To κλισέ που λέμε όλοι αναφερόμενοι στη σημασία του χιούμορ είναι πως το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό για τη ζωή ενός ανθρώπου, γιατί τον κάνει να ξεχνιέται, βελτιώνει τη διάθεσή του, κτλ. Με αυτόν τον τρόπο όμως είναι σαν να μπερδεύουμε το χιούμορ με το άμεσο αποτέλεσμά του, το γέλιο.

γράφει ο Νίκος Σταματίνης

Στην πραγματικότητα, το χιούμορ είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από το ‘πράγμα που σε κάνει να γελάς’. Έχει συγκεκριμένο πολιτισμικο context, δημιουργείται υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και ιστορικές περιστάσεις, αλλάζει με την πορεία των χρόνων, πολιτικολογεί και κοινωνικοποιεί. Συνήθως, αυτοί που μοιράζονται μια κοινή αίσθηση του χιούμορ, μοιράζονται γενικότερα και μια κοινή αισθητική. Κοινό χιούμορ πολλές φορές σημαίνει και κοινή υποκουλτούρα.

Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που να συμβολίζει όλα όσα σημαίνει το mainstream χιούμορ στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, αυτός είναι ο Μάρκος Σεφερλής. Πρωτοεμφανίζεται στην κρατική τηλεόραση το 1988. Η πρώτη του επιτυχία έρχεται τον χειμώνα του 1997-1998 στην κωμωδία ‘ΣΟΥΙΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ’. Έκτοτε συνεχίζει να γεμίζει θέατρα, να δουλεύει ασταμάτητα αναλαμβάνοντας, από ένα σημείο και μετά, τα πάντα στις παραστάσεις του. To περίεργο με την υπόθεση του Μάρκου Σεφερλή είναι ότι συνεχίζει να είναι relevant μετά από δύο δεκαετίες χωρίς να έχει αλλάξει καθόλου τη δομή του χιούμορ που παρουσιάζει.

Έτσι, σε μια εποχή που νέες μορφές χιούμορ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους με πολύ δειλά βήματα στην Ελλάδα (youtubers, stand-up comedians, awkward humor, memes), o Σεφερλής συνεχίζει να έχει επιτυχία ακολουθώντας ένα αν μη τι άλλο παλαιού τύπου χιούμορ, όντας ουσιαστικά ο τελευταίος εν ενεργεία Έλληνας που κάνει επιθεώρηση πετυχημένα. Θεωρητικά, το είδος κωμωδίας που κάνει ο Σεφερλής είναι η κωμωδία χαρακτήρων. Σατιρίζει γνωστές περσόνες και μετά από λίγο ανθρωπότυπους της ελληνικής κοινωνίας.

Στις παραστάσεις του Σεφερλή, που κρατάνε πραγματικά πολλή ώρα, υπάρχουν συνήθως 4-5 νούμερα, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν απλά ένα διαφορετικό σκηνικό για την παραγωγή ακριβώς του ίδιου τύπου χιούμορ.  Ο Σεφερλής συνήθως παριστάνει τους ανθρώπους ουσιαστικά του κοινού του, τραβηγμένους στην υπερβολή, προκειμένου να επιτευχθεί το κωμικό αποτέλεσμα. Το χιουμοριστικό μήνυμα, άλλωστε, έχει πάντα μέσα του έναν ενδείκτη ότι είναι κωμικό, κάτι δηλαδή που δείχνει ότι η πρόθεση του μηνύματος είναι χιουμοριστική. Η περούκα, το μουστάκι, το λαδωμένο φανελάκι του χαρακτήρα του τού δίνουν, λοιπόν, την ευκαιρία για την παραγωγή ενός χιούμορ που δεν είναι απλά ‘γυμνασιακό’ όπως συνηθίζαμε να λέμε, αλλά τελικά έντονα σεξιστικό και  πολλές φορές ρατσιστικό.

Οι γυναίκες στις παραστάσεις του Σεφερλή είναι δύο ειδών: α)αυτές που εμείς οι λευκοί straight άντρες παίρνουμε μάτι, οι ‘σεξουαλικά ενεργές’, και β) εκείνες που κακομεταχειριζόμαστε, ακριβώς επειδή έχουν παραπανίσια κιλά ή μεγαλύτερη ηλικία. Σε μια σειρά παραστάσεων ο Σεφερλής δείχνει αυτή την αντίθεση. Οι χαρακτήρες του Σεφερλή, όταν βλέπουν όμορφες γυναίκες, τις παρενοχλούν -συχνά όχι μόνο λεκτικά- κάνοντας συνεχώς σχόλια για το πόσους έχουν πάρει ή πώς θα τις πάρει ο ίδιος μετά, γιατί αν μια γυναίκα είναι σεξουαλικά ενεργή, ε, είναι ενεργή για όλους σύμφωνα με το γνωστό σκεπτικό-βάση τoυ rape-culture.

Θυμάμαι μάλιστα και τηλεοπτικά ότι, στη σειρά ‘Κορίτσια ο Μάρκουλης’, ο Σεφερλής ως Μάρκουλης, σε ζώνη prime-time ενός μεγάλου καναλιού της ελληνικής τηλεόρασης, απλά στρίμωχνε μια ηθοποιό της σειράς την οποία είχε αποκλείσει στο ασανσέρ αλλάζοντας ορόφους, προκειμένου να τη χαϊδεύει και να τη φιλάει. Προφανώς, για να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του χαρακτήρα του, φόρεσε στην ηθοποιό mini φόρεμα και τιραντάκι. Σκεφτείτε στο σημείο αυτό αν θα υπήρχε κωμικό αποτέλεσμα σε περίπτωση που η ηθοποιός φορούσε οτιδήποτε ‘σεμνό’.  Άλλοι καιροί θα πει κανείς, τότενές που κοιμόμαστάνε με ανοιχτά παράθυρα και στριμώχναμε στο ασανσέρ γυναίκες και δεν μας έλεγε τίποτα και κανείς. Αθώα χρόνια για να είσαι άντρας. Πριν τα #me_too και όλα αυτά τα μαραφέτια.

Τα αστεία στις επιθεωρήσεις του Σεφερλή δεν είναι φυσικά μόνο σεξιστικά. Ο ίδιος έχει υπάρξει άπειρες φορές ρατσιστής απέναντι σε μετανάστες, ομοφοβικός, ενώ συνηθίζει να κοροϊδεύει ανθρώπους για την ηλικία τους, τη μύτη τους, το ύψος τους, τα κιλά τους. Αυτή, άλλωστε, είναι η βάση οποιασδήποτε από τις παραστάσεις του. Σε ένα από τα σκετς του στην παράσταση ‘Μάγος του Ροζ’, στο οποίο παρουσιάζεται ο διάλογος μιας δημοσιογράφου με έναν μετανάστη ονόματι Ραφίκ, υπάρχει το εξής κομμάτι:

“-Και πως τα βγάζεις πέρα;

-Δουλειά, πολλή δουλειά. Από τότε που ήρθα στο Ελλάδα όλο δουλειά. Θυμάμαι πρώτο μου δουλειά ταχυδακτυλουργό.

-Δηλαδή τι έκανες;

-Εξαφάνιζα σήμερα κασετόφωνο από ένα αυτοκίνητο στην Κυψέλη και το εμφάνιζα δυό μέρες μετά σε πάγκο στο Μοναστηράκι”

Πρόκειται για ένα πραγματικά ελάχιστο δείγμα του τρόπου με τον οποίο κάνει κωμωδία ο Σεφερλής. Με τους χαρακτήρες του στήνει ένα ‘Εμείς’, το οποίο κανονικοποιεί, το παρουσιάζει ως νορμάλ. Την ίδια στιγμή, θέτει στο στόχαστρό του οτιδήποτε δεν χωράει σε αυτό: οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι μετανάστες. Ο ίδιος ο Σεφερλής και οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες του είναι οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, οι νορμάλ, αυτοί που, ντάξει, μπορείς να κοροϊδέψεις και λίγο, αλλά πάντα ανέξοδα. Εκείνοι που πραγματικά θα υποφέρουν είναι όσοι τους περιτριγυρίζουν. Το χιούμορ είπαμε στην αρχή πως δεν λειτουργεί απλά ως πρόκληση γέλιου. Είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο. Το συγκεκριμένο χιούμορ αναπαράγει στερεότυπα και προκαταλήψεις χτισμένες πάνω στην αρνητική αξιολόγηση.

 Ο Σεφερλής δεν είναι τόσο εύπεπτος μόνο επειδή κάνει χαζά λογοπαίγνια ή επειδή βάζει τον Καπετάνιο να κάνει το κόλπο με τη γλώσσα, είναι τόσο εύπεπτος και τόσο επιτυχημένος επειδή δεν χρειάζεται να εξηγήσει τίποτα από όσα λέει

Στηρίζεται σε στερεότυπα και προκαταλήψεις πολύ βαθιά χωμένες στην κυριαρχική κουλτούρα. Κανείς δε θα γέλαγε με το αστείο για τον Ραφίκ, αν δεν υπήρχε η προϋποθετημένη και σταθερή αναπαράσταση του μετανάστη ως εγκληματία. Κανείς δε θα γέλαγε με τα αστειάκια παρενόχλησης γυναικών, αν αυτές δεν ήταν ντυμένες με mini, οπότε κατά το κοινώς λεγόμενο “were asking for it”. Κάθε είδους χιούμορ προϋποθέτει και τον δέκτη, αυτόν που θα το αποκωδικοποιήσει με βάση προϋπάρχουσες γνώσεις και ένα κοινό πολιτισμικό συγκείμενο. Επομένως, όταν λέει κανείς ότι ‘ο Σεφερλής είναι ο κωμικός που μας ταιριάζει δεν πετάει κλισέ πυροτέχνημα. Είναι η αλήθεια ότι χιούμορ του είναι αυτό που θα ακούσεις πιο συχνά σε καφετέριες, ταξί, μπαρ, στο γραφείο.

Κάπου εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα περί ‘ελευθερίας στη σάτιρα’. Κανείς δεν θα αρνηθεί το δικαίωμα στον Σεφερλή να κάνει το χιούμορ που κάνει. Κανείς δε θα αφαιρέσει επίσης σε κανέναν το δικαίωμα να γελάει με ό,τι θέλει. Η ανάγνωση όμως μιας κωμωδίας με όρους χρήσης ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου είναι απλά ένα κομμάτι κριτικής σε ένα έργο, κριτικής που μοιάζει καταπιεστική για κωμικούς που μέχρι σήμερα είχαν συνηθίσει να κάνουν κωμωδία βρίσκοντας εύκολους στόχους, συνομιλώντας με το κοινό τους με τον πιο ‘ασφαλη’ τρόπο, τα στερεότυπα. Το χιούμορ, λοιπόν, του Σεφερλή δεν είναι μόνο κακό επειδή είναι κιτς, είναι κακό επειδή αναπαράγει τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Και το κάνει ‘επιτυχημένα’, με δεδομένο ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει όντως υποκριτικό ταλέντο.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να του απαγορεύσει κανείς να κάνει παραστάσεις. Προφανώς. Παρόλα αυτά, εύχομαι ότι κάπου στο όχι τόσο μακρινό 2040 κάποιος Έλληνας φοιτητής σε μια έρευνα για την πολιτισμική πτυχή του χιούμορ θα ανοίξει βαριεστημένα κάποιο αρχειακό υλικό από παραστάσεις του Σεφερλή και θα μείνει έκπληκτος όταν δει το ‘2018’, ότι δηλαδή τόσο πρόσφατα σε αυτόν οι άνθρωποι στην Ελλάδα γελούσαν ακόμα με αυτά τα πράγματα.

Μέχρι τότε εμείς θα ζούμε με την απογοήτευση του ηττημένου. Πράγματι, ο Σεφερλής γεμίζει τα θέατρα στα οποία παίζει. Πράγματι, ήταν πολύ καλός ο νεαρός stand-up comedian που είδαμε ένα βράδυ Τρίτης στο υπόγειο της Crust, αλλά παραήταν καλός για να τον ξαναδούμε οπουδήποτε αλλού. Δεν κάνει και αστεία με πεθερές. Ποιος να ασχοληθεί μαζί του; Πράγματι, επίσης, ο Σεφερλής έχει κάθε δικαίωμα να απαντάει στην κριτική που του κάνουμε με ένα απλό ‘με αγαπάει ο κόσμος’. Εδώ που τα λέμε, δυστυχώς τον αγαπάει.

Πηγή: oneman

Στα μέσα Σεπτεμβρίου, στην Τουρκία την απονομή του τίτλου του νικητή Ράλι Τουρκίας, ενός από τους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αυτοκινήτου (World Rally Championship-WRC), έκανε με περηφάνια ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ενδεικτικό της σημασίας που προσδίδει η πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας στη διοργάνωση, στην οποία επέστρεψε μετά οκτώ χρόνια. Την ίδια ώρα, η Ελλάδα χάνει ένα από τα διεθνή σύμβολά της με τα οποία έγινε γνωστή σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου τις προηγούμενες δεκαετίες: το Ράλι Ακρόπολις.

Εντυπωσιακά τηλεοπτικά πλάνα από την ελληνική ύπαιθρο, μοναδικά στον κόσμο, που διαφήμισαν το ελληνικό τουριστικό προϊόν, ενώ παράλληλα έφερναν έσοδα εκατομμυρίων από τους χιλιάδες aficionados του μηχανοκίνητου αθλητισμού που γέμιζαν τις ελληνικές βουνοπλαγιές στις ειδικές διαδρομές αλλά και τις πολυμελείς αγωνιστικές ομάδες. «Ο,τι είναι το γκραν πρι του Μονακό για τη Formula 1, ήταν το Ράλι Ακρόπολις για το παγκόσμιο πρωτάθλημα αυτοκίνητου», εξηγούν στην «Κ» βετεράνοι οδηγοί αγώνων με πολλές διεθνείς συμμετοχές.

Για πρώτη φορά μετά 67 χρόνια, το 2019 ο διάσημος αυτός παγκοσμίως αγώνας αυτοκίνητου δεν θα πραγματοποιηθεί. Εχοντας ξεπέσει κυριολεκτικά το 2014, από ένας εκ των σημαντικότερων αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αυτοκινήτου (World Rally Championship-WRC) σε περιφερειακό αγώνα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (European Rally Championship-ERC), φέτος αποβλήθηκε και από αυτό. Οι λόγοι είναι πολλοί και περιλαμβάνουν, ανάλογα με το ποια πλευρά τους απαριθμεί, τη διαχρονική απουσία ευκρινούς και ουσιαστικής στήριξης από την πολιτεία, οικονομικές δυσχέρειες και ασυνεπή εξόφληση υποχρεώσεων προς την Παγκόσμια Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA), φθίνουσα στήριξη από χορηγούς, ολοένα και χειρότερες διοργανώσεις τα τελευταία έτη που απομάκρυναν αγωνιζομένους και κυρίως υποστηρικτές και απουσία μιας προβεβλημένης προσωπικότητας που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τόσο οικονομικούς πόρους όσο και πολιτική στήριξη.

Εναν συνομιλητή δηλαδή της διεθνούς ομοσπονδίας αλλά και των κατά καιρούς εκπροσώπων ή δικαιοχρηστών της, όπως είναι τα τελευταία έτη το Eurosport. Οι διεθνείς ομοσπονδίες, οι οποίες δέχονται μεγάλες πιέσεις από πολλές χώρες που θέλουν να περιληφθούν σε αυτές τις διοργανώσεις, δεν έχουν μεγάλη υπομονή όταν «ταλαιπωρούνται» με ασυνεπείς πληρωμές και χαοτικές επικοινωνίες, εξηγούν κύκλοι της ελληνικής διοργάνωσης με αρκετές δεκαετίες εμπειρίας. Ακόμα και έτσι, όμως, στην Ελλάδα δόθηκαν πολλές ευκαιρίες, συμπληρώνουν. Και αυτό διότι το Ράλι Ακρόπολις είναι εμβληματικό και γεμάτο προκλήσεις λόγω της μορφολογίας του ελληνικού εδάφους. Πολλές είναι οι ομάδες που διαφήμιζαν ιδιαίτερα τις διακρίσεις τους στα ελληνικά χώματα, ακριβώς διότι εδώ γινόταν το ισοδύναμο του Μονακό της Formula 1 για το WRC. Αλλά φευ, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα σκήπτρο του χώρου που οι παλαιότεροι είχαν κερδίσει.

Και επειδή πολλοί μπορεί να εικάζουν πως απαιτούνται δαπάνες εκατομμυρίων, αξίζει να αναφερθεί ότι σύμφωνα με έρευνα της «K» το συνολικό κόστος της διοργάνωσης είναι της τάξεως του 1 εκατ. ευρώ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και πλησιέστερα στις 600.000 με 700.000 ευρώ για το Ευρωπαϊκό. Η χρηματοδότηση αυτών των διοργανώσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό βασίζεται τις περισσότερες φορές στην έμμεση ή άμεση κρατική στήριξη. Είτε χρηματοδοτείται όπως και παλιά στην Ελλάδα (ΕΟΤ) απευθείας από το κράτος είτε μέσω εταιρειών δημοσίου συμφέροντος που παροτρύνονται να αναλάβουν ως χορηγοί. Οπως ακριβώς γίνεται στην Πολωνία που από το 2014 έχει πάρει τη θέση της Ελλάδας στο WRC και το ράλι της χορηγείται από τα κρατικά διυλιστήρια.

Αποθαρρυντικά γεγονότα

Στην Ελλάδα υπάρχουν πρόθυμοι χορηγοί που τα τελευταία χρόνια σήκωσαν αυτό το βάρος όπως η EKO και η Seajets. Ομως υπήρξαν εύλογα παράπονα για την ποιότητα των διοργανώσεων και διασφαλίσεις που δεν ήταν δυνατό να δοθούν, γεγονότα που αποθάρρυναν ακόμα και κάποιους από τους αφοσιωμένους χορηγούς, λένε όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Το Ράλι Ακρόπολις ξεκίνησε να διοργανώνεται από την ΕΛΠΑ το 1951 και το 1953 έγινε διεθνής αγώνας που έφτασε το 1956 να συμπεριλαμβάνεται στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και από το 1993 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα οδηγών και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατασκευαστών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι. Η FIA είχε χρίσει την ΕΛΠΑ διοργανωτή-εκπρόσωπό της στην Ελλάδα, αλλά σταδιακά η διοργάνωση έπρεπε να περάσει σε εθνική ομοσπονδία όπως γινόταν ήδη διεθνώς, ενώ παράλληλα η ΕΛΠΑ άρχισε να μετεξελίσσεται από λέσχη σε αμιγώς εταιρεία οδικής βοήθειας. Η Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού Ελλάδας (ΟΜΑΕ) έχει αναγνωριστεί από τη γ.γ. Αθλητισμού και έχει τεθεί επισήμως επικεφαλής του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Ελλάδα με νόμο στις αρχές του 2013. Εως τότε τη διοργάνωση ανέλαβαν για λογαριασμό της ΕΛΠΑ και μέχρι ν’ αναλάβει η ομοσπονδία ιδιωτικές εταιρείες. Τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, η διοργάνωση έφτασε στο αποκορύφωμά της με την Ελλάδα να εισάγει τον θεσμό των υπερειδικών διαδρομών και μία από αυτές να λαμβάνει χώρα στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο.

H OMAE, μετά την προ ολίγων ημερών απομάκρυνση της χώρας από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, σε σχετική ανακοίνωσή της χαρακτηρίζει το 2019 «έτος ανασύνταξης για το Ράλι Ακρόπολις, καθώς η ΟΜΑΕ από κοινού με το Eurosport κατέληξαν στην απόφαση να μη διεξαχθεί ο αγώνας την επόμενη χρονιά. Η απόφαση είναι αποτέλεσμα της επιτακτικής, πλέον, ανάγκης να τεθούν υγιείς –οικονομικές και θεσμικές– βάσεις για το Ράλι Ακρόπολις, ώστε το 2020 να επιστρέψει στο πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλι». Στον χώρο του ράλι αυτοκινήτων, όμως, σχεδόν κανείς δεν πιστεύει πως αυτό θα είναι δυνατό, αν μη τι άλλο, λόγω του μεγάλου αριθμού άλλων χωρών που επιδιώκουν το ίδιο.

Πηγή: kathimerini

Για το κλίμα τρομοκρατίας που βιώνει η ίδια και οι Έλληνες της μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο μίλησε η αδελφή του Κωνσταντίνου Κατσίφα, Ερμιόνη, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.

«Ξανασκοτώνουν τον αδελφό μου! Είναι ύβρις. Δηλαδή με τον νεκρό αδελφό μου να συνεχίζουν αυτό! Μέχρι και οι αρχαίοι Έλληνες θάβανε τους εχθρούς τους με τιμές, τους Πέρσες!», λέει χαρακτηριστικά, αναφερόμενη στο γεγονός ότι η αλβανική εισαγγελία ζήτησε εξηγήσεις για την κάλυψη των εξόδων της κηδείας του αδερφού της από τον Δήμο Δρόπολης.

Για το κλίμα τρομοκρατίας που υπάρχει στην περιοχή είπε: «Ότι υπάρχει στο χωριό κλίμα τρομοκρατίας, φόβου και όλα αυτά υπάρχει και οι άνθρωποι φοβούνται πολύ. Οι γονείς μου είναι πολύ σοκαρισμένοι και φοβισμένοι με όλα αυτά. Είχαμε ακούσει και πυροβολισμούς απέναντι από το σπίτι, ένα βράδυ μετά την κηδεία. Υπάρχει ηλεκτροδότηση, διακοπή ρεύματος, δωδεκάωρες διακοπές ρεύματος. Είναι σαν να ζούμε μια εμπόλεμη κατάσταση με αυτή τη χώρα. Θέλουν Ευρώπη; Δεν το νομίζω! Θέλουν τη μεγάλη Αλβανία; Ίσως! Μάλλον! Γιατί εγώ αυτό βλέπω, ότι ίσως θέλουν πόλεμο», λέει η Ερμιόνη Κατσίφα.

Στον ΑΝΤ1 μίλησε και ο δημοσιογράφος του Himara.gr, Φώτης Φράγκος, λέγοντας πως «μετά τη δολοφονία Κατσίφα απ’ ότι βλέπουμε οι αλβανικές αρχές έχουν επιστρατεύσει κάποιες μορφές τρομοκρατίας εναντίον των κατοίκων της ελληνικής μειονότητας. Ψάχνουν για κάποια φαντάσματα, όπως είναι κάποιες εθνικιστικές οργανώσεις, που πιστεύουν ότι υπάρχουν στους κόλπους της ελληνικής μειονότητας, πράγμα που δεν ισχύει».

Με μια φωτογραφία που τη δείχνει χτυπημένη στο πρόσωπο και την εξομολόγηση για τη δική της κακοποίηση, η Τζένη Χειλουδάκη έστειλε σήμερα το δικό της μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα, ο γραφίστας-φωτογράφος Μάνος Ευχετζής με την make up artist Ελένη Κοτσυφάκη δημιούργησαν μία σειρά από πορτρέτα κακοποιημένων γυναικών, καθώς και ένα βίντεο.

Στο πρότζεκτ συμμετείχαν 12 διαφορετικές γυναίκες από την Κρήτη, διαφόρων ηλικιών, μεταξύ αυτών και η Τζένη Χειλουδάκη.

«Στην Ελλάδα η βία κατά των γυναικών ουδόλως φαίνεται να εξαλείφεται, εάν κρίνει κανείς από τον αριθμό και μόνο των περιστατικών που χειρίστηκε ο Σύνδεσμος για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ).

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα στοιχεία δείχνουν ότι μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, ενώ το 80% των θυμάτων εμπορίας στην ΕΕ είναι γυναίκες.

Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της.

Μία στις πέντε θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.

Το 40% με 50% των γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας».

Σήμερα Κυριακή 25 Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας των Γυναικών και επειδή δεν θέλουμε πια καμία γυναίκα να είναι μόνη και απροστάτευτη απέναντι στη βία γινόμαστε μια μεγάλη ομάδα, δημιουργούμε μέσο της εικόνας μία καμπάνια, επιδιώκοντας να προκαλέσουμε ηλεκτροσόκ. Να καταστήσουμε σαφές τι σημαίνει έμφυλη βία και ότι πρέπει να καταγγέλλεται».

Τζένη Χειλουδάκη: Με άρπαξαν, τρεις άντρες, τρεις μέρες με βίαζαν, με πέταξαν άδεια σε ένα σοκάκι

«Αργά τη νύχτα με άρπαξαν, εκεί στα 18 μου, 3 άντρες τέρατα…..με χτύπησαν, σακάτεψαν το σώμα,την ψυχή και το πνεύμα μου.

3 άντρες με άρπαξαν, 3 μέρες με βίαζαν, με πέταξαν άδεια σε ένα σοκάκι και μου είπαν αν μιλήσω θα με σκοτώσουν.

Μαζεψα τα κομμάτια μου και έπεσα στην αγκαλιά της μάνας μου, που ήταν πάντα εκεί, στα δύσκολα μου.

3 άντρες με άρπαξαν, 3 μέρες με βίαζαν, 3 μέρες έκλαψα για αυτό και μετά σηκώθηκα και μίλησα και πάντα θα μιλώ και θα γράφω για αυτό.

Τα 3 τέρατα είναι ακόμα στη φυλακή.

Μέτα από μένα αναγνωρίστηκαν και από άλλα θύματά τους.

Όλες εμείς σταματήσαμε ΑΥΤΑ τα τέρατα.

Υπάρχουν πολλά όμως εκεί έξω ακόμα.

Μίλα…μπορείς…για σένα, για όλες μας.

Σήμερα είναι η διεθνής ήμερα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Μη φοβάσαι. Μίλα. Άρχισε από σήμερα.»

“Αν σκέφτεστε να αποχωρήσετε από το ευρώ, τότε… καλή τύχη”, φέρεται να είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός σε Ιταλούς πολιτικούς, σύμφωνα με την εφημερίδα Corriere della Serra.

Όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας, ο κ. Τσίπρας είχε συναντηθεί πρόσφατα με προσωπικότητες της ιταλικής πολιτικής κατ’ αρχάς για να δικαιολογήσει την απραξία της Ελλάδας στη διαμάχη της Ρώμης με τις Βρυξέλλες για τον ιταλικό προϋπολογισμό. “Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, επειδή είμαι ο πρώτος που θα κινούσα υποψίες”, φέρεται να είπε στους Ιταλούς συνομιλητές του ο πρωθυπουργός.

Στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με την Corriere della Serra, ο κ. Τσίπρας, ενθυμούμενος την υπαναχώρησή του το 2015 μετά την επιβολή των capital controls, για να αποφευχθεί η κατάρρευση του συστήματος, πρόσφερε συμβουλές στην Ιταλία: “Καλύτερα να κάνετε σήμερα αυτά που έτσι και αλλιώς θα κάνετε αργότερα. Σταματήστε τώρα, πριν γίνουν χειρότερα”, είπε, συμπληρώνοντας: “Αν έχετε κάποια άλλη ιδέα, όπως να αποχωρήσετε από την Ευρωζώνη, τότε… καλή τύχη”.

“Αυτό ακριβώς εννοεί ο Τσίπρας όταν καλεί τους Ιταλούς να αλλάξουν πορεία για να αποφύγουμε να το πράξουμε από ανάγκη όταν θα έχουν επέλθει βαρύτατες ζημίες στην ιταλική οικονομία”, σχολιάζει η Corriere della Sera.

Σε μία άνευ προηγουμένου περιπέτεια με την εφορία οδηγήθηκαν οι μαθητές και το εκπαιδευτικό προσωπικό του δημοτικού σχολείου στην Όλυνθο Χαλκιδικής, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να προχωρήσουν στη διακοπή της λειτουργίας του Σχολικού Συνεταιρισμού

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια πρωτοβουλία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα, οι ισχύουσες διατάξεις της φορολογικής νομοθεσίας δεν προβλέπουν εξαιρέσεις για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Συγκεκριμένα, το Μητρώο του ΥΠΟΙΚ λαμβάνοντας υπόψη μόνο την λέξη «Συνεταιρισμός» σύμφωνα με το άρθρο 31 του Ν. 3986/2011 επέβαλε τέλος επιτηδεύματος στον λαχανόκηπο που φτιάχτηκε.

«Προχωρήσαμε στη δημιουργία του σχολικού συνεταιρισμού με την επωνυμία το Περιβόλι, προκειμένου οι μαθητές μας να γνωρίσουν όπως προβλέπει και η σχετική νομοθεσία την επιχειρηματικότητα», ανέφερε ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Βασίλης Μισαηλίδης.

Ο συνεταιρισμός πραγματοποιούσε γενικές συνελεύσεις και ό,τι άλλο προέβλεπε ένας κανονικός συνεταιρισμός. Ωστόσο, η νομοθεσία για τους σχολικούς συνεταιρισμούς που υπάρχει από το 1997, προβλέπει ότι ο ταμίας του συνεταιρισμού δεν μπορεί να έχει στα χέρια του πάνω από 30.000 δραχμές ήτοι 100 ευρώ περίπου με τα σημερινά δεδομένα, όπως τα υπολόγισαν στο δημοτικό σχολείο Ολύνθου.

Όπως εξηγεί ο κ. Μισαηλίδης, «επειδή τα χρήματα ξεπέρασαν τα 100 ευρώ, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό στην τράπεζα ώστε να τα καταθέσουμε, ωστόσο τα παιδιά δεν είχαν ΑΦΜ και χρησιμοποίησα το δικό μου».

Με την εμφάνιση του συνεταιρισμού στο τραπεζικό σύστημα, εμφανίστηκε και στην Εφορία, που όπως αποδείχθηκε κατέταξε τον σχολικό συνεταιρισμό στην κατηγορία των κανονικών συνεταιρισμών, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψη ότι επρόκειτο για σχολικό.