Κέλλυ Κελεκίδου: Οι δημόσιες ευχές και η τρυφερή ανάρτηση
Χαρές για την Κέλλυ Κελεκίδου και για τον Νίκο Κουρκούλη μιας και γιόρτασαν τα γενέθλια της κόρης τους, Ελπινίκης η οποία έγινε 8 χρονών. Το ζευγάρι αν και κρατάει την προσωπική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, η τρισευτυχισμένη μητέρα δημοσίευσε μια τρυφερή ανάρτηση.
Μάλιστα, δημοσίευσε τις πιο τρυφερές φωτογραφίες των δυο τους στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram και της ευχήθηκε, εκφράζοντας για άλλη μια φορά την αγάπη της.
«Χρόνια πολλά αγγελούδι μου», ήταν η λεζάντα που συνόδευσε η τραγουδίστρια της φωτογραφίες, με τους διαδικτυακούς της φίλους να στέλνουν τις ευχές τους.
Κέλλυ Κελεκίδου: Οι ευχές και η ανάρτηση για τα γενέθλια της κόρης της
Η κρίση στη σχέση Κέλλυς Κελεκίδου και Νίκου Κουρκούλη
Οι τραγουδιστές είναι πολλά χρόνια μαζί και μάλιστα έχουν περάσει κρίση στη σχέση τους, αλλά ποτέ δεν έζησαν χωριστά.
Όπως υπογράμμισε ο Νίκος Κουρκούλης, σε συνέντευξή του στο «Πρωινό», για την περίοδο που τον ήθελαν να χωρίζει από την Κέλλυ Κελεκίδου «περάσαμε μεγάλη κρίση με την Κέλλυ. Χώρια δεν ήμασταν ποτέ, με την έννοια να μείνουμε χώρια στα σπίτια. Υπήρχε μία περίοδος που αναγκαστήκαμε να μείνουμε χώρια λόγω της μετάβασης από την Αυστραλία στην Ελλάδα. Γύρω στον 1,5 χρόνο. Η οικογένειά μου ήταν Αυστραλία και εγώ ήμουν στην Ελλάδα. Τότε ήταν η περίοδος των σεναρίων χωρισμού».
Κατάθεση ψυχής έκανε η συγγραφέας, Γωγώ Τσακογιάννη, στην εκπομπή «Εμείς» για τη δύσκολη περίοδο μετά τη διάγνωση ότι πάσχει από καρκίνο.
«Το 2006 πέρασα καρκίνο του μαστού, ήμουν μια μαμά τριών μικρών κοριτσιών, ένιωσα σαν ένα μπουκάλι γάλα με ημερομηνία λήξης. Είδα τον θάνατό μου, έλεγα: “καρκίνος, εντάξει, ποιος επιβιώνει;” Με έριξε στα τάρταρα αυτό το πράγμα, με τρέλανε, ήμουν όλη μέρα σε έναν υπολογιστή να ψάχνω να βρω αν θα επιβιώσω», ανέφερε η Γωγώ Τσακογιάννη.
Στη συνέχεια, μίλησε για τις εσωτερικές αλλαγές που ακολούθησαν: «Αυτό με έφερε πιο κοντά με την εσωτερική Γωγώ. Ήμουν ένα εγωκεντρικό πλάσμα, ήμουν πολύ περιτυλιγμένη από τις δικές μου ανάγκες και αυτό με γλύκανε, με έκανε να γίνω πιο γλυκιά μαμά, αλλά με έβαλε σε μια διαδικασία να κάνω περισσότερο χώρο για τους άλλους, να μην είμαι τόσο “δικτατορική”».
Η Γωγώ Τσακογιάννη δεν θέλησε να πει τίποτα στα παιδιά της για τη μάχη της με τον καρκίνο. «Τα παιδιά μου ήταν τότε μικρά, δεν τους είπα τίποτα, είπα ότι κάηκε το μαλλί μου γιατί πήγα για ανταύγειες», ανέφερε μεταξύ άλλων στην εκπομπή του Open.
Βαθιά υπόκλιση στον ρόλο του «Γιώργη», που υποδύεται ο Γιάννης Τσορτέκης στη σειρά του Alpha «Αυτή η νύχτα μένει», έκανε το Twitter.
Ο Γιώργης μετά από πολύ καιρό, υπομονή και επιμονή καταφέρνει να βγάλει ραντεβού την αγαπημένη του Νίτσα και αποφασίζει να την πάει για φαγητό σε ένα μαγαζί δίπλα στη θάλασσα!
Όταν οι δυο τους έφτασαν στο μαγαζί, η Νίτσα ζήτησε να καθίσει μπροστά στη θάλασσα, όμως το πρώτο τραπέζι ήταν κατειλημμένο από μία μεγάλη οικογένεια!
Ο Γιώργης λοιπόν, με τον εκρηκτικό και χαρούμενο χαρακτήρα του, πλησίασε την οικογένεια και τους ζήτησε, αν τους είναι εύκολο να αλλάξουν τραπέζι! Φυσικά, ό,τι έπαιρναν θα ήταν κερασμένα από εκείνον. Ο Γιώργης μάλιστα, ανέλαβε να μεταφέρει τη γιαγιά της οικογένειας, στην οποία και εξήγησε ότι δεν θα μπορούσε να χαλάσει χατήρι στην πιο όμορφη κοπέλα που τον συνόδευε.
Η Νίτσα από την άλλη, καθόταν από μακριά και τον κοίταζε γεμάτη από χαρά!
Τρελάθηκε το Twitter
Οι χρήστες του Twitter αποθέωσαν τον Γιώργη και τον Γιάννη Τσορτέκη που τον υποδύεται! Ενώ οι γυναίκες αναζητούν έναν άντρα όπως ο Γιώργης!
Αχ ο θεουλης ξεβολευει μια ολοκληρη οικογένεια για να κάτσει στο τραπέζι που θέλει!!! Και τους κερνάει βέβαια, επειδή είναι κιμπαρης ο Γιώργης μας!!!🥰❤️#Nyxta
Ο 45χρονος Ανθυπασπιστής αυτοκτόνησε με το υπηρεσιακό του όπλο στο ΠετροχώριΞάνθης
Θλίψη έχει προκαλέσει στις Ένοπλες Δυνάμεις η τραγική είδηση του θανάτου ενός 45χρονου Ανθυπασπιστή στο Πετροχώρι Ξάνθης.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υπαξιωματικός βρισκόταν εν ώρα υπηρεσίας όταν για άγνωστο λόγο αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του με το υπηρεσιακό του όπλο.
Ο 45χρονος ήταν πατέρας ενός παιδιού, ενώ οι συνάδελφοι και η οικογένειά του αδυνατούν να πιστέψουν πως ο Α.Μ. προχώρησε στο απονεννοημένο διάβημα.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΓΕΣ:
«Από το Γενικό Επιτελείο Στρατού ανακοινώνεται ότι, κατά τις πρωινές ώρες
της Πέμπτης 17 Νοεμβρίου 2022, o Ανθυπασπιστής Α.Μ., ετών 45, ο οποίος
υπηρετούσε σε Μονάδα της Ξάνθης και εκτελούσε υπηρεσία, τραυματίστηκε
σοβαρά από όπλο, ευρισκόμενος εντός του Στρατοπέδου. Διεκομίσθη άμεσα
στο Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης όπου και κατέληξε.
Τα αίτια του συμβάντος διερευνώνται αρμοδίως.
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους
οικείους του».
Ένα 10χρονο αγόρι κατάφερε με πολύ έξυπνο τρόπο να ξεφύγει από μία γυναίκα, η οποία άρχισε να το ακολουθεί στο δρόμο καθώς αυτό γυρνούσε από το σχολείο, σε πόλη της Πενσιλβάνια.
«Άρχισε να περπατάει μαζί του και να τον ρωτάει πού ήταν η οικογένειά του, πού ήταν ο πατέρας του» δήλωσε ο πατέρας του παιδιού, Σαμ Γκριν.
Ο μικρός Σάμι δεν γνώριζε τη γυναίκα, αλλά εκείνη επέμενε ότι ήξερε την οικογένεια του παιδιού και του είπε ότι έπρεπε να πάει μαζί της.
«Είπε ότι μάλλον τον ήξερε και ότι θα πήγαινε στο Wawa (κατάστημα) και ότι έπρεπε να πάει μαζί της και ότι θα μπορούσε να αγοράσει ό,τι ήθελε» είπε ο Γκριν.
Ο Σάμι ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αποφάσισε να πάει για βοήθεια σε ένα κατάστημα που γνώριζε. Το βίντεο παρακολούθησης τον δείχνει να μπαίνει στο Dani Bee Funky, να πηγαίνει κατευθείαν στην ταμία και να της ψιθυζίσει κάτι.
«Της είπε »κάνε σαν να είσαι η μαμά μου, αυτή η κυρία με ακολουθεί»» είπε ο 10χρονος στην ταμία, η οποία μπαίνει ανάμεσα στον Σάμι και τη γυναίκα που στεκόταν ακόμα στην πόρτα. Στη συνέχεια πήγε στην πόρτα, την τράβηξε και την κλείδωσε. Η γυναίκα έπειτα έφυγε.
«Όταν βλέπαμε το βίντεο, έκλαιγα κάθε φορά», δήλωσε ο πατέρας του παιδιού.
Η αστυνομία έχει εντοπίσει τη γυναίκα, η οποία έχει παραπεμφθεί για βοήθεια ψυχικής υγείας.
Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος επαίνεσε τόσο τον Σάμι που έκανε το σωστό, όσο και την υπάλληλό της που τον βοήθησε.
«Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτήν. Η Χάνα είναι μια νεαρή κοπέλα 17 ετών. Τα έκανε όλα σωστά» δήλωσε για την υπάλληλό της.
Oι καταγγελίες διαβιβάστηκαν από την ανεξάρτητη αρχή στην Εισαγγελία Αθηνών η οποία διέταξε προκαταρκτική εξέταση – Χθες, φερόμενο θύμα κατέθεσε αναλυτικά στο Τμήμα Ανηλίκων, σε βάρος στελέχους της Δομής
Μια σειρά καταγγελιών που έφθασε στην Ανεξάρτητη Αρχή «Συνήγορος του Πολίτη» για τα όσα συμβαίνουν στην «Κιβωτό του Κόσμου» μεταξύ των οποίων ασέλγειες και κακοποιήσεις ανηλίκων διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών η οποία διέταξε προκαταρκτική εξέταση που την ανέλαβε η Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Αττικής.
Παράλληλα χθες ένα παιδί επισκέφτηκε και έδωσε κατάθεση στην Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Αττικής και κατήγγειλε ότι πρόσωπο που υπηρετεί στη Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση, όπως αποκαλύπτει το protothema.gr, ασελγούσε από τον Σεπτέμβριο του 2020 μέχρι τον Ιανουάριο του 2022, του συμπεριφερόταν με υποτιμητικό και εξευτελιστικό τρόπο, τον υποχρέωσε να σταματήσει το σχολείο, να εργάζεται και στην ουσία, όπως λέει, τον εξεβίαζε να μη μιλήσει για να τον έχει πάντα κοντά του, διαφορετικά θα έκοβε το επίδομα της ανήμπορης μητέρας του και θα έχανε τη δουλειά του ο μεγαλύτερος αδερφός του.
Το χρονικό διάστημα που βίωσε σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του, την κακοποίηση και την παρενόχληση από τον συγκεκριμένο άνδρα, ξεκίνησε ήταν 16,5 ετών. Το άκρως ανησυχητικό που δίνει άλλη διάσταση στις έρευνες και αν αποδειχθεί θα προκαλέσει σοκ στην κοινωνία είναι ότι το παιδί θεωρεί βέβαιο πως ο καταγγελλόμενος παρενοχλούσε σεξουαλικά και άλλα παιδιά μικρότερης ηλικίας τα οποία αναφέρει στην κατάθεση του με τα ονόματα τους.
Σύμφωνα με τις αναφορές των αρμοδίων υπηρεσιών, όλα ξεκίνησαν από την καταγγελία της Ανεξάρτητης Αρχής «Συνήγορος του Πολίτη» στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών. Έτσι «Διενεργείται προκαταρκτική εξέταση, δυνάμει εισαγγελικής παραγγελίας, προς διερεύνηση αξιόποινων πράξεων, της “κατάχρησης ανηλίκου που συμπλήρωσε τα 14 έτη και μη από οικείο, κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση” και της “σωματικής βλάβης αδύναμων προσώπων κατά συρροή, άπαξ και κατ’ έξακολούθηση” που φέρεται να τελέστηκαν ή να τελούνται σε βάρος ανηλίκων φιλοξενούμενων στις δομές της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “Κιβωτός του Κόσμου” με έδρα την οδό Ζηνοδώρου στον Κολωνό και συγκεκριμένα στις δομές της Αθήνας, Πειραιά, Χίου, Πωγωνιανής Ιωαννίνων, Βόλου και Καλαμάτας ύστερα άπο έγγραφη αναφορά – καταγγελία που απέστειλε η Ανεξάρτητη Αρχή “Συνήγορος του Πολίτη” στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών”.
Η κατάθεση
Στις 7 σελίδες της πυκνής κατάθεσης που έδωσε ο 19χρονος σήμερα πρώην φιλοξενούμενος στην “Κιβωτό του Κόσμου”, ξετυλίγεται ένα αδιανόητο γαιτανάκι διαστροφής, κακοποίησης, ασέλγειας με θύματα ανήλικα παιδιά. Το παιδί, από τα έξι του χρόνια, φιλοξενείτο κατά διαστήματα σε διάφορες δομές της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας, μαζί με τη μητέρα του η οποία παρουσίαζε σοβαρά προβλήματα υγείας και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Όπως υποστηρίζει, τον συγκεκριμένο τον γνώρισε στη Γ΄Γυμνασίου όταν πήγαινα στο Κέντρο Ημέρας στον Κολωνό και παίζαμε μπάσκετ. Κάπου μετά το Πάσχα, όπως είπε στην κατάθεση του, του πρότεινε να φύγει από την Αθήνα και θα τον βοηθούσε να βρει δουλειά και να φτιάξει το μέλλον του.
Παράλληλα, θα βοηθούσε περισσότερο τη μητέρα του δίνοντας της επίδομα και τον αδερφό του. Έτσι, ο μικρός πείστηκε, έφυγε από την Αθήνα, πήγε σε δομή της Οργάνωσης στον Βόλο και στη συνέχεια στην Καλαμάτα. Εκεί στην πόλη της Πελοποννήσου, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2020, κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε, ο καταγγελλόμενος έφυγε από την Αθήνα όπου ζούσε μόνιμα και πήγε και έμεινε για ενάμιση μήνα στην Καλαμάτα. Κάποιες κινήσεις που παραπέμπουν σε ασελγείς πράξεις ήταν η αρχή της ζοφερής αυτής ιστορίας, σύμφωνα πάντα με τα όσα καταγγέλλει το παιδί. Λίγους μήνες αργότερα, σε μια εκδρομή που έγινε πριν τα Χριστούγεννα του 2020, ο μαθητής τότε κατάλαβε ότι κάτι τρέχει καθώς ήταν πλέον φανερό ότι έκανε ασελγείς πράξεις σε βάρος του. Στην κατάθεση του περιγράφει με λεπτομέρειες, το τι ακριβώς βίωνε και το τι είδους σεξουαλική παρενόχληση και ασέλγεια δεχόταν. Όταν ο μαθητής αντιδρούσε και δεν δεχόταν τις κινήσεις του συγκεκριμένου ατόμου, εκείνος τον έστελνε να κάνει δουλειές και πράγματα υποτιμητικά. Όσο περνούσαν οι μήνες, ο καταγγελλόμενος έβρισκε ολοένα και περισσότερο χρόνο να περνάει μαζί του, τον φιλοξενούσε στο δωμάτιο του, ενώ του επέβαλλε να μένει αξύριστος και ακούρευτος. Οπως δε, λέει το παιδί, τον υποχρέωνε να του βάζει και να του βγάζει τα παπούτσια και τις κάλτσες, να τον υπηρετεί ενώ σταμάτησε να πηγαίνει ακόμα και στο σχολείο! Βέβαια, όπως λέει ο συγκεκριμένος του έδινε χρήματα, του αγόραζε παπούτσια 180 ευρώ και iphone των 800 ευρώ.
Στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε στη δομή του Βόλου με την κλοπή κάποιων χρημάτων, το παιδί βρήκε τη δύναμη και το θάρρος να φύγει από τη δομή. Όπως είπε, αποκάλυψε τα όσα θλιβερά βίωνε στη μητέρα του. Στο τέλος της κατάθεσης του, ένας από τους λόγους, όπως είπε που δεν μιλούσε τόσο καιρό ήταν ότι φοβόταν μήπως πάρουν το διαμέρισμα που μένει η μητέρα του και μείνει στο δρόμο. Πήρε όμως όπως λέει τη δύναμη από τους ανθρώπους που τον στήριξαν και αποφάσισε να μιλήσει. Στην εξέταση του από τους αστυνομικούς του Ανηλίκων, είπε ότι ο συγκεκριμένος έχει παρενοχλήσει και άλλα παιδιά και ότι αυτός δεν ήταν ο πρώτος. Θεωρεί δε, ότι ο συγκεκριμένος άνδρας είναι παιδόφιλος αφού τον παρενοχλούσε όταν ήταν 16.5 ετών και ένα άλλο παιδί όταν ήταν 15.5.
«Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη εξώθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15΄ της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης», ανέφερε η έκθεση Τσεβά που εκδόθηκε το 1975 αφού ύστερα από λαϊκή απαίτηση κλήθηκε να «χαρτογραφήσει» τα θύματα της αιματηρής εκείνης περιόδου.
Το πρώτο θύμα της μακάβριας αυτής λίστας, ήταν ο Διομήδης Κομνηνός, ο 17χρονος μαθητής που το βράδυ της προηγούμενης της 17 Νοέμβρη, έπεσε νεκρός.
Τις ώρες εκείνες το βράδυ της 16ης Νοέμβρη του ’73 η Πατησίων και οι γύρω δρόμοι από το Πολυτεχνείο ήταν γεμάτοι από χιλιάδες φοιτητές και νέους ανθρώπους που διαδήλωναν κατά της χούντας. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ένα 17χρονο αγόρι. Ο Κύπριος Διομήδης Κομνηνός, μαθητής λυκείου. Ήταν εκεί από τις 14 Νοέμβρη. Στο σπίτι του πήγαινε μόνο για να φάει, να πλυθεί και να αλλάξει. Οι γονείς του και ιδιαίτερα ο πατέρας του, του έλεγαν να προσέχει. «Κοίτα να γυρίσεις γερός», έλεγε ο πατέρας του Γιάννης.
Αιματοβαμμένη και σκισμένη η μπλούζα του νεαρού Διομήδη βρίσκεται ανάμεσα στα εκθέματα των θυμάτων του Πολυτεχνείου Είναι εκείνη η μπλούζα που φορούσε ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός, ο οποίος έπεσε νεκρός τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973. Ηταν ένα από τα 24 θύματα που οι άνθρωποι της χούντας δολοφόνησαν, ένα από τα πρώτα θύματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής εκατοντάδες διαδηλωτές, πολίτες, φοιτητές, μαθητές βρέθηκαν βρίσκονταν εντός και εκτός του προαυλίου του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων.
Ανάμεσα τους και ο Κύπριος Διομήδης Κομνηνός, μαθητής λυκείου μέσα στο Πολυτεχνείο, ο οποίος βγήκε από το προαύλιο του ιδρύματος και μαζί με άλλους συνομήλικους του βρέθηκαν στη στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ. Η ώρα ήταν μεταξύ 21:30 και 21:45 όλοι τους έκαναν τους τραυματιοφορείς, βοηθούσαν τους τραυματίες και προσπαθούσαν να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, ώσπου μία σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του άτυχου Διομήδη Κομνηνού. Ο δολοφόνος του βρισκόταν μόλις 10 μέτρα μακριά. Ηταν ένας από τους άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Αμέσως οι υπόλοιποι διαδηλωτές που ήταν μαζί του τον μετέφεραν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ, ωστόσο ήταν αργά. Ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός ήταν νεκρός, οι χουντικοί τον είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ γιατί έκανε το λάθος να βοηθήσει τραυματισμένους πολίτες.
Το άψυχο κορμί του μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, το μετέπειτα Γενικό Κρατικό.
Τραγική ειρωνεία ήταν πως λίγο καιρό πριν του αφαιρέσουν τόσο βίαια, τόσο άδικα και αδίστακτα τη ζωή, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός είχε περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου και μάλιστα με πολύ υψηλή βαθμολογία.
Η σκισμένη μπλούζα του βρίσκεται σε έκθεμα θυμάτων του Πολυτεχνείου και χρησιμοποιήθηκε από τη χήρα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Χορτένσια, για να σκουπίσει τα δάκρυά της.
Η κηδεία του νεαρού έγινε σε μία έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας, παρουσία λίγων συγγενών. Ωστόσο μετά την πτώση της δικτατορίας, στο μνημόσυνο που έγινε για τον άτυχο μαθητή πλήθος κόσμου βρέθηκε εκεί για να τον τιμήσει ως ήρωα.
Το τελευταίο αντίο στον Διομήδη. Αρχείο οικογένειας Κομνηνού
Το άρθρο του ανταποκριτή της δανέζικης και βελγικής τηλεόρασης
Το 9ο δημοτικό σχολείο Πετρούπολης έχει ονομαστεί σε «Διομήδης Κομνηνός» και στην ιστοσελίδα του φιλοξενεί ένα άρθρο του δημοσιογράφου Albert Coenrant, ανταποκριτή της δανέζικης και βελγικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Το άρθρο έχει τίτλο «Το αγόρι που νίκησε τα τανκ», «The boy who braved the tanks».
Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τον ηρωικό θάνατο του Διομήδη Κομνηνού ενός άξιου τέκνου της Ελλάδας. Το Νοέμβριο του1973 μπήκε στο Πολυτεχνείο για να αγωνιστεί την απελευθέρωση της χώρας. Δε θα επέστρεφε σπίτι του πότε.
Κατά τη διάρκεια των θλιβερών εβδομάδων αυτών μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ένας επισκέπτης εμφανίστηκε στο γραφείο μου «Απλά λέγε με Γιάννη» είπε. «Άκουσα ότι έχετε αποσιωπήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σε παρακαλώ πες μου ό,τι έχεις δει». Καθώς ήταν ένας φιλικός έξυπνος άνθρωπος δέχτηκα να μιλήσω. Του διηγήθηκα κάποιες σκηνές απίστευτου θάρρους στις οποίες είχα γίνει μάρτυρας-σήμερα πασίγνωστες χάρη σε αναρίθμητα άρθρα εφημερίδων και ντοκιμαντέρ που προβάλλονται ανελλιπώς από την τηλεόραση. Ήμουν επίσης σε θέση να περιγράψω περιστατικά άγνωστα στην κοινή γνώμη.
Εντυπωσιάστηκε από την περιγραφή μου σχετικά με το ξενοδοχείο Ακρόπολη απέναντι από το Πολυτεχνείο εκείνη τη διάσημη μέρα. Άκουσε επίσης, πως έπρεπε να προφυλαχτώ από τις σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών σε ένα κτίριο που ήταν γεμάτο όχι μόνο από φοιτητές αλλά επίσης και από μαθητές. Εντυπωσιάστηκε όταν άκουσε πως ο ίδιος ο διευθυντής του ξενοδοχείου πρόσφερε τα πιάτα με τα σάντουιτς και έλεγε «Δεν είναι καλό να μάχεσαι για τη χώρα σου με άδειο στομάχι». Άκουσε επίσης πως παρά τη βροχή από σφαίρες ένας φοιτητής διαδήλωνε απ’ έξω και χτυπήθηκε λίγα μέτρα μακρύτερα από την πόρτα του ξενοδοχείου.
Εξήγησα πώς δύο μαθήτριες δε δίστασαν να τρέξουν έξω, όπως οι νοσοκόμες στο πεδίο της μάχης, σαν την Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, για να βοηθήσουν το αγόρι και να το μεταφέρουν στο ξενοδοχείο, όταν ένας αστυνομικός το άρπαξε από τα χέρια τους. Άκουσε προσεκτικά την ιστορία μιας Νορβηγίδας, μιας ανυποψίαστης τουρίστριας, που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα στο λαιμό και πέθανε ξαπλωμένη μέσα στο ξενοδοχείο. Η κοπέλα πήγαινε να κάνει ένα τηλεφώνημα στους γονείς της από το κτίριο του Ο.Τ.Ε. λίγα μέτρα μακρύτερα στην οδό Πατησίων, για να τους πει για τις θαυμάσιες εμπειρίες που είχε από την Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω την έκφρασή του όταν περιέγραψα το πώς οι φοιτητές καλούσαν απελπισμένα από τα μεγάφωνα για ιατρική βοήθεια και ασθενοφόρα.
Τα ασθενοφόρα πράγματι έφθασαν με τις σειρήνες να ουρλιάζουν-όχι γεμάτα από γιατρούς ή νοσοκόμες, αλλά αιμοδιψείς αστυνομικούς μερικούς μεταμφιεσμένους σε γιατρούς. Και μετά η πιο φρικτή σουρεαλιστική σκηνή από όλες που δε θα σβήσει ποτέ από το μυαλό μου. Τα τανκ – περισσότερα από είκοσι πέντε – έφθασαν σα να έπρεπε να κατακτήσουν ένα οχυρωμένο κάστρο και όχι ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα γεμάτο από παιδιά που φώναζαν για λευτεριά. Ήρθαν κυλώντας αργά, σχεδόν τα μεσάνυχτα. Ένα τεράστιο γκρίζο τέρας στάθηκε ακριβώς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου. Από το άνοιγμα εμφανίστηκε ένας αξιωματικός με ένα όπλο στα χέρια. Οι φοιτητές ικέτευσαν το στρατό να μη χρησιμοποιήσει βία και να μην τους χτυπήσει. Ο αξιωματικός φώναξε από το τανκ ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν διαπραγματεύονται με αναρχικούς. Στο ξενοδοχείο Ακρόπολη τα παιδιά έκλαιγαν και πολλοί γονάτιζαν και προσεύχονταν στο Θεό να σταματήσει αυτή την τρέλα.
Ένα από τα πιο απίστευτα και ντροπιαστικά πράγματα ήταν, ότι την ίδια στιγμή που τα παιδιά της Ελλάδας ήταν έτοιμα να θυσιαστούν για την ελευθερία, στο ίδιο ξενοδοχείο σε μικρή απόσταση από την επερχόμενη καταστροφή υπήρχε ένα δωμάτιο γεμάτο από καμιά διακοσαριά άτομα, κυρίως γυναίκες αλλά και κάποιους άντρες που έπαιζαν χαρτιά τελείως αδιάφοροι για την αγωνιζόμενη και δοκιμαζόμενη νεολαία της χώρας.
Ο επισκέπτης μου είπε ότι ο γιος του ήταν ένας από τους νεαρούς του Πολυτεχνείου εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν πολύ μετριόφρων για να μιλήσει γι’ αυτό. Ο άντρας μου ζήτησε την άδεια για να ξανάρθει. Κατά τη διάρκεια της επόμενης επίσκεψης είπε ότι αισθανόταν βαθιά συγκινημένος από τον ηρωισμό που επέδειξε η ελληνική νεολαία εκείνη την εποχή.
Θεωρούσε ότι τα περισσότερα παιδιά είναι κακομαθημένα σήμερα ακόμη και στις πιο φτωχές οικογένειες. Μου είπε υπέροχα ανέκδοτα και αστεία για να το αποδείξει. «Ήξερες, μου είπε, ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας;». «Αλήθεια;» ρώτησα χωρίς να είναι απόλυτα σίγουρος ότι ήταν σοβαρός. «Ναι» μου απάντησε με ένα φαρδύ χαμόγελο στο πρόσωπο. «Αυτός πίστευε ότι η μητέρα του ήταν παρθένα και τον θεωρούσε Θεό. Κι όχι μόνο αυτά, ξεκίνησε να δουλεύει όταν ήταν τριάντα χρόνων». Και ανέφερε άλλη μια ιστορία σχετικά με τις -μερικές φορές -ανόητες φιλοδοξίες που έχουν οι Έλληνες γονείς για τα παιδιά τους.
Είχε κάποτε μια γειτόνισσα μητέρα δίδυμων αγοριών περίπου δύο ετών. Μια μέρα τη συνάντησε στο δρόμο και τη ρώτησε τι κάνει ένα από τα παιδιά της.» Ποιον εννοείς, το γιατρό ή το δικηγόρο;» ρώτησε η γυναίκα. Μια μέρα ο επισκέπτης μου άρχισε να μιλά για το δεκαεξάχρονο γιο του. Τον περιέγραφε σαν ένα σοβαρό παιδί ανυπομονούσε να ‘ρθει η μέρα που θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, το περίφημο Πολυτεχνείο για να γίνει μηχανικός ή αρχιτέκτονας. «Ο Θεός με ευλόγησε δίνοντάς μου αυτό το παιδί», πρόσθεσε «είναι τόσο έξυπνο και επιμελές. Αλλά μη νομίζεις ότι είναι και καλόγερος» πρόσθεσε χαμογελώντας. «Αγαπάει τα κορίτσια και αυτές τον αγαπούν». Μου έδειξε τη φωτογραφία ενός όμορφου αγοριού. Από μέσα μου χαμογέλασα ακούγοντας τους επαίνους και σκέφτηκα ότι είναι ειρωνικό να ακούω άλλον έναν περήφανο Έλληνα γονιό.
Ο επισκέπτης μου συνέχιζε να έρχεται. Πάντα κουβαλούσε πακέτα, μια φορά παιχνίδια για τα φτωχά παιδάκια του φτωχοκομείου και μια άλλη φορά βιβλία με δερμάτινο εξώφυλλο για το γιο του. Συνήθιζε να μιλά για διάφορα θέματα, φαινόταν μορφωμένος αλλά η συζήτηση κατέληγε πάντα στο ίδιο σημείο -με επαίνους για τον πολυαγαπημένο του γιο. Μια μέρα η διάθεσή του φαινόταν διαφορετική και κοίταζε επίμονα έξω από το παράθυρο. Τότε έμενα δίπλα σε ένα νεκροταφείο. Ξαφνικά βγήκε από τη μελαγχολία του και αναφώνησε: Είμαι ευτυχισμένος που ο γιος μου έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του, είναι τόσο νέος».
Αρκετές φορές τον ρώτησα γιατί δεν έφερνε το παιδί – θαύμα να το γνωρίσω. «Είναι πολύ απασχολημένος με το διάβασμα και το φλερτ με τα κορίτσια» ήταν η συνηθισμένη του απάντηση. Μετά από αρκετά συχνές επισκέψεις ο επισκέπτης μου χάθηκε για ένα δύο χρόνια. Άρχισε να μου λείπει. Αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι. Αυτή τη φορά έλαμπε! Ο γιος του είχε περάσει τις εξετάσεις για το Πολυτεχνείο- με πολύ υψηλή βαθμολογία. Πάλι κουβάλαγε πακέτα και πακέτα και ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα του γιου του. Ο νεαρός θα έμενε με συγγενείς στην Αμερική το καλοκαίρι.
Έγινε κι ένα μεγάλο πάρτι με τουλάχιστον πενήντα αγόρια και κορίτσια-ο νεαρός ήταν πολύ δημοφιλής. Όταν έφυγε ο επισκέπτης μου πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο για να βρω τον αριθμό του τηλεφώνου του. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να αγοράσω ένα δώρο για το γιο του που τον ένιωθα σαν ένα φίλο που δε γνώρισα ποτέ.
Όταν χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του Γιάννη μου άνοιξε μια κυρία και τη ρώτησα αν ήταν η μητέρα του αγοριού. «Θέλω να σας συγχαρώ για τον εξαιρετικό γιο σας. Άκουσα ότι πέρασε από τους πρώτους στις εξετάσεις. Ο σύζυγός σας μου είπε ότι θα γίνει μηχανικός. Μπορώ να περάσω για να του δώσω ένα μικρό δώρο;». «Ο γιος μου, απάντησε με θλίψη στη φωνή, δε θα γίνει ποτέ μηχανικός και δε θα μπει ποτέ στο Πανεπιστήμιο, πέθανε πριν από τρία χρόνια». Μετά η φωνή της πνίγηκε σε ένα λυγμό, «Σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στην πύλη του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973».
«Αν είσαστε άντρες, ελάτε να μας χτυπήσετε από κοντά»
Και η συγγραφέας Έφη Πανσελήνου στο μυθιστόρημα της «Καταχτημένη χώρα» από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή γράφει για τον 17χρονο ήρωα.
«…O Διομήδης Κομνηνός, βγήκε ξαφνικά στη μέση του δρόμου, σήκωσε τα χέρια, βλέποντας προς τη μεριά των αστυνομικών, που βρίσκονταν σε απόσταση σαράντα περίπου μέτρων και είπε: ” Αν είσαστε άντρες, ελάτε να μας χτυπήσετε από κοντά” . Κι αμέσως ακούστηκε καταιγισμός πυροβολισμών. Κι ο Διομήδης έπεσε κάτω”.
Εγγραφή στο Βιβλίο Προσερχομένων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού της 16ης Νοεμβρίου 1973 σχετική με την διακομιδή του νεκρού μαθητή Διομήδη Κομνηνού, Αρχείο Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Γ.Α.Κ. Αναφέρει ότι χτυπήθηκε από πυροβόλο όπλο.
Το ακροατήριο, βουβό, κρατάει την ανάσα και δύσκολα τη συγκίνησή του, όταν ο μάρτυρας , συνεχίζει:
” Μαζί μ’ έναν άλλον, βγήκαμε έρποντας από την πολυκατοικία που είχαμε καταφύγει. Κινηθήκαμε προς το σημείο που είχε πέσει ο Κομνηνός. Οι πυροβολισμοί δεν σταματούσαν. Κατορθώσαμε και τον στήσαμε στον τοίχο όρθιο. Το κορμί του έγειρε λίγο δεξιά. Δεν μιλούσε. Στα μάτια του είχανε μπει μικρά θραύσματα από τα τζάμια ενός αυτοκινήτου. Είχα λίγο βαμβάκι στην τσέπη μου. Ήρθε μια γυναίκα με νερό. Κι εγώ με βαμβάκι προσπάθησα να του αφαιρέσω τα τζαμάκια από τα μάτια. Τότε έκανε μια κίνηση με το χέρι του, προσπαθώντας να σηκώσει το πουλόβερ που φορούσε.
Σήκωσα το πουλόβερ και είδα το αίμα να τρέχει από τη δεξιά στην αριστερή κοιλιακή χώρα. Κατάλαβα ότι είχε χτυπηθεί άσκημα.
Τότε άκουσα τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Σκυφτός και με ζιγκ-ζαγκ για ν’ αποφύγω τις σφαίρες, κινηθήκα προς τα εκεί , να φέρω το φορείο. Τρέχοντας όμως γλίστρησα, έπεσα και χτύπησα στα χέρια και στα πόδια. Δεν μπορούσα να κινηθώ, έτρεξαν φοιτητές να με βάλουν στο ασθενοφόρο . Τους είπε: δεν χρειάζομαι εγώ, αλλά ο Κομνηνός…”
Η φωνή σπάει. Και ο Άλκης που παρακολουθεί με τη ψυχή στα δόντια, όπως όλο το ακροατήριο θυμάται μιαν άλλη ραγισμένη φωνή. Του πατέρα Κομνηνού. Στο μνημόσυνο του παιδιού του, πριν ένα χρόνο…
“Με οδηγούν στον ψυκτικό θάλαμο. Σέρνουν ένα συρτάρι. Ο Διομήδης μου νεκρός. Ο μονάκριβός μου γιος. Προσπαθώ να κρατηθώ. Τι όμορφος…Ω γλυκύ μου , έαρ…έχει μια τρύπα στην καρδιά. Προσπαθώ να κρατηθώ. Του μιλώ: ” Διομήδη, βοήθησέ με να φανώ άξιός σου!”. Του φιλώ τα μαλλιά. Τι όμορφος! Ίδιο καθαρόαιμο άτι. Τα μάτια του μισάνοιχτα. Γεμάτα απορία. Προσπαθώ, προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή τη μορφή του”.
Η φωνή του τρέμει:
” Έπειτα φέρνω βόλτα το συρτάρι. Σκύβω απάνω του. Φιλώ το τραύμα του στην καρδιά. Τον προσκυνώ…”
Αυτό το μωράκι γεννήθηκε 3.5 μήνες νωρίτερα και τα κατάφερε! – Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας
Το μωράκι μας γεννήθηκε τόσο μικρό και ευάλωτο, που πρώτες μου σκέψεις ήταν αν θα τα καταφέρει και αν τα καταφέρει θα είναι ένα υγιές και χαρούμενο παιδάκι.
Η εγκυμοσύνη της Sara Cooper πήγαινε πολύ καλά, μέχρι της 24η εβδομάδα κύησης, όπου η ίδια ένιωσε κάποιες ενοχλήσεις και με τον σύντροφό της επισκέφθηκαν τον γιατρό τους. Έπειτα από την επίσκεψή της στον γιατρό η Sara, διαγνώστηκε με μια πολύ σοβαρή περίπτωση προεκλαμψίας, μια πάθηση που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή τόσο της μητέρας όσο και του εμβρύου.
H νεαρή γυναίκα με τον σύντροφό της Adam μεταφέρθηκαν άμεσα στην κλινική Bergan Mercy στην Αμερική, για να προχωρήσουν σε επείγουσα καισαρική. τομή. Την δεδομένη στιγμή το νεογνό ήταν μόλις 26 εβδομάδων. “Ήμουν τρομερά φοβισμένος, αλλά γνώριζα πως ήταν αυτό που έπρεπε να κάνουμε” αναφέρει ο πατέρας της οικογένειας. “Το μωράκι μας γεννήθηκε τόσο μικρό και ευάλωτο, που πρώτες μου σκέψεις ήταν αν θα τα καταφέρει και αν τα καταφέρει θα είναι ένα υγιές και χαρούμενο παιδάκι.” δήλωσε ο σύντροφος της Sara.
Η γιατρός που παρακολουθούσε την μικρή Monica είπε πως είχε όλο το προσωπικό της κλινικής από πάνω της. Είχε τεράστιες ανάγκες τους πρώτους δύο μήνες στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών και ήταν ένα πραγματικό θαύμα ότι τα κατάφερε.
Οι γιατροί και οι γονείς έπαιρναν την κάθε μέρα σαν μια μικρή νίκη, γιατί η μικρούλα ήταν πολύ ευαίσθητη σε ότι δοκίμαζαν οι ειδικοί για να την υποστηρίξουν. Συνολικά, η Monica, το πρόωρο μωράκι της Sara και του Adam πέρασε τους 4 πρώτους μήνες ζωής της στην μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών.
Πλέον, η μικρή Monica βρίσκεται στον 6ο μήνα ζωής και οι γονείς της δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω της. Όλοι οι γονείς έχουν μία ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά τους αλλά οι συγκεκριμένοι γονείς πέρασαν μια μεγάλη δοκιμασία μέχρι να καταφέρουν να πάρουν την μικρή τους κόρη μαζί τους στο σπίτι. Τώρα είναι ευγνώμων που έχουν μαζί τους στο σπίτι ένα υγιέστατο μικρό κοριτσάκι.
Δείτε το βίντεο με την ιστορία του ζευγαριού παρακάτω.
Με πρωτοβουλία του Δήμου Γαύδου, φέτος (2022-’23) για πρώτη φορά και με την άδεια του δασαρχείου κόπηκαν αρκετά πευκόδεντρα τα οποία είτε είχαν ξεραθεί, είτε ενείχαν τον δια γυμνού οφθαλμού φόβο να καταπέσουν προκαλώντας φθορές ή ακόμα και να αποτελέσουν εύφλεκτη ύλη για πυρκαγιά.
Τα κομμένα δέντρα τεμαχίστηκαν και μοιράστηκαν στους κατοίκους του νησιού προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως καυσόξυλα στις σόμπες και στα τζάκια τους, με σκοπό να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις κρύες μέρες της εποχής.
Ήδη έχουν καλυφθεί όλα τα αιτήματα των νοικοκυριών της, ενώ έχει αποθηκευτεί περίπου άλλη τόση ποσότητα, ώστε να μοιραστούν κατά το τελείωμα της πρώτης δόσης.
– Η κίνηση αυτή έγινε στο πλαίσιο μιας φιλότιμης προσπάθειας εκ μέρους του Δήμου προκειμένου να υπάρχει στο ακριτικό νησί μας Κοινωνική Συνοχή, κάτι που διαφαίνεται ελέω της επίδρασης που έχει το σύνολο του έργου μας στην τοπική κοινωνία σε συνάρτηση με τις ιδιαίτερες συνθήκες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι.
– Ως Δήμος μέσα από την κίνησή μας αυτή καταφέραμε –τουλάχιστον- να δώσουμε μια δυναμική απάντηση στην ανεξέλεγκτη ενεργειακή κρίση κάνοντας πράξη τη ζεστασιά που όλοι ως άνθρωποι δικαιούμαστε!
Υποψηφιότητα για Πανευρωπαϊκό βραβείο Καινοτομίας στην Πολιτική
Αξίζει να σημειωθεί ότι για αυτή του την πρωτοβουλία ο Δήμος Γαύδου είναι υποψήφιος στο πλαίσιο των Πανευρωπαϊκών Βραβείων Καινοτομίας στην Πολιτική για το βραβείο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και για το βραβείο
Τοπικής Ανάπτυξης.
ΤΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.
Είναι επώδυνο και χρειάζεσαι την οικογένεια και τους φίλους δίπλα σου για να σε στηρίξουν και να σε βοηθήσουν ουσιαστικά. Άλλωστε, οι καλοί φίλοι στα δύσκολα δε φαίνονται;
Δυστυχώς, όχι πάντα… Δεν είναι λίγες οι φορές που επιστήθιες φίλες όχι μόνο δεν στήριξαν την κολλητή τους σε μια δύσκολη περίοδο, αλλά εξαφανίστηκαν και από τη ζωή της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία αυτής της γυναίκας που όταν αρρώστησε, συνειδητοποίησε ποιες ήταν οι αληθινές της φίλες.
«Από μικρή, ήμουν αισιόδοξη και ονειροπόλα. Ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου και έβλεπα πάντα το καλό στους ανθρώπους. Θεωρούσα ότι αν βλέπεις τα πράγματα θετικά, τότε καμιά δυσκολία δεν πρόκειται να σε νικήσει.
Ειλικρινά αυτό πίστευα για πολλά χρόνια, μέχρι που διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Το σοκ ήταν τεράστιο, γιατί το μόνο σύμπτωμα που είχα ήταν ένα ανεπαίσθητο εξόγκωμα στο στήθος. Νόμιζα ότι ήταν απλά μια κύστη, αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ χειρότερο.
Στην αρχή προσπάθησα να αντιμετωπίσω την κατάσταση με ψυχραιμία. Έλεγα καθημερινά στον εαυτό μου ότι τα πράγματα θα πάνε μια χαρά. Ακόμα κι όταν τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν, έσφιγγα τα δόντια και χαμογελούσα.
Έπρεπε να φανώ δυνατή. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για την οικογένεια και τους φίλους μου που με αγαπάνε και με στηρίζουν.
Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου το μεγαλύτερο χαστούκι το έφαγα, όταν συνειδητοποίησα πόσοι λίγοι άνθρωποι ήταν πραγματικά δίπλα μου.
ΦΙΛΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΑ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΠΩΣ ΠΑΝΕ ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΑΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΠΙΑ.
Θυμάμαι ένα βράδυ να καταρρέω και να μονολογώ ”έχω ένα σωρό φίλους, αλλά στην ουσία δεν έχω κανέναν. Είμαι μόνη μου.” Εκείνη τη στιγμή κάτι μέσα μου έσπασε.
Κλείστηκα στο σπίτι μου. Δεν ήθελα ούτε να δω, ούτε να ακούσω κανέναν.
Ένα μεσημέρι το κουδούνι της εξώπορτας χτυπούσε συνεχόμενα.
Όταν άνοιξα την πόρτα, είδα απέναντι μου δυο κοπέλες με τις οποίες κάναμε παρέα τον τελευταίο χρόνο.
Με πήραν μια σφιχτή αγκαλιά και μου είπαν ”εμείς είμαστε εδώ. Θα το περάσουμε μαζί!”
Δυο γυναίκες που ήξερα με το ζόρι ένα χρόνο μου είπαν όσα δεν μου είπαν ποτέ οι παιδικές μου φίλες. Στα λόγια τους με έπιασαν τα κλάματα.
Μ’ είχε συγκινήσει η υποστήριξή τους και δεν μπορώ ν περιγράψω πώς είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν αληθινές φίλες που θέλουν να σε δουν πιο υγιή, πιο δυνατή και πιο ευτυχισμένη απ’ ότι πριν.
Σε όλο αυτό το ταξίδι, ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα του να σε παρατάνε άνθρωποι που θεωρούσες οικογένειά σου.
Βγήκα όμως κερδισμένη, καθώς μέσα απ’ όλο αυτό κατάλαβα ποιος πραγματικά αξίζει να είναι δίπλα μου».
