13 ημέρες έχουν περάσει από την τραγωδία στα Τέμπη, αφήνοντας πίσω 57 νεκρούς, ολόκληρη την Ελλάδα σε θλίψη και τους συγγενείς των θυμάτων απαρηγόρητους. Τι να πει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους που θα τους απαλύνει τον πόνο τους; To μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ακούμε προσεκτικά και να τους αφήσουμε να βγάλουν από μέσα τους ότι έχουν να πούνε. Έτσι και ο πατήρ Χριστόδουλος, ο πατέρας του αδικοχαμένου στα Τέμπη, Κυπριανού Παπαϊωάννου συγκλονίζει με όσα εξομολογείται.

Ο πατήρ Χριστόδουλος, ο πατέρας του αδικοχαμένου στα Τέμπη, Κυπριανού Παπαϊωάννου, μίλησε στο «MEGA Καλημέρα» για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την παραλαβή της σορού του παιδιού του.

Ο πατέρας του Κύπριου φοιτητή δήλωσε πως «δεν τον ενδιαφέρει να τιμωρήσει».

«Ώρες ώρες είμαστε άνθρωποι και λυγίζουμε. Είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζεται. Έναν χρόνο πριν ο πάππους του Κυπριανού είχε δει όνειρο τον θάνατό του» αποκάλυψε, αρχικά, ο πατήρ Χριστόδουλος.

Σχετικά με το όνειρο του παππού του φοιτητή είπε πως «ο Κυπριανός μού έλεγε “μπαμπά να προλάβουμε να κάνουμε τους γάμους”. Το βράδυ του δυστυχήματος θυμήθηκα το όνειρο. Από πού να ζητήσω δικαιοσύνη, από τους ανθρώπους; Ο Θεός δίνει τη δικαιοσύνη, ας κάνει ό,τι θέλει ο καθένας».

Πατέρας Κυπριανού: «Ένιωσα τη μαχαιριά»

«Δεν με ενδιαφέρει η τιμωρία. Ένιωσα, όταν άγγιζα το κορμί του παιδιού μου, τη μαχαιριά, όταν δεν μου τον έδιναν να τον δω. Το πρόβλημα ήταν να βρω το σώμα του. Όταν είδα το παιδί και ήταν ακέραιο, ήταν ιλαρό το πρόσωπό του, ήρεμο το πρόσωπό του, χτυπημένο με μώλωπες. Είδα την ψυχή μέσα από αυτόν και τότε ησύχασα. Όταν το σώμα του το έφερα στην Κύπρο, άνοιξα την σακούλα που μου τον έδωσαν, άνοιξα και το περιποιήθηκα. Ήθελαν να μου τον δώσουν «πακέτο» και να τον θάψω «πακέτο». Τους είπα πως “ό,τι έχει μείνει θέλω να το θάψω”» συμπλήρωσε ο πατήρ Χριστόδουλος.

Όσα είπε ο πατέρας του Κυπριανού που σκοτώθηκε στα Τέμπη

“Επικρατούσε πανικός, ήμασταν όλοι σοκαρισμένοι, αλλά έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσα γιατί η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική” ανέφερε ο Ανδρέας Αλικανιώτης.

Ο Ανδρέας Αλικανιώτης παραχώρησε συνέντευξη στο Hello! και στην Μαρία Κολλιάτσα και μίλησε για τις τραγικές στιγμές που έζησε με την τραγωδία στα Τέμπη.

Πώς αντέδρασες εκείνη την ώρα;

Από την καμπίνα ήταν αδύνατον να βγούμε αλλιώς, ο διάδρομος είχε γίνει χαλκομανία, είχε εξαφανιστεί. Η μόνη διέξοδος ήταν από το παράθυρο. Βγάλαμε μάλιστα κάποια άτομα από τις διπλανές καμπίνες από το ρήγμα που είχε ανοίξει στα διαχωριστικά. Επικρατούσε πανικός, ήμασταν όλοι σοκαρισμένοι, αλλά έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσα γιατί η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική. Η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μας. Μύριζε κάτι πολύ άσχημο, δεν ήταν απλά καμένο. Δεν μπορώ να περιγράψω την μυρωδιά. Ήταν κάτι απαίσιο…

Όταν πια βγήκες, τι έκανες;

Το πρώτο που έκανα ήταν να πάω δίπλα σε κάποιους ανθρώπους που κείτονταν δέκα μέτρα από το βαγόνι κι ήταν βαριά τραυματισμένοι. Κάθισα δίπλα τους για να τους κρατήσω ξύπνιους μέχρι να έρθει βοήθεια και να βεβαιωθώ ότι δεν θα τους έφταναν οι φλόγες γιατί τα χόρτα στο χωράφι ήταν ξερά. Έτσι κι έπιανε φωτιά, θα ήταν ανήμποροι να φύγουν.

Φοβήθηκες;

Εκείνη την ώρα δεν ήταν τόσο ο φόβος όσο το σοκ που κυριαρχούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει, το μέγεθος της καταστροφής.

Survivor: “Έδειξε να ενοχλήθηκε και να τον πείραξε και μόνος του είπε ότι πρώτη φορά βλέπει το όνομά του γραμμένο σε χαρτί…”

Για πρώτη φορά είδε το όνομά του στην χθεσινή ψηφοφορία του Survivor ο Κωνσταντίνος Βασάλος κι αυτό από ό,τι φάνηκε τον ενόχλησε. Την αντίδρασή του δεν άφησαν ασχολίαστη τόσο η Ελένη Χαμπέρη, όσο κι η Σταυρούλα Χρυσαειδή από τους Κόκκινους.

«Ενώ σε κάθε συμβούλιο έλεγε δεν με ενδιαφέρει να ψηφιστώ κι εγώ φταίω που δεν με ψηφίζει η ομάδα μου; Χθες που πήρε τρεις ψήφους, έδειξε να ενοχλήθηκε και να τον πείραξε και μόνος του είπε ότι πρώτη φορά βλέπει το όνομά του γραμμένο σε χαρτί γιατί στο δικό του παιχνίδι δεν τον είχαν ψηφίσει ποτέ. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε» σχολίασε η Ελένη Χαμπέρη στο Survivor.

«Νόμιζε ο Βασάλος ότι δεν θα ψηφιστεί ποτέ και θα είναι στο απυρόβλητο κι ότι κανένας δεν μπορεί να τον αγγίξει. Τελικά πήρε τρεις ψήφους και γύρισε στην Τζο και της είπε ότι λέει μπούρδες για τους λόγους που δεν ψηφίζεται» πρόσθεσε από την μεριά της η Σταυρούλα για τον Βασάλο στο Survivor.

Η 55χρονη Μαρία Μίαρη βρήκε τραγικό θάνατο στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Η αδελφή της άτυχης γυναίκας από την Κέρκυρα η οποία ήταν ελεγκτής στη μοιραία αμαξοστοιχία μίλησε στο newsit.gr και ζήτησε να «πληρώσουν όλοι όσοι ευθύνονται».

Η Γεωργία Μίαρη, αδελφή 55χρονης Μαρίας, που σκοτώθηκε στα Τέμπη συγκλόνισε μιλώντας στο newsit.gr για την αδικοχαμένη Κερκυραία ελεγκτή του επιβατικού τρένου. «Η Μαρία δούλευε για το μεροκάματο. Μιλήσαμε εκείνο το πρωί και μου είχε πει ότι θα ξεκινούσε στις 15:30 για Θεσσαλονίκη και δεν την ξαναείδα ποτέ», λέει στην αρχή και συνεχίζει:

«Η αδελφή μου εργαζόταν ως ελεγκτής στα τρένα. Κάθε μέρα δούλευε και είχε επαφή με τα τρένα. Το βασικό της δρομολόγιο ήταν Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Δυστυχώς ήταν σε αυτό το τρένο τώρα. Όλοι εμείς, όλος ο κόσμος που έχασε δικούς του ανθρώπους ζητούμε δικαίωση, όμως εμείς είμαστε ο μικρότερος τροχός του τρένου και δεν εξαρτάται τίποτα από εμάς. Την επόμενη μέρα από το δυστύχημα πήγα στη Λάρισα. Ψάξαμε με την άλλη αδελφή μου παντού, ρωτούσαμε στο νοσοκομείο, όπου μπορούσαμε. Ζήσαμε όλη την αγωνία».

Τέμπη: «Το μοιραίο ταξίδι»

Η Γεωργία Μίαρη περιγράφει στο newsit.gr τον αγώνα που έδινε η αδικοχαμένη αδελφή της για την επιβίωση, αλλά και για τα καθημερινά προβλήματα στη δουλειά της με τα τρένα.

«Η αδελφή μου δούλευε για το μεροκάματο της. Μιλήσαμε εκείνο το πρωί και μου είχε πει ότι θα ξεκινούσε στις 15:30 για Θεσσαλονίκη και δεν την ξαναείδα ποτέ. Έκανε αυτή τη βάρδια μαζί με τον σύντροφο της που δυστυχώς και αυτός έφυγε από τη ζωή. Επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιμα άτομα να δουλέψουν ανέλαβαν αυτοί να το κάνουν, να δουλέψουν υπερωρία. Και έκαναν συχνά πολλοί εργαζόμενοι το ίδιο για να εξυπηρετούν συναδέλφους λόγω ελλείψεων», είπε και συμπληρώνει απελπισμένα:

«Όμως, ήταν το μοιραίο ταξίδι. Γι’ αυτό τον λόγο δεν πιστέψαμε οτι από την αρχή ότι έχασε τη ζωή της. Είχαμε ελπίδες ότι κάτι έγινε και δεν ήταν στο τρένο. Όποιος είναι υπεύθυνος πρέπει να πληρώσει. Εκτός από την αδελφή μου χάθηκαν τόσα νέα παιδιά που ακόμα δεν είχαν αρχίσει τη ζωή τους. Χρειάστηκαν πέντε μέρες μέχρι να ταυτοποιηθεί η σορός της και να μας ενημερώσουν. Έχω την εντύπωση ότι τη στιγμή της τραγωδίας η αδελφή μου καθόταν στο γραφείο που βρισκόταν δίπλα στο κυλικείο του τρένου. Μπροστά δηλαδή…»!

«Ήταν καθημερινά πάνω στο τρένο με κίνδυνο της ζωής της»

Η αδελφή μου – προσθέτει καταλήγοντας η κ. Μίαρη στο newsit.gr, ήταν ένας άνθρωπος εργατικός και προσέφερε πολλά στη δουλειά της. Ήταν η ζωή της. Ήθελε να βοηθάει και να διορθώσει όλα όσα έβλεπε. Ήταν 20 χρόνια στη δουλειά. Είδε πολλές άσχημες καταστάσεις στις βάρδιες της και είχε κάνει πολλές καταγγελίες αλλά τίποτα δεν έγινε. Είχαν γίνει θανατηφόρα τροχαία με πεζούς που περνούσαν από τις διαβάσεις. Εδώ και χρόνια έπρεπε να αλλάξουν πράγματα αλλά δεν έγινε ποτέ. Ήταν καθημερινά πάνω στο τρένο με κίνδυνο της ζωής της».

Το τελευταίο αντίο στην 55χρονη Μαρία είπαν στις 7 Μαρτίου συγγενείς και φίλοι της στους Βιταλάδες της Κέρκυρας, χωρίς κανείς να μπορεί να πιστέψει ότι έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα.

Ρεπορτάζ: Άγγελος Λαμπίδης

Συντετριμμένος από τον θάνατο του πατέρα του, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη είναι ο Σωκράτης Μπόζο.

Ο 62χρονος πατέρας του επέβαινε στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη παλεύοντας για το μεροκάματο, καθώς ήταν εργαζόμενος στο κυλικείο. Δούλευε σε ένα από τα σημεία της αμαξοστοιχίας με τα περισσότερα θύματα.

«Ο πατέρας μου δούλευε στο τρένο, στο κυλικείο εδώ και 8 χρόνια. Ήταν ο ένας από τους δύο εργαζόμενους του κυλικείου στη μοιραία αμαξοστοιχία. Πήγε ο καημένος μέχρι την Αθήνα για το μεροκάματο και δεν γύρισε ποτέ. Έγω μένω μόνιμα στο εξωτερικό και εκείνο το πρωί άνοιξα τυχαία την τηλεόραση και έμαθα για την τραγωδία στο Intercity 62 και γνώριζα ότι ο πατέρας μου δουλεύει σε αυτό. Και τα συνδύασα. Κατευθείαν το μυαλό μας πήγε στο κακό. Πήρα την πρώτη πτήση και ήρθα στην Ελλάδα», ήταν τα λόγια του Σωκράτη Μπόζο μιλώντας στο newsit.gr

Φτάνοντας στην Ελλάδα έφυγε αμέσως για τα Τέμπη και όπως λέει βλέποντας τις εικόνες από τα συντρίμμια του τρένου κατάλαβε πως ο πατέρας του δεν θα είχε σωθεί. «Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στα Τέμπη στο σημείο του δυστυχήματος. Αυτό που αντίκρυσα ήταν τρομακτικό. Συντρίμμια. Ακόμα και τα καθίσματα ήταν κομμένα στα δύο. Ήταν ανατριχιαστικό. Ήταν σαν να βλέπω μια ταινία τρόμου. Ήμουν μάλιστα μπροστά στη στιγμή που σήκωναν το βαγόνι που ήταν το κυλικείο και ήταν τρακαρισμένο και ουσιαστικά μία άμορφη μάζα καμένη. Εκεί κατάλαβα δυστυχώς ότι από εκείνο το βαγόνι δεν υπήρχε ελπίδα να βγει κάποιος ζωντανός. Και πάλι όμως. Ελπίζαμε όμως μέχρι την τελευταία στιγμή μήπως εκείνη την στιγμή είχε βγει και είχε πάει σε άλλο βαγόνι με το καροτσάκι για να πουλήσει κάποια προϊόντα».

Δεν κρύβει ότι ο θάνατος του πατέρα του ήταν άδικος κάνοντας λόγο για δολοφονία… «Ο αδελφός μου έδωσε δείγμα για dna, πηγαίναμε στο νοσοκομείο, πηγαίναμε στον τόπο του δυστυχήματος και δεν παίρναμε καμία απάντηση. Ζούσαμε μέσα στην αγωνία. Μέχρι που ταυτοποιήθηκε και μας ενημέρωσαν ότι βρήκαν τη σορό. Εκεί έσβησαν όλα. Ο θάνατος του πατέρα μου και όλων αυτών των ανθρώπων ήταν άδικος. Δεν έφταιγε κανείς τους. Τους δολοφόνησαν, τους σκότωσαν. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Σε αυτή τη χώρα δυστυχώς βάζουμε ανεύθυνους ανθρώπους σε θέσεις τεράστιας ευθύνης.

Και ποιος τοποθέτησε αυτόν τον άνθρωπο σε αυτή τη θέση; Φταίνε όλοι ακόμα και σε ανώτατο επίπεδο. Όλοι έχουν ευθύνες. Για τις ψυχές όλων των ανθρώπων που χάθηκε να υπάρχει δικαίωση. Και τα μέτρα που αναγγέλθηκαν δεν απαλύνουν τον πόνο μας. Οι άνθρωποι μας δεν γυρίζουν πίσω. Δικαίωση πρέπει να έρθει. Όσοι ευθύνονται να τιμωρηθούν. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος οικογενειάρχης, χαμογελαστός και ήταν στην καλύτερη φάση της ζωής του. Χαιρόταν με την κόρη μου, την εγγονή του και ήταν το φάρμακο του».

Συγκινεί η ανάρτηση του γιου ανήμερα του θανάτου του πατέρα του:

Αφιερωμένοι στους επιζώντες του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, ήταν οι Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, το βράδυ της Κυριακής. Η Ευδοκία Τσαγκλή κατάφερε να βγει ζωντανή, ζωντανή από το μοιραίο τρένο, αλλά όπως εξομολογήθηκε, τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τις μνήμες από την κόλαση που έζησε εκείνες τις τραγικές ώρες.

“Έκανα κάθε βδομάδα το ίδιο δρομολόγιο και τις ίδιες ώρες. 19:22. Κάθε βδομάδα από το 2019 ξεκίνησα να είμαι μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Θα ήθελα να μάθω πόσες ώρες έχω περάσει στα τρένα. Διχάζομαι εάν πρέπει να σταματήσω τα δρομολόγια. Λένε πώς εάν σε φοβίζει κάτι πρέπει να το κάνεις γρήγορα ξανά. Αλλά είναι αυτός ο διχασμός μέσα μου, αυτή η σύγκρουση, της ζωής και του θανάτου, της ελπίδας και του θανάτου. Και εγώ έχω αυτό το ερώτημα, θα το ξανακάνω; Για εμένα έχει απλωθεί και λίγο παρακάτω. Η μητέρα μου είναι επιστήμονας, οδηγάει ήρεμα, με χαμηλή ταχύτητα και πάντα με νευρίαζε που οδηγούσε αργά και πλέον της λέω “κόψε”. Τα σοβαρά τραύματα δεν τα βλέπεις. Από τη μία λέω σώθηκες και από την άλλη λέω πέθαιναν. Το κάταγμα δεν είναι σωματικό, είναι ψυχικό. Ο πόνος είναι πολύ λίγος και έχω σπάσει πολλά πράγματα πάνω μου”, είπε.

Και συνέχισε τη συγκλονιστική εξομολόγησή της στον Σταύρο Θεοδωράκη: “Όταν συνέβη προφανώς ο κόσμος ούρλιαζε πολύ και δεν θα το ξεχάσω. Εγώ φώναζα όλα καλά θα πάνε, ηρεμία. Το έλεγα πιο πολύ στον εαυτό μου, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω. Καθόμουν στη θέση 104 μαζί με 5 παιδιά και έναν γάτο. Ήταν μια κοπέλα που είχε τον γάτο και τον πήγαινε βόλτα για να μην κλαίει. Τον περπατούσε 2.5 ώρες πάνω κάτω και της λέω “Έλα κάτσε θα τον κάνω εγώ βόλτα”. Κάποια στιγμή σήκωσε τα αυτιά του πάνω και νιαούριζε πολύ και λέω “Μάλλον, Λου θες τη μαμά σου”. Πάω πίσω, καθόμαστε αλλά σύντομα έγινε αυτό”.

Η ανατριχιαστική περιγραφή του δυστυχήματος

Στη συνέχεια, η Ευδοκία Τσαγκλή περιέγραψε τις στιγμές του τραγικού δυστυχήματος και συγκλονίζει.

“Μαυρίζουν όλα και αρχίζει “ξύλο”. Κουλουριάζομαι. Ήμουν μια μπάλα που κοπανιόταν ανελέητα σε ένα μαύρο. Εάν υπάρχει κάτι σε κόλαση, είναι ό,τι πιο κοντά έχω φτάσει. Δεν ήταν βαγόνι πια αυτό που έχω εικόνα. Σήκωσα μέταλλα, σίδερα, είχε φωτιά από κάτω. Η πρώτη σκέψη ήταν “πρέπει να βγεις, θα καείς”. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία ότι μετακινούσα σίδερα, βλέπω τον ουρανό και βλέπω και είμαι πάνω και κάτω είχε πέτρες. Μία κοπέλα ουρλιάζει και πέφτει κάτω και σπάει. Μία άλλη κοπέλα κρέμεται να πέσει και με παρακάλεσε να τη σηκώσω γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της”.

Και πρόσθεσε: “Είχε φωτιά από κάτω, από πίσω και αριστερά. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι “Θα γίνει έκρηξη; Μήπως έχω δευτερόλεπτα; Κλάσματα δευτερολέπτου;”. Συγγνώμη, κάνω κάποια black out, έχω διαλείψεις. Μου έχουν πει ότι θα σταματήσει γιατί είναι σοκ του οργανισμού. Βλέπω μια μάζα με σίδερα στο πλάι και λέω ότι δεν θα πάω εκεί γιατί θα σκοτωθώ. Και θυμάμαι να φυσάει και να φέρνει φωτιά, πίσσα, σκόνη, ζέστη. Αφήνω τα χέρια μου και πέφτω κάτω. Πέταξα το μπουφάν για να κάνω πιο μαλακή την επιφάνεια. Σκέφτηκα να μην πέσω με τα πόδια γιατί μπορεί να γίνει κάτι και να μην μπορέσω να τρέξω.Κατάλαβα ότι χτύπησα αλλά δεν πονάς εκείνη την ώρα. Μου θύμισε όπως όταν ρίχνεις νερό σε μυρμήγκια και φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι και εμείς, δεν ξέραμε που να πάμε”.

Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει λένε

“Ήμουν η πρώτη που μπήκα στο ασθενοφόρο, η πρώτη που μπήκε στο νοσοκομείο. 1η Μαρτίου, της Αγίας Ευδοκίας και με παραλαμβάνει μια νοσηλεύτρια που την έλεγαν και εκείνη Ευδοκία. Πες μου εσύ για τύχη! Εγώ πιστεύω και για εμένα η ουσία είναι η πίστη. Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει λένε. Όσο πιο κοντά έχεις έρθει στον θάνατο, τόσο πιο κοντά έχεις έρθει και στη ζωή. Από τη μία λες γιατί έγινε αυτό και από την άλλη είμαι ζωντανός. Η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν την αυγή”, πρόσθεσε.

Για να καταλήξει: “Σίγουρα έχουν σβηστεί πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έχουν αναγεννηθεί άλλα. Μου άρεσαν τα πιο ακραία ντυσίματα, και είμαι σε μια ένταση θανάτου και ζωής. Αυτό το ντου γίνεται συνέχεια μέσα μου και πολύ γρήγορα. Τα χάνω. Με διχάζει και μέσα μου αυτό. Γιατί είναι και τα δύο ακραία, το σκέφτομαι πολύ βαθιά, πολύ φιλοσοφικά και μετά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, απλά αισθάνομαι”.

Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία επιβάτη στο βαγόνι 3 της αμαξοστοιχίας που συγκρούστηκε με το εμπορικό τρένο στα Τέμπη, κόβοντας το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων.

Ο Στέργιος Μιναέμης, με καταγωγή από τον Πλάτανο Αλμυρού, μίλησε για όλα όσα έζησε εκείνη τη μοιραία νύχτα που επέβαινε στο τρένο, στην εκπομπή  “Πρωταγωνιστές” του Στ. Θεοδωράκη.

«ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΑΖΑ, ΕΝΑ ΧΑΟΣ» – «ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΠΑΝΙΟΤΑΝ ΑΝΕΛΕΗΤΑ»

Εξομολογήθηκε πως «βρισκόμουν στη θέση 51 στο βαγόνι 3 με σκοπό να φτάσουμε Θεσσαλονίκη, να βρω ένα μέρος να νοικιάσω γιατί με περίμενε ήδη ο αδελφός μου και να ξεκινήσουμε μια νέα αρχή. Μια μεγάλη βαλίτσα, ένα μπουφάν, τον υπολογιστή μου και το κινητό μου. Δεν σώθηκε τίποτα.

Έγιναν όλα κάρβουνο. Διάβαζα ένα άρθρο στο κινητό μου και θυμάμαι το παιδί που καθόταν απέναντι μου. Πρώτα είδα το παιδί να πετάγεται στα αριστερά μου και να σκάει δίπλα μου.

Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή τι έγινε. Αν είχε πεταχτεί κάτι στις ράγες, αν εκτροχιαστήκαμε ή αν τρακάραμε με άλλο τρένο».

«Ή ΘΑ ΚΑΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ Ή ΘΑ ΠΗΔΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΕΙΣ, ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕ

Όπως είπε στον Alpha, «το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω από που θα φύγουμε. Δεν συγκρίνεται το βαγόνι από το πώς μπήκαμε με το πως ήταν όταν φύγαμε. Δεν είχες την αίσθηση του χώρου, δεν σου ήταν κάτι οικείο αλλά όλα ήταν μια μάζα, ένα χάος δεν ήξερες τι ήταν κουπέ, τι ήταν διάδρομος, τι ήταν τζάμι.

Δεν ήξερες ποιο ήταν το πάνω, το κάτω, το αριστερά και το δεξιά. Μας έδωσε ο Θεός εκείνη τη στιγμή ένα παράθυρο, μέσα από τον καπνό, που βλέπαμε καθαρά τον δρόμο. Μέσα από ένα απόλυτο σκοτάδι, φωτιές δίπλα από το παράθυρο, καπνός, δεν είχαμε οξυγόνο και ήμασταν με μια δυο ανάσες.

Τρίτη ανάσα δεν ξέρω αν πρόλαβε κάποιος να πάρει πριν κλείσουν όλα. Είδαμε την πίσσα, τον δρόμο, τα φώτα και από εκεί καταλάβαμε ότι θα σωθούμε».

Ο 28χρονος προγραμματιστής, πρόσθεσε, ότι «το ύψος ήταν μεγάλο, περίπου στα δύο μέτρα. Μέσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα, καιγόμασταν κιόλας.

Εκεί λέω «αγόρι μου ή θα πηδήξεις και αν ακρωτηριαστείς, ακρωτηριάστηκες γιατί κάτω είχε σίδερα σαν λεπίδες από το τρακάρισμα, ή θα καείς ζωντανός και θα μείνεις από οξυγόνο». Οπότε δεν ήταν κάτι διαπραγματεύσιμο.

Ήταν μονόδρομος και προσπαθούσαμε να βγούμε προς τον δρόμο που δεν ήταν τόσο εύκολο».

«ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΠΕΣ ΜΟΥ…»

Για τον Στέργιο, ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα, έχουν όλες οι κυβερνήσεις. «Εγώ έζησα μια κόλαση. Τα παιδάκια που ήταν μπροστά, τι πέρασαν, πες μου…», διερωτήθηκε.

Η Δώρα Χρυσικού ήταν καλεσμένη στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη ήταν σήμερα. Η ηθοποιός μίλησε για τη σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με τον καρκίνο και συγκλόνισε με την εξομολόγηση για τον σύντροφό της.

«Είμαι σε μια σχέση πολλά χρόνια και η οποία έχει περάσει από πολλά μετερίζια. Το θέμα με την ασθένειά μου είναι κάτι που με έχει πείσει πια ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο δικός μου άνθρωπος, είναι ο σύντροφος της ζωής μου.

Έχω έρθει σε επαφή με πάρα πολλές γυναίκες, το οποίο είναι πάρα πολύ σοκαριστικό, που μου είπαν ότι “ήμουν παντρεμένη, είχα παιδιά και με το που έμαθε ο άντρας μου ότι αρρώστησα, έφυγε, με παράτησε”», είπε αρχικά η Δώρα Χρυσικού.

Η Δώρα Χρυσικού είπε στη συνέχεια: «Οπότε εγώ, το λέω και είναι πολύ συγκινητικό, που είχα έναν άνθρωπο, ο οποίος με έκανε μπάνιο. Ήμουν φαλακρή, με την τομή, χωρίς μαλλιά και μου έλεγε “είσαι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου”.

Δεν με έκανε ποτέ να αισθανθώ ότι δεν είμαι ποθητή, ότι πια έχω τελειώσει ως γυναίκα. Αυτό ήταν κάτι που το κάναμε μαζί γιατί ότι και να ένιωθα εγώ, ότι και να έλεγα στον εαυτό μου, αν είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν αδιάφορος…».

Κλείνοντας, η Δώρα Χρυσικού ανέφερε: «Έμαθα εκ των υστέρων ότι κάποιοι του είπαν “και τώρα θα μείνεις με τη Δώρα που αρρώστησε; Και τι θα κάνεις;”. Και τους είπε “τι εννοείς; Η Δώρα είναι ο άνθρωπός μου. Ήταν, είναι και μακάρι να είναι”».