Η λαγάνα, ο άζυμος αυτός άρτος, παίζει αναμφίβολα κυρίαρχο ρόλο στο νηστίμο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Ποιά, όμως, είναι η ιστορία της; Τί συμβολίζει;
Η λαγάνα, παρασκευάζεται χωρίς προζύμι, και έναν τέτοιο πρόχειρο άρτο χρησιμοποίησαν και οι Ισραηλίτες κατά τη νύχτα της Εξόδου τους από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή.
Έκτοτε επιβαλλόταν από το Μωσαϊκό Νόμο για όλες τις ημέρες της εορτής του Πάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον ένζυμο άρτο.
Η ιστορία της λαγάνας διατρέχει όλη τη διατροφική παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο Αριστοφάνης στις «Εκκλησιάζουσες» λέει «Λαγάνα πέττεται» δηλ .»Λαγάνες γίνονται». Ο δε Οράτιος στα κείμενά του αναφέρει τη λαγάνα ως «Το γλύκισμα των φτωχών».
Το έθιμο της λαγάνας παρέμεινε αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και συνηθίζεται να παρασκευάζεται με μεράκι από τον αρτοποιό της γειτονιάς, τραγανή λαχταριστή και σουσαμένια και καταναλώνεται κατά την Καθαρά Δευτέρα, την Πρωτονήστιμη Δευτέρα της Σαρακοστής.
Η ονομασία της «Καθαρά» προήλθε από τη συνήθεια που είχαν οι νοικοκυρές το πρωί της ημέρας αυτής, να πλένουν με ζεστό νερό και στάχτη όλα τα μαγειρικά σκεύη, ως «ημέρα κάθαρσης». Στη συνέχεια τα κρεμούσαν στη θέση τους όπου και παρέμεναν μέχρι τη λήξη της νηστείας. Επίσης κατά την ημέρα αυτή εξέρχονταν όλοι οικογενειακώς στην ύπαιθρο και έστρωναν κάτω στη γη και έτρωγαν νηστίσιμα φαγητά όπως χαλβά, ελιές, ταραμά και λαγάνα.
Από την Καθαρά Δευτέρα προετοιμάζεται ο άνθρωπος μετά τις εορτές και την καλοφαγία των Απόκρεων, να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του για να φτάσει στο τέρμα δηλ. στο Πάσχα και να αναστηθεί ξανά με την Ανάσταση του Κυρίου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λαγάνα που έχει το σχήμα της«κυρα-Σαρακοστής»,που παριστάνει μια μακριά γυναίκα που έχει ένα σταυρό στο κεφάλι, δεν έχει στόμα γιατί είναι όλο νηστεία.Τα χέρια της είναι σταυρωμένα για τις προσευχές, έχει επτά πόδια που συμβολίζουν τις επτά εβδομάδες της νηστείας.
Έθιμο που συνηθιζόταν για να μετρούν το χρόνο κατά την περίοδο της Σαρακοστής ήταν κάθε Σάββατο να κόβουν το ένα πόδι και το τελευταίο το έκοβαν το Μ.Σάββατο όπου το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή σε ένα καρύδι και όποιος το έβρισκε ήταν ο τυχερός της επόμενης χρονιάς.
Η νόστιμη και λαχταριστή για όλους μας λαγάνα είναι ένα προιόν άξιο σεβασμού και με πραγματική πλούσια ιστορία, θα είναι μεγάλη απώλεια για τις επερχόμενες γενεές να ξεχάσουν τις παραδόσεις μας, να ξεχάσουν τις παλιές σαρακοστιανές μυρουδιές.
Οι αρτοποιοί της γειτονιάς πιστοί στις παραδόσεις μας παρασκευάζουν την Καθαρά Δευτέρα τη λαγάνα συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση του εθίμου, ώστε οι νέες γενεές να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν, να μυρίσουν και να γευτούν τη Σαρακοστή γιατί οι Σαρακοστιανές μυρωδιές είναι έμμεσοι φορείς μιας βαθιάς πνευματικότητας.
Σαν σήμερα, παραμονή της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, συνηθίζεται να πηγαίνουμε στους ιερούς ναούς τους βασιλικούς που φροντίζαμε όλο το καλοκαίρι, για να τους μοιράσει αύριο ο ιερέας στους πιστούς. Πρόκειται, μάλιστα, για ένα έθιμο αιώνων.
Οι Χριστιανοί έθαψαν τον ξύλινο σταυρό του Χριστού βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην Εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί.
Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός. Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω.
Ήταν σίγουρη πως θα ανακάλυπτε τον Σταυρό του Κυρίου. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα. Η μυρωδιά προέρχονταν από το φυτό που πατούσε και αμέσως ζήτησε από τους εργάτες να σκάψουν ακριβώς εκεί.
Ήταν, τελικά, το μέρος που ήταν θαμμένος ο Σταυρός. Το φυτό που αποτέλεσε σημείο αναφορά ονομάστηκε βασιλικός και έκτοτε κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου τιμάται αναλόγως. Την ημέρα του εορτασμού της υψώσεως του Σταυρού , λοιπόν,οι ιερείς μοιράζουν βασιλικό στους πιστούς, για να υπενθυμίσουν στους πιστούς τον τρόπο και το σημείο που βρέθηκε ο Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός.
Με τον Αγιασμό και το βασιλικό της Υψώσεως του Σταυρού φτιάχνεται το προζύμι της νέας χρονιάς, που τα παλαιότερα χρόνια οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν για να ζυμώσουν το ψωμί αλλά και τα πρόσφορα.
«Με τ΄Σταυρού τον αγιασμό κάμνε το προζύμ’ για ούλο το χρόνο» συμβούλευαν οι μητέρες τις θυγατέρες τους.
Το βασιλικό που έπαιρναν από τον ιερέα αρχικά τον χρησιμοποιούσαν για να σταυρώσουν το προζύμι και στην συνέχεια τον τοποθετούσαν μέσα σε ποτήρι με νερό ευελπιστώντας να βγάλει ρίζες για να τον ξαναφυτεύσουν.
Το 28,7% των Ελλήνων πιστεύει ότι τα ίχνη που αφήνουν τα αεροπλάνα είναι στην πραγματικότητα αέρια ψεκασμού, σύμφωνα με νέα έρευνα της διαΝΕΟσις.
Το 61% δηλώνει -στην πρόσφατη έρευνα της ΔιαΝΕΟσις– ότι τα αέρια αυτά είναι απλά υδρατμοί. Το αποτέλεσμα της έρευνας δείχνει πόσο ισχυρές είναι ακόμα στην Ελλάδα οι θεωρίες συνωμοσίας και επιβεβαιώνει άλλες παλαιότερες μελέτες, όπου πολλοί πολίτες εμφανίζονται πεπεισμένοι για παράδειγμα, ότι το φάρμακο για τον καρκίνο έχει ανακαλυφθεί αλλά μας το κρύβουν, αλλά ακόμα και ότι η θεωρία πως η Γη είναι επίπεδη έχει βάση.
Τα ευρήματα
Μείωση του αντιευρωπαϊσμού για πρώτη φορά την τελευταία τριετία, αλλά με δόσεις έντονου ευρω-σκεπτικισμού, διαπιστώνει η νέα έρευνα της διαΝΕΟσις πάνω στην ταυτότητα των Ελλήνων το 2018.
Το 68% των Ελλήνων αξιολογεί θετικά τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ποσοστό σχεδόν δεκαπέντε μονάδες υψηλότερο σε σχέση με πέρυσι.
Τα δύο τρίτα των πολιτών θεωρούν ότι είναι στο συμφέρον της χώρας να παραμείνει στην ευρωζώνη, που συνιστά το υψηλότερο ποσοστό από το 2015.
Την ίδια στιγμή ωστόσο, έξι στους δέκα εκτιμούν πως η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ωφέλησε περισσότερο το μπλοκ, ενώ σχεδόν οι μισοί πιστεύουν ότι η χώρα μας έχει βγει ζημιωμένη σε ό,τι αφορά την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία.
Το 57% κρίνει ότι η είσοδος στο κοινό νόμισμα ήταν λάθος.
Επιπλέον, μολονότι έξι στους δέκα συμφωνούν ότι τα Μνημόνια ήταν «αναγκαίο κακό λόγω της δυσμενούς κατάστασης της χώρας», ακόμα περισσότεροι, επτά στους δέκα, φρονούν ότι τα Μνημόνια ήταν και «εφεύρημα» των Ευρωπαίων για να «εκμεταλλευτούν τη χώρα μας».
«Γιατί τόσοι πολλοί εμβολιασμένοι άνθρωποι κολλάνε κορωνοϊό τον τελευταίο καιρό;» διερωτώνται αρκετοί το τελευταίο διάστημα που η παραλλαγή Όμικρον κάνει την επέλαση της και στη χώρα μας και όχι άδικα.
Αυτό οφείλεται σε ορισμένους παράγοντες, με πρώτο και κυριότερο την εμφάνιση της ίδιας της μεταδοτικής παραλλαγής Ομικρον.
Η συγκεκριμένη παραλλαγή είναι πιο πιθανό να μολύνει τους ανθρώπους, ακόμα κι αν δεν τους κάνει να νοσούν βαριά, και η έκρηξή της συνέπεσε με την περίοδο των εορτών σε πολλά μέρη του πλανήτη.
Οι πρώτες λανθασμένες εκτιμήσεις
Οι άνθρωποι μπορεί λανθασμένα να πιστεύουν ότι τα εμβόλια κατά της Covid-19 μπλοκάρουν εντελώς τη μόλυνση, όμως η αλήθεια είναι ότι έχουν σχεδιαστεί κυρίως για την πρόληψη σοβαρών ασθενειών, λέει ο Λούις Μάνσκι, ερευνητής ιών στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.
Και τα εμβόλια εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους σε αυτό το μέτωπο, ιδιαίτερα για άτομα που έχουν λάβει την ενισχυτική δόση.
Δύο δόσεις των εμβολίων Pfizer ή Moderna ή μία δόση του εμβολίου Johnson & Johnson εξακολουθούν να προσφέρουν ισχυρή προστασία από σοβαρή νόσηση από την Ομικρον.
Αν και αυτές οι αρχικές δόσεις δεν είναι αρκετά ικανές για τον αποκλεισμό της λοίμωξης από την Ομικρον, οι ενισχυτικές – ιδιαίτερα με τα εμβόλια Pfizer και Moderna – αυξάνουν τα επίπεδα των αντισωμάτων, βοηθώντας στην αποτροπή της μόλυνσης.
Πιο εύκολο οι ανεμβολίαστοι να μολύνουν εμβολιασμένους
Όπως αναφέρει η Associated Press, η Ομικρον φαίνεται να αναπαράγεται πολύ πιο αποτελεσματικά από τις προηγούμενες παραλλαγές. Και αν τα μολυσμένα άτομα έχουν υψηλό ιικό φορτίο, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να την μεταδώσουν σε άλλους, ειδικά σε μη εμβολιασμένους.
Οι εμβολιασμένοι μολύνονται και εμφανίζουν ήπια συμπτώματα
Τα εμβολιασμένα άτομα που μολύνονται είναι πιο πιθανό να έχουν ήπια συμπτώματα, εάν έχουν, καθώς τα εμβόλια ενεργοποιούν πολλαπλές άμυνες στο ανοσοποιητικό μας σύστημα, καθιστώντας πολύ πιο δύσκολο για την Ομικρον να τις ξεπεράσει όλες.
Οι συμβουλές για να παραμείνουμε ασφαλείς δεν έχουν αλλάξει.
Οι γιατροί λένε να φοράμε μάσκες σε εσωτερικούς χώρους, να αποφεύγουμε τα πλήθη, να εμβολιαζόμαστε και κάνουμε τις ενισχυτικές δόσεις.
Τα εμβόλια δεν εμποδίζουν πάντα τον ιό
Παρόλο τα εμβόλια δεν εμποδίζουν πάντα τον ιό, πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες να παραμείνουμε ζωντανοί και μακριά από το νοσοκομείο.
Την ίδια ώρα η ταχύτατη εξάπλωση της Όμικρον έχει ανοίξει τη συζήτηση στην επιστημονική κοινότητα σχετικά με το αν χρειάζεται και τέταρτη δόση.
Ήδη το Ισραήλ έχει ξεκινήσει μελέτες και τα πρώτα στοιχεία είναι αρκετά θετικά.
Συγκεκριμένα, όπως είπε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Ναφτάλι Μπένετ, μια τέταρτη δόση εμβολίου κατά της Covid-19 προκαλεί πενταπλασιασμό των αντισωμάτων μία εβδομάδα μετά τον εμβολιασμό, τονίζοντας πως πρόκειται για προκαταρκτικά ευρήματα μελέτης.
Θετικά τα πρώτα αποτελέσματα για την τέταρτη δόση του εμβολίου
«Μία εβδομάδα μετά τη χορήγηση της τέταρτης δόσης, ξέρουμε με έναν υψηλότερο βαθμό βεβαιότητας ότι η τέταρτη δόση είναι ασφαλής», δήλωσε ο Μπένετ στο Ιατρικό Κέντρο Σέμπα, στο οποίο χορηγείται δεύτερη ενισχυτική δόση εμβολίων, στο πλαίσιο μιας δοκιμής μεταξύ του προσωπικού του, εν μέσω μιας αύξησης των μολύνσεων από την παραλλαγή Όμικρον στη χώρα.
«Η δεύτερη είδηση: Γνωρίζουμε ότι μία εβδομάδα μετά τη χορήγηση μιας τέταρτης δόσης, βλέπουμε πενταπλάσια αύξηση του αριθμού των αντισωμάτων στο πρόσωπο που εμβολιάσθηκε», δήλωσε στους δημοσιογράφους.
«Το πιθανότερο είναι πως αυτό σημαίνει σημαντική αύξηση της δράσης του κατά της μόλυνσης και… της νοσηλείας και των (σοβαρών) συμπτωμάτων», δήλωσε ο Μπένετ μιλώντας στα αγγλικά.
Σημειώνεται πως το Ισραήλ διαδραματίζει ηγετικό ρόλο στη μελέτη των αποτελεσμάτων των εμβολίων κατά της Covid-19, καθώς είναι η χώρα που προχώρησε ταχύτερα στους εμβολιασμούς με δύο δόσεις σ’ έναν ευρύτερο πληθυσμό πριν από ένα χρόνο και μία από τις πρώτες που χορήγησε τρίτες, ενισχυτικές δόσεις. Τώρα χορηγεί τέταρτες δόσεις του εμβολίου των Pfizer/BioNTech σε ανθρώπους άνω των 60 ετών, εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα και ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς.
Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαγιγνώσκονται με καρκίνο σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας έντονη ανησυχία αλλά και σύγχυση στους γιατρούς.
Το 2019, ο αριθμός των περιπτώσεων καρκίνου σε άτομα κάτω των 50 ετών στις ΗΠΑ αυξήθηκε σε 107,8 ανά 100.000, αύξηση 12,8% από το 2000, σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία.
Μια μελέτη στο BMJ Oncology πέρυσι αποκάλυψε σημαντική παγκόσμια αύξηση στα ποσοστά της ασθένειας μεταξύ ατόμων κάτω των 50 ετών. Τα υψηλότερα ποσοστά παρατηρήθηκαν στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία και τη Δυτική Ευρώπη.
Οι γιατροί εργάζονται γρήγορα για να κατανοήσουν τους λόγους πίσω από αυτή την τάση και να εντοπίσουν τους νέους που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν κάποιον καρκινικό τύπο, όπως αναφέρει η Wall Street Journal.
Υποψιάζονται ότι οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως η μειωμένη σωματική δραστηριότητα, η αυξημένη κατανάλωση τροφίμων υψηλής επεξεργασίας και η έκθεση σε νέες τοξίνες, μπορεί να συμβάλλουν στον υψηλότερο κίνδυνο για τις νεότερες γενιές.
Η ιστορία μιας 27χρονης
Η Meilin Keen, μια 27χρονη που προετοιμαζόταν για τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου και ετοιμαζόταν να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη τον περασμένο Ιούνιο, άρχισε να εμφανίζει σοβαρά συμπτώματα, όπως έμετο με αίμα.
Λίγο αργότερα, έλαβε διάγνωση για καρκίνο του στομάχου. Αυτό την οδήγησε να αναβάλει τις εξετάσεις της και οι γνωστικές προκλήσεις από τη χημειοθεραπεία κατέστησαν δύσκολο να ασχοληθεί με τη νομική.
Τον Δεκέμβριο, οι χειρουργοί πραγματοποίησαν μια διαδικασία αφαίρεσης του στομάχου της. Η Keen προσαρμόζεται τώρα στον σημαντικό αντίκτυπο που έχει αυτό στη διατροφή, την υγεία της, ακόμη και την προσωπική της ζωή.
Η αυξανόμενη απειλή πρώιμης έναρξης καρκίνου
Η Δρ. Andrea Cercek, η οποία διευθύνει ένα πρόγραμμα για ασθενείς με πρώιμη έναρξη καρκίνου του γαστρεντερικού στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center στη Νέα Υόρκη, όπου νοσηλευόταν η Keen, εξέφρασε τις σκέψεις της για το θέμα.
«Οι ασθενείς είναι όλο και νεότεροι», είπε η Δρ. Cercek. «Είναι πιθανόν να οφείλεται σε κάποια περιβαλλοντική αλλαγή ή κάτι στο φαγητό μας, τα φάρμακά μας ή κάτι που δεν έχουμε ακόμη εντοπίσει».
Αν και ο καρκίνος εξακολουθεί να επηρεάζει κυρίως άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, η αύξηση των καρκίνων πρώιμης έναρξης αποτελεί απειλή για την επιστημονική πρόοδο που έχει σημειωθεί. Το 2019, ένας στους πέντε νέους ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου ήταν κάτω των 55 ετών, σχεδόν διπλάσιο από το ποσοστό το 1995.
Δυστυχώς, πολλοί από αυτούς τους νεότερους ασθενείς διαγιγνώσκονται σε προχωρημένα στάδια. Ενώ τα ποσοστά θνησιμότητας από καρκίνο του παχέος εντέρου μειώνονται στους ασθενείς άνω των 65 ετών, αυξάνονται για τους ασθενείς κάτω των 50 ετών.
Το συνολικό ποσοστό θνησιμότητας από καρκίνο στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει μειωθεί κατά ένα τρίτο από το 1991, κυρίως λόγω της μείωσης του καπνίσματος και των βελτιωμένων θεραπειών.
Προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου για την πρώιμη ανίχνευση της ασθένειας, συμπεριλαμβανομένων των προληπτικών εξετάσεων για τον καρκίνο του μαστού, συνέβαλαν επίσης σε αυτή τη θετική τάση.
Σε έναν κόσμο που εξιδανικεύει τις ισόβιες σχέσεις, εξακολουθεί να προκαλεί έκπληξη όταν μια γυναίκα αποφασίζει να τερματίσει τον γάμο της μετά από 20, 30, ακόμη και 40 χρόνια.
Η κοινή αντίληψη ήταν πάντα πως όταν χτίσεις μια ζωή με κάποιον, τα υπόλοιπα απλώς κυλούν από συνήθεια ή ιστορία.
Όμως, για έναν αυξανόμενο αριθμό γυναικών, το να παραμείνουν δεν είναι η εύκολη ή προφανής επιλογή—είναι η πιο επώδυνη.
Έτσι, κάποιες επιλέγουν να φύγουν. Όχι λόγω κάποιου σκανδάλου ή κρίσης, αλλά λόγω κάτι πιο σιωπηλού, πιο προσωπικού και πιο δύσκολου να ονομαστεί: της αργής διάβρωσης της σύνδεσης.
Όταν το αόρατο φορτίο γίνεται πολύ βαρύ
Πολλές γυναίκες έχουν περάσει χρόνια—ακόμα και δεκαετίες—κρατώντας μια οικογένεια ενωμένη. Διαχειρίζονταν το σπίτι, στήριζαν τον σύντροφό τους, φρόντιζαν τα παιδιά και έκαναν αμέτρητες συναισθηματικές και πρακτικές θυσίες. Αρχικά από αγάπη και αφοσίωση, όμως με τον καιρό, κάτι αλλάζει.
Μια μέρα, αναρωτιέται: «Ποιος με στήριξε ποτέ εμένα;»
Η απάντηση, δυστυχώς, συχνά είναι κανείς.
Η μοναξιά του να σε θεωρούν δεδομένη
Δεν είναι οι δραματικοί καβγάδες ή οι εκρηκτικές συγκρούσεις που απομακρύνουν τις γυναίκες. Μερικές φορές είναι ακριβώς το αντίθετο: η σιωπή. Ένα σπίτι όπου κανείς δεν ακούει. Μια σχέση όπου η τρυφερότητα έχει γίνει υποχρέωση. Μια παρουσία που αγνοείται αντί να εκτιμάται.
Μπορείς να νιώθεις απελπιστικά μόνη, ακόμα κι αν κάποιος κάθεται δίπλα σου.
Όταν η ρουτίνα αντικαθιστά τη σχέση
Πολλά ζευγάρια μακροχρόνιων σχέσεων μπαίνουν σε έναν ρυθμό: κοινός χώρος, κοινές υποχρεώσεις, κοινές συνήθειες. Αλλά το να μοιράζεσαι μια ρουτίνα δεν είναι το ίδιο με το να μοιράζεσαι την αγάπη. Όταν τα όνειρα παύουν να είναι κοινά και η χαρά αντικαθίσταται από τη διαχείριση καθημερινών πραγμάτων, ο δεσμός γίνεται λειτουργικός—όχι συναισθηματικός.
Και τότε αρχίζουν οι σιωπηλές ερωτήσεις. «Έτσι θα είναι η υπόλοιπη ζωή μου;»
Η γαλήνη που έρχεται μέσα από την ψυχική εγ κατάληψη
Δεν σημαίνει κάθε σιωπή ηρεμία. Μερικές φορές είναι παράδοση.
Ορισμένες γυναίκες σταματούν να καβγαδίζουν όχι επειδή έχουν συμφιλιωθεί, αλλά επειδή δεν πιστεύουν πλέον ότι θα τις ακούσει κανείς. Κουράζονται να προσπαθούν να διορθώσουν κάτι μόνες τους. Έτσι επιλέγουν την αδράνεια. Όχι από ηρεμία, αλλά από συναισθηματική εξάντληση.
Ανακαλύπτοντας ξανά τον εαυτό μέσω της μοναξιάς
Μετά από χρόνια ζωής για τους άλλους, πολλές γυναίκες βρίσκουν κάτι απρόσμενο μετά τον χωρισμό: τον εαυτό τους.
Ξανασυνδέονται με πάθη που είχαν παραμερίσει. Αναπνέουν πιο εύκολα. Γελούν περισσότερο. Και σιγά-σιγά, γίνονται κάτι άλλο από «η γυναίκα του» ή «η μητέρα τους»—γίνονται ξανά ο εαυτός τους.
Επιλέγοντας την ανάπτυξη αντί για την άνεση
Το να φύγεις δεν σημαίνει ότι μισείς κάποιον—σημαίνει ότι αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου για να εξελιχθείς. Όταν μια σχέση δεν τροφοδοτεί πλέον την ψυχή, η παραμονή γίνεται σιωπηρή παραίτηση.
Και κάποιες γυναίκες αρνούνται να “συρρικνωθούν” κι άλλο. Θέλουν περισσότερα. Αξίζουν περισσότερα. Και ξέρουν πως δεν είναι πολύ αργά.
Ένα ήπιο κάλεσμα αφύπνισης—για όλους
Όταν μια γυναίκα φεύγει μετά από χρόνια αφοσίωσης, σπάνια είναι ξαφνικό. Είναι το αποτέλεσμα του να νιώθει πως δεν την ακούν, δεν την βλέπουν και είναι συναισθηματικά μόνη για πολύ καιρό.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «Γιατί έφυγε;» αλλά «Γιατί ένιωσε ότι έπρεπε να φύγει;»
Για τους άνδρες, τους συντρόφους και την κοινωνία συνολικά, αυτό είναι ένα κάλεσμα να ακούμεβαθύτερα, να είμαστε πιο παρόντες, και να μην παίρνουμε ποτέ την αγάπη ως δεδομένη. Διότι οι περισσότερες γυναίκες δεν φεύγουν επειδή σταμάτησαν να αγαπούν—φεύγουν επειδή συνειδητοποιούν ότι η αγάπη δεν πρέπει να σημαίνει πως εξαφανίζεσαι.
Θυμάμαι, ήταν Αύγουστος του 2014. Καθόμουν με τη γυναίκα μου Helen (Ελενίτσα) στην πίσω αυλή του σπιτιού μας στο Brisbane της Αυστραλίας. Τα πάντα ήταν ήσυχα γύρω μας, τα πάντα εκτός από το μυαλό μας!!! Είχαν περάσει σχεδόν δυο μήνες που είχαμε επιστρέψει από τις διακοπές μας στην Ελλάδα, με τις δυο μας κόρες Ιωάννα και Σοφία 10 και 8 χρονών τότε και το ορκίζομαι ότι ακόμα μπορούσα να ακούω τα κύματα της Μεσογείου και να νιώθω τον καυτό ήλιο στο πρόσωπό μου. Γύρισα στο πλάι και κοίταξα την Ελενίτσα που και εκείνη φαινόταν χαμένη νοητικά, σε κάποια παραλία της Ρόδου.
Χαμογέλασα και της είπα: “Λες; Λες να το κάνουμε; Είσαι σίγουρη; Πάμε Ελλάδα;» Τα μάτια της έλαμψαν σαν παιδί που αντικρίζει πρώτη φορά τον Άγιο Βασίλη. “Περιμένω σαν τρελή, δυο μήνες τώρα, για να ακούσω αυτές τις λέξεις από το στόμα σου” μου είπε και αμέσως άρχισε να κλαίει με δάκρυα χαράς.
Αυτή η κουβέντα είχε ξεκινήσει από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος κατά την επιστροφή μας από τις διακοπές στην Ελλάδα, στα τέλη Ιουνίου 2014, όταν η Ελενίτσα που είναι «καθαρόαιμη» Αυστραλή μου είχε πει τότε: “Εδώ θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου” εννοώντας το νησί της Ρόδου. Όντως, οι διακοπές μας ήταν τέλειες! Περάσαμε σχεδόν δυο εβδομάδες στη Ρόδο και μια εβδομάδα στη Disneyland στο Παρίσι. Διακοπές, που όλοι χρειαζόμασταν.
Η Ελενίτσα εργαζόταν για την Αυστραλιανή Κυβέρνηση, ως εκπαιδευτικός, σε παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς και ΑΜΕΑ, έχοντας πολλές διακρίσεις στον τομέα της και Master σπουδών. Εγώ, με τη σειρά μου, είχα μια επικερδή εργασία σαν Operations Manager σε εστιατόρια και τα κορίτσια μας πήγαιναν σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία του Brisbane.
Γενικά, ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, που ζούσαμε σε ένα αρκετά μεγάλο σπίτι, σε μια καλή περιοχή, με τα δυο μας αμάξια, τη μηχανή μου, τον σκύλο μας και όλα τα καλά που μπορεί να προσφέρει μια χώρα σαν την Αυστραλία. Ήμασταν σχεδόν σαν αυτές τις οικογένειες που βλέπουμε στις Αμερικάνικες σειρές, που βγάζουν βόλτα το σκύλο το απόγευμα, γύρω από τη λίμνη, με τα παιδιά στα ποδήλατα τους και που όλοι χαιρετιούνται στο δρόμο με ένα πλατύ χαμόγελο…
Όμως…. κάτι έλειπε από την εικόνα. Κάτι, που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε. Το βρήκαμε όμως, αν και έπρεπε να ταξιδέψουμε 23 ώρες με το αεροπλάνο για να το βρούμε. Αυτό που έλειπε ήταν όχι τα λεφτά ή όλα τα υλικά αγαθά που είχαμε σε αφθονία. Αυτό που έλειπε ήταν κάτι από την καρδιά και την ψυχή μας. Και αυτό το κάτι, το βρήκαμε στη Ρόδο. Ένα υπέροχο νησί, που έκανε το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μας να γαληνέψει.
Βιώνοντας όλα αυτά τα συναισθήματα -ακόμα πολύ δυνατά μέσα μου- και αφού κατάφερα να ηρεμήσω την Ελενίτσα που είχε τρελαθεί από τη χαρά της, την ρώτησα αν είναι σίγουρη για αυτό το τόλμημα. Προσπαθούσα να είμαι ο «λογικός κρίκος αυτής της αλυσίδας». Της εξήγησα ότι πρόκειται για μεγάλο τόλμημα. Τα παιδιά και εκείνη δεν μιλούσαν καθόλου ελληνικά, θα αφήναμε και οι δυο τις σίγουρες δουλειές μας, τις πολύ καλές αποδοχές μας και, και, και…
Έκανα το συνήγορο του διαβόλου με κάποιο τρόπο και έβαζα στο τραπέζι, όποιο αρνητικό επιχείρημα έβρισκα. Και μην με παρεξηγήσετε , αγαπώ την πατρίδα μου αλλά, ετοιμαζόμασταν να μετακομίσουμε σε μια χώρα με τεράστια ανεργία, με Capital Controls, με Grexit να ακούγεται κάθε μέρα στις ειδήσεις και όλα αυτά, που όλοι εσείς, ξέρετε καλύτερα από εμένα, σχετικά με το τι γινόταν στην Ελλάδα το 2014…
Εκείνη, απλά με κοίταγε και δεν μιλούσε καθόλου, ώσπου είπε την κουβέντα που νομίζω ότι άλλαξε τα πάντα. «Εάν όχι τώρα, πότε; Είμαστε σχεδόν 40 χρονών. Θέλεις να περιμένουμε μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν και μετά να πάμε; Ας ζήσουμε τη ζωή τώρα, μαζί με τα παιδιά μας!» Αυτό ήταν! Είχε δίκιο…
Καθίσαμε και οι δυο για πάνω από μια ώρα, σιωπηλοί, κοιτάζοντας τ’ αστέρια. Μας πήρε συνολικά 15 μήνες για να επιστρέψουμε πίσω στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Ρόδο, αυτή τη φορά, όχι για διακοπές αλλά για ΜΟΝΙΜΑ! Τα συναισθήματα απίστευτα! Ήμασταν ελεύθεροι!!!
Για να είμαι ειλικρινής, ένιωθα ένα φόβο μέσα μου, για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Περπατούσα σε αχαρτογράφητη περιοχή, ναι μεν Έλληνας αλλά όχι Ροδίτης. Ήμουν Αθηναίος που ζούσα στην Αυστραλία εδώ και 13 χρόνια. Ένιωθα την πίεση από την πρώτη μέρα…
Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε, ήταν να γράψουμε τα παιδιά στο σχολείο. Ξέχασα να πω ότι ήταν Σεπτέμβριος, για την ακρίβεια 11 Σεπτεμβρίου του 2015. Τα σχολεία είχαν σχεδόν καλύψει τις θέσεις των μαθητών που μπορούσαν να πάρουν και τα κορίτσια ήταν λίγο “ιδιαίτερη” περίπτωση για κάθε σχολείο, μιας και δεν μιλούσαν καθόλου τη γλώσσα.
Αφού πηγαίναμε από σχολείο σε σχολείο, τελικά, το 1ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου, μας δέχτηκε. Έπρεπε όμως, να πάνε μια τάξη «κάτω», για να μπορέσουν να πάρουν σωστές βάσεις. Ξέρω ότι, τα κορίτσια μου είναι δυνατοί χαρακτήρες και ότι θα τα κατάφερναν μια χαρά. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολα στην αρχή αλλά θα τα καταφέρναμε όλοι μαζί σαν οικογένεια, όπως και έγινε.
Εγώ, με τη σειρά μου, προσπάθησα να οργανώσω όλα τα χαρτιά, άδειες παραμονής για την Ελενίτσα, ΙΚΑ, εφορία, σπίτι να νοικιάσουμε, αυτοκίνητο κλπ., δουλειές οι οποίες αποδείχτηκαν Άθλοι! Ένιωθα σαν να κουβαλούσα νερό με τρύπιο κουβά καθημερινά. Πήγαινα από τη μια υπηρεσία στην άλλη, λες και ήμουν τρελός. “Χρειαζόμαστε αυτό το χαρτί, χρειαζόμαστε το άλλο χαρτί, α, αυτό δεν ισχύει, πρέπει να πάτε εκεί, γιατί σας έστειλαν εδώ, πρέπει να πάτε πίσω και να σας δώσουν αυτό το χαρτί, ποιος σας το είπε αυτό κύριέ μου, λάθος κάνουν” και όλα αυτά τα υπέροχα συμβάντα που συμβαίνουν στη λατρεμένη χώρα που ζούμε. Ένιωθα σαν να ζω μέσα σε ένα φλιπεράκι, και η μπίλια ήμουν εγώ -πάντα μου άρεσαν τα φλιπεράκια, από μικρό παιδί.
Όμως, παρόλα αυτά, κάθε μεσημέρι, παίρναμε τα παιδιά από το σχολείο και πηγαίναμε για βόλτα στην παραλία… Μαγεία! Ο καιρός περνούσε, τα παιδιά μάθαιναν κάποια ελληνικά και η Ελενίτσα ήταν στους 7 ουρανούς. Και έτσι, κάπως, ήρθαν τα πρώτα Χριστούγεννα στην Ελλάδα. Μόλις είχαμε μπει στο καινούργιο μας σπίτι, σε ένα υπέροχο χωριό στην Ιαλυσό, πέντε λεπτά από τη θάλασσα.
Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν κάπως διαφορετικά, όχι μόνο γιατί ήμασταν σε μια άλλη χώρα και ήταν χειμώνας (στην Αυστραλία, τα Χριστούγεννα είναι το καλοκαίρι) αλλά γιατί το δέντρο μας ήταν πιο μικρό και τα κουτιά κάτω από το δέντρο πολύ πιο λίγα.
Τα λεφτά άρχισαν να λιγοστεύουν σιγά σιγά. Ένιωθα κάπως, ήθελα να δω τις αντιδράσεις των κοριτσιών. Όταν κατέβηκαν το πρωί, έδειξαν λίγο σαστισμένες αλλά συνέχισαν με γέλια και χαρά. Εκείνη τη μέρα, μια μέρα που δεν θα ξεχάσω για πολλά χρόνια, κάναμε μια κουβέντα όλοι μαζί. Μια κουβέντα, στην οποία ανοίξαμε τις καρδιές μας και μιλήσαμε για όλα. Καταλήξαμε στο πόσο ευγνώμονες είμαστε που μένουμε σε ένα υπέροχο νησί και παρόλο που δεν έχουμε όλα τα λεφτά και υλικά αγαθά που είχαμε στην Αυστραλία, ωστόσο, είμαστε κατά περίεργο τρόπο όλοι μας, πιο ευτυχισμένοι! Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στην Ελλάδα -κατά γενική ομολογία- ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα μέχρι τώρα.
Αμέσως μετά τις διακοπές, εγώ έπιασα δουλειά σαν νυχτερινός φύλακας σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο το οποίο ήταν κλειστό αλλά χρειάζονταν φύλακα για το βράδυ. Έντεκα το βράδυ με οκτώ το πρωί και με μισθό… άστο καλύτερα.
Λίγο πριν το Πάσχα, το νησί αρχίζει να ζωντανεύει, όλοι ετοιμάζονται για τη ‘’σεζόν’’. Έκανα αίτηση μαζί με την Ελενίτσα σε ένα τουριστικό πράκτορα από Αγγλία που φέρνει κόσμο στο νησί και έγινα δεκτός. Εγώ αλλά όχι και η Ελενίτσα. Ήταν κάτι και αυτό, τουλάχιστον θα έχουμε ένα εισόδημα. Καθώς έφτιαχνε και ο καιρός, αρχίσαμε πάλι τις μεσημεριάτικες βόλτες μας στην παραλία και ειλικρινά, ζούσαμε ένα όνειρο. Ήταν αυτό που αποκαλούσε η Ελενίτσα “The Simple Life”. Όπως είπα και πριν, δεν είχαμε αυτά που είχαμε στην Αυστραλία αλλά ήμασταν πιο χαρούμενοι και ακόμα πιο αγαπημένοι σαν οικογένεια.
Λίγο αργότερα, βρήκε και η Ελενίτσα δουλειά σαν καμαριέρα σε ένα ξενοδοχείο. Ο κόσμος -κάθε μέρα- μας ρώταγε: ‘’Είστε τρελοί; Αφήσατε την Αυστραλία για να έρθετε εδώ; Εδώ, όλος ο κόσμος φεύγει και εσείς ήρθατε εδώ;”
Αυτό το ‘’εδώ’’ ακόμα και σήμερα με τρελαίνει όποτε το ακούω. Ναι, η χώρα έχει προβλήματα, ναι, οι δρόμοι έχουν λακκούβες, ναι, έχει σκουπίδια, ναι, έχει ανεργία, ναι, έχει γραφειοκρατία και άλλα τόσα πολλά, αλλά έχει και τόσα πολλά καλά!
Έχει μια ενέργεια που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, έχει έναν ήλιο που είναι απίστευτος, έχει μια μπλε θάλασσα που σε ταξιδεύει, έχει φιλοξενία, έχει φιλότιμο, έχει τη Μεσογειακή κουζίνα και άλλα τόσα πολλά, που εκατομμύρια άνθρωποι, κάθε χρόνο -πληρώνουν αδρά, για τα ζήσουν μόνο για μια εβδομάδα. Οπότε, ναι, εδώ!
Μερικά από τα έργα τέχνης της Ελένης πάνω σε πέτρες. Δείτε περισσότερα κάνοντας κλικ εδώ
Πέρασε, λοιπόν και η πρώτη «σεζόν’» στο νησί του Ήλιου. Κουραστήκαμε αλλά το απολαύσαμε! Η Ελενίτσα έμαθε τις πρώτες ελληνικές λέξεις «σκούπα και σφουγγαρίζω», έμαθε να μαγειρεύει φακές και σπανακόρυζο και με τα κορίτσια μιλάμε πλέον ελληνικά! Εγώ, άρχισα διαδικτυακό μάρκετινγκ μέσα στο χειμώνα και η Ελενίτσα μαθαίνει ελληνικά από τα κορίτσια. Πάντα ερωτευμένοι με τη θάλασσα, την επισκεπτόμαστε κάθε μέρα.
Τα δεύτερα Χριστούγεννα έφτασαν και πάλι και έχουμε και καινούργιο μέλος στην οικογένεια, την Μαρίνα τη γάτα μας, ένα αδέσποτο γατάκι που τα κορίτσια έφεραν σπίτι. Η Ελενίτσα και τα κορίτσια είναι πολύ ευαισθητοποιημένες με τα αδέσποτα στο νησί αλλά και με το περιβάλλον, γι αυτό, τον χειμώνα τον δεύτερο στο νησί, αποφασίσαμε να πηγαίνουμε έξω κάθε μέρα με μαύρες σακούλες και να μαζεύουμε σκουπίδια γύρω γύρω από τη γειτονιά μας. Η καθαριότητα είναι υπόθεση όλων μας, λένε τα κορίτσια.
Αυτός ο χειμώνας ήταν λίγο πιο βαρύς αλλά τα καταφέραμε μια χαρά. Εγώ, πήγα για δουλειά σαν φύλακας ξανά και η Ελενίτσα συνέχισε να εκπαιδεύεται στη μαγειρική και στην καινούργια της αγάπη, που είναι να ζωγραφίζει πάνω σε πέτρες θαλάσσης. Όπως λέει και η ίδια, η ζωγραφική πάνω στις πέτρες της θάλασσας είναι για εκείνη «διαλογισμός».
Είμαστε όλοι τόσο ευτυχισμένοι, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Κάπως τα καταφέρνουμε και περνάμε τέλεια! Και προς μεγάλη μου απορία, κανένας μέχρι στιγμής, δεν έχει κάνει σύγκριση ή αναφορά στην Αυστραλία και πώς ήταν η ζωή μας εκεί.
Άνοιξη και το νησί αρχίζει να βάζει τα καλά του για άλλη μια φορά.
Είναι κάτι σχεδόν μαγικό, να βλέπεις αυτή την μεταμόρφωση που συμβαίνει. Σχεδόν κάθε μέρα, τα παιδιά έρχονται τρέχοντας, για να μας πουν ότι και άλλο ένα μαγαζί με τουριστικά άνοιξε και βεβαίως δεν χάνουμε την ευκαιρία, να πάμε όλοι μαζί να δούμε και φυσικά, τώρα, οι ντόπιοι ξέρουν τα Αυστραλάκια και όλοι μας χαιρετάνε στο δρόμο ή μας καλούν να πιούμε μια «σούμα».
Το κυνήγι για δουλειά ξανά αρχίζει και η Ελενίτσα γίνεται επίσημα μέλος της ομάδας στον τουριστικό πράκτορα που δούλευα εγώ, την προηγούμενη σεζόν. Εγώ, όμως, είχα βάλει στο “μάτι” μια δουλειά από πέρυσι και έστειλα το βιογραφικό μου. Και επειδή… το σύμπαν συνηγορεί, με προσέλαβαν. Ο επίσημος τίτλος; “Οδηγός Σαφάρι”. Παίρνουμε τους τουρίστες για 4×4 με Land Rover Defender παρακαλώ!
Τι να πω; Το χαμόγελο ήταν μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου για εφτά μήνες. Η ομορφιά αυτού του νησιού είναι κάτι άλλο. Ήμουν όλη μέρα στα βουνά, μέσα στη φύση και ήμουν απλά, ευτυχισμένος. Η θάλασσα, το βουνό, οι μυρωδιές, τα χρώματα, είναι σχεδόν σαν να έχεις αλλάξει διάσταση και όλες οι αισθήσεις σου δουλεύουν σαν τρελές!
Και δεν σταματά εκεί.
Η εικόνα του να γυρίζεις σπίτι και να βλέπεις τα «Αυστραλάκια» να τρέχουν στο δρόμο φωνάζοντας “μπαμπά, μπαμπά” με τα ιδρωμένα προσωπάκια τους και τα κόκκινα μάγουλα από το παιχνίδι, όλη μέρα στο δρόμο, να σε παίρνουν αγκαλιά και να σε συνοδεύουν σπίτι, όπου βλέπω την Ελενίτσα να κάθεται κάτω από την μπουκαμβίλια με τα μάτια της να λάμπουν από χαρά, είναι κάτι που ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια μου.
Ε ναι, λοιπόν, εδώ!!!
Εδώ, σε αυτή την χώρα που μας γεμίζει χαρά.
Εδώ, σε αυτό το νησί, που τα παιδιά μου μεγαλώνουν σαν παιδιά.
Εδώ, σε αυτό το χωριό, που μυρίζει ακόμα ο ξυλόφουρνος.
Εδώ, γιατί τόλμησα να ακούσω την καρδιά μου και όχι τη λογική μου.
Εδώ, γιατί τόλμησα να ζήσω τα όνειρά μου και όχι να ονειρεύομαι τη ζωή μου.
Η σημειολογία πίσω από το υπέροχο φόρεμα Prada με το οποίο πήγε η Κέιτ Μίντλετον στον κήπο της Νταϊάνα στο Κένσινγκτον. Η καθόλου τυχαία επιλογή του.
Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής της στον κήπο της Νταϊάνα, η οποία πέθανε πριν από 20 χρόνια σαν χτες, η Κέιτ δεν έκανε μια τυχαία εμφάνιση.
Συνοδεύοντας τους γιους της πριγκίπισσας Γουίλιαμ και Χάρι στον λευκό κήπο της Νταϊάνα που έχει δημιουργηθεί στο παλάτι του Κένσινγκτον, η δούκισσα φόρεσε ένα floral φόρεμα Prada αξίας 1.420 λιρώνμε παπαρούνες τυπωμένες σε όλο το ντεσέν του.
Ομως, η πάντα κομψή Κέιτ δεν ντύθηκε απλά για την περίσταση, αλλά φόρεσε ένα φόρεμα – απόλυτο φόρο τιμής στη γυναίκα που δεν γνώρισε ποτέ.
Καταρχάς, το εκπληκτικό φόρεμά της με τον ψηλό λαιμό και τον μεγάλο φιόγκο, θύμισε μια εμφάνιση της Νταϊάνα τις πρώτες μέρες του γάμου της.
Παράλληλα, το φόρεμα ήταν καλυμμένο με κόκκινες παπαρούνες, ένα φυτό που συνδέεται με τον ύπνο, τον θάνατο και την ανάμνηση εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Επιπλέον, το συγκεκριμένο λουλούδι έχει συνδεθεί με την Ημέρα Μνήμης, ως ένα κόκκινο σύμβολο των νεκρών του πολέμου και των αιματηρών πεδίων μάχης.
Ενας συμβολισμός που χρονολογείται από το 1915, όταν ένας Καναδός υπολοχαγός μετά την απώλεια ενός φίλου του στη μάχη, εμπνεύστηκε από τις παπαρούνες που είχαν φυτρώσει στα πεδία μάχης, όπως αναφέρεται από τη βρετανική λεγεώνα.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν το μυστικό της συνταγής που καθιστούσε το ρωμαϊκό τσιμέντο απρόσβλητο από το χρόνο.
Όπως γράφει ο Guardianοι κατασκευές των Ρωμαίων όπως για παράδειγμα οι κυματοθραύστες και τα λιμάνια τους αντέχουν ακόμη και έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια από την κατασκευή τους.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε το ενδιαφέρον των επιστημόνων οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν τι είναι αυτό που έκανε τόσο διαφορετικό και ανθεκτικό το κατασκευαστικό υλικό των Ρωμαίων από το σκυρόδεμα που χρησιμοποιείται σήμερα και η διάρκεια ζωής του είναι περιορισμένη.
Η συνταγή είναι απλή καθώς πρόκειται για ένα μείγμα ηφαιστειογενούς τέφρας, ασβέστη, θαλασσινού νερού και σβόλων από ηφαιστειογενούς πέτρας. Η επαφή αυτών με το θαλασσινό νερό πυροδοτούσε μια χημική αντίδραση και δημιουργούσε νέα ανόργανα συστατικά που ενδυνάμωναν το σκυρόδεμα αντί να το φθείρουν.
Επρόκειτο για πολύ έξυπνους ανθρώπους και αφιέρωσαν χρόνο για να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα, λέει η Marie Jackson, γεωλόγος στο πανεπιστήμιο της Γιούτα και ένας από τους συγγραφείς μιας εργασίας για τη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική.
«Απόρθητο από τα κύματα και κάθε ημέρα όλο και πιο δυνατό» γράφουν στην εργασία τους και τώρα ψάχνουν να βρουν ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες.
Μια από τις ανακαλύψεις τους είναι πως γη σταδιακή εισροή θαλασσινού νερού στο μίγμα προκαλούσε κάποια χημική αντίδραση που παρήγαγε θερμότητα και από αυτή προέκυπταν κάποιες ενώσεις αλουμινίου. Όσο περνούσε ο χρόνος τα συστατικά που «γεννιόντουσαν» από την χημική αντίδραση μεγάλωναν και ενίσχυαν το σκυρόδεμα αποτρέποντας πιθανές ρωγμές, καθιστώντας το ισχυρότερο με το πέρασμα του χρόνου.
Αντίθετα η σημερινή δομή του τσιμέντου είναι τέτοια που δεν επιτρέπει καμία αλλαγή κάτι που σημαίνει πως η όποια αντίδραση μπορεί να προκαλέσει μόνο ζημιά.
Δυστυχώς η συνταγή των Ρωμαίων έχει χαθεί όμως οι επιστήμονες επιχειρούν να «ξεκλειδώσουν» όλα τα μυστικά που θα τους οδηγήσει στην επιτυχή ανασύστασή της.
Έτσι η μελέτη του ρωμαϊκού τσιμέντου που ακόμη και σήμερα δεν διαβρώνεται, μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία νέων υλικών που θα αντέχουν στο χρόνο και στη φθορά που προκαλούν τα στοιχεία της φύσης, ενώ έμφαση δίνεται και στην παραγωγή νέων υλικών πιο φιλικών προς το περιβάλλον καθώς θα απαιτούνται μικρότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για την κατασκευή τσιμέντου.
Το σιχαμερό και αποκρουστικό σπίτι της ανθρώπινης ψυχής…
Το ανθρώπινο σώμα είναι μια σωστή αηδία και γι’ αυτό δεν πρέπει να αμφιβάλει κανείς!
Γεμάτο κατά 90% από τρισεκατομμύρια μη ανθρώπινα βακτήρια, με βλέννες να στάζουν από κάθε άνοιγμά του και τρόπο λειτουργίας που θα έκανε ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο να ξανασκεφτεί αν θα φάει το φάι του, το εσωτερικό μας δεν είναι να το πιάνεις στο στόμα σου ελαφρά τη καρδία.
Το γεγονός ότι δεν συνειδητοποιούμε πόσο σιχαμερό είναι μόνο ως ευλογία μπορεί να λογιστεί, καθώς πώς αλλιώς θα συνεχίζαμε απρόσκοπτα τη ζωή μας;
Το καζάνι της αηδίας σιγοβράζει όμως και συχνά-πυκνά γινόμαστε αποδέκτες του αποκρουστικού, αν και πάλι τείνουμε να το περνάμε στα ψιλά, ως άλλος αμυντικός μηχανισμός λες για να συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε χωρίς περαιτέρω ενοχλητικές σκέψεις.
Κρατηθείτε λοιπόν καθώς τα δεδομένα που θα δούμε μια τάση για έμετο θα την επιφέρουν. Και βέβαια προσοχή, καθώς μετά τη γνώση πισωγύρισμα δεν έχει…
Τα πόδια μας, ο παράδεισος του μυρωδάτου ιδρώτα
Όλοι ξέρουμε ότι ο ιδρώτας αγαπά τα πόδια μας, αν και αγνοούμε πόσο. Τα πόδια μας λοιπόν φιλοξενούν κάπου 250.000 ιδρωτοποιούς αδένες, οι οποίοι παράγουν 453 γραμμάρια περίπου του αλμυρού υγρού την ημέρα!
Μισό κιλό δηλαδή ιδρώτα κάθε μέρα ανελλιπώς. Ένα μέρος εξατμίζεται φυσικά, ό,τι απομένει ωστόσο είναι ικανό να δώσει στα παπούτσια, τις κάλτσες και τα πόδια μας το χαρακτηριστικό τους άρωμα, αυτό που όλοι ξέρουμε καλά.
Η υπέρμετρη αυτή εφίδρωση παρέχει το καταλληλότερο υγρό πλαίσιο για την ανάπτυξη βακτηρίων, ένας σωστός παράδεισος των μικροοργανισμών μέσα στον οποίο ανθούν, πολλαπλασιάζονται και βρομάνε φυσικά. Και βέβαια ταυτοχρόνως ο ιδρώτας αυξάνει την ευαισθησία μας σε μυκητιάσεις, όπως τα διαβόητα «πόδια του αθλητή»…
Αποβολή… νέκρας
Η εξωτερική στοιβάδα της επιδερμίδας μας είναι η κεράτινη στοιβάδα (stratum corneum), η οποία αποτελείται από τα αφυδατωμένα και χωρίς οργανίδια κερατινοκύτταρα, νεκρά κύτταρα δηλαδή, κάτω από τα οποία συναντάμε ζωντανά κύτταρα.
Τα κερατινοκύτταρα που παράγονται στη βασική στοιβάδα κινούνται προς τα πάνω, πεθαίνουν και γίνονται έτσι τμήμα της κεράτινης στοιβάδας. Μόλις ένα κύτταρο γεννηθεί στη βασική στοιβάδα της επιδερμίδας, του παίρνει έναν μήνα περίπου να ανέλθει στα ανώτερα στρώματα και να αποβληθεί από τον οργανισμό.
Κι αυτό γιατί τα νεκρά κύτταρα δεν στοιβάζονται στο σώμα: το εξωτερικό στρώμα της επιδερμίδας είναι εξαιρετικά λεπτό και πρέπει να παραμένει έτσι για να μη χάνει την εύθραυστη λειτουργικότητά του.
Κι έτσι αποβάλλουμε τα νεκρά κύτταρα της επιδερμίδας ανοίγοντας χώρο για τα καινούρια, με ρυθμό 500 εκατ. κυττάρων την ημέρα. Και βέβαια σφουγγάρια και ρούχα φέρουν πάνω τους μεγάλο ποσοστό αυτής της νέκρας, αλλά και των βακτηρίων που τη συνοδεύουν. Ας μη συνεχίσουμε καλύτερα…
Το στόμα μας, το υγρό σπίτι των μικροοργανισμών
Έχετε ακούσει να συγκρίνουν το στόμα με τον οχετό ε; Αυτό μόνο άδικο είναι, φυσικά για τον οχετό! Το στόμα μας λοιπόν κατοικείται από 500-1.000 τύπους διαφορετικών βακτηρίων, 70-80 είδη μυκήτων και μια πληθώρα από ιούς και παράσιτα.
Κι έτσι τμήμα αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως γεύση είναι απλώς ένα συνονθύλευμα μικροοργανισμών, άλλων επικίνδυνων και επιβλαβών και άλλων ωφέλιμων. Γιατί έχουμε και τέτοιους στη στοματική μας κοιλότητα, απ’ όλα έχει ο μπαξές…
Κάτι… φυτρώνει
Η κερατίνη ξεπετάγεται από το σώμα μας όπως ανθός που βλασταίνει! Και το κάνει με τη μορφή μιας νεκρής πρωτεΐνης που οι άνθρωποι αρέσκονται να αποκαλούν μαλλιά. Αλλά και τα νύχια και το δέρμα είναι καμωμένα από κερατίνη και όπως ξέρουμε, τα κέρατα, οι οπλές και τα νύχια των ζώων επίσης από κερατίνη είναι φτιαγμένα.
Πραγματικά απίστευτο το πόσο διαφορετικές μορφές μπορεί να πάρει η συγκεκριμένη πρωτεΐνη! Εμείς οι άνθρωποι έχουμε τις λεπτότερες τρίχες σε σχέση με τα άλλα πρωτεύοντα, αν και η πυκνότητα των θυλάκων είναι παρόμοια με των χιμπαντζήδων και των γοριλών.
Οι δικές τους τρίχες είναι απλώς πιο μακριές και παχιές από τις δικές μας. Κι έτσι περισσότεροι από 5 εκατομμύρια θύλακες τρίχας καλύπτουν το σώμα μας, επιτρέποντας στην πολύμορφη κερατίνη να ξεπετάγεται κυριολεκτικά από παντού.
Η κερατίνη μπορεί βέβαια να πάρει διάφορες μορφές και να εκδηλωθεί σε συγκεντρώσεις που δεν προσιδιάζουν στον άνθρωπο, όπως τα διαβόητα δερματικά κέρατα που φυτρώνουν σε κάποιους ατυχείς συνανθρώπους μας (εικόνες των οποίων δεν θέλουμε να σας δείξουμε)…
Στάζει βλέννα
Η γλοιώδης ουσία που παράγεται στους βλεννογόνους αδένες είναι στην πραγματικότητα ένα προστατευτικό στρώμα που καθαρίζει την αναπνευστική, την πεπτική, ακόμα και τη γεννητική οδό.
Μια λιπαρή, γλοιώδης και αηδιαστική εσωτερική πανοπλία κοντολογίς! Κάπου 1 λίτρο βλέννας παράγει ο οργανισμός μας καθημερινά και ένα καλό ποσοστό αυτού το καταπίνουμε, αν και μόνο όταν είμαστε άρρωστοι το καταλαβαίνουμε: η οπισθορρινική έκκριση λειτουργεί ωστόσο σε ημερήσια διάταξη, η αίσθηση δηλαδή της συσσώρευσης βλέννας στον λαιμό η το αίσθημα ότι κάτι στάζει προς τα κάτω από το πίσω μέρος της μύτης.
Φλέγμα και πτύελο μπορεί να έχουν σφοδρές αντιμικροβιακές και αντιβακτηριδιακές δράσεις, καθαρίζοντας επιπρόσθετα τον εσωτερικό μας κόσμο από σωματίδια σκόνης, το απαίσιο ωστόσο του πράγματος παραμένει. Και βέβαια στις γυναίκες συναντάμε και την τραχηλική βλέννη, τον τρόπο του σώματος να αποκαλύπτει τις γόνιμες μέρες της ωορρηξίας.
Μέχρι και στα κόπρανα υπάρχει η βλέννα, αν και η εκροή της από τον πρωκτό είναι ως έναν βαθμό φυσιολογική. Ας το δεχτούμε λοιπόν, το σώμα μας είναι μια πελώρια κάνουλα βλέννας…
Δοχείο εξαιρετικά διαβρωτικών οξέων
Το γνωστό μας γαστρικό υγρό περιέχει, πέρα από την πανταχού παρούσα βλέννα και μια σειρά από ένζυμα, υδροχλωρικό οξύ. Ω ναι, το ίδιο οξύ που καταστρέφει τα μέταλλα και κάθε φυτικό και ζωικό ιστό φυσικά! Και σαν να μη φτάνει αυτό, τα βακτήρια του στομάχου είναι τόσο ανθεκτικά που καταφέρνουν και επιβιώνουν μέσα στο κατάφωρα αφιλόξενο αυτό περιβάλλον.
Χωρίς τα προστατευτικά στρώματα του στομάχου όμως, η τοξικότητα του γαστρικού μείγματος είναι τόσο υψηλή που θα χωνεύαμε στο τέλος το ίδιο μας το στομάχι! Κι εδώ έρχεται για άλλη μια φορά η αηδιαστικότατη βλέννα να μας προστατεύσει από την εξαιρετικά διαβρωτική δράση του υδροχλωρικού οξέος.
Η ποσότητα του εκκρινόμενου γαστρικού υγρού μέσα στο 24ωρο εξαρτάται μάλιστα από την ποσότητα της προσλαμβανομένης τροφής, την ίδια στιγμή που όταν το γαστρικό μείγμα δεν παραχθεί στις ιδανικές αναλογίες, τότε αρχίζουν τα προβλήματα, όπως η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Σε όλους μας έχει συμβεί κι έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση πόσο καυστικό είναι το γαστρικό υγρό…
Οι μύκητες που βγαίνουν εκτός ελέγχου
Απλά απλά, το σώμα μας είναι μυκητιασικός παράδεισος! Εκατό διαφορετικά είδη μυκήτων συναντάμε μόνο στα πόδια μας, εκεί δηλαδή που παραμένει η μερίδα του λέοντος των μυκήτων στο τέλος κάθε μα κάθε μέρας. Παρά το γεγονός ότι ο οργανισμός μας συνυπάρχει σχετικά αρμονικά με τους μύκητές του, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο τα πράγματα να χάνουν κάθε έννοια μέτρου και τότε μιλάμε για μια από τα τόσα είδη μυκητίασης που πλήττουν το σώμα μας.
Εδώ θα μιλήσουμε μόνο για την καντιντίαση, τη μόλυνση από ζυμομύκητα που αποτελεί τμήμα της φυσιολογικής χλωρίδας του σώματος που όταν διαταραχθούν οι ευαίσθητες ισορροπίες του παράγει τοξίνες που προκαλούν πληθώρα συμπτωμάτων στο πεπτικό, το αναπνευστικό, το λεμφικό, το νευρικό, το αναπαραγωγικό, το ενδοκρινικό και το μυοσκελετικό σύστημα. Κάθε μυκητίαση είναι εξάλλου τρομακτική από μόνη της, στα συμπτώματά της τουλάχιστον στα σίγουρα(!), λειτουργώντας ως ζοφερή υπόμνηση ότι το σώμα μας κυριαρχείται από μύκητες…
Τα βακτήρια κάνουν κουμάντο
Για να το πούμε ξεκάθαρα: 9 στα 10 βακτήρια που κατοικούν στο σώμα μας είναι μικροβιακά! Μιλάμε για πραγματικά αστρονομικά νούμερα επιβλαβών μικροοργανισμών, αν σκεφτούμε ότι φιλοξενούμε κάπου 100 τρισεκατομμύρια βακτήρια στο εσωτερικό μας! Μόλις το 10% από αυτά τα κύτταρα είναι ανθρώπινα.
Κι αν δεν μπορούμε να δούμε ή να νιώσουμε τους μικροσκοπικούς και ανατριχιαστικούς προσκεκλημένους του οργανισμού μας, αυτό μόνο ευλογία είναι. Αν και στην πραγματικότητα δεν θα επιβιώναμε χωρίς τη βοήθειά τους, καθώς παρά την κακόβουλη φύση τους κάνουν περισσότερο καλό παρά κακό. Συνήθως! Πόσα πολλά είναι όμως αυτά τα τρισεκατομμύρια βακτήρια; Αν τα στοιβάζαμε, θα γέμιζαν μια δίλιτρη κανάτα…
Μη-ανθρώπινα βακτήρια θα μας καταβροχθίσουν (νεκρούς ή ζωντανούς)
Έχετε ακούσει ποτέ για τη νεκρωτική απονευρωσίτιδα; Είναι τα βακτήρια που τρέφονται με τη σάρκα μας και μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τους χειρότερους κανιβαλιστικούς εφιάλτες! Πρόκειται για βαριές λοιμώξεις των μαλακών μορίων που επιφέρουν εκτεταμένες απονευρώσεις και καταλήγουν σε θάνατο, κι ενώ έχουν πολλές γενεσιουργές αιτίες, μπορούν να είναι ακόμα και ιδιοπαθείς (πόσο πιο τρομακτικό να γίνει;). Άντε στην καλύτερη να ευθύνεται κάποιος από τους τόσους παθογόνους μικροοργανισμούς που έχουν αποικίσει το ανθρώπινο σώμα.
Καταλήγουν σε οργανικές ανεπάρκειες και θάνατο τελικά, αν και αυτό δεν φαίνεται να είναι το χειρότερο της πάθησης. Ακόμα και αν τα σαρκοφάγα βακτήρια δεν σε καταβροχθίσουν τελικά εν ζωή, η πρωτόγνωρη συγκέντρωσή τους στον εντερικό σωλήνα θα τα κάνει να σε βρουν ιδιαίτερα γευστικό μεταθανάτια. Απλώς περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να σε φάνε από τα μέσα προς τα έξω. Την ξέρετε αυτή τη διαδικασία, τη λέμε σήψη…
Κόπρανα που… μηρυκάζονται
Οι κοπρανώδεις εμετοί είναι συμπτώματα αρκετών παθήσεων, καθώς η αδυναμία προώθησης του εντερικού περιεχομένου έχει εκτεταμένη παθοφυσιολογία (όπως ο αποφρακτικός ειλεός). Η μηχανική απόφραξη του εντέρου συσσωρεύει τα περιττώματα, τα οποία θα βρουν τελικά διέξοδο από τη μόνη διαθέσιμη κοιλότητα, αυτή του στόματος.
Άλλη αιτία μπορεί να είναι η άτυπη σύσπαση των γαστρικών μυών, που αναστρέφει την κανονική ροή των κοπράνων. Όπως κι αν έχει, είναι γεγονός ότι το σώμα μας μπορεί να μας αιφνιδιάσει με πάμπολλους τρόπους, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε εντελώς δυσάρεστα…
