Με 5 γιους -οι πρώτοι δύο, είναι δίδυμοι- η υπερπολύτεκνη οικογένεια του Μελισσοκόμου Χαράλαμπου Χατζάκη από τις Καμάρες και της συζύγου του Χαρίκλειας Χρηστάκη από το Τυμπάκι, είναι “ένα καμάρι”, αποτελώντας παράδειγμα φωτεινό σε μια χώρα, όπως τη δική μας, που μαστίζεται από υπογεννητικότητα, με αναμενόμενη δραματική συρρίκνωση του πληθυσμού της σε μακροχρόνιο ορίζοντα.
Σημειώστε ότι, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας-Eurostat, από το 2030 η Ελλάδα, όσον αφορά την ηλικία των κατοίκων της, θα είναι η “γηραιότερη χώρα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Διαπίστωση απογοητευτική και αν μη τι άλλο θλιβερή…
Ο Χαράλαμπος και η Χαρίκλεια που ζουν στις Καμάρες Δήμου Φαιστού δηλώνουν στην κάμερα του Daynight.gr, πάντως, πως “ευχαρίστως θα έκαναν… άλλα 5 παιδιά” αν είχαν κάποια βοήθεια στο μεγάλωμα τους, η οποία αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει και όλα περνούν από τα χέρια τους. “Σηκωνόμαστε αρκετές φορές μέσα στη νύχτα” λένε οι δύο νεαροί γονείς, γιατί τα παιδιά τους μικρής ηλικίας όλα, όλο και κάτι μπορεί να χρειάζονται.
Το ζευγάρι γνωρίστηκε σε καφετέρια στην παραλία του Κόκκινου Πύργου, όπου η Χαρίκλεια, απόφοιτος Οικονομικού της Νομικής, είχε κατέβει για διακοπές στον τόπο καταγωγής της το Τυμπάκι σε ένα διάλειμμα από το Μεταπτυχιακό που έκανε τότε. Η γνωριμία με τον Χαράλαμπο ήταν καθοριστική και… το Μεταπτυχιακό εγκαταλείφθηκε για τη δημιουργία οικογένειας!
Αν και η Πολιτεία οφείλει να στηρίζει τα πολύτεκνα ζευγάρια, δυστυχώς, όπως μας είπε ο Χαράλαμπος, στους ίδιους “ψαλίδισαν” το πολυτεκνικό επίδομα κάτι που απογοητεύει αλλά δεν πτοεί το ζευγάρι το οποίο δεν αποκλείει το γεγονός η οικογένεια τους να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο: “Έχουμε συνηθίσει με τα μωρά” λέει χαμογελώντας η Χαρίκλεια, προσθέτοντας πως, “αν μείνουμε κάποια στιγμή χωρίς μωρά, θα μου κακοφανεί!”.
Τα γράφαμε χθές για τα καρφιά της αδερφής του Κατσούλη στον Τριαντάφυλλο. Η ανάρτηση της έγινε αντικείμενο σχολιασμού και στην εκπομπή του OPEN στην οποία και συμμετέχει ο τραγουδιστής.
Θρήνος στον δημοσιογραφικό κόσμο, από τον ξαφνικό χαμό της 52χρονης Ίσμας Τουλάτου, η οποία έφυγε από τη ζωή αιφνίδια, μόλις 3 μέρες πριν γεννηθεί η κορούλα της .
Οι γιατροί προχώρησαν σε καισαρική για να σώσουν το παιδί το οποίο νοσηλεύεται στην ΜΕΝΝ στο «Αλεξάνδρα».
ΑΠΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ Ι. ΤΟΥΛΑΤΟΥ – «ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 9-25% ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΝΕΥΡΥΣΜΑ»
Από εγκεφαλική αιμορραγία προκλήθηκε ο θάνατος της δημοσιογράφου. Όπως ανέφερε η Γιώτα Κηπουρού στην εκπομπή του Alpha η αιτία θανάτου είναι η εγκεφαλικη αιμοραγία παθολογίκης αιτίας. Πιθανότατα είχε ανεύρυσμα το οποίο η ίδια δεν το γνώριζε ανέφερε το ρεπορτάζ.
Ο Διευθυντής Νευρολογικής Κλινικής στο 251 Νοσοκομείο Αεροπορίας, Ε. Κουρεμένος, μίλησε στο «Alpha Τώρα» για τα αίτια του θανάτου 52χρονης δημοσιογράφου.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ
Σύμφωνα με τα όσα αποκάλυψαν φίλοι και συνάδελφοί της ήθελε να γίνει μαμά όσο τίποτα και η χαρμόσυνη είδηση της εγκυμοσύνης της ήταν για εκείνη το μεγαλύτερο όνειρό της.
Οι πληροφορίες του mononews.gr αναφέρουν ότι η εγκυμοσύνη επετεύχθη με τη βοήθεια της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Όπως ανέφεραν πηγές στο Mononews: «Η εγκυμοσύνη προέκυψε με εξωσωματική γονιμοποίηση, κατόπιν λήψης σπέρματος από δότη.
Η ίδια η Ίσμα το είχε μοιραστεί αυτό, ένιωθε περήφανη για την επιλογή και για την απόφασή της.
Η επιθυμία της να γίνει μητέρα ήταν πάνω από όλα κι έτσι το κυνήγησε, γνωρίζοντας ότι θα έχει την πλήρη στήριξη της οικογένειάς της και των φίλων της. Δυστυχώς δεν πρόλαβε».
Όπως έγραψε η φίλη και συνάδελφός της Αφροδίτη Γραμμέλη “Μεταξύ των κειμένων και των μουσικών, η Ισμα ήθελε ένα παιδί. Και ήθελε να γίνει μητέρα. Πάντα το έλεγε. Μετά από χρόνια, έμεινε έγκυος. Την Τετάρτη θα γεννούσε το δικό της μωράκι… Θα πήγαινε ταξίδια, θα του έβαζε πολλή μουσική να ακούσει, θα ήταν πλήρης. Τραγικά σχεδόν, πέθανε λίγο πριν κρατήσει το μωρό της στην αγκαλιά της. Ένα μωρό που προσπαθεί να κρατηθεί στην ζωή.”
OΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ
Το μοιραίο βράδυ, λίγο πριν από τον αιφνίδιο θάνατό της, δεν αισθανόταν πολύ καλά. «Μάλιστα κάποια στιγμή έκανε και εμετό και ξάπλωσε για να νιώσει καλύτερα. Λίγο αργότερα, όμως, κατέρρευσε μπροστά στα έντρομα μάτια της ηλικιωμένης μητέρας της. Ίσα που πρόλαβε να ψελλίσει πως δεν αισθανόταν καλά. Πόσο κρίμα», λένε συγκλονισμένοι άνθρωποι που τη ζούσαν από κοντά στο Mononews. Η κοπέλα μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, αλλά ήταν πλέον αργά για εκείνη. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ήταν ήδη νεκρή όταν έφτασε στο νοσοκομείο.
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ
Το ερχόμενο Σάββατο 15 Ιουλίου θα γίνει η κηδεία της δημοσιογράφου στις 12:00 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στο χωριό Φλόκα στην Αρχαία Ολυμπία, ανακοίνωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.
Πλήθος κόσμου και φέτος στο προσκύνημα στη μνήμη του αγιορείτη μοναχού που ανακηρύχθηκε Άγιος το 2015
Σε εποχές που όλα αμφισβητούνται, όλα είναι ρευστά και όλα ξεχνιούνται γρήγορα, είναι μάλλον πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, πόσο μάλλον να μεγαλώνει, μια μορφή της Ορθοδοξίας. Ο Άγιος Παϊσιος, είναι μια τέτοια, μοναδική περίπτωση. Γιατί, σήμερα, 29 χρόνια μετά την κοίμησή του, έχει λάβει σχεδόν θρυλική μορφή και, παρότι σύγχρονος, είναι εξαιρετικά -και ολοένα και περισσότερο- δημοφιλής. Τόσο δημοφιλής, που όχι μόνο ορδές πιστών σπεύδουν να προσκυνήσουν, ζητώντας ένα θαύμα του, αλλά και που έγινε επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά.
Δείτε βίντεο και φωτογραφίες από το προσκύνημα χθες, Τρίτη, παραμονή της κοιμήσης του Άγιου Παΐσιου
Ήταν 11 το πρωί της 12ης Ιουλίου 1994. Ο Γέροντας Παϊσιος, ο πιο γνωστός, ίσως, μοναχός της σύγχρονης εποχής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φεύγει από τη ζωή. Οι θρύλοι γύρω από το όνομά του, από τις διδαχές, τα θαύματα και τις προφητείες του, παίρνουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Ηδη, κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα ιστορίες όπως αυτή στην οποία ο Άγιος φέρεται να «αποστόμωσε» πανεπιστημιακό που του ζήτησε να του αποδείξει την ύπαρξη του Θεού, ρωτώντας μια σαύρα που έγνεψε -υποτίθεται- καταφατικά.
Τηλεβιβλιοπώλες και τυχοδιώκτες βλέπουν στο πρόσωπο του δημοφιλέστατου μοναχού που έχει φύγει μια ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσουν αυτή την δημοφιλία. Και έτσι αρχίζουν να διαδίδονται λόγια, διδαχές και προφητείες του Αγίου για τη ζωή τα επόμενα χρόνια, μέχρι και για τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και (φυσικά) την Τουρκία, μέχρι και για την Κωνσταντινούπολη. Του αποδίδονται λόγια που δεν τεκμηριώνεται πάντα ότι είναι δικά του. Ποιος θα τους διαψεύσει, άλλωστε; Είτε κανείς είναι πιστός, είτε όχι, οφείλει να παραδεχθεί ότι ο Παϊσιος πούλαγε, πουλάει και θα πουλάει, όπως φαίνεται.
Βέβαια ο ίδιος ο γέροντας, κάθε άλλο παρά celebrity ήταν. Ασκητικός και ταπεινός, πιο πολύ ήταν γνωστός για τις παρηγορητικές συμβουλές του, αλλά και για τη βαθύτητα, ή τη δύσκολη ερμηνεία των διδαχών του. Γι αυτό και χιλιάδες κόσμου, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έσπευδαν στο λιτό κελί του, στο δάσος της Παναγούδας στο Άγιο Όρος για να τον δουν από κοντά. Η φήμη του διαδιδόταν από στόμα σε στόμα και φούντωνε σαν τη φωτιά που βγαίνει εκτός ελέγχου για εκείνον τον Αγιορείτη μοναχό που έκανε θαύματα και είχε τόσο γλυκό, τόσο ασυνήθιστο λόγο, τόσο ασυνήθιστο χάρισμα. Και οι θαυμαστές του όλο και πλήθαιναν και του πίστωναν θαύματα και προφητείες για τα πάντα. Κάπως έτσι, φαινόταν μονόδρομος η απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το 2015, να τον ανακηρύξει Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τη μνήμη του να γιορτάζεται στις 12 Ιουλίου.
Η ζωή του
Αρσένιος Εζνεπίδης. Έτσι ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Παϊσίου, ο οποίος είχε γεννηθεί στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου 1924. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, καθώς ο πατέρας του, (ο οποίος ήταν και δήμαρχος των Φαράσων) Πρόδρομος και η μητέρα του Ευλαμπία, είχαν ακόμα 8 παιδιά. Εκεί, στα Φάρασα, τον Αύγουστο του 1924, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ανταλλαγή πληθυσμών, ο ιερέας της ενορίας του, Αρσένιος, τον βάφτισε, επιμένοντας να του δώσει το δικό του όνομα “για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του”, όπως είχε πει. Ο Αρσένιος θα αναγνωριζόταν ως Άγιος το 1988.
Από την Καππαδοκία με τα προσφυγικά καραβάνια, η οικογένεια Εζνεπίδη έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1924 στον Πειραιά. Από εκεί στην Κέρκυρα, την Ηγουμενίτσα και τελικά στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος θα τέλειωνε το σχολείο -το δημοτικό- και θα δούλευε σαν ξυλουργός, μέχρι να καταταγεί στο στρατό και να υπηρετήσει ως ασυρματιστής το 1940.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό, το 1949, ο Αρσένιος πήγε στο Άγιο Όρος. Είχε αποφασίσει να μονάσει και η γνωριμία του εκεί με τον πατέρα Κύριλλο της Μονής Κουτλουμουσίου ήταν καταλυτική. Εντάχθηκε, αργότερα, στη Μονή Εσφιγμένου και εκάρη μοναχός με το όνομα Αβέρκιος, ενώ το 1954 εντάχθηκε στη Μονή Φιλοθέου, όπου ακολούθησε πιστά τον γέροντα Συμεών. Με αυτόν διαμόρφωσε τον μοναστικό χαρακτήρα του και έλαβε το όνομα Παΐσιος.
Το 1958 άφησε το Άγιο Όρος για την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης. Στην περιοχή, όπου μεγάλωσε, παρέμεινε επί τετραετία, και άφησε πίσω του σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον λαό της Κόνιτσας. Μετά από ένα μικρό διάλλειμμα -κατά το οποίο πήγε στο Όρος Σινά- επέστρεψε (αυτή τη φορά για πάντα) στο Άγιο Όρος το 1964. Δύο χρόνια αργότερα, θα υποβαλλόταν σε μερική αφαίρεση πνευμόνων και, το 1979, θα εγκαθίστατο στη σκήτη της Παναγούδας.
Με τη φήμη του να μεγαλώνει από τους πιστούς που τον επισκέπτονταν για να πάρουν τις συμβουλές του, το 1993, ο γέροντας Παϊσιος διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. Ήταν χρόνια που οι γιατροί τον συμβούλευαν να αποφύγει τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρονακτικές εργασίες, καθώς και να αρχίσει να παίρνει φάρμακα, αντί να υπομένει καρτερικά τους τρομερούς πόνους και τις αιμορραγίες. Ο ίδιος αρνείτο πεισματικά ακόμα και να νοσηλευθεί και έλεγε ότι “όλα θα βολευτούν με το χώμα”. Και, όταν ο καρκίνος έγινε μεταστατικός, ο ίδιος το θεώρησε εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία.
Τον Ιούνιο του ’94 όταν παρουσίασε μεταστάσεις σε πνεύμονες και ήπαρ, οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι δεν θα ζήσει για περισσότερο από τρεις εβδομάδες. Ο ίδιος αποφάσισε να επιστρέψει στο μοναστήρι και να μην παίρνει φάρμακα, ή παυσίπονα. Το πρωί της 12ης Ιουλίου, η «προφητεία» των επιστημόνων θα έβγαινε αληθινή. Ο Άγιος Παϊσιος θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή – Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Αυτό που δεν πέθανε, ωστόσο, είναι η δημοφιλία του, η οποία αποδεικνύεται από τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών, κάθε χρόνο, στην αγρυπνία που τελείται στο Ιερό Ησυχαστήριο τα ξημερώματα της 12ης Ιουλίου…
Η τηλεοπτική σειρά
Η ζωή του Άγιου Παΐσιου έγινε, μάλιστα, και τηλεοπτική σειρά με την ιστορική-βιογραφική σειρά «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό» και πρωταγωνιστή τον Νικήτα Τσακίρογλου όπου παρουσιάστηκε ο βιος της εμβληματικής φυσιογνωμίας που φώτισε με τον πνευματικό λόγο και τη θυσιαστική του αγάπη ολόκληρο τον κόσμο της Ορθοδοξίας.
Η σειρά έκανε μεγάλα νούμερα τηλεθέασης δείγμα του πόση «δίψα» υπάρχει για τον Άγιο Παΐσιο και τις γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής του.
Η είδηση του θανάτου της βύθισε στη θλίψη την τοπική κοινωνία του Πύργου, στην οποία ήταν πολύ αγαπητή. Όλοι μιλούν για έναν άνθρωπο σπάνιο, δοτικό και γεμάτο καλοσύνη.
Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης, σε ηλικία μόλις 47 ετών, η Τασούλα Ηλιοπούλου, σύζυγος του επιχειρηματίας Σάκη Καλογερόπουλου (Comfuzio), και μητέρα δύο παιδιών, της Μαριλίζας και του Χαράλαμπου.
Η είδηση του θανάτου της βύθισε στη θλίψη την τοπική κοινωνία του Πύργου, στην οποία ήταν πολύ αγαπητή. Όλοι μιλούν για έναν άνθρωπο σπάνιο, δοτικό και γεμάτο καλοσύνη.
Με τα παρακάτω λόγια, ο αγαπημένος της σύζυγος, την αποχαιρετά, ραγίζοντας καρδιές:
«Αγαπη μου.. Κοριτσάκι μου.. Τασουλα μου!Από την πρωτη στιγμή στις 4/9/1976 που ήρθες στην γη ήσουν ένας αγγελος.. σήμερα 12/07/2023 03:57 ο θεούλης μολις στα 47 σου χρόνια αποφάσισε να γινεις αγγελος στον ουρανό, για εμένα ,για το Μαριζακι μας και για τον Χαραλαμπακο μας.. θα εισαι πάντα διπλα μας ..στο μυαλό μας ..στην καρδιά μας.. στα όνειρα μας …ξερουμε πως θα μας προσεχείς όπως εκανες πάντα ..θα μας δινεις την δύναμη σου ,την καλοσύνη σου , τις συμβουλές σου,την αγάπη σου την σοφια σου και την αισιοδοξία σου , έλεγες ..όλα θα πάνε καλά ότι και αν συμβεί. Ξεκουράσου αγάπη μου..η μάχη ήταν μεγάλη και σκληρή».
«Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τη μητέρα σου. Καλή ηθοποιός και γλυκός άνθρωπος και κυρίως αξιοπρεπέστατη. Κρίμα που δεν της έμοιασες»,γράφει αρχικά το μήνυμα που έλαβε η Δανάη Μπάρκα στο Facebook.
«Στην προσπάθειά σου να δείξεις ότι είσαι ακομπλεξάριστη, καταντάς πέρα από περίγελος ένα από τα πιο αξιολύπητα άτομα που μπορεί κανείς να συναντήσει. Είσαι γεμάτη πληγές και κόμπλεξ. Απευθύνσου σε έναν ψυχίατρο και στη συνέχεια σε έναν διαιτολόγο. Πας να μας πλασάρεις τώρα τα ξύγκια φυσιολογικό και όμορφο», καταλήγει η αποστολέας στο αισχρό μήνυμα.
Η Δανάη Μπάρκα απάντησε στις προσβλητικές παρατηρήσεις και κοινοποίησε τη συνομιλία σε story μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
«Φωτεινή, είσαι μια γλυκύτατη ύπαρξη με ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Ναι, εγώ θέλω ψυχολόγο, επειδή αγαπάω εμένα… εσύ δεν θες καθόλου που στέλνεις σε ανθρώπους εμετικά μηνύματα.
Είσαι υγιής, αγαπάς τον εαυτό σου και τους γύρω σου και είσαι χρήσιμη στην κοινωνία, γιατί απενοχοποιείς ανθρώπους και καταστάσεις. Ευχαριστούμε για το έργο σου στην ανθρωπότητα», της έγραψε χαρακτηριστικά η Δανάη Μπάρκα.
«Ευτυχώς τουλάχιστον αγαπάτε τη μαμά μου», έκλεισε χαριτολογώντας η Δανάη Μπάρκα.
Συγκέντρωση υπογραφών έχει ξεκινήσει μέσω την πλατφόρμας avaaz με αίτημα την απαγόρευση της χρήσης αμαξών που σέρνονται από άλογα, ενώ αφορμή στάθηκε το περιστατικό που έγινε πριν λίγες μέρες με ένα άλογο να πεθαίνει από τον καύσων και την υπερεξάντληση.
Η είδηση του θανάτου του πανέμορφου ζώου «χτύπησε» το καμπανάκι για τις συνθήκες που εργάζονται τα πάρα πολλά ιπποειδή, ενώ έχει ανοίξει η συζήτηση και για το αν αυτές οι βόλτες των τουριστών είναι τόσο αναγκαίες και αν αξίζει τα ζώα να ταλαιπωρούνται σε τέτοιο βαθμό για μια στιγμή καλοπέρασης των επισκεπτών.
Παραλήπτες του ψηφίσματος είναι τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης στις αρμοδιότητες του οποίου συμπεριλαμβάνεται και η προστασία των ζώων.
Όπως αναφέρεται στο κείμενο του ψηφίσματος «το να αναγκάζεις τα άλογα να τραβούν τις υπερμεγέθεις άμαξες, δεν πλησιάζει καν το ρομαντικό… Είναι ωμά εγκληματικό. Υπάρχουν περιπτώσεις αλόγων που έχουν πέσει ακόμη και νεκρά, μετά από πολλές ώρες δουλειάς στον καύσωνα, στην υγρασία και στο καυσαέριο. Τα άλογα είναι εξαιρετικά ευαίσθητα σε απροσδόκητους ήχους και ξαφνικούς θορύβους» και ως εκ τούτου «ζητούμε την άμεση απαγόρευση σε όλη την ελληνική επικράτεια αμαξών και άλλων οχημάτων που σέρνονται από αθώα πλάσματα».
Το ψήφισμα φέρει την υπογραφή του Πανελλαδικού Κινήματος κατά της κακοποίησης των ζώων.
Ποινή φυλάκισης 8 ετών επιβλήθηκε σε δεύτερο βαθμό στο γενικό διευθυντή Μέσων του ομίλου των «Παραπολιτικών», Δημήτρη Φουρλεμάδη για υπεξαίρεση εκατομμυρίων που προορίζονταν για φιλανθρωπίες σε τρίτες χώρες μέσω της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη».
Ειδικότερα, όπως αναφέρει δημοσίευμα του militaire.gr, το επί σειρά ετών διευθυντικό στέλεχος του Alpha (μέχρι την απόλυσή του από τον Δημήτρη Κοντομηνά) καταδικάστηκε από το Εφετείο για το κακούργημα της υπεξαίρεσης κατ’ εξακολούθηση με την επιβαρυντική διάταξη του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου και το κακούργημα της απλής απιστίας στην υπηρεσία.
Σύμφωνα με τα εν λόγω ρεπορτάζ, ο κ. Φουρλεμάδης έχει χειροτονηθεί και ιερέας από τον Πατριάρχη Ρουμανίας Δανιήλ. Επί χρόνια ήταν στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και διαχειριστής της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη».
Πρωτοδίκως, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων είχε επιβάλλει στο Δημήτρη Φουρλεμάδη ποινή κάθειρξης 16 ετών για υπεξαίρεση. Το βασικό σκέλος της κατηγορίας αφορούσε σε προκαταβολή επιχορήγησης, ύψους 5,6 εκατομμυρίων ευρώ (οι 500.000 ευρώ επεστράφησαν από τον κ. Φουρλεμάδη) που είχε δοθεί από το ΥΠΕΞ το 2005 για ανθρωπιστική βοήθεια σε Ζιμπάμπουε, Ερυθραία και Μαλάουι.
Ωστόσο το ποσό αυτό, όπως είχε επισημάνει στην αγόρευσή της η εισαγγελέας της έδρας του πρωτόδικου Δικαστηρίου, είχε πάει «σε ανοίκειες πληρωμές, για δαπάνες, άσχετες με φιλανθρωπίες. Πληρώθηκαν μισθοδοσίες της ΜΚΟ, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, το ΙΚΑ, φόροι, αμοιβές σε επικοινωνιολόγους, επιταγές προς τρίτους»
Εξ ου και ο Δημήτρης Φουρλεμάδης είχε καταδικαστεί πρωτόδικα για τα κακουργήματα της υπεξαίρεσης κατ’ εξακολούθηση και της απλής απιστίας στην υπηρεσία. Και είχε αθωωθεί από τη μία πράξη της απιστίας που του καταλογιζόταν από το αρχικό κατηγορητήριο και αφορούσε σε αγορά ακινήτου στην Κυψέλη. Η απόφαση ανέφερε ότι ιδιοποιήθηκε παράνομα 5,1 εκατομμύρια ευρώ (η προκαταβολή χορηγίας του ΥΠΕΞ για αποστολή κατεψυγμένων πουλερικών στο Ιράκ) και 450.000 ευρώ για πέντε διαφορετικές χορηγίες του ΥΠΕΞ από το 2005 ως το 2007.
Οταν το υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από τη ΜΚΟ πίσω τα 5,6 εκατομμύρια επειδή το πρόγραμμα δεν εκτελέστηκε, η «Αλληλεγγύη» δανείστηκε το ποσό από τον εφοπλιστή Νίκο Φράγκο για να το επιστρέψει στο Δημόσιο. Και αμέσως μετά εξόφλησε το δάνειο στον εφοπλιστή, δίνοντας του τα χρήματα της νέας επιχορήγησης από το ΥΠΕΞ. Το πρόγραμμα με τα κατεψυγμένα κοτόπουλα και πάλι δεν εκτελέστηκε ενώ ποσότητα τους εντοπίστηκε αλλοιωμένη και κατασχέθηκε.
Φέτος θα κλειναμε 13 χρόνια γάμου. Θα ξυπνάγαμε το πρωί, θα χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον και θα κάναμε το γνωστό αστειάκι που κάνουμε κάθε χρόνο «13 χρόνια ήρωας, 13 χρόνια πώς σε αντέχω, 13 γρουσούζικος αριθμός» και διάφορα άλλα τέτοια. Αντίθετα ήταν ο τέταρτος χρόνος που ξυπνούσα στην επέτειό μου μόνη μου χωρίς τον άντρα μου. Η τέταρτη χρόνια μου ως χήρα μεγαλώνοντας δύο παιδιά μόνη μου. Τέσσερα χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ζούσε, ήταν όμως η πρώτη χρονιά πού μπορώ να πω ότι είχα μάθει να ζω με το πένθος μου.
Το πρωί της επετείου μου αντί να ξυπνήσω με το γνωστό «Χρόνια μας πολλά» όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μου ή το «μου λείπεις πολύ» όπως έκανα τα πρώτα χρόνια της χηρείας μου, έκανα ό, τι κάνω τις καθημερινές. Έτρεξα τα παιδιά που είχαν καθυστερήσει στο σχολείο, μετά το σκυλάκι μας στον κτηνίατρο και μετά μία στοίβα άπλυτα στο πλυντήριο που τόσο καιρό έκανα πως δεν έβλεπα.
Έφυγα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και μετά στο φούρνο. Στη βιτρίνα μία πανέμορφη, στολισμένη τούρτα και πάνω της έγραφε με ροζ γλάσο «χαρούμενη επέτειο». Στάθηκα και την κοίταγα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν εκεί όπου ο σύζυγός μου δεν θα πέθαινε από καρκίνο στον εγκέφαλο θα είχα αγοράσει αυτήν την τούρτα για την επέτειό μας, δυστυχώς όμως δεν ζω σε αυτό το σύμπαν και αυτή δεν είναι μία χαρούμενη επέτειος. Εκείνη την ημέρα πέρασα πολλές φορές έξω από το συγκεκριμένο φούρνο. Σκέφτηκα να αγοράσω αυτήν την τούρτα όχι γιατί σκόπευα να γιορτάσω 13 χρόνια απόλυτης ευτυχίας. Δεν είχα σκοπό να τιμήσω την ημέρα εκείνη που θεωρούσα ως την αγαπημένη μου μέρα. Ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα για ένα και μόνο λόγο: για να μην την αγοράσει κανείς άλλος. Το άγνωστο άτομο που δεν ήξερα και σκόπευε να αγοράσει την τούρτα αυτή, τώρα δεν θα μπορούσε γιατί θα την έπαιρνα εγώ. Αυτό το άγνωστο άτομο δεν θα γιόρταζε ούτε θα έκανε με τον/την αγαπημένη του τα γνωστά αστεία της επετείου που κάνουμε όλοι. Ένιωσα μίσος για όλους εκείνους που γιορτάζουν με τους ζωντανούς τους συντρόφους και ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα έτσι για να τους το «χαλάσω».
Πένθος είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί: στεναχώρια, μοναξιά, νοσταλγία, φόβος. Το μισείς που είσαι μόνος/η ενώ ο άλλος είναι καλά με το/τη σύντροφό του και ανυπομονούν να έρθει η επέτειος τους για να γιορτάσουν. Δεν είναι ότι τους μισείς σαν ανθρώπους ή μισείς τη χαρά τους. Μισείς αυτό που αισθάνεσαι, αυτό το κακό που σου έτυχε.
Το πένθος είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι πόνος, είναι ερημιά, είναι όλα εκείνα τα άβολα, οδυνηρά συναισθήματα που δεν τολμάμε να εκφράσουμε επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και ευγενικοί με τους άλλους και δεν θέλουμε να μας θεωρούν ζηλιάρηδες, χαιρέκακους ή εκδικητικούς. Εγώ όμως είμαι. Τουλάχιστον ένα μέρος μου είναι. Και μόνο που ήθελα να αγοράσω την τούρτα εκείνη για να μην μπορεί να την πάρει κανείς άλλος, αυτό δείχνει. Η ζήλια που νιώθω όταν βλέπω ένα ζευγάρι να ανεβάζει φωτογραφίες από την επέτειό του είναι εκεί και νιώθω σαν να με τρυπάει. Ο θυμός το ίδιο. Και δεν είναι καλό αυτό. Κατανοώ ότι η αγορά μιας τούρτας δεν σημαίνει και έναν ευτυχισμένο γάμο ούτε και οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε αλλά η θλίψη που φέρνει το πένθος μόνο λογική δεν έχει.
Για πολύ καιρό προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η πλευρά του πένθους δεν υπήρχε. Δεν θέλω να ζηλεύω αυτούς που γιορτάζουν. Θέλω να τους ευχηθώ και να το εννοώ να είναι για πάντα μαζί. Ποιος ξέρει και τα ζευγάρια εκείνα τι προβλήματα μπορεί να έχουν; Ποιος ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να έχουν τη χαρά που θα τους δώσει το σβήσιμο μιας τούρτας; Όλα αυτά ένας άνθρωπος που πενθεί δεν τα σκέφτεται. Πονάει τόσο πολύ πού το κακό που του έτυχε θέλει να το πάθουν και οι άλλοι μόνο και μόνο για να υπάρξει έστω ένας άνθρωπος στον πλανήτη που θα νιώσει όπως εκείνος. Έτσι και εγώ. Όσο και να προσπαθούσα να διώξω τα αρνητικά αυτά συναισθήματα από μέσα μου, άλλο τόσο ευχόμουν αυτός που θα την αγόραζε να έπεφτε σε μία λακκούβα με το αυτοκίνητο και να ερχόταν η τούρτα τούμπα.
Έχω βαρεθεί να προσποιούμαι ότι η σταγόνα δεν είναι πλημμύρα αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Είναι εξαντλητικό να προσποιούμαι ότι δεν νιώθω θυμό που υποτίθεται ότι θα ήμασταν για πάντα μαζί και δεν ήμασταν ούτε 10 χρόνια. Η προσποίηση δεν βοηθάει ούτε εξαφανίζει το πώς νιώθεις. Όλα όσα προσποιείσαι ότι νιώθεις και αγνοείς κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Δίνουν χώρο στη δυσαρέσκεια, τη ζήλια και το θυμό να αναπτυχθεί.
Εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι ο πόνος είχε και κάποιες άσχημες πτυχές για τις οποίες δεν είμαι καθόλου περήφανη. Το να τα κρατάς μέσα σου και να τα κρύβεις καλά δεν θα τα κάνει να σταματήσουν να υπάρχουν.
Πρέπει να δίνουμε χώρο σε κάθε μας συναίσθημα, να το αγκαλιάζουμε αλλά και να το δουλεύουμε ώστε αυτή η σταγόνα να μη γίνει ποτέ πλημμύρα. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα κακά συναισθήματα να μας καθορίζουν. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγκαλιάσουμε αυτά που θέλουμε να γνωρίσουμε.
Τελικά την τούρτα δεν την αγόρασα εκείνη την ημέρα. Αγανάκτησα με τον εαυτό μου και αποφάσισα να μην αφήσω τη ζήλια που μου προκαλούσε ο πόνος να με καθορίσει. Ας ελπίσουμε όποιος την αγόρασε να το έκανε για τους σωστούς λόγους και να πέρασε όμορφα.
Τελικά έκανα κάτι άλλο. Αγόρασα ένα δώρο επετείου, μία όμορφη, φανταχτερή καφετιέρα, την οποία δεν θα αγόραζα ποτέ για μένα αλλά θα το έκανε ο σύζυγός μου και θα χαιρόταν πολύ που θα μου την έδινε. Όσο σας γράφω πίνω καφέ από αυτή. Είναι καλύτερη από το κέικ και θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής…
Αντιμετωπίζω το εξής. Eίμαι 28 ετών και συζώ με το αγόρι μου. Εχασα τον πατέρα μου πριν 7 μήνες, συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά αλλά σαφώς υπάρχουν φορές που μπορεί να ξυπνήσω και να μην έχω κέφι για τίποτα ή να δούμε μια ταινία και μέτα να μην έχω διάθεση ούτε να μιλήσω.
Εκείνος ρωτάει συνεχώς τι έχεις και του εξηγώ ότι μην μου δίνεις σημασία εκείνες τις φορές, να με αφήνει μόνη καθώς σκεφτομαι εκείνον.
Το αποκορύφωμα ήρθε στις γιορτές που φάγαμε με τους δικούς του, στο τραπέζι δεν μιλούσα πολύ, συμμετείχα βέβαια στις συζητήσεις, ναι, δεν ήμουν χαρούμενη, ήταν οι πρώτες γιορτές χωρίς εκείνον, ναι κάποια στιγμή πήγα να κλάψω, σηκώθηκα και από το τραπέζι νωρίτερα.
Μετά άρχισε να μου λέει ότι το έχω τραβήξει πια με τον πατέρα μου και ότι τον έχω πριξει και να μην ξανασυμβεί, αν θέλω να πενθώ ακόμα ας το κάνω στην τουαλέτα μου γιατί μετά από 8 μήνες για εκεί είναι το πένθος.
