Συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη και στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» παραχώρησε η Βίκυ Σταυροπούλου το πρωί της Τετάρτης 14/6. Η ηθοποιός μίλησε για την απώλεια των αγαπημένων της προσώπων δίχως να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της για τον πρόωρο χαμό του αδελφού της.
«Το μόνο που με ησυχάζει στις απώλειες είναι ότι εγώ έκανα τα πάντα για να μη συμβούν. Δηλαδή στη δύση αυτών των ανθρώπων προσπάθησα να συνεισφέρω με όποιο τρόπο μπορούσα, να τους βοηθήσω και να είναι όσο πιο ευχάριστο και γεμάτο αγάπη το τέλος τους.
Τώρα μπορώ να πω στον εαυτό μου πως αυτό το έκανα. Πάντα όμως αισθάνομαι ότι «ρε παιδί μου, μήπως μπορούσα να κάνω κάτι ακόμα;». Μήπως; Ώσπου συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι Θεός. Το θέμα του αδελφού μου ήταν πάρα πολύ επώδυνο, ήταν αλκοολικός. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και αδύναμος γιατί δεν κατάφερε να το νικήσει και αυτό ήταν ένα ένοχο μυστικό της οικογένειας. Μια ήττα μου είναι ότι εγώ δεν τα κατάφερα. Αλλά δεν τα κατάφερα γιατί δεν ήθελε ο ίδιος».
Δηλαδή όταν πήγαμε σε έναν γιατρό ειδικό και του είπε «γιατί είσαι εδώ;», του απάντησε πως «είμαι για την Βίκυ». Έτσι δεν καταφέρνουμε πράγματα στη ζωή, για τους άλλους. Καταφέρνουμε μόνο αν το θέλουμε εμείς μέσα μας. Και είναι ωραίο να μην έχουμε ένοχα μυστικά» συμπλήρωσε, η Βίκυ Σταυροπούλου.
Η «οικονομική ασφάλεια» δεν μεταφράζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους. Οι εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες που βιώνει ο καθένας είναι διαφορετικές και οι ανάγκες σίγουρα αλλάζουν ανάλογα και με την ηλικία του.
Το σημαντικότερο σε κάθε ηλικία είναι να υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα των «αναγκών» και των «θέλω» και να ορίζονται αντίστοιχα οι απαραίτητες προτεραιότητες, ώστε τα οικονομικά του να βρίσκονται «σε καλό δρόμο», σε κάθε ηλικία.
Η δεκαετία των «20»
Σύμφωνα με το CNBC, μερικές συμβουλές για να βάλει τα οικονομικά του σε «τάξη» ένας 20άρης είναι:
1. Να αποταμιεύει το 10% ή 15% του μισθού του προς έναν αποταμιευτικό λογαριασμό. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, τότε ακόμα και 5 ή 10 ευρώ τον μήνα μπορούν να αποδειχθούν βοηθητικά προς αυτή την κατεύθυνση, αυξάνοντας το ποσό αυτό κάθε μήνα που υπάρχει λίγο μεγαλύτερη άνεση.
2. Να συνδέσει τον μισθοδοτικό του λογαριασμό με τον αποταμιευτικό του λογαριασμό, κάνοντας αυτόματες μηνιαίες καταθέσεις.
3. Αυτή είναι η περίοδος που κάποιος θα μπορούσε να επενδύσει σε ένα συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, εφόσον πρώτα κάνει την προσωπική του έρευνα.
4. Είναι επίσης η ιδανική περίοδος για κάποιον να αρχίσει να δημιουργεί ανεξάρτητο αποταμιευτικό λογαριασμό – ιδανικά με υψηλό επιτόκιο – στον οποίο θα βάζει κάθε μήνα ένα σταθερό ποσό, κάθε φορά που πληρώνεται και όχι στο… τέλος του μήνα.
Η δεκαετία των «30»
Τυπικά, αυτή είναι η δεκαετία που οι περισσότεροι σκέφτονται να κάνουν οικογένεια, να κάνουν τη δική τους επιχείρηση ή ακόμα και να αγοράσουν το δικό τους σπίτι. Όλα αυτά είναι σενάρια που συνοδεύονται από μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που… συνήθως καθυστερούν.
Σύμφωνα με το CNBC, μερικές συμβουλές για να βάλει τα οικονομικά του σε «τάξη» ένας 30άρης είναι:
1. Να επανεκτιμήσει τον τρόπο που ξοδεύει τα χρήματα του και αν αυτοί δεν «ταιριάζουν» με τους στόχους του να μειώσει τα «έξτρα» και να επικεντρωθεί στην επίτευξη τους.
2. Να αναζητήσει τρόπους να αυξήσει το εισόδημα του. Αυτό μπορεί να γίνει ζητώντας αύξηση, αναζητώντας μια πιο καλοπληρωμένη εργασία, αναζητώντας μια «συμπληρωματική» επαγγελματική απασχόληση ή ακόμα και πουλώντας ένα προσωπικό ή περιουσιακό στοιχείο που δεν χρειάζεται / τον επιβαρύνει οικονομικά.
3. Να «διαφοροποιήσει» τους αποταμιευτικούς / επενδυτικούς του λογαριασμούς κάνοντας έρευνα μεταξύ προϊόντων και αναζητώντας το ιδανικό για την περίπτωση του.
Η δεκαετία των «40»
Είθισται τα «40» να είναι μια δεκαετία που οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν δει ή βλέπουν τις αμοιβές τους να αυξάνονται και πλέον η… συνταξιοδότηση δεν φαίνεται να είναι τόσο μακρινό σενάριο.
Σύμφωνα με το CNBC, μερικές συμβουλές για να βάλει τα οικονομικά του σε «τάξη» ένας 40άρης είναι:
1. Να αποφύγει την «παγίδα» αύξησης των εξόδων, λόγω της αύξησης των εσόδων. Η αύξηση του μισθού θα πρέπει να συνοδεύεται με αύξηση των αποταμιεύσεων και όχι με αλόγιστη σπατάλη.
2. Να επανεξετάσει συνδρομές, καθημερινά και μηνιαία έξοδα, να μειώσει τα έξοδα προς προϊόντα και υπηρεσίες που παλιότερα ήταν «ανάγκες» αλλά πλέον λιγότερο σημαντικά.
3. Αν δεν έχει ήδη, να δημιουργήσει αρχείο σημαντικών εγγράφων και να φροντίσει για ιατρικές και νομικές υποθέσεις σε εκκρεμότητα.
Η οργάνωση των επίσημων εγγράφων, από τραπεζικούς λογαριασμούς μέχρι ιατρικά έξοδα μπορούν να δώσουν μια πιο σφαιρική εικόνα της οικονομικής κατάστασης και των προτεραιοτήτων κάποιου. Μπορούν επίσης να βοηθήσουν να αποφευχθούν μελλοντικά προβλήματα, σε έκτακτα περιστατικά.
4. Αν κάποιος έχει τραπεζικούς λογαριασμούς με μόνο ένα όνομα δικαιούχου, ενδέχεται να χρειαστεί να εξετάσει την πιθανότητα να προσθέσει το όνομα κάποιου ωφελούμενου σε αυτούς.
Στο προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook η Νένα Χρονοπούλου, μίλησε αναλυτικά για την κατάσταση του γιού της, αλλά και την επιρροή που έχει η καραντίνα σε εκείνον και την οικογένεια της.
Πιο αναλυτικά η ηθοποιός αναφέρθηκε στην απόφαση λειτουργίας των σχολείων ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, εν μέσω καραντίνας.
Διατυπώνει λοιπόν δημόσια την άποψή της ύστερα από την κυβερνητική απόφαση να εξακολουθήσουν τη λειτουργία τους τα σχολεία ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, παρά την εφαρμογή της καραντίνας.
Αναλυτικά η ανάρτηση της
Η ίδια αναφέρει: «Καλημέρα σε όλους τους φίλους, επειδή μέρες τώρα δέχομαι πολλά μηνύματα από φίλους-γονείς παιδιών ΑμεΑ, που με ρωτάνε την άποψή μου για το θέμα των “ειδικών σχολείων” δηλαδή για το εάν είμαι σύμφωνη με το ότι παρέμειναν ανοιχτά, γιατί όντως οι γνώμες διίστανται, επάνω σ’ αυτό λοιπόν έχω να πω το εξής:
“Εγώ το Χρήστο δε θα αντέξω να τον ξαναδώ στην κατάσταση που τον βλέπετε στις φωτογραφίες, δεν τολμάω να το ρισκάρω με τίποτα, μπροστά σ’ αυτή την εικόνα του παιδιού μου γίνομαι δειλή, λιγόψυχη και καταρρέω. Έχω προσευχηθεί ώρες, μέρες ατελείωτες έξω από μία εντατική για να ζήσει, είχα πάρει απόφαση εάν δεν τα κατάφερνε να έφευγα και εγώ μαζί του, παίρνοντάς τον την τελευταία αγκαλιά, και εκείνος για να με σώσει απ’ αυτή τη μεγάλη αμαρτία νίκησε το θάνατο και έζησε.
Πώς μπορώ τώρα εγώ να τον βάλω σε μία τέτοια δοκιμασία υγείας, επειδή το “σχολείο” είναι “θεραπεία” ;
Η γνώμη μου είναι ασφαλώς για μένα, αλλά την εντατική με όλα τα επακόλουθά της την πέρασε το παιδί μου, εκείνος έδωσε μάχη για τη ζωή του, εκείνον δηλητηρίασαν τα φάρμακα, εκείνος ιδρυματοποιήθηκε από τους ατελείωτους μήνες στο νοσοκομείο, εκείνος ήταν δίχως τη μητρική αγκαλιά τους πέντε πρώτους μήνες της ζωής του.
Τώρα για να τον “θεραπεύσω” να ρισκάρω να τον ξαναδώ κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ξανά στην απομόνωση, μόνος του; Με ρίσκο να μην τα καταφέρει αυτή τη φορά; Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω, δεν τολμώ, ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ !!!
Ο Χρήστος έχει σταματήσει να πηγαίνει σχολείο εδώ και ενάμιση μήνα, για τους παραπάνω λόγους, ξέρω πως δε θα γίνει “πυρηνικός επιστήμονας” και πως τις όποιες γνώσεις του μπορεί να τις αποκτήσει και λίγο αργότερα, όταν η ζωή του δε θα κινδυνεύει.
Η ρουτίνα του, είναι η ίδια όπως του καλοκαιριού, και των διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα, δηλαδή έχει δασκάλα στο σπίτι, όπως όλα του τα χρόνια, κάνει τη γυμναστική του και οι βόλτες του με το αυτοκίνητο, οι οποίες και επιτρέπονται δεν έχουν σταματήσει.
Και μην ακούσω κάποιον να λέει πως “λεφτά έχετε για να βάζετε δασκάλα στο σπίτι” γιατί θα αναγκαστώ του απαντήσω κατάλληλα…
… ΔΑΣΚΑΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ.
ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΝΕΝΟΗΘΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Επίσης για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, το σχολείο είναι ΣΧΟΛΕΙΟ μαθαίνεις γράμματα εκεί, το θεραπευτήριο είναι ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ εκεί κάνεις θεραπείες.
Ας μην τους δίνουμε ευκαιρίες αγαπημένες μου να μας υποβαθμίσουν τα σχολεία σε θεραπευτήρια γυρίζοντας 50 χρόνια πίσω την εκπαίδευση…
ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ να διαχωριστεί η εκπαίδευση από τη θεραπεία. Γιατί ναι, η εκπαίδευση λειτουργεί ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ αλλά είναι άλλο πράγμα η θεραπεία ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΟΥΤΕ ΠΑΣΧΑ, ΟΥΤΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΟΥΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ !!!
Τα ίδια λέμε με άλλα λόγια, απλά εγώ τα λέω λίγο πιο απότομα ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ !!!
Με λίγα λόγια, αν υπήρχαν θεραπευτήρια κρατικά, ανοιχτά για τα παιδιά μας ΠΑΝΤΑ, με όλες τις προδιαγραφές που επιβάλλεται να υπάρχουν ας τα κλείνανε τα ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ καμία μας δε θα είχε αντίρρηση. Ξέρω δε θα γίνει ποτέ, αλλά αντί να σφαζόμαστε για τα ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ που ξανατονίζω ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΑ και όχι ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ…
Ας καταλάβουν επιτέλους τι χρειαζόμαστε να μη ζητάμε ευθύνες από ανθρώπους που άλλο σπουδάσανε και άλλο καλούνται να κάνουν. Άλλος φταίει γι’ αυτό, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΗΜΙΜΕΤΡΑ, ΗΜΙΤΕΛΗ, και δυστυχώς ακατάλληλα, χρόνια τώρα…
Ψηφίζω ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ ανοιχτές πάντα 365 ημέρες το χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο, για να μπορούμε να αρρωστήσουμε, να χειρουργηθούμε, να δουλέψουμε… Ψηφίζω επίσης ομόνοια ανάμεσά μας, ηρεμία και γαλήνη, περνάμε δύσκολα όλοι αλλά εμείς ακόμα περισσότερο, όπως επίσης ψηφίζω το Σχολείο, Ειδικό ή Τυπικό, να παραμείνει στο ύψος του, και να μην υποβαθμιστεί, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώση, όσο και όπως μπορούν.
Καλή σας ημέρα, με αγάπη και εκτίμηση σε όλες και σε όλους που βρισκόμαστε στην ίδια διαδρομή ζωής!».
Κατέληξε ο 19χρονος ντελιβεράς που τραυματίστηκε βαριά σε τροχαίο στις 9 Ιουνίου με το μηχανάκι του. Δεν τα κατάφερε και άφησε την τελευταία του πνοή στη ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας νωρίτερα την Τρίτη (13.06.2023).
Ο νεαρός είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά στο κεφάλι
Μετά από σχεδόν 4 ημέρες μάχης στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Λαμίας, έπειτα από τον σοβαρό τραυματισμό του στο κεφάλι σε τροχαίο, ο 19χρονος ντελιβεράς άφησε την τελευταία του πνοή.
Σύμφωνα με το lamiareport ο άτυχος νέος οδηγούσε την Παρασκευή, 9 Ιουνίου μέσα στην πόλη του Ορχομενού. Επέστρεφε από παραγγελία, όταν για άγνωστο λόγο έχασε τον έλεγχο της μηχανής του και βρέθηκε στην άσφαλτο.
Διακομίστηκε αρχικά στο Γενικό Νοσοκομείο Λιβαδειάς, όπου λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής του κρίθηκε η εισαγωγή του σε ΜΕΘ.
Στη συνέχεια διακομίστηκε στην Εντατική του Νοσοκομείου Λαμίας, όπου και κατέληξε το πρωί της Τρίτης, 13 Ιουνίου, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του.
Την προανάκριση έχει αναλάβει το Τμήμα Τροχαίας Λιβαδειάς.
Διευκρινίσεις σχετικά το αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο πάσχει η Ρούλα Πισπιρίγκου έδωσε ο δικηγόρος της Αλέξης Κούγιας.
Ο Αλέξης Κούγιας μίλησε στην κάμερα της Super Κατερίνα και στον Αλέξη Μπαρτσώκα για την εισαγωγή της Ρούλας Πισπιρίγκου στο νοσοκομείο το πρωί της Τρίτης 13/6, αποκαλύπτοντας
Πιο συγκεκριμένα, ο Αλέξης Κούγιας δήλωσε: «Πριν από λίγες ημέρες είχε διαπιστωθεί, ότι η κυρία Πισπιρίγκου πάσχει από λύκο (αυτοάνοσο νόσημα). Αυτό έδωσε την αφορμή στους γιατρούς να κάνουν περαιτέρω εξετάσεις. Αν αυτές οι εξετάσεις είχαν γίνει το προηγούμενο διάστημα, δεν θα είχαμε αυτήν την τραγική εξέλιξη. Βέβαια, αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει την ασυνειδησία κάποιων ιατροδικαστών οι οποίοι από ένα πανάκι και κάτι φωτογραφίες την κατέστησαν κατηγορουμένη. Η ασθένεια από την οποία πάσχει η κα Πισπιρίγκου είναι μία σπάνια μετάλλαξη ενός οξυμωτικού γονιδίου, εγώ δεν είμαι βιολόγος και γιατρός. Αυτό το γονίδιο που είναι κληρονομικό, μεταλαμπαδεύεται στα παιδιά, το οποίο έχει σχέση με σκωπτικά επεισόδια».
«Αυτό δίνει απαντήσεις αυτομάτως για το τι συνέβη με τα παιδιά, δίνει απαντήσεις στο όλα αυτά τα επεισόδια που σκοπίμως έχουν υποβαθμίσει οι γιατροί του Καραμναδανείου και της εντατικής των Πατρών αλλά και της παιδιατρικής του Ρίο ήταν πραγματικά σκωπτικά επεισόδια και μάλιστα με ιατρική δικαιολογία» πρόσθεσε επίσης ο Αλέξης Κούγιας.
Φθινοπωρινό παραμένει το σκηνικό του καιρού κοντά στα μέσα του Ιούνη με την κλιματική αλλαγή να επηρεάζει πλέον για τα καλά και την Ελλάδα.
Στα Γιάννενα σφοδρή καταιγίδα και χαλαζόπτωση με κατοίκους της πόλης να τραβούν από μπαλκόνια σπιτιών, τους ορμητικούς χειμάρρους που άρχισαν να κατεβαίνουν στους δρόμους, αλλά και τα μηχανάκια που θάφτηκαν κάτω από τον πάγο.
Στην καρδιά της Αθήνας ανοιχτές ομπρέλες, μπουφάν και μακρυμάνικες μπλούζες στην Ερμού. Ανάλογο σκηνικό στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τα κυκλοφοριακά προβλήματα να επιτρέπουν σε οδηγούς να σηκώσουν τα κινητά τους τηλέφωνα μέχρι την Κρήτη και το Ηράκλειο όπου δρόμοι μετατράπηκαν σε ποτάμια κι σε γραφικά σοκάκια της Πάρου με τουρίστες να ποζάρουν με ομπρέλες.
H κλιματική αλλαγή επηρεάζει πλέον για τα καλά και την Ελλάδα με το σκηνικό κοντά στα μέσα του Ιούνη να παραμένει φθινοπωρινό. Όπως μάλιστα εξηγούν στο Live News ειδικοί, τα καλοκαίρια που ξέραμε θα πρέπει να αρχίσουμε να τα ξεχνάμε.
Με έκτακτο δελτίο η ΕΜΥ προειδοποίησε το περασμένο Σάββατο για βροχές καταιγίδες κ χαλαζοπτώσεις στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, μέχρι και αύριο.
«Τροπικό» το φετινό καλοκαίρι στην Ελλάδα – Τι εξηγούν οι ειδικοί
Μετεωρολόγοι που αναλύουν μια σειρά από δορυφορικές εικόνες, προβλέπουν ότι το σκηνικό θα παραμείνει φθινοπωρινό τουλάχιστον μέχρι το τέλος του μήνα.
Στο μικροσκόπιο των ειδικών βρίσκονται μια σειρά από μακροπρόθεσμες προγνώσεις που δείχνουν ότι ο καιρός στην Ελλάδα θα έχει διακυμάνσεις μέχρι τα μέσα Αυγούστου.
Οι βροχές τον χειμώνα μειώνονται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια και τα καλοκαίρια ο ήλιος που χαρακτήριζε τα ελληνικά καλοκαίρια λιγοστεύει.
Οι ειδικοί αναλύουν το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και τονίζουν πως αν δεν ληφθούν τα απαιτούμενα μέτρα, η κατάσταση χρόνο με το χρόνο θα χειροτερεύει.
Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια οι ηλιόλουστες παραλίες γέμιζαν ασφυκτικά τέτοια εποχή, όμως φέτος σε πολλές περιοχές οι βροχές, το χαλάζι και το κρύο για την εποχή έχουν αναγκάσει ντόπιους και τουρίστες να αλλάξουν τον σχεδιασμό τους.
Το κλίμα αλλάζει και η Ελλάδα ζει αυτή την αλλαγή με τις εικόνες που έρχονται από κάθε γωνιά της χώρας τον φετινό Ιούνιο, να δίνουν τροφή για σκέψεις και για έντονο προβληματισμό.
Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Άμφισσας που εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε σήμερα, ο Γιάννης Μιχαηλίδης γνωστός και ως «τοξοβόλος» του Συντάγματος, αποφυλακίζεται.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του δικηγόρου του:
Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Άμφισσας που εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε σήμερα, ο Γιάννης Μιχαηλίδης απολύεται από τις φυλακές. Μετά την εξαντλητική απεργία πείνας και δίψας, η κατάσταση της υγείας του κρίθηκε από τους γιατρούς του Ασκληπιείου Νοσοκομείου ως άκρως επικίνδυνη για την ζωή του. Στόχος πλέον είναι η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του. Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά όσους και όσες στάθηκαν στο πλευρό του, με οποιονδήποτε τρόπο, στον μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα που ξεκίνησε πριν από ένα και πλέον έτος και οδήγησε στην σημερινή δίκαιη απόφαση του συμβουλίου.
Αθήνα, 14.6.2023
Ο συνήγορος
Γιώργος Κακαρνιάς
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης είχε καταδικαστεί για ληστείες τραπεζών και κακουργήματα σε ποινή κάθειρξης 47 ετών και 8 μηνών εκ των οποίων εκτιτέα τα 20 με συγχωνευτική απόφαση Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, κρατούμενος σε σωφρονιστικά καταστήματα για περίπου 9 χρόνια με ευεργετικά υπολογιζόμενα ημερομίσθια περίπου 4,5 χρόνων.
Συνελήφθη το 2013 μαζί με άλλα τρία άτομα, μετά από ληστεία στο Βελβεντό, και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Το 2019 απέδρασε μετά τη διαφαινόμενη κατάργηση των εκπαιδευτικών αδειών που λάμβανε προκειμένου να φοιτά στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όμως συνελήφθη εκ νέου τον Ιανουάριο του 2020. Τον Μάιο του 2022 ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας την σύννομη αποφυλάκισή του υπό τον όρο της ανάκλησης, καθώς εξέτισε το προβλεπόμενο από τον νόμο διάστημα ποινής ως κρατούμενος, την οποία σταμάτησε μετά απο 68 μέρες κρίνοντας πως είναι σε οριακό σημείο για τη ζωή του.
Μεγάλη είναι η θλίψη στην Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στους Ποντίους της πόλης καθώς έφυγε από την ζωή η Άννα Θεοφυλάκτου, η «τελευταία μεγάλη Κυρία του Ποντιακού Ελληνισμού», όπως αναφέρει το σωματείο δράσης «Νίκος Καπετανίδης» στο αποχαιρετιστήριό του μήνυμα, την γυναίκα που αποτέλεσε «έναν φωτεινό φάρο ενότητας, αξιοπρέπειας, αξιοπιστίας και γνώσης, ως η κόρη του μεγάλου ανδρός πατέρα της Θεοφύλακτου Θεοφυλάκτου, που υπήρξε εκ των ιδρυτών της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης».
Η ίδια η Άννα Θεοφυλάκτου «υπήρξε ο κρίσιμος κρίκος της αλυσίδας, που συγκράτησε την θεσμική και ιστορική μνήμη της αστικής τάξης της Πατρογονικής Τραπεζούντας». Ως επί πολλά έτη πρόεδρος της Ιστορικής Μέριμνας Ποντίων Κυριών, που είχε την απαρχή της το 1904 στην Τραπεζούντα των Κομνηνών, «κράτησε σε ανυπέρβλητα ύψη το κύρος της Μερίμνης με το απαράμιλλο ήθος της, που αφειδώς διεσκόρπισε όχι μόνο στα άξια τέκνα της αλλά και σε όλα τα μέλη της Μερίμνης και ευρύτερα στην Ποντιακή Κοινότητα».
Το έργο της υπήρξε πολυσχιδές και πλούσιο και «ο Ποντιακός Ελληνισμός είναι από σήμερα πιο φτωχός και ορφανός», αναφέρει το σωματείο.
Η πρώτη γυναίκα οφθαλμίατρος
Το 2006, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) είχε συναντήσει την Άννα Θεοφυλάκτου στο σπίτι της, στη Θεσσαλονίκη, και εκεί μας διηγήθηκε την ιστορία της ως η πρώτη γυναίκα οφθαλμίατρος στη Βόρεια Ελλάδα.
Ήταν 1η Απριλίου του 1943. Μεσούντος του πολέμου και της Κατοχής, οι πρώτοι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης έπαιρναν το «βάπτισμα του πυρός» στους χώρους του Πειραματικού Σχολείου της πόλης. Εξήντα τρία χρόνια μετά, η Άννα Θεοφυλάκτου, μέλος εκείνης της ομάδας των φοιτητών, που έμελλε να γίνει η πρώτη γυναίκα οφθαλμίατρος της Βόρειας Ελλάδας και η πρώτη χειρουργός οφθαλμίατρος σε όλη την ελληνική επικράτεια, ξεδιπλώνει στο τις αναμνήσεις της από εκείνη την περίοδο.
«Εμείς μπήκαμε στην ιατρική σαν αλεξιπτωτιστές. Δεν δώσαμε εξετάσεις γιατί μπήκαμε μέσα στον πόλεμο και στην Κατοχή. Το πρώτο μάθημα έγινε την 1η Απριλίου του 1943, στο Πειραματικό Σχολείο, από τον καθηγητή της ανατομίας, τον Νικόλαο Μιχαλακέα», θυμάται η κ. Θεοφυλάκτου και εξηγεί πως όλοι οι φοιτητές του πρώτου έτους λειτουργίας της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης ήταν εκ μετεγγραφής, αφού οι εγγραφές έπρεπε να γίνουν τον Οκτώβριο, ενώ τα μαθήματα άρχισαν τον Απρίλιο.
«Εγώ πήρα μετεγγραφή από την Αθήνα. Πολλοί πήραν από τη Φυσική, από τα Μαθηματικά. Ήμασταν πολλοί μαθητές για εκείνη την εποχή. Ήμασταν στο πρώτο έτος 400 άτομα. Γεγονός για την εποχή. Γυναίκες πρέπει να ήμασταν καμιά τριανταριά. Ήμασταν πολλοί, αλλά δεν τελείωσαν όλοι, ούτε γράφτηκαν όλοι για να τελειώσουν», σημειώνει και εξηγεί πως «πολλοί γράφτηκαν για να έχουν δικαίωμα στο συσσίτιο».
Όσοι έμειναν, έπρεπε να «παλέψουν» όχι μόνο με τις αντιξοότητες του πολέμου, αλλά και με τις έντονες αντιρρήσεις του τότε Ιατρικού Συλλόγου, ο οποίος ήταν αντίθετος με τη λειτουργία της Σχολής και έκανε αγώνα, όπως λέει χαρακτηριστικά η κ. Θεοφυλάκτου, για να την κλείσει.
«Ήμασταν αντιμέτωποι με τον ιατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης, εμείς που αγωνιζόμασταν να μείνει η Σχολή», εξηγεί η κ. Θεοφυλάκτου, η οποία «κληρονόμησε» την αγάπη της για την Ιατρική και την οφθαλμολογία από τον πατέρα της, φτασμένο οφθαλμίατρο της εποχής και πρώτο Γενικό Διευθυντή Θράκης.
Χρειάστηκαν ατέλειωτες ώρες προσωπικής εργασίας και μεγάλες δόσεις εφευρετικότητας από την πλευρά των φοιτητών προκειμένου να λειτουργήσει η Σχολή.
«Είχαμε το μεγάλο κακό ότι δεν είχαμε υπόβαθρο. Και κάναμε μόνοι μας πολλές προσωπικές δουλειές […] Θυμάμαι, σε ορισμένα πράγματα που χρειαζόταν να βάλουμε τούβλα, καθόμασταν στη σειρά και ο ένας πετούσε τούβλα στον άλλο», λέει η κ. Θεοφυλάκτου και εξηγεί πως οι φοιτητές χρειαζόταν να επιστρατεύσουν όλη τους τη φαντασία προκειμένου να επιλύσουν προβλήματα όπως η έλλειψη παραθύρων στις αίθουσες του νεκροτομείου.
«Πήγαμε στο τότε Δημοτικό Νοσοκομείο, το σημερινό “Άγιος Δημήτριος” και πήραμε τις ακτινογραφίες που είχαν για πέταμα. Βάλαμε ένα καζάνι που βράζαμε νερό, βουτούσαμε τις ακτινογραφίες και στη συνέχεια τις ξύναμε για να φύγει το χρώμα και τις κάναμε τζάμια και τις βάλαμε στα παράθυρά μας», σημειώνει.
Το μόνο που υπήρχε σε αφθονία τους χαλεπούς εκείνους καιρούς ήταν τα πτώματα, διότι, όπως σημειώνει η κ. Θεοφυλάκτου, πολλοί αναγκάζονταν να αφήσουν τους νεκρούς τους στο δρόμο για να μη χάσουν το δελτίο τροφίμων.
«Κι έτσι, κάθε πρωί, ο κάδος της δημαρχίας τα μάζευε, περνούσε μετά από εμάς κι άφηνε τα καλύτερα», επισημαίνει και εξηγεί πως τα τραπέζια όπου εναπόθεταν τους νεκρούς προέρχονταν από τα μάρμαρα των εβραϊκών μνημάτων, στο χώρο της σημερινής πανεπιστημιούπολης, που σήκωσαν οι Γερμανοί, αμέσως μόλις η «μπότα» τους πάτησε τη Θεσσαλονίκη.
Ο πόλεμος τέλειωσε, τα μεταπολεμικά προβλήματα ξεπεράστηκαν και όσοι από τους φοιτητές εκείνης της περιόδου τα κατάφεραν, πήραν το πτυχίο της ιατρικής.
Η κ. Θεοφυλάκτου αποφοίτησε το ’52, παντρεμένη και ήδη μητέρα δυο παιδιών και άρχισε να εξασκεί την ιατρική το ’56. Παρά το γεγονός ότι πολλοί από τους πελάτες της τη γνώριζαν χρόνια- όταν παιδί ακόμη τριγύριζε στην κλινική του πατέρα της και είτε βοηθούσε στην αποστείρωση των εργαλείων, είτε ανεβασμένη στο σκαμνί παρατηρούσε με ευλάβεια κάποια εγχείριση καταρράκτη – την προσέγγιζαν αρχικά με δυσπιστία, λόγω φύλου.
«Παρ’ όλο που ζούσα μέσα στην κλινική του πατέρα μου και όλη η κλινική με γνώριζε, με ρωτούσαν: καλά, εσύ θα μας χειρουργήσεις;» θυμάται και παραδέχεται πως αν δεν είχε τον πατέρα της, θα είχε μεγαλύτερο πρόβλημα.
Συγκρίνοντας την εποχή του πατέρα της και τη δική της με τη σημερινή, σε ό,τι αφορά τα ιατρικά δρώμενα, η κ. Θεοφυλάκτου θυμάται ότι τότε, η εγχείρηση καταρράκτη ήταν μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία, από την οποία ο ασθενής θα μπορούσε ακόμη και να χάσει το μάτι του, ενώ σήμερα, με τα άλματα που έχει κάνει η επιστήμη, είναι μια απλή διαδικασία.
Ο πατέρας της αποτέλεσε γι’ αυτήν έμπνευση και κίνητρο για να ακολουθήσει την ιατρική, ενώ στα δικά της χνάρια βαδίζει η κόρη της, η τρίτη γενιά οφθαλμολόγων της οικογένειας.
Σαφή και αποστομωτική απάντηση δίνουν μέσω επικοινωνίας με το eReportaz και το dikastikoreportaz οι θεράποντες ιατροί της Τζωρτζινας σε ότι αφορά τους νέους ισχυρισμούς του δικηγορου υπεράσπισης της Πισπιριγκου περί αυτοάνοσο το οποίο δήθεν η κατηγορούμενη κληροδότησε στα παιδιά της. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, ο ερυθωματωδης λύκος δεν κληρονομείται, ενώ και η μικρή Τζωρτζινα ουδέποτε παρουσίασε κλινικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ασθένειας αλλά και θρόμβωση στα όργανα της.
Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Καταρχάς σαν γενικη πληροφορία τα κληρονομικά νοσήματα δεν μεταλαμπαδευονται αλλά κληρονομούνται
Εάν αναφέρεται κάποιος στο συστηματικό ερυθηματώδη λύκο αυτός δεν κληρονομείται και η πληροφορία που δίνει ο συνήγορος είναι εκτός τόπου και χρόνου και εκτός ιατρικης και είναι και επικίνδυνο να λέει τέτοιες ανοησίες.
Φανταστείτε σήμερα όλες οι μητέρες που έχουν ερυθηματώδη λύκο να τρέχουν στα νοσοκομεία για να αποκλείσουν την πιθανότητα τα παιδιά τους να πάθουν καρδιακή ανακοπή η να έχουν κληρονομήσει τα παιδιά τους το αυτοανοσο αυτο νόσημα.
Πιστεύουμε σύμφωνα με τα λεγόμενα η μητέρα έχει εκδηλώσει πλέον κλασσικό μινχαουζεν το οποίο ως γνωστό εναλλασεται με το μινχαουζεν δια αντιπροσώπου.. Επίσης ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΆ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΉ ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΌΣ ΈΛΕΓΧΟΣ η ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ έλεγχος που να λέει οτι ενα παιδί θα προσβληθεί απο ΛΥΚΟ.
Η μικρή ασθενής μας ουδέποτε παρουσίασε κλινικά χαρακτηριστικά συστηματικού ερυθηματώδους λύκου ούτε θρομβωση σε οποιοδήποτε όργανο»
Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Καταρχάς σαν γενικη πληροφορία τα κληρονομικά νοσήματα δεν μεταλαμπαδευονται αλλά κληρονομούνται
Εάν αναφέρεται κάποιος στο συστηματικό ερυθηματώδη λύκο αυτός δεν κληρονομείται και η πληροφορία που δίνει ο συνήγορος είναι εκτός τόπου και χρόνου και εκτός ιατρικης και είναι και επικίνδυνο να λέει τέτοιες ανοησίες.
Φανταστείτε σήμερα όλες οι μητέρες που έχουν ερυθηματώδη λύκο να τρέχουν στα νοσοκομεία για να αποκλείσουν την πιθανότητα τα παιδιά τους να πάθουν καρδιακή ανακοπή η να έχουν κληρονομήσει τα παιδιά τους το αυτοανοσο αυτο νόσημα.
Πιστεύουμε σύμφωνα με τα λεγόμενα η μητέρα έχει εκδηλώσει πλέον κλασσικό μινχαουζεν το οποίο ως γνωστό εναλλασεται με το μινχαουζεν δια αντιπροσώπου.. Επίσης ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΆ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΉ ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΌΣ ΈΛΕΓΧΟΣ η ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ έλεγχος που να λέει οτι ενα παιδί θα προσβληθεί απο ΛΥΚΟ.
Η μικρή ασθενής μας ουδέποτε παρουσίασε κλινικά χαρακτηριστικά συστηματικού ερυθηματώδους λύκου ούτε θρομβωση σε οποιοδήποτε όργανο»
Μία μητέρα εξομολογείται το bullying που έχει υποστεί η οικογένειά της και κυρίως η κόρη της, Σίλα. Όπως αναφέρει η ίδια, η μικρή τους έχει ιδιαίτερα μαλλάκια και πάσχει από ένα πολύ σπάνιο σύνδρομο. Δυστυχώς, όμως, ο κόσμος δεν επιδεικνύει το τακτ και την ευγένεια που απαιτείται σε κάθε τέτοια περίπτωση με αποτέλεσμα οι ερωτήσεις και οι κινήσεις τους να πληγώνουν την οικογένεια και το παιδί.
Διαβάστε όσα λέει η ίδια:
«Έβαλε το χέρι της στην πρίζα; Πολλοί γελάνε με την κόρη μου, αλλά η Σίλα πάσχει από ένα πολύ σπάνιο σύνδρομο»
«Η Σίλα, όταν γεννήθηκε, ήταν ένα μωράκι σαν όλα τα άλλα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετικά καλή και γεννήθηκε στις 36 εβδομάδες. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που ήρθε στην οικογένειά μας ένα μικρό κοριτσάκι και ακόμη πιο ξετρελαμένος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός της.
Η μικρή μου γεννήθηκε με μαλακά, καστανά μαλλάκια σαν τον αδελφό της. Όμως, όσο μεγάλωνε αντικαταστάθηκαν τα καστανά χνουδάκια της με ξανθά μαλλιά σαν τα δικά μου. Ήταν σαν ζωγραφιά, ξανθά μαλλάκια, γαλάζια μάτια… Όμως, όταν περίπου στους 6 μήνες διαπιστώσαμε, ότι κάτι ήταν διαφορετικό. Τα μαλλιά της μεγάλωναν προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Ήταν πο λύ πολύ μαλακά και γυάλιζαν στο φως. Κάποιοι άρχισαν να σχολιάζουν και να ρωτούν τι πάει λάθος με τα μαλλιά της. Ήταν επώδυνο και πολλές φορές αγενέστατο αυτό που έκαναν, αλλά ήμουν σίγουρη ότι απλά είχαν άγνοια ή δεν ήταν ευαίσθητοι.
Υπήρχαν άνθρωποι που μας ήταν τελείως άγνωστοι και έρχονταν κοντά στο καρότσι, κάρφωναν το βλέμμα τους πάνω στο παιδί και όπου πηγαίναμε μας σχολίαζαν. «Μοιάζει σαν να κόλλησε το χέρι της στην πρίζα» ήταν το πιο συνηθισμένο σχόλιο που έκαναν, ενώ άλλοι δεν δίσταζαν να ζητήσουν να τις αγγίξουν τα μαλλιά.
Ως γονείς αυτό μας ενοχλούσε πολύ και εμένα και τον άντρα μου και προσπαθούσαμε να τους κάνουμε σαφές, ότι δεν ήταν ωραίο όλο αυτό. «Για σκεφτείτε. Ήταν απλά ένα μωράκι και εμείς δεν θα ερχόμασταν να αγγίξουμε τα παιδιά σας» λέγαμε.
Το χειρότερο από όλα ήταν όταν κάποιοι τολμούσαν να τη βγάλουν ακόμη και φωτογραφία χωρίς καν να ζητήσουν την άδεια και όταν τους «τσακώναμε» προσποιούνταν, ότι δεν το έκαναν. Θυμάμαι τον σύζυγό μου να ζητά επανειλημμένα από διάφορους να σβήσουν όποια φωτογραφία του παιδιού είχαν τραβήξει.
Ειλικρινά, έχουμε χάσει τον λογαριασμό για το πόσοι μας έχουν ρωτήσει για τα μαλλιά του παιδιού και δεν ξέραμε και τι να τους πούμε γιατί κι εμείς δεν είχαμε ιδέα.
Διάφοροι μας έδιναν συμβουλές, αλλά ό,τι και να κάναμε δεν λειτουργούσε. Τα μαλλιά της συνέχιζαν να μεγαλώνουν προς τα πάνω. Ό,τι και να κάναμε δεν άλλαζε τίποτα. Θυμάμαι μία κυρία να μας λέει να τα ξυρίσουμε εντελώς.
Τελικά διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ένα γονίδιο στην οικογενειακή μας ιστορία που μάλλον αυτό έφταιγε. Έτσι, είπαμε στον κόσμο, πως πρόκειται για κάτι τέτοιο και φαίνεται πως πείστηκαν.
Όσο η Σίλα μεγάλωνε, τα μαλλιά της μάκραιναν, αλλά μέχρι ένα σημείο. Οι ρίζες τους έμοιαζαν πολύ εύθραυστες. Το χτένισμα καθημερινά ήταν ένα μαρτύριο. Περνούσαμεάπειρες ώρες με κλάματα προσπαθώντας να τα ξεμπερδέψουμε και στη συνέχεια θα έπρεπε να κοιμάται με μία μεταξωτή μαξιλαροθήκη. Είδαμε μία μεγάλη διαφορά. Ωστόσο, πάλι φούντωναν.
Μέχρι τρελοεπιστήμονα την είχαν πει. Άλλοι πάλι την παρομοίαζαν με τον Αϊνστάιν. Η ίδια αγκάλιασε την εμφάνισή της από πολύ μικρή ηλικία. Όμως, κάποια στιγμή, όπως όλα τα κοριτσάκια, ήθελε να τα πιάσει αλογοουρά. Έτσι, προσπάθησε να κόψει τα μπροστινά της για να το πετύχει.
Ήταν μόλις 4 ετών. Μόλις την είδαμε πάθαμε σοκ γιατί ξέραμε ότι πάλι θα μεγάλωναν προς τα πάνω. Και της φορέσαμε ένα κασκόλ στο κεφάλι για να μην φαίνεται τι είχε κάνει στο κεφάλι της. Όταν είδε το Frozen, έκλαιγε επειδή τα μαλλιά της δεν ήταν σαν της Έλσα ή σαν της Ραπουνζέλ που ήταν σαν «μαγικά».
«Η Σίλα πάσχει από το Σύνδρομο μη-χτενίσιμων μαλλιών»
Έπειτα από εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι η κόρη μας έπασχε από ένα πολύ σπάνιο σύνδρομο, το οποίο λέγεται Σύνδρομο μη-χτενίσιμων μαλλιών. Ο γιατρός μάς εξήγησε, ότι προκαλείται από μία γενετική μετάλλαξη που κάνει το σχήμα των θυλάκων της τρίχας να παίρνει σχήμα καρδιάς αντί για κύκλο. Τα μαλλιά αυτών των ανθρώπων είναι κατάξανθα, ξηρά, με χαρακτηριστική γυαλάδα, στέκονται προς τα πάνω, φριζάρουν και δεν μπορούν να χτενσιτούν. Έπαθα σοκ στην αρχή, αλλά μετά ηρέμησα, καθώς είχαμε μία απάντηση για όλες αυτές τις απορίες μας.
Ο γιατρός εξέτασε το παιδί για να διαπιστώσει, εάν είχε και άλλα συμπτώματα που συνοδεύουν το συγκεκριμένο σύνδρομο, ωστόσο όλα ήταν εντάξει.
Χαρήκαμε τόσο που είχαμε μία απάντηση και αποφασίσαμε να μοιραστούμε την ιστορία μας για να βοηθήσουμε κι άλλους ανθρώπους που μπορεί να έχουν κάτι παρόμοιο».
Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες η μικρή είναι πανέμορφη και μοναδική!
