Ήρθαμε πάλι στην Ελλάδα, την πατρίδα της μαμάς που τόσο αγαπάει. Ο μπαμπάς κι αυτός την αγαπάει πολύ την Ελλάδα και είναι πιο χαρούμενος από όλους, όταν ερχόμαστε εδώ. Φέτος γίνομαι 17 και σκοπεύω να ρωτήσω τη μαμά μου αν μπορώ να πάω σε ένα πάρτυ μόνος και να γυρίσω μόνος. Όλο μου λέει «όταν θα μεγαλώσεις» ή «αργότερα». Μα δεν καταλαβαίνω. Στο σπίτι στο εξωτερικό με αφήνει. Εδώ αλλάζει εντελώς. Γίνεται ίδια η γιαγιά. Υστερική! «Μη βγεις έτσι, θα κρυώσεις», «πού πας τέτοια ώρα;». Και αν αργήσω έστω και λίγο, κάνει χαμό. Με παίρνει πάνω από χίλιες φορές τηλέφωνο. Με κάνει ρεζίλι και μετά όταν γυρνάμε από Ελλάδα, ηρεμεί. Μα γιατί; Θα τη ρωτήσω.
Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;
Ναι, αγάπη μου. Ό,τι θες.
Θα με αφήσεις να πάω σε ένα πάρτυ το βράδυ και να γυρίσω μόνος;
Όχι, αγάπη μου. Σου έχω ξαναπεί, όταν θα μεγαλώσεις.
Τι εννοείς βρε μαμά; Μεγάλος δεν είμαι; Σε λίγο θα γίνω ενήλικας. Τι σε έχει πιάσει και όταν ερχόμαστε εδώ δεν με αφήνεις ούτε να κουνηθώ;
Πολλά, γλυκέ μου. Μην ανοίγεις παλιές πληγές, σε παρακαλώ.
Όχι, μαμά! Θέλω να μάθω! Μου αξίζει! Αλλιώς θα πάω μόνος και δεν θα έρθω ποτέ πίσω!
Και αν σου πω δηλαδή, δεν θα πας;
Αν έχεις σοβαρό λόγο, όχι.
Εντάξει, τότε. Μπες μέσα στο αμάξι.
Μπήκα και φύγαμε. Κάπου πηγαίναμε. Είχαμε βγει από τη Λάρισα που μέναμε. Ήταν πολύ όμορφα. Σε μια ταμπέλα έγραφε «Τέμπη» και εκεί πιο κάτω σταματήσαμε. Η μαμά μου ανακάθισε:
Σου αρέσει εδώ;
Είναι πολύ ωραία, αλλά πού κολλάει αυτό το μέρος με όλα τα άλλα;
Θα σου πω μια ιστορία. Πριν κάποια χρόνια, όταν εγώ ήμουν στην ηλικία σου, εδώ έγινε ένα τραγικό δυστύχημα. Ήταν 1η Μαρτίου του 2023. Δυο τρένα συγκρούστηκαν κατά μέτωπο. Σχεδόν εξήντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Οι πιο πολλοί νέοι. Νέοι που είχαν όνειρα για το μέλλον. Νέοι που πριν από λίγο είχαν στείλει ότι θα φτάσουν και δεν έφτασαν ποτέ… Θα σ` αφήσω λοιπόν εδώ , να περπατήσεις λίγο, να σκεφτείς…Σε μισή ώρα θα είμαι πίσω. Εντάξει;
«Εντάξει», είπα ταραγμένος, καθώς έβλεπα πώς έτρεμε η φωνή της, όταν τα έλεγε όλα αυτά.
Περπατούσα, θαύμαζα το τοπίο, έβλεπα το τρένο και σκεφτόμουν πώς ένιωθαν τότε οι άνθρωποι. Μια κοπέλα όμορφη, νέα με πλησίασε.
«Ωραία, δεν είναι;» , μου είπε και στάθηκε δίπλα μου.
«Ναι, πολύ όμορφα», απάντησα ξαφνιασμένος, καθώς δεν την γνώριζα. «Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τι συνέβη εδώ;». Ήθελα να δω αν πει τα ίδια με τη μαμά ή άλλα.
«Εδώ μικρέ μου, έγινε κάτι τραγικό. Εδώ έχασα την ευκαιρία να έχω ένα παιδί σαν εσένα και να πηγαίνουμε βόλτα. Εδώ έχασα την ευκαιρία να ερωτευτώ. Εδώ έχασα την ευκαιρία να κάνω ταξίδια και να κάνω τη δουλειά των ονείρων μου. Εδώ μου στέρησαν τα πάντα, που μακάρι να μην σου στερήσουν. Και πολλοί με έχουν ξεχάσει, λες και δεν υπήρξα ποτέ».
Γύρισα και είχε εξαφανιστεί. Στη θέση της, ένα χαρτάκι που έγραφε: «Μην με ξεχάσεις και εσύ όπως οι άλλοι. Και μην πας κόντρα στη μαμά σου, αυτή θυμάται…» .
Γεωργία Φωτάκη, Μαθήτρια της Β΄ τάξης του 3ου Γενικού Λυκείου Ρεθύμνου.
Ο δημοσιογράφος Ντίνος Ροδόπουλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών και ενώ νοσηλευόταν στο «Ερρίκος Ντυνάν».
Ο Ντίνος Ροδόπουλος πάλεψε με τον καρκίνο αλλά δεν τα κατάφερε…
Ήταν γιος του δημοσιογράφου Βασίλη Ροδόπουλου. Εργάστηκε για πρώτη φορά στον Ελεύθερο Τύπο, στη συνέχεια ως κοινοβουλευτικός συντάκτης στην εφημερίδα Απογευματινή και μετά στην ΕΡΤ, ενώ τα τελευταία χρόνια διετέλεσε Διευθυντής των περιφερειακών σταθμών της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Είχε συνταξιοδοτηθεί πριν από τρία χρόνια.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη στις 12 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο Καισαριανής.
Η απόσταση ανάμεσα στις γενιές είναι, πολλές φορές, το μέσο της μετατροπής ένος συνηθισμένου φαινομένου σε κάτι παντελώς ακατανόητο.
Τα παιδιά που μεγάλωσαν την δεκαετία του ’80 για παράδειγμα είχαν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους συνήθειες που οι millennials θα δυσκολευόντουσαν να αντιληφθούν ως νορμάλ διότι ο χρόνος θα τις είχε κάνει ακατανόητες στο μεταξύ.
Είναι απορίας άξιο ας πούμε πως γίνεται ορισμένοι άνθρωποι που πήγαιναν δημοτικό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να νοσταλγούν εκείνους τους αλλόκοτους χυμούς από ροδάκινο που μοιραζόντουσαν τότε στα δημοτικά της χώρας. Είναι απορίας άξιο πως γίνεται τα πιτσιρίκια εκείνης της εποχής να γούσταραν τόσο πολύ να πίνουν μέσα από εκείνα τα τσίγκινα κονσερβοκούτια εκείνους τους χυμούς.
Και επειδή μάλλον όποιος δεν γνωρίζει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε θα θεωρεί υπερβολικό αυτό το κείμενο και θα αναρωτιέται «δηλαδή τι περίεργο υπάρχει στο να γουστάρουν τα παιδάκια να πίνουν χυμούς ροδάκινου που τους μοίραζαν;», να σου πούμε αγαπητέ αναγνώστη πως ο συγκεκριμένος χυμός, στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς… χυμός. Ήταν ένα πηκτό μείγμα ροδάκινου και ζάχαρης που… δεν πινόταν ακριβώς.
Και για να γνωρίζετε όλες τις λεπτομέρειες, συσκευαζόταν μέσα σε κάτι κονσέρβες ενώ πάνω του υπήρχε και το… ξεκαθάρισμα από που προέρχoνται τα ροδάκινα που αποτελούσαν το βασικό συστατικό του περιεχομένου.
«Προέρχεται από αποσυρθέντα ροδάκινα και προορίζεται για δωρεάν διανομή», έγραφε το καρτελάκι που συνόδευε τη συσκευασία για να είναι ξεκάθαρο στον καθένα πως τα συγκεκριμένα ροδάκινα είχαν ξεμείνει από την αγορά για… αδιευκρίνιστους λόγους και για να μην πάνε χαμένα μοιραζόντουσαν στα σχολεία.
Το μείγμα αυτό που με πολύ μεγάλη φαντασία ονομαζόταν «χυμός» ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας της τότε κυβέρνησης με τους παραγωγούς ροδάκινων. Ουσιαστικά το κράτος τους είχε κάνει τη χάρη να συνάψει μαζί τους μια σύμβαση ώστε να μην πετάνε τη σοδειά που τους περίσσευε και έτσι τα ροδάκινα που θα πήγαιναν χαμένα να καταλήγουν στα σχολεία και από εκεί στις… κοιλιές των παιδιών.
Παρά το γεγονός πάντως πως το όλο concept δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό και το ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα θα αξίωνε να… πληρωθεί για να βάλει στο στομάχι του αυτό το πράγμα, εκείνη την εποχή τα παιδιά του δημοτικού όχι μόνο γούσταραν αλλά κατανάλωναν μανιωδώς τα συγκεκριμένα κουτιά.
Δεν μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, ο άνθρωπος άλλωστε είναι απρόβλεπτο ον, αλλά κάτι μας λέει ότι στο σήμερα μάλλον δεν θα είχε και τόσο μεγάλη πέραση ούτε και προκαλούσε τόσο μεγάλο ενθουσιασμό σε παιδιά και γονείς. Μάλλον ευτυχώς εδώ που τα λέμε…
Πόσα κορίτσια ξέρετε που έχουν γνώσεις υδραυλικού και που θα μπορούσαν να επιδιορθώσουν τυχόν διαρροές στο σπίτι; Η Tracy Sinha είναι μια μαμά που με περισσή υπερηφάνεια ανάρτησε ένα κείμενο με φωτογραφίες της 15χρονης κόρης της, η οποία φοιτά σε Επαγγελματικό Λύκειο (Ακαδημία Κατασκευαστικών Επαγγελμάτων) και ειδικεύεται σε υδραυλικά ζητήματα. Όταν πριν λίγο καιρό οι σωλήνες του σπιτιού τους πάγωσαν από τα χιόνια στο Τέξας, ήταν εκείνη που επιδιόρθωσε τα πάντα, αφήνοντας την οικογένειά της με το στόμα ανοιχτό:
«Επιτρέψτε μου να καμαρώνω για αυτό εδώ το κορίτσι. Η κόρη μου Meadow είναι δευτεροετής στην Ακαδημία Κατασκευαστικών Επαγγελμάτων και σπουδάζει υδραυλικά, σωληνώσεις και συγκόλληση. Είναι μόνο ένα από τα ελάχιστα κορίτσια στο σχολείο της.
Την περασμένη εβδομάδα, οι σωλήνες του σπιτιού μας έσπασαν λόγω του πολικού ψύχους στο San Antonio. Δεν είχαμε ρεύμα και νερό και έπρεπε να μείνουμε στο σπίτι της μαμάς μου για μερικές ημέρες. Η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι μας ήταν 1,5 βαθμός.
Σήμερα πήγα τη Meadow στο μαγαζί με τα υλικά, διάλεξε όλα τα μέρη που χρειαζόμασταν και έκανε όλες τις επισκευές εντελώς μόνη της! Αυτό το κορίτσι είναι μόνο 15 ετών και χάρη σε εκείνη, τα τρία μικρότερα αυτιστικά αδέρφια της και εγώ μπορούμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Κατάφερε, μάλιστα, να καταπνίξει το κοινωνικό άγχος της και να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα, για να ρωτήσει αν χρειαζόταν και το δικό του σπίτι κάποιες επιδιορθώσεις.
Όλα αυτά τα γράφω, προς όσους ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών μας, προκειμένου να τους ενημερώσουμε, ότι υπάρχουν εκεί έξω κάποια πολύ σπουδαία παιδιά που θα αλλάξουν αυτόν τον κόσμο!»
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Ιουνίου του 1974 και είναι γνωστός επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται σε διάφορους κλάδους.
Συγκεκριμένα, είναι Πρόεδρος Δ.Σ. και Διευθύνων Σύμβουλος της ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε., ιδιοκτήτης της ΚΑΕ ΠΑΟ και παράλληλα κάτοχος του 50% της εταιρείας SUPERFOODS Α.Ε.
Η δραστηριοποίηση της οικογένειας Γιαννακόπουλου στο χώρο του φαρμάκου ξεκίνησε το 1924 από το φαρμακείο της οδού Πειραιώς. Το καθοριστικό βήμα έκανε ο Παύλος Γιαννακόπουλος το 1960, με την ίδρυση της εταιρείας ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ, η οποία το 1971 έγινε ανώνυμη εταιρεία και μετονομάστηκε σε ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε.
Από την πλευρά του πατέρα του, κατάγεται από τη Σελλασία Λακωνίας.
Ο ίδιος είναι ιδιαίτερα ενεργός στα social media, ωστόσο, κρατά την προσωπική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και έτσι λίγα πράγματα γνωρίζουμε για την οικογένειά του.
Δημήτρης Γιαννακόπουλος: Αυτή είναι η σύζυγός του
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μετρά πολλά χρόνια κοινής πορείας με τη σύζυγό του, ΙωάνναΜαροσούλη, η οποία, όπως θα δείτε και στη συνέχεια, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή.
Μαζί έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, μία κόρη, τη Δέσποινα και ένα γιο, τον Παύλο.
Μάλιστα, ο επιχειρηματίας έχει δημοσιεύσει αρκετές φορές στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram στιγμιότυπα με τα δυο του παιδιά, τα οποία είναι η μεγάλη του αδυναμία.
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες της συζύγου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου:
Γιατί συνέβη, πώς θα πληρώσει αυτός που φταίει, πως δεν θα ξανασυμβεί.
Αυτά είναι τα τρία ερωτήματα που αφορούν το μαζικό έγκλημα στα Τέμπη και που αν δεν απαντηθούν, οι 57 έως τώρα δολοφονημένοι δεν θα είναι τα θύματα, θα είναι τα πρώτα θύματα.
Και δεν φτάνει να απαντηθούν. Πρέπει και οι απαντήσεις να δημιουργήσουν πράξη. Να αλλάξουν πράγματα. Αυτοί που φταίνε πρέπει να έχουν συνέπειες. Το μέλλον πρέπει να εξασφαλιστεί.
Τους σιδηρόδρομους τους ελέγχει το κράτος και το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο την βιτρίνα και τα κέρδη, το κράτος ως συνήθως, τις υποδομές και τα κόστη. Από την μία, η Ιταλική εταιρεία που της έκαναν δώρο δημόσιο πλούτο δισεκατομμυρίων, αλλά και οι γνωστές διαπλεκόμενες εταιρείες σε όλα τα δημόσια έργα, πχ Άκτωρ. Από την άλλη, ο κρατικός μηχανισμός, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, τα κόμματα. Όλοι αυτοί, έβγαλαν κέρδη και διαχειρίστηκαν χρήματα που έχουν προέλθει από τον μισθό, δηλαδή τη δουλειά όλων μας. Και είχαν μια δουλειά να κάνουν. Να κυκλοφορούν τα τρένα στο υποτυπώδες ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, στην ώρα τους, με μια στοιχειώδη άνεση και να πηγαίνουν οι άνθρωποι στον προορισμό τους.
Δείτε το βίντεο:
Χρειάστηκε η δολοφονία στα Τέμπη για να πληροφορηθούμε πώς έκαναν αυτή τη δουλειά.
Από τη μία η εταιρεία, ο «επενδυτής», που επιδοτούνταν με 50 εκατομμύρια τον χρόνο για την «Άγονη Γραμμή»(!) Αθήνα-θεσσαλονίκη. Αυτή αγόρασε τρένα που πήγαιναν για παλιοσίδερα και μας τα παρουσίασε σαν τεχνολογικά θαύματα. Η εταιρεία που δεν ήξερε πόσοι επιβάτες είναι στο τρένο της. Η εταιρεία που πάνω από όλα, στην πιο αυτονόητη έκφραση «ατομικής» και «εταιρικής» ευθύνης δεν είπε μισή κουβέντα για την καρμανιόλα στην οποία έμπαιναν χιλιάδες αθώοι καθημερινά για δεκαετίες, ενώ καρπώνονταν τα πανάκριβα, για τα εισοδήματά μας, εισιτήρια. Κολλητά και οι άλλες εταιρείες, αυτές των αναθέσεων στα έργα ασφάλειας και δικτύου. Αυτές που πήραν τα χρήματα κι έφυγαν. Αυτό είναι το κεφάλαιο.
Από την άλλη οι κυβερνήσεις, δηλαδή τα καθεστωτικά κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που συνειδητά υποβάθμισαν τους δημόσιους σιδηρόδρομους. Ο Σύριζα που τους ιδιωτικοποίησε και λυπημένος παρακολούθησε την κατάρρευση. Η ΝΔ του Μητσοτάκη τέλος που μετέτρεψε το επάγγελμα του σταθμάρχη σε μοναδικό Θεό που οι στιγμιαίες αποφάσεις ή τα λάθη του γεμίζουν νεκροταφεία. Δίπλα, και ο σταθερός κρατικός μηχανισμός. Υποστελεχωμένος, δομικά κακοφορμισμένος βρίσκεται να πρέπει να διαχειριστεί καθήκοντα που δεν μπορεί, ειδικά όταν πρέπει να κάνει τον λατζιέρη εταιρειών. Κάπου εκεί και ένα δίκτυο διαφθοράς και ευνοιοκρατίας, με ρουσφέτια από πολιτικούς μέχρι και δουλειές με λαθρεμπόρια μετάλλων, σε ένα πιο λούμπεν επίπεδο. Αυτό είναι το κράτος.
Κράτος και κεφάλαιο λοιπόν έπρεπε να λειτουργήσουν τους σιδηρόδρομους και σχεδόν δυο δεκαετίες η ασφάλειά τους επιδεινώνεται για να φτάσουμε σήμερα να λειτουργούν τρένα τεχνολογίας του 2023 με ελλιπή μέτρα ασφάλειας του 1950.
Ένα είναι βέβαιο. Ότι άργησε τόσο πολύ μια τέτοια δολοφονία το οφείλουμε αποκλειστικά και μόνο στις ικανότητες και την συνείδηση των εργαζόμενων στα τρένα, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα ευθύνης. Άνθρωποι που φορτώθηκαν τέτοιο καθήκον διαχειριζόμενοι όχι καρβουνιάρηδες, αλλά το κάθε «Βέλος» των 200χλμ/ώρα επικοινωνώντας από τα κινητά τους, αξίζουν το σεβασμό όλης της κοινωνικής βάσης. Και κατά κανέναν τρόπο τα όποια περιστατικά ευνοιοκρατίας δεν αμαυρώνουν το εργατικό επίτευγμα για πάνω από μια δεκαετία να μην έχουμε Τέμπη υπό αυτές τις συνθήκες ασφάλειας.
Και δεν έπαψαν να προειδοποιούν, να προσπαθούν να ενημερώσουν. Κανείς δεν άκουσε, η συνδικαλιστική φωνή είναι μια φωνή που η εξουσία θέλει να σιγήσει. Δεν τους αγνόησαν απλά, τους εξαφάνισαν μέσα από την απαξίωση και τη συκοφαντία. Σήμερα αρκετοί από αυτούς είναι νεκροί. Γιατί τελικά η στατιστική είναι αμείλικτη. Κράτος και κεφάλαιο δολοφόνησαν ξανά.
Και από γύρω τα ΜΜΕ, που από τα μνημόνια και μετά είναι συγκολλητική ουσία ενός μπλοκ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που εκφράζεται δημόσια από τη Ν.Δ., να πρέπει να αντιμετωπίσουν το πλατύ κύμα συνειδητοποίησης που προκάλεσε αυτή η δολοφονία. Την δυνατότητά της να προσφέρει οφθαλμοφανή συμπεράσματα στους πάντες. Δεν υπάρχουν προπαγάνδες για να κρύψουν τους υπεύθυνους, είναι μπροστά στα μάτια μας, αυτοί με ονόματα και διευθύνσεις που απαρτίζουν το κράτος και το κεφάλαιο.
Τα ΜΜΕ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την συνειδητοποίηση που έφερε αυτό το γεγονός. Όχι σε ένα επίπεδο γνώσης. Όλοι είδαν τους δεκάδες χιλιάδες επιπλέον νεκρούς από την διάλυση του ΕΣΥ στην πανδημία. Όλοι γνωρίζαμε. Αλλά η αμεσότητα και η διαύγεια μια τέτοιας τραγωδίας μπόρεσε να βγάλει στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ένιωσαν έναν πολύ χειροπιαστό κίνδυνο. Με αυτούς που μπλέξαμε ούτε το τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε… Παλεύουν οι καθεστωτικοί παπαγάλοι να κόψουν σε μικρά κομμάτια τις ευθύνες και να χρεώσουν ένα άτομο φορτωμένο με υπεράνθρωπες απαιτήσεις. Οι κυβερνητικές ελίτ κάνουν ελιγμούς με επικοινωνιακές γραμμές, παραιτήσεις, γκάλοπ και ψεύτικα δάκρυα. Την ίδια ώρα άλλοι καθεστωτικοί πηδάνε από το καράβι και πάνε με το κύμα βλέποντας την κρίση ως ευκαιρία για το δικό τους ξέπλυμα.
Διότι μην ξεχνάμε, όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς στην αρχή της περιόδου αναπαραγωγής της αστικής δημοκρατίας. Τις εκλογές. Κι αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα.
Τα περιπλέκει για αυτούς, όχι για εμάς.
Ο μοναδικός τρόπος να πληρώσουν αυτοί που φταίνε, το κράτος και το κεφάλαιο, είναι να πάρουμε εμείς την πολιτική στα χέρια μας και να τους ρίξουμε στα σκοινιά. Καλά κάνουν και φοβούνται την αντισυστημικότητα. Και ξέρουμε ποια «αντισυστημικότητα» θα σπρώξουν οι συστημικοί αν δουν ότι η κατάσταση δεν μαζεύεται. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στον δρόμο όμως έκαναν ένα σινιάλο. Ο αέρας που πήρε το καθεστώς τα τελευταία χρόνια θα κοπεί μαχαίρι.
Πεθαίνουμε χωρίς εντατικές και γιατρούς από covid, πεθαίνουμε στα τρένα χωρίς σύστημα ασφάλειας και χωρίς προσωπικό, καιγόμαστε χωρίς πυροσβέστες και μέσα, τα όσα τους πληρώνουμε «για να κάνουν τη δουλειά» πηγαίνουν σε προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, στην αγορά Ραφάλ, στα κέρδη εταιρειών και βέβαια στο πανηγύρι διαφθοράς ανάμεσα στην αστική τάξη και τις πολιτικές ελίτ. Τις ελίτ που βρήκαν αυτήν τη στιγμή την ευκαιρία να ανοίξουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και να δώσουν σε επενδυτές το ογκολογικό νοσοκομείο παίδων. Αδίστακτοι…
Η απάντηση είναι στην αντισυστημικότητα. Σε αυτή που διεκδικεί την ενότητα των εργαζόμενων ανθρώπων που τους ωθεί να μην σταματούν να πιέζουν, να επιδιώξουν να ανακαταλάβουν το δημόσιο από κράτος και ιδιώτες και να το διευρύνουν. Να οργανωθούν στη δουλειά, στην γειτονιά, στην πολιτική. Αλληλέγγυα και αποφασιστικά. Γεμίζοντας δρόμους και πεζοδρόμια, έξω και μαχητικά ενάντια στις συστημικές λύσεις, χωρίς αυταπάτες και αναθέσεις αυτήν τη φορά.
Αν αυτήν τη στιγμή ακούμε την εξουσία να κλαψουρίζει είναι γιατί φοβήθηκε. Φοβήθηκε τον συλλογικό θρήνο που υπονοεί μια συλλογική συνείδηση. Φοβήθηκε που τα άπλυτά της βγήκαν έτσι στη φόρα. Φοβήθηκε το σινιάλο της οργής στον δρόμο. Όταν της περάσει ο φόβος θα κάνει τα ίδια, το ξέρουμε. Γιαυτό δεν πρέπει να της περάσει. Και μόνο έτσι όχι μόνο θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι, αλλά και θα μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα έχουμε νοσοκομεία και γιατρούς, πυροσβέστες και πυροσβεστικά μέσα και θα μπορούμε να παίρνουμε το νυχτερινό τρένο Αθήνα-θεσσαλονίκη χωρίς την ψυχή στο στόμα. Έτσι, οι απαντήσεις που όλη η βάση δίνει αυτή την ώρα θα γίνουν και πράξη.
Ουτε 30
Ουτε πέτρες
57
Με βαριοπουλες
Σπαστηκαν τα γράφεια της hellenic trains
Οι μπάτσοι παράτησαν το περιπολικό κ κλείστηκαν στα γραφεία της εταιρίας ουρλιάζοντας
Εδώ να πούμε ότι οι 5 προσαγωγές δεν είναι μέλη του Ρουβίκωνα
Κ οι 57 διεφυγαν
Τις εντυπώσεις έκλεψε η Μπέττυ Μαγγίρα με την εμφάνισή της και την πανάκριβη τσάντα που επέλεξε να κρατήσει σε βόλτα της στο κέντρο της Αθήνας.
Ο φωτογραφικός φακός του FTHIS.GR, την εντόπισε στο κέντρο της Αθήνας και για μια ακόμη φορά, έκλεψε την παράσταση.
Η παρουσιάστρια της εκπομπής του Open, Ποιος είναι Πρωινιάτικα; επέλεξε ένα αθλητικό σύνολο, όπως αυτή μόνο ξέρει να συνδυάζει.
Συγκεκριμένα, επέλεξε ένα κολεγιακού τύπου φούτερ με γράμματα, τζιν flared παντελόνι και sneakers. Για περισσότερο στιλ πρόσθεσε από πάνω ένα καμηλό παλτό σε κλασική γραμμή, δίνοντας έτσι σε ένα διαχρονικό κομμάτι μια πιο νεανική πινελιά.
Ολοκλήρωσε με την αγαπημένη της δίχρωμη τσάντα Prada, ενώ εντυπωσιακά ήταν τα cat eye γυαλιά ηλίου της.
Η τσάντα που κρατούσε η Μπέττυ Μαγγίρα και κοστίζει 4.456 ευρώ
Είναι Prada, έχει πολύ ιδιαίτερο μοτίβο, εξυπηρετεί για όλη μέρα μιας και δεν είναι ούτε πολύ μεγάλη, ούτε και μικρή και την λατρέψαμε!
Η τσάντα που κρατούσε η Μπέττυ Μαγγίρα είναι ένα κομμάτι που τραβάει τα βλέμματα μιας και ξεφεύγει από το συνηθισμένο άσπρο ή και μαύρο.
Η συγκεκριμένη τσάντα κοστίζει 4.456 ευρώ και απογειώνει όλα τα street style looks.
Οι δηλώσεις του Αμβρόσιου σχετικά με το δυστύχημα στα Τέμπη έχουν προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων, με τη Δανάη Μπάρκα να παίρνει άμεση θέση.
Σάλο έχει προκαλέσει η τοποθέτηση του Αμβρόσιου σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη που έχει συγκινήσει και προβληματίσει ολόκληρη την Ελλάδα. Πολλοί ήταν αυτοί που αντέδρασαν και ανάμεσα τους και η Δανάη Μπάρκα οποία θέλησε να μιλήσει δημόσια επί τούτου.
Ξέσπασε η Δανάη Μπάρκα κατά του πρώην Μητροπολίτη Καλαβρύτων-Αιγιαλείας
Ο Αμβρόσιος για όσους δεν γνωρίζουν, με ένα άρθρο του συνδέει την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη με τις καρναβαλικές εκδηλώσεις. Για την ακρίβεια, ο Αμβρόσιος πιστεύει πως η πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη είναι τιμωρία από τον Θεό για το Καρναβάλι, το οποίο είναι έργο του διαβόλου. Για άλλη μια φορά ο Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος προκαλεί οργή με τις αδιανόητες απόψεις του καθώς έχει απασχολήσει αρκετές φορές την κοινή γνώμη με τις τοποθετήσεις και απόψεις του.
Το πρωί της Παρασκευής, μέσα από την εκπομπή της «Πάμε Δανάη» η Δανάη Μπάρκα είπε:
«Επειδή εγώ το έχω ξαναπεί, και επειδή είμαι ένας βαθιά θρήσκος άνθρωπος, κυρίως από τότε που έχασα τον παππού μου και μετά, και εκείνος ήταν πολύ κοντά στην εκκλησία, τις τελευταίες μέρες με αυτό που έχει γίνει με τα Τέμπη, βγαίνει ο καθένας και λέει ό,τι θέλει. Και επειδή βγήκε ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, όχι δεν είναι άνθρωπος, βγήκε μία συγκεκριμένη ύπαρξή και συνέδεσε τα Τέμπη με την αγάπη του Θεού με τα καρναβάλια».
«Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ντρέπονται»
Στην πορεία, η παρουσιάστρια είπε: «Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ντρέπονται, επειδή η αγάπη που έχει ο καθένας μας για τον Θεό και τη δύναμη που έχουμε ανάγκη να παίρνουμε από κάπου. Εγώ το ονομάζω Θεός, κάποιος άλλος το ονομάζει οτιδήποτε. Αλλά τη δύναμη που μπορείνα παίρνει ο καθένας μας στα δύσκολα και στα τραγικά γεγονότα της ζωής του, είναι ωραίο να την κρατάμε αγνή, ωραία, γνήσια, αυθεντική και αλήθεια, να είναι το καταφύγιό μας. Το να βγαίνουν άνθρωποι που έχουν και ένα βήμα και έχουν διοριστεί από κάποιους να έχουν και έναν τίτλο και να λένε τέτοιες αηδίες, που κατά καιρούς βγαίνουν και λένε, είναι κρίμα να παίρνουν στην πλάτη τους όλο αυτό που μπορεί να σημαίνει θρησκεία και να βγαίνουν να ξεστομίζουν τέτοιες απρέπειες και χυδαιότητες, ειδικά, κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου θρήνου και ενός τραγικού γεγονότος».
«Ας μη μιλήσουμε γενικότερα για την εκκλησία, γιατί είναι άλλο η θρησκεία, η πίστη, ο Θεός, ο Χριστός. Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε δει πολλούς τέτοιους ανθρώπους, που εκπροσωπούν την Εκκλησία, να φτάνουν στο σημείο να λένε πολλές χυδαιότητες, να προσέχουμε τι λέμε, και να βουτάμε τη γλώσσα μας στο κεφάλι μας πριν μιλήσουμε, γιατί αυτά είναι πολύ ιερά για τον καθένα μας. Μιλάω φυσικά για τον Αμβρόσιο» είπε τέλος, η Δανάη Μπάρκα.
Ακούραστη μάχη με τον καρκίνο δίνει ο Γιώργος Δασκαλάκης μέσα από το νοσοκομείο και μοιράζεται τις μάχες του, συγκινώντας το κοινό.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής ταλαιπωρείται με φάρμακα και χημειοθεραπείες, ωστόσο δεν χάνει την αισιοδοξία του και καθημερινά στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας μέσα από το νοσοκομείο.
Το νέο μήνυμα του Γιώργου Δασκαλάκη:
Καλημέρα Αγάπες μου!!!
Εδώ στα γνωστά…. Εν αναμονή αποτελεσμάτων και τι κάνουμε στη πορεία!!! Αύριο θα ξέρουμε τα πάντα…και αγαπημένοι φίλοι μου θα σας ενημερώσουμε… Σας ευχαριστώ για τα τόσα μηνύματα σας σε μένα και στο κοριτσάκι μου… Εύχομαι Υγεία σε όλο το Κόσμο και η Παναγία μαζί μας ΑΜΗΝ
Η έκκληση της συντρόφου του:
Ο Γιώργος Δασκαλάκης είναι ιδιαίτερα ενεργός στα social media και συχνά στέλνει μηνύματα στους διαδικτυακούς του φίλους. Αυτή τη φορά μοιράστηκε μια φωτογραφία στο Facebook, μέσα από το νοσοκομείο και έστειλε το δικό του μήνυμα. «Καλημέρα Αγάπες μου και καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!!! Εδώ τα είπαμε με το φίλο μου μετά την Εξέταση… Τώρα είναι η αναμονή μερικές μέρες να δούμε τι κάναμε τόσο καιρό με το Θηρίο… Εύχομαι Υγεία σε όλο το Κόσμο και η Παναγία μαζί μας… ΑΜΗΝ», έγραψε.
Στο πλευρό του βρίσκεται πάντα η σύντροφός του, Μαρία Ντινόρη, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει «φύλακα άγγελό του».
Σε ανάρτηση που έκανε η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, έγραψε:
«Καλησπέρα σας, ήρθε η ώρα. Προσευχή τώρα, τίποτα άλλο από εσάς. Ο Χριστός και η Παναγία να κάνουν το θαύμα τους να βγουν καλά τα αποτελέσματα. Ας κατεβάσουμε όλους τους Αγίους σήμερα όλους τους αγγέλους να κάνουν το θαύμα τους για το Τσαμπικάκι μου».
Δείτε τις φωτογραφίες που μοιράστηκε ο Γιώργος Δασκαλάκης:
