Η Αναστασία περιγράφει τον πρώτο της χρόνο στη Νέα Υόρκη, τα δάκρυα «τρέχουν» και θυμάμαι όσους φίλους είδα να φεύγουν με το πτυχίο τους σε μία βαλίτσα.
Η Άσπα είναι στο Πλίμουθ. Ο Κώστας από το Ντελφτ και το Λέουβεν είναι πλέον σε μία πόλη της Ολλανδίας που έπειτα από σχεδόν ένα χρόνο δεν έχω καταφέρει να συγκρατήσω πώς προφέρεται. Ο Βαγγέλης έφυγε για το Λιντς πριν από χρόνια, ο Δημήτρης πήγε στην Κύπρο, ακολούθησε κι ο Φώτης. Ο Τίμο χρόνια τώρα στην Αμβέρσα. Η Κέλλυ κατάφερε να γυρίσει…
Θυμάμαι πόσες ώρες δούλευε η Άσπα. Πόσα λεφτά της χρωστούσαν στο τέλος του μήνα. Θυμάμαι την κατάθλιψη που είχα δει στα μάτια της και πόσο πάλευε κάθε μέρα για να τα καταφέρει. Είχε χάσει την υγεία της. Τότε ήμασταν στην αρχή της κρίσης. Έπειτα, έφυγε με τον Αχιλλέα στο εξωτερικό και είδα ξανά το χαμόγελό της. Το είχα ξεχάσει και… ξέρω πόσο πολύ της λείπουν οι δικοί της.
Μην φλυαρώ. Όλοι έχουμε έναν φίλο, έναν γνωστό που πάλεψε, αλλά δεν κατάφερε να δει με τίποτα το μέλλον του στην Ελλάδα. Το βρήκε όμως μακριά από το σπίτι του, για την ακρίβεια πολύ μακριά.
Ήμουν στον ηλεκτρικό όταν ο Κώστας μου έστειλε ένα βίντεο. Με προειδοποίησε να το δω σπίτι γιατί θα βάλω τα κλάματα. Και είχε δίκιο.
Η Αναστασία περιγράφει στο κανάλι της στο YouTube πώς πήρε τη μεγάλη απόφαση με το αγόρι της και πλέον σύζυγό της να ζήσουν το όνειρο στη Νέα Υόρκη. Φίλοι, οικογένεια, σπουδές έμειναν πίσω. Ο πόνος, ο θυμός όλα τα συναισθήματα αυτών των παιδιών που αντιπροσωπεύουν πολλούς νέους της χώρας μας…
Εγώ, βλέπετε είμαι από τους τυχερούς που κατάφερε να βρει καλή δουλειά – όχι ότι δεν έκανα θυσίες.
Στο πρόσωπο της Αναστασίας, ωστόσο, είδα όλους αυτούς τους φίλους που «έχασα» επειδή αναγκάστηκαν ν’ αναζητήσουν αλλού το μέλλον τους.
Τουλάχιστον, όταν τους συναντώ ξανά – μία φορά τον χρόνο στην καλύτερη – μου αρκεί το χαμόγελο και η ζωντάνια που επέστρεψαν στα πρόσωπά τους.
«Όσο χτυπάνε ελληνικές καρδιές, όπου και να είναι αυτές, στα πέρατα της γης, η Ελλάδα θα συνεχίσει να χτυπάει».
