Φέρεται να έχει τραβηχτεί την περασμένη εβδομάδα και σύμφωνα με την μαρτυρία στο facebook, ειδοποιήθηκε η αστυνομία που αρνήθηκε να επέμβει δηλώνοντας αδυναμία
Μια πραγματικά σοκαριστική φωτογραφία έχει γίνει viral στο ελληνικό facebook τα τελευταία 24ωρα: Πάνω σε ένα μηχανάκι εν κινήσει, που οδηγεί ένας άντρας ο οποίος φοράει κράνος, μια γυναίκα που κάθεται πίσω κρατά με το ένα της χέρι ένα παιδικό καθισματάκι για νεογέννητα, μέσα στο οποίο φαίνεται και το μωρό!
Η φωτογραφία, σύμφωνα με την μαρτυρία στο facebook, έχει τραβηχτεί την προηγούμενη εβδομάδα στην Μυτιλήνη και αυτός που την τράβηξε καταγγέλλει παράλληλα πως ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία όμως αρνήθηκε να επέμβει δηλώνοντας πως «δεν μπορεί να κάνει κάτι».
Η γυναίκα που ανέβασε την φωτογραφία στο facebook έγραψε:
Την Παρασκευή 08/09/2017 κοινοποιήθηκε η παρακάτω φωτογραφία. Η αστυνομία της Μυτιλήνης ειδοποιήθηκε κ η απάντηση τους ήταν “δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι”!
Εάν δεν μπορεί η αστυνομία ποιος μπορεί; κάποιος πρέπει να μάθει στον κάθε ανεύθυνο γονιό ότι η οδική συμπεριφορά τους μπορεί να είναι θανάσιμη. Απαράδεκτη η απάντηση από τις αρχές. Κοινοποιήστε μήπως τουλάχιστον έτσι ντραπούν οι γονείς και σταματήσουν να το κάνουν! Οι αρχές μέχρι να αποφασίσουν να κάνουν κάτι ίσως να είναι αργά!
Τα σχόλια των χρηστών του Διαδικτύου καταγγέλλουν την ανεύθυνη συμπεριφορά των ενηλίκων που εκθέτουν σε τέτοιο κίνδυνο το βρέφος, αν και υπάρχουν αρκετοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά, αρνούμενοι να πιστέψουν πως πρόκειται για περίπτωση ανευθυνότητας και πιθανολογώντας πως «έχει προκύψει κάποια ανάγκη».
Στην τελική ευθεία βρίσκονται οι προετοιµασίες για να βγει στο «αέρα» στις 2 Οκτωβρίου το «Θέµα» FM του διδύµου Αναστασιάδη-Καραµήτσου και του ∆ιονύση Παναγιωτάκη, το οποίο θα στελεχωθεί στο µεγαλύτερο κοµµάτι του από γνωστούς δηµοσιογράφους της εφηµερίδας «Πρώτο Θέµα» και του ACTION 24.
Ωστόσο, πληροφορίες του «SECRET» αναφέρουν πως ενδεχοµένως θα υπάρξουν και µετρηµένες στα δάκτυλα του ενός χεριού προσθήκες προσώπων, τα οποία δεν ανήκουν σε κανέναν από τους δύο οµίλους.
Μία από αυτές πιθανότατα θα είναι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ο οποίος βρέθηκε εκτός ΣΚΑΪ τον Ιούλιο, µε αφορµή κάποιες εκφράσεις που χρησιµοποίησε εναντίον του πρωθυπουργού και για τις οποίες «αδειάστηκε» από τον σταθµό του Φαλήρου.
Εκτοτε ο γνωστός δηµοσιογράφος δεν έχει βρει επαγγελµατική στέγη, αλλά άνθρωποι που συνοµιλούν µαζί του λένε πως έχει έρθει σε συµφωνία µε τον υπό δηµιουργία ραδιοφωνικό σταθµό, προκειµένου να παρουσιάζει καθηµερινή ενηµερωτική εκποµπή.
Αν η συνεργασία τελικά γίνει, τότε ο Μπογδάνος θα είναι ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που θα ενταχθούν στο νέο ραδιόφωνο και δεν εργάζονται στο «Πρώτο Θέµα» και στο ACTION 24.
Τη διεύθυνση του σταθµού και την προετοιµασία του εγχειρήµατος έχει αναλάβει ο Βασίλης Χιώτης, ο οποίος ταυτόχρονα συνεχίζει το ρεπορτάζ και την αρθρογραφία στην εφηµερίδα «Πρώτο Θέµα».
Δύσκολες ώρες περνάει ο επιχειρηματίας Στηβ Κακέτσης μετά τη οριστική απόφαση του δικαστηρίου για το «Kitchen Bar» και το «Θέα».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Espresso ο επιχειρηματίας, λόγω χρεών, καλείται να αδειάσει τα δύο μαγαζιά μετά την απόφαση του δικαστηρίου, έπειτα από ασφαλιστικά μέτρα που είχε καταθέσει το ΤΑΙΠΕΔ.
Όπως λέει ο ίδιος: «Τον χώρο στον οποίο βρίσκονται τα μαγαζιά μου – στο παρελθόν ανήκε στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα – τον πήρε το ΤΑΙΠΕΔ που πλέον είναι ο νέος διαχειριστής για χρέη που είχα, αλλά και στο πλαίσιο ιδιωτικοποίησης της Μαρίνας Αλίμου. Χρωστούσα κάποια χρήματα για τα ενοίκια, αλλά φρόντιζα να αποπληρώνω κάποια χρέη. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας τελεσιδίκησε μια απόφαση ασφαλιστικών μέτρων και αναγκαστικά πρέπει να αδειάσω το χώρο».
Ο επιχειρηματίας λέει ότι δεν ήταν απλός ενοικιαστής του χώρου, αλλά επενδυτής. Όπως σημειώνει από το 2011 τα μαγαζιά έκαναν «κοιλιά» με αποτέλεσμα «να μην μπορώ να πληρώσω 450.000 ευρώ ενοίκιο το χρόνο».
«Είμαι με υπνωτικά χαπάκια για να κοιμηθώ. Σκέφτομαι ότι δεν θα έχω να φάω… Πώς να χωνέψω ότι στα 68 μου χρόνια θα βρεθώ στο δρόμο;» αναφέρει.
Ανάμεσα στις καινούριες ταινίες, υπάρχουν αρκετές που μπορεί να ξεπεράσουν τις προσδοκίες μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καταλήξαμε σε μια λίστα με ταινίες που αποδείχθηκαν όχι μόνο εμπορικά επιτυχείς, αλλά κατάφεραν επίσης να δημιουργήσουν μια συναισθηματική σχέση με το κοινό.
Ο θρυλικός Γούντι Άλεν συνεχίζει να κυκλοφορεί μία ταινία το χρόνο. Αυτή τη φορά είναι μια ιστορία από τη δεκαετία του 1930. Ένας νεαρός άνδρας (Τζέσι Άιζενμπεργκ) προσπαθεί να κατακτήσει το Χόλιγουντ. Ερωτεύεται και πέφτει στο επίκεντρο της χλιδάτης ζωής. Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει εύκολα το στυλ της υπογραφής του Γούντι Άλεν: ελαφρύ χιούμορ, εκλεπτυσμένη εικόνα, λίγο συναίσθημα και λυρικές μουσικές συνθέσεις.
Η δεκαετία του ’70. Οι αδειούχοι Πάι Χόλαντ Μαρτς και το δεξί του χέρι Τζάκσον-Χίλει, πρέπει να ενώσουν τις προσπάθειές τους για να λύσουν το μυστήριο ενός κοριτσιού που λείπει. Ωστόσο, εμπλέκονται απροσδόκητα σε κάτι που μοιάζει με το έγκλημα του αιώνα.
Η ταινία έχει μερικά πραγματικά σπουδαία χαρακτηριστικά: τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα, το λαμπρό δίδυμο Γκόσλινγκ, μια υπέροχη αίσθηση του χιούμορ και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η εγκληματική κωμωδία ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες του 2016, και σίγουρα αξίζει να την δούμε.
Ο κύριος ήρωας, ο Χάνκ, βρίσκεται σε ένα έρημο νησί. Έχασε την ελπίδα του να ξεφύγει, όταν ξαφνικά η τύχη του χαμογελά και βρίσκει το πτώμα ενός νεαρού άντρα με το όνομα Μάνι. Ο Μάνι βοηθάει τον Χανκ να επιβιώσει και να κερδίσει τη ζωή του πίσω.
Μπορούμε να πούμε ότι τα γεγονότα της ταινίας είναι πραγματικά τρελά. Μπορεί. Αλλά η ιστορία είναι πραγματικά έξυπνη με μια έντονη φιλοσοφική υποκείμενη ιδέα. Αξίζει να δούμε το αποτέλεσμα και τον ρόλο του Ντάνιελ Ράντκλιφ, ο οποίος έπαιξε δεξιοτεχνικά το πτώμα.
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αυτή είναι η ιστορία του θρυλικού αφροαμερικάνου αθλητή Τζες Όουενς, του οποίου η απίστευτη επιμονή τον έφερε στην παγκόσμια σκηνή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο ναζιστικό Βερολίνο. Παρά τις κακουχίες, αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι ο αθλητισμός ήταν ανώτερος από κάθε προκατάληψη. Με το ηρωικό του παράδειγμα, αμφισβήτησε το πιο φρικτό καθεστώς του περασμένου αιώνα.
Ένα σπορ δράμα που δεν θα αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Αυτή η ταινία είναι μια απόλυτη σουηδική επιτυχία, βασισμένη στο βιβλίο με τις καλύτερες πωλήσεις, και έχει προβληθεί σχεδόν στο 20% του πληθυσμού της χώρας. Ο Όβε είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας, ένας γκρινιάρης και απλώς ένα βαρετός άντρας που ακολουθεί αυστηρά κάθε κανόνα και αναγκάζει τους πάντες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Στην πραγματικότητα, του λείπει απελπισμένα η σύζυγός του και θέλει να πάει να την βρει στον Ουρανό. Αλλά πώς μπορεί να αυτοκτονήσει αν μια θορυβώδης διεθνής οικογένεια ζει κοντά του;
Και εδώ έχουμε μια άλλη νοσταλγική ταινία. Αυτή τη φορά, τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν στη δεκαετία του 1980. Οι οικογενειακές υποθέσεις του Κόνορ είναι αρκετά τεταμένες και οι γονείς του αποφασίζουν να τον μεταφέρουν σε δημόσιο σχολείο. Για να εντυπωσιάσει το μυστηριώδες κορίτσι που του αρέσει, ο Κόνορ αποφασίζει να ξεκινήσει μια ροκ μπάντα.
Αυτή η ταινία αφορά την πρώτη αγάπη, την ανάπτυξη του ανθρώπου , το πάθος για ελευθερία και, φυσικά, τη μουσική.
Ο Ντέιβις περνάει μια τρομερή τραγωδία: η σύζυγός του πέθανε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Είναι παράξενο, αλλά δεν μπορεί να νιώσει κάτι εκτός από μια συντριπτική επιθυμία να διαλύσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού του. Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ιστορία που συνδυάζει διαφορετικά είδη.
Ο σκηνοθέτης και η υπόλοιπη ομάδα έκαναν σπουδαία δουλειά μεταφράζοντας αυτό το πολύπλοκο συναισθηματικό μήνυμα.
Ο Μπεν είναι ο πατέρας μιας πολύ ασυνήθιστης οικογένειας. Ζουν μακριά από τον πολιτισμό και είναι αφοσιωμένοι στο μεγάλωμα των 6 παιδιών τους με αυστηρή φυσική και πνευματική εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένων των κλάδων όπως τα μαθηματικά, την λογοτεχνία και την φιλοσοφία. Μια οικογενειακή τραγωδία τους αναγκάζει να κινηθούν σε ολόκληρη τη χώρα και ο πατέρας έρχεται αντιμέτωπος με μια ερώτηση: τι θα συμβεί σε αυτά τα παιδιά που δεν έχουν συναντήσει ποτέ πριν τον πολιτισμό;
Αυτό είναι ένα πολύ σοφό και φιλοσοφικό δράμα για τα οικογενειακά θέματα και την ανατροφή των παιδιών. Και εκείνοι που έχουν παιδιά θα την βρουν μάλλον πολύ περίεργη ταινία.
Αυτή είναι μια ρωσική ταινία για έναν νεαρό και ταλαντούχο πιλότο, τον Αλεξί Γκαστσάιν (που ερμηνεύεται από τον Ντανίλα Κοζλόφσκι), ο οποίος έχει κυριολεκτικά εμμονή με τον ουρανό και τα αεροπλάνα. Αλλά η ζωή του φέρνει μια δοκιμασία, καθώς πρέπει να διακινδυνεύσει τη ζωή του για να σώσει εκατοντάδες άλλες.
Η ταινία σας κρατά σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος και σας κάνει να συναισθανθείτε τους χαρακτήρες. Μια εξαιρετική ταινία.
Αυτή η ταινία καρτούν είναι τόσο καλή. Η Ζωούπολη είναι μια μητρόπολη με όλα τα είδη ζώων για τους πολίτες της. Ο νέος αστυνομικός Τζούντι, ένα κουνέλι και ο Νικ, μια αλεπού, προσπαθούν να λύσουν μια υπόθεση που απειλεί ολόκληρη την πόλη.
Με αυτή την ταινία, μπορείτε να γελάσετε, να κλάψετε και να αναστατωθείτε μαζί με τους χαρακτήρες. Η ιστορία δίνει μερικά μαθήματα ζωής και θα αγαπηθεί τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες.
Την ώρα που χιλιάδες οικογένειες δεν γνωρίζουν τι τους ξημερώνει. Την ώρα που οι εργαζόμενοι της Eldorado Gold είναι στον αέρα.
Την ώρα που ψάχνουμε τις επενδύσεις με το κυάλι, ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού στο Μέγαρο Μαξίμου, Νίκος Καρανίκας στέλνει την επιχείρηση στο πυρ το εξώτερον.
Με μια ανάρτηση στο facebook ο κ. Καρανίκας λέει μεταξύ άλλων στην εταιρεία Eldorado Gold να πάει στα τσακίδια και να μην στεριώσει πουθενά.
Γράφει:
«Η el dorado έκανε αυτό που μπορεί. Μόλυνση , καταστροφή του δάσους , διάλυση ανθρώπινων σχέσεων, εξαγορά συνειδήσεων. Η τοπική κοινωνία σήμερα πρέπει να βγει στον δρόμο. ..της αποχώρησης αυτής της εταιρίας και αυτου του «εργου» και να στηριξει της έξοδο της απο την χωρα μας, ώστε να γίνει πραγματικότητα η απειλή της. Στα τσακιδια el dorado και να μην στεριώσεις πουθενά».
Εάν είστε κάτοχος κατοικίδιου ζώου, ξέρετε πόσο επώδυνο είναι να χάσετε το αγαπημένο σας ζώο. Αισθάνεστε ακόμα χειρότερα, όταν το αγαπημένο σας κατοικίδιο σκοτώνεται από έναν τεράστιο πύθωνα.
Η οικογένεια από το Πάθουμ Θάνι, Ταϊλάνδη, έχασε πρόσφατα τον πολύτιμο γάτο τους, Μπόμπο. Πάνω στο σοκ και την έκπληξή τους, τελικά ανακάλυψαν ότι ένας πύθωνας 5 μέτρων κατάπιε τον άτυχο γάτο τους.
Προφανώς, το τεράστιο φίδι μπήκε στο σπίτι της οικογένειας και έπειτα κρύφτηκε κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας, σε ένα άνετο μέρος, για να χωνέψει τον τρίχρονο γάτο – ο οποίος ζύγιζε περίπου 3 κιλά, όπως ανέφεραν στην Mirror.
Η Σάοβαρακ Τσαρόεν, η οποία είναι 59 ετών, εντόπισε τελικά το φουσκωμένο φίδι και έτσι αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία από την περιοχή Κου Μπανγκ Λουάνγκ.
Δύο αστυνομικοί, τρεις διασώστες ζώων και ένας δημοσιογράφος έφτασαν στο μέρος.
Το μεγάλο φίδι, με το διογκωμένο του στομάχι, σύρθηκε έξω από το σπίτι της οικογένειας.
Η Σάοβαρακ είπε: “Υπήρχε μια ουρά που έβγαινε από το στόμα του και σκέφτηκα ότι το φίδι ήταν μικρό, έτσι έτρεξα έξω και κάλεσα την αστυνομία. Όταν έφθασαν, είπαν ότι ήταν τεράστιο. Σοκαρίστηκα.”
Μετά, το φίδι άρχισε να βγάζει από το στόμα του τον άτυχο γάτο.
Υπάρχει το βίντεο παρακάτω, αλλά να σας προειδοποιήσουμε: ορισμένοι θεατές ενδέχεται να βρουν το περιεχόμενο αγχωτικό και λυπηρό.
Σύμφωνα με τους αξιωματικούς της άγριας ζωής, ο πύθωνας μετρήθηκε και έχει μήκος μεγαλύτερο από πέντε μέτρα. Είπαν επίσης ότι τον απελευθέρωσαν πίσω στην άγρια φύση.
«Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας άδικος φόρος και ιδίως για τα ακίνητα που δεν παράγουν εισόδημα. Μακάρι να μπορούσαμε να τον καταργούσαμε χθες, όχι σήμερα. Με την πολιτική που ακολουθείται, όμως, σύντομα θα έχουμε την δυνατότητα από τους πρώτους φόρους, οι οποίοι θα καταργηθούν, να είναι ο ΕΝΦΙΑ», δήλωσε ο Πάνος Καμμένος.
Σε ερώτηση αναφορικά με την επένδυση στις Σκουριές ο υπουργός Εθνικής Άμυνας τόνισε πως «δεν είναι ευχάριστη η αποχώρηση της ElDorado από την Ελλάδα αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει ένα τηρείται η νομοθεσία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως εάν σεβαστούν τους κανόνες που θα πείσουν πως η επένδυση δεν θα επιβαρύνει περιβαλλοντικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα».
Και συμπλήρωσε: «Χαρούμενος θα ήμουν πάρα πολύ εάν η εταιρεία επιβεβαίωνε πως δεν υπάρξει περιβαλλοντική καταστροφή για την περιοχή της Χαλκιδικής. Επενδύσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε οικολογικές καταστροφές δεν τις χρειάζεται η χώρα. Μακάρι να καθίσουν στο τραπέζι και να συνεχιστεί η επένδυση».
Ερωτηθείς για τις σχέσεις του κόμματός του με τον ΣΥΡΙΖΑ ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων είπε στην τηλεόραση του Σκάι πως «οι ΑΝΕΛ στις εκλογές είχαμε ως σύνθημα το “αναγκαίο καλό”».
«Αυτό συμβαίνει σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση μας είναι πολύ έντιμη και οι απόψεις μας έχουν γίνει απόλυτα σεβαστές. Αυτά τα τρία χρόνια που είμαστε μαζί με τον κ. Τσίπρα δεν έχουμε φτάσει ούτε μία φορά σε ένταση. Φυσικά και έχουμε διαφωνίες με υπουργούς αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το καλό του τόπου», πρόσθεσε ο ίδιος.
Υπάρχουν πολλά παζλ και σπαζοκεφαλιές που φαίνονται εύκολα, αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να λυθούν. Ωστόσο, μερικές φορές ισχύει το αντίθετο: σκεφτόμαστε πολύ και προσπαθούμε να είμαστε πολύ λογικοί, χωρίς να δίνουμε προσοχή σε προφανή πράγματα.
Παρακάτω θα βρείτε μια λίστα με 11 σπαζοκεφαλιές που θα σας εκπαιδεύσουν. Λάβετε υπόψη ότι, είναι δύσκολο να απλοποιήσετε τα πράγματα και πολύ εύκολο να τα περιπλέξετε.
11. Όχι, δεν μπορεί να έχει ήλιο σε 72 ώρες, γιατί θα είναι και πάλι μεσάνυχτα.
10. Το τελευταίο κομμάτι υφάσματος θα κοπεί σε 7 μέρες.
9. Το τρίγωνο φτιάχτηκε από 9 κύβους.
8. Η σωστή απάντηση είναι 5 λεπτά. Εάν 5 μηχανές ράβουν 5 μπλουζάκια σε 5 λεπτά, όσο περισσότερες μηχανές έχουμε, τόσο περισσότερα μπλουζάκια θα ράψουμε. Αλλά ο χρόνος δεν θα αυξηθεί.
7. Πρέπει να μετακινήσετε οποιοδήποτε από τα άλλα δύο. Τότε το μεσαίο θα γίνει είτε πρώτο είτε τελευταίο.
6. Ένα αερόστατο πετάει με τη δύναμη του ανέμου, αλλά βρίσκεται σε ηρεμία σε σχέση με τον αέρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σημαίες δεν πρόκειται να κυματίζουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση – θα κρέμονται σαν να μην υπήρχε καθόλου άνεμος.
5. Δεν μπορείτε ποτέ να απαντήσετε “όχι” στην ερώτηση “είσαι ζωντανός;”.
4. Πρέπει να βάλετε ένα δεκαδικό σύμβολο ανάμεσα στο 4 και στο 5.
3. Η σωστή απάντηση είναι ότι κάθεται στα πόδια σας.
Η Έμιλι Μιούλερ είναι η όμορφη – προσεχώς – μητέρα που συγκλόνισε το διαδίκτυο με την μοναδική, αλλά φοβερή ιδέα που είχε για μια φωτογράφιση μητρότητας.
Η «Mueller Honey Bee» είναι μια εταιρεία που διαχειρίζεται η Έμιλι και ο σύζυγός της. Άνοιξε τις πόρτες της το 2015, με αποστολή να σώσει τις μέλισσες. Με έδρα το Οχάιο, ΗΠΑ, η εταιρεία συνεργάζεται με διάφορα προϊόντα που σχετίζονται με αυτό το είδος, όπως η πώληση μελιού.
Μια από τις εργασίες της εταιρείας είναι η μετεγκατάσταση αποικιών και κυψελών που εμφανίζονται σε ανεπιθύμητα μέρη. Και ήταν οι μέλισσες που διασώθηκαν από ένα πάρκο, τις οποίες η Έμιλι χρησιμοποίησε στις φωτογραφίες της.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από την Κέντρα Ντάμις και μοιράστηκαν στη σελίδα της στο Facebook.
Ήταν ένα από τα πρώτα αφρικανάκια σε ελληνικό σχολείο τη δεκαετία του ’80. Ζει από τη μουσική του και αποθεώνεται πάνω στη σκηνή είτε τραγουδάει σε αντιφασιστικές συναυλίες είτε ραπάρει με τους Imam Baildi, αλλά έχει κάνει κρατητήριο γιατί δεν είχε χαρτιά, κι ας είναι γέννημα θρέμμα έλληνας. Ο 36χρονος ράπερ, μουσικός και έλληνας με νιγηριανή καταγωγή, Μανώλης Αφολάνιο ή αλλιώς MC Yinka, μας λέει πώς είναι να έχεις «αφρικανικό χρώμα και ελληνική γλώσσα», να αναδύεσαι «Από τη Σκιά της Πόλης», να τραγουδάς στις φυλακές Κορυδαλλού και να κάνεις εργαστήρια hip hop σε μαθητές νησιών της άγονης γραμμής.
Πριν λίγες μέρες, σε είδαμε liveνα ραπάρεις με τους ImamBaildiκαι σκεφτόμασταν πόσα χάνουμε όταν εμμένουμε σε μια λογική «μονοκουλτούρας» στις τέχνες αλλά και στη ζωή μας. Αυτό το μουσικό συνονθύλευμα των ImamBaildiσάς κάνει να ξεχωρίζετε και φαίνεται να σε εκφράζει πολύ.
Μετράω ήδη οκτώ χρόνια πορείας μαζί με τους Imam Baildi [σ.σ. Η μπάντα κλείνει συνολικά δέκα χρόνια φέτος], με το ηχόχρωμα της μπάντας να διαμορφώνεται παίρνοντας τραγούδια από τις δεκαετίες του ’30, του ’40 και του ’50 και να τα προσεγγίζουμε αλλιώς, με μουσικά ιδιώματα του σήμερα, με αναπάντεχες μίξεις όπως είναι το latin, το balkan, το hip hop, το trip hop, το tango, φέρνοντας τα πιο κοντά στο τώρα. Στα live μας όλο αυτό γιγαντώνεται, γιατί το υποστηρίζουν μουσικοί από διαφορετικές μουσικές σκηνές, το οποίο το εισπράττει ο κόσμος, όπως είδατε.
Το θέμα είναι να το κάνεις με μια αισθητική, γιατί ο καθένας μπορεί να κάνει ένα κολάζ πραγμάτων και να βγει μια μουντζούρα. Η ισορροπία δίνει ένα αποτέλεσμα μεστό που μπορεί να κάνει αίσθηση. Προσωπικά, βάζω ένας μέρος της προσωπικότητάς μου στην κολεκτίβα των Imam, που έχει να κάνει με το hip hop, την Αφρική και μια εξωστρέφεια όλων αυτών των στοιχείων.
Σε βρίσκουμε και με καινούριο προσωπικό δίσκο, το «Από τη Σκιά της Πόλης», τον οποίο παρουσίασες τον Μάιο. Μια μίξη πολλών ήχων και εκεί,και βιωματικοί στίχοι.
Είναι ένας δίσκος που τον δούλευα καιρό και υπήρξαν κάποιες καθυστερήσεις, αλλά ίσως καλύτερα έτσι, γιατί μπήκαν και κομμάτια που αλλιώς δε θα είχαν μπει. Όταν δουλεύεις με πολύ κόσμο, ο χρόνος επιμηκύνεται, δεν ακολουθείς deadlines. Έχει reggae, hip hop και funk στοιχεία και στους στίχους εκφράζει μια περίοδο κοινωνικής και προσωπικής εσωστρέφειας. Το «Από τη Σκιά της Πόλης» είναι η δίοδος που αναζητά ο καθένας μας για να πιστέψει ότι υπάρχει ελπίδα. Έρχομαι από τη σκιά του εαυτού μου, από το σκοτάδι μου και προσπαθώ να βρω μια χαραμάδα φωτός που θα γίνει έναυσμα για κάτι καλύτερο.
Σε συναντάμε επί σκηνής σε αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά φεστιβάλ και είσαι ενεργός όσον αφορά τα δικαιώματα της δεύτερης γενιάς Ελλήνων, δηλαδή των παιδιών που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες. Ένα ζήτημα που σε αφορά και προσωπικά μιας και οι γονείς σου ήρθαν από τη Νιγηρία στα μέσα του ’70.
Ναι, οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1979 στην Ελλάδα και έκτοτε, έκαναν τέσσερα παιδιά και ζουν 40 χρόνια τώρα εδώ.
Εσύ έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, αλλά φαντάζομαι θα ακούς συχνά την ερώτηση «Πότε ήρθες στην Ελλάδα;».
Η ερώτηση είναι συνήθως «Σ’ αρέσει η Ελλάδα;». Ενώ εγώ τους λέω ότι έχω γεννηθεί εδώ. Απαντάω, λοιπόν, «Εσένα σ’ αρέσει η Ελλάδα;». Ό,τι και να πεις, μερικές φορές δεν χωράει σε κάποιες αντιλήψεις, δεν έχει μάθει κάποιος ότι ένα παιδί [από γονείς μετανάστες] μπορεί να έχει γεννηθεί εδώ και να είναι ένα με την κουλτούρα, να έχει ενταχθεί με τον δικό του τρόπο. Αυτό σε πρώτη επαφή. Μετά, όταν του το δώσεις να το καταλάβει, σιγά-σιγά μπαίνει στο νόημα.
Πάντως, έχεις το βίωμα τού να είσαι από τα πρώτα αφρικανάκια σε ελληνικό σχολείο. Πώς ήταν αυτό;
Μεγάλωσα στα Πατήσια και πήγαινα στο 79ο Αθηνών, το οποίο δεν ήταν ακριβώς σχολείο -περισσότερο έμοιαζε σαν ένα παλιό σπίτι με τάξεις. Για το συγκεκριμένο σχολείο ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός το να υπάρχουν ταυτόχρονα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, τέσσερα αφρικανάκια. Ήμασταν εγώ, ο αδερφός μου, ο Κώστας από την Κένυα και ο Emias, γνωστός και ως ZeRaw από τους Vegas. Δεν το ‘βλεπες σε καμία άλλη περιοχή της Αθήνας αυτό και δεν ήταν εύκολο. Τα πιτσιρίκια είναι λίγο σκληρά όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό, πόσο μάλλον όταν βλέπουν κάποιον πιο σκούρο. Ξεπεράστηκε, όμως, κατά ένα μεγάλο μέρος και έχω κρατήσει καρδιακούς φίλους από το σχολείο. Αλλά σίγουρα, μου άφησε -ίσως όχι ακριβώς απωθημένα- αλλά κάτι μέσα μου. Όταν είναι να έρθω σε επαφή πάλι με πιτσιρίκια, για παράδειγμα, τα οποία δεν έχουν έρθει σε επαφή με Αφρικανούς, φοβάμαι ότι μπορεί να συμβεί πάλι το ίδιο πράγμα. Αυτό μπορεί να μην ισχύει στην Κυψέλη, όπου έχεις συνηθίσει την εικόνα του μετανάστη, αλλά σε άλλες γειτονιές δεν υπάρχει η εικόνα του Αφρικανού. Στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, η εικόνα του μετανάστη είναι πιο οικεία.
Μας αρέσει να θαυμάζουμε έναν Αφρικανό που χορεύει, παίζει καλό μπάσκετ, τραγουδάει κλπ. Είναι κάτι «εξωτικό». Αλλά μόλις κάτσει δίπλα μας στο λεωφορείο ή αν βγαίνει με την κόρη μας, δυστυχώς, για πολύ κόσμο αλλάζει η οπτική. Το έχεις βιώσει αυτό;
Το έχω βιώσει. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή μπορεί να γουστάρουν, να με αποθεώνουν, αλλά όταν περπατάω στο δρόμο είμαι ένας μετανάστης. Δε με νοιάζει προσωπικά αυτό, αλλά θέλω να τονίσω τη διαφορά της προσέγγισης και της συμπεριφοράς των άλλων. Και το βλέπουμε και στην περίπτωση του Αντετοκούμπο. Δηλαδή, πώς τώρα είναι ο «Έλληνας θεός»; Χαρακτηρίστηκε έτσι από τους Αμερικάνους και αυτό έγινε και η δική μας εικόνα. Βέβαια, είναι ένα συν για τα δικαιώματα μας ακόμα κι αυτό. Παλιά, μας έβλεπαν στο δρόμο και όλοι ήμασταν ο Πίου ή ο Καρεμπέ. Τώρα λένε, «είσαι ο Αντετοκούμπο». Συμβολικά, σε ένα πολιτικό πλαίσιο, αυτό μπορεί να βοηθήσει το κίνημα σε αυτή τη φάση. Την έχω βιώσει αυτή την υποκρισία, που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Ο Αντετοκούμπο μέχρι και πριν 3-4 χρόνια πουλούσε CD στο δρόμο. Κάποιοι είδαν το ταλέντο του και τον παρότρυναν να φύγει. Αυτό μας πάει και σε άλλα ζητήματα: τι παιδεία και τι εφόδια ψυχικά και αθλητικά θα έπαιρνε ο Αντετοκούμπο αν παρέμενε στην Ελλάδα;
Μιλήσαμε με την οργάνωση Generation 2.0 και μας ενημέρωσαν ότι αφότου ψηφίστηκε ο νόμος για την ιθαγένεια το 2015, έχουν γίνει 63.332 αιτήσεις ιθαγένειας (μέχρι και τον Ιούνιο 2017) και από αυτούς, την έχουν λάβει ήδη οι μισοί -για την ακρίβεια, 33.371 Έλληνες δεύτερης γενιάς. Άλλοι τόσοι παραμένουν, όμως, αυτή τη στιγμή σε καθεστώς εκκρεμότητας. Κι εσύ το έχεις αντιμετωπίσει όλο αυτό.
Εγώ δεν περίμενα καν να πάρω ιθαγένεια. Εγώ περίμενα να πάρω μια άδεια διαμονής για να είμαι νόμιμος στη χώρα στην οποία γεννήθηκα. Είναι πολύ διαφορετικό, και αρκετά ψυχοφθόρα η διαδικασία όταν είσαι ένας νέος με όνειρα και δεν σε αφήνουν να τα πραγματοποιήσεις. Ζεις στη χώρα που έχεις γεννηθεί και φοβάσαι να μην σε απελάσουν ή υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθείς ξαφνικά στο κρατητήριο. Εγώ το έχω περάσει αυτό. Πέρασα οκτώ ώρες στο κρατητήριο, γιατί δεν είχα τα χαρτιά επάνω μου. Δεν είχα καν χαρτιά, εκτός από τη ληξιαρχική πράξη που βεβαιώνει ότι γεννήθηκα εδώ. Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Μπαίνεις βίαια σε μια διαδικασία για την οποία δεν είσαι ακόμα έτοιμος. Μπαίνεις στην αγορά εργασίας για να μαζέψεις ένσημα ώστε να μπορείς να ζεις στην Ελλάδα. Μετά, περνάς από συνέντευξη για να αποδείξεις ότι ξέρεις ελληνικά και την ιστορία της χώρας, πληρώνεις παράβολα και κρίνουν αν δικαιούσαι την ιθαγένεια. Ο νόμος του 2015 για την ιθαγένεια ήταν σίγουρα μια νίκη, χάρη στο κίνημα που έδωσε αγώνες και έκανε εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες.
Ένας άνθρωπος μεταναστευτικής καταγωγής δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ασκήσει διάφορα επαγγέλματα, όπως να γίνει φαρμακοποιός ή δικηγόρος. Ταξιδεύεις μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγώ δεν μπόρεσα να πάω σε τουρ με τους Imam Baildi στην Αμερική, γιατί είχα μόνο την άδεια διαμονής. Επίσης, δεν μπόρεσα να βγάλω δελτίο όταν έπαιζα ποδόσφαιρο.
Πριν δέκα χρόνια, ραπάρεις σε ένα κομμάτι του Φίλιππου Πλιάτσικα των Πυξ Λαξ και ακούμε για πρώτη φορά τη φωνή σου στα ραδιόφωνά μας. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Προέκυψε μέσω του Μάρκου [Κούμαρη], τραγουδιστή των Locomondo. Είχε συνεργαστεί σε αυτό τον δίσκο με τον Πλιάτσικα και ήξερε ότι έψαχνε έναν ράπερ και με πρότεινε.
Κατάφερες να ζεις από τη μουσική σου εδώ και δεκατρία χρόνια. Τέτοιες συνεργασίες με πιο εμπορικούς καλλιτέχνες, ήταν μια επιλογή που έκανες με γνώμονα αυτό στο μυαλό σου;
Η απόφαση είχε παρθεί πριν από τη συνεργασία μου με τον Φίλιππο. Έκανα ήδη μεροκάματα παίζοντας με μπάντες, είχα παίξει και στην ταινία Όμηρος [του Κ. Γιάνναρη] και αποταμίευα σιγά-σιγά. Νιώθω ότι ήμουν και τυχερός. Δεν έκανα τη συνεργασία με τον Πλιάτσικα τόσο για οικονομικούς λόγους όσο για να κάνω κάτι καινούριο. Δε θέλω να μένω στάσιμος. Θέλω συνεργασίες που θα μου ανοίγουν τους ορίζοντες και θα μου δίνουν κι άλλα εφόδια για να εκφράζομαι. Αυτό ήταν και είναι το σκεπτικό μου. Ο Πλιάτσικας είναι το πιο εμπορικό που θα μπορούσα να κάνω. Μου έχουν γίνει κι άλλες παρόμοιες προτάσεις, αλλά πολύ ευγενικά τους είπα «όχι» γιατί δεν με εξέφραζαν.
Τώρα, όμως, δεν σε ακούμε στα ραδιόφωνα. Εν τω μεταξύ, τον νέο δίσκο σου «Από τη Σκιά της Πόλης» τον δίνεις με το συμβολικό αντίτιμο των 5 ευρώ και κυρίως χέρι με χέρι, ώστε να γνωρίζεις και τον κόσμο που θέλει να σε ακούσει.
Ναι, μου γράφουνε στο facebook, συναντιόμαστε κάπου στο κέντρο, γνωριζόμαστε και μ’ αρέσει πολύ αυτή η σύνδεση. Δεν είναι για τα λεφτά. Λόγω εταιρειών, προωθητικών μηχανισμών κλπ., η μουσική και όλη η διαδικασία δημιουργίας έχει ευτελιστεί, αλλά η διαδικασία αυτή είναι ιερή για τον μουσικό που γράφει, κάνει σύνθεση, παραγωγή, περνάει ώρες στο στούντιο, και τελικά το cd του μπορεί να καταλήξει να γίνει σουβέρ για τον καφέ (γέλια).
Ο πρώτος μου δίσκος, που βγήκε από την εταιρεία EMI, είχε κάποια προώθηση. Ο τελευταίος, «Από τη Σκιά της Πόλης», είναι από μια ανεξάρτητη εταιρεία και δεν τον έστειλα σε ραδιόφωνα. Ίσως είναι και δικό μου λάθος, αλλά δεν έχω και πρόσβαση στους ραδιοφωνικούς παραγωγούς και τα playlists.
Χρησιμοποιείς τη μουσική σου κι αλλιώς όμως. Τραγούδησες στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, μετά από κάλεσμα του ΚΕΘΕΑ.
Αυτό ήταν μια εμπειρία ζωής. Έχω έναν φίλο, ο οποίος είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά, ξέμπλεξε και τώρα έχει γίνει και εμψυχωτής [σε θεραπευτικά προγράμματα]. Του είπα, «έλα να κάνουμε κάτι στις φυλακές» και το κάναμε. Παίξαμε σε φυλακισμένους τοξικομανείς. Περνάς την πύλη, αφήνεις την ταυτότητά σου και νιώθεις έστω και για λίγο το πώς είναι να μπαίνεις στη φυλακή. Ένα μικρό γεγονός που θυμάμαι από εκεί είναι το εξής: Καθυστερούσαμε λίγο στο στήσιμο των ηχείων και είχα αγχωθεί, γιατί νόμιζα ότι θα είχαμε πρόβλημα με την ώρα. Ήρθε τότε κάποιος φυλακισμένος και μου είπε: «Μη σε νοιάζει. Έχουμε πολύ χρόνο εμείς. Εδώ θα είμαστε, θα φύγουμε νομίζεις;». Μια περίεργη στιγμή… Σε αυτό το live, οι άνθρωποι από κάτω ήταν πιο εσωστρεφείς, ελάχιστοι χόρευαν, αλλά στο τέλος όλοι χειροκροτούσαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω καλά τις αντιδράσεις τους, γιατί παίρνουν φάρμακα… Αλλά η αποκάλυψη ήταν στο τέλος, όταν κάναμε έναν κύκλο για να πει ο καθένας τους πώς ένιωσε. Ήταν συγκινητικό. Μου έλεγαν ότι σηκώθηκαν από τις 6 το πρωί και περίμεναν πώς και πώς τη συναυλία και ότι τους έδωσε δύναμη. Ήταν ελπιδοφόρο όλο το κλίμα.
Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα δράση, για την οποία θέλουμε να μας μιλήσεις, είναι η διδασκαλία ραπ (έμμετρου λόγου) σε μαθητές των απομακρυσμένων νησιών της άγονης γραμμής. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Είναι ένα πρόγραμμα που λέγεται Άγονη Γραμμή Γόνιμη, μέσω του οποίου εδώ και έντεκα χρόνια, διδάσκονται διάφορες δεξιότητες στους μαθητές -μουσική, κινηματογράφος, κόμιξ, κουνγκ φου, κλπ. Τα τελευταία χρόνια έχει ενταχθεί και το ραπ. Έχω πάει στη Θηρασιά, στους Λειψούς και φέτος στην Αστυπάλαια. Τους έκανα μια ιστορική αναδρομή του hip hop και μετά ήρθαμε σε επαφή με τον έμμετρο λόγο, τις μαντινάδες και τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Βλέπεις τα παιδιά να ξεκλειδώνουν το μυαλό τους. Μετά τους δίνω λέξεις που ομοιοκαταληκτούν, για να φτιάξουν ένα κείμενο. Έγραψαν και δημιουργήσαμε ένα κομμάτι από τους στίχους των παιδιών με θέμα τη διαφορετικότητα. Τα παιδιά τα πήγαν υπέροχα, έγραψαν στιχάρες και στο τέλος το παρουσιάσαμε στους κατοίκους του νησιού. Πρόσφατα, είδα τυχαία μια μαθήτρια με τον μπαμπά της και ακόμα θυμόντουσαν πόσο ωραία ήταν. Είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία το να γίνεσαι μέρος τού μεγαλώματος των παιδιών και ελπίζεις να τη θυμούνται και αυτά.
