Δεν ξέρω αν ο άντρας μου το χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία ή παίζει κάτι πονηρό αλλά όποτε πάει για δουλειά βγάζει τη βέρα του και την αφήνει σπίτι επειδή όπως λέει «πιάνεται στο μηχάνημα» (εργάζεται σε εργοστάσιο παραγωγής υποδημάτων) και τον εμποδίζει.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ μήπως ο πραγματικός λόγος που τελικά αφήνει τη βέρα του στο σπίτι είναι επειδή έχει ερωμένη ή επειδή δεν θέλει άλλες γυναίκες στη δουλειά να γνωρίζουν ότι είναι παντρεμένος.
Είμαστε και οι δύο 44 χρονών και μαζί πάνω από 20 χρόνια. Δεν είναι ότι τον υποψιάζομαι χωρίς λόγο και αιτία. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ότι τα έχει κάνει τα δικά του πίσω από την πλάτη μου. Τη μία βρήκα στο κινητό του ένα μήνυμα από ένα άγνωστο νούμερο που του έλεγε πότε επιτέλους θα βρεθούν και ότι έχουν καιρό να κάνουν σεξ και το πεθύμησε. Την άλλη κάποιος έπαιρνε αργά τη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι με απόκρυψη και το έκλεινε. Μία άλλη φορά με πλησίασε μία γυναίκα στο σούπερ μάρκετ και μου είπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα γιατί ο άντρας μου δεν είναι αυτός που είναι και μέχρι να προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου είπε, είχε εξαφανιστεί.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πιστέψω πλέον. Έχω ανεχτεί πολλά και δεν θέλω να νομίζει ότι τρώω κουτόχορτο. Δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ παρόλο που λέει ότι όλα είναι στο μυαλό μου. Τον αγαπάω και είμαι ευτυχισμένη μαζί του αλλά αν ανακαλύψω ότι όλο αυτό δεν είναι παρά ένα παραμύθι που πουλάει για να βλέπει κάποια άλλη θα τον χωρίσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Αρκετά τράβηξε αυτή η υπόθεση. Δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι άλλο το κέρατο και να με κοροϊδεύει στα μούτρα.
είμαστε μαζί 3 χρόνια με έχει απατήσει και δεν το παραδέχτηκε ποτέ του είχα δει μηνύματα φωτογραφίες στο κινητό του του τα έδειξα όλα και μου έλεγε αυτά είναι πριν από σένα ενώ υπήρχαν ημερομηνίες ήμασταν μαζί και έστελνα σε άλλες όχι για να κάνει σχέση αλλά του άρεσε να μιλάει και ότι ήθελε προκύψει.. στην αρχή πήγε να με βγάλει τρελή μετά παραδέχτηκε κάποια γεγονότα .. μου έλεγε και εσύ έκανες όμως εγώ δεν έκανα τίποτα .. έχει 2 χρόνια που λέει θέλει να κανουμε παιδί να παντρευτούμε να αρραβωνιαστουμε επειδή δουλεύει κοντά στο σπίτι μου να μη καίει βενζίνη .. μιλάει με πρώην της λέει ότι δεν με θέλει .. τότε γιατί είναι μαζί μου .. ψέμματα ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα .. θέλω να χωρίσω αλλά τον αγαπάω ..
Απαντάει ο συντάκτης Μπάμπης Ακριώτης
Εσύ μπορεί να τον αγαπάς αλλά εκείνος από ότι μας λες όχι το μονό που τον νοιάζει είναι το συμφέρον του. Παιδί δεν κάνουμε με ένα άνθρωπο γιατί είναι η δουλειά μας κοντά στο σπίτι του. Αλλά γιατί τον αγαπάμε και νιώθουμε πράγματα για τον άλλον γιατί έχουμε και θέλουμε να μοιραστούμε αγάπη και πολλά άλλα μαζί. Γνώμη μου είναι να πας πάρα κάτω και να είσαι με κάποιον που πραγματικά σε αγαπά και όχι με κάποιον που τον βολεύει να είναι μαζί σου.
…και συμπληρώνει η Κυριακή Χαριτάκη
Συμφωνώ με την απάντηση του Μπάμπη και θέλω να συμπληρώσω ότι στην ανάγκη, πάρ’ του ένα μπιτόνι αμόλυβδη δώρο και στείλ’ τον να γκαζώσει. Στον αγύριστο….
Είμαι 20 ετών και αυτό που έμαθα πρόσφατα με έκανε να χάσω όλο το σεβασμό που είχα για τη μητέρα μου.
Ο πατέρας μου, μου τηλεφώνησε πριν από δύο εβδομάδες για να μου πει ότι η μητέρα μου είχε σχέση με άλλον άντρα, πολύ νεότερό της (κοντά στην ηλικία μου – η μαμά μου είναι 40 ετών) και πως όταν της το αποκάλυψε, εκείνη το παραδέχτηκε. Ζήτησε πολλές φορές από το μπαμπά μου να τη συγχωρέσει αλλά κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να τη δεχτεί πίσω. Κατέστρεψε αυτό που χρόνια έχτιζαν με κόπο και έχω χάσει πάσα ιδέα για εκείνη. Πρώτη φορά άκουσα τον πατέρα μου να είναι τόσο χάλια. Ήταν θυμωμένος και έκλαιγε.
Δεν μένω με τους γονείς μου. Έχω νοικιάσει δικό μου σπίτι εδώ και δύο χρόνια. Από τη μέρα εκείνη που έγινε η αποκάλυψη η μητέρα μου προσπαθεί να έρθει σε επαφή μαζί μου αλλά αγνοώ τις κλήσεις και τα μηνύματά της και πρόσφατα την μπλόκαρα. Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί της αυτή τη στιγμή που ούτε να τη δω θέλω ούτε να της μιλήσω και από το να της πω κάτι που αργότερα θα μετανιώσω, προτιμώ να μην της μιλήσω καθόλου.
Ήταν πάντα πολύ κοινωνική και έξω καρδιά σε αντίθεση με το μπαμπά μου που ήταν πιο χαμηλών τόνων. Αν με ρωτούσαν ποτέ ποιος πιστεύω ότι μπορεί να απατούσε τον άλλον θα έλεγα η μάνα μου, αλλά πάντα υποθετικά. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανε σε τέτοιο σημείο αλλά να που έφτασε.
Καλά θα κάνει να σκεφτεί σοβαρά αυτό που έκανε. Τώρα το αν θα τη συγχωρήσω είναι άλλο κεφάλαιο.
Με τον άντρα μου ήμασταν στο τέλος του καλοκαιριού καλεσμένοι στο γάμο ενός συναδέλφου του. Με τη γυναίκα του αποφάσισαν να παντρευτούν στο νησί από το οποίο καταγόταν η νύφη και που ομολογουμένως δεν είχα πάει ποτέ. Ήταν λοιπόν μια ευκαιρία να κάνουμε ένα μίνι ταξιδάκι αφού η άδειά μας είχε τελειώσει. Ευτυχώς ο πολύς κόσμος είχε επιστρέψει στη βάση του οπότε και βρήκαμε πολύ εύκολα και εισιτήρια και μέρος να μείνουμε.
Ο γάμος αυτός θα μου μείνει αξέχαστος για πολλούς λόγους. Πρώτον, έγινε σε ένα ξωκλήσι ψηλά στο βουνό με θέα το απέραντο Αιγαίο με λίγους συγγενείς και φίλους χωρίς πολλές φανφάρες και τα διάφορα εξωπραγματικά που πολλές νύφες κάνουν. Δεύτερον, μετά το γάμο κατεβήκαμε όλοι μαζί «μπουλούκι» στην παραλία όπου είχε στηθεί ένα καταπληκτικό beach party, κάπως πιο παραδοσιακό, με φαγητά, ποτά, τραπέζια, καταπληκτικό στολισμό και απέραντο χώρο για χορό με ζωντανή, παραδοσιακή μουσική του νησιού. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί και το καταχάρηκα. Ήταν απλό και πανέμορφο.
Τρίτος και βασικότερος λόγος που αυτός ο γάμος θα μου μείνει αξέχαστος είναι γιατί δεν υπήρχαν παιδιά. Με τον άντρα μου έχουμε τρία παιδιά αλλά δεν τα πήραμε μαζί κι αυτό όχι για οικονομικούς λόγους ή επειδή δεν βρήκαμε πεντάκλινο δωμάτιο. Απλά δεν ήταν καλεσμένα. Στην αρχή όταν το διάβασα στην πρόσκληση μου ήρθε κάπως, αλλά μόλις πάτησα το πόδι μου στο νησί κατάλαβα πόσο θείο ήταν το δώρο που μου είχαν κάνει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι εκνευρίζονται όταν το μελλόνυμφο ζευγάρι επιλέγει ένα γάμο χωρίς παιδιά. Όταν σε καλούν, πρέπει να αισθάνεσαι ευγνώμων που είσαι καλεσμένος ασχέτως αν είναι καλεσμένα και τα παιδιά σου γιατί οι άνθρωποι αυτοί δείχνουν πόσο σε εκτιμούν και σε θέλουν εκεί στην τόσο σημαντική για εκείνους ημέρα. Εκείνοι κανονίζουν, εκείνοι πληρώνουν, εκείνοι αποφασίζουν. Σίγουρα με τα χρήματα αυτά που θα ξοδέψεις για το δώρο τους θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο, ίσως μαζί με τα παιδιά σου, δεν είναι όμως έτσι… Σε καλούν στην ωραιότερη μέρα της ζωής τους και αυτό από μόνο του πρέπει να είναι μεγάλη τιμή για σένα. Αν τα παιδιά σου δεν είναι καλεσμένα και αυτό δεν το «σηκώνεις», τότε βρες ένα τρόπο να το ξεπεράσεις αλλιώς μην πας καθόλου.
Δεν είναι δικός σου ο γάμος ούτε δική σου η μέρα για να αποφασίζεις εσύ. Οι φίλοι σου έχουν ξοδέψει πολλούς μήνες, χρήματα και εγκεφαλικά κύτταρα για να οργανώσουν την τέλεια μέρα. Δεν μπορείς να γνωρίζεις τους λόγους για τους οποίους έκαναν τη συγκεκριμένη επιλογή. Δεν μπορείς να γνωρίζεις το μπάτζετ του κάθε ζευγαριού ή την εικόνα που έχει πλάσει στο μυαλό του για μία άψογη και αξέχαστη μέρα. Μπορεί ο χώρος στον οποίο θα πραγματοποιηθεί το μυστήριο ή η δεξίωση να μην είναι κατάλληλος για παιδιά, ακόμα όμως και αν είναι, πάλι δεν μπορείς να πάρεις θέση.
Τα παιδιά έχουν τον τρόπο τους να «κλέβουν» τη δόξα του ζευγαριού με διάφορους τρόπους όπως για παράδειγμα διακόπτοντας το μυστήριο με φωνές και κλάματα ή προκαλώντας άθελά τους διάφορα προβλήματα, όπως για παράδειγμα αν πέσουν και χτυπήσουν ενώ τρέχουν γύρω από τα τραπέζια των άλλων καλεσμένων στη δεξίωση. Πόσες φορές έχει τύχει να χορεύει το ζευγάρι τον πρώτο του χορό και να πεταχτεί ένα πιτσιρίκι στη μέση κάνοντας «χαλάστρα» σε όλες τις φωτογραφίες; Πόσες φορές έχει τύχει κατά τη διάρκεια του μυστηρίου να αρχίσει ένα παιδάκι να κλαίει επειδή η μαμά του αρνήθηκε να το πάρει αγκαλιά εκείνη τη στιγμή; Ποιο ζευγάρι θέλει κάτι τέτοιο εκείνη τη μοναδική μέρα; Έχουν καιρό μπροστά τους να ασχοληθούν με τα δικά τους παιδιά μια μέρα. Δεν χρειάζονται μια τέτοιου είδους «προεπισκόπηση» της μελλοντικής τους ζωής την ημέρα του γάμου τους. Γι’ αυτό ας αφήσουμε το κάθε ζευγάρι να απολαύσει το γάμο και την ευτυχία του πριν «πνιγεί» σε ένα τόνο πάνες και άγρυπνες νύχτες.
Όταν ένα ζευγάρι σχεδιάζει το γάμο του, το τελευταίο πράγμα για το οποίο πρέπει να ανησυχεί είναι το πως αισθάνεσαι. Ναι, θέλει να αισθάνεσαι χαρά και ενθουσιασμό για το γεγονός ότι θα είσαι μάρτυρας ενός τέτοιου γεγονότος αλλά δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να αισθάνεσαι ενοχλημένη.
Δεν μου είχε τύχει να παρευρεθώ ποτέ σε γάμο στον οποίο τα παιδιά δεν ήταν ευπρόσδεκτα. Έχω συνηθίσει σε όποιο γάμο έχω πάει να έχω και τα παιδιά μου μαζί και στη δεξίωση να υπάρχει κάποιος ανιματέρ, ο οποίος να απασχολεί τα παιδιά για να μπορούν οι γονείς να χορέψουν, να φάνε, να διασκεδάσουν και να κουβεντιάσουν με φίλους και συγγενείς που έχουν καιρό να δουν. Ξέρετε όμως κάτι; Ο καλύτερος γάμος στον οποίο έχω πάει ήταν αυτός γιατί δεν υπήρχαν παιδιά. Υπήρχαν έγκυες κυρίες, δεν υπήρχαν όμως παιδιά να γκρινιάζουν και να παραπονιούνται για το καθετί και να βγάζουν το λάδι των γονιών τους, επειδή έπρεπε όλη την ώρα να τρέχουν από πίσω τους.
Ένας γάμος στον οποίο τα παιδιά δεν είναι καλεσμένα είναι δώρο θεού όχι μόνο για το ίδιο το ζευγάρι αλλά και για τους γονείς των παιδιών αυτών. Ας το παραδεχτούμε, δεν ντυνόμαστε, δεν φτιαχνόμαστε, δεν βαφόμαστε για να γίνουμε η «ουρά» του παιδιού μας και του κάθε παιδιού, ούτε για να φύγουμε άρον άρον επειδή το παιδί κουράστηκε ή νύσταξε και πρέπει να πέσει για ύπνο.
Δες το κι αλλιώς. Αν δεν σου αρέσει η ιδέα του να παρευρεθείς σε ένα γάμο επειδή δεν είναι καλεσμένα τα παιδιά σου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν δικαιολογία και να μην πας καθόλου. Ειδικά αν ο γάμος αυτός είναι κάποιας πρώην συναδέλφου που έχετε κόψει επαφές ή κάποιου φίλου που έχετε να μιλήσετε 15 χρόνια, εεε τότε εντάξει. Ούτε να ξοδευτείς χρειάζεται ούτε να πιέσεις στον εαυτό σου φορώντας άβολα παπούτσια ή να κάτσεις σε ένα τραπέζι με άλλους 10 αγνώστους, όσο και αν το ζευγάρι που παντρεύεται σου υπόσχεται ότι θα περάσεις την καλύτερη νύχτα της ζωής σου.
Οπότε «Τι κρίμα που δεν μπορούμε να έρθουμε. Τα πεθερικά μου έχουν μια υποχρέωση και η μητέρα μου μόλις είχε ένα σοβαρό χειρουργείο. Δυστυχώς δεν έχουμε πού να αφήσουμε το παιδί οπότε δεν θα έρθουμε ούτε εμείς. Σας ευχόμαστε όμως τα καλύτερα. Όποτε ευκαιρήσουμε, θα περάσουμε να σας φέρουμε το δώρο μας».
Κατά τη γνώμη μου αν είσαι τόσο τυχερή ώστε να λάβεις έστω και μία φορά στη ζωή σου πρόσκληση σε γάμο που δεν περιλαμβάνει παιδιά, κοίτα να το εκμεταλλευτείς. Αν δυσκολεύεσαι οικονομικά και δεν έχεις λεφτά για μπεϊμπισίτερ, ολο και κάποιος γείτονας ή συγγενής που εμπιστεύεσαι θα μπορεί να σου κρατήσει για λίγες ώρες το παιδί. Όχι μόνο θα το διασκεδάσεις όσο δεν πάει, αλλά θα έχεις την ευκαιρία να γνωριστείς με νέους ανθρώπους. Άσε τα παιδιά κάπου και απόλαυσε το. Οι γάμοι έχουν τον τρόπο τους να φέρνουν ένα παντρεμένο ζευγάρι και πάλι κοντά – αν είσαι παντρεμένη – και ανανεώνουν τον έρωτα. Αν είσαι ελεύθερη και ωραία μπορεί ο γάμος αυτός να σου φέρει τύχη και να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου. Λένε ότι οι γάμοι είναι γούρικοι. Μπορείς να το διαπιστώσεις.
Αν λοιπόν λάβεις πρόσκληση, στην οποία τα παιδιά σου δεν αναγράφονται ως καλεσμένοι έχεις δύο επιλογές: Ή αφήνεις κάπου τα παιδιά και πηγαίνεις ή δεν πας καθόλου.
Προσωπικά όταν ξαναέρθει πρόσκληση για γάμο πρώτα θα κοιτάξω αν είναι και τα παιδιά καλεσμένα και μετά θα κοιτάξω από ποιον είναι!
Σε συνάντησα το Μάϊο του 2000, όταν η φίλη μου και συνάδελφος σου μας κάλεσε στα εγκαίνια ενός εστιατορίου. Δεν είχαμε ιδέα ότι από την αρχή είχε κανονίσει να συναντηθούμε, και καταλήξαμε να συζητάμε ότι θέλαμε να μείνουμε σπίτια μας και να μην βγούμε εκείνο το βράδυ. Αν δεν είχαμε πάει που θα βρισκόμασταν σήμερα; Συναντηθήκαμε και ερωτευτήκαμε. Ανυπομονούσαμε να μιλήσουμε, να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλο ή απλά να γελάσουμε μαζί.
Μετά από μερικούς μήνες συγκατοικήσαμε. Ήταν υπερβολικό ότι ζούσαμε σε ένα χώρο με πέντε παιδιά και ένα σκύλο; Ίσως θα έπρεπε να περιμένουμε να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Τα οικονομικά μου ήταν χάλια και η ανάγκη σου να με βοηθήσεις με τα λιγοστά μου χρήματα ώστε να έχουμε ένα δικό μας σπίτι, ήταν όλα όσα θα μπορούσα να ζητήσω. Ποτέ δεν μου πρόσφερες χρήματα αλλά φρόντισες να διατηρείς μια ζωή που μου επέτρεψε να γίνω η καλύτερη μαμά που θα μπορούσα ποτέ. Δεν περνούσα πια άσχημα οικονομικά και δεν αναρωτιόμουν πια, αν θα μου έπαιρναν το αυτοκίνητο. Ένιωθα ζωντανή, ένιωθα ότι με αγαπούσαν για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Ήσουν εσωστρεφής στην σχέση, και εγώ υπερκοινωνική. Έπαιζες μουσική σε ένα συγκρότημα κάτι που σου επέτρεπε να έχεις μια κοινωνική πλευρά. Μου άρεσε πολύ να σε ακούω να παίζεις μουσική.
Με αγαπούσες ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες. Ήσουν κτητικός και δεν ήθελες άλλοι άντρες να μου δίνουν σημασία. Ήθελες να ξέρουν ότι ανήκα σε σένα. Εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι ήταν ότι καλύτερο να νιώθει έτσι ένας άντρας για εμένα, τώρα όμως ξέρω ότι δεν ήταν φυσιολογικό.
Και τότε προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.
Ανακάλυψα δύο χρόνια μετά, ότι είχες παράλληλη σχέση. Δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά όλα τα σημάδια έδειχναν το αντίθετο. Η ερωμένη σου ήταν παντρεμένη με τρία μικρά παιδιά, και έχτισες ένα σπίτι για εκείνη και τον άντρα της. Την συνάντησα σε ένα μπαρ λίγο πριν μάθω για τη σχέση σας. Ήσουν δίπλα της όλο το βράδυ, κάτι που δεν συνήθιζες. Δεν ήσουν εσύ εκείνος. Σε συγχώρεσα και έμεινα παρά τα όσα άσχημα που μου είπες. Έμεινα για μήνες ενώ ήξερα τι συνέβαινε, και στράφηκα στον πρώην μου. Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό, και γι αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη. Θα έπρεπε να είχα φύγει πριν ξεκινήσουν όλα, ώστε να σώσω την αξιοπρέπεια μου.
Ο γάμος μας είχε συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Μια οικογένεια έχει δυσκολίες αλλά είμαι σίγουρη ότι αγαπούσες τα αγόρια σου, όπως πίστευα ότι αγαπούσες τα παιδιά μου. Περνούσες χρόνο μαζί τους και τους άρεσε όταν έπαιζες χιουμοριστικά τραγούδια στην κιθάρα σου. Σε θαύμαζαν και για μένα αυτό ήταν προτέρημα. Είχα μπορέσει να βρώ έναν άντρα που θα ήταν πατέρας στα παιδιά μου, όταν ο δικός τους ήταν απών.
Έμεινα δίπλα σου σε όλες τις επαγγελματικές σου αλλαγές και κινήσεις, σε όλες τις συναισθηματικές δυσκολίες που αντιμετώπισες. Κράτησα το κεφάλι σου στον ώμο μου και σε άφησα να κλάψεις πολλές φορές. Ένιωθα ότι σαν σύζυγος και σύντροφος ότι αυτό έπρεπε να κάνω. Μαζί και στα καλά αλλά και στα άσχημα, σωστά;
Είναι πολύ κρίμα ότι το, ” Και ζήσαν αυτοί καλά” δεν ήταν για εμάς. Μετέφερες αλλού την δουλειά σου και μετά από λίγο καιρό ακολούθησα και εγώ. Άφησα την οικογένεια μου, τα δύο ενήλικα παιδιά μου και μετέφερα το 14 ετών παιδί μου ( το οποίο είχε σοβαρές κρίσεις πανικού) για να ζήσουμε μαζί σε μια άλλη χώρα. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί τα παράτησες. Δεν βλέπω τίποτα στο παρελθόν σου, που να το είχες εγκαταλείψει. Όλα πάντα αφορούσαν εσένα, τη δουλειά σου, τα παιδιά σου και το άγχος σου. Δούλευα και εγώ 7 μέρες την εβδομάδα αλλά δεν παραπονιόμουν ποτέ γιατί εσύ ήσουν αυτός που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι, άσχετα ότι συνέβαλλα και εγώ.
Όταν ανακάλυψα τη δεύτερη σχέση σου τον Οκτώβριο του 2013, ένιωσα να χάνομαι. Ο τρόπος με τον οποίο το έκανες ήταν απαίσιος, και πλήγωσες εμένα και τα παιδιά με έναν απάνθρωπο τρόπο. Ήταν παντρεμένη, δούλευε για εσένα και είχε ένα μικρό παιδί. Ήταν στην ηλικία του γιού σου! Θα γελάτε μαζί μου και αυτό με πληγώνει. Σήμαινα ποτέ τίποτα για εσένα; Χωρίς δικαιολογία, χωρίς λόγο, μου είπες ότι τελειώσαμε και με πέταξες έξω από το σπίτι. Άξιζα κάτι περισσότερο από όλο αυτό.
Μου ζήτησες να παραμείνεις στην ζωή των παιδιών μου μετά το διαζύγιο και άφησα εκείνα να κάνουν την επιλογή. Τα έβλεπες για ένα χρόνο και μετά εξαφανίστηκες, νομίζω αυτό με πληγώνει περισσότερο από όλα. Μπορώ να συγχωρήσω τις σχέσεις εξαιτίας της μοναξιάς που ένιωθα όταν ήμουν μαζί σου. Αναζήτησα να πνίξω την θλίψη μου σε τρίτους κάτι το οποίο ήταν λάθος και το αναγνωρίζω.
Σε βλέπω σήμερα 4 χρόνια μετά στο γυμναστήριο μαζί της. Είναι ακόμα παντρεμένη και δουλεύει μαζί σου. Αναρωτιέμαι γιατί η μοίρα δεν σας εκδικήθηκε ακόμα. Μετά όμως μου λένε οι φίλοι μου πως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Είπες ψέματα στους φίλους σου, στην οικογένεια σου και στα αφεντικά σου. Προσπάθησες να τους πείσεις όλους ότι δεν έκανες τίποτα κακό όταν μέσα σου γνωρίζεις το αντίθετο.
Μακάρι να μπορούσες να αναγνωρίσεις πόσο πολύ σε αγάπησα, και πόσο πολύ μου λείπει ο άνθρωπος που γνώρισα τον Μάϊο του 2000. Ήμουν περήφανη που ήμουν σύζυγος σου και σε αγαπούσα πραγματικά πάρα πολύ. Το άτομο που βλέπω μπροστά μου σήμερα δεν το γνωρίζω και δεν θέλω να το μάθω. Είμαι χαρούμενη με τη ζωή μου και για όλα όσα έχω καταφέρει. Βρήκα γαλήνη στη ζωή μου και που πραγματικά ανήκω. Είμαι πιο κοντά στα παιδιά και την οικογένεια μου, ποτέ δεν έχω νιώσει πιο όμορφα.
Το μόνο που μπορώ να σου πώ είναι σε ευχαριστώ που με απάλλαξες από την παρουσία σου.
Πριν από πέντε χρόνια έκανα εξωσυζυγική σχέση με κάποιον από τη δουλειά μου κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου περήφανη. Ο άντρας μου το έμαθε όχι γιατί του το είπα εγώ. Μας είδε ένας φίλος του και έτρεξε αμέσως να του το πει.
Ντράπηκα πάρα πολύ όχι τόσο για το φίλο του που με «έδωσε» στεγνά, όσο για το γεγονός ότι ο άντρας μου το έμαθε. Αναστατώθηκε πάρα πολύ, αλλά αποφασίσαμε να δώσουμε μία ευκαιρία στο γάμο μας και είμαι ευτυχισμένη που είμαστε ακόμα μαζί, είμαστε πολύ καλά και έχουμε κάνει και ένα παιδάκι.
Ο φίλος του εκείνος που έτρεξε να προλάβει το νέο, είναι απαράδεκτος. Και εκείνον και τη γυναίκα του τους θεωρούσα φίλους μου κι όμως με πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο. Δεν σκέφτηκε κάποιος από τους δύο να πιάσει πρώτα εμένα και να μου πει «θα έπρεπε να ντρέπεσαι, τι πράγματα είναι αυτά που κάνεις, σταμάτα το τώρα, είναι λάθος, αλλιώς θα αναγκαστούμε να το πούμε στο φίλο μας». Προτίμησαν να τρέξουν και να του το πουν χωρίς να τους νοιάζει η συνέχεια. Θα μπορούσαν να μου δώσουν την ευκαιρία να μιλήσω με τον άντρα μου, αλλά προτίμησαν να του το πουν και φαίνεται πως χάρηκαν πολύ με την απόφασή τους.
Ο σύζυγός μου εξακολουθεί μια στις τόσες να βγαίνει μαζί τους, κάτι που με ενοχλεί αλλά δεν με παίρνει να πω κάτι. Προσωπικά δεν θέλω καμιά επαφή μαζί τους.
Η ιστορία μας πήρε ενδιαφέρουσα τροπή όμως, όταν πριν από μερικές εβδομάδες, καθώς πήγαινα στο σταθμό του τρένου είδα τον φίλο αυτό να κάθεται έξω από ένα μπαρ με το χέρι του τυλιγμένο γύρω από τους ώμους μιας νεαρής, προκλητικά ντυμένης γυναίκας που δεν ήταν η σύζυγός του. Υπήρχε φανερά μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους. Με είδε μόλις πέρασα από μπροστά τους και τρομοκρατήθηκε. Χαμογέλασα πονηρά σαν να του έλεγα «εδώ πληρώνονται όλα» και μέχρι να μπω στο τρένο είχα φτιάξει χίλια δυο σενάρια με το μυαλό μου.
Τώρα λοιπόν τι να κάνω; Να το πω και εγώ στην γυναίκα του όπως το είπαν εκείνοι στον άντρα μου; Και να τους διαλύσω το σπιτικό δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και σε εμένα και με μεγάλη μάλιστα κακία. Εγώ γιατί να τους λυπηθώ; Μου συμπεριφέρθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Δεν τους αξίζει τώρα να πάθουν τα ίδια;
Ένα 11χρονο παιδί πέθανε σήμερα (Κυριακή 11/06) αφού έχασε τις αισθήσεις του σε πτήση της Turkish Airlines από την Κωνσταντινούπολη προς τη Νέα Υόρκη, με τις ιατρικές υπηρεσίες να μην μπορούν να επαναφέρουν το παιδί μετά την αναγκαστική προσγείωση του αεροσκάφους στη Βουδαπέστη, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων MTI.
Θρήνος στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης
11χρονο παιδί πέθανε μετά από αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης
Το MTI ανέφερε ότι η Ιατρική Υπηρεσία Αεροδρομίου έσπευσε στη σκηνή μετά την αναγκαστική προσγείωση της πτήσης TK003 στη Βουδαπέστη την Κυριακή, αλλά το παιδί δεν μπόρεσε να σωθεί παρά την άμεση ιατρική φροντίδα.
Ο Κώστας Γιαννόπουλος διέκοψε κάθε επιχειρηματική του ενασχόληση, όταν ο μικρότερος γιος του, Ανδρέας, διαγνώστηκε με καρκίνο σε ηλικία 10 ετών. Και Όταν ο Ανδρέας «έφυγε» τον Δεκέμβριο 1995, ο Κώστας Γιαννόπουλος αφοσιώθηκε πλήρως στην εκπλήρωση της επιθυμίας του γιου του. Από τα πρώτα του βήματα απλοί πολίτες και επιχειρήσεις αγκάλιασαν το όραμα του μικρού Ανδρέα και έγιναν θερμοί φίλοι και υποστηρικτές του Οργανισμού.
Κώστας Γιαννόπουλος: Ο χαμός του γιου του Ανδρέα, η τελευταία του επιθυμία
Ο Κώστας Γιαννόπουλος είναι ένας πατέρας που τον πόνο και τη θλίψη για τον χαμό του γιου του Ανδρέα τον μετέτρεψε σε ενέργεια και κοινωνική προσφορά κάνοντας το όνειρο και την τελευταία επιθυμία του παιδιού πράξη προσφέροντας ανιδιοτελώς αγάπη, καταφύγιο και στοργή σε παιδιά και στις οικογένειές τους.
Ο μικρούλης όταν έφυγε από τη ζωή ήταν μόλις 10 ετών πλασματάκι ενώ σήμερα θα ήταν αν ζούσε ένας νέος άντρας. Με το φευγιό του ο Κώστας Γιαννόπουλος χρησιμοποιώντας τις γνώσεις management που διέθετε δημιούργησε το εν λόγω σωματείο το οποίο και διαχειρίζεται εξαιρετικά έχοντας επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ανθρώπινη ζωή και όχι στην δημόσια προβολή ή το χρήμα.
Αφιέρωσε χρόνο, χρήμα και με συνέπεια και απέραντες πρακτικές δυσκολίες κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά του τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επί της ουσίας έργο. Ένα μεγάλο αγκάθι που κάθε χρόνο καλείται να διαχειριστεί είναι ο υπέρογκος ΕΝΦΙΑ, οι μισθοί όσων απασχολούνται αλλά και ο συντονισμός του δικτύου εθελοντών.
Κώστας Γιαννόπουλος: Η επαγγελματική πορεία και η ανάγκη της προσφοράς
Ο Κώστας Γιαννόπουλος είχε πει για τον εαυτό του: «Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1952 και από µικρό παιδί αισθανόµουν την ανάγκη να δηµιουργήσω, να ξεκινήσω κάτι από το µηδέν. Δίπλα µου είχα την οικογένειά µου και µια εξαιρετική µητέρα που µε στήριξε σε κάθε µου βήµα, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να πραγµατοποιήσω τα όνειρά µου και αυτό ποτέ δεν το ξεχνώ. Της το οφείλω…
Ολοκληρώνοντας το Οικονομικό Γυμνάσιο Πειραιά, έφυγα για σπουδές Marketing στην Αγγλία. Την πρώτη ουσιαστική επαγγελματική µου εμπειρία την απέκτησα ως εργαζόμενος στο ελληνικό προξενείο. Ήταν σημαντικό βήμα για µένα και εκεί ουσιαστικά καταστάλαξα τι επαγγελματικό δρόμο ήθελα να ακολουθήσω… την πληροφορική, που τότε στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα και ήταν ελάχιστοι όσοι ασχολούνταν.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ξεκίνησα να εργάζοµαι σε υψηλόβαθµη θέση σε µια µεγάλη πολυεθνική εταιρεία στον χώρο της πληροφορικής. Όταν έκρινα ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε, ξεκίνησα την πρώτη δική µου επιχείρηση, τη Μicrobytes, που ήταν ένα από τα πρώτα καταστήµατα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στην οδό Στουρνάρη, που τότε αποτελούσε την ελληνική «Silicon Valley». Τη Μicrobytes ακολούθησε η ACO Hellas και σημαντικές συνεργασίες µε κολοσσούς του χώρου, όπως η ΙΒΜ και η Hewlett Packard. Στο πλαίσιο της επιχειρηματικής µου δραστηριότητας απέκτησα και έναν νέο αλλά εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, αυτόν του Manager, του «ηγέτη» µιας ομάδας. Έπρεπε να επιλέξω πώς θα διοικήσω τις επιχειρήσεις µου, ποιο µοντέλο θέλω να ακολουθήσω. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τότε στην Ελλάδα η γενικότερη αντίληψη απαιτούσε σκληρούς εργοδότες… αυτό ήταν το µοντέλο διοίκησης που επικρατούσε.
Εγώ επέλεξα κάτι τελείως διαφορετικό. Θεώρησα –και ακόµα το πιστεύω ακράδαντα– ότι τους εργαζομένους ο εργοδότης πρέπει κατ’ αρχάς να τους σέβεται, να τους θεωρεί συνεργάτες, να αξιοποιεί τα θετικά τους στοιχεία, να µοιράζεται τις σκέψεις και τις ανησυχίες του, να τους εξασφαλίζει µια σταθερότητα και κυρίως να στέκεται δίπλα τους.
Το κλίµα στις επιχειρήσεις µου ήταν εξαιρετικό. Με τους συνεργάτες µου είχα άψογη συνεργασία, ήσουν δίπλα τους, τόσο στις επαγγελματικές όσο και στις προσωπικές τους δυσκολίες, και αυτό είχε ως αποτέλεσµα να υπάρχει ένα αρμονικό επαγγελματικό περιβάλλον όπου όλοι µας δίνανε το µέγιστο.
Παράλληλα µε όλα τα παραπάνω παντρεύτηκα και έκανα δύο υπέροχα αγόρια, τον Νίκο και τον Ανδρέα µου. Όλα πήγαιναν καλά και ήµουν αισιόδοξος για το µέλλον και όλα όσα µας επιφύλασσε…»
Η μάχη με τον καρκίνο
Ο ήρωας και πρότυπο της καθημερινότητά μας Κώστας Γιαννόπουλος, παραμέρισε τα προσωπικά του προβλήματα υγείας και έδωσε μάχη με απέραντη συνέπεια καταφέρνοντας να συνενώσει οικογένειες και να δώσει απλόχερα αγάπη σε μικρές ανυπεράσπιστες ψυχές.
Ο ίδιος έχοντας μιλήσει στο protothema είχε πει σχετικά το 2016 για τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει: «Έχουμε να πούμε πολλά και να κάνουμε ακόμη περισσότερα, τα παιδιά μου στο Χαμόγελο είναι η προτεραιότητά μου, δε μπορείς να φανταστείς πόσες χιλιάδες μηνύματα έφτασαν τις τελευταίες ώρες από κόσμο που το νιώθω τόσο απίστευτα κοντά μου που πραγματικά παίρνω δύναμη, συγκινούμαι, παλεύω. Είναι μία δύσκολη μάχη αυτή με τον καρκίνο, είναι διαδικασία σκληρή, επίπονη και μία μάχη, μία από τις πολλές μάχες που θα δώσω για να τα καταφέρω».
Κώστας Γιαννόπουλος:Το «Χαμόγελο του παιδιού» είναι η αγκαλιά για κάθε παιδί»
«Ξέρετε ποτέ δε θεώρησα ότι κάνω κάτι παραπάνω από το αυτονόητο, δεν είναι για μένα ηρωική πράξη να είμαι, να είμαστε στο πλευρό των αδύναμων αυτών πλασμάτων αλλά αυτονόητο, είμαστε η αγκαλιά τους, είναι όλα τους παιδιά μου, στα μάτια τους υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο δικός μου γιος, ο άγγελος που έχασα, ο Αντρίκος μου, αν δεν ήμουν κοντά στα παιδιά αυτά δε ξέρω αν θα μπορούσα να διαχειριστώ αυτή τη φρικτή απώλεια που σε κάθε περίπτωση μου άλλαξε όχι απλά τη ζωή, άλλαξε εμένα και τη θεωρία μου για τη ζωή ανεπιστρεπτί», είχε πει στο Protorhema αλλά και σε μένα σε παρελθοντική μας συζήτηση.
Κώστας Γιαννόπουλος: Ο θάνατος του μικρού Ανδρέα
«Το 1994 όλα ανατράπηκαν βίαια. Ο µικρός µου γιος, ο Ανδρέας, διαγνώστηκε µε καρκίνο και ξεκίνησε ένας άνισος αγώνας. Η οικογένειά µου δοκιµάστηκε σκληρά.
Στους µήνες που ακολούθησαν κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να ανατρέψουμε την κατάσταση… ταξίδια στο εξωτερικό, θεραπείες, γιατροί…
Όπως είναι φυσικό, η επαγγελματική µου πορεία διεκόπη απότομα. Το µόνο που πια είχε σημασία ήταν να είμαι δίπλα στον Ανδρέα, αλλά και στον Νίκο.
Τον Νοέμβριο του 1995 ο Ανδρέας έγραψε στο ημερολόγιό του την επιθυµία του να δημιουργηθεί ένας Σύλλογος για όλα τα παιδιά, τον οποίο και ονόμασε «Το Χαµόγελο του Παιδιού».
Από την πρώτη στιγµή θεώρησα υποχρέωσή µου να κάνω ό,τι µπορούσα ώστε να ακουστεί η επιθυµία του Ανδρέα και να βρω συµµάχους να την πραγµατοποιήσω.
Για µένα ο κόσµος της τηλεόρασης ήταν άγνωστος, έπρεπε όµως να τον µάθω ώστε να ακουστεί η επιθυµία του Ανδρέα.
Το βήµα δόθηκε στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα» στον ANTENNA, µε αρχισυντάκτη τον Τάσο Ζορµπά και ρεπόρτερ τη Ζήνα Κουτσελίνη.
Στην εκπομπή καλεσμένοι ήταν άνθρωποι της τηλεόρασης, ηθοποιοί, τραγουδιστές που θαύμαζε ο Ανδρέας, αλλά και άνθρωποι από το νοσοκομείο, συμμαθητές του και φυσικά όλη η οικογένειά µας. Όσο δύσκολο και αν ήταν, έπρεπε να είµαστε εκεί.
Τα όσα είπε ο Ανδρέας συγκλόνισαν χιλιάδες ανθρώπους, που αποφάσισαν να συµµετάσχουν στην πραγµατοποίηση της επιθυµίας του.
Λίγες ηµέρες µετά, στις 22 Δεκεµβρίου, ο Ανδρέας «έφυγε» και εγώ αποφάσισα να αφιερώσω όλες µου τις δυνάµεις για να κάνω πραγµατικότητα «Το Χαµόγελο του Παιδιού».
Έχοντας φθάσει σε αυτό το σημείο της αφήγησης, συγκλονισμένος από τα τραγικά γεγονότα που επιφύλαξε η μοίρα γι’ αυτόν τον άνθρωπο και την οικογένειά του, πραγματικά, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πώς βρήκε τη δύναμη όχι απλά να συνεχίσει τη ζωή του αλλά και να αφιερωθεί, με όλες του τις δυνάμεις, σε ένα σκοπό ιερό ο οποίος, ωστόσο, πάντα θα του θυμίζει την δική του προσωπική τραγωδία. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι, τελικά, ο άνθρωπος κρύβει μέσα τους τεράστια αποθέματα δύναμης και εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο αν θα τις χρησιμοποιήσει και για ποιον σκοπό:
«Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν τεράστιες, δεν ήσουν όμως µόνος, δεκάδες άνθρωποι στάθηκαν δίπλα µου, παλεύοντας και αυτοί.
Εγκατέλειψα πλήρως την επιχειρηματική µου δραστηριότητα και αφιερώθηκα εξ ολοκλήρου στο «Χαµόγελο».
Τα γραφεία της εταιρείας µου στην οδό Στουρνάρη αποτέλεσαν και τα πρώτα γραφεία του «Χαµόγελου» και παράλληλα συγκροτήθηκε και το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο, στο οποίο αποφάσισα να µην είµαι πρόεδρος.
Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή η απόφαση ήταν λανθασμένη… πολλοί ήταν αυτοί που στα πρώτα βήματα πλησίασαν το «Χαμόγελο», θεωρώντας ότι θα ήταν ένα πρώτο σκαλί για δημοσιότητα, και για να προστατεύσω την ιδέα του Ανδρέα, αποφάσισα να αναλάβω και αυτόν τον ρόλο.
Ξεκινώντας το «Χαμόγελο», ήρθατε αντιμέτωποι µε έναν άγνωστο κόσμο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έχει µεγάλη διαφορά να είσαι ευαισθητοποιημένος, όπως ήσουν και εγώ πριν χάσω τον Ανδρέα, και συνειδητοποιημένος, όπως ήσουν τώρα πια.
Η πρώτη δράση µας ήταν οι επισκέψεις ομάδας παιδιών εθελοντών στα Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας για την υποστήριξη παιδιών που νοσηλεύονταν µε σοβαρά προβλήματα υγείας. Αφορμή αποτέλεσε, όπως είναι λογικό… ο Ανδρέας, που είχε βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Επόμενο βήμα, το 1997, ήταν η δημιουργία και λειτουργία του 1ου Σπιτιού για παιδιά θύματα κάθε µορφής Βίας (σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης, παραμέλησης κ.λπ.), η ίδρυση της Γραµµής SOS 1056 και οι δράσεις υποστήριξης παιδιών µε προβλήματα Υγείας, η λειτουργία της 1ης Κινητής Ιατρικής Μονάδας εντατικής θεραπείας για παιδιά, η οποία φέρει το όνοµα «Ανδρέας Γιαννόπουλος».
Σταδιακά, πάντα µε την υποστήριξη των πολιτών και κάποιων επιχειρήσεων, «Το Χαµόγελο του Παιδιού», µε την πολύτιμη καθοδήγηση και σε συνεργασία µε αξιόλογους κρατικούς λειτουργούς, αναπτύχθηκε.
Πλέον ήταν ξεκάθαρο το κενό και οι σοβαρές ελλείψεις που υπήρχαν στον τομέα της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα και «Το Χαμόγελο του Παιδιού», µε την περιορισμένη, τότε, αριθμητικά εξειδικευμένη επιστημονική του ομάδα, ξεκινά να σχεδιάζει και να υλοποιεί διάφορες δράσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στη χώρα. Αρχικά για παιδιά θύµατα κάθε µορφής Βίας και για παιδιά µε προβλήματα Υγείας, παιδιά και οικογένειες µε σοβαρά προβλήματα διαβίωσης, παιδιά που εξαφανίζονται».
Όλα αυτά ακούγονται τόσο σημαντικά αλλά και τόσο δύσκολα συνάμα. Κι όμως το αποτέλεσμα δικαίωσε τόσο τον ίδιο όσο κι όλους εκείνους που συντάχθηκαν μαζί του σε αυτόν το ιερό αγώνα. Έναν αγώνα διαρκή, ατελείωτο, που έχει ανάγκη απ’ όσους περισσότερους υποστηρικτές γίνεται:
«Σήμερα, 24 χρόνια µετά το Ημερολόγιο του Ανδρέα, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έχει στηρίξει περισσότερα από 1.600.000 παιδιά και τις οικογένειές τους.
Απασχολεί περισσότερους από 500 εξειδικευμένους επιστήμονες και περισσότερους από 3.500 ενεργούς εθελοντές. Βρίσκεται δίπλα σε κάθε παιδί, κάθε στιγμή, σε κάθε σημείο της Ελλάδας.
Έχει αναγνωριστεί διεθνώς για το έργο, την εμπειρία και την τεχνογνωσία. Είναι ο πρώτος φορέας στην Ελλάδα σε αναγνωρισιμότητα και εμπιστοσύνη.
Φαίνεται απίστευτο, αλλά δεν είναι. Είναι το αποτέλεσα της συντονισμένης δουλειάς χρόνων, πραγματικού αγώνα, όχι µόνο δικού µου, αλλά µιας ολόκληρης ομάδας που δεν περιορίζεται στους ανθρώπους του «Χαμόγελου» µε τη στενή έννοια, τους συνεργάτες και τους εθελοντές µας, αλλά και πλήθους εισαγγελέων, αστυνοµικών, γιατρών και πολλών άλλων που έκαναν και κάνουν υπερβάσεις για να βρουν τη λύση στο πρόβληµα κάθε παιδιού.
Φυσικά, µπροστά µας έχουμε µεγάλο δρόμο µέχρι να κατακτήσουμε το αυτονόητο… να χαμογελάσει κάθε παιδί έχοντας δεδομένα στη ζωή του όλα όσα δικαιούται.
Πρόσκληση αποτέλεσε και η διοικητική διάρθρωση του «Χαµόγελου».
Πώς διοικείς έναν Οργανισμό µε εκατοντάδες εργαζόμενους τόσο διαφορετικών ειδικοτήτων;
Πώς διοικείς έναν Οργανισμό µε βασικό παράγοντα της καθημερινότητάς του το «επείγον» και το «απρόβλεπτο»;
Πώς διοικείς έναν ζωντανό Οργανισμό που πρέπει να είναι πάντα ενεργός και ευέλικτος, µε σταθερά έξοδα και ασταθή έσοδα;
Πώς εξασφαλίζεις ότι η κουλτούρα, οι Αρχές και οι Αξίες αποτελούν απαράβατο κανόνα σε καθετί που κάνουνε, κάθε στιγμή, σε κάθε σημείο της Ελλάδας;
Πώς διασφαλίζεις την ποιότητα σε κάθε παρεχόμενη υπηρεσία;
Πώς το πετυχαίνεις αυτό, εξασφαλίζοντας παράλληλα ο Οργανισµός αυτός να µην είναι υδροκέφαλος και να κρατά διαχρονικά σταθερά τα διοικητικά του έξοδα στο 10%;
Είναι δύσκολο, όχι όμως αδύνατον.
Θεωρώ ότι έχοντας µια δυνατή ομάδα, µε ανθρώπους που, πέρα από την εξειδίκευση και τον επαγγελματισμό, έχουν ουσιαστικές ευαισθησίες και αγάπη σε αυτό που κάνουν, που παίρνουν πρωτοβουλίες και συνεργάζονται, µπορείς να τα καταφέρεις.
Παράλληλα, στο Διοικητικό µας Συµβούλιο συµµετέχουν αξιόλογοι άνθρωποι, που µετρούν πολλά χρόνια προσφοράς. Είµαστε ευτυχείς έχοντας δίπλα µας σηµαντικούς ανθρώπους µε ουσιαστικά συμβουλευτικό ρόλο σε κάθε τοµέα, που µας τιμούν µε την εμπιστοσύνη τους.
Καταφέραμε να έχουμε οριζόντια διοικητική διάρθρωση, ωστόσο, είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση να αντιμετωπίσουμε τα κακώς κείμενα. Έχουμε υιοθετήσει ελεγκτικούς µηχανισµούς εσωτερικά, αλλά βασικότερα από εξωτερικούς συνεργάτες, λογοδοτούμε καθημερινά στην ελληνική κοινωνία, σε όλους όσοι µας στηρίζουν και συνεργάζονται µαζί µας.
Είναι δύσκολο, είναι όμως εφικτό.
Προσωπικά προσπαθώ να είναι δίπλα σε καθένα συνεργάτη, να µοιράζοµαι τις προσωπικές αλλά και επαγγελματικές τους ανησυχίες.
Τις αποφάσεις τις λαμβάνουνε ομαδικά και αυτή την κουλτούρα θέλω να περάσω. Είναι σημαντικό να µη θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αυθεντία. Τα προβλήµατα που καθημερινά καλούμαστε να λύσουνε απαιτούν ομαδικότητα και όταν αυτό χαθεί, κινδυνεύεις να κάνεις λάθος. Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι µοναδικό γιατί ιδρύθηκε από ένα 10χρονο παιδί και στα λόγια του πρέπει και οφείλουμε να παρατείνουνε πιστοί»
Στην κάμερα της εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» μίλησε η Εβελίνα Νικολίζα, η οποία αναφέρθηκε για τα σχόλια που τη θέλουν να βρίσκεται στον τηλεοπτικό χώρο λόγω της μητέρας της, Μπέσσυς Αργυράκη.
Όσα αποκάλυψε
Αρχικά είπε: «Με έχουν στενοχωρήσει σχόλια στο Twitter, όπως ότι βρίσκομαι στη τηλεόραση επειδή είμαι η κόρη της Μπέσσυς Αργυράκη κι είμαι μπλεγμένη με το σύστημα. Με πνίγει, όταν κάποιοι θεωρούν πώς ό,τι έχω καταφέρει επαγγελματικά δεν το έχω κάνει μόνη μου».
Σε άλλο σημείο, τόνισε: «Μου λείπει το τραγούδι, συζητάω για ένα μουσικό project του χρόνου, απλά με έχει απογοητεύσει η μουσική γιατί προσπάθησα για χρόνια να είναι η βασική μου δουλειά, αλλά δεν τα κατάφερα».
Τέλος, για τη σχέση της με την Ναταλία Γερμανού, με την οποία και συνεργάζονται στο «Καλύτερα Δεν Γίνεται», η Εβελίνα Νικόλιζα πρόσθεσε: «Από την αρχή υπήρχε ένα δέσιμο μεταξύ μας κι όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε οικογένεια».
Γιώργος Μασούρας: Οι κάμψεις και οι χορευτικοί ελιγμοί του ποδοσφαιριστή
Ο Γιώργος Μασούρας παντρεύτηκε χθες, 10 Ιουνίου 2023, την εκλεκτή της καρδιάς του και το γιόρτασε με έναν ανεπανάληπτο χορό. Ο γνωστός ποδοσφαιριστής μαζί με την αγαπημένη του, Ξένια Νταουντάκη, ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας και έζησαν πολύ γεμάτες και συγκινητικές στιγμές.
Συγκεκριμένα ο Μασούρας έπεσε σε θέση για κάμψεις και η σύζυγός του κάθισε πάνω και έκανε έναν χορευτικό ελιγμό.
