Με ανάρτηση στο facebook φίλος του Χρήστου Χούπα, του πατέρα της 28χρονης Ελπίδας η οποία έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη, στέκεται στο πλευρό του και απέναντι σε όσους του ασκούν κριτική.
«Ιεροεξεταστές και ανάλγητους καλλιεργητές του μίσους» χαρακτηρίζει στην ανάρτησή του αυτούς που επιτέθηκαν στον Χρήστο Χούπα επειδή σχολίασε με θετικό τρόπο τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τις οικογένειες των θυμάτων και τους τραυματίες του δυστυχήματος με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη.
«Αλήθεια βρε θλιβεροί ιεροεξεταστές, ανάλγητοι καλλιεργητές του μίσους, πόσο νομίζετε πως απέχετε από τον μέγα ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι, των αδερφών Καραμάζοφ, που πρόκρινε ως λύση το κάψιμο στην πυρά του Ιησού Χριστού, όταν κατάλαβε πως ο Υιός του Θεού του ήταν εμπόδιο στα σχέδιά του!» αναφέρει ο φίλος του πατέρα της Ελπίδας.
Στην ανάρτησή του περιγράφει μάλιστα πώς ο Χρήστος Χούπας «έκανε και θα κάνει δέκα δουλειές του ποδαριού, και όχι μόνο, για να μπορεί να σπουδάζει τα τρία παιδιά του στη Θεσσαλονίκη».
«Ούρλιαξε, φώναζε, ξέσπα φίλε Χρήστο και μην υποτάσσεις τον αβάστακτο πόνο σου και νόρμες των μικρονόων όποιας πολιτικής ή κομματικής απόχρωσης σε θέλει πιόνι τους» καταλήγει στην ανάρτησή του ο φίλος του πατέρα της Ελπίδας.
Η ανάρτηση για τον πατέρα της Ελπίδας:
Καλημέρα συνταξιδιώτες του Χάους
Εδώ και μέρες, όσες/οι έχουμε διάδραση εδώ στο FB ξέρετε πως απέχω των αναρτήσεων και των σχολίων, γιατί αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίσω τον θάνατο των 57 ανθρώπων, αλλά κυρίως να συμπαρασταθώ στο πένθος του παλιού και αδερφικού φίλου μου, του Χρήστου Χούπα, από την Αταλάντη.
Από χτες όμως οι κομματικές ύαινες και οι «ευαίσθητοι» της ιδεολογικής μονομέριας έβαλαν στο στόχο το Χρήστο!
Το χαροκαμένο Χρήστο που μες τον πόνο του μπορεί να κραυγάζει, να κλαίει, να παραλογίζεται, να λέει ό,τι θέλει και να παλεύει να δαμάσει τον αβάστακτο πόνο του αφανισμού του κοριτσιού του, της Ελπίδας του, χωρίς να υποτάσσει, φαντάζομαι, τα συναισθήματά του στη βάσανο πολιτικής ή κομματικής γραμμής, γιατί προφανώς για τον νοήμονα άνθρωπο ο πόνος και το δράμα του είναι ισχυρότεροι από τις κομματικές και ιδεολογικές επιταγές όσων είδαν τον θάνατο τόσων ανθρώπων ως ευκαιρία εν όψει των επικείμενων εκλογών.
Ο Χρήστος λοιπόν χτες, μες στο βαρύ πένθος του, δήλωσε κάπου πως τα κυβερνητικά μέτρα είναι βάλσαμο γι’ αυτόν και πιθανόν και για άλλους γονιούς παιδιών και συμπλήρωσε πως την κόρη μου όμως δεν πρόκειται να τη φέρει πίσω ούτε όλο το χρυσάφι του κόσμου».
Μόλις το άκουσαν αυτό οι «ευαίσθητοι» υπηρεσίας βγήκαν στο μεϊντάνι και με εκφράσεις υπάνθρωπων και κυνάνθρωπων ξεκίνησαν επίθεση καταγγελίας του για απόκλιση του επιτρεπόμενου πένθους του Χρήστου από τις κομματικές νόρμες και υβρίζοντας πολλές και πολλοί το Χρήστο που τόλμησε να ξεστομίσει κάτι θετικό για τα ενοχικά βοηθήματα ενός κράτους που είτε καταλαβαίνει πως τα σκ…σε στέλνοντας στο θάνατο τόσους ανθρώπους ή γιατί έτσι τους ορμήνεψαν οι ειδικοί της επικοινωνίας.
Αλήθεια βρε θλιβεροί ιεροεξεταστές, ανάλγητοι καλλιεργητές του μίσους, πόσο νομίζετε πως απέχετε από τον μέγα ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι, των αδερφών Καραμάζοφ, που πρόκρινε ως λύση το κάψιμο στην πυρά του Ιησού Χριστού όταν κατάλαβε πως ο Υιός του Θεού του ήταν εμπόδιο στα σχέδιά του!
Γι’ αυτό κι εγώ χωρίς την άδεια του Χρήστου θα σας μιλήσω για το Χρήστο σήμερα.
Ροκάς και μηχανόβιος, στα ύστερα χρόνια της νιότης του συναντήθηκε με την ήρεμη δύναμη, τη Μίνα του, και έχτισαν μια κοινή ζωή, με τα τρία παιδιά τους να είναι ή έγνοιά τους και η απόλυτη φροντίδα τους.
Μεγάλωσαν λοιπόν τρία παιδιά φοιτητές, κι ο Χρήστος, συνταξιούχος εδώ και μερικά χρόνια, έκανε και θα κάνει δέκα δουλειές του ποδαριού, και όχι μόνο, για να μπορεί να σπουδάζει τα τρία παιδιά του στη Θεσσαλονίκη: μελισσοκόμος, κηπουρός, μαραγκός κ.ο.κ. Θυμάμαι πως πριν 3-4 χρόνια έπεσε στον κήπο μου ένα θεόρατο δέντρο από ανεμοστρόβιλο, τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν ξέρει κάποιον Αλβανό εργάτη να έρθει να το κόψει. Κι ο Χρήστος μού απάντησε: «Γιατί, δεν σου κάνω εγώ ρε; Θα πληρώσω με τον τεμαχισμό του δέντρου σου μια βδομάδα τα Ιταλικά της Ελπίδας μου»!
Ανεβαίνοντας τακτικά στην Αταλάντη τον ψάχνω στο ισόγειο του σπιτιού του που το έχει σαν εργαστήρι, παλιό μαραγκούδικο του Μακρονησιώτη πατέρα του. Τον βρίσκω σπάνια και σπάνια απαντά στις κλήσεις μου, γιατί ο Χρήστος δουλεύει ατέλειωτες ώρες, για τα παιδιά του.
Κι έρχεται το ένοχο κράτος και δίνει ένα βοήθημα σε αυτούς τους ανθρώπους, και ο φίλος μου, αν και ενταγμένος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γι’ αυτό φαντάζομαι επέλεξε και ο κ. Τσίπρας μαζί με τον βουλευτή του νομού, τον κ. Σαρακιώτη, την παρουσία τους στην κηδεία της Ελπίδας, να τον τιμήσει, είχε την παρρησία να δηλώσει πως το βοήθημα είναι ένα κάποιο βάλσαμο!
Και αναλογιστείτε όλες/οι εσείς οι χολερικές/οι εισαγγελείς του Διαδικτύου με το χαμογελαστό σας πένθος ποιον άνθρωπο, ποιον πατέρα αποκαλείτε ελαφρά τη καρδία «πατέρα τέρας»!
Βρε άντε να κόψετε τη γλώσσα σας και τα δάκτυλά σας πριν απερίσκεπτα βγάλετε την καταδικαστική σας απόφαση την επόμενη φορά, λεχρίτες!
Αϊ σιχτίρ, μετρ του κυνισμού και απανθρωπίας, αυτή η απανθρωπιά σας μου θύμισε μια παλιά ιστορία του Εμφυλίου: Η θεία μου η Μαρία έχασε τον άντρα της στον Εμφύλιο, έμεινε χήρα με δύο μικρά παιδιά. Στα δίσεκτα χρόνια το κράτος αποφάσισε να δώσει ένα μηνιαίο βοήθημα σε αυτές τις χήρες. Πήγε στη θεία μου λοιπόν ο κομματικός ινστρούχτορας και της είπε να μη δεχτεί την ελεημοσύνη από τους μοναρχοφασίστες του Παπάγου. Του γύρισε θυμωμένη την πλάτη η θεία μου και του αποκρίθηκε: «Άφέντη μ’, να το κάμω, αλλά τα παιδάκια μ’ θα τα ταΐζεις εσύ;…
ΥΓ.: Ούρλιαξε, φώναζε, ξέσπα φίλε Χρήστο και μην υποτάσσεις τον αβάστακτο πόνο σου και νόρμες των μικρονόων όποιας πολιτικής ή κομματικής απόχρωσης σε θέλει πιόνι τους.
Ο φίλος της νιότης σου
