Η Εβελίνα Παπούλια φιλοξενήθηκε στο Στούντιο 4 με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο και μίλησε μεταξύ άλλων για τις συνεντεύξεις, την κόρη της Αφροδίτη Λιάντου και τα σχόλια που έχει τύχει να διαβάσει.
«Το μοναδικό πράγμα που μπορώ να πω επάνω στη δουλειά, είναι πως είμαι πολύ φοβισμένη γιατί το υπόλοιπο που έχει να κάνει με ένα δημοσιογραφικό πλαίσιο, που ήταν πολύ ισχυρό τότε, αυτό ακόμα μου έχει μείνει. Κάποιοι δημοσιογράφοι χάνουν στις συνεντεύξεις είναι γιατί πάμε μαγκωμένοι οι ηθοποιοί. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που μας παίρνουν συνέντευξη, μετά από λίγο μπορεί να μας θάψουν στις εκπομπές. Οπότε εκεί δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Οπότε λες πως θα το αντιμετωπίσω και πώς να είμαι άνετη;» είπε η Εβελίνα Παπούλια.
«Η κόρη μου το πέρασε τόσο πολύ με εμένα. Το καταλάβαινε αυτό. Νομίζεις ότι η Αφροδίτη δεν περνά τώρα καψόνι; Εννοείται. Το περνά με χιούμορ. Εγώ σαν μαμά λέω για τα αρνητικά πόσο κρίμα για αυτόν που τα γράφει. Αν τύχει, λέω πόσο κρίμα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ξεκινήσει μια νέα εποχή πραγμάτων, που πρέπει να προβάλλουμε και να μυηθούμε στη θετική εικόνα κι όψη των πραγμάτων γιατί η αρνητική μόνο αρνητικό θα σου φέρει.» συμπλήρωσε η Εβελίνα Παπούλια.
Δεν ήταν καλό το κλίμα για την Εύα Καϊλή, ανέφερε ο δικηγόρος της Μιχάλης Δημητρακόπουλος, καθώς ο εισαγγελέας εμφανίζεται να έχει ήδη λάβει την απόφαση ότι η Ελληνίδα ευρωβουλευτής πρέπει να παραμείνει στη φυλακή.
Ο κ. Δημητρακόπουλος παρέστη το πρωί στην ακρόαση της κυρίας Καϊλή στο βελγικό δικαστήριο. Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALPHA, εν αναμονή της επίσημης ανακοίνωσης από τις βελγικές Αρχές, τόνισε ότι δεν είναι αισιόδοξος για την έκβαση της υπόθεσης.
Μεταξύ άλλων, υπογράμμισε ότι η Εύα Καϊλή ζήτησε να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι και πρότεινε να της αφήσουν μόνο ένα τηλέφωνο, το οποίο δέχτηκε να παρακολουθείται από τις αρμόδιες αρχές και να έχει επαφή μόνο με το παιδί της.
Σύμφωνα με τον κ. Δημητρακόπουλο, ο εισαγγελέας είπε ότι το παιδί δεν συνιστά λόγο αποφυλάκισης. Μάλιστα, ο ίδιος ανέφερε πως ο εισαγγελέας φοβάται το ενδεχόμενο η Εύα Καϊλή να διαφύγει από τη χώρα.
Μάλιστα ο Βέλγος εισαγγελέας έθεσε ακόμα και ζήτημα «απαγωγής της από τις μυστικές δυνάμεις του Κατάρ, που θα στείλουν κατασκόπους, για να την πάνε στο Κατάρ», όταν οι δικηγόροι της Εύας Καϊλή (σ.σ. οι κ.κ. Δημητρακόπουλος και Ριζόπουλος) πρότειναν αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους στο σπίτι και με ηλεκτρονικό βραχιολάκι.
Η απόφαση για την παράταση της προφυλάκισης της Εύας Καϊλή ή την αποφυλάκισή της με βραχιλοάκι αναμένεται εντός της ημέρας.
Αναστάτωση επικράτησε περί τις 5:45 το απόγευμα σε γνωστό φαστ-φουντ και στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, καθώς, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, γυναίκα 48 ετών “πνίγηκε” από κομμάτι φαγητού και έχασε τις αισθήσεις της.
Σύμφωνα με το kozanimediaαμέσως έσπευσε κοντά της ένστολος αστυνομικός της Τροχαίας Κοζάνης σε υπηρεσία και της παρείχε τις πρώτες βοήθειες, ενώ αμέσως στο χώρο έφτασε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που τη μετέφερε στο Μαμάτσειο Νοσοκομείο Κοζάνης, όπου υποβάλλεται σε εξετάσεις, αλλά φαίνεται, ευτυχώς, να είναι εκτός κινδύνου.
Να σημειωθεί πως σημαντική ήταν η συμβολή του ιδιοκτήτη του καταστήματος, αλλά και μιας υπαλλήλου, που συνέδραμαν άμεσα στη 48χρονη,
Θείος δώρισε μονοκατοικία σε ανιψιά και εκείνη τον έκλεισε σε γηροκομείο
Νέα υπόθεση αχαριστίας είχαν να διαχειριστούν οι δικαστές του Αρείου Πάγου, οι οποίοι ανακάλεσαν δωρεά μονοκατοικίας που είχε γίνει από θείο προς ανιψιά.
Όπως προέκυψε από τα στοιχεία της υπόθεσης, η ανιψιά αντί να τον φροντίζει, όπως είχε υποσχεθεί και δεσμευτεί, τον άφησε σε γηροκομείο, αφού προηγουμένως του πήρε τα κλειδιά του σπιτιού και το βιβλιάριο καταθέσεων τραπέζης.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο θείος, απεγνωσμένος, αδυνατισμένος και καταβεβλημένος έφυγε νύχτα από το γηροκομείο και επέστρεψε στην πόλη όπου ήταν το σπίτι του, στο οποίο δεν μπορούσε όμως να μπει, καθώς δεν είχε τα κλειδιά. Ως αποτέλεσμα, κατέληξε σε έναν γνωστό του, που διατηρεί τοπικό καφενείο, προκειμένου να τον φιλοξενήσει.
Θέλημα της συζύγου η δωρεά της μονοκατοικίας στην ανιψιά
Η μονοκατοικία στη βορειοανατολική Ελλάδα «πέρασε» στα χέρια της ανιψιάς, καθώς η σύζυγος του θείου, του είχε εκφράσει αυτή την επιθυμία προτού πεθάνει, καθώς οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν παιδιά.
Πράγματι, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο ίδιος υλοποίησε την επιθυμία της. Με συμβολαιογραφική πράξη «εις εκδήλωσιν αγάπης και στοργής και διά την έναντί του επιδεικνυομένην αγάπην και αφοσίωσιν», μεταβίβασε με δωρεά το μοναδικό σπίτι που είχε,παρακρατώντας για όσο είναι εν ζωή την επικαρπία, υπό την προϋπόθεση, την οποία δεν έθεσε όμως ως όρο στο συμβόλαιο, ότι η ανιψιά μέχρι τον θάνατο του θα τον φρόντιζε και θα τον περιέθαλπτε.
Αρχικά μετά το θάνατο της συζύγου του ο δωρητής ζούσε μόνος και «ένιωθε ανασφάλεια ως προς την περαιτέρω επιβίωσή του, την οποία είχε καταστήσει εντονότερη η μοναχική διαβίωσή του». Κι αυτό γιατί η ανιψιά διέμενε στη Γερμανία. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο της θείας της, όμως, η ανιψιά επέστρεψε στην πατρίδα της, με τον θείο να πιστεύει αρχικά ότι αυτό έγινε για «να του προσφέρει προστασία και φροντίδα, όπως ο ίδιος προσδοκούσε».
Ο θείος ένιωθε ανασφάλεια, καθώς η ανιψιά ήταν άφαντη για μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου πέθανε η γυναίκα του
Ωστόσο, η ανιψιά «προφασιζόμενη τη μη ανεύρεση εργασίας στην πόλη της, αποφάσισε να μετοικήσει στην Αλεξανδρούπολη», υποσχόμενη στον θείο της ότι «σύντομα θα προβεί στη μίσθωση κατοικίας, όπου θα εγκατασταθούν μαζί».
Αντί όμως να τηρήσει αυτή την υπόσχεσή, έφερε μεν τον θείο στην ακριτική Αλεξανδρούπολη, αλλά τον έβαλε σε γηροκομείο, όπου το πρώτο διάστημα τον επισκεπτόταν.
Ωστόσο, εκείνος «επειδή περνούσε ο καιρός και δεν είχε προβεί σε αναζήτηση κατοικίας η ανιψιά είχε αρχίσει να δυσανασχετήσει με τη συμπεριφορά της».
Απογοητευμένος πλέον, «εμφανώς καταβεβλημένος, αδυνατισμένος και με επιβαρυμένη την υγεία του», 4 μήνες μετά την εισαγωγή του στο γηροκομείο έφυγε ξαφνικά για την κοντινή πόλη όπου βρισκόταν το σπίτι του.
Εκεί, όμως, τον περίμενε μια άλλη αρνητική περιπέτεια. Όταν έφτασε στην περιοχή που ήταν το σπίτι του πήγε στο καφενείο «και παρέμεινε μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας».
Όταν, λοιπόν, ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας του καφενείου τον πλησίασε για να του πει ότι πρόκειται να κλείσει, λόγω του προχωρημένου της ώρας, εκείνος του απάντησε ότι «δεν είχε τα κλειδιά της οικίας του, ούτε χρήματα, ούτε το δελτίο της αστυνομικής του ταυτότητας, ούτε το βιβλιάριο ασθενείας ή καταθέσεών του». Προ αυτού του αδιεξόδου, οι ιδιοκτήτες του καφενείου τον οδήγησαν σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα που είχαν και του την παραχώρησαν για να μένει.
Η ανιψιά ενημερώθηκε για τα συμβάντα από την τοπική Εισαγγελία Πρωτοδικών και την Αστυνομική Διεύθυνση, οι οποίες την κάλεσαν να παραδώσει τα κλειδιά και τα βιβλιάρια ασθενείας και καταθέσεων. Πράγματι τα παρέδωσε, ωστόσο «δεν επισκέφθηκε τον δωρητή της ούτε ενδιαφέρθηκε για την υγεία ή την τύχη του».
Αιτήθηκε αναίρεση της εφετειακής απόφασης προφασιζόμενη ότι ο θείος είχε σχέση με αλλοδαπή υπήκοο
Ο θείος είχε ήδη ξεκινήσει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας (εγκεφαλοπάθεια, αρτηριακή υπέρταση, χρόνια κολπική μαρμαρυγή, βαρεία καρδιακή ανεπάρκεια, αποφρακτική πνευμονοπάθεια κ.λπ.).
Έτσι, επικαλούμενος τον εγκλεισμό του στο γηροκομείο, την «παράνομη παρακράτηση» των κλειδιών της οικίας του, της αστυνομικής του ταυτότητας και των βιβλιαρίων ασθενείας και καταθέσεων προέβη σε ανάκλησή της δωρεάς προς την ανιψιά, επικαλούμενος το άρθρο 505 του Αστικού Κώδικα που προβλέπει ότι «ο δωρητής έχει δικαίωμα να ανακαλέσει τη δωρεά, αν ο δωρεοδόχος φάνηκε με βαρύ παράπτωμα αχάριστος απέναντι στον δωρητή, στον σύζυγο ή σε στενό συγγενή του κ.λπ.».
Το Τριμελές Εφετείο Θράκης έκανε δεκτό το αίτημά του και υποχρέωσε την ανιψιά «να επαναμεταβιβάσει το δωρηθέν ακίνητο στον θείο» λόγω «του βαρέος παραπτώματος και της αχαριστίας της έναντι του δωρητή της».
Οι αρεοπαγίτες απέρριψαν ομόφωνα ως αβάσιμη την αίτηση της ανιψιάς που ζητούσε να αναιρεθεί η εφετειακή απόφαση.
Το Α2 Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου επισημαίνει ότι οι ισχυρισμοί της ανιψιάς ότι απομακρύνθηκε από τον θείο της «λόγω της σχέσης που αυτός είχε συνάψει με αλλοδαπή υπήκοο δεν κρίνονται ικανοί να πείσουν το παρόν δικαστήριο για την αλήθειά τους», αλλά ούτε δέχθηκε ότι η ανάκλαση της δωρεάς υποκινήθηκε από άλλα συγγενικά πρόσωπα.
Δήμητρα Δαμιανού: Μαθήματα ζωής λαμβάνουμε από την Δήμητρα Δαμιανού η οποία πάλεψε σκληρά στην ζωή της, η οποία δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Δήμητρα Δαμιανού: Η συγκινητική συνέντευξη
«Περίμενα να πάρει το πτυχίο της, να κρατήσει την ανθοδέσμη στα χέρια της, να είναι ευτυχισμένη, μια φορά κι αυτή, για να δημοσιοποιήσω αυτή την κουβέντα μαζί της που έγινε στην Κάλαθο, κοντά στη Λάρδο, το χωριό της μητέρας της όπου ζει».
«Πήρα το πτυχίο μου στις 24 Ιουλίου…», είπε η Δήμητρα Δαμιανού. Όσο σκληρά κι αν της φέρθηκε η ζωή, με το «καλημέρα» κατάφερε να κάνει την ανατροπή!
Γελάει συχνά, αλλά το γέλιο δεν είναι αρκετά βαθύ. Ίσως από την αμηχανία που είχε, ενώ περιγράφει την τραγωδία που έζησε στα 21 της. Έχασε το χέρι της και τον άντρα της, ενώ είχε ήδη ένα παιδί δύο ετών. Με χαμόγελο περιέγραφε τον Γολγοθά των εγχειρήσεων και τις αναποδιές που βίωνε κάθε φορά σαν να πέφτει ορμητικό κύμα επάνω της.
Η Δήμητρα, σήμερα στα 50 της χρόνια, είναι γιαγιά με δύο εγγόνια και πήρε το πτυχίο της από το τμήμα Μεσογειακών Σπουδών. «Να μην το βάζει κάτω κανείς!», ήταν τα λόγια της.
Δήμητρα Δαμιανού: Πώς έγινε το κακό εκείνο το βράδυ;
Το 1991 όταν ήμουν 21 χρονών, γυρίζαμε, νωρίς το βράδυ, πίσω στο σπίτι με τον άντρα μου, με μηχανάκι, ένα 125αράκι. Είχαμε πάει μέχρι την πλατεία που ήταν τ’ άλλα παιδιά της παρέας και γυρίζαμε στο σπίτι. Ήτανε 14 Μαΐου. Εγώ 21, κι εκείνος 23. Είχαμε ένα κοριτσάκι ήδη, δύο χρονών. Ήταν ξαφνική η απόφασή του να πάμε βόλτα εκείνο το βράδυ. Να σκεφτείς είχε αφήσει το μηχανάκι στο σπίτι, στο σημείο που το άφηνε όταν δεν ήταν να το ξαναπιάσει, κι όμως είπε να πάμε στην πλατεία, να βρούμε την υπόλοιπη παρέα.
Εκείνοι είχαν δει τα γαϊδούρια που βολτάριζαν στον κεντρικό της Λάρδου, εμείς δεν τα πετύχαμε πηγαίνοντας, κι εκείνοι δεν μας είπαν τίποτα. Στην επιστροφή της βόλτας για το σπίτι, ένα γαϊδούρι πετάχτηκε μπροστά μας.
Ο Τίμος, είχε μετωπική με το γαϊδούρι, έσπασε το κουμπί του λαιμού του, κι έμεινε επιτόπου. Εγώ έπεσα, σύρθηκα και μετά δεν θυμάμαι τι έγινε. Ξύπνησα στ’ αυτοκίνητο που με πήγαινε στο νοσοκομείο. Έχανα πάρα πολύ αίμα, το χέρι μου κρατούσε μόνο λίγο από τον ώμο. Αργότερα έμαθα ότι είχαν τρέξει τα παιδιά να μας πουν να προσέχουμε τα γαϊδούρια, είχαν ξεχάσει να μας το πουν νωρίτερα. Δεν πρόλαβαν. Μας έβαλαν και τους δύο στο ίδιο ασθενοφόρο, όταν γύρισα είδα ότι τον είχαν σκεπασμένο μέχρι πάνω με το σεντόνι που είχε κηλίδες αίματος. Κι όλα αυτά για μια βόλτα στην πλατεία, της τελευταίας στιγμής.
Δεν ήταν πολύς καιρός που είχατε γυρίσει από τη Γερμανία, με τους γονείς σου
Μεγάλωσα στη Γερμανία, από Ροδίτες γονείς, ο πατέρας μου από τον Αρχάγγελο, η μητέρα μου από Λάρδο-Λάερμα. Στη Γερμανία τελείωσα το σχολείο. Γυρίσαμε στη Ρόδο στα 18 μου. Δεν ήθελα να ‘ρθω, πόλεμο κάναμε στο σπίτι, αλλά εκείνη την εποχή δεν γινόταν να μείνω μόνη μου εκεί και να γυρίσει η οικογένεια. Να σκεφτείς, κινηματογράφο πρώτη φορά πήγα στα 20 μου, στο γαμήλιο ταξίδι με τον άντρα μου όταν τον πήγα στη Γερμανία να του δείξω πού ζούσα μέχρι τότε. Από την ημέρα που ήρθα στην Ελλάδα, τίποτα δεν μου πήγε καλά, μικρές και μεγάλες αναποδιές, όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Δήμητρα Δαμιανού: Στα 21 σου ήσουν ήδη χήρα, μ’ ένα παιδί και σοβαρό πρόβλημα στο χέρι! Τι έγινε μετά, πώς συνεχίστηκε η ζωή;
Με πήγαν με C 130 στην Αθήνα, κι άρχισε το μαρτύριο. Για οκτώ χρόνια έκανα πολυδάπανες εγχειρήσεις για να σώσω το χέρι μου. Με στήριζαν οι γονείς μου, τα πεθερικά μου από άλλο μέρος της Ελλάδας… Χρειάζονταν πολλά λεφτά, έκαναν για εμένα χοροεσπερίδες οι ομογενείς από τον Καναδά και τη Γερμανία, κι έστελναν τα χρήματα… Το παιδί μου μεγάλωνε με τους παππούδες συχνά… Για οκτώ χρόνια προσπαθούσα να σώσω το χέρι μου, μετά είπα «τέλος, ό,τι έγινε, έγινε».
Δήμητρα Δαμιανού: Αποφάσισες να ζήσεις μ’ αυτό, είσαι πολύ δυνατή
Την πρώτη φορά έκανα μισή ώρα για να καθαρίσω μία πατάτα. Αλλά ήθελα να τα καταφέρω, είμαι πεισματάρα. Στην αρχή φοβόμουν να οδηγήσω, αλλά τώρα οδηγώ αυτόματο αυτοκίνητο, φτιάχνω μπουκάλια που καλύπτω γύρω-γύρω με σπάγκο, τα βάφω και βάζω πετραδάκια, κάνω πολλές χειροτεχνίες, φτιάχνω γλυκά, κάνω τα πάντα. Η κόρη μου σήμερα είναι 30 χρονών έχει δύο παιδιά, κι επομένως έχω δύο εγγόνια. Από το 2008 εργάζομαι ως διοικητικός στο Δήμο, είμαι στη Λίνδο.
Πότε γράφτηκες στο Εσπερινό Σχολείο;
Σταματώντας τις εγχειρήσεις θέλησα να γραφτώ στο Εσπερινό Αρχαγγέλου. Ήθελα να το κάνω και πιο νωρίς, αλλά πήγαινε η κόρη μου σχολείο εκεί και δεν ήθελα να πηγαίνω μαζί της για να μην αισθάνεται άβολα. Περίμενα να τελειώσει και γράφτηκα. Δεν έχανα μάθημα. Γράφτηκα στην Α΄ Γυμνασίου, αλλά στην πορεία μου είπαν ότι μπορεί να αναγνωριστεί το Γερμανικό σχολείο, κι έτσι μ’ έβαλαν γρήγορα στη Γ’ Γυμνασίου. Τη δεύτερη χρονιά πήγα στο πρωινό, έδωσα εξετάσεις και πήγα στην τελευταία χρονιά του βραδινού. Έτσι έκανα γρήγορα τις τάξεις.
Και συνέχισες για το πανεπιστήμιο
Επειδή ήμουν επιμελής κι είχα καλούς βαθμούς οι καθηγητές μου επέμεναν να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις, ήταν σίγουροι ότι θα περνούσα. Έγραψα μαζί με τα παιδιά. Είχα ένα άγχος… Να βλέπεις τα πιτσιρίκια να ‘ρχονται με άνεση κι εγώ να κοντεύω να σκάσω. Στα μαθηματικά ενώ έπεσαν τα θέματα που διάβασα, ξαφνικά δεν θυμόμουν τίποτα. Επανήλθα λίγη ώρα μετά. Κι όταν αργότερα μου είπαν οι καθηγητές μου να βάλω τους κωδικούς μου, να δω ότι έχω περάσει, λέω «αποκλείεται, με κοροϊδεύετε…»! Πέρασα στο Μεσογειακών Σπουδών. Το άργησα λίγο παραπάνω από τα τέσσερα χρόνια το πτυχίο γιατί χρωστούσα τα Τούρκικα. Τα πέρασα όμως.
Δήμητρα Δαμιανού: Έκανες φροντιστήριο στα Τούρκικα;
Τα έμαθα. Είμαι πεισματάρα, όταν θέλω κάτι το κάνω, κι αυτό ισχύει για όλους. Στις 24 Ιουλίου παίρνω το πτυχίο μου! Θέλω να πω εδώ ότι ακούω πολλούς που θέλουν να πάνε σχολείο και για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν προχωρούν. Μάλιστα εμένα μου λέγανε: «σ’ αυτή την ηλικία;». Τι πειράζει η ηλικία;
Τι θα τους έλεγες εσύ;
Να μην το βάζουν κάτω! Εγώ δεν μπορούσα ούτε να ντυθώ, ούτε να κάνω τα αυτονόητα για εμένα. Και μια μέρα είπα «θα τα κάνω όλα, τέλος, όλα…».
Πες μου ένα τραγούδι που σ’ αρέσει και σε κάνει χαρούμενη;
«Αν είσαι ένα αστέρι» του Βέρτη. Πάντα το όνειρό μου ήταν να είμαι μ’ έναν άνθρωπο, να κρατάμε χεράκι και να πηγαίνουμε. Δεν έγινε αυτό στη ζωή μου, το «μαζί για μια ζωή». Αλλά δεν μπορείς να το βρεις αυτό το πράγμα.
Πολλά από αυτά που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε δεδομένα, όπως το ότι έχουμε δύο ποδια και δυο χέρια ή το ότι βλέπουμε και ακούμε, για κάποιους άλλους είναι δώρα που δεν τους δόθηκαν εκ γενετής και πάλεψαν πολύ για να τα αποκτήσουν.
Ο μικρός Harrison, για παράδειγμα, διαγνώστηκε με περιορισμένη ικανότητα ακοής μόλις 14 ώρες μετά τη γέννησή του και όταν άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή της μητέρας του, έπειτα από ειδική θεραπεία, ο ενθουσιασμός του ήταν μοναδικός!
Η μητέρα του εξομολογήθηκε πως πέρασε αμέτρητα βράδια άυπνη ψάχνοντας να βρει λύση στο πρόβλημα ακοής του γιου της – μέχρι που την βρήκε! Με τη βοήθεια μια μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που ασχολείται με παιδιά που έχουν πρόβλημα στην ακοή και την ομιλία τους, την Telethon Speech and Hearing, ο μικρός της γιος κατάφερε να ακούσει!
Μάλιστα, η στιγμή που άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή της μητέρας του χάρη σε ένα σύνολο εμφυτευμάτων ακοής αποτυπώθηκε στον φωτογραφικό φακό και έκανε τον γύρο του διαδικτύου.Η αλλαγή στο πρόσωπο του μικρού είναι τεράστια αφού, ξαφνικά, άρχισε να γελάει και να φαίνεται ενθουσιασμένος.
«Μόλις είπα το όνομά του, χαμογέλασε πλατιά!» είπε η μητέρα του. «Ήταν το μεγαλύτερο αίσθημα ανακούφισης, δεν μπορούσα καν να το περιγράψω. Δεν περίμενα τόσο έντονη συναισθηματική αντίδραση από ένα μωράκι 6,5 μηνών… Νομίζω πως βρισκόμουν σε άρνηση σχετικά με την αδυναμία του γιου μου, μέχρι αυτή τη στιγμή. Η ευτυχία που αποτυπώθηκε στο πρόσωπό του ήταν μια μοναδική εμπειρία.»
Ο Harrison ξεκίνησε το πρόγραμμα της Telethon 4 μηνών και σήμερα, που είναι 2 ετών, μπορεί να σχηματίσει προτάσεις και να μιλήσει όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Παναγιά Τσαμπίκα: Πρόκειται για την ιστορία του Joseph Mirabella και της Michelle, η οποία είναι η σύζυγός του. Οι δυο τους αποφάσισαν να τηρήσουν το τάμα τους, το οποίο ήταν να αποκτήσουν παιδιά. Έτσι, αποφάσισαν να φωτίσουν τα τριακόσια είκοσι σκαλιά, τα οποία οδηγούν προς το μοναστήρι της Παναγιάς.
Παναγιά Τσαμπίκα – Αληθινή ιστορία: «Έτοιμο για το Πάσχα»
Οι επίπονες εργασίες για την τοποθέτησή τους ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες καιρό, υλοποιώντας την επιθυμία του ζεύγους. Δηλαδή, να είναι έτοιμο τον Απρίλιο πριν από το Πάσχα. «Μας πήρε τρία χρόνια συνεννοήσεων και διαβουλεύσεων. Μπορούμε πλέον να πούμε ότι τα φώτα στο μοναστήρι και στα σκαλιά θα ανάψουν τον Απρίλιο. Οπότε και θα είναι έτοιμο για τις άγιες ημέρες του Πάσχα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Joseph Mirabella.
Η Παναγιά Τσαμπίκα ακτινοβολεί πλέον ως «φάρος» της Ορθοδοξίας τις βραδινές ώρες στο υψηλότερο σημείο της περιοχής. Έτσι ώστε να είναι ορατή τόσο από τους οδηγούς που διασχίζουν την πολυσύχναστη παρακείμενη εθνική οδό, όσο και δια θαλάσσης από τα διερχόμενα πλοία.
Παναγιά Τσαμπίκα – Αληθινή ιστορία: Η σύζυγος και ο κουμπάρος
Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, συνωμοτεί ολόκληρο το σύμπαν για να συμβεί. Αυτό ακριβώς φαίνεται πως έγινε στην περίπτωση του ζεύγους από την Αυστραλία. Ο Joseph Mirabella, Iταλός επιχειρηματίας στη χώρα των «καγκουρό», καθώς και η σύζυγός του Michelle είναι ελληνικής καταγωγής. Δέχθηκαν την προτροπή των κουμπάρων τους, επίσης κατοίκων της Αυστραλίας, Γιώργου και Αγάπης Παΐζη που κατάγονται από τη Ρόδο. Δηλαδή, να έρθουν μαζί τους για διακοπές στο νησί των Ιπποτών το 2014.
Οι τελευταίοι επισκέπτονται τη Ρόδο κάθε καλοκαίρι, φιλοξενούμενοι από τους κουμπάρους τους, Νεκτάριο και Λίτσα Διακολουκά στη Λάρδο. Ο κ. Διακολουκάς μιλώντας στη «Ροδιακή» θυμήθηκε πώς συνέβησαν τα παραπάνω: «Οι κουμπάροι μου Γιώργος και Αγάπη Παΐζη, τους οποίους φιλοξενώ για διακοπές κάθε καλοκαίρι στο νησί, με ενημέρωσαν ότι θα ερχόταν μαζί τους ένα φιλικό ζευγάρι με τους οποίους επίσης ήταν κουμπάροι.
Τους βρήκα λοιπόν σπίτι στη Λάρδο για να μείνουν» και συνεχίζει εξιστορώντας πώς έμαθαν για τη θαυματουργή Παναγιά Τσαμπίκα και τα τάματα: «Μια ημέρα που πηγαίναμε εκδρομή με το αυτοκίνητο, για να γνωρίσουν το νησί, τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση περνώντας έξω από τον Αρχάγγελο, η Παναγιά Τσαμπίκα η ψηλή και ρώτησαν τι ακριβώς βρίσκεται στην κορυφή του βουνού. Εξηγήσαμε στον Joseph και στη Michelle την ιστορία της Παναγίας και ότι είναι θαυματουργή. Επίσης, ότι πολύς κόσμος κάνει τάματα, ακόμη και για τη γονιμότητα, γιατί γνωρίζαμε ότι παρά τις προσπάθειές τους δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά».
Σύμφωνα με τον Νεκτάριο Διακολουκά, τότε εξέφρασαν την επιθυμία τους να επισκεφθούν το μοναστήρι: «Ανέβηκαν πάνω και έκαναν το τάμα για να αποκτήσουν παιδιά. Στην επιστροφή o Joseph είπε ότι αν έμενε έγκυος η σύζυγός του, θα φώτιζε όλα τα σκαλιά της εκκλησίας, γιατί όταν κατεβαίναμε ήταν σκοτεινά και δεν βλέπαμε πού πηγαίναμε».
Παναγιά Τσαμπίκα – Αληθινή ιστορία: Ο φωτισμός
Η επιθυμία τους έγινε πραγματικότητα το 2016 και μάλιστα απέκτησαν δίδυμα! Τον Vincent και τον George. Έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια συνεννοήσεων και διαπραγματεύσεων, στα οποία χρειάστηκε να υπάρξει παρέμβαση ακόμη και στα αρμόδια υπουργεία, ξεκίνησε η υλοποίηση του έργου τον περασμένο Μάρτιο. Ο Νεκτάριος Διακολουκάς τόνισε χαρακτηριστικά ότι «αναλάβαμε το έργο μαζί με τον ηλεκτρολόγο Φίλιππο Καμμά, με σημαντική βοήθεια από τους Αναστάση και Αργύρη Καμμά, Γιάννη Κωσταρά και τον Αντώνη Νταύτη.
Ήταν εξαιρετικά επίπονο για να ολοκληρωθεί η τοποθέτηση του φωτισμού και δυσκολευτήκαμε αρκετά. Δεν υπήρχε νερό σε κοντινή απόσταση και χρειάστηκε να κουβαλήσουμε όλα τα υλικά ένα – ένα ανεβαίνοντας όλα τα σκαλιά. Ευτυχώς όμως υπήρξαν και κάποιοι πιστοί που μας βοήθησαν στο ανέβασμα των υλικών, γιατί ήταν εξαιρετικά κοπιαστικό».
«Το αποτέλεσμα πάντως άξιζε» ανέφερε στη συνέχεια ο κ. Διακολουκάς και συνέχισε: «Μπήκε φωτισμός από την είσοδο μέχρι επάνω το μοναστήρι και πιστεύω ότι καταφέραμε να αναδείξουμε την τοποθεσία, ακριβώς όπως ήθελαν ο Joseph και η Michelle, γιατί πρόκειται για ένα επιβλητικό μέρος της Ρόδου. Δεν ισχύει ακριβώς ότι φωτίστηκαν και τα 320 σκαλοπάτια, γιατί αυτό λόγω και της τοποθεσίας ήταν τεχνικά δύσκολο. Όμως πλέον υπάρχει φωτισμός κατά μήκος όλης της διαδρομής», κατέληξε.
Πλέον απομένει μια ακόμα υπόσχεση να υλοποιήσει ο Joseph Mirabella, όπως δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» της Αυστραλίας: «Όταν είναι όλα έτοιμα, θα επισκεφθώ το νησί με την οικογένειά μου και θέλω να κάνω και μία λειτουργία στο μοναστήρι για τους κατοίκους της Ρόδου».
Παιδί εξαρτημένων γονιών, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, όμως μια γυναίκα δεν δίστασε να του προσφέρει απεριόριστη αγάπη και ένα σταθερό σπίτι.
Τις τελευταίες μέρες κάνει τον γύρο του διαδικτύου η συγκινητική ιστορία υιοθεσίας ενός κοριτσιού με σοβαρά προβλήματα υγείας, που κατάφερε να κερδίσει με την πρώτη ματιά την καρδιά της θετής μητέρας του.
Η Λιζ Σμιθ, νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο, έμαθε στα σαράντα της ότι δεν θα κατάφερνε να αποκτήσει δικά της παιδιά, αλλά δεν είχε εξετάσει την επιλογή της υιοθεσίας. Μέχρι που μια συνάδελφός της τής μίλησε για ένα μωρό εξαρτημένων γονιών, που είχε γεννηθεί πρόωρα και το οποίο δεν είχε επισκεφτεί κανένας τους πρώτους μήνες νοσηλείας του στην ομάδα εντατικής θεραπείας.
Η Ζιζέλ, όπως είναι το όνομα του παιδιού, επρόκειτο να μεταφερθεί σε ίδρυμα όταν εκείνη η νοσηλεύτρια είπε στη Λιζ: «Έχεις γνωρίσει τη Ζιζέλ; Θεωρώ ότι θα ταιριάζατε απολύτα». «Εγώ απάντησα: “δεν ξέρω, δεν έχω σκεφτεί ποτέ την αναδοχή η την υιοθεσία”» είπε πρόσφατα η Λιζ Σμιθ σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στο CNN με τη μικρούλα αγκαλιά, να τραγουδάει και να γελάει συνέχεια. «Μόλις μία εβδομάδα μετά όμως έτυχε να τη συναντήσω, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν και αυτό ήταν».
Μετά από μια μακρά διαδικασία γραφειοκρατίας η υιοθεσία ολοκληρώθηκε και πλέον η γλυκιά Ζιζέλ, δύο χρονών σήμερα, απολαμβάνει άπειρη αγάπη και ένα σταθερό σπίτι. Στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της, καθώς τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε μετά τη γέννα, λόγω της εξάρτησης των γονιών της από ουσίες, μείωναν τις πιθανότητες υιοθεσίας.
Σήμερα παρόλο που η μικρή συνεχίζει να τρέφεται με σωληνάκι εξελίσσεται σε ένα γεμάτο ενέργεια και υγεία κορίτσι. Επιβεβαιώνοντας τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης. «Η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο» καταλήγει η Λιζ στην κάμερα, για τη σχέση που έχει μεταμορφώσει, κατά κάποιον τρόπο, μαμά και κόρη.
Δείτε την ιστορία της Λιζ και της Ζιζέλ στο παρακάτω βίντεο.
Ένα ζευγάρι δεν άντεχε στην ιδέα πως ένας άνδρας περπατάει 2,5 ώρες για να πάει στη δουλειά του και έτσι χωρίς πολύ σκέψη αλλά με μεγάλη ανθρωπιά και σεβασμό είπαν να του κάνουν μία μεγάλη έκπληξη .
Του αγόρασαν ένα αυτοκίνητο !
Είναι από αυτές τις ιστορίες που λες υπάρχει ελπίδα.
Μία μέρα αυτό το ζευγάρι προθυμοποιήθηκε να γυρίσει τον ηλικιωμένο κύριο σπίτι του. Γυρνούσε από τη δουλειά του, πράγμα το οποίο κάνει κάθε μέρα, και τους εξήγησε πως χρειάζεται να περπατάει 2,5 ώρες για να να καταφέρει να φτάσει σε αυτή.
Το ζευγάρι απορημένο τον ρώτησε γιατί δεν έχει ένα αυτοκίνητο να εξυπηρετείτε όμως ο ηλικιωμένος τους εξήγησε ότι η οικονομική δυνατότητα δεν του το επιτρέπει.
Όσο οι δύο νέοι σκεφτόταν τον άνθρωπο αυτόν τόσο πείσμωναν ότι πρέπει κάτι να κάνουν. Η σκέψη ότι ο ηλικιωμένος περπατούσε κάθε μέρα 5 ώρες για να πάει και να γυρίσει από την δουλειά του τους τρέλαινε. Ακόμη και με βροχές και χιόνια.
Έτσι, τα δύο νεαρά παιδιά κατάφεραν να συγκεντρώσουν χρήματα, τόσο από τις οικονομίες τους, όσο από δωρεές 30 ανθρώπων. Για να κάνουν τη ζωή του αγνώστου αυτού κυρίου καλύτερη.
Πήγαν στο σπίτι του με το νέο αυτοκίνητο κι ο ηλικιωμένος άνδρας δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και να τους αγκαλιάζει. Πλέον, θα χρειάζεται μόνο 25 λεπτά για να πάει στη δουλειά του!
Δεν υπάρχει πιο ιερός δεσμός από αυτόν της μητέρας με το παιδί της. Από τη στιγμή που θα γεννηθούμε πάντα θα είναι δίπλα μας να μας στηρίξουν και να μας προσφέρουν την πιο παρηγορητική αγκαλιά στον κόσμο. Όπως λέει και αυτή η μαμά το να χάνεις τη μητέρα σου, ισοδυναμεί με το να χάνεις κι ένα κομμάτι του εαυτού σου, και δεν το θεωρούμε καθόλου υπερβολή.
«Η μαμά μας είναι πολύ πιο δυνατή από απ’ όσο πιστεύουμε. Δέχεται όλες τις ανησυχίες και κακές πλευρές του εαυτούς μας χωρίς δεύτερη σκέψη και μας αγαπάει ανεξάρτητα από το πώς της φερόμαστε ή πόσα λάθη κάνουμε.
Αυτό είναι που καθιστά τόσο ανύποφορη την απώλεια της μητέρας. Ανεξάρτητα από το πόσο χρονών είμαστε, τη χρειαζόμαστε, ειδικά όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Η αγάπη της δεν μπορεί να αντικατασταθεί ούτε να ξεχαστεί.
Χωρίς τη μαμά μας, η ζωή δεν είναι ίδια. Εμείς οι ίδιες δεν νιώθουμε το ίδιο.
Και όποιος έχει έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο του ανθρώπου που τον έφερε στη ζωή, ξέρει πόσο μεγάλο είναι το κενό που αφήνει πίσω της αυτή η απώλεια. Από την πρώτη στιγμή η μητέρα είναι δίπλα στο παιδί της και του μαθαίνει όλα όσα θα χρειαστεί στη ζωή του. Πώς, λοιπόν, θα παραμείνεις ίδια όταν την χάσεις;
Γι’ αυτό όταν έρθει εκείνη η δυσβάσταχτη στιγμή, θα χρειαστεί να κάνεις ένα διάλειμμα… Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου για να αντιμετωπίσεις τα δύσκολα συναισθήματα που θα βγουν στην επιφάνεια και με τον καιρό να τα θεραπεύσεις. Οφείλεις να τα κοιτάξεις κατάματα, διαφορετικά θα υποφέρεις στο μέλλον.
Η μητέρα σου σε αγαπούσε και ήθελε μόνο την ευτυχία σου!
Μπορεί να είναι δελεαστικό να κουλουριαστείς στο κρεβάτι σου και να μην θέλεις να σηκωθείς. Μπορεί να αισθανθείς απόγνωση και να φοβηθείς ότι δεν θα χαρείς ξανά στη ζωή σου. Όλα αυτά είναι κατανοητά, όμως, θυμήσου αυτό: η μητέρα σου πέρασε όλη της τη ζωή προσπαθώντας να βεβαιωθεί ότι θα είσαι υγιής και ευτυχισμένη. Δεν θα ήθελε με τίποτα να βυθιστείς στη θλίψη και τη δυστυχία.
Αντ ‘αυτού, θα ήθελε να την κρατήσεις ζωντανή στην καρδιά σου και να ζήσεις μια ουσιαστική και γεμάτη χαρά ζωή. Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις την ατέρμονη αγάπη της μητέρας σου είναι να είσαι χαρούμενη.
Κάνε τα πράγματα που ξέρεις ότι θα έκαναν τη μαμά σου περήφανη και πες ευχαριστώ για την ζωή που σου χάρισε.
Μπορεί να έχει φύγει, αλλά ζει μέσα σου. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.»
