Όταν πέθανε ο άντρας μου ορκίστηκα να μην ξαναπαντρευτώ ποτέ όχι τόσο επειδή με πόνεσε ο χαμός του αλλά επειδή όλο αυτό ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε να κάνω ξανά. Ο γάμος μου ήταν τραυματικός κατά κάποιο τρόπο κάτι που δεν γνώριζα μέχρι που τελείωσε απότομα και η ανάγκη μου να μεγαλώσω τα τέσσερα παιδιά μου σε μία οικογένεια χωρίς τοξικότητα έγινε η πρώτη μου προτεραιότητα.

Ο όρκος μου να παραμείνω ανύπαντρη δεν θα σήμαινε και αιώνια αποχή από το σεξ. Ο γάμος ήταν αυτό που δεν με ενδιέφερε, όχι τα υπόλοιπα. Ήθελα να κάνω σχέση αρκεί να ήταν ελεύθερη. Δεν ήθελα δεσμεύσεις αλλά μια βραχυπρόθεσμη σχέση, στην οποία θα πέρναγα καλά. Ήθελα εραστές και όχι συζύγους.

Γρήγορα ανακάλυψα ότι αυτή μου η απόφαση, η οποία με απομάκρυνε από το είδος των σχέσεων που έπρεπε να αποδεχτώ ως status quo θα οδηγούσε σε λιγότερο τοξικές και περισσότερο ευεργετικές σχέσεις. Δεν ήμουν μονογαμική. Ήμουν κυνηγός και αποζητούσα το σεξ και με περισσότερους από έναν συντρόφους. Δεν ντρέπομαι να το πω. Ήταν ό, τι πιο ειλικρινές έχω κάνει στη ζωή μου γιατί εκτός από ειλικρίνεια μεταξύ μας υπήρχε σεβασμός. Είχαμε θέσει όρια και ένιωθα ασφαλής, απελευθερωμένη και παραδόξως μία σταθερότητα που είχα χρόνια να νιώσω και όλα αυτά… έξω από το σπίτι μου.

Μέσα σε λίγους μήνες όμως ερωτεύτηκα. Ήρθε στο σπίτι μου, γνώρισε τα παιδιά μου αλλά επειδή ζούσε μακριά και δεν βρισκόμασταν συχνά εξακολουθούσα να αισθάνομαι ασφαλής γιατί μεταξύ μας υπήρχε μία απλή σχέση και όχι το δέσιμο που τόσο φοβόμουν. Ήμουν του περιστασιακού και όχι του μόνιμου γι’ αυτό και εγώ και ο σύντροφός μου βλέπαμε παράλληλα και άλλους ανθρώπους, όταν όμως μετακόμισε στην πόλη μου κάτι άλλαξε.

Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν για μία φυσιολογική σχέση και ότι τα όρια που είχαμε βάλει εξαρχής δεν ήταν αρκετά. Η σχέση μας είχε αρχίσει να μοιάζει με αυτό που δεν ήθελα γι’ αυτό και τον χώρισα. Όπως αποδείχθηκε ασφάλεια για μένα σε μία σχέση υπήρχε μόνο όταν υπήρχε απόσταση και όρια. Εραστές και τίποτα παραπάνω. Ελεύθερες σχέσεις και μέχρι εκεί. Από τότε προσπάθησα και τα κατάφερα να κρατήσω κάθε μου σχέση μακριά από τα παιδιά μου.

Τα στερεότυπα λένε το εξής: όταν είσαι γυναίκα και συγκεκριμένα μόνη μαμά λαχτάρας τη σταθερότητα και ψάχνεις να βρεις αυτόν τον ένα και μοναδικό για να αράξεις στο πλευρό του με τη διαφορά ότι αυτού του είδους οι συμβατικές σχέσεις δεν ωφελούν πάντα τις γυναίκες. Στην καραντίνα είδα πολλούς γάμους να διαλύονται.

Οι γυναίκες απομακρύνονται γιατί δεν έχουν την ενέργεια και τη δύναμη να στηρίξουν τις συναισθηματικές απαιτήσεις των συζύγων ειδικά όταν έχουν φορτωθεί το μεγαλύτερο μέρος των οικιακών εργασιών για να μην αναφέρουμε την ενδεχόμενη διακοπή της εργασίας τους.

Πέρα απ’ αυτό υπάρχουν πάρα πολλές μόνες γυναίκες που έχουν πληγωθεί από τις προηγούμενες σχέσεις τους. Γνωρίζουν τι θέλουν και σίγουρα τι δεν θέλουν αλλά φαίνεται να μην είναι σίγουρες για το πώς να το ζητήσουν ή ακόμα και αν είναι, αυτό που ψάχνουν είναι εκεί έξω και πρέπει να το βρουν.

Ξέρω πολύ καλά ότι σε αυτό το στάδιο της ζωής μου χρειάζομαι στήριξη και κάποιον να νιώσω οικεία. Θέλω σεξ, όχι να ξαναπαντρευτώ ή να σπιτώσω το νέο μου σύντροφο. Ξέρω ότι μπορώ να έχω αυτό που θέλω χωρίς να χρειαστεί να ξαναπαντρευτώ.

Είναι σύνηθες φαινόμενο μία γυναίκα να έχει εραστή ή μία βραχυπρόθεσμη σχέση με κάποιον που δεν χρειάζεται να γίνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είναι, και όμως τα στερεότυπα που θέλουν τις μαμάδες να πηγαίνουν πακέτο με έναν και μόνο άντρα καθιστά σχεδόν αδύνατο να κοιτάξουμε πέρα από τις κοινωνικές προσδοκίες και να δημιουργήσουμε ανθρώπινες σχέσεις που πραγματικά μας ωφελούν.

Η πατριαρχία μας έχει «ρυθμίσει» με τέτοιο τρόπο ώστε να αισθανόμαστε ανασφαλείς αν δεν έχουμε τη μονιμότητα ενός άντρα δίπλα μας αναγκάζοντάς μας να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε μόνο και μόνο για να κερδίσουμε μία υποτιθέμενη σταθερότητα ακόμα και αν αυτός που είναι δίπλα μας είναι αναξιόπιστος. Όταν μία γυναίκα αρνείται να συμμορφωθεί με αυτό συχνά θεωρείται ασταθής, αλλοπρόσαλλη ή πόρνη.

Ήμουν μικρή όταν παντρεύτηκα και απέκτησα παιδιά και το ίδιο μικρή ήμουν όταν έμεινα χήρα. Έχω περάσει τα τελευταία δύο χρόνια μιλώντας με τις ώρες με γυναίκες όλων των ηλικιών, ανύπαντρες και παντρεμένες, που είναι πρόθυμες να πειραματιστούν σεξουαλικά. Όλες τους θέλουν να αφήσουν πίσω τους τους πατριαρχικούς κανόνες που ισχύουν από τότε που γεννήθηκαν για το ποιες είναι και για το τι πρέπει να κάνουν.

Καθώς οι γυναίκες αναλογίζονται τι μπορούν να κάνουν, δίνουν προτεραιότητα στην ευχαρίστησή τους και μαθαίνουν να μην κάνουν πίσω στην επιθυμία τους για μη παραδοσιακές σχέσεις μετά από μακροχρόνιες μονογαμικές σχέσεις. Θέλουν να επενδύσουν χρόνο εκεί που θέλουν εκείνες όσον αφορά τις σχέσεις. Ανέκαθεν υπήρχε η πίεση για μακροχρόνιες, μονογαμικές σχέσεις και χλευασμός απέναντι στο σεξ της μιας βραδιάς.

Μας έμαθαν ότι μία μεγάλη ιστορία αγάπης είναι πιο δυνατή από 12 μικρότερες και ότι για να βρούμε την ευτυχία πρέπει να συνεργαστούμε και να μείνουμε μαζί ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται χειρότερα απ’ ότι μπορούμε να φανταστούμε. Με αυτά τα «πιστεύω» μας πότισαν, ότι η επιμονή και η επιμονή έχει μόνο σημασία, ότι πρέπει να θυσιαστούμε ακόμα και αν δεν είμαστε ευτυχισμένες και ότι αποχώρηση σημαίνει αποτυχία.

Οι εφήμερες σχέσεις ακόμα και αυτές της μιας βραδιάς είναι στην πραγματικότητα ένα απίστευτα απελευθερωτικό συναίσθημα. Αναμφισβήτητα έχω ωριμάσει πολύ μέσα από τις σχετικά μικρές σχέσεις που έχω κάνει από τότε που ο σύζυγός μου πέθανε απ’ ότι ωρίμασα στα 13 χρόνια γάμου μου γιατί τώρα για πρώτη φορά μπορώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ζω χωρίς να ντρέπομαι μέσα στα όρια που εγώ έχω θέσει για τον εαυτό μου βάζοντας στην άκρη τα κοινωνικά πρέπει τα οποία με έκαναν πάντα να νιώθω άβολα.

Όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε τη δική μας εκδοχή για το τι λειτουργεί καλύτερα για εμάς πρέπει να έχουμε φαντασία. Εκεί βρίσκεται η ομορφιά των βραχυπρόθεσμων σχέσεων, των εραστών και του σεξ της μιας νύχτας. Μπορούμε να δώσουμε ότι θέλουμε ο ένας στον άλλον χωρίς να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε κάτι παραπάνω.

Αυτή η ελευθερία που σου προσφέρει αυτό το είδος σχέσης ειδικά μετά από μία αποτυχημένη μακροχρόνια σχέση είναι απίστευτη. Η δημιουργία ασφαλών σχέσεων με ακόμα πιο ασφαλή όρια και με τους δικούς μας όρους είναι προτιμότερο από το να ξοδέψουμε πολλά χρόνια με επικίνδυνα άτομα.

Η επιθυμία μου να κάνω ελεύθερες σχέσεις ήταν άκρως αποκαλυπτική, πάνω απ’ όλα όμως έπρεπε να διαχωρίσω το ρόλο μου ως μητέρα και ως ερωμένη και αυτό ήταν κάτι όχι μόνο απαραίτητο αλλά και φυσικό.

Ως μόνη μαμά που είμαι η παραμονή δίπλα στα παιδιά μου είναι αδιαπραγμάτευτη. Όταν είμαι σπίτι είμαι δικιά τους και επειδή είμαι ο μόνος εν ζωή γονέας τους είναι ακόμα πιο σημαντικό για μένα να είμαι κοντά τους και σε αυτό με βοηθάει πάρα πολύ η «αδυναμία» μου στις ελεύθερες σχέσεις γιατί λείπει το στοιχείο της δέσμευσης και το ότι πρέπει να δίνομαι σε κάποιον τόσο όσο δίνομαι στα παιδιά μου.

Κάποιοι μπορεί να πιστέψουν ότι μου λείπει η αγάπη αλλά στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ό, τι κάνω είναι για την αγάπη, για την αγάπη της οικογένειάς μου και για την αγάπη του εαυτού μου. Είμαι σχεδόν 40 ετών και μπορώ επιτέλους να αναγνωρίσω τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω και πόσο διαφέρει από αυτό που περίμενα.

Ζω μία ζωή στην οποία οι μόνοι όρκοι που είμαι πρόθυμη να δώσω είναι στον εαυτό μου και στα παιδιά μου, τα οποία είμαι περισσότερο από ικανή να μεγαλώσω μόνη μου με την υποστήριξη των φίλων και της οικογένειάς μου που είναι οι πραγματικοί μου σύντροφοι και συνοδοιπόροι στη ζωή.

Οι ελεύθερες σχέσεις δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε αντίθετα θα έπρεπε να είναι μία φυσιολογική επιλογή που δεν θα σνομπάρεται και δεν θα χλευάζεται από κανέναν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αναζητήσουν το είδος της σχέσης που τους ικανοποιεί. Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτός μας και όχι οι κοινωνικοί κανόνες.

Πηγή: refinery29.com – singleparent.gr