Σε έναν κήπο άνθισε κάποτε μια αγριοτριανταφυλλιά. Οι διαβάτες συνήθιζαν να σταματούν για να απολαύσουν την ομορφιά της, όμως δεν μπορούσαν να ακούσουν τους γεμάτους απόγνωση αναστεναγμούς της. Εξίσου «κουφοί» ήταν και οι «γονείς» της, το ηλικιωμένο ζευγάρι που ήταν οι ιδιοκτήτες του κήπου και που κάποια στιγμή τους νίκησε ο χρόνος και έφυγαν από αυτόν τον κόσμο.
Δεν ήταν όμως κακοί άνθρωποι, όσο ζούσαν. Την αγάπη που πρόσφεραν κάποτε στα παιδιά τους, την έδιναν στη συνέχεια στα λουλούδια τους. Τα φρόντιζαν όλη μέρα, τα χάιδευαν, τους μιλούσαν και τους τραγουδούσαν. Ωστόσο στην άκρη αυτού του ευτυχισμένου παραδείσου η πίκρα και η απογοήτευση πότιζαν την αγριοτριανταφυλλιά. «Εγώ περισσεύω εδώ πέρα» έλεγε μέσα στους λυγμούς της. «Είμαι ταπεινή και άχρηστη. Γι’ αυτό άλλωστε ασχολούνται τόσο λίγο μαζί μου». Έτσι προσπαθούσε η έρμη να ψηλώσει περισσότερο, να ανθίσει περισσότερο, να ευωδιάσει περισσότερο, το παράδοξο όμως ήταν ότι οι προσπάθειές στέφονταν με όλο και μεγαλύτερη αποτυχία. Όσο πιο πολύ δυνάμωνε και ομόρφαινε, τόσο λιγότερο την πρόσεχαν και τη φρόντιζαν.
Ας έρθουμε όμως στο παρόν. Τα πάντα έχουν ερημώσει μετά το ύστατο ταξίδι των ηλικιωμένων και το μόνο λουλούδι που φαίνεται να αντέχει ακόμη είναι η αγριοτριανταφυλλιά μας. Τα κλαδιά της με τα λεία οδοντωτά φύλλα έχουν υψωθεί στα τρία μέτρα, τα ρόδινα άνθη της είναι χάρμα οφθαλμών και αναδίδουν μια ονειρεμένη ευωδία. «Τώρα πια είναι χαρούμενη», θα μου πείτε και θα αναστενάξετε ανακουφισμένοι. «Είναι η βασίλισσα του κήπου». Αυτό θεωρούσα κι εγώ, ας ακούσουμε όμως τι ξερνάει το στόμα των καινούριων συγκατοίκων της, που είναι μια συστάδα από ταπεινά χαμομηλάκια.
Δεν χρειάζεται να επιδείξουμε και μεγάλο ζήλο, η φωνή τους γεμάτη φθόνο και δηλητήριο αντιλαλεί παντού και μολύνει τον αέρα: «Πώς είσαι έτσι, άχρηστο φυτό; Δικαιολογημένα στέκεσαι εκεί στην άκρη μόνη σου. Ποιος θα βρεθεί να κάνει παρέα με σένα;, Ποιος θα σε εκτιμήσει; Όλοι μας ξέρουμε καλά ότι δεν αξίζεις τίποτα. Κοίταξέ μας εμάς, είμαστε όλα ίδια, μια παρέα. Με τα τρυφερά μας άνθη και το άρωμά μας έχουμε κατακλύσει τον κήπο. Οι άνθρωποι έρχονται συχνά πυκνά και μας μαζεύουν για να μας πάρουν μαζί τους, τόσο πολύτιμα είμαστε. Εσύ είσαι ένα μηδενικό, ένα αγκαθωτό πράγμα που δεν έχει λόγο ύπαρξης σε αυτόν τον πλανήτη».
Η μεγαλοστομία των χαμομηλιών δεν έχει όρια και η ταπείνωση και τα πλήγματα που δέχεται το λουλούδι μας δεν έχουν σταματημό. Φαντάζομαι ότι πιθανόν να έχετε θυμώσει με την κακομοίρα την αγριοτριανταφυλλιά. «Μα πώς δεν έχει τη δύναμη να αντιταχθεί; Θα μπορούσε πολύ εύκολα να τους βουλώσει το ποταπό στόμα τους προβάλλοντας αδιάσειστα επιχειρήματα για το ασύλληπτο κάλλος της, την εκπληκτική μοσχοβολιά της και τις άριστες φαρμακευτικές και καλλυντικές της ιδιότητες» σκέφτεστε.
Αυτή όμως στέκεται πικραμένη και μόνη, χωρίς καν να τα έχει διανοηθεί όλα αυτά. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της θεωρεί δεδομένη την ασημαντότητά της. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άνθρωποι που αναφωνούν «τι όμορφο λουλούδι!» ή που σταματούν για να τη θαυμάσουν, όμως μέσα της είναι βαθειά πεπεισμένη ότι υποκρίνονται είτε γιατί τη λυπούνται είτε γιατί θέλουν να την κοροϊδέψουν.
Κάθε βράδυ γυρίζουν στο μυαλό της τα λόγια των χαμομηλιών, θυμάται πόσο παραμελημένη ένιωθε και στο παρελθόν και εύχεται να είχε γεννηθεί κάτι άλλο, ακόμη και ένα ταπεινό χαμομηλάκι. Η αγαπημένη μας τριανταφυλλίτσα ποτέ δε συνειδητοποίησε ότι οι «γονείς» της βλέποντάς την τόσο εύρωστη, θεωρούσαν ότι δεν ήταν αναγκαίο να τη φροντίσουν όσο τα άλλα λουλούδια και βέβαια δεν της έχει περάσει ποτέ από το μυαλό της ότι όλοι οι εξευτελισμοί που δέχεται από τα χαμομήλια πηγάζουν από την ασίγαστη ζήλια τους.
Αν και δεν το υποψιάζεται κάποιος με την πρώτη ματιά, η πληγωμένη μας τριανταφυλλίτσα έχει αρχίσει σταδιακά να ξεραίνεται. Η θλίψη τη συρρικνώνει και η μελίγκρα σιγά σιγά της ρουφάει τους ζωτικούς χυμούς της. Άραγε θα τα αντιληφθεί όλα αυτά προτού καταλήξει ένα ξεραμένο κουφάρι που θα φύγει από τη ζωή βαθύτατα δηλητηριασμένο και απογοητευμένο;
Πιθανολογώ ότι τόση ώρα αναρωτιέστε για το λόγο της ενασχόλησής μου με ένα φυτό. «Εδώ καράβια χάνονται κι εσύ ασχολείσαι με τριανταφυλλιές», ακούω κάποιους από εσάς να μου λέτε.. Όμως αυτό που συμβαίνει με την αγριοτριανταφυλλιά συμβαίνει πολλές φορές και με εμάς τους ανθρώπους. Αφήνουμε να μας καταδυναστεύουν τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας και επιπλέον κάνουμε και το χατίρι στους ζηλόφθονους επικριτές μας να τους πιστέψουμε, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να αμφισβητούμε ή ακόμη και να αγνοούμε τη μοναδικότητα και την αξία μας.
Άραγε θα εκτιμήσουμε τον εαυτό μας και θα πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και τις ικανότητές μας ή θα ξεραθούμε κι εμείς και θα μας φάει το σαράκι της ματαίωσης και της πικρίας;
Πηγή: enallaktikidrasi
