Η γνωστή τραγουδίστρια αποτελεί χρήστρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μάλιστα, η ίδια διαθέτει Instagram, στο οποίο είναι ιδιαίτερα ενεργή. Η Ελληνίδα τραγουδίστρια προχωρά καθημερινά σε αναρτήσεις, ώστε να ενημερώνει τους διαδικτυακούς φίλους της στα social media.

Η ίδια απάντησε με ευγένεια στην κοπέλα που της σχολίασε πως έχει παραμορφωθεί. Η Αγγελική ανάρτησε μια φωτογραφία στο Instagram μαζί με τον γιατρό της, τον οποίο επισκέφθηκε για να κάνει κάποιες θεραπείες στο πρόσωπό της.

Όπως έγραψε, έκανε μια ενέσιμη θεραπεία κάτω από τα μάτια για τους μαύρους κύκλους και για να δείχνουν πιο ξεκούραστα. Ωστόσο αν και τα περισσότερα σχόλια ήταν θετικά, δέχτηκε και κάποια αρνητικά και ανάμεσα σε αυτά μια follower της έκανε λόγο για παραμόρφωση στο πρόσωπό της.

Αγγελική Ηλιάδη: Η φωτογραφία που ανάρτησε στο Instagram:

Το σχόλιο που δέχθηκε από follower της στο Instagram και η απάντησή της:

Ήμουν μόνο 24 χρονών όταν μπήκα στην προκλημακτήριο. Ναι, πολύ πολύ μικρή.

Μέχρι την ηλικία των 29 είχε σταματήσει και η περίοδός μου. Φυσικά και ήταν αδύνατο να αποκτήσω παιδιά. Με πείραξε πάρα πολύ, αλλά είχα “πενθήσει” το γεγονός, το είχα αποδεχτεί και με τη βοήθεια ψυχοθεραπείας, συμβιβάστηκα.

Πάντα ονειρευόμουν τον εαυτό μου με μια μεγάλη οικογένεια, και αυτό δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Φυσικά και υπάρχουν άλλες λύσεις, αλλά ήμουν πάντα από τα κορίτσια που ονειρευόταν τον εαυτό τους έγκυος με την κοιλιά φουσκωμένη, να τη χαιδεύω και να τη δείχνω με κάθε ευκαιρία.

Στα 32 μου χρόνια, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο σε ένα πάρτι ενός καλού μου φίλου. Τον έλεγαν Γρηγόρη, και ήταν από τους πιο ωραίους άντρες που είχα γνωρίσει ποτέ. Όχι μόνο εμφανισιακά. Είχε φοβερό χιούμορ, μια καλή δουλειά και ένα μυστήριο από εκείνο που αρέσει στις γυναίκες…

Ταιριάξαμε αμέσως και περάσαμε το βράδυ μαζί στο πάρτι πίνοντας κρασιά και μιλώντας για τη ζωή. Ο Γρηγόρης ήταν 40 ετών και… η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από ένα χρόνο όταν γέννησε το γιο τους. 

Τον μεγάλωνε μόνος του με τη βοήθεια των γονιών του αλλά και των γονιών της γυναίκας του, και ήταν η προτεραιότητά του. Δεν είχε το χρόνο να βγαίνει συχνά και να κάνει πράγματα χωρίς το παιδί. Εκείνη η βραδιά ήταν εξαίρεση.

Εννοείται ότι αυτό δεν με επηρέασε καθόλου, και περάσανε οι μήνες όπου εγώ και ο Γρηγόρης μιλούσαμε στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά και στο τέλος προχώρησε η σχέση μας.

Πάντα σεβόμουν ότι προτεραιότητα ήταν ο γιος του. Ο ίδιος, δεν ήθελε να με φέρει σε επαφή μαζί του μέχρι να είναι σίγουρος για τη σχέση μας. Περάσανε 8 μήνες σχέσης, μέχρι που γνώρισα αυτό το υπέροχο πλάσμα που έχει βάλει χρώμα στη ζωή μου, τον Γιώργο.

Ερωτευτήκαμε αμέσως! Ήταν το πιο όμορφο, γελαστό και γλυκό πλάσμα που μπορείτε να φαναταστείτε!

Περνούσαμε μαζί τα Σαββατοκύριακα με βόλτες, γέλια και παιδότοπους! Περίμενα πως και πως να περάσω χρόνο με τον σύντροφο μου και το παιδάκι του. Εκείνος με έβλεπε και τρελαινόταν!

Πέρασε άλλος ένας χρόνος και αποφασίσαμε να συζήσουμε και να παντρευτούμε. Είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπορούσα να προσφέρω στο Γιώργο ένα αδερφάκι, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα για τον Γρηγόρη.

Οι γονείς του και οι γονείς της γυναίκας του, με δέχτηκαν με ευγένεια και χαμόγελο. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να φέρομαι καλά στον μικρό.

Ο Γιώργος είναι πραγματικά γιος μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον. Είναι πλέον 6 ετών, τελειώνει την Α’ δημοτικού και αισθάνομαι περήφανη για εκείνον. Περάσαμε μαζί την τηλεκπαίδευση και ήμουν συνέχεια δίπλα του, να του εξηγώ και να τον βοηθάω σε αυτή τη δύσκολη φάση. 

Είναι ένα πλάσμα πανέξυπνο, με καλή καρδιά και υπέροχη ψυχή που φωτίζει τον κόσμο.

Του μιλάω συχνά για τη μαμά του, του δείχνω φωτογραφίες της, βίντεο από το γάμο του εξηγώ ότι εκείνη τον προσέχει πάντα από ψηλά, και εγώ τον προσέχω από κοντά μαζί με τις (3 πλέον!) γιαγιάδες και παππούδες του. 

Μπορεί να μην είμαι η βιολογική μητέρα του, αλλά είμαι η μόνη μαμά που ξέρει – έχω υποσχεθεί ότι δεν θα τον αφήσω ποτέ και αυτή είναι μια υπόσχεση που θα κρατήσω.

Έχουμε μια ευτυχισμένη μικρή οικογένεια, και το σπίτι μας είναι γεμάτο από αγάπη και γέλια. Εύχομαι το ίδιο σε όλους.

Κάτια, 38 ετών

πηγή : badmoms

Γυναίκα παντρεύτηκε δελφίνι, το οποίο πέθανε σε ηλικία 40 χρονών και η χήρα δηλώνει ότι δεν πρόκειται να παντρευτεί ξανά.

Πιο συγκεκριμένα, η γυναίκα πενθεί μετά τον θάνατο του συζύγου της, που δεν είναι άλλος από ένα αρσενικό δελφίνι και είναι αρνητική στο ενδεχόμενο ενός νέου γάμου, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό της ως μονογαμική.

Η Σάρον Τέντλερ ήξερε ότι πρόκειται για έρωτα με την πρώτη ματιά όταν γνώρισε τον άντρα της, το δελφίνι Σίντι, αφού ήταν ξεκάθαρο ότι ένιωσε άμεσο δέσιμο μαζί του, παρά το γεγονός ότι αυτός δεν ήταν άνθρωπος, αλλά ένα 39χρονο δελφίνι, όπως αναφέρει η “Daily Star“.

Γυναίκα παντρεύτηκε δελφίνι, το οποίο πέθανε ένα χρόνο μετά

Το ζευγάρι παντρεύτηκε σε μια πανέμορφη τελετή, με την εκατομμυριούχο Σάρον να λάμπει σε ένα ολόλευκο φόρεμα και ροζ λουλούδια στα μαλλιά. Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε πολύ όταν ο Σίντι το δελφίνι, δυστυχώς, πέθανε μέσα σε λίγους μήνες και έμεινε χήρα.

Η 26χρονη τότε Σάρον και ο Σίντι έβγαιναν για αρκετό καιρό πριν παντρευτούν. Η εισαγωγέας ρούχων και μάνατζερ μουσικών συγκροτημάτων είχε πραγματοποιήσει πολλά πανάκριβα ταξίδια μέχρι το Ισραήλ για να είναι μαζί με το αρσενικό δελφίνι και τελικά παντρεύτηκαν στο Ύφαλο των Δελφινιών στο λιμάνι Ειλάτ του Ισραήλ, 15 χρόνια μετά και η ένωσή τους σφραγίστηκε με ένα φιλί και τη Σάρον να ψιθυρίζει σ’ αγαπώ στον Σίντι.

Γυναίκα παντρεύτηκε δελφίνι, έμεινε χήρα και υπογραμμίζει στους δημοσιογράφου «δεν πρόκειται για κάτι ανώμαλο. Πραγματικά αγαπώ αυτό το δελφίνι. Είναι ο έρωτας της ζωής μου. Δεν είναι κάτι κακό. Είναι απλά κάτι που κάναμε επειδή τον αγαπώ, αλλά όχι με τον τρόπο που αγαπάς έναν άντρα. Πρόκειται για αγνή αγάπη που έχω γι’ αυτό το ζώο».

«Είμαι μια μονογαμική γυναίκα» επεσήμανε στην “Daily Star” η Σάρον, σχολιάζοντας την είδηση του θανάτου του δελφινιού συζύγου της και ξεκαθαρίζοντας πως δεν πρόκειται να βρει άλλον εραστή.

Είμαι παντρεμένος 18 χρόνια και με τη γυναίκα μου έχουμε ένα κοριτσάκι 15 χρονών που είναι η μεγάλη μου αδυναμία και ας ήξερα από την πρώτη μέρα ότι το παιδί αυτό δεν είναι δικό μου. Όπως και να έχει δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε αυτά τα ματάκια που με κοίταξαν εκείνη την ημέρα στο μαιευτήριο και αποφάσισα να το αποδεχτώ γιατί στην ουσία εκείνο ήταν το μόνο που δεν έφταιγε πουθενά.

Με τη γυναίκα μου τα πρώτα χρόνια του γάμου μας αντιμετωπίσαμε αρκετά προβλήματα κυρίως προσαρμογής. Είχαμε μάθει σε δύο εντελώς διαφορετικούς τρόπους ζωής και υπήρχε πολλή γκρίνια και μουρμούρα. Εγώ από τη μεριά μου πίστευα ότι με τον καιρό θα συνηθίσουμε και ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά η γυναίκα μου έδειχνε να απομακρύνεται όλο και περισσότερο μέχρι που στο τέλος αντιλήφθηκα εντελώς τυχαία ότι είχε συνάψει εξωσυζυγική σχέση και μάλιστα με συγγενικό μου πρόσωπο, δεν της το είπα όμως ποτέ. Το ήξερα και δεν μιλούσα. Την αγαπούσα βλέπετε πολύ για να τη χάσω οπότε ανέχτηκα να γίνω κερατάς για να μη φύγει. Ένα χρόνο μετά τη μέρα που έμαθα ότι με απατά ήρθε ένα απόγευμα και μου είπε ότι ήταν έγκυος και ότι θα γινόμουν πατέρας.

Πέταξα από τη χαρά μου αν και σχεδόν αμέσως διαπίστωσα ότι το μήνα που είχε προηγηθεί δεν είχαμε σεξουαλικές επαφές άρα το παιδί αυτό δεν μπορεί να ήταν δικό μου. Απ’ ότι φαίνεται η γυναίκα μου με θεωρούσε τουλάχιστον αδαή. Λες και ήταν τόσο δύσκολο ή ήθελε ανεπτυγμένες γνώσεις μαθηματικών για να μετρήσεις τις μέρες και να καταλάβεις ποιανού ήταν το παιδί. Το τελευταίο τρίμηνο είχαμε κάνει σεξ μόλις δύο φορές και καμία από τις δύο δεν ήταν τον τελευταίο μήνα.

Από κει και πέρα ήταν στη δική μου κρίση το τι θα έκανα και επέλεξα για μία ακόμα φορά να κάνω τα στραβά μάτια γιατί ήθελα πολύ να γίνω πατέρας έστω και με αυτό τον τρόπο.

Μετά τη γέννηση της κόρης μας η γυναίκα μου πρέπει να χώρισε από τον εραστή της. Όχι μόνο δεν ξαναήρθε ποτέ στο σπίτι μας αλλά και εκείνη δεν ξαναβγήκε ποτέ από το σπίτι παρά μόνο για να πάει το παιδί στην παιδική χαρά ή στο σχολείο, στη δουλειά της ή για ψώνια. Χάρηκα έστω και έτσι. Θα γινόμασταν επιτέλους η οικογένεια που πάντα ονειρευόμουν. Εκείνη, εγώ και το παιδάκι μας. Άλλαξε πολύ όμως και η συμπεριφορά της, σαν να ηρέμησε ξαφνικά και έγινε η πιο καλή σύζυγος του κόσμου μέχρι πέρυσι που άρχισε πάλι τα ξεπορτίσματα.

Αργεί να έρθει από τη δουλειά, φοράει τα καλά της και λέει ότι θα βγει για φαγητό με τις φίλες της (που ήταν τόσα χρόνια αυτές οι φίλες;) και έχει παραμάσχαλα το κινητό ακόμα και στην τουαλέτα, ίδια συμπεριφορά δηλαδή με τότε με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν πρόκειται να το ανεχτώ.

Αν συνεχίσει έτσι θα το κάνω. Βαρέθηκα να είμαι εγώ το κορόιδο της υπόθεσης γιατί το ξέρω ότι όλοι σαν κορόιδο με βλέπουν.

Το μόνο που ήθελα είναι να είμαστε ευτυχισμένοι με το παιδί μας, οι τρεις μας, σαν οικογένεια, αλλά η γυναίκα μου όπως φαίνεται ποτέ δεν με αγάπησε, ούτε εμένα ούτε ίσως το παιδί μας και αυτό ίσως ήρθε η στιγμή να το πληρώσει.

Γιάννης

Πηγή: singleparent.gr

Όταν έμεινα έγκυος ήμουν στα χωρίσματα με τον άνθρωπο που είχα σχέση τέσσερα χρόνια. Μόλις του ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη δυσαρεστήθηκε αφού όπως μου είπε, ήταν ήδη με άλλη κι αυτό το μωρό θα στέκονταν εμπόδιο στο να συνεχίσει τη νέα του σχέση. Μου ζήτησε να το «ρίξω» και ότι αν τελικά αποφάσιζα να μην το κάνω, να μην υπολόγιζα σε εκείνον. Μου είπε μάλιστα ότι αμφέβαλλε πως ήταν δικό του και εξαφανίστηκε.

Ευτυχώς είχα κοντά μου την οικογένειά μου. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου δέχτηκαν αυτή την εγκυμοσύνη με αγάπη και με ανυπομονησία περιμέναμε το μωράκι μου να γεννηθεί. Όμως επειδή έχω στίγμα Μεσογειακής αναιμίας έπρεπε να γίνουν και εξετάσεις στον πατέρα του παιδιού γιατί αν το είχε και εκείνος, υπήρχαν πιθανότητες το παιδί να γεννηθεί με μεσογειακή αναιμία. Έτσι όταν του τηλεφώνησα και του ζήτησα να δώσει απλά λίγο αίμα, αυτός αρνήθηκε. Κι ενώ του εξηγούσα με κλάμματα πως είχε η κατάσταση, εκείνος δεν δέχτηκε ποτέ να έρθει, λέγοντάς μου ότι εγώ ήθελα να το κρατήσω και δεν τον ένοιαζε από εκεί και πέρα τίποτα. Έκλεισα το τηλέφωνο και υποσχέθηκα στο μωρό μου πως θα έκανα τα πάντα για να το φέρω στη ζωή!

Ο γιατρός τελικά, μου έδωσε τη λύση. Θα έπαιρνε υγρό από το έμβρυο (αμνιοκέντηση) και θα βλέπαμε αν θα ήταν υγιές. Η εξέταση λοιπόν έδειξε πως θα έφερνα στο κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι και ότι θα είχε απλά το στίγμα όπως κι εγώ. Τότε χαρήκαμε όλοι, τα έβαλα όλα πίσω μου κι ευχαρίστησα Το Θεό, περιμένοντας τον ερχομό του μωρού μου.

Το αγοράκι μου γεννήθηκε τέλη του 2009 και ήμουν περήφανη που τα καταφέραμε. Όμως αυτή τη χαρά ήρθε μια ιατρική διάγνωση να την επισκιάσει, ακριβώς ένα χρόνο μετά.Μια ιατρική διάγνωση που δεν μπορούσα με τίποτα να πιστέψω. Ο μικρός μου είχε συνεχόμενους πυρετούς που κρατούσαν 3 μέρες και σταματούσαν και μετά πάλι τα ίδια. Ήταν άκεφος δεν έτρωγε. Δεν είχε όρεξη για τίποτα. Το παιδί έσβηνε σιγά σιγά.Νοσηλεύτηκε στο Παίδων με 21 αιματοκρίτη και μετά από 10ήμερη εισαγωγή, μάθαμε ότι είχε Μεσογειακή αναιμία. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, είχα μόνο οργή και θυμό που η εξέταση δεν μου το έδειξε όταν ήμουν έγκυος. Ποιος ευθύνονταν γι’ αυτό;

Ο πατέρας του απών φυσικά. Πήρα να τον ενημερώσω για τη κατάσταση του μικρού όμως για άλλη μια φορά έφαγα τα μούτρα μου. Ούτε ίχνος ανθρωπιάς. Η οργή μου μεγάλωσε, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Εδώ και 3 χρόνια το αγγελούδι μου μεταγγίζεται κάθε 14 μέρες. Και όλη αυτή η οργή έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο ευχαριστώ Στο Θεό που μου τον έστειλε στη ζωή μου, που του έχει δώσει τόση δύναμη.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που δεν το έδειξε τότε η εξέταση γιατί μπορεί να ακουστεί άσχημο, αλλά ίσως να μην είχα τώρα αυτό το υπέροχο ανθρωπάκι στη ζωή μου. Και ξέρω ότι με τη βοήθεια Του Θεού και της επιστήμης, θα καταφέρει να γιατρευτεί αυτή η αρρώστια που ταλαιπωρεί χιλιάδες συνανθρώπους μας τους οποίους ταλαιπωρεί ακόμη πιο πολύ από το κράτος πρόνοιας που δεν υπάρχει ενώ ελάχιστοι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται.

Σκεφτείτε πως ήμουν 7 χρόνια σε μια δουλειά και μόλις αρρώστησε το παιδί μου, μετά από λίγο καιρό με απέλυσε. Κι όταν πάω σε δουλειές και ψάχνω να εργαστώ που ειδικά τώρα το έχω τόση ανάγκη, ενοχλούνται που είμαι ανύπαντρη μητέρα με παιδί που κάθε 14 μέρες έχει την ανάγκη μου. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το παιδί μου, η δύναμή μου!

Βιολέτα

Πηγή: singleparent.gr

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα σας. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να σας πω και τη δική μου ιστορία γιατί στην εποχή που ζούμε επικρατεί μία κοροϊδία που εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο.

Είμαι μαθηματικός και τα τελευταία 15 χρόνια κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδάκια Γυμνασίου και Λυκείου. Είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου και τα παιδάκια αλλά και οι γονείς με αγαπούν πάρα πολύ. Να φανταστείτε ότι έχω κρατήσει επαφές με παιδιά και γονείς που τους έκανα μάθημα στο ξεκίνημά μου.

Κατά καιρούς μου έχουν τύχει αρκετά απίστευτα περιστατικά στα σπίτια που έχω πάει, όπως για παράδειγμα ξύλο που έχουν παίξει γονείς με τα παιδιά τους μπροστά μου, ζευγάρια που έχουν χωρίσει μπροστά μου, γονείς που με καθυστερούν στην πληρωμή και το παίζουν Κινέζοι, αλλά ευτυχώς σε όλες τις περιπτώσεις πάντα μου τα έδιναν στο τέλος.

Αυτό που συνέβη τις προάλλες δεν έχει προηγούμενο.

Το Σεπτέμβρη που μας πέρασε ξεκίνησα ένα καινούργιο ιδιαίτερο σε μία πολύ καλή περιοχή της Αθήνας με ένα αγοράκι της Α’ Λυκείου. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κατάλαβα ότι η μητέρα δεν ήταν ιδιαίτερα συνεπής στα οικονομικά της. Αργούσε να με πληρώσει σε τακτική βάση αλλά πάντα μου τα έδινε μέχρι και το Δεκέμβρη. Από το Γενάρη και μετά τα χρήματα μαζεύονταν, μαζεύονταν και φτάσαμε τέλος Μαΐου να μου χρωστάει περίπου 600 ευρώ (το συγκεκριμένο μάθημα το έκανα δια ζώσης). Όλοι μου έλεγαν «γιατί δεν της το λες, δεν μπορεί να κάνει το κορόιδο με τα δικά σου τα λεφτά που τα δούλεψες, στη δική σου θέση θα σταματούσα το μάθημα και θα απαιτούσα να μου τα δώσει», αλλά δεν ήθελα να εκθέσω το παιδάκι που ήταν και πολύ καλό σαν παιδί και πολύ καλός μαθητής. Εξάλλου δεν είναι του στυλ μου να πηγαίνω να ζητιανεύω τα ίδια μου τα λεφτά. Έκανα υπομονή μέχρι κάποια στιγμή να μου τα δώσει.

Στις 25 Μαΐου ήταν το προτελευταίο μου μάθημα με το παιδί. Ακόμα και τότε δεν σκόπευα να πω κάτι στη μητέρα. Αν δεν μου έλεγε από μόνη της κάτι, θα της το έλεγα εγώ τρεις μέρες μετά, στο τελευταίο μας μάθημα με το παιδί.

Την ημέρα εκείνη πάνω που τελείωνα το μάθημα με το παιδί μπήκε στο σπίτι η μητέρα, η οποία είχε πάει για ψώνια. Κουβαλούσε πάνω από δέκα τσάντες και χωρίς υπερβολή η κάθε τσάντα είχε πάνω της και μία διαφορετική πανάκριβη μάρκα. Δεν ήθελε και πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι η μητέρα εκείνη την ημέρα είχε κάνει τρέλες «καταθέσεις» στα μαγαζιά και όμως, για τα λεφτά τα δικά μου ούτε λόγος. Δεν σεβόταν καν το γεγονός ότι έχω δύο μικρά παιδάκια και έχω ανάγκη τα χρήματα αυτά.

Ήταν τόσο προκλητική η συμπεριφορά της. Έβγαλε από μία μεγάλη τσάντα μια γούνα, από αυτές τις κοντές που μοιάζουν με τζάκετ και έκανε παρέλαση μπροστά μου λες και ήθελε να μου πει «Κοίτα τι φοράω, κοίτα πώς ζω». Δεν κρατήθηκα και της είπα αυτό που σκόπευα να της πω λίγες μέρες μετά.

«Κυρία τάδε μου, θα ήθελα σας παρακαλώ να τακτοποιήσουμε και τις δικές μας οικονομικές εκκρεμότητες κάποια στιγμή γιατί έχουν μαζευτεί αρκετά χρήματα…».

Η απάντησή της ήταν επική… «Κουκλίτσα μου λυπάμαι πολύ αλλά με πετυχαίνεις σε μία πολύ δύσκολη περίοδο οικονομικά. Είμαστε πολύ στριμωγμένοι με κάτι επισκευές που κάνουμε στο εξοχικό μας και δεν έχω χρήματα αυτή τη στιγμή να σου δώσω. Μετά το καλοκαίρι που θα είμαστε πιο άνετα θα σε πάρω τηλέφωνο να ρθεις να σου τα δώσω και να ξεκινήσετε και πάλι τα μαθήματα».

Δεν ντράπηκε τη στιγμή που εκείνη τη μέρα είχε δώσει πάνω από 2.000 ευρώ στα ψώνια να μου πει αυτές τις κουβέντες και να μου στερήσει το δικό μου μεροκάματο. Σας μιλάω ειλικρινά δεν άντεξα. «Όταν ήρθα μου είπατε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ότι υπάρχουν κάποιες οικονομικές δυσκολίες και μου ζητήσατε να σας κάνω έκπτωση. Δέχτηκα να σας εξυπηρετήσω παρόλο που δεν σας το χρώσταγα και εσείς τώρα μου λέτε τι; Ότι φάγατε όλα σας τα λεφτά στα ψώνια και στις γούνες και δεν έχετε να μου δώσετε τα δικά μου που ξέρετε κιόλας ότι τα έχω ανάγκη; Είστε απαράδεκτη. Μου μοστράρετε τα ψώνια σας και τα γουναρικά σας και είστε μες στην πρόκληση. Λυπάμαι πάρα πολύ που υπάρχουν γονείς σαν εσάς που εκμεταλλεύονται τον αγώνα και την ανάγκη των άλλων ανθρώπων. Δεν είμαι υπηρέτριά σας. Μέσα στο σπίτι σας με είχατε και προσπάθησα και έκανα το καλύτερο για το παιδί σας. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να δείξετε ένα σεβασμό και μία εκτίμηση γι’ αυτά που τόσο καιρό του προσέφερα. Ντροπή σας και ξανά ντροπή σας. Τα μαθήματα δεν θα συνεχιστούν από Σεπτέμβριο, θα περιμένω όμως να με πάρετε τηλέφωνο το συντομότερο δυνατό να με ξεχρεώσετε. Καλό σας απόγευμα».

Έφυγα τρέμοντας. Μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι και η πίεσή μου παίζει να είχε πάει 25. Μα τόση γαϊδουριά πια; Τόση αναισθησία; Τραγική η μάνα. Όσο της τα έχωνα με κοίταγε σαν χαζή και δεν μιλούσε.

Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν άλλο. Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο ο άντρας της και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Τον είχα δει δύο φορές όλες κι όλες αλλά μου είχε δώσει πολύ καλή εντύπωση και στο τηλέφωνο που μιλήσαμε ήταν ευγενέστατος. Φαντάστηκα ότι έμαθε τι είχε συμβεί και ήθελε κάπως να τα μπαλώσει.

Την επόμενη μέρα πέρασε από το σπίτι μου με μία τούρτα και ένα φάκελο με 1.000 ευρώ μέσα. Απ’ ότι κατάλαβα του είπε η γυναίκα του τι συνέβη γιατί το παιδί την ώρα που έγινε ο τσακωμός δεν ήταν μπροστά εκτός αν κρυφάκουγε και το είπε στο μπαμπά του. Όπως και να έχει ο άνθρωπος αισθάνθηκε πολύ άσχημα και όπως μου είπε τόσο καιρό άφηνε κανονικά κάθε εβδομάδα στη γυναίκα του τα λεφτά για το ιδιαίτερο αλλά εκείνη όπως αποδείχθηκε δεν μου τα έδινε και τα έτρωγε από δω και από κει. Μου ζήτησε για άλλη μία φορά συγγνώμη για την αναστάτωση και εκ μέρους της συζύγου του και μου ζήτησε επίσης από Σεπτέμβρη να συνεχίσουμε τα μαθήματα γιατί το παιδάκι έχει δεθεί μαζί μου και του αρέσει πάρα πολύ το μάθημά μας. Με διαβεβαίωσε πώς από δω και πέρα το οικονομικό το αναλαμβάνει αποκλειστικά εκείνος και θα μου δίνει τα χρήματα που ζήτησα εξαρχής και όχι τα «εκπτωτικά» της γυναίκας του. «Η γυναίκα μου δεν ξέρει πώς είναι να εργάζεσαι και να βγάζεις με κόπο το ψωμί σου. Δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ. Ο πατέρας της και στη συνέχεια εγώ φταίμε που την κακομάθαμε και δεν της χαλάσαμε ποτέ χατίρι. Μην την παρεξηγείτε». Ο άνθρωπος ήταν κύριος με Κ κεφαλαίο και έδειξε ότι αν μη τι άλλο έχει μάθει να σέβεται. Του έδωσα τα 400 ευρώ πίσω και του είπα ότι δεν είναι σωστό, αλλά εκείνος επέμενε να τα κρατήσω λέγοντας και από πάνω 1000 φορές συγγνώμη και ευχαριστώ.

Προς όλους εσάς που κάνετε ιδιαίτερα στα παιδιά σας: Συγχαρητήρια σε όσους είστε συνεπείς γιατί με αυτό τον τρόπο δείχνετε ότι όχι μόνο εκτιμάτε τον κόπο του ανθρώπου που μπαίνει στο σπίτι σας, αλλά σέβεστε και το παιδί σας και τον εαυτό σας. Όλοι εσείς που δεν πληρώνετε, πραγματικά ντροπή σας. Εσάς θα σας άρεσε να πηγαίνετε κάθε μέρα στη δουλειά, να σκοτώνεστε ένα οκτάωρο και να μη σας πληρώνουν; Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να μάθετε πως είναι να μην έχεις λεφτά να αγοράσεις τα απαραίτητα…

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες κουράγιο. Να δούμε τί χρονιά έρχεται και πάλι.

Νίκη

Πηγή: singleparent.gr

Αγαπητή κυρία στο πολυκατάστημα,

Το έχω ξανακούσει να ξέρεις. Ό,τι «χαλάω αυτό το μωρό». Είσαι πεπεισμένη ότι δεν θα μάθει ποτέ να είναι ανεξάρτητη. Σου χαμογέλασα, φίλησα το κεφαλάκι της και συνέχισα τα ψώνια μου. Μακάρι να ήξερες τι ξέρω εγώ.

Μακάρι να ήξερες πώς πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής της εντελώς μόνη μέσα σε μία αποστειρωμένη μεταλλική κούνια και το μόνο πράγμα που την έκανε να νιώθει άνετα ήταν να πιπιλά τα δάχτυλά της.

Μακάρι να ήξερες πώς έμοιαζε το προσωπάκι της τη στιγμή που η κοινωνική λειτουργός του ορφανοτροφείου μου την έδωσε για πρώτη φορά στα χέρια μου… Τα συναισθήματα ανάμεικτα, γαλήνης και τρόμου ταυτόχρονα. Κανείς ποτέ δεν την είχε κρατήσει στα χέρια του μέχρι τότε και δεν είχε ιδέα τι της έκανα.

Μακάρι να ήξερες το άγχος ήταν ένα στάνταρ κομμάτι της ημέρας της, μαζί με το να ακουμπά το κεφαλάκι της στα κάγκελα της κούνιας και να ψάχνει να νιώσει άνετα.

Μακάρι να ήξερες, ότι αυτό το μωρό στο μάρσιππο είναι σπαρακτικά ανεξάρτητο και πως περνάμε μαζί λεπτά, ώρες μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια προσπαθώντας να προσπεράσουμε το κομμάτι του εγκεφάλου της που ουρλιάζει «τραύμα» και «ανασφάλεια».

Μακάρι να ήξερες αυτά που ξέρω εγώ.

Μακάρι να ήξερες ότι τώρα το μωρό κλαίει όταν πέφτει και όχι όταν το παίρνεις αγκαλιά.

Μακάρι να ήξερες ότι «τραγουδάει» με την καρδιά του το πρωί, όταν ξυπνά, επειδή ξέρει ότι κάποιος θα έρθει να την πάρει από την κούνια και να της αλλάξει πάνα.

Μακάρι να ήξερες ότι το παιδί λικνίζεται για να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά και όχι μόνο του κάγκελα της κούνιας.

Το να «κακομαθαίνω» αυτό το μωρό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου και καμαρώνω για αυτό. Θα την κουβαλάω για λίγο καιρό ακόμα – ή για όσο με αφήνει- επειδή μαθαίνει να είναι ασφαλής. Ότι κάπου ανήκει. Ότι την αγαπούν.

Μακάρι μόνο να ήξερες…

Πηγή : infokids.cy