Οι στρατοδίκες έκαναν δεκτό τον ισχυρισμό τού Αρχιλοχία ότι η υπηρεσία την οποία αρνήθηκε δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του.

Συγκεκριμένα αθώος κρίθηκε από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης ο Aρχιλοχίας Ευαγγέλου Φώτη (ΥΠ) που κατηγορήθηκε ότι αρνήθηκε να εκτελέσει υπηρεσία στο κέντρο μεταναστών του Δερβενίου.

Είχε προηγηθεί, τον περασμένο Νοέμβριο, η αθώωση ενός ακόμη Yπολοχαγού που παραπέμφθηκε με την ίδια κατηγορία στο Στρατοδικείο.

Οι στρατοδίκες έκαναν δεκτό τον ισχυρισμό τού αρχιλοχία ότι η υπηρεσία την οποία αρνήθηκε δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του.

Ο ίδιος παραπέμφθηκε στα αρμόδια πειθαρχικά όργανα του Στρατού και τιμωρήθηκε, σε πρώτο βαθμό, με την ποινή της απόταξης. Η υπόθεσή του αναμένεται να κριθεί πειθαρχικά τις επόμενες μέρες και σε δεύτερο βαθμό.

Στο μεταξύ, έξω από το Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν το πρωί διαδηλωτές σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον αρχιλοχία και στο άκουσμα της αθωωτικής απόφασης ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

[blueskytv] [thema]

αν σήμερα, το 1982, καταργήθηκε η σχολική ποδιά. Το θέμα έφερε στο τραπέζι της Ελένης ο Τάσος Τεργιάκης, συνοδευόμενο από τη σχολική φωτογραφία της Ελένης Μενεγάκη μαζί με τον Γιώργο Λιάγκα. Οι δύο παρουσιαστές, όπως είναι γνωστό, ήταν συμμαθητές.

«Μόλις βλέπετε τον εαυτό μου σε αυτή την περιβόητη φωτογραφία, μαζί με τον Γιώργο Λιάγκα. Ο Λιάγκας είναι πάνω, ίδιος είναι!», είπε η Ελένη Μενεγάκη.

Στη συνέχεια, όταν η Νάνσυ Παραδεισανού επισήμανε πως το μεγάλο αγόρι του Γιώργου Λιάγκα και της Φαίης Σκορδά μοιάζει στον μπαμπά του και το μικρό στη μαμά του, η Ελένη σχολίασε: «Κοίτα πως τα καταφέρνουν κάποιοι να τα κάνουν όπως τα θέλουν, να τα έχουν μοιρασμένα ένα από εδώ κι ένα από εδώ».

Δείτε το βίντεο

[zappit]

Tο παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση του Σκοπιανού κλείνει, γράφει αρθρογράφος του αμερικάνικου δικτύου Bloomberg.

O Leonid Bershidsky επισημαίνει ότι η αναρρίχηση στην εξουσία της ΠΓΔΜ μιας φιλοδυτικής κυβέρνησης και οι φόβοι σε ΝΑΤΟ και ΕΕ για ανάμειξη της Ρωσίας στα Βαλκάνια μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια διευθέτηση του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής χώρας. Υπογραμμίζει, ωστόσο, ότι λόγω των αντιδράσεων μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης στις δύο χώρες η λύση δείχνει να απομακρύνεται.

Στο άρθρο του σημειώνει:

«Η ενισχυμένη αντίληψη μιας ρωσικής απειλής για τη Δύση θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον μια θετική συνέπεια: την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ. Αλλά το μαζικό συλλαλητήριο της Κυριακής στην Αθήνα με τουλάχιστον 140.000 ανθρώπους να διαδηλώνουν κατά της βούλησης, όπως φαίνεται, της ελληνικής κυβέρνησης για συμβιβασμό στο όνομα της «Μακεδονίας», δείχνουν ότι το ανοικτό εδώ και 26 χρόνια ζήτημα δεν πρόκειται να εξαφανιστεί.

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, η ΠΓΔΜ δεν έχει επίσημο όνομα, επειδή η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η βόρεια επαρχία της είναι η γνήσια Μακεδονία, το λίκνο της ελληνικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έλληνες και Βούλγαροι ιστορικοί έχουν από καιρό υποστηρίξει ότι ο πληθυσμός της ΠΓΔΜ – τα εδάφη της οποίας ήταν κατά καιρούς υπό βουλγαρικό έλεγχο- είναι ουσιαστικά Βούλγαροι με λίγα δικαιώματα στην αρχαία ελληνική κληρονομιά κι ότι ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, που επινόησαν το κυριλλικό αλφάβητο και είναι μέρος του Πανθέου των εθνικών ηρώων της Μακεδονίας είχαν Έλληνα πατέρα και Βουλγάρα μητέρα.

Στην ΠΓΔΜ, ωστόσο, η κυρίαρχη άποψη, που προωθήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξης της Γιουγκοσλαβίας του Γιόζιπ Τίτο και από κατοπινές εθνικιστικές κυβερνήσεις- είναι ότι η χώρα έχει διακριτή εθνική ταυτότητα και πλήρη δικαιώματα στο όνομα «Μακεδονία». Το αεροδρόμιο στην πρωτεύουσα Σκόπια φέρει το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ένα μεγαλόπρεπο άγαλμα στην κεντρική πλατεία της πόλης είναι γνωστό ότι τον αναπαριστά, αν και δεν υπάρχει ταμπέλα. Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος τιμώνται ως γηγενείς. Αυτές οι διεκδικήσεις έχουν αποτελέσει ουσιαστικό μέρος των κυβερνητικών προσπαθειών για το όνομα του έθνους, που αποσκοπούν στο να βάλουν την ΠΓΔΜ στο χάρτη ως τουριστικό προορισμό.

Η Βόρεια Ελλάδα, με μια τουριστική βιομηχανία που οικοδομήθηκε γύρω από τον Μέγα Αλέξανδρο, φέρει βαρέως τον ανταγωνισμό και πολιτικοί στην Αθήνα φοβούνται εδώ και καιρό ότι οι πολιτιστικές διεκδικήσεις θα οδηγήσουν σε εδαφικές. Ελλάδα και ΠΓΔΜ έχουν βάλει στα σύνορά τους ταμπέλες που γράφουν «Καλώς ήλθατε στη Μακεδονία». Η Ελλάδα έχει βάλει βέτο στις προσπάθειες της ΠΓΔΜ να μπει στην ΕΕ (από το 2005 είναι υποψήφιο μέλος) και στο ΝΑΤΟ απαιτώντας να αποσύρει πρώτα τις διεκδικήσεις της για το όνομα της Μακεδονίας.

Στην ΠΓΔΜ, η σημαντική πλειοψηφία θέλει να ενταχθεί η χώρα τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αλλά ο αριθμός τους συρρικνώνεται δραματικά αν απαιτηθεί αλλαγή του ονόματος για την ένταξη.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης Μάθιου Νίμιτς, που προσπαθεί από το 1994 να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της διαμάχης, αρχικά εκ μέρους της Αμερικανικής κυβέρνησης και μετά ως ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών για το ζήτημα, έχει υποστηρίξει ότι η επίλυση είναι θέμα συγχρονισμού. Και χάρις στις πρόσφατες ενέργειες του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας.

Από το 2014 που η Ρωσία προσήρτησε την Κριμαία από την Ουκρανία, υπάρχουν φόβοι ανάμειξης του Κρεμλίνου στα Βαλκάνια, παραδοσιακή σφαίρα ρωσικής επιρροής λόγω των ιστορικών δεσμών με τη Σερβία. Το φιλορωσικό αίσθημα παραμένει σήμερα υψηλό στη Σερβία και η νυν κυβέρνησή της προσπαθεί να το συμφιλιώσει με μια επιθυμία για ένταξη στην ΕΕ, όπως προσπάθησε να κάνει ανεπιτυχώς η τότε ουκρανική κυβέρνηση πριν το 2014. Εισαγγελείς στο Μαυροβούνιο κατηγόρησαν το Κρεμλίνο ότι κρύβεται πίσω από μια απόπειρα πραξικοπήματος τον Οκτώβριο του 2016, ώστε να εμποδίσει τη χώρα να μπει στο ΝΑΤΟ (πράγμα που έκανε πέρυσι). Κι η ρωσική παρουσία είναι από καιρό αισθητή στην ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με φακέλους των μυστικών υπηρεσιών της χώρας που διέρρευσαν πρόσφατα, το Κρεμλίνο προσπαθεί να διασπείρει προπαγάνδα και να προκαλέσει διχόνοια για να ωθήσει τη χώρα μακριά από το μονοπάτι που οδηγεί στη Δύση.

Αυτό άσκησε πίεση στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ να επιλύσουν το συντομότερο δυνατό το ζήτημα του ονόματος. Δεδομένης της θέσης της Ελλάδας ως κηδεμονευόμενης από την ΕΕ, ίσως να ανέμεναν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα ήταν πρόθυμος να αποδεχθεί τελικά έναν συμβιβασμό. Την ίδια ώρα η πΓΔΜ έχει από πέρυσι μια φιλοδυτική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ έχει υποσχεθεί ότι θα προωθήσει τις συνομιλίες για την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και κάπως να τα βρει με την Ελλάδα.

Ο συμβιβασμός που συζητείται έχει προταθεί ανεπιτυχώς παλαιότερα: Να δεχθεί η ΠΓΔΜ έναν επιθετικό προσδιιορισμό πριν το όνομα Μακεδονία, όπως «Άνω Μακεδονία», «Βόρεια Μακεδονία» ή «Νέα Μακεδονία». Αυτή τη φορά, ίσως, έχει μια πιθανότητα. Η ανάγκη του ΝΑΤΟ για επέκταση ώστε να αντιμετωπίσει τον Πούτιν δίνει ώθηση στην επέκταση της ΕΕ στα Βαλκάνια – κάτι που δεν θα ήταν προτεραιότητα σε άλλη περίπτωση.

Αυτό το παράθυρο ευκαιρίας, ωστόσο, έχει ένα ελάττωμα. Μολονότι η ελληνική κοινή γνώμη επέτρεψε παλαιότερα στον Τσίπρα να υποκύψει σε εξωτερικές πιέσεις, το να επιτρέψουν στη γειτονική χώρα να χρησιμοποιήσει το όνομα «Μακεδονία» υπό οποιοδήποτε πλαίσιο μπορεί να αποτελεί κόκκινη γραμμή. Σε τελική ανάλυση μια οικονομική πολιτική που υπαγορεύεται από τους πιστωτές είναι προσωρινή. Η Ελλάδα ίσως ανακτήσει φέτος πλήρη πρόσβαση στις διεθνείς χρηματαγορές μετά την περυσινή πώληση ομολόγων. Αλλά πολλοί Έλληνες, που ήδη νιώθουν ταπεινωμένοι από την πρόσφατη υποβάθμιση της εθνικής κυριαρχίας, εμφανίζονται ιδιαίτερα απρόθυμοι να επιτρέψουν μια μόνιμη παραχώρηση στην ΠΓΔΜ.

Η Νέα Δημοκρατία, το φιλελεύθερο κόμμα που προηγείται τώρα στις δημοσκοπήσεις, δεν είναι αντίθετη σ’ έναν συμβιβασμό με «επιθετικό προσδιορισμό», αλλά δεν πρόκειται να τον υπερψηφίσει μαζί με την κυβέρνηση Τσίπρα κι είναι πιθανόν ούτε το εθνικιστικό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό, να το κάνει. Η ισχυρή ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία – που έχει ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσική- υποστήριξε τις διαδηλώσεις. Υπάρχει ακόμη και το ενδεχόμενο κυβερνητικής κρίσης και πρόωρων εκλογών.

Υπό τέτοιες συνθήκες η αποδοχή ενός συμβιβασμού με τον Τσίπρα ίσως κρύβει παγίδες και για τον Ζάεφ. Τι θα γίνει αν η επόμενη ελληνική κυβέρνηση τον αντιστρέψει; Αν κλείσει το παράθυρο για μια συμφωνία κι ο Πούτιν κερδίσει μια αιφνιδιαστική παράταση στα Βαλκάνια, η ιστορία -αρχαία και σύγχρονη- θα καταφέρει άλλο ένα πλήγμα στο μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό εγχείρημα».

[bloomberg] [iefimerida]

Στον Γιώργο Αγγελόπουλο αναφέρθηκε μεταξύ άλλων ο Λευτέρης Πανταζής σε συνέντευξή του ενώ δεν διστάσει να προβλέψει και την… ημερομηνία λήξης του.

«Ένα θα του πω! Σε 6 μήνες δε θα τον ξέρει κανείς και δε θα ασχολείται κανείς μαζί του. Ό,τι είναι να κάνει, ας το κάνει πριν λήξει το 6μηνο», είπε ο τραγουδιστής στην κάμερα της εκπομπής «Όλα Καλά» μιλώντας για τον νικητή του Survivor.

Δείτε το βίντεο με όσα είπε ο Λευτέρης Πανταζής:

παΣτον απόηχο της ομιλίας του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε στον τηλεοπτικό σταθμό Star, όπου και επανήλθε στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής, λέγοντας ότι τα μέλη της αγαπούν κι αυτά την πατρίδα.

Συγκεκριμένα, ο μεγάλος συνθέτης δήλωσε ότι η πλατεία Συντάγματος έχει για εκείνον ιδιαίτερη, συμβολική και συναισθηματική αξία, λέγοντας ότι «το Σύνταγμα έχει πολύ στενή σχέση μαζί μου. Διαδήλωσα πρώτη φορά το 1943. […] Τότε που οι Γερμανοί θέλησαν να την δώσουν στους Βούλγαρους. Πρώτη φορά που οι Γερμανοί στην Ευρώπη είχαν δει δημόσια διαδήλωση. Δεν είχαν δει ποτέ. Αλλά το πληρώσαμε φοβερά με αίμα».

Όσον αφορά στις απειλές σε βάρος της ζωής του, ο μουσικοσυνθέτης και πρώην υπουργός και βουλευτής δηλώνει: «Κι άλλη φορά που οι Πυρήνες ήθελαν να με σκοτώσουν, βλέπεις εκείνο το παράθυρο εκεί;  Τους είπα “ανοίγω το παράθυρο για ευκολία, παρότι ήταν χειμώνας και θα πάθαινα γρίπη. “Πηγαίνετε στο ένα μέτρο για να με σκοτώσετε”. Είναι δειλοί αυτοί όλοι, όλη αυτή η γενιά δεν είναι όπως ήμασταν εμείς. Πονάγαμε πολύ την πατρίδα μας και σκοτωνόμασταν».

Σχετικά με την κριτική για την παρουσία της Χρυσής Αυγής, διερωτάται ο Μίκης Θεοδωράκης διερωτάται: «Η Χρυσή Αυγή ήταν 200-300. Όταν είναι ένα εκατομμύριο ο κόσμος τι σημασία έχει;» και επισημαίνει: «Θα μου πείτε… γιατί τη Χρυσή Αυγή που αγαπούν την πατρίδα; Ναι την αγαπούν αλλά με ένα τρόπο εριστικό. Είναι η πατρίδα και όλοι οι άλλοι είναι… Εγώ αγαπώ την πατρίδα μου γιατί αγαπάει όλες τις πατρίδες του κόσμου».

«Ο ελληνικός λαός είναι πιο υπεύθυνος από όλες τις κυβερνήσεις. Καμία κυβέρνηση από το 1944 μέχρι το 1992, που πάλι εγώ ως βουλευτής και υπουργός της Νέας Δημοκρατίας επέβαλα τον όρο “Mακεδονία” κι έγινε μετά δεκτό και από το συμβούλιο των αρχηγών. Πώς να δεχτούν αυτοί πως ένας παλιός κομμουνιστής, αριστερός είναι τόσο πατριώτης; Δεν καταλαβαίνουν όταν εμείς παλεύαμε με τον ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ήμασταν υπερπατριώτες» καταλήγει ο συνθέτης.

Η Αργυρώ Γιαννουδάκη γράφει γράμμα στην Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, με αφορμή το γεγονός ότι παραμένει εκτός λίστας των μη αναστρέψιμων ασθενειών η σκλήρυνση κατά πλάκας.   

Κυρία Υπουργέ Εργασίας, επειδή προφανώς δεν γνωρίζετε τι είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, θα σας βοηθήσω να μάθετε, μήπως και την επoμένη που θα πάτε στο γραφείο κόψετε την κακόγουστη πλάκα και κάνετε αυτό που πρέπει, την εντάξετε δηλαδή, στη σχετική λίστα.

Έχω το θλιβερό προνόμιο να έχω στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον δύο άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας, τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, επομένως αν μη τι άλλο έχω άποψη αν είναι βαριά και μη αναστρέψιμη ασθένεια.

Επειδή συνήθως είναι ευκολότερο να αντιληφθούμε μία κατάσταση αν μπούμε στη θέση του άλλου, γι αυτό αποφάσισα να σας γράψω μία φανταστική ιστορία.

«Μία φορά κι έναν καιρό ήταν λοιπόν, μία νέα κοπέλα η Έφη. Καταξιωμένη στο χώρο της, είχε ανέλθει γρήγορα επαγγελματικά. Όλα έβαιναν καλώς στη ζωή της έως εκείνη την αποφράδα μέρα… Ήταν αρκετά στρεσαρισμένη όταν έπεσε το βράδυ στο κρεβάτι και δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί, είχε ανάγκη να ξεκουραστεί. Στριφογύριζε αρκετή ώρα έως ότου τα καταφέρει.

Το πρωί άκουσε δύσθυμη το ξυπνητήρι άνοιξε τα μάτια της όμως δεν έβλεπε καλά. Το έψαξε με το χέρι της το έκλεισε και στη συνέχεια έτριψε τα μάτια της. Τα ξανάνοιξε, όμως η θολούρα παρέμενε.

Αποφάσισε να σηκωθεί γρήγορα να πάει στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο της ελαφρώς πανικοβλημένη. Ένιωθε τα πόδια της κάπως μουδιασμένα. Όπως όταν στραβοκοιμάσαι και κόβεις τη ροή του αίματος. Αυτό το απαίσιο συναίσθημα που ευτυχώς περνά μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνήθως, τώρα δεν έλεγε να περάσει.

Ψαχούλεψε τις παντόφλες της με τα πόδια της, όμως ήταν αδύνατον να τις βρει. Χρειάστηκε να κοιτάξει κάτω για να τις εντοπίσει. Τις φόρεσε όπως-όπως και με δυσκολία πήγε στο μπάνιο. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της σκουπίστηκε και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Το είδωλο της παρέμενε θολό, παρότι δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα με την όραση της έως τώρα.

Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει ανησυχία, όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν κατέβασε το εσώρουχο της και κάθισε στη λεκάνη της τουαλέτας, ένιωθε γεμάτη την κύστη της, όμως στην εντολή που έδινε ο εγκέφαλος να αδειάσει δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση.

Επέστρεψε στο δωμάτιο και πήρε να αρχίσει να ντύνεται. Παρατήρησε ότι δυσκολευόταν να κουμπώσει τα κουμπιά από το πουκάμισο, γιατί αυτό το περίεργο μούδιασμα ταλαιπωρούσε και τα χέρια της, σαν να είχε χάσει την αφή της.

Φόρεσε το παντελόνι της και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην παπουτσοθήκη. Έβγαλε τις ψηλές της γόβες και τις φόρεσε στα πόδια της. Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερε παρά να κάνει ελάχιστα βήματα. Έπεσε κάτω. Τα τακούνια είχαν καταστραφεί κουνούσαν. Πανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, τόσα λεφτά είχε δώσει…

Τις έβγαλε τις κράτησε στο χέρι της και έλεγξε τα τακούνια. Περίεργο. Δεν κουνιόταν καθόλου…

Διάλεξε ένα χαμηλό ζευγάρι δετά παπούτσια. Τα φόρεσε και προσπάθησε πολλές φορές να τα δέσει. Ήταν αδύνατον! Δεν αισθανόταν τα χέρια της, έβαλε τελικά κάτι μπαλαρίνες.

Αποφάσισε ότι η σύσκεψη που την περίμενε στη δουλειά έπρεπε να περιμένει. Το φρόνιμο θα ήταν να πάει στο νοσοκομείο.

Κάλεσε ένα ταξί και πανικοβλημένη κατευθύνθηκε στο νοσοκομείο.

Οι γιατροί μόλις τους μίλησε για τα συμπτώματα έδειξαν ανησυχία και αμέσως προχώρησαν στην εισαγωγή της. Εξετάσεις αίματος, μαγνητικές τομογραφίες και παρακέντηση στην σπονδυλική στήλη. Στην τελευταία ο νευρολόγος την προειδοποίησε ότι δεν έπρεπε να κουνηθεί καθόλου γιατί κινδύνευε να μείνει παράλυτη.

Την έβαλαν να καθίσει στο κρεβάτι και αφότου έσκυψε όσο πιο μπροστά μπορούσε, ένιωσε έναν οξύ αφόρητο πόνο από την βελόνα που διαπερνούσε τον μεσοσπονδύλιο δίσκο για να φτάσει στο μυελό.

Για το επόμενο 24ωρο έπρεπε να μείνει ακίνητη στο κρεβάτι. Έτσι κι έγινε υποφέροντας από απίστευτο πονοκέφαλο.

Παρότι, διάγνωση δεν υπήρξε, αποφασίστηκε άμεσα να της χορηγηθεί ενδοφλέβια κορτιζόνη.

Τον επόμενο ένα χρόνο έως ότου γινόταν η διάγνωση ότι έπασχε τελικά από σκλήρυνση κατά πλάκας, είχε ξεκινήσει τα αντικαταθλιπτικά και τίποτα πια δεν ήταν όπως πριν. Έπρεπε απλώς να μάθει να συνυπάρχει με μία ασθένεια, την οποία για να αντιμετωπίσει, έπρεπε από δω και πέρα τις μισές μέρες της ζωής της να νιώθει άρρωστη.

Σε αυτό οφειλόταν η αγωγή ιντερφερόνης που της πρότειναν. Μέρα παρά μέρα θα έπρεπε να πηγαίνει στο ψυγείο και να παίρνει το φιαλίδιο με το φάρμακο να το τοποθετεί στην αυτόματη πλαστική σύριγγα και να τρυπιέται κυκλικά, σε χέρια πόδια και κοιλιά. Η ένεση γινόταν το βράδυ και την επόμενη μέρα έτρεμε από το ρίγος που της προκαλούσε ο πυρετός και ο πόνος στα κόκαλα.

Τα μουδιάσματα όμως δεν υποχώρησαν μετά από ένα εξάμηνο, ο οργανισμός της δεν ανταποκρινόταν στη θεραπεία…

Ήδη ο προϊστάμενος της, είχε ζητήσει την αντικατάσταση της, αφού δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Λίγο καιρό αργότερα απολύθηκε.

Το μόνο που την ανακούφιζε ήταν αυτή η αναθεματισμένη κορτιζόνη. Τα μουδιάσματα υποχωρούσαν με την είσοδο της στην κυκλοφορία, μα ταυτόχρονα ένιωθε την καρδιά της να χτυπά σαν τρελή. Μία απίστευτη νευρικότητα και στρες την κατέβαλλαν. Είχε χάσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας.

Τα απλά καθημερινά πράγματα βαθμιαία μετατρέπονταν σε Γολγοθάς. Να πιάσει τα χάπια από το τραπέζι και να τα φέρει στο στόμα της, να σηκώσει το μπουκάλι με το κρύο νερό και να γεμίσει το ποτήρι, να μεταφέρει την κατσαρόλα με το φαγητό από την κουζίνα στον πάγκο. Τα χέρια και τα πόδια δεν υπάκουαν πια. Οι κινήσεις λιγόστεψαν και έγιναν πιο δύσκολες, ενεργοβόρες. Το να κάνει μπάνιο της προκαλούσε απίστευτη κόπωση, το να ανέβει μία σκάλα ήταν εφιάλτης και όσο ο καιρός ζέσταινε πέθαινε από εξάντληση.

Αρνήθηκε δύο χρόνια να κρατήσει μπαστούνι. Και όταν το αποφάσισε δεν άντεξε τα επίμονα βλέμματα της γειτονιάς. Είναι που ψυχολογικά είχε γίνει ράκος.

Εκείνο όμως που την σημάδεψε ήταν η τελευταία φορά που κόλλησε μια απλή ίωση. Έμεινε στο κρεβάτι καθηλωμένη επί 15 μέρες, ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί. Πώς να ξεχάσει ότι στην προσπάθεια της να φτάσει στο μπάνιο έπεσε και αδυνατώντας να σηκωθεί και λερώθηκε… Μεγαλύτερη αυτοταπείνωση δεν μπορούσε να φανταστεί.

Η παρέα της, είχε πάψει πια να είναι ευχάριστη. Κι ενώ είχε την ανάγκη των φίλων της, με την συμπεριφορά της τους απόδιωχνε μακριά της.

Το επόμενο καλοκαίρι δοκίμασε μία νέα θεραπεία, όταν εισήχθη στο νοσοκομείο σε έξαρση. Ο γιατρός αφού της χορήγησε ένα σχήμα κορτιζόνης της είπε ότι για τις επόμενες ημέρες έπρεπε να ξεκινήσει με 36 χάπια κορτιζόνης και σταδιακά να τα μειώνει…

Ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα. Όταν ολοκλήρωσε τη θεραπεία, διαπίστωσε ότι είχε εξαιρετικά συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα. Μετά από αιματολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε ότι είχε και διαβήτη….

Ο άνθρωπος που βρισκόταν συνεχώς δίπλα της όλο αυτό το διάστημα ήταν η μητέρα της, η οποία θα μπορούσε οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι είχε εξοντωθεί ψυχολογικά και σωματικά. Ένιωθε ότι δεν μπορεί να κάνει την κόρη της ευτυχισμένη και αυτό τη διέλυε, όμως δεν έπρεπε να το δείχνει.

Η Έφη περιμένει τη θεραπεία που θα δώσει τέλος στο βάσανο της. Έχοντας χάσει ένα μικρό ευτυχώς ποσοστό της περιφερειακής της όρασης. Διέκοψε τις θεραπείες και προσπαθεί να αποδεχτεί την κατάσταση της τρία χρόνια μετά.

Σε περιόδους έξαρσης της ασθένειας πηγαίνει στο νοσοκομείο και κάνει αγωγή με κορτιζόνη. Είναι πλέον 36 και σκέφτεται ότι θα ήθελε ένα παιδί με τον σύντροφο της. Όμως, ξέρει ότι μία εγκυμοσύνη μπορεί να σημάνει ραγδαία επιδείνωση της κατάσταση της. Είναι επίσης που σκέφτεται ότι ίσως υπάρχουν μέρες που δεν θα μπορεί να το σηκώσει αγκαλιά όταν εκείνο θα κλαίει για να το ταΐσει ή να το αλλάξει πάνα και η σκέψη την τρομάζει. Την τρομάζει η ζωή πια, την τρομάζουν τα απλά καθημερινά πράγματα, την τρομάζει πώς έχει αλλάξει.

Προσπαθεί να διαχειριστεί τον σε μόνιμη βάση θυμό με τον εαυτό της, για το ότι δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, όμως αντί να δείχνει την ευγνωμοσύνη της στη μητέρα και τον σύντροφο της που είναι κερί αναμμένο δίπλα της, γίνεται ολοένα και πιο απότομη απέναντι τους, λες και εκείνοι είναι που ευθύνονται για την κατάσταση της.

Είναι που πάντα ήταν δραστήρια και δεν αντέχει το στίγμα της αναπηρίας. Ντρέπεται να βγαίνει έξω από το σπίτι σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, με δρόμους, πεζοδρόμια ακατάλληλα, υπηρεσίες και καταστήματα που δεν της επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση και κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της.

Και σαν να μην έφτανε αυτό κάποιοι αποφάσισαν ότι η πολλαπλή σκλήρυνση της είναι ιάσιμη…»

Η πολλαπλή σκλήρυνση είναι μία ασθένεια, της οποίας τα συμπτώματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως επίσης και ο χρόνος διάγνωσης. Ο πατέρας μου πάσχει από το 1997 και διαγνώστηκε πριν από 3-4 χρόνια, αυτή τη στιγμή δύσκολα αυτοεξυπηρετείται μόνος του. Ο αδελφός μου νόσησε το 2010 και διαγνώστηκε περίπου 2 χρόνια μετά, παρότι η ασθένεια ξεκίνησε φοβερά επιθετικά, πλέον μπορεί να είναι απόλυτα λειτουργικός με εξαίρεση τις περιόδους που είναι σε έξαρση. Αμφότεροι είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την σκλήρυνση, γιατί γνωρίζουν ότι δεν είναι κάτι περαστικό.

Θα ήθελα να ευχηθώ σε όποιον πήρε την απόφαση να θέσει την ΣΚΠ εκτός λίστας και… στα δικά του, ιάσιμη είναι άλλωστε… αλλά δεν θα το κάνω ούτε για αστείο.

Θα ζητήσω απλώς να σεβαστείτε την κατάσταση των ασθενών και να πράξετε το αυτονόητο, κάνοντας το ελάχιστο για να διευκολύνετε τη ζωή τους.

[gazzetta]