Ο Γιάννης Τσέρκης είναι 42 χρονών, ζει στα Πηγάδια της Καρπάθου και έχει κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, μεγαλώνει μονάχος τέσσερις γιούς. Ο Θεός τον έβαλε σε μια μεγάλη και μακριά δοκιμασία. Παντρεύτηκε, έκανε τέσσερα παιδιά κι ύστερα όλα μέσα στη σχέση του ήρθαν τα πάνω-κάτω. Στη γιορτή της μάνας ο Γιάννης είχε την τιμητική του. Τα παιδιά έκοψαν τριαντάφυλλα, ζωγράφισαν κάρτες και έγραψαν σε κείνον: «εμείς είμαστε τα τριαντάφυλλα και εσύ το νερό μας».
*Το αρχικό ρεπορτάζ ανήκει στον δημοσιογράφο κύριο Μανώλη Δημελλά και το προώθησε ο κύριος Τσέρκης στο singleparent
Όταν μιλάς για τα παιδιά όλα είναι χρωματιστά κι έχουν φτερά αγγέλων, μα σα φτάνεις στις αμέτρητες δυσκολίες, που κρύβει το μεγάλωμα τους, τότε οι λέξεις βγαίνουν πιο δύσκολα από τα χείλη κι ακόμη πιο δύσκολα μοιράζεσαι όλα εκείνα που σε μεταμορφώνουν σε γονιό.
Γονιός! Ίσως η μοναδική λέξη που δε μπορεί να αποδώσει το συναίσθημα κι όλα όσα κρύβει ή μπορεί να κρύψει ετούτη η κουβέντα βαθιά μέσα της.
Ο Γιάννης Τσέρκης είναι 42 χρονών, ζει στα Πηγάδια της Καρπάθου και έχει κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, μεγαλώνει μονάχος τέσσερις γιούς.
Ταυτόχρονα έχει και τους δυο ρόλους, είναι μάνα και πατέρας!
Ο Θεός τον έβαλε σε μια μεγάλη και μακριά δοκιμασία. Παντρεύτηκε, έκανε τέσσερα παιδιά κι ύστερα όλα μέσα στη σχέση του ήρθαν τα πάνω-κάτω. Όμως η ιστορία δεν ακολούθησε τη συνηθισμένη οδό, τα παιδιά, αρχικά τα τρία κι έπειτα το πιο μικρό, βρέθηκαν να μεγαλώνουν με τον πατέρα κι αυτό είναι κάτι ασυνήθιστο για την κοινωνία μας, κάτι σχεδόν άγνωστο για τους μικρούς τόπους.
Συνήθως είναι η μάνα, εκείνη που χρεώνεται αυτόν το ρόλο, έτσι η περίπτωση του Γιάννη γίνεται ένα ξεχωριστό μάθημα ζωής.
Ανοιχτός, ακομπλεξάριστος και πάνω από όλα καθαρός. Δεν προσπαθεί να κρύψει καμιά από τις δυσκολίες που έχει ζήσει, ούτε από τους αμέτρητους φόβους που τον κυνηγούσαν μέρα-νύχτα.
Σήμερα μάλιστα, έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια και έχει μάθει να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Έγινε ξεφτέρι στη μαγειρική, φτιάχνει γλυκά και συνήθως τις νυχτιές σιδερώνει και συμμαζεύει το σπίτι.
Τα πρωινά, αφού φτιάξει πρωινό, ντύσει και ετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο, έπειτα πηγαίνει στη δουλειά του. Εδώ και λίγο καιρό είναι μόνιμος εργαζόμενος στον Δήμο Καρπάθου. Αλλά και παλαιότερα, πέρασε από πολλές εργασίες κι όλες μπροστά στην «καθημερινότητα της μάνας», του φαίνονται παιδικά παιγνίδια! Σ΄αυτή την μαγική λέξη στάθηκε πολύ ώρα. Μάνα είναι για κείνον όχι μόνο εκείνη που γεννά ένα μωρό, μα εκείνη ή εκείνος που δίνει τη ψυχή και το σώμα του για να το αναθρέψει. Κι όταν βλέπει κάποιους άντρες να αντιμετωπίζουν με απαξία το ρόλο της μάνας τότε θέλει να φωνάξει, να τους κάμει να δουν τι σημαίνει να έχεις τις ευθύνες του σπιτιού και να μεγαλώνεις παιδιά. Προτείνει λοιπόν σε όποιον αμφιβάλει να αναλάβει για λίγες μέρες αυτόν το ρόλο.
Η ζωή του Γιάννη είναι αφιερωμένη στους γιούς του, από αυτούς αντλεί μια υπερφυσικά ανεξάντλητη δύναμη και ο ίδιος γίνεται πρότυπο ανθρώπου, ένα διαρκές παράδειγμα για τη σχεδόν τυφλή σε τέτοια ζητήματα κοινωνία μας.
Στην αρχή του φαινόταν ένας καθημερινός Γολγοθάς. Να ταΐσει με το μπιμπερό το μωρό, να μαγειρέψει για τα άλλα τρία, να φροντίσει και να ασφαλίσει το σπίτι και κάπου στο ενδιάμεσο να βρει και να κάμει μια δουλειά, γιατί τα έξοδα έτρεχαν ενώ εκείνος είχε μονάχα δυο χέρια, ήταν ολομόναχος σε ένα πέλαγος εξόδων. Κι όλα αυτά, έτσι αμάθητος και άσχετος, ήθελαν διπλή και τριπλή προσπάθεια για να γίνουν. Σε πόσες στιγμές δεν ένιωθε πως έσπαγε τα μούτρα του. Κι όμως εκεί, επέμεινε, μέχρι να διδαχτεί το σωστό δρόμο.
Θυμάται ότι ανάμεσα στις πολλές δουλειές και για λίγο διάστημα είχε βρει και κάποια νυχτερινά μεροκάματα. Έβαλε λοιπόν μια κάμερα κι έβλεπε τα παιδιά στο κινητό του. Μα ήταν τέτοιο το άγχος κι η αγωνία του, που κάθε φορά που ένα από τα παιδιά έκλαιγε κι έψαχνε την πιπίλα, εκείνος άφηνε το πόστο του και έτρεχε σπίτι να το φροντίσει.
Η κάθε στιγμή έκρυβε μια νέα έκπληξη, όσο μεγάλωναν τα παιδιά τόσο ο Γιάννης σπούδαζε τη τέχνη νασαι μάνα και ταυτόχρονα νασαι πατέρας. Να είσαι γονιός.
Δύσκολα αποκαλύπτονται οι λεπτομέρειες από τον ασταμάτητο αγώνα του. ‘Όπως το μπούλινγκ που έζησαν οι γιοι του από μεγαλύτερα παιδιά μέσα στο σχολείο και εκείνος, αφού συμβουλεύτηκε ειδικούς επιστήμονες για την αντιμετώπιση του θέματος, πλησίασε και μίλησε με τους γονείς των παιδιών που πλήγωσαν τα δικά του.
Ο Γιάννης Τσέρκης δεν έχει παράπονα από την τοπική κοινωνία, αντίθετα, υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που στήριξαν τον αγώνα του. Όπως κάποια από τις γειτόνισσες που στάθηκε και τον βοήθησε όταν είχε φέρει τα παιδιά στο νησί, στις δύσκολες στιγμές της αρχής. Το ίδιο λέει και για τους ανθρώπους που βάφτισαν τα παιδιά του.
Κάναμε στην άκρη τις δυσκολίες της καθημερινότητας, αυτές άλλωστε δεν νοιάζουν κανέναν, παρά μονάχα εκείνον που τις βιώνει και πιάσαμε την ανατροφή των τεσσάρων γιών του.
Πατέρας και μάνα ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν περιθώρια για ολιγωρίες ούτε για πισωγυρίσματα και μεμψιμοιρίες, ο Γιάννης σχεδόν από την αρχή έσφιξε τα δόντια και πήρε τις αποφάσεις του.
Πρώτη του σκέψη να κάμει τίμιους και ηθικούς ανθρώπους. Να έχουν τρόπους, να μάθουν να πιστεύουν και να προσεύχονται στο Θεό. Να σέβονται τους μεγαλύτερους. Τα παιδιά του ήθελε να μιλούν στον πληθυντικό, να μάθουν να λένε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ». Να προσφέρουν με την καρδιά τους φαγητό και νερό σε όλα τα ζώα.
Να μη ζουν μέσα σε γυάλινους κόσμους και παραμύθια.
Σήμερα ο μεγαλύτερος γιος του είναι δώδεκα χρονών κι ο μικρότερος επτά, μοιάζει ναναι χθες όταν τους κρατούσε και τους κοίμιζε όλους μαζί στην αγκαλιά του. Το κρεβάτι του είναι πάντα ανοιχτό κι όλο και κάποιο από τα αγόρια του σκαρφαλώνει και κοιμάται στο πλάι του.
Ένας χωρισμός είναι δύσκολος για τους ενήλικες, πόσο μάλλον για τα παιδιά. Ο Γιάννης φρόντισε να μη φτάνουν στα αυτιά των παιδιών του πικρές κουβέντες για την άλλη πλευρά. Καμιά φορά, όπως λέει ο ίδιος, ακόμη και ένα μικρό ψέμα βοηθά ώστε να μην αφήσουμε σημάδια, να μην κάνουμε τραύματα στις παιδικές ψυχές. Όσο βέβαια μεγαλώνουν η ειλικρίνεια και η αλήθεια γίνεται μονόδρομος.
Η πληρωμή του Γιάννη είναι καθημερινή, ζει την αγάπη των γιών του κι ο ίδιος καμαρώνει για το χαρακτήρα τoυς.
Η ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα, ο τρόπος που ανέλαβε τα παιδιά, έπειτα οι πρώτες μέρες, το δικαστήριο και ο αγώνας για να τα αναθρέψει.
Δυο μονάχα στιγμές θα μπω στον πειρασμό να περιγράψω.
Ήταν λίγους μήνες πριν περάσουν τα παιδιά στα χέρια του. Τότε ζούσαν με τη μητέρα τους, εκείνος βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Κάθε βράδυ κοιμόταν μέσα στο παιδικό πάρκο κι άφηνε το σπίτι ξεκλείδωτο. Η δεύτερη στιγμή είναι χαρούμενη, είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του. Στη γιορτή της μάνας ο Γιάννης είχε την τιμητική του. Τα παιδιά έκοψαν τριαντάφυλλα, ζωγράφισαν κάρτες και έγραψαν σε κείνον: «εμείς είμαστε τα τριαντάφυλλα και εσύ το νερό μας».
Αλλά και σήμερα, στη γιορτή του πατέρα, οι γιοι του ετοίμασαν ακόμη μια αντίστοιχα τρυφερή έκπληξη που θα κάμει αυτόν τον πατέρα να δακρύσει από ευτυχία.
Πατέρας και μάνα το ίδιο πρόσωπο. Δύσκολη υπόθεση να μεγαλώνεις παιδιά, ακόμη δυσκολότερη για τις μονογονεϊκές οικογένειες. Να όμως που άνθρωποι όπως ο Γιάννης Τσέρκης ζουν κι αναπνέουν δίπλα μας, δίνουν ελπίδα στο δύστροπο και στριφνό είδος μας. Αυτή είναι η ιστορία μου αλήθεια όχι ψέματα απλός θελω να περάσω ένα μην σε όλους τους γονείς που παλεύουν μόνη γονείς για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ευχαριστώ αν θέλετε μπορείτε να προβάλετε την ιστορία μου ευχαριστώ
Πηγή : singleparent.gr
