (πρίγκιπας Ανδρέας) και παραλίγο να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα για τις ευθύνες του στη Μικρασιατική Καταστροφή».
Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν την έχουν δει. Λίγοι είναι εκείνοι που δεν δάκρυσαν, δεν θύμωσαν, δεν βυθίστηκαν σε σκέψεις, δεν προβληματίστηκαν. Η οσκαρική ταινία «Φιλαδέλφεια» είναι μια αληθινή ιστορία για το πώς αντιμετωπίζονταν οι ασθενείς του AIDS στα πρώτα χρόνια που ο φονικός ιός «θέριζε» νέους ανθρώπους.
Όπως κάθε ταινία που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον κινηματογράφο έτσι και αυτή έχει άγνωστες πτυχές που σοκάρουν και συγκινούν όσο και όταν την πρωτοδεί κάποιος. Ο Τομ Χάνκς ενσαρκώνει τον Τζέφρι Μπάουερς. Μπήκε τόσο πολύ στο «πετσί» του ρόλου που όπως και ο ίδιος είχε πει, υπήρχαν στιγμές που κοιταζόταν στον καθρέφτη και δεν αναγνώριζε τον εαυτό του.
Ήταν η ιστορία ενός νεαρού δικηγόρου που βρέθηκε εκτός δουλειάς επειδή νόσησε. Ήταν μια από τις πρώτες δίκες στις ΗΠΑ ενάντια στην ομοφοβία και τον κοινωνικό ρατσισμό που αντιμετώπιζαν οι φορείς του AIDS.
Ποιος ήταν ο αληθινός Τζέφρι Μπάουερς
Στις 29 Δεκεμβρίου του 1953, γεννιέται στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, o Τζέφρι Μπάουερς. Σπουδάζει νομική και λαμβάνει το μπατσελόρ του στις πολιτικές επιστήμες. Πριν καταφέρει να μπει σε κάποιο νομικό γραφείο, εργάζεται σε μια βιομηχανία αλλά και ως ρεπορτερ σε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό.
Τελικά, το φθινόπωρο του 1979 κάνει το όνειρό του πραγματικότητά και προσλαμβάνεται σε ένα νομικό γραφείο στη Νέα Υόρκη. Ο νεαρός δικηγόρος κάνει εκπληκτική δουλειά και δεν αργεί να μπει στο «μάτι» του νομικού γραφείου Baker & McKenzie που εκείνη την εποχή αναλάμβανε σπουδαίες υποθέσεις σχεδόν σε κάθε άκρη των ΗΠΑ. Τον Μάιο του 1986, στις ετήσιες αξιολογήσεις της εταιρείας ο Τζέφρι τα πάει περίφημα και κερδίζει τα εύσημα από τους προϊσταμένους του.
Δυο μήνες αργότερα τα πάντα αλλάζουν και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Τα αφεντικά της εταιρείας αποφασίζουν να τον απολύσουν χωρίς την προβλεπόμενη αποζημίωση, μη τηρώντας τις συνήθεις διαδικασίες και χωρίς κανείς να του εξηγήσει κάποιος τι είχε συμβεί. Οι προϊστάμενοι του αντιτίθενται στην απόφαση αυτή, καθυστερώντας έτσι την απόλυση. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου 12 από τους 15 εταίρους της φίρμας ψηφίζουν υπέρ της απόλυσης του και στις 5 Δεκεμβρίου 1986 ο Τζέφρι φεύγει οριστικά από την Baker & McKenzie. Τα αφεντικά είχαν μάθει πως ο Τζέφρι τον Απρίλιο του 1986 είχε διαγνωσθεί με AIDS και πως ήταν ομοφυλόφιλος.
Ο νεαρός δικηγόρος προσέφυγε στο Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης το οποίο τον Ιούλιο του 1987 διεξήγαγε τις πρώτες ακροάσεις για την υπόθεση. Η αντίπαλη πλευρά υποστήριζε ότι ο Τζέφρι δεν είχε καλή επίδοση στη δουλειά του και πως τα σημάδια στο πρόσωπό του από την ασθένεια «δημιουργούσαν προβλήματα». Η υπόθεση πήρε το δρόμο προς τις δικαστικές αίθουσες.
Αντίθετα με το τι παρουσιάζει η ταινία ο Τζέφρι δεν ζούσε όταν δικαιώθηκε. Πέθανε στις 30 Σεπτεμβρίου 1987 στη Βοστώνη. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε και ο σύντροφός του. Η δικαίωση ήρθε μόλις τον Δεκέμβριο του 1993, ενώ η υπόθεση έκλεισε οριστικά το 1995 όταν η Baker & McKenzie απέσυρε την έφεση που έκανε και προχώρησε σε «εμπιστευτική διευθέτηση του ζητήματος» με την οικογένεια του Τζέφρι.
Η σκληρή στάση της οικογένειας απέναντι σε όλους
Και μιας και ο λόγος για την οικογένεια του νεαρού δικηγόρου, έχει σημασία να τονιστεί πως αντίθετα με το πώς εμφανίζεται στην ταινία, κράτησε μια εξαιρετικά σκληρή στάση απέναντι σε οποιονδήποτε θέλησε να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση.
Αρχικά, έκανε αγωγή στους παραγωγούς της ταινίας καθώς υποστήριζαν πως το σενάριο βασίστηκε στη ζωή του Τζέφρι και πως ο παραγωγός Σκοτ Ρουντιν τους εξαπάτησε όταν τους είπε πως θέλει να μάθει για την ιστορία του γιού τους προκειμένου να εμπνευστεί από αυτήν.
Υποστήριξαν, μάλιστα, πως 54 σκηνές της ταινίας ήταν πιστή αντιγραφή γεγονότων από τη ζωή του Τζέφρι και πως κάποιος θα μπορούσε να τα ξέρει μόνο αν εκείνοι του τα είχαν πει. Και αυτή η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια, το 1996, με τους δημιουργούς της ταινίας να παραδέχονται πως το σενάριο «βασίστηκε εν μέρει» στη ζωή του νεαρού δικηγόρου.
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πως η οικογένεια του Τζέφρι ουδέποτε αναγνώρισε το παραμικρό δικαίωμα στον, σύντροφο του γιού τους, τον συγγραφέα Άλεξ Λοντρες, ο οποίος στάθηκε στο πλάι του νεαρού δικηγόρου όσο ζούσε, στη δύσκολη δικαστική μάχη που έδινε.
Οι άγνωστες πτυχές της οσκαρικής ταινίας «Φιλαδέλφεια»
Η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη Τζόναθαν Ντέμι, για να υποδυθεί τον ομοφυλόφιλο δικηγόρο Άντριου Μπέκετ (όπως ήταν το όνομα του ήρωα στην κινηματογραφική μεταφορά) ήταν ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο οποίος, ωστόσο, αρνήθηκε προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Εις το Όνομα του Πατρός».
Το αξιοσημείωτο είναι πως και οι δυο αυτές ταινίες έφτασαν στα Όσκαρ, με τους δυο πρωταγωνιστές να είναι υποψήφιοι για τον Α’ ανδρικό ρόλο, και το χρυσό αγαλματίδιο τελικά να καταλήγει στα χέρια του Τομ Χανκς.
Αν και η ταινία υμνούσε τον αγώνα κατά της ομοφοβίας και εξέπεμπε μηνύματα υπέρ των δικαιωμάτων των ασθενών του AIDS, λέγεται πως οι παραγωγοί αρνήθηκαν να δώσουν ρόλο στον ηθοποιό Ρον Βάουτερ ο οποίος ήταν φορέας του ιού. Τελικά και υπό τον φόβο να προκληθούν σχόλια και αρνητική διαφήμιση του δόθηκε ένας ρόλος. Ο Βάουτερ έφυγε από τη ζωή το 1994.
Δεύτερος από δεξιά ο ηθοποιός Ρον Βάουτερ
Παράλληλα, στην ταινία προσλήφθηκαν 53 ακόμα φορείς του AIDS ως κομπάρσοι. Ένα χρόνο αργότερα οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει από επιπλοκές της νόσου. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά όταν ο Χάνκς παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο μόλις 10 ήταν ζωντανοί!
Λέγεται μάλιστα πως σε εκείνους αναφερόταν ο σπουδαίος ηθοποιός όταν από το βήμα είπε δακρυσμένος πως: «ο παράδεισος είναι γεμάτος με αγγέλους, που τους αγκάλιασε ο Δημιουργός και τους γιάτρεψε τον πυρετό, τους απάλυνε τον πόνο, τους καθάρισε τα σώματα από τα σημάδια και είναι, πια, αναπαυμένοι και ήσυχοι».
Στο τέλος της ταινίας, στην τελετή που γίνεται στο σπίτι του νεκρού πλέον δικηγόρου προβάλλεται ένα βίντεο που υποτίθεται πως ήταν από τα παιδικά χρόνια του κεντρικού ήρωα. Στην πραγματικότητα αυτό το βίντεο είναι από το προσωπικό αρχείο του Τομ Χανκς καθώς είναι ο ίδιος ο ηθοποιός σε παιδική ηλικία!
Όποιος έχει δει την ταινία σίγουρα θα θυμάται τη σκηνή με το μασκέ πάρτι όπου ο «Άντριου» και ο «Μιγκέλ» (Αντόνιο Μπαντέρας) ήταν ντυμένοι αξιωματικοί. Αυτό μόνο τυχαία δεν έγινε. Ουσιαστικά ήταν ένα μήνυμα του σκηνοθέτη για να τιμήσει τους γκέι άνδρες και γυναίκες που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις, αφήνοντας αιχμές κατά του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον ο οποίος με το διάταγμα «Don’t ask – Don’t tell» επέτρεπε μεν στους ομοφυλόφιλους να υπηρετούν, αλλά αποκρύπτοντας την σεξουαλική τους ταυτότητα.
Στην ταινία υπάρχει και μια σκηνή η οποία κόπηκε. Είναι αυτή που δείχνει τον «Άντριου» και τον «Μιγκέλ» να είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και να συνομιλούν για την ασθένεια, με τον Μπαντέρας να τονίζει πως κάποια στιγμή θα είναι θεραπεύσιμη. Ο σκηνοθέτης είχε πει πως έκοψε την σκηνή γιατί «έριχνε τον ρυθμό της ταινίας», αν και ακούστηκε πως δεν ήθελε να σοκάρει με την εικόνα των δυο ανδρών στο κρεβάτι.
Δείτε την κομμένη σκηνή:
Τέλος, πριν ο ρόλος του συνηγόρου υπεράσπισης του νεαρού δικηγόρου καταλήξει στον σπουδαίο Ντένζελ Ουάσινγκτον, ο σκηνοθέτης είχε προτείνει την ηθοποιό Τζόντι Φόστερ. Εκείνη αρνήθηκε και έτσι ο Τζόναθαν Ντέμι στράφηκε στους Μπίλ Μάρεϊ και Ρόμπιν Γουίλιαμς προκειμένου να δώσει και μια κωμική διάσταση στο ρόλο.
Τελικά ούτε αυτό ευδοκίμησε και έτσι ο Ουάσινγκτον αυτόπροτάθηκε να υποδυθεί τον ομοφοβικό συνήγορο. Η ιδέα άρεσε στον σκηνοθέτη ο οποίος τον προέτρεψε να πάρει και αρκετά κιλά, ώστε να είναι αισθητή η διαφορά από έναν υγιή άνθρωπο και έναν ασθενή της φονικής αρρώστιας…
Με παρέμβαση του Πάγκαλου το στρατοδικείο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό “της τελείας απειρίας περί την διοίκησιν ανωτέρων μονάδων” και τον καταδίκασε στις 20 Νοεμβρίου 1922 στην ποινή της ισόβιας υπερορίας και της διαγραφής από το μητρώο των αξιωματικών. Αμέσως μετά την καταδίκη του με τη συνοδεία του συμμαθητή του από τη σχολή Ευελπίδων Πάγκαλου, και του Τάλποτ μεταφέρθηκε στο Φάληρο και αναχώρησε με το βρετανικό αντιτορπιλλικό “Καλυψώ”.
