Ο Τζίμι έμεινε έκπληκτος όταν ο άστεγος για τον οποίο είχε αγοράσει καφέ νωρίτερα, επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και κάθισε δίπλα του στην πρώτη θέση.
Ποιος ήταν και γιατί ζητούσε αρχικά χρήματα;
Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πολύ για το πεπρωμένο μέχρι που γνώρισα την Kathy.Πριν από τρεις μήνες μπήκε στη ζωή μου και μέσα σε λίγες εβδομάδες έγινε ο κόσμος μου. Ο κόσμος με αποκάλεσε τρελό που έκανα πρόταση γάμου μετά από μόλις ένα μήνα, αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τον τρόπο που όλα μπήκαν στη θέση τους μαζί της.
Μοιραζόμασταν την ίδια άποψη για τη ζωή, την ίδια αγάπη για το σκι, ακόμα και μια αμοιβαία εμμονή με τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Ένιωθα ότι το σύμπαν με έσπρωχνε, ψιθύριζε, αυτή είναι η μία.
Τώρα, εδώ ήμουν, πετούσα έξω για να συναντήσω τους γονείς της για πρώτη φορά.
Η Κάθι με προειδοποίησε για τον μπαμπά της, τον Ντέιβιντ. Τον αποκάλεσε αυστηρό άντρα που δεν έδινε εύκολα την έγκρισή του. Αλλά επέμενε επίσης ότι είχε καλή καρδιά και την αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Για να είμαι ειλικρινής, φοβήθηκα. Ήξερα ότι είχα μόλις μια βολή για να αποδείξω ότι άξια την κόρη του και δεν ήθελα να το μπλέξω.
Είχα φτάσει στο αεροδρόμιο πολύ νωρίς, τα νεύρα με ώθησαν να φύγω από το σπίτι πολύ πριν το χρειαστεί. Για να σκοτώσω χρόνο, μπήκα σε ένα άνετο μικρό καφενείο απέναντι.
Το βουητό των συζητήσεων και το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ ήταν μια ευπρόσδεκτη απόσπαση της προσοχής από τις σκέψεις που στροβιλίζονταν στο κεφάλι μου.
Τότε τον παρατήρησα.
Ο άντρας ανακατεύτηκε μέσα, φορώντας κουρελιασμένα ρούχα. Το πρόσωπό του είχε ρυτίδες που έδειχναν ότι είχε δουλέψει σκληρά όλη του τη ζωή. Οι ώμοι του ήταν ελαφρώς καμπουριασμένοι και τα μάτια του, αν και κουρασμένα, έτρεχαν γύρω από το δωμάτιο σαν να έψαχνε για κάτι.
Παρακολούθησα καθώς πλησίαζε μερικά τραπέζια, μιλώντας χαμηλόφωνα στους ανθρώπους που κάθονταν εκεί.
Οι περισσότεροι κούνησαν το κεφάλι τους, απέφευγαν την οπτική επαφή ή ζήτησαν μια αμήχανη συγγνώμη. Μετά, σταμάτησε μπροστά στο τραπέζι μου.
«Με συγχωρείτε», είπε ευγενικά. “Μπορείς να περισώσεις λίγα ρέστα; Αρκεί για έναν καφέ.”
δίστασα. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να παρακμάζω. Όχι γιατί δεν με ένοιαζε, αλλά γιατί δεν ήμουν σίγουρος πόσο να τον εμπιστευτώ. Ξέρετε, μερικοί άνθρωποι είναι γνήσιοι ενώ άλλοι ψάχνουν απλώς για φυλλάδια.
Αλλά κάτι πάνω του ένιωθε διαφορετικό. Δεν ήταν πιεστικός και φαινόταν ντροπιασμένος να τον ρωτήσει.
«Τι είδους καφέ θέλεις;» ρώτησα.
«Γαλάζιο βουνό της Τζαμάικας», είπε σχεδόν θλιμμένα. «Έχω ακούσει ότι είναι πολύ καλό».
Σχεδόν γέλασα. Ήταν η πιο ακριβή επιλογή στο μενού. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να αστειευόταν. Αλλά ο τρόπος που με κοίταξε με έκανε να σταματήσω.
«Είναι τα γενέθλιά μου», χαμογέλασε. “Πάντα ήθελα να το δοκιμάσω. Κατάλαβα… γιατί όχι σήμερα;”
Ένα μέρος μου ήθελε να γουρλώσει τα μάτια μου.
Φυσικά, είναι τα γενέθλιά σου, σκέφτηκα.
Αλλά ένα άλλο μέρος του εαυτού μου αποφάσισε να τον πιστέψει.
«Εντάξει», είπα και σηκώθηκα. «Πάμε να σου φέρουμε αυτόν τον καφέ».
Το πρόσωπό του φωτίστηκε με ένα γνήσιο χαμόγελο. «Ευχαριστώ», είπε.
Δεν του αγόρασα μόνο τον καφέ, όμως. Πρόσθεσα μια φέτα τούρτα στην παραγγελία γιατί, ειλικρινά, τι είναι γενέθλια χωρίς τούρτα; Όταν του έδωσα το δίσκο, έγνεψα την άδεια καρέκλα στο τραπέζι μου.
«Κάτσε», είπα. «Πες μου την ιστορία σου».
Για ένα δευτερόλεπτο δίστασε, σαν να μην ήταν σίγουρος αν το εννοούσα.
Αλλά μετά κάθισε, κουβαλώντας το φλιτζάνι του καφέ σαν να ήταν κάτι ιερό. Και άρχισε να μιλάει.
Το όνομά του ήταν Ντέιβιντ και είχε χάσει τα πάντα πριν από χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς του, της δουλειάς του, ακόμα και του σπιτιού του. Η προδοσία και η κακή τύχη είχαν παίξει τον ρόλο τους, αλλά δεν έβρισκε δικαιολογίες.
Μιλούσε καθαρά, με ένα είδος ωμής ειλικρίνειας που καθιστούσε αδύνατο να μην ακούσει.
Καθώς καθόμουν εκεί, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλώς ένας άντρας που έψαχνε για ένα φυλλάδιο. Αυτός ήταν κάποιος που είχε σπάσει από τη ζωή, αλλά δεν τα είχε παρατήσει.
Όταν τελείωσε την ιστορία του, ένιωσα ένα κομμάτι στο λαιμό μου που δεν μπορούσα να καταπιώ. Του έδωσα 100 $ πριν φύγω, αλλά προσπάθησε να το αρνηθεί.
«Σκέψου αυτό ένα δώρο από την πλευρά μου, φίλε», του είπα. «Και χρόνια πολλά!»
Βγήκα από εκείνο το καφέ νομίζοντας ότι είχα κάνει ένα μικρό, καλό πράγμα για έναν ξένο. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τον ξαναέβλεπα. Ή ότι θα έκανε ολόκληρο τον κόσμο μου ανάποδα λίγες μόνο ώρες αργότερα.
Το αεροδρόμιο βούιζε από το συνηθισμένο του χάος καθώς καθόμουν στην πρώτη θέση αναμονής, πίνοντας άλλο ένα φλιτζάνι καφέ.
Τα νεύρα μου για τη γνωριμία με τους γονείς της Κάθι είχαν ηρεμήσει κάπως, αλλά η σκέψη του πατέρα της φαινόταν μεγάλη στο μυαλό μου. Κι αν δεν του άρεσε; Κι αν νόμιζε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός για εκείνη;
Σήκωσα το τηλέφωνό μου για να στείλω μήνυμα στην Κάθι, η οποία είχε ήδη φτάσει στο σπίτι των γονιών της.
Είμαι πολύ νευρικός, έγραψα. Πώς πάει εκεί;
Όλα είναι υπέροχα, της έστειλε μήνυμα. Είμαι σίγουρος ότι ο μπαμπάς θα σε αγαπήσει.
Όταν ήρθε η κλήση επιβίβασης, μπήκα στη γραμμή και βρήκα τη θέση μου κοντά στο παράθυρο.
Η πρώτη θέση ένιωθα σαν μια πολυτέλεια που δεν άξιζα, αλλά η Κάθι επέμενε να χαλάσω τον εαυτό μου για μια φορά. Καθώς λύγισα και έριξα μια ματιά τριγύρω, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ τον άντρα από το καφέ. Η ιστορία του με είχε κολλήσει.
Ήλπιζα ότι τα 100 $ που του είχα δώσει θα έκαναν τα γενέθλιά του λίγο πιο φωτεινά.
Την ώρα που τακτοποιούσα, μια φιγούρα μπήκε στο διάδρομο. Η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε καθώς κοίταξα το πρόσωπό του.
Ήταν αυτός. Ο ίδιος άνθρωπος από το καφενείο.
Αλλά δεν φορούσε τα κουρελιασμένα ρούχα από παλιά.
Όχι, αυτός ο άντρας ήταν με ένα κοφτερό, προσαρμοσμένο κοστούμι, τα μαλλιά του χτενισμένα και ένα αστραφτερό ρολόι στον καρπό του.
Μου τράβηξε το μάτι και χαμογέλασε.
“Προσοχή αν γίνω μαζί σας;” ρώτησε ανέμελα, γλιστρώντας στο κάθισμα δίπλα μου.
Κοίταξα, με τον εγκέφαλό μου να αρνηθεί να επεξεργαστεί τη σκηνή που είχα μπροστά μου. «Τι… τι συμβαίνει εδώ;
Έσκυψε πίσω, με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. «Ας το πούμε… τεστ».
“Ένα τεστ;” επανέλαβα. «Τι λες;
Ο άντρας χαμογέλασε απαλά καθώς έβγαζε ένα κομψό σημειωματάριο από την τσάντα του.
“Επιτρέψτε μου να συστηθώ σωστά. Είμαι ο Ντέιβιντ.” Έκανε μια παύση, παρακολουθώντας την αντίδρασή μου. «Ο πατέρας της Κάθι».
«Περίμενε… είσαι ο μπαμπάς της;» Θολώθηκα. “Αυτός που πετάω έξω να συναντήσω;”
«Το ίδιο», είπε, χαμογελώντας ακόμα. “Βλέπετε, πάντα πίστευα σε μια πρακτική προσέγγιση. Ήθελα να δω ποιος είναι πραγματικά ο αρραβωνιαστικός της κόρης μου έξω από τις προσεγμένες εισαγωγές για το δείπνο και τις προσεκτικά δοκιμασμένες απαντήσεις.”
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Γιατί δεν μου είπε η Κάθι για αυτό; Ήταν μέρος αυτού του σχεδίου;
«Λοιπόν, όλα αυτά ήταν μια πράξη;» ρώτησα.
«Απαραίτητο», απάντησε ήρεμα. “Είναι εύκολο να δείχνεις καλοσύνη όταν όλοι παρακολουθούν. Αλλά ήθελα να μάθω πώς θα συμπεριφερόσουν σε έναν άγνωστο, ειδικά σε έναν που φαινόταν ότι δεν είχε τίποτα να σου προσφέρει. Αποδείχθηκε ότι πέρασες το πρώτο μέρος.”
“Το πρώτο μέρος;” αντηχούσα. “Πόσα μέρη υπάρχουν;”
Άνοιξε το σημειωματάριο και μου έδωσε ένα στυλό. “Μόνο ένα ακόμα. Γράψε ένα γράμμα στην Κάθι.”
«Ναι», είπε, γέρνοντας πίσω στη θέση του. “Πες της γιατί την αγαπάς, γιατί θέλεις να την παντρευτείς και πώς θα τη φροντίσεις. Μην το πολυσκέφτεσαι. Να είσαι ειλικρινής.”
Κοίταξα την κενή σελίδα καθώς οι χάντρες ιδρώτα σχηματίστηκαν στους κροτάφους μου. Δεν ήταν αυτό για το οποίο είχα εγγραφεί. Αλλά όσο κι αν ήθελα να διαμαρτυρηθώ, ήξερα ότι δεν μπορούσα.
Στην αρχή, οι λέξεις ήρθαν αργά, σκοντάφτοντας σε σκέψεις και συναισθήματα. Αλλά σύντομα, το στυλό φάνηκε να κινείται από μόνο του.
Έγραψα για το πώς η Κάθι με έκανε να νιώθω πλήρης, πώς το γέλιο της μπορούσε να φωτίσει τις πιο σκοτεινές μέρες μου και πώς ήθελα να χτίσω μια ζωή μαζί της γεμάτη εμπιστοσύνη και χαρά.
Μέχρι να τελειώσω, το χέρι μου πονούσε, αλλά η καρδιά μου αισθάνθηκα πιο ανάλαφρη.
Ωστόσο, ακόμα δεν ήμουν σίγουρος αν θα περνούσα το τεστ. Τι θα γινόταν αν αυτή ήταν μια ερώτηση κόλπο; Τι θα γινόταν αν το τεστ του Ντέιβιντ δεν ήταν τόσο απλό όσο φαινόταν;
Αφού του έδωσα το σημειωματάριο, το κοίταξε για μια στιγμή. Μετά, σήκωσε το βλέμμα του με ένα χαμόγελο.
«Πέρασες», είπε. «Καλώς ήρθατε στην οικογένεια».
Ένιωσα τόση ανακούφιση όταν άκουσα αυτά τα λόγια.
Αυτός ο άντρας, που μόλις με είχε δοκιμάσει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, άπλωσε το χέρι του. Το κούνησα δυνατά, γνωρίζοντας ότι είχα περάσει το τελευταίο εμπόδιο.
«Τώρα, ας δούμε πόσο καλά τα πας στο σπίτι», είπε.
Όταν τελικά προσγειωθήκαμε και αποβιβαστήκαμε, ήμουν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά εξαντλημένος. Καθώς περπατούσαμε στον τερματικό σταθμό, προσπάθησα να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου, ελπίζοντας να είχα κάνει αρκετά για να τον εντυπωσιάσω, αλλά τα νεύρα μου εξακολουθούσαν να ξεφτίζουν στις άκρες.
Η διαδρομή μέχρι το σπίτι των γονιών της Κάθι ήταν ήσυχη. Εκεί μας περίμεναν εκείνη και η μητέρα της.
Εν τω μεταξύ, το μυαλό μου έτρεχε με τις σκέψεις για το τι θα έφερνε το βράδυ. Δεν συναντούσα μόνο τους γονείς της πια. Είχα περάσει το «τεστ». Τι σήμαινε όμως αυτό; Θα ήταν αρκετή η έγκριση του Ντέιβιντ; Τι θα γινόταν στο σπίτι τους;
Όταν φτάσαμε, η μητέρα της Κάθι, η Σούζαν, μας χαιρέτησε θερμά. Τα αδέρφια και η αδερφή της Κάθι ήταν επίσης εκεί.
Ο Ντέιβιντ, ωστόσο, κράτησε τη συνηθισμένη του σοβαρή συμπεριφορά, κοιτάζοντάς με απέναντι από το τραπέζι. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν εξακολουθούσε να με αξιολογεί ή απλώς να επιφυλάσσεται να κρίνει.
Το δείπνο ήταν μια άβολη υπόθεση, με όλους να συζητούν ευγενικά ενώ ο Ντέιβιντ καθόταν πίσω, παρακολουθώντας τα πάντα στενά.
Κάθε φορά που μιλούσα, κουνούσε καταφατικά ή γκρίνιαζε, χωρίς ποτέ να προσφέρει πολλά σε αντάλλαγμα. Τα αδέρφια της Κάθι ήταν χαλαρά, αλλά η σιωπή του Ντέιβιντ ήταν σχεδόν εκκωφαντική.
Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ, Πέρασα πραγματικά;
Καθώς το γεύμα πλησίαζε στο τέλος του, ο Ντέιβιντ άφησε το ποτήρι του κρασιού του και καθάρισε το λαιμό του.
«Καλά τα πήγες Τζίμι», είπε. “Μου έδειξες ποιος είσαι πραγματικά. Και αυτό σημαίνει κάτι.”
Η Κάθι έσφιξε το χέρι μου κάτω από το τραπέζι.
«Πάντα ήξερα ότι ήσουν ο κατάλληλος για μένα», ψιθύρισε.
«Έχω δει αρκετά για να ξέρω ότι θα σε φροντίσει», είπε χαμογελώντας στην κόρη του. «Έχεις την ευλογία μου».
Ήμουν πολύ χαρούμενος σε εκείνο το σημείο, αλλά υπήρχε κάτι άρρητο στον τρόπο που με κοίταξε ο Ντέιβιντ.
Μετά το δείπνο, καθώς η Κάθι και εγώ βοηθούσαμε τους γονείς της να καθαρίσουν, νόμιζα ότι όλα είχαν μπει στη θέση τους.
Τότε έπεσα πάνω σε ένα διπλωμένο χαρτί στον πάγκο.
Καθώς το ξεδίπλωσα, συνειδητοποίησα ότι ήταν μια απόδειξη για ένα φλιτζάνι καφέ από το καφέ που είχα επισκεφτεί νωρίτερα εκείνο το πρωί. Εκείνη που γνώρισα τον Ντέιβιντ.
Η απόδειξη δεν ήταν για τον καφέ που αγόρασα για τον David. Υπήρχε μια επιπλέον χρέωση στο κάτω μέρος.
Το σήκωσα και γύρισα προς την Κάθι.
“Τι είναι αυτό;” τη ρώτησα.
«Α, αυτός είναι ο τρόπος του μπαμπά μου να δένει χύμα».
Συνοφρυώθηκα, μπερδεμένος. “Χαλαρά άκρα;”
Έσκυψε στον πάγκο, με τα μάτια της να αστράφτουν. “Του έδωσες 100 $ στο καφέ, θυμάσαι; Δεν τα κράτησε. Τα έδωσε στο προσωπικό του καφέ και τους είπε να τα μετρήσουν ως επιπλέον δωρεά αφού φύγεις.”
“Και… πώς το ξέρεις αυτό; Ήξερες για το σχέδιό του από τότε; Ήσουν μέρος του;”
«Λοιπόν, ήμουν», είπε. “Δεν πίστευες ότι ήταν μόνο για τον καφέ, σωστά; Και πώς νομίζεις ότι ήξερε ο μπαμπάς για την πτήση σου; Φυσικά, ήμουν εγώ, Τζίμι.”
Σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποίησα ότι δεν παντρευόμουν σε μια κανονική οικογένεια. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πολύ ιδιαίτεροι και ήθελαν να συνειδητοποιήσω τη σημασία της γενναιοδωρίας. Και τι σήμαινε να είσαι μέλος αυτής της οικογένειας.
