Καλημέρα σας.
Θέλω να σας πω την ιστορία μου για να δώσω κουράγιο στους μονογονείς και να δείτε πως παντού υπάρχουν δυσκολίες, δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα όμως όλα ξεπερνιούνται αρκεί να το θες. Και εγώ το παιδάκι μου το ήθελα πολύ.

Έμεινα έγκυος από τον καθηγητή των Μαθηματικών στο Λύκειο. Παντρεμένος με δύο μικρά παιδιά γύρω στα 37. Όλες τον ήθελαν αλλά αυτός διάλεξε εμένα και αυτό με κολάκευε. Το παραμύθι κλασσικό ότι θα χώριζε ότι δεν ήταν ευτυχισμένος. Ήξερα τη γυναίκα του δεν είχα άποψη, είχα όμως μέσα μου πολύ ζήλια. Είχα τρελαθεί τότε, το είχα βάλει πείσμα να τον κερδίσω. Νιότη; Έρωτας; Τρέλα; Δεν ξέρω. Ξέρω πως στο λάκκο που έσκαψα, έπεσα πρώτη εγώ.

Μετά από 4 μήνες σχέση έμεινα έγκυος. Το κατάλαβα σχεδόν αμέσως. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που πήρα το τεστ και βγήκε θετικό. Κλεισμένη στο μπάνιο κοιτούσα μια το τεστ και μια το κενό στον φωταγωγό. Σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου αλλά κάτι με κράτησε. Όχι το παιδί. Οι υποσχέσεις του. Σκέφτηκα πως αφού έμεινα έγκυος θα ήταν καλή αφορμή να φύγει από το γάμο του να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε το παιδί μαζί. Ευτυχισμένοι επιτέλους χωρίς να κρυβόμαστε. Πόσο αφελής!

Αυτός όχι μόνο δεν χώρισε αλλά αρνήθηκε τα πάντα. Τις στιγμές μας, τα βράδια μας, τη σχέση μας, το παιδί μας, την…”αγάπη” του. Με απείλησε πως αν έλεγα τίποτα θα με έβγαζε τρελή και φαντασιόπληκτη στο σχολείο και θα με κορόιδευαν όλοι. Μου τα έλεγε και το πρόσωπό του είχε μια έκφραση…όπως όταν έχεις μπροστά σου έναν παλιάνθρωπο που μέχρι χτες τον νόμιζα ψυχούλα. Δεν πίστευα πόσο έξω είχα πέσει. Τη μια μέρα καθηγητής Μαθηματικών και την άλλη καθηγητής στο ψέμα!

Έκτρωση. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Πήγα να το κάνω. Δυο φορές πήγα και γύρισα, δεν ξέρω ρε παιδιά δεν μπόρεσα. Δεν μου έβγαινε. Το είπα στους γονείς μου, κλάμα κακό ο πατέρας μου ειδικά ούρλιαζε. Και εγώ σε μια γωνιά τους παρακολουθούσα αμίλητη. Δεν τους είπα ότι πατέρας ήταν ο καθηγητής των Μαθηματικών δεν θα άντεχα άλλες φασαρίες. Μέχρι σήμερα δεν έχουν ιδέα. Τους είπα ότι ήταν ένας εξωσχολικός μαθητής και ότι μόλις του το είπα εξαφανίστηκε και δεν μπορούσα να τον βρω. Ο καθηγητής από τότε που έμαθε για τη εγκυμοσύνη και μετά τις απειλές του, παραιτήθηκε ξαφνικά μια ωραία μέρα και έφυγε από το σχολείο δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Οι γονείς μου με βοήθησαν να γεννήσω και να μεγαλώσω το παιδί μου και στέκονται περήφανα μέχρι και σήμερα δίπλα μας που το αγόρι μου, ο Στέλιος μου, είναι πια 12 χρονών και πάει 1η Γυμνασίου. Ομολογώ ότι πρίν λίγες μέρες που ανοίξαν τα σχολεία ένιωσα παράξενα που περνούσα τη πόρτα του σχολείου που πήγαινα εγώ κάποτε, έγκυος στον γιο μου και ερωτευμένη με ένα ψέμα. Όμως το αγόρι μου μεγάλωσε και μεγαλώνει καλά σε ένα ζεστό σπίτι με ανθρώπους που το αγαπούν.

Αυτή η ανάμνηση από το σχολείο του παιδιού μου που κάποτε ήταν και το δικό μου σχολείο, με οδήγησε να τον αναζητήσω στο facebook. Γερασμένος, σχεδόν μεσήλικας πια, όπως έψαχνα το προφίλ του, είδα ότι πέρσι έχασε το ένα του παιδί σε τροχαίο.

Δεν θέλω να το πω θεία δίκη γιατί σε κανέναν δεν αξίζει να χάνει το παιδί του, ούτε ο εχθρός μου να μη ζήσει τέτοιο πόνο. Το μόνο που θα πω είναι ότι όταν εγώ κλείστηκα στα καλύτερά μου χρόνια για να μεγαλώσω το παιδί ΜΑΣ αναλαμβάνοντας μαζί και το δικό του μερίδιο ευθύνης, εκείνος επέστρεφε αμέριμνος στο σπίτι του και αγκάλιαζε τα παιδιά του, που σε αντίθεση με το δικό μου, είχαν τον πατέρα τους.

Μην το βάζετε κάτω.
Αν δεν υπήρχαν τα καθίκια πως θα καταλαβαίναμε την αξία μας;
Εμένα αυτό το καθίκι με έκανε μάνα, έστω και έτσι.
Ας είναι καλά.

Σάρα

Λένε πως το αίμα νερό δεν γίνεται, και είναι αλήθεια. Πάντα ήμουν εκεί για τον ανιψιό μου τον Δημήτρη, και η σχέση μας είναι κάτι για το οποίο νιώθω πολύ περήφανη. Παλέψαμε μαζί σε στιγμές πολύ σκληρές και χαίρομαι τόσο που μεγάλωσε και έχει τέτοια αυτοπεποίθηση.

Αν τον γνωρίζατε σήμερα δεν θα πιστεύατε τι έχει περάσει. Ο πατέρας του εξαφανίστηκε την ίδια στιγμή που γεννήθηκε ο Δημήτρης και άφησε την μικρότερη αδερφή μου τη Μαρία, να τον μεγαλώσει μόνη της. Ήταν μόλις 19 όταν έμεινε έγκυος. Η οικογένεια μου την εγκατέλειψε, εγώ όχι.

Ερωτευτήκαμε τον Δημήτρη από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια του. Παρόλο που η αδερφή μου ήταν φοβισμένη, ορκίστηκε να κάνει τα πάντα για να τον μεγαλώσει “σωστά”. Δυστυχώς ήταν μόνο λόγια. Είναι δύσκολο να εντοπίσω πότε ακριβώς τα πράγματα άρχισαν να καταρρέουν, αλλά άρχισα να υποψιάζομαι ότι η Μαρία, δυσκολευόταν.

Δεν είχε ποτέ αρκετές πάνες για το μωρό και άφηνε για μέρες στο νεροχύτη στοίβες από άπλυτα πιάτα. Υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι πιθανόν κάτι τέτοιο να ήταν φυσιολογικό για κάποια που γίνεται μαμά για πρώτη φορά. Τους επισκεπτόμουν δύο φορές την εβδομάδα και βοηθούσα σε ότι μπορούσα. Όταν ο Δημήτρης έγινε ενός, η Μαρία αποφάσισε να μην πάει για δουλειά ούτε ήθελε να σπουδάσει. Είχα σοκαριστεί. Η αδερφή μου ήθελε από πάντα να σπουδάσει και τώρα είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον κι ύστερα γνώρισε τον Πέτρο, ο οποίος πλησίαζε τα 50.

Από την αρχή ο Πέτρος ξεκαθάρισε πως δεν τον ενδιέφερε καθόλου να γίνει ο πατέρας του Δημήτρη, γιατί είχε ήδη μεγαλώσει τα δικά του παιδιά. Η Μαρία το δέχτηκε και αυτός μετακόμισε σπίτι της έναν μήνα μετά τη γνωριμία τους. Επίσης ο Πέτρος έπινε πολύ, και έτσι άρχισαν όλα να παίρνουν τη κατηφόρα. Ο Πέτρος άραζε όλη μέρα στον καναπέ, κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και έπινε μπύρες. Κάποιες φορές ήταν τόσο απορροφημένος στον δικό του κόσμο, που δεν άκουγε καν τον Δημήτρη που έκλαιγε δίπλα του.

“Πρέπει να πεις κάτι” , προειδοποίησα τη Μαρία “ Εγώ δεν θα άφηνα τον Δημήτρη μόνο μαζί του”. Η Μαρία φάνηκε να ντράπηκε και συμφώνησε ότι θα μιλούσε για αυτό στον Πέτρο. Έξι μήνες αργότερα, η Μαρία έπινε σχεδόν όσο και αυτός. Έμεναν ξύπνιοι όλη νύχτα και γινόντουσαν λιώμα. Η αστυνομία ερχόταν συχνά σπίτι τους. Τώρα τους επισκεπτόμουν κάθε μέρα για να βεβαιωθώ ότι ο Δημήτρης ήταν ταϊσμένος και αλλαγμένος.

Ένιωθα πως μέρα με τη μέρα, η κατάσταση επιδεινωνόταν. Οι φίλοι του Πέτρου εμφανιζόντουσαν σπίτι οποιαδήποτε ώρα μες στη νύχτα για να πιούν και να διασκεδάσουν. Ένα πυκνό σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα αιωρούνταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι του κακόμοιρου του Δημήτρη. “Αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν είσαι πια έφηβη, είσαι μητέρα!” φώναξα στην αδερφή μου καθώς μάζευα από το πάτωμα τα κομμάτια από ένα σπασμένο μπουκάλι. Σπάραζε η καρδιά μου συνέχεια.

Η Μαρία μου τηλεφώνησε μια μέρα και με παρακάλεσε να πάω τον Δημήτρη στον γιατρό. Ευτυχώς ο γιατρός είπε πως ο Δημήτρης ήταν λίγο αφυδατωμένος, αλλά κατά τα άλλα ήταν καλά. Ένιωσα απίστευτη ανακούφιση, αλλά η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει. “Θέλω ο Δημήτρης να έρθει να μείνει μαζί μου”, είπα στην αδερφή μου μόλις γύρισα από την κλινική, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να την εξαγριώσω. “Κοίτα τα χάλια σου! Δεν έχεις καν δικά σου παιδιά!” ούρλιαξε και με πέταξε έξω από το διαμέρισμά της.

Κάθισα μέσα στο αυτοκίνητο και έκλαψα πάνω από μία ώρα. Ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο ανήμπορη. Τις επόμενες δύο εβδομάδες, τηλεφωνούσα κάθε μέρα στην αδερφή μου και προσπαθούσα να την πείσω να δεχτεί να βοηθήσω το παιδί. Αυτή πολύ ψυχρά αρνήθηκε ακόμα και να με αφήσει να δω τον Δημήτρη, και ο Πέτρος με απείλησε πως θα με “κανόνιζε” αν τολμούσα να εμφανιστώ ποτέ στο σπίτι τους. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έμενε μόνο ένα πράγμα που θα μπορούσα να κάνω και κάλεσα την Πρόνοια. Ήταν η πιο σκληρή απόφαση που είχα πάρει ποτέ.

Οι αναφορές της αστυνομίας και του γιατρού βοήθησαν στην υπόθεση, και ο Δημήτρης πήγε αρχικά σε μια ανάδοχη οικογένεια και μετά έμεινε μαζί μου. Το πιο πρόσφατο που γνωρίζω για την αδερφή μου και τον Πέτρο είναι πως είναι ακόμα μαζί και έχουν ένα κοριτσάκι.

Όταν ανέλαβα την κηδεμονία του Δημήτρη, η Μαρία με κατηγόρησε ότι της κατέστρεψα τη ζωή. Στενοχωριέμαι που έχασα την αδερφή μου, αλλά δεν μετανιώνω με την απόφαση που πήρα. Σήμερα ο Δημήτρης είναι ένας κούκλος, 17 χρονών με όνειρα για σπουδές, όπως είχε κάποτε και η μητέρα του. Και θα συνεχίσω να τον καθοδηγώ και να τον βοηθάω, όπως έκανα από την πρώτη μέρα, γιατί αυτός είναι και το νόημα της οικογένειας.

Σ’ εσένα, που με ρωτάς γιατί αργώ να κάνω δεύτερο παιδί…

Στην κοινωνία μας υπάρχουν κάποιοι “κανόνες” τους οποίους αν δεν τηρείς, φαίνεσαι περίεργος…! “Εσείς αργείτε να κάνετε δεύτερο παιδί, γιατί;;” ή “μα με ένα θα μείνετε;; Δεν θα του κάνετε αδερφάκι;;”

Εσύ που μου κάνεις κάθε φορά που με βλέπεις την ίδια ερώτηση ξανά και ξανά, με αυτό το μυαλό θα μείνεις; Ειλικρινά, τι απάντηση περιμένεις; Κλείσε το στόμα σου! Δεν σου πέφτει λόγος αν έχω ένα, δύο, τέσσερα ή κανένα παιδί. Μπορεί να νιώθω πλήρης με το ένα παιδί που έχω. Μπορεί πάλι να θέλω αλλά να μη μπορώ να κάνω κι άλλο παιδί για διάφορους λόγους και η ερώτηση σου απλά να μου το θυμίζει. Ίσως να έχω γυναικολογικά προβλήματα -τα οποία φυσικά δεν θα συζητήσω μαζί σου -και ένα ακόμα παιδί να βάλει σε κίνδυνο την υγεία μου. Μπορεί να ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή για παθολογικούς ή ψυχολογικούς λόγους, η οποία να μη μου επιτρέπει να μείνω έγκυος προς το παρόν. Ίσως να μην τα πηγαίνουμε καλά με τον άντρα μου και να ετοιμαζόμαστε να χωρίσουμε, οπότε και δεν μπαίνουμε σε διαδικασία να τεκνοποιήσουμε ξανά. Ίσως να μην είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω, να τα πηγαίνουμε μια χαρά, να είμαστε υγιέστατοι και απλά να μην θέλουμε!

Όπως και να ‘χει δεν θα κάτσω να σου απολογηθώ για κάτι. Επίσης δεν με ενδιαφέρει που η κόρη σου έκανε τρία παιδιά! Συγχαρητήρια, αλλά μη μας συγκρίνεις! Είναι άλλα τα δεδομένα του καθενός. Σταματήστε να πιέζετε τον κόσμο. Πολλοί είναι αυτοί που ενώ δεν θέλουν άλλο παιδί, κάνουν υπό πίεση γονιών/πεθερικών και έχουμε δει την κατάληξη. Ο καθένας ας σταματάει όπου νομίζει! Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος όπως και να σε δει δεν θα είναι ευχαριστημένος. Και συνήθως αυτό που πιστεύει ότι λείπει από εσένα είναι στην πραγματικότητα δικές του “ελλείψεις”…

Να είστε καλά!

Μαριαλένα