Είναι λάθος τελικά αυτό που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους όταν είναι μικρά. Όταν μεγαλώνουν, τους χρειάζονται περισσότερο.
Ίσως γιατί το ηλικιακό χάσμα δείχνει μικρότερο, ίσως γιατί η αίσθηση ότι μεγαλώνουμε ησυχάζει μέσα μας, με την ύπαρξη κάποιου δικού μας ανθρώπου μεγαλύτερου από μας.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και όμως κάποιες στιγμές είναι σαν να έφυγες μόλις χθες.
Ακόμα θυμάμαι τα πακέτα με τα τσιγάρα που πέρναγαν μέσα απ΄τα δάχτυλά μου, για να μπορέσω να τα απασχολήσω.
Ακόμα θυμάμαι που μουρμούριζα όλη εκείνη την ημέρα μέχρι να φτάσει τα βράδυ και να πέσω σχεδόν λιπόθυμη για ύπνο από την κούραση και την ένταση των δευτερολέπτων που δεν έλεγαν να περάσουν και να φύγουν.
…Η ειρωνεία του χρόνου που μπορεί να μεταλλάσσεται από το αργά στο γρήγορα…και εκείνες τις στιγμές πέρναγε μόνο πολύ αργά.
Σου μιλάω ακόμα σε άσχετες στιγμές, ακόμα και περπατώντας στο δρόμο, μοιάζοντας με εκείνες τις «πειραγμένες» που μονολογούν κάνοντας διάλογο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν με ακούς. Θα το ήθελα πολύ όμως.
Δεν ξέρω αν με βλέπεις, αν με νιώθεις, αν με αισθάνεσαι, όμως εγώ τα κάνω και τα τρία.
Μάλλον η ανάγκη με σπρώχνει. Μάλλον αυτογιατρεύομαι από την έλλειψη σου, θεωρώντας ότι ακόμα είσαι κάπου εδώ γύρω.
Ακόμα φωνάζω «αχ ρε μάνα», όπως τότε. Όπως πάντοτε.
Ίσως γιατί αυτό το «αχ» μου δίνει το δικαίωμα να λέω ακόμα τη λέξη που δεν μου αναλογεί πια.
Παρηγορούμαι όταν την ακούω απ΄ το παιδί μου, αισθάνομαι και εγώ όπως αισθανόσουν εσύ -εκεί συναντιόμαστε μάνα- αλλά δεν είναι το ίδιο.
Μου λείπεις μάνα.
Ξέρω ότι κάθε άσπρη τρίχα που φυτρώνει στο κεφάλι μου με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου, αλλά δεν είναι παρηγοριά αυτό, να ξέρεις.
Αντιγράφω πλέον λέξεις σου, κινήσεις σου, αντιδράσεις σου, χωρίς να το καταλαβαίνω, χωρίς να το πολυσκέφτομαι.
Φοράω το αγαπημένο σου πουκάμισο. Ξέρεις ποιο. Εκείνο που ήταν δικό μου, το βαρέθηκα, το έδωσα σε σένα που σου άρεσε, εσύ δεν υπάρχεις πια να το φορέσεις, και ξαναγύρισε σε μένα.
Για κάποιο λόγο η μυρωδιά σου το έχει διαπεράσει. Απορρυπαντικά και μαλακτικά δεν μπορούν να τη βγάλουν. Ακόμα και τα κουμπιά του την ώρα που το κλείνω, με τα δικά σου αποτυπώματα κουμπώνονται.
Στο σπίτι σου δεν μπορώ να κάτσω. Μπαίνω, κάνω δουλειά και βγαίνω γρήγορα.
Ούτε σπανακόπιτα τόλμησα να φτιάξω. Ούτε κουλουράκια σμυρναίικα. Ούτε μελιτζάνες παπουτσάκια. Ούτε σηκώνομαι να χορέψω μπάλο, γιατί εσύ τον χόρευες όπως καμία άλλη.
Και εκείνο το κραγιόν σου, το Μax factor No 74, δεν μου πάει ρε μάνα.
Απλά σου χρεώνω που σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Έχω ανάγκη να σε χρεώσω κάτι και ελπίζω να το καταλαβαίνεις.
Ψέματα, τίποτα δεν μπορώ να σε χρεώσω.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ μάνα.
Ας ήσουν εδώ, κι εγώ δεν θα σε χρειαζόμουν ποτέ. Είναι υπόσχεση, μάνα!
Ξέσπασε μέσω ανάρτησής του στα social media ο τραγουδιστής Γιάννης Αγγελάκας, με αφορμή τα μέτρα στήριξης που εξήγγειλε η κυβέρνηση για τις οικογένειες των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών.
Στην ανάρτησή του, ο τραγουδιστής σχολιάζει με ειρωνικό τρόπο τα κυβερνητικά μέτρα, λέγοντας αν ήξερε ότι οι γονείς του θα έπαιρναν σύνταξη θα ανέβαινε και αυτός στο τρένο, καθώς έτσι θα θυσιαζόταν για να τους βοηθήσει οικονομικά.
Συγκεκριμένα, έγραψε στην ανάρτησή του:
“Συγγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο.
Γιατί όχι; Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν.
Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα – γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος”.
Ποιος δεν θυμάται την εξωτική ομορφιά της πασίγνωστης ηθοποιού Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους όπου το 1992 ήταν μόλις 18 ετών. Η ίδια, είχε ήδη κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο της υποκριτικής. Η ταλαντούχα ηθοποιός έμοιαζε τότε να είναι μία πραγματικά εξωτική καλλονή, με μαύρα, μακριά μαλλιά και ένα πρόσωπο αλαβάστρινο.
Πώς ήταν η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους το 1992
Λίγα μόλις χρόνια πριν πρωταγωνιστήσει στην επιτυχημένη σειρά “Ψίθυροι Καρδιάς” υποδυόμενη την Ερατώ, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους είχε μπει δειλά στον χώρο της τηλεόρασης και του θεάτρου έχοντας βέβαια σπουδές στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης – Βεάκη. Σήμερα, γυρίζουμε τον χρόνο πίσω, στο 1992, και σε ένα πάρτι της σειράς “Οι Απαράδεκτοι” που διοργανώθηκε τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς και στο οποίο είχε βρεθεί καλεσμένη και η αγαπημένη ηθοποιός.
Μελαχρινή καλλονή η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους το 1992
Το μελαχρινό κορίτσι με την απαράμιλλη ομορφιά μάλλον δε μπορούσε ούτε να φανταστεί την τεράστια επιτυχία και καριέρα που θα σημείωνε τα επόμενα χρόνια. Η ίδια, στις παρακάτω, σπάνιες φωτογραφίες, μοιάζει πιο όμορφη και νέα από ποτέ, έτοιμη να κατακτήσει τον χώρο της υποκριτικής.
Αν και έχουν περάσει τα χρόνια η Άννα Μαρία παραμένει μια από τις πιο γοητευτικές και όμορφες κυρίες της showbiz. Το εκκεντρικό κούρεμα που έχει κάνει ειδικά τον τελευταίο καιρό της πηγαίνει πάρα πολύ.
Ο νεαρός Κώστας από τον Βόλο τους άφησε τους πάντες άφωνους με την επιμονή και την πίστη του. Κατάφερε να περάσει στις Πανελλήνιες 4 χρόνια αφότου τελείωσε το σχολείο.
Η ιστορία του νεαρού Κώστα που πέρασε Ιατρική πρώτος των πρώτων
Η περίπτωση του Κώστα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς δεν είναι ο κλασικός μαθητής της τρίτης λυκείου που έδωσε Πανελλήνιες και κατάφερε να περάσει στη σχολή που στόχευε, την Ιατρική. Ο ίδιος είχε αποφοιτήσει πριν τέσσερα χρόνια από το Λύκειο και πριν δύο χρόνια αποφάσισε πολύ συνειδητά να κυνηγήσει το όνειρο του να γίνει γιατρός. Συγκεντρώνοντας 19,875 μόρια κατάφερε να είναι από τους πρώτους των πρώτων.
Ας πιάσουμε την ιστορία του από την αρχή. Ο Κώστας τελειώνοντας πριν τέσσερα χρόνια το λύκειο έδωσε εξετάσεις για να περάσει στα ΤΕΦΑΑ, όμως ποτέ δεν πήρε το διάβασμα στα σοβαρά ώστε να διεκδικήσει μια θέση στο πανεπιστήμιο. Πήγε σε μια ιδιωτική σχολή, ταυτόχρονα εργαζόταν σε μαγαζί εστίασης, και λίγο καιρό αργότερα έκανε την στρατιωτική του θητεία. Επιστρέφοντας από τον στρατό πήρε την απόφαση να καθίσει και πάλι στα θρανία διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο για τη ζωή του.
Πώς μπήκε η Ιατρική στη ζωή του Κώστα
«Η ιατρική δεν με ενδιέφερε πάντα, αλλά προέκυψε στη πορεία κι αφού είχα ήδη αποφοιτήσει από το σχολείο. Όταν έδωσα πρώτη φορά Πανελλήνιες εξετάσεις για να περάσω στα ΤΕΦΑΑ δεν τα είχα καταφέρει και ο λόγος ήταν πως δεν το είχα πάρει σοβαρά. Την επόμενη χρονιά πήγα σε ΙΕΚ για βοηθός φαρμακοποιού και ταυτόχρονα εργαζόμουν τα βράδια σε μια κρεπερί στο Βόλο για να έχω τα δικά μου χρήματα. Επιστρέφοντας από το στρατό, που είχα ωριμάσει, σκεφτόμουν περισσότερο τι θα κάνω από εδώ κι πέρα στη ζωή μου. Τα έβαλα κάτω και διαπίστωσα πως αυτό που ακολούθησα δεν με γέμιζε πραγματικά και μου είχε μείνει απωθημένο να δώσω σοβαρά πανελλήνιες. Έτσι αποφάσισα να πάω στο ΕΠΑΛ με στόχο να περάσω Φαρμακευτική ή Ιατρική γιατί ο τομέας της υγείας με ενδιέφερε πάρα πολύ. Όσο διάβαζα για τα μαθήματα, πάνω στον τομέα της υγείας, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και άρχισα να ψάχνομαι περαιτέρω από μόνος μου» αναφέρει ο αριστούχος μαθητής από το Βόλο.
Πώς πήρε την απόφαση να επιστρέψει στο σχολείο ο νεαρός Κώστας
Η απόφαση του να επιστρέψει πίσω στο σχολείο δεν ήταν καθόλου εύκολη. «Ξεκίνησα να πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου, έκανα δηλαδή ξανά τις δύο τελευταίες τάξεις, όχι τα μαθήματα γενικής παιδείας, προκειμένου να μπορέσω να δώσω Πανελλήνιες. Εκείνη την περίοδο σταμάτησα να εργάζομαι γιατί δεν ήταν εφικτό να τα συνδυάσω μεταξύ τους. Όταν θέλεις να πετύχεις κάτι είναι δύσκολο, δεν λέω ακατόρθωτο, αλλά εγώ ήθελα να ήμουν σίγουρος για τη προσπάθεια μου και να μη πω πως κάτι μου στερούσε χρόνο από το διάβασμα. Δεν ήταν εύκολο να γυρίσω πάλι στο σχολείο, στην αρχή μου κακοφαινόταν που θα ήμουν με μικρότερα παιδιά, αλλά ήταν μια θυσία που έπρεπε να κάνω ώστε να πετύχω τον στόχο μου. Στην πορεία τελικά μου άρεσε και η ειδικότητα, οι καθηγητές μου με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί ήταν μεταδοτικοί, και εμβάθυνα σε πολλά πράγματα γιατί ήμουν βοηθός ιατρικών εργαστηρίων, μια απίστευτη εμπειρία. Τελικά πήρα πολλά από το σχολείο μου και κατάφερα να κάνω νέες παρέες χωρίς να με πειράζει που ήταν όλα μικρότερα παιδιά σε ηλικία».
Ο αριστούχος μαθητής είχε φτιάξει τη δική του ρουτίνα με πολύ διάβασμα, σωστό προγραμματισμό και τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνια για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. «Ουσιαστικά ξεκίνησα το διάβασμα από πέρυσι που πήγα πάλι στη δευτέρα λυκείου. Ήμουν πιο αγχωμένος γιατί έλεγα δεν υπάρχει περιθώριο λάθους οπότε διάβαζα πάρα πολύ. Υπήρχαν μέρες που διάβαζα επί 8 ώρες καθημερινά. Ξυπνούσα το πρωί, πήγαινα σχολείο, ερχόμουν στο σπίτι για φαγητό και κατευθείαν μετά άνοιγα τα βιβλία. Στη δευτέρα λυκείου δεν έκανα φροντιστήριο, το ξεκίνησα τη φετινή χρονιά που θα έδινα Πανελλήνιες. Στον ελεύθερο χρόνο μου δεν έβγαινα πάρα πολύ έξω, προτιμούσα να αποφορτίζομαι βλέποντας ταινίες και διαβάζοντας βιβλία», εξηγεί.
Η διαφορά από την πρώτη φορά που έδωσε Πανελλήνιες ήταν πως ο ίδιος τώρα πήρε μια συνειδητή απόφαση. «Ήταν απόλυτα συνειδητή η απόφαση μου να μπω στη συγκεκριμένη διαδικασία. Γιατί κακά τα ψέμματα, στην ηλικία των 18 ετών, δεν ξέρεις τι θέλεις να γίνεις, τουλάχιστον η πλειοψηφία των παιδιών, και πας λίγο με το σύστημα, δηλαδή είσαι στην τρίτη λυκείου και πρέπει να δώσεις πανελλήνιες. Δεν είναι πάντα μια συνειδητή απόφαση, μπορεί να το κάνεις καθαρά και γιατί στο λένε οι γονείς σου. Εμένα ήταν συνειδητή επιλογή, διάβαζα από την αρχή μέχρι την τελευταία μέρα των εξετάσεων και μου άρεσε όλη η διαδικασία».
Η αρωγή των γονέων του νεαρού
Οι γονείς του τον στήριξαν απόλυτα την απόφαση του και ήταν στο πλευρό του. «Μόλις τους ανακοίνωσα την απόφασή μου να δώσω ξανά Πανελλήνιες μου είπαν πως θα με στηρίξουν και πως με αγαπάνε πολύ. Ούτε οι ίδιοι περίμεναν πως θα γράψω τόσο καλά και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα χάρηκαν περισσότερο από εμένα. Για μένα ήταν σημαντικό που στάθηκαν στο πλευρό μου και δεν μου έκοψαν τα φτερά».
Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ο ίδιος ήταν σίγουρος με μόνο άγχος το μάθημα της έκθεσης. «Δεν είχα πολύ άγχος όταν έδινα εξετάσεις, είχα περισσότερο επιφυλάξεις γιατί δεν ήμουν σίγουρος για την έκθεση. Ήταν το μόνο μάθημα που με προβλημάτιζε, για τα άλλα γνώριζα πως θα έγραφα πολύ καλά. Όταν βγήκα από την αίθουσα, την ημέρα που γράφαμε έκθεση, ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένος. Μετά άκουγα τι έλεγαν άλλοι μαθητές και άρχισα να αμφισβητώ κάποια πράγματα με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρος και να με επηρεάσει στα επόμενα μαθήματα. Για τα επόμενα τρία ήμουν πάρα πολύ σίγουρος. Με επηρέασε μήπως χάσω το στόχο μου γιατί η έκθεση είναι υποκειμενική, δεν είναι το ίδιο με τα μαθηματικά που εκεί η λύση είναι δεδομένη.
Τα αποτελέσματα τα έμαθα από τους καθηγητές του σχολείου του, όμως δεν μπόρεσε από την αρχή να καταλάβει την επιτυχία, καθώς είχε επιστρέψει από τη δουλειά νωρίς τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. «Η αλήθεια είναι πως δούλευα το προηγούμενο βράδυ, πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μέχρι τα ξημερώματα. Με πήραν τηλέφωνο οι καθηγητές μου από το σχολείο επειδή είχα γράψει πολύ υψηλή βαθμολόγια για να με ενημερώσουν και εγώ κοιμόμουν όρθιος. Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα το πόσο καλά τα έχω πάει, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν περίμενα ότι έχω γράψει τόσο καλά και μόλις είδα το 19,5 στην έκθεση δεν μπορούσα να το πιστέψω».
Ο Κώστας έχει ήδη ξεκινήσει να εργάζεται για να μην επιβαρύνει, όπως χαρακτηριστικά, μου αναφέρει τους γονείς του, ενώ σε λίγες ημέρες πρέπει να επιλέξει σε ποιο νομό θα ζήσει ως φοιτητής Ιατρικής. «Περνάω όπου θέλω, αλλά δεν έχω επιλέξει ακόμα τη πόλη. Νομίζω είμαι πιο κοντά στη σχολή Ιατρικής της Θεσσαλονίκης, είναι και πιο κοντά στο Βόλο, όπου μεγάλωσα. Η Αθήνα με τρομάζει λίγο, είναι τεράστια. Επίσης, είναι ακόμα νωρίς να επιλέξω ειδικότητα πάντως με ενδιαφέρει το Μικροβιολογικό, το Νευρολογικό, το Ορθοπεδικό και το Ψυχιατρικό, αλλά έχω δρόμο μέχρι εκεί» αναφέρει ο ίδιος.
Λίγο πριν κλείσουμε την τηλεφωνική μας επικοινωνία τον ρωτώ αν αυτά τα δύο χρόνια που ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες υπήρξε περίοδος που ένιωσε κούραση. «Στη δευτέρα λυκείου που διάβαζα πάρα πολλές ώρες μέτρησα τα όρια μου. Αφού δεν δούλευα έλεγα θα διαβάζω και κάποια στιγμή εξαντλήθηκα. Είχα χρόνια να διαβάσω τόσο πολύ οπότε χρειάστηκε να προσαρμοστώ ξανά και έμαθα να συγκεντρώνομαι. Αν ξεκινήσεις το διάβασμα τελευταία στιγμή είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί ο εγκέφαλος και να έχεις ποιοτικό διάβασμα για αυτό το πρόγραμμα βοηθάει» μου εξηγεί.
Οι συμβουλές του Κώστα για όσους θέλουν ν´ ακολουθήσουν το παράδειγμά του
Φτάνοντας στο τέλος της συζήτησης μας του ζητώ να δώσει μια συμβουλή στους μαθητές που θα βρεθούν στη θέση του την ερχόμενη σχολική σεζόν. «Καταρχήν, να ονειρευτούν τον εαυτό τους σε ένα επάγγελμα που θα τους αρέσει. Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο, ακόμα και τις φορές που η κούραση θα υπερτερεί, θα τους βοηθήσει να πάρουν δύναμη. Θέλει συγκέντρωση όλη τη χρονιά, να έχουν πρόγραμμα γιατί το πρόγραμμα δεν τους δεσμεύει, αντίθετα δημιουργεί ελεύθερο χρόνο. Από την προσωπική μου διαδρομή μπορώ να τους πω πως ότι και να ακολουθήσουν αν δεν προσπαθήσουν δεν θα πετύχουν και κάποιες στιγμές η ζωή δεν τα φέρνει όπως θέλουμε. Δεν ισχύει μόνο για τις πανελλήνιες αυτό, αλλά και στις δουλειές, για αυτό θα πρέπει να παλέψουν στη ζωή τους, τίποτα δεν έρχεται χωρίς θυσίες. Κι εγώ θυσίασα τις παρέες μου, ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος και επέστρεψα πάλι στο σχολείο και χρειάστηκε να έχω τεράστια υπομονή για να ξαναβρεθώ εκεί που ήμουν κάποια χρόνια πριν. Όμως, όλο αυτό το ταξίδι που έκανα μου άρεσε, ακόμα και αν δεν πετύχαινα τόσο υψηλά μόρια ή δεν πετύχαινα το στόχο μου, έγινα καλύτερος άνθρωπος και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου».
Μια περίπτωση που μας δείχνει πως δεν πρέπει να παρατάμε τα όνειρά μας! Του αξίζουν συγχαρητήρια!
Μπορείς να ζήσεις 7 μέρες απομονωμένος χωρίς ίντερνετ, κινητό τηλέφωνο, βλέποντας μόνο ταινίες και την αγριεμένη θάλασσα; Πληροφορίες εντός.
Εκεί που όλες οι κινηματογραφικές διοργανώσεις και φεστιβάλ ετοιμάζονται για προβολές του καταλόγου των ταινιών τους διαδικτυακά, οι Σουηδοί πρωτοπορούν. Το φετινό Φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ ψάχνει έναν σκληροπυρηνικό σινεφίλ για το φετινό του πρότζεκτ με θέμα το social distancing.
Μια ανεπανάληπτη εμπειρία που συνδυάζει σινεμά και… social distancing ετοιμάζεται να προσφέρει σε έναν τολμηρό σινεφίλ, το σουηδικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Το φεστιβάλ αναζητά λοιπόν έναν πωρωμένο σινεφίλ για το φετινό του πρότζεκτ με τίτλο “Isolated Cinema” ο οποίος θα ταξιδέψει στο βραχώδες νησάκι Pater Noster, ανατολικά της Βόρειας Θάλασσας, εκεί όπου βρίσκεται μόνο ένας φάρος και ένα μικρό boutique ξενοδοχείο που προσφέρει εμπειρίες απομόνωσης.
Όποιος επιλεχθεί, θα έχει τη δυνατότητα για μία εβδομάδα να δει τις 60 ταινίες του φετινού προγράμματος, δεν θα έχει μαζί του κινητό τηλέφωνο ή ελεύθερη πρόσβαση στο Ίντερνετ, παρά μόνο τη δυνατότητα να στέλνει κάθε μέρα ένα μικρό βίντεο στο φεστιβάλ καταγράφοντας την εμπειρία του.
Το project «The Isolated Cinema» έρχεται να αντικαταστήσει φέτος τα πάρτι και τις sold-out προβολές και να παρουσιάσει σε μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα για ένα μόνο άτομο όλες τις ταινίες του φεστιβάλ. Να σημειωθεί ότι ο σκληροπυρηνικός σινεφίλ θα μεταφερθεί με πλοίο και θα μείνει από τις 30 Ιανουαρίου μέχρι τις 6 Φεβρουαρίου στο απομονωμένο νησάκι, μόνο με τρόφιμα, νερό και τις ταινίες.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Γιόνας Χόλμπεργκ ανέφερε: «Το φετινό focus του φεστιβάλ είναι η κοινωνική απόσταση και εξετάζει τη νέα τάξη πραγμάτων που προέκυψε από την πανδημία. Η δημιουργία κινηματογραφικών εμπειριών για ένα μόνο άτομο είναι ένας τρόπος για να προσφέρουμε προβολές με ασφάλεια, αλλά και μια προσπάθεια να κατανοήσουμε πώς η πανδημία άλλαξε τη σχέση των ανθρώπων με το σινεμά. Στο Pater Noster θα εξομοιώσουμε την εμπειρία της απομόνωσης που είχαν τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Όποιο άτομο επιλεχθεί θα έχει εκεί ό,τι χρειάζεται, ωραίο φαγητό, ωραία ποτά και ένα ωραίο κρεβάτι, αλλά δεν θα μπορεί να φέρει κάτι μαζί του από τον έξω κόσμο – τηλέφωνο, υπολογιστής, ακόμη και βιβλία απαγορεύονται. Θα μπορεί να βλέπει μόνο κύματα και ταινίες».
Αν νομίζεις ότι έχεις ότι χρειάζεται για αυτή την τόσο ξεχωριστή σινεφιλική εμπειρία, μπορείς να δηλώσεις συμμετοχή εδώ.
Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ μίλησε ο Χρήστος Χούπας, πατέρας της 28χρονης Ελπίδας που έχασε τη ζωή της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου.
«Την κόρη μου δεν πρόκειται να μου την φέρει πίσω κανείς, ούτε ακόμα και αν έταζαν τον χρυσό όλου του πλανήτη», ανέφερε αρχικά, μιλώντας στην εκπομπή «Δεκατιανοί» με τον Γιάννη Πιτταρά και τον Γιώργο Γρηγοριάδη, ο Χρήστος Χούπας, πατέρας της 28χρονης Ελπίδας που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα των Τεμπών.
Και συνέχισε ο ίδιος: «Ευχαριστώ την κυβέρνηση για τα μέτρα που πήρε. Δεν γνωρίζω αν είναι αρκετά ή αν είναι λίγα, διότι μπορεί να αγγίζουν και άλλους 56 ανθρώπους, αλλά είναι βάλσαμο στην πληγωμένη ψυχή μας. Και πιστεύω ότι και εγώ και κάποιοι άλλοι θα τα αξιοποιήσουμε».
Έμενα και δούλευα στη Κύπρο. Ήμουν 22, στο τρίτο έτος της σχολής και η ζωή μου ήταν χαρούμενη και γεμάτη φίλους.
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος ντράπηκα πολύ διότι ήμουν πάντα πολύ αυστηρή με το θέμα της αντισύλληψης. Η μόνη φορά που ξέφυγα ήταν όταν κοιμήθηκα με τον Σταύρο, έναν παλιό μου φίλο ο οποίος μου είπε πως είχε πρόβλημα με το σπέρμα του οπότε και δεν είχα λόγο-θεωρητικά-να «κινδυνεύω» από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Επίσης δεν ήταν άγνωστος, τον γνώριζα και ήξερα ότι ήταν υγιής. Όταν τον ρώτησα αν έπρεπε να πάρω το χάπι της επόμενης μέρας, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν. Γιατί να πεί ψέμματα;
Έκανα το τεστ εγκυμοσύνης στη τουαλέτα της δουλειάς μου. Έκλεισα τα μάτια και ήλπιζα να μην εμφανιστεί η ροζ γραμμή. Αλλά εμφανίστηκε. Έκλεισα ξανά τα μάτια αλλά όταν τα άνοιξα ήταν ακόμη εκεί. Έκλεισα αμέσως ραντεβού με τον γυναικολόγο μου. Μετά πήρα τον Σταύρο πήγαμε για καφέ και εκεί μου είπε ότι μου είχε πεί ψέμματα, ότι ήταν ακόμη με την κοπέλα του που μου είχε πει ότι είχαν χωρίσει και ότι ποτέ δεν είχε πρόβλημα με το σπέρμα του. Εκείνο το βράδυ ήθελε απλά σεξ και έπρεπε κάτι να πεί.
Από τη κλινική η μόνη λύση που μου έδιναν ήταν να κάνω έκτρωση και αυτό ήθελα. Πήγα το πρωί αλλά όταν έκατσα στη καρέκλα, έπαθα υστερία. Δεν ξέρω δεν περίμενα ότι θα έκλαιγα και θα κλώτσαγα τον γιατρό «Ηρέμησε, κύτταρα είναι πώς κάνεις έτσι;» μου είπε ο Σταύρος που στεκόταν δίπλα μου και ήθελα να του ρίξω μπουνιά στη μούρη. Υπέγραψα και έφυγα. Δεν έκανα έκτρωση. Είπα θα την κάνω αργότερα ήθελα να το σκεφτώ.
Έκοψα το τσιγάρο και το ποτό και οι φίλοι μου παραξενεύτηκαν. Μια μέρα ενώ ήμουν στο λεωφορείο ακούστηκε μια φήμη ότι είχαν βάλει βόμβα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το μωρό. Έπρεπε να κάνω την έκτρωση το συντομότερο δυνατόν. Ο Σταύρος, μου είχε ξεκαθαρίσει ότι αν κρατούσα το μωρό δεν θα μου ξαναμιλούσε. Προσπάθησα να του πω πως δεν μπορώ και εκείνος θεώρησε ότι τον απειλώ και απάντησε «Κι οι δύο ξέρουμε ότι θα κρατήσεις το μωρό θα με αναγκάσεις να το αναγνωρίσω και θα με σέρνεις μια ζωή. Αν νομίζεις ότι θα μου καταστρέψεις τη ζωή, γελάστηκες!». Ζήτησα άδεια από τη δουλειά και γύρισα στην Ελλάδα, στο πατρικό μου. Δεν μπορούσα να πάρω έτσι μια απόφαση ζωής και θανάτου, έπρεπε κάποιος να μου δώσει την απάντηση που έψαχνα. Έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο αλλά δεν πρόλαβα να πάω. Την απάντηση μου την έδωσε η μητέρα μου «Ό,τι κι αν αποφασίσεις εγώ θα σε στηρίξω» μου είπε. Η μανούλα μου, πόσο την αγαπώ. Αν δεν ήταν τα λόγια της μπορεί και να είχα ρίξει το μωρό. Δεν το ήθελα αλλά δεν ήθελα και να ζω με τις ενοχές μια ζωή. Ήμουν επιπόλαιη, ανεύθυνη αλλά ήμουν 22 όχι 10. Η απάντηση του Σταύρου, ήταν «Ωραία, αποχαιρέτα τα νιάτα σου τώρα και αντί να βγαίνεις και να διασκεδάζεις, κάτσε μέσα να αλλάζεις πάνες!».
Δεν επέστρεψα στο Πανεπιστήμιο και στην 20η εβδομάδα της εγκυμοσύνης έμαθα ότι είχα αγοράκι. Την ημέρα που μου το είπαν στον υπέρηχο, τον ονόμασα Φάνη. Τα βράδια τον καταλάβαινα που γύριζε μέσα στη κοιλιά μου. Μισούσα τους γείτονες όποτε έκαναν πάρτυ. Έκραζα όσες μιλούσαν στο ίντερνετ για τον καταπληκτικό υπέροχο τέλειο αντρούλη τους. Ήμουν μόνη και θυμωμένη, θύμωνα μέχρι και με τις γυναίκες στα βιβλία εγκυμοσύνης επειδή στις φωτογραφίες υπήρχαν άντρες που τους έτριβαν τα πόδια. Μισούσα τους μαθητές στο λεωφορείο που συζητούσαν για τις εξεταστικές και τις εργασίες. Μισούσα τον Φάνη, μισούσα εμένα.
Οι συγκάτοικοί μου, μου είχαν πει ότι δεν είχαν πρόβλημα να βάλω μια κούνια στο δωμάτιό μου και να μείνουμε μαζί με τον Φάνη αλλά ήξερα πως έπρεπε να φύγω. Γύρισα στην Ελλάδα στο πατρικό μου πρίν τα Χριστούγεννα. Η μαμά μου, αγόρασε ένα μικρότερο κρεβάτι για μένα για να χωρέσει η κούνια αλλά τώρα φοβόμουν. Δεν ήθελα να ζω με τη μάνα μου. Δεν ήθελα μωρό. Πέρασα τη Πρωτοχρονιά με την οικογένειά μου. Η θεία μου με αγκάλιασε στην αλλαγή του χρόνου και μου είπε «Θα καλοπεράσεις Εύα μου, ε;». Πήγα στο δωμάτιό μου εκείνο το βράδυ και έκλαψα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Δεν έκανα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, δεν ήθελα να είμαι ανάμεσα σε ζευγάρια. Φοβόμουν μην πάθω κάτι στη γέννα και έτσι ζήτησα καισαρική αλλά ο γιατρός μου αρνήθηκε να μου κάνει γιατί όλα έδειχναν μια χαρά και δεν υπήρχε ιατρικός λόγος. Όλοι οι φίλοι, οι συγγενείς και η μαία μου, μου έλεγαν ότι ο μπαμπάς του Φάνη ήταν ο χαμένος αλλά τι ήξεραν κι αυτοί; Γύρισα σε μια πόλη από την οποία είχα φύγει επειδή δεν άντεχα, φούσκωνα μέρα με τη μέρα σαν μπαλόνι και ο Σταύρος ζούσε τη ζωούλα του σαν να μην έτρεχε μία. Εγώ ήμουν η χαμένη και κανείς δεν μπορούσε να με πείσει για τον αντίθετο. Τη μέρα που η μαμά μου με έσερνε στα μαγαζιά με τη κοιλιά εκεί, έβαλα τα κλάματα «Που ξέρω εγώ τι είναι το λίκνο και τί είναι το sling; Δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά!». Μετά ήρθαν τα επιθέματα θηλασμού, οι κρέμες για τις θηλές και τα σελτεδάκια. Τι έκανα; Και εκείνος τι έκανε όσο εγώ έκανα όλα αυτά;
Η γέννα κράτησε 26 ώρες και τελικά έκανα καισαρική γιατί ο Φάνης είχε κολλήσει στη λεκάνη μου. Ήθελα να τον θηλάσω γιατί ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω γι΄ αυτόν αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Έμεινα στο νοσοκομείο μια εβδομάδα για να τα καταφέρω και όταν μου κόπηκε το γάλα, έκλαιγα για ώρες. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω με το μωρό και με εμένα όταν θα γυρίζαμε στο σπίτι.
Μου πήρε 1 μήνα για να νιώσω το δέσιμο με το μωρό. Ο Φάνης ήταν γλυκός και ήσυχος και όλα ήρθαν μεταξύ μας φυσικά και πολύ πιο εύκολα από ότι τα περίμενα. Γράφτηκα σε διάφορες ομάδες νέων μαμάδων και μια φορά, όταν είπα πως είμαι ανύπαντρη μητέρα, μια άλλη μαμά πετάχτηκε γέλασε και είπε «Δηλαδή πώς το έπιασες το παιδί, με τον κρίνο;». Αλλά είχα μάθει να αντιμετωπίζω τη κριτική. Είχα μάθει ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν κακή άποψη για το τι σημαίνει μονογονέας και ήταν δική μου υποχρέωση να τους διαψεύσω!
Γύρισα στο Πανεπιστήμιο και ήθελα να βρω σπίτι αλλά καμία σπιτονοικοκυρά από όσες είδα, δεν δεχόταν μία ανύπαντρη μαμά με μωρό παιδί. Μία με ρώτησε «Αφού έχεις παιδί πώς θα διαβάζεις για το πτυχίο;». Αποφάσισα να αφήσω τον Φάνη στη μητέρα μου στην Ελλάδα μέχρι να τελειώσω. Ήταν δύσκολο αλλά δεν είχα άλλη λύση.
Την ημέρα της ορκωμοσίας έβγαλα φωτογραφία με το πτυχίο μου και τον Φάνη αγκαλιά. Δεν πίστευα ότι τα είχα καταφέρει. Όταν ηρέμησα λίγο και οι μέρες πέρασαν, σκέφτηκα «Τώρα τί κάνω;». Έψαξα για μια προσωρινή δουλειά αλλά δεν με έπαιρναν. Ένας μάλιστα μου είπε «Κι αν ο γιός σου αρρωστήσει και θελήσεις να λείψεις, εγώ τι θα κάνω;». Έτσι άρχισα να δουλεύω από το σπίτι. Έκανα κάποιες σχέσεις αλλά σε κανέναν δεν είχα συστήσει τον Φάνη. Δεν έψαχνα για μπαμπά του παιδιού μου ίσως γιατί είχα πάντα την ελπίδα πως μια μέρα ο Σταύρος θα ήθελε να γνωρίσει τον γιό του και τότε θα τον λάτρευε, όπως τον λάτρεψα κι εγώ. Αλλά στενοχωριόμουν που ο μπαμπάς του δεν ενδιαφερόταν για εκείνον.
Προσέλαβα δικηγόρο και διεκδίκησα την αναγνώριση του Φάνη γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για τον Σταύρο να αναλάβει τις ευθύνες του. Επικαλέστηκε ότι ζούσε άστεγος στους δρόμους και εξαφανίστηκε. Ο μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν πώς θα ξεφύγει από το γιό του και την αναγνώριση πατρότητας. Τελικά ο δικηγόρος μου έψαξε και βρήκε ότι εργαζόταν κανονικά με πολύ καλό εισόδημα. Τότε μετά από 2,5 χρόνια με πήρε πρώτη φορά τηλέφωνο και φώναζε ότι ήθελα να του καταστρέψω τη ζωή. Του είπα ότι δεν ήθελα λεφτά ήθελα μόνο να αναγνωρίσει τον Φάνη. Και για πρώτη φορά, βρήκα το κουράγιο να του στείλω ένα βίντεο του μικρού. Όταν το έλαβε, μου απάντησε: «Είναι πολύ όμορφος, θέλω μια μέρα να τον δω αλλά αν το κάνω τώρα θα είμαι απλά ο αλκοολικός θείος του». Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Φάνης θα ήταν τελικά καλύτερα χωρίς τον πατέρα του.
Πάνε 6 χρόνια από τότε που έγινα μαμά. Σήμερα ο Φάνης πηγαίνει πρώτη δημοτικού και φουσκώνω από περηφάνια τώρα που μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Μερικές φορές ρωτάει για τον πατέρα του και του λέω ότι κάποιοι άντρες είναι απλά καλύτεροι μπαμπάδες από άλλους και φαίνεται να το αποδέχεται. Ο Σταύρος δεν εμφανίστηκε ποτέ, δεν διεκδίκησα την αναγνώριση και δεν έχω νέα του εδώ και χρόνια. Είμαι χαρούμενη που ο μοναδικός άντρας που άξιζε είναι σήμερα στο πλευρό μου.
Στην εκπομπή «Ελένη» και τον Γιάννη Χατζηγεωργίου έδωσε συνέντευξη ο Γιώργος Παρτσαλάκης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τα παιδιά του, αλλά και το πάθος που είχε παλιά με τον τζόγο.
«Φαντάζομαι ότι θα λυθεί η παρεξήγηση με τη Χάιδω και θα ξαναβρεθεί με το Λυκούργο γιατί όλοι όταν περνάνε τα χρονιά θέλουν ένα αποκούμπι», είπε αρχικά ο Γιώργος Παρτσαλάκης αναφορικά με τις εξελίξεις στη Γη της Ελιάς.
«Έχω δυο παιδιά τα οποία είναι 23 και 33 ετών. Προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά τους. Οι συνθήκες με οδήγησαν στο να έρθω στην Κύπρο. Προέρχομαι από μια οικονομική καταστροφή και έπρεπε να κάνω κάτι για να υπερασπιστώ τα παιδιά μου… Έφυγα από την πατρίδα μου. Δεν το περίμενα ποτέ αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι το κούτελο μου είναι καθαρό στην πατρίδα μου» ανέφερε ο Γιώργος Παρτσαλάκης.
Σε άλλο σημείο ο ηθοποιός μίλησε για τον τζόγο στον οποίο είχε εθιστεί για ένα διάστημα λέγοντας πως: «χάνεις την ανθρωπιά σου με τον τζόγο. Μπορεί να βρεθείς στον δρόμο».
Όσο για τη συνειδητή απόφαση που έχει πάρει, να επιστρέψει μόνιμα στην Κρήτη και να ασχοληθεί με τα κτήματά του όταν τελειώσουν οι υποχρεώσεις του στην «Γη της Ελιάς», ο ηθοποιός εξομολογήθηκε:
«Όταν τελειώσει η εργασία μου εδώ, ο Γιώργος σας χαιρετά και κατεβαίνει στο σπίτι του στην Κρήτη εκεί όπου γεννήθηκε. Το σπίτι του πατερούλη του και θα βρίσκεται εκεί στον μπαξέ του. Όχι να μονάσω και τέτοια τρελά και παλαβά, απλά να ζήσω κι εγώ ήρεμα και χαλαρά όσο μου μένει» είπε ο ηθοποιός.
Η Σοφία Αλιμπέρτη δεν άντεξε όποιους όλοι μας και ξέσπασε κατά των πολιτικών για τη τραγωδία στα Τέμπη.
Φανερά ενοχλημένη με τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη ξέσπασε σε live που έκανε το βράδυ της Πέμπτης. «Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι… Έχω την αίσθηση ότι νιώθουν ότι είμαστε χάπατα τελείως. Δηλαδή βγαίνουν και λένε τη μια βλακεία πίσω από την άλλη. Και θεωρούν για να το κάνουν αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τους παίρνει. Θεωρούν ότι είμαστε γκάου, δεν ξέρω.
Νιώθω ηλίθια. Παρόλα αυτά παιδιά ψάχνω να βρω…Προσπαθώ απεγνωσμένα να πιαστώ από κάπου. Απεγνωσμένα όμως κάνω μεγάλο αγώνα. Γιατί έχω την αίσθηση ότι όσο θυμώνουμε, όσο ζούμε κάτω από αυτό το φόβο, από αυτό το καθεστώς “τι να κάνουμε και μπορούμε να κάνουμε;” έχω την αίσθηση ότι το κακό δυναμώνει με κάποιο λόγο.
Μιλάω και με πιάνει ταχυπαλμίες. Γιατί πιάνω τον εαυτό μου συνέχεια να είναι θυμωμένος, πιεσμένος, αγανακτισμένος, θυμωμένος, το είπα, το ξαναλέω ότι.
Αυτό που έκανε περισσότερο από έξαλλη ήταν όταν δημοσιογράφος ρωτάει τον Άδωνι Γεωργιάδη ότι δεν θα έπρεπε ο Καραμανλής να πειμέσα στη Βουλή, -και κουνάει και το δάχτυλο μάλιστα και να πει ότι είναι ντροπή να μου μιλάτε για ασφάλεια- ότι υπήρχαν θέματα; Και ο Γεωργιάδης απαντάει “Τι θέλατε να πει ότι υπάρχει κίνδυνος; Δεν θα έμπαινε κανείς στα τρένα”.
Καταλαβαίνεις βρε άνθρωπέ μου τι είπες εκείνη την ώρα; Δεν μιλάμε για φόνο εξ’αμελείας. Μιλάμε για φόνο. Το αντιλαμβάνεστε αυτό που είπε; Και μετά λέει ο Μουτσινάς και έχει δίκιο σύμφωνα μαζί του, ο πρωθυπουργός τα ακούει; Γιατί δεν τους μαζεύει; Πονάμε όλοι, έχουμε ταυτιστεί όλοι, ειδικά εμείς οι μανούλες αλλά πες μου τι βγαίνει; Δε νομίζω πως θα το ξεπεράσω εύκολα αυτό που συνέβη, θεωρώ πως είναι η οικογένειά μου, πως είναι δικά μου αυτά τα παιδιά. Αλλά πέστε μου τι να κάνω;».
Ήρθαμε πάλι στην Ελλάδα, την πατρίδα της μαμάς που τόσο αγαπάει. Ο μπαμπάς κι αυτός την αγαπάει πολύ την Ελλάδα και είναι πιο χαρούμενος από όλους, όταν ερχόμαστε εδώ. Φέτος γίνομαι 17 και σκοπεύω να ρωτήσω τη μαμά μου αν μπορώ να πάω σε ένα πάρτυ μόνος και να γυρίσω μόνος. Όλο μου λέει «όταν θα μεγαλώσεις» ή «αργότερα». Μα δεν καταλαβαίνω. Στο σπίτι στο εξωτερικό με αφήνει. Εδώ αλλάζει εντελώς. Γίνεται ίδια η γιαγιά. Υστερική! «Μη βγεις έτσι, θα κρυώσεις», «πού πας τέτοια ώρα;». Και αν αργήσω έστω και λίγο, κάνει χαμό. Με παίρνει πάνω από χίλιες φορές τηλέφωνο. Με κάνει ρεζίλι και μετά όταν γυρνάμε από Ελλάδα, ηρεμεί. Μα γιατί; Θα τη ρωτήσω.
Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;
Ναι, αγάπη μου. Ό,τι θες.
Θα με αφήσεις να πάω σε ένα πάρτυ το βράδυ και να γυρίσω μόνος;
Όχι, αγάπη μου. Σου έχω ξαναπεί, όταν θα μεγαλώσεις.
Τι εννοείς βρε μαμά; Μεγάλος δεν είμαι; Σε λίγο θα γίνω ενήλικας. Τι σε έχει πιάσει και όταν ερχόμαστε εδώ δεν με αφήνεις ούτε να κουνηθώ;
Πολλά, γλυκέ μου. Μην ανοίγεις παλιές πληγές, σε παρακαλώ.
Όχι, μαμά! Θέλω να μάθω! Μου αξίζει! Αλλιώς θα πάω μόνος και δεν θα έρθω ποτέ πίσω!
Και αν σου πω δηλαδή, δεν θα πας;
Αν έχεις σοβαρό λόγο, όχι.
Εντάξει, τότε. Μπες μέσα στο αμάξι.
Μπήκα και φύγαμε. Κάπου πηγαίναμε. Είχαμε βγει από τη Λάρισα που μέναμε. Ήταν πολύ όμορφα. Σε μια ταμπέλα έγραφε «Τέμπη» και εκεί πιο κάτω σταματήσαμε. Η μαμά μου ανακάθισε:
Σου αρέσει εδώ;
Είναι πολύ ωραία, αλλά πού κολλάει αυτό το μέρος με όλα τα άλλα;
Θα σου πω μια ιστορία. Πριν κάποια χρόνια, όταν εγώ ήμουν στην ηλικία σου, εδώ έγινε ένα τραγικό δυστύχημα. Ήταν 1η Μαρτίου του 2023. Δυο τρένα συγκρούστηκαν κατά μέτωπο. Σχεδόν εξήντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Οι πιο πολλοί νέοι. Νέοι που είχαν όνειρα για το μέλλον. Νέοι που πριν από λίγο είχαν στείλει ότι θα φτάσουν και δεν έφτασαν ποτέ… Θα σ` αφήσω λοιπόν εδώ , να περπατήσεις λίγο, να σκεφτείς…Σε μισή ώρα θα είμαι πίσω. Εντάξει;
«Εντάξει», είπα ταραγμένος, καθώς έβλεπα πώς έτρεμε η φωνή της, όταν τα έλεγε όλα αυτά.
Περπατούσα, θαύμαζα το τοπίο, έβλεπα το τρένο και σκεφτόμουν πώς ένιωθαν τότε οι άνθρωποι. Μια κοπέλα όμορφη, νέα με πλησίασε.
«Ωραία, δεν είναι;» , μου είπε και στάθηκε δίπλα μου.
«Ναι, πολύ όμορφα», απάντησα ξαφνιασμένος, καθώς δεν την γνώριζα. «Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τι συνέβη εδώ;». Ήθελα να δω αν πει τα ίδια με τη μαμά ή άλλα.
«Εδώ μικρέ μου, έγινε κάτι τραγικό. Εδώ έχασα την ευκαιρία να έχω ένα παιδί σαν εσένα και να πηγαίνουμε βόλτα. Εδώ έχασα την ευκαιρία να ερωτευτώ. Εδώ έχασα την ευκαιρία να κάνω ταξίδια και να κάνω τη δουλειά των ονείρων μου. Εδώ μου στέρησαν τα πάντα, που μακάρι να μην σου στερήσουν. Και πολλοί με έχουν ξεχάσει, λες και δεν υπήρξα ποτέ».
Γύρισα και είχε εξαφανιστεί. Στη θέση της, ένα χαρτάκι που έγραφε: «Μην με ξεχάσεις και εσύ όπως οι άλλοι. Και μην πας κόντρα στη μαμά σου, αυτή θυμάται…» .
Γεωργία Φωτάκη, Μαθήτρια της Β΄ τάξης του 3ου Γενικού Λυκείου Ρεθύμνου.
