Συναγερμός στη Nasa με τον εντοπισμό του αστεροειδή
Αναστάτωση έχει προκληθεί στην αμερικάνικη διαστημική υπηρεσία NASA καθώς εντοπίστηκε ένας ογκώδης αστεροειδής, μεγαλύτερος από το μήκος δέκα λεωφορείων στη σειρά, κατευθύνεται προς τη Γη.
Αν και είναι περίπου εννέα φορές πιο μακριά από το φεγγάρι, ο αστεροειδής παρακολουθείται στενά από τη NASA, όπως αναφέρει το news24/7.
Ο αστεροειδής που ονομάζεται επιστημονικά 2013 WV44, θα περάσει την Τετάρτη (28/6) από τη Γη. Εκτιμάται ότι έχει διάμετρο έως και 160 μέτρα, που σημαίνει ότι είναι μεγαλύτερος τόσο από το London Eye (394 πόδια) όσο και από το Big Ben (310 πόδια).
Θα ταξιδεύει με ταχύτητα 11,8 χλμ το δευτερόλεπτο ή πάνω από 26.000 μίλια την ώρα, περίπου 34 φορές την ταχύτητα του ήχου.
Σημειώνεται ότι παρόλο που κινείται προς τη Γη, δεν θα πλησιάσει ποτέ περισσότερο από 0,02334 αστρονομικές μονάδες ή περίπου 2,1 εκατομμύρια μίλια.
Έχει ταξινομηθεί ως αντικείμενο κοντά στη Γη (NEO). Οι NEO είναι “κομήτες και αστεροειδείς που ωθούνται από τη βαρυτική έλξη κοντινών πλανητών σε τροχιές που τους επιτρέπουν να εισέλθουν στη γειτονιά της Γης”, αναφέρει η NASA.
Έτσι, παρότι δεν χαρακτηρίζεται PHA, δηλαδή δυνητικά επικίνδυνος αστεροειδής, το μέγεθός του είναι σχετικά μεγάλο, είπε ο Ιάπωνας αστρονόμος, Ατσούο Ασάμι.
Σύμφωνα με τη NASA, υπολογίζεται ότι υπάρχουν 32.254 γνωστοί NEO – αστεροειδείς στο ηλιακό μας σύστημα, αριθμός που έχει αυξηθεί από 30.000 από τον περασμένο Οκτώβριο.
Είχε καταφέρει να αποκτήσει φανατικό κοινό μέσα από το Fame Story 2 που είχε προβληθεί το μακρινό πλεόν 2004 στον ANT1. H Iωάννα Κουταλίδου, είχε εντυπωσιάσει και με τη φωνή της αλλά και με την πληθωρική της σκηνική παρουσία.
Σήμερα, 19 χρόνια μετά, η ίδια εργάζεται ως τραγουδίστρια, παρόλο που στο τάλεντ σόου δεν είχε κατακτήσει την πρώτη θέση, την οποία είχε κερδίσει η Καλομοίρα. Η όμορφη κοπέλα ωστόσο, κατάφερε να κάνει μια πορεία στο τραγούδι μετά την αποχώρησή της από το Fame Story σε διάφορα νυχτερινά κέντρα αλλά πριν μερικά χρόνια εγκατέλειψε την πρωτεύουσα παρέα πάντα με την οικογένειά της και την κορούλα της που έχει μεγαλώσει πολύ και πλέον βρίσκεται στην Κω.
Σήμερα στα 40+, η Ιωάννα Κουταλίδου φαίνεται πως βρίσκεται στα καλύτερά της, γεγονός που μαρτυρούν και οι φωτογραφίες που δημοσιεύει στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
«Η ασθένεια μου είναι λιποδυστροφία. Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έκανα πρόσφατα φάνηκε ότι είναι σπανιότατης μορφής. Ο κόσμος το αντιμετώπιζε με πολύ άσχημο τρόπο, επειδή με έβλεπε σαν κάτι το παράξενο. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα, με παρομοίαζαν με πίθηκο ή άλλα ζώα. Με ό,τι και να με παρομοίαζαν, όμως, εγώ αισθανόμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Σίγουρα ήταν πολύς ο πόνος. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν όταν έμαθαν την πάθησή μου, αλλά δεν έφταιγαν εκείνοι. Έκαμα εξετάσεις, επειδή ήθελα να δω το DNA της ασθένειας και ο πατέρας μου στεναχωριόταν. Του είπα “παπά εν να το κάμω για μένα, εν σημαίνει ότι εν να σου ρίξω ευθύνες”. Δόξα τω Θεώ δεν έδειξε να έχει να κάνει κάτι με τους γονείς μου και ένιωσε καλύτερα και ο ίδιος. Μαράζωνε σίγουρα όταν με έβλεπε έτσι, αλλά μου λέει “παίρνω δύναμη γιατί βλέπω σε εν τα βάλλεις κάτω”.
Κάποιοι λαλούν μου ότι έγινα πιο σκληρή, αλλά αναγκάστηκα να γίνω πιο σκληρή. Όταν βλέπεις γύρω σου να σε φωνάζουν και να σε αποκαλούν με διάφορα ονόματα, αναγκάζεσαι να αλλάξεις. Έπρεπε να πάρω όπλα, επειδή εν θα είχε συνέχεια κάποιο δίπλα μου. Δέχθηκα πολύ εκφοβισμό. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάξουν και μετά να το σκέφτομαι συνέχεια. Μία λέξη να σου πει ο άλλος, πάλι έρχονται οι στιγμές που πέρασες, τα βιώματα σου, το bullying. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν τα ξεχνάς
Το bullying την οδήγησε να σταματήσει το σχολείο
«Ήθελα να συνεχίσω. Ήταν ένας τρόπος για να βγω έξω και να συνηθίσει ο κόσμος στο “θέαμα”, όπως το αποκαλούσαν. Ήθελα και εγώ να μορφωθώ, να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Όμως, επειδή ήταν μικρή η κοινωνία μας, σταμάτησα επειδή ήταν πολλά δύσκολο, έκλαια συνέχεια και είπα παρά να κάμνω κακό σε μένα, καλύτερα να σταματήσω και να μείνω σπίτι μου. Έφκαλα το άχτι μου, όπως το λαλούμε στα κυπριακά, στις δουλειές, πήγαινα με τον πατέρα μου στα πρόβατα, επειδή ήταν κτηνοτρόφος. Με τα ζώα περνούσα καλύτερα, δεν με πλήγωναν. Ο άνθρωπος όμως, που έχει και λογική με πλήγωνε. Και στο Δημοτικό δεν ήθελα να πηέννω. Ήταν επί καθημερινής βάσεως τούτη η αντιμετώπιση. Η ψυχή μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά δεν άφηνα κανένα να μου κάμει κακό.
Απαντούσα σε εκείνα που μου έλεγαν. Όχι με την έννοια να τους κάμω κακό, αλλά για να τους ταρακουνήσω. Τους έλεγα “αν ήσασταν εσείς θα σας άρεσκε να σας συμπεριφέρομαι με τούτο τον τρόπο; Να είσαστε τυχεροί που δεν είσαστε εσείς και είμαι εγώ”».
Η φωνή της άρχισε να τρέμει… Οι μνήμες που της ήρθαν στο μυαλό την έκαναν να λυγίσει… Δυσκολεύεται να συνεχίσει και κάνει παύση λίγα δευτερόλεπτα… Η κουβέντα μας φτάνει στα περιστατικά που της έμειναν στο μυαλό.
«Πάρα πολλές φορές έγιναν περιστατικά επίτηδες, εστοχοποιούσαν με. Σε πολλά διαλείμματα στο σχολείο ήμουν μόνη μου. Δεν τους άφηνα όμως να κάμουν κάτι. Δεν δεχόμουν. Ήρθα σε τούτο τον κόσμο να ζήσω όπως όλοι τζιαι αν δεν τους αρέσκω να κλείσουν τα μάθκια τους ή να γυρίσουν που την άλλη. Εγώ αισθανόμουν φυσιολογικός άνθρωπος. Πολλοί μου έλεγαν “Παναγία μου κόρη Μαρία, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στον καθρέφτη;”. Είμαι τζιαι εγώ άνθρωπος. Δυστυχώς ήταν πάρα πολύ δύσκολη η ζωή μου. Πολλές φορές έρχονταν δαμέ τα κοπελλούθκια και εχώνουνταν για να με κοροϊδέψουν. Η γιαγιά μου ήρθε σε λογομαχία για να τους διώξει, επειδή έκλαια και δεν άντεχα. Όταν έφυα από το σχολείο, μαθεύτηκε και πολλοί έρκουνταν δαμέ για να με ρωτήσουν γιατί εσταμάτησα. Αφού ήξεραν το λόγο και το πρόβλημα, ήντα έρκουνταν δαμέ να το σκαλίσουν τις πληγές;».
-Αν τους είχατε μπροστά σας σήμερα τι θα τους απαντούσατε;
«Νομίζω σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να τους πω τίποτε. Μπορεί να μην κατάφερα να μορφωθώ ακαδημαϊκά, όμως με μόρφωσε η ζωή, κάπως διαφορετικά. Δεν νομίζω να άξιζε τον κόπο να τους πω κάτι. Φαίνεται η πορεία της ζωής μου, έχω την οικογένεια μου, έχω τον άντρα και την κόρη μου. Αυτή θα είναι η απάντηση χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δεν κρατώ κακία σε κανένα. Μπορεί, όταν ήμουν σε πιο μικρή ηλικία, να ελάλουν “γιατί να με περιπαίζουν εμένα;”. Και συγγνώμη να μου ζητήσουν, τι να το κάμω; Οι πληγές επουλώνονται. Τις αφήνω πίσω μου, προχωρώ. Τέλειωσε. Είμαι ευτυχισμένη».
Η «οικογένεια» που αντί να σταθεί στο πλάι της, την κορόιδευαν
«Κάποια ξαδέλφια μου με χαρακτήριζαν πίθηκο ή με ρωτούσαν “γιατί γεννήθηκα έτσι”, επειδή έτσι τους δίδαξαν οι γονείς τους. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια “γιατί έτσι ήθελε ο Θεός”. Και μου έλεαν “μα, εμάς η μάμμα μας άλλα μας είπε”. Ελέαν μου και μια ιστορία, ότι ο πατέρας μου επήρε τη μητέρα μου cinema και είδε ένα πίθηκο και εφοήθηκε και έτσι εμεταμορφώθηκα σε πίθηκο. Αν είναι δυνατόν. Εστοίχισε μου, όμως πολλά. Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών. Έκλαια πάρα πολλά, περίμενα από τους δικούς μου να με στηρίζουν, όι να με πολεμούν και οι ίδιοι. Αναγκάστηκα να τους πω ότι δεν ήθελα να έχω σχέση μαζί τους, να μην ξαναέρτουν σπίτι μας, επειδή ήμασταν και στην ίδια ηλικία. Είπα τους “αν θα έρκεστε σπίτι μου, για να με χρησιμοποιάτε τζιαι να σας βοηθώ τζιαι να γελάτε τζιαι να με περιπαίζετε, να πάτε έσσω σας και να μην ξαναέρτετε”.
Είχα, όμως, φίλους που ήταν πάρα πολύ κοντά μου και μέχρι σήμερα εν δίπλα μου. Και από το Δημοτικό και από το Γυμνάσιο. Έχω φίλο που εν δίπλα μου πάνω από 30 χρόνια. Και αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θεωρώ οικογένεια».
Ο γάμος και η δυσκολία για να αποκτήσει παιδί
Μετά από μία δύσκολη ζωή, βρήκε τελικά τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα της, ό,τι και να γίνει. Βρήκε τον συνοδοιπόρο της στη ζωή, μία αγκαλιά για να χωθεί.
«Με το Νίκο ήμασταν φίλοι, πριν παντρευτούμε. Δουλεύαμε για πάρα πολύ καιρό με τις αδελφές του και γνωριστήκαμε όταν έρχετουν να τις πάρει από τη δουλειά. Πολλές φορές, το μεσημέρι επήεννα σπίτι τους να φάμε. Για πολλά χρόνια έτσι ήμασταν. Και ο Νίκος είχε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.
Όταν μου εκμυστηρεύτηκε τα συναισθήματά του, μου είπε “βλέπω τι είσαι, ξέρω τι περνάς και θέλω να είμαστε μαζί”. Η οικογένειά του, όσον ήμασταν φίλοι μου συμπεριφέρονταν καλά. Μετά, όταν τους είπε ο Νίκος ότι ενδιαφέρεται, δεν τους άρεσε τζιαι τζιαμέ άρχισε ο “πόλεμος”. Όταν ήρθε να με ζητήσει από τον πατέρα μου, ήρθε μόνος του και του είπε ο πατέρας μου “εν με πειράζει που είσαστε φτωχοί. Τζιαι εμείς φτωχοί είμαστε, αλλά εν θέλω να πληγώσεις την Μαρία. Εν να με βρεις μπροστά σου. Επέρασε πολλά στη ζωή της τζιαι εν θέλω να την πληγώσετε παραπάνω”. Τα πρώτα τρία χρόνια του γάμου μας ήταν πολλά δύσκολα. Προσπαθούσαν να επέμβουν οι αδελφές του, η μάμμα του. Πολλές φορές του έλεγαν να με αφήκει και να του έβρουν μια άλλη κοπέλα και ελάλε τους ο Νίκος “εγώ τούτη ήθελα, τούτη επαντρεύτηκα”».
Το γάρ έαρ ούτε μία χελιδών ποιεί ούτε μία ημέρα, έλεγε ο Αριστοτέλης και σημαίνει σε απλή μετάφραση την άνοιξη ούτε ένα χελιδόνι την κάνει ούτε μία μέρα. Οι δυσκολίες, μέχρι να φτάσει στην απόλυτη οικογενειακή ευτυχία, πολλές και κάποιες θα μπορούσαν να ήταν μοιραίες…
«Στην πρώτη εξωσωματική που έκανα, επέρασα κοντά που το θάνατο. Είχα ακατάσχετη αιμορραγία και οι γιατροί στην κλινική που πήγα δεν με κράτησαν μέσα. Έπρεπε να κάνω μια σειρά ενέσεων. Τριάντα έξι ώρες πριν την λήψη ωαρίων, κάνεις μία ένεση για να προετοιμαστείς. Ένας γιατρός στο χωριό με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν βράδυ η ώρα 10:00. Το πρωί παίρνει με ο γιατρός από την κλινική και μου λέει “Μαρία δεν θα έρτεις να πάρουμε τα ωάρια;”. Και απάντησα του “γιατρέ μου, αφού εψές έκαμα την ένεση” και μου είπε “έκαμες λάθος, πρέπει να έρτεις”. Λέω μα τόσο πολλά εσυγχύστηκα; Πήρα τον γιατρό που με βοήθησε στο χωριό και είπε μου “όι Μαρία μου εν πρέπει να πάεις. Ούτε αύριο, μεθαύριο”. Ο γιατρός στην κλινική επέμενε και επήα. Αλλά ήταν λάθος, επειδή δεν ήταν έτοιμα τα ωάρια. Είχα αφόρητους πόνους και αιμορραγίες. Είπα του άντρα μου “αν θα πεθάνω να με πάρεις σπίτι μας”.
Όταν ήρτα σπίτι μου, επικοινώνησα με το γιατρό που με βοήθησε. Ήρτε, είδε με και είπε ότι τούτο που μου έκαμαν ήταν λάθος. Οι γιατροί που την κλινική επέμεναν ότι το λάθος ήταν δικό μου. Δόξα τω Θεώ επέρασε και τούτο, αλλά δεν ήθελα να πάω να κάμω εξωσωματική γονιμοποίηση. Ένα μήνα μετά, είχε γίνει το ίδιο περιστατικό με άλλη κοπέλα, που δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Τελικά του συγκεκριμένου, του έκλεισαν την κλινική επειδή ήταν ακατάλληλη. Ο Νίκος, όταν έγινε το περιστατικό, έκλαιε και μου είπε “Μαρία μου, αν σε στεναχώρησα συγχώρα με. Εν θα ξανασυμβεί”.
Επροσπάθησα ξανά ακόμα πέντε φορές, με εξωσωματική να μείνω έγκυος, με τα ίδια φάρμακα, δεν είχα τα ίδια προβλήματα ευτυχώς. Αλλά δεν είχαν επιτυχία. Μετά την Πέμπτη προσπάθεια, μας πήρε τηλέφωνο ο γιατρός από τη Λεμεσό και μας είπε ότι ήθελε να μας δει. Εγώ του είπα “γιατρέ μου, ευχαριστούμε, αλλά αν είναι να μου έβρεις εναλλακτικές, εμείς επήραμε την απόφαση μας, εν θα συνεχίσουμε. Ευχαριστούμε πολύ” και μου είπε ότι μας ήβρε λύση. Πήγαμε με το Νίκο, όμως η λύση που μας βρήκε, για μένα δεν ήταν σωστή. Η , επόμενη κίνηση ήταν να αποταθούμε στο Γραφείο Ευημερίας, για να υιοθετήσουμε. Έτσι και έγινε. Μας βοήθησε και η κοπέλα. Είπα της την ιστορία μου και μας είπε ότι η πάθηση μου μπορεί να μην μας βοηθούσε. Τζιαι είπα της η πάθηση μου εστέρησε μου τη μόρφωση, πολλά πράγματα, εν να μου στερήσει και το να γίνω μάνα; Η κοπέλα στο Γραφείο Ευημερίας, εβοήθησε μας και τελικά μετά από δύο χρόνια ήρθε η Ανδρονίκη στη ζωή μας.
Μέχρι σήμερα εν μου ανέφερε ποτέ αν εδέχθηκε bullying λόγω της πάθησης μου. Στη Β΄ Δημοτικού οι συμμαθητές της επεριπαίζαν την και της έλεγαν “είσαι υιοθετημένη, εν είσαι όπως εμάς”. Επειδή, της εμίλησα για τούτο το θέμα που νωρίς, το χειρίστηκε πολλά καλά. Όταν με κάλεσε η διευθύντρια στο σχολείο, η δασκάλα της μου είπε ότι εσήκωσε όλα τα παιδιά και εχειροκροτήσαν την για τον τρόπο που το χειρίστηκε. Είχα της εξηγήσει ότι η μάμμα της και ο παπάς της αγαπούν την και είναι διπλά ευλογημένη που είναι υιοθετημένη. Η Ανδρονίκη μου αξίζει πολλά. Είναι χρυσό μωρό, με αξίες και αρχές. Καταλαβαίνω ότι οι κόποι μου έχουν ανταπόκριση».
Το περιστατικό που την ώθησε να διηγηθεί την ιστορία της
«Η ιστορία που με ώθησε να μιλήσω ήταν του Ανδρέα Βασιλείου, που ίδρυσε το Ablebook. Έτυχε να γνωριστούμε και προσωπικά με τον Ανδρέα. Είπα ότι αυτό το παιδί αντιμετωπίζει τόσα κινητικά προβλήματα και κατάφερε να πάει στο Πανεπιστήμιο. Είπα “εγώ γιατί όχι;”. Μου έδωσε δύναμη η ιστορία του Ανδρέα. Δεν είμαστε όλοι δυνατοί. Έτυχε σήμερα να είμαι δυνατή. Με πόσες προσευχές είμαι δυνατή; Πόσες φορές παρακάλουν να με βοηθήσει ο Θεός; Πολλές φορές με ρωτούν “πήγες σε ψυχολόγο”; Δεν πήγα ποτέ. Αν δεν το αποδεχτείς εσύ μέσα σου, δεν σε βοηθά τίποτα. Έχω στραφεί και στην πίστη και με τη βοήθεια του Θεού τα καταφέρνω. Μετά τη δημοσιοποίηση, μου είπαν ότι ήμουν το σύμβολο του bullying και μου είπαν να πάω να μιλήσω στα σχολεία. Δεν με ενοχλεί αυτό. Πολλοί ξέρουν την ιστορία μου πλέον και θέλω να βοηθήσω τον συνάνθρωπο μου».
-Σήμερα, μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας σας, δέχεστε αδιάκριτα σχόλια;
«Εν περισσότερο σχόλια αναγνωσιμότητας που εβγήκα και εμίλησα. Αλλά υπάρχουν και αδιάκριτα βλέμματα. Όταν πήγα νοσοκομείο επειδή αρρώστησε ο άνδρας μου, βρήκα μια γυναίκα και είπε μου ότι η κόρη της ήταν συμμαθήτρια μου στο εσπερινό. Όταν μπήκαμε μέσα, άκουσα τον τρόπο που με περίγραφε και δεν μου άρεσε και την έβλεπα με επίμονο τρόπο, χωρίς να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, για να την κάμω να καταλάβει ότι άκουσα τη και ότι δεν είμαι παλαβή. Πήγα σε φούρνο στο χωριό και είδε με ένας νοσηλευτής. Με ρώτησε “τι είναι αυτά στα χέρια σου;” και απάντησα του “είσαι νοσηλευτής, νομίζω ξέρεις τι είναι”. Μετά εζήτησε μου να τα αγγίξει. Τότε, έπιασε με το παράπονο και έκαμα παράπονο και άρχισα να κλαίω.
Θυμάμαι ήρθε ένας γιατρός, στο κατάστημα που δούλευα και εμιλούσε για μένα. Δεν είπα τίποτε, δεν του έδωσα σημασία, αλλά κατάλαβα ότι μιλούσε για μένα και τον άκουα. Σε άλλο περιστατικό, ένας άλλος ήρθε και μου είπε να με πάρει στην Αγγλία επειδή ήθελαν ζώα για τον ζωολογικό κήπο. Του είπα “γιατί να έρτω εγώ Αγγλία και να μεν μείνεις εσύ δαμέ; Θέλουμε τζιαι εμείς ζώα για το ζωολογικό”. Ένας αρχαιολόγος μου έλεγε ότι είμαι μούμια και ότι δεν είμαι Κυπραία, ήμουν από την Αίγυπτο. Ένας άλλος τουρίστας, μου έφερε από ένα περιοδικό, που είχε ανθρώπους με εμφανισιακά προβλήματα. Και εκείνοι άνθρωποι του Θεού είναι. Δεν είναι επιλογή μας να έχουμε κάποια πάθηση. Θεωρώ ότι έκαμε το για να με χλευάσει. Το έκρυψα και το βρήκε ο μάστρος μου, ο οποίος δεν ήθελε να μου λαλούν τίποτε. Είπε μου “θέλω να μου λέεις όταν σου φέρνουν έτσι πράματα”».
«Πρέπει να σταματήσουμε το bullying και το ρατσισμό»
«Ένα που τα μηνύματα που θέλω να στείλω είναι ότι πρέπει να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Εσύ αν θέλεις να με βλέπεις όμορφη και δεν είμαι για τα μάθκια τα δικά σου, το πρόβλημα ένεν δικό μου. Εγώ αισθάνομαι όμορφα, δέχτηκα και αποδέχτηκα τον εαυτό μου, αγαπώ και σέβομαι τον εαυτό μου όπως είμαι και όταν σου ζητήσω την γνώμη σου, τότε να μου την πεις. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά αναγκάστηκα για κάποια πράγματα να γίνω σκληρή. Το ότι λέω την ιστορία μου είναι για να στείλω μήνυμα και σε μεγάλους και σε μικρούς. Ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε κανένα. Ο κόσμος πρέπει να μάθει να αγαπά, να σέβεται και να δέχεται. Αν το αισθάνεται το θύμα, του δίνεις δύναμη να συνεχίσει. Νιώθει ότι αξίζει. Πρέπει να σταματήσουμε να μας κόφτει τι λαλεί ο κόσμος. Πλέον εμένα δεν με ενδιαφέρει τι λαλεί ο κόσμος. Πρέπει να μάθουμε τα μωρά μας να δέχονται τον συνάνθρωπο τους. Να τον αποδέχονται και να τον αγαπούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για να μπορεί να εξελιχθεί και ο άνθρωπος που έχει ιδιαιτερότητες. Εγώ θεωρώ ότι η ιδιαιτερότητα μου είναι πλεονέκτημα, γιατί με έκανε να είμαι άνθρωπος. Ο Θεός ξέρει σε ποιο τα διά. Πρέπει να σταματήσουμε το bullying και το ρατσισμό».
Τι επικίνδυνο συμβαίνει με το air condition στο αυτοκίνητο;
Όταν καθόμαστε στο αυτοκίνητό μας και βάζουμε μπροστά τη μηχανή, συχνά,
χωρίς σκέψη, ενεργοποιούμε και το air-condition (A/C). Κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, βάζουμε την υγεία μας, καθώς και η υγεία των ανθρώπων γύρω μας, σε κίνδυνο.
Αυτό συμβαίνει επειδή όταν αφήνουμε το αυτοκίνητό μας παρκαρισμένο στον ήλιο, πάντα κλείνουμε τα παράθυρα. Αλλά ακόμα και όταν αφήνουμε το αυτοκίνητο στην σκιά, μπορεί να συσσωρευτούν μέσα σε αυτό 400-800 mg βενζολίου.
Αν παρκάρετε το αυτοκίνητο στον ήλιο, σε θερμοκρασία μεγαλύτερη από 16 βαθμούς Κελσίου, η στάθμη του βενζολίου μπορεί να φτάσει και τα 2.000-4.000 mg, επίπεδο που είναι 40 φορές μεγαλύτερο από το επιτρεπόμενο.
Όταν μπαίνετε σε ένα αυτοκίνητο που είχε κλειστά τα παράθυρα, εισπνέετε το βενζόλιο, μη γνωρίζοντας ότι η τοξίνη αυτή επηρεάζει τα νεφρά, το συκώτι και τον ιστό των οστών. Επιπλέον, παίρνει πολύ χρόνο και προσπάθεια για τον οργανισμό μας να την εξαλείψει.
Τα αυτοκίνητα αναγράφουν στα εγχειρίδια χρήσης τους, ότι θα πρέπει να ανοίξουμε τα παράθυρα του αυτοκινήτου για λίγο πριν από την ενεργοποίηση του A/C, αλλά δεν εξηγούν γιατί, εκτός από το ότι “είναι καλό για την απόδοσή του.
Ιατρική εξήγηση
Τα αποτελέσματα έρευνας δείχνουν ότι πριν αρχίσει να ψύχει τον αέρα, το κλιματιστικό αποβάλλει όλο τον ζεστό αέρα έξω, και μαζί με αυτό, το βενζόλιο που έχει συσσωρευτεί.
Ως εκ τούτου, όταν κάθεστε στο αυτοκίνητό σας, ακόμα και αν δεν παρατηρήσετε κάποια μυρωδιά “καμένου πλαστικού”, ανοίξτε τα παράθυρα για λίγα λεπτά και στη συνέχεια ενεργοποιήστε το air-condition. Και όταν βάζετε μπροστά το αυτοκίνητο, αφήστε τα παράθυρα ανοιχτά για λίγα λεπτά ακόμα.
Μια ανάρτηση μέσα από το νοσοκομείο έκανε το πρωί της Κυριακής 2/7 η Μαρία Μπέη. Η νικήτρια του φετινού MasterChef χρειάστηκε να υποβληθεί σε μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση, μετά από έντονο πόνο στο αυτί της από την ωτίτιδα.
Αρχικά η Μαρία Μπέη δημοσίευσε μια φωτογραφία μέσα από το νοσοκομείο, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για τον λόγο που βρέθηκε εκεί. Λίγες ώρες αργότερα επέστεψε με νέα ανάρτηση, αποκαλύπτοντας πως αναγκάστηκε να μπει σε χειρουργείο λόγω της ωτίτιδας.
«Πώς μια ωτίτιδα κατέληξε σε ολόκληρο χειρουργείο. Τέλος καλά όλα καλά. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας. Με μάτιασαν παιδιά», έγραψε η Μαρία Μπέτη κάτω από την φωτογραφία της.
Παρακολουθώντας την σελίδα σας αποφάσισα να σας γράψω και εγώ την δική μου μικρή ιστορία.
Τον Μάιο πήγα σε ένα νησί για δουλειά ως υπεύθυνηεστιατορίου.
Από την πρώτη στιγμή που ο μάνατζερ μου με έβαλε στην κουζίνα για να με συστήσει στους συναδέλφους, ο Πάνος μου έκανε ένα κλικ.
Περνώντας οι μέρες καταλάβαινα πως δεν του περνούσα απαρατήρητη. Άρχισα να τον πετυχαίνω και καλά τυχαία σε διάφορα μέρη του ξενοδοχείου και να πέφτω συνέχεια επάνω του.
Είχα αρχίσει να νιώθω έναν ενθουσιασμό ,ένα κάτι που είχα καιρό να νιώσω τέλος πάντων.
Αποφάσισα να τον κάνω φίλο στο facebook αλλά όταν με δέχτηκε είδα πως ήταν σε σχέση με μια κοπέλα.
Την επόμενη μέρα σε μια τυχαία κουβέντα που είχαμε με άλλους μαζί τον ρώτησα πόσες φόρες παίρνει την κοπέλα του τηλέφωνο την μέρα…
Η απάντηση του ήταν πως είναι στα χωρίσματα και πως δεν της τηλεφωνεί τόσο συχνά και με κοιτούσε έντονα, σαν να μου έδινε το “πράσινο φως”.
Γενικά υπήρχε μια χημεία μεταξύ μας στα αστεία, στις κουβέντες, στην συνεργασία μας γενικά…
Άρχισα να πηγαίνω στο δωμάτιό του χωρίς να γίνεται τίποτα μεταξύ μας. Με πολιορκούσε πολύ έντονα και πολύ όμορφα, κάτι που μου είχε λείψει.
Σύντομα, δημιουργήθηκε κάτι μεταξύ μας πολύ όμορφο, πολύ μαγικό όπως το λέγαμε και οι δυο.
Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά μεταξύ μας, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη…
Μετά από κάποιες μέρες που είπε ότι είναι αρραβωνιασμένος και πως θα ερχόταν η κοπέλα του να τον επισκεφθεί στο ξενοδοχείο για μερικές μέρες.
Τον έφτυσα και σηκώθηκα και έφυγα…
Εκείνες τις μέρες πήρε ρεπό από τη δουλειά για να κάνει το γύρω του νησιού μαζί της.
Όταν ήρθε η μέρα που αυτή έφυγε, δεν πρέπει να είχε μπει καν μέσα στο πλοίο για να γυρίσει στο νησί της, και αυτός ήταν έξω από την πόρτα μου και μου χτυπούσε.
Του άνοιξα και μου είπε πως δεν μπορεί χωρίς εμένα.
Από εκείνη τη μέρα κοιμόμασταν κάθε μέρα μαζί, ξενυχτούσαμε, περνούσαμε ωραία, γίναμε ένα…
Ώσπου μια μέρα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά, μου είπε θα ερχόταν ξανά αυτή να τον δει και, όπως ήταν φυσικό, νευρίασα.
Του ζήτησα να βρει μια δικαιολογία να μην έρθει.
Θα μπορούσε να πει ότι δουλεύει πολύ και δεν έχει χρόνο…
Αρνήθηκε, “σκοτωθήκαμε“, από την επόμενη μέρα κανόνισα να πηγαίνω απογεύματα στη δουλειά για να μην τον βλέπω.
Μια μέρα μου “γύρισε το μάτι” και της έστειλα μήνυμα από ψεύτικο προφίλ στο facebook.
Μόλις η κοπέλα διάβασε το μήνυμα, του έστειλε αυτό που της είχα στείλει και πως θέλει να χωρίσουν.
Τότε αυτός βγήκε από την κουζίνα στο εστιατόριο και μου είπε “κοιτά τι κατάφερες, άλλα καλύτερα γιατί με γλίτωσες από τύψεις τεσσάρων χρόνων…”.
Αυτό δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το είπε και δεν μου το εξήγησε και ποτέ..
Αισθανόμουν περίεργα για το μήνυμα που έστειλα κι έτσι, την ίδια μέρα της έστειλα ένα ακόμη μήνυμα που της εξηγούσα ότι της είχα πει ψέματα…
Ύστερα από αυτό το γεγονός, με ξαναπλησίασε και τα βρήκαμε και πάλι.
Ήμασταν μαζί μέχρι και την τελευταία μέρα που έμεινα στο νησί.
Ήταν οι καλύτερες μέρες που έχω ζήσει ποτέ.
Όλο το ξενοδοχείο ήξερε πως είμαστε μαζί και δεν τον ένοιαζε, δεν κρυβόταν.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή ζούσα ένα όνειρο, σαν αυτούς τους έρωτες που έβλεπα στην τηλεόραση.
Μου ζήτησε να πάω και πάλι στο νησί που βρήκε καινούργια δουλειά…
Του ρωτάω σαν τι να πάω;
Η απάντησή του δεν ήρθε ποτέ…
Τώρα πλέον είμαι σπίτι μου, αύριο θα δω τον σκύλο μου και προσπαθώ να το αφήσω όλο αυτό πίσω.
Του είπα πως αν με ξαναενοχλήσει θα της στείλω από το κανονικό μου προφίλ φωτογραφίες που βγάλαμε μαζί.
Το είπα αυτό για να με αφήσει επιτέλους ήσυχη.
Απ’ ότι φαίνεται, αυτός τη ζωή του την έχει κανονίσει…
Ετοιμάζεται για γάμο αλλά ήθελε και μένα…
Δεν ξέρω πότε θα μου περάσει αλλά σίγουρα θα μου περάσει…
Τι θα πουν οι άλλοι,να κάνω αυτό που θέλουν, μην στεναχωρήσω κάποιον.
Πριν 6 χρόνια γνώρισα τον άντρα μου.
Δεν ήταν αυτό που λέμε ο μεγάλος έρωτας και φαινομενικά δεν έχουμε και πολλά κοινά.
Καταφέραμε και βρήκαμε όμως τις ισορροπίες μας.
Φτιάξαμε τη ζωή μας.
Όλα σωστά, όπως τα θέλει η κοινωνία μας.
Πριν 2 χρόνια παντρευτήκαμε.
Νόμιζα ότι ήμουν ευτυχισμένη… ότι δεν μου λείπει τίποτα…
Άλλωστε οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό.
Πίστευα πως είναι το ιδανικό να παντρευτείς έναν άνθρωπο που δεν είναι ο μεγάλος έρωτας!
Αυτό γιατί δεν θα υπάρχουν ζήλιες, πάθη, σκαμπανεβάσματα…
Πριν 9 μήνες, χωρίς να καταλάβω πως, γνώρισα κάποιον, και ενώ όλα κυλούσαν φιλικά για καιρό, με φίλησε… Στο πρώτο του φιλί, ένιωσα 16 χρονών.
Ένιωσα να τρέμω από έρωτα.
Από τότε είμαστε μαζί, κάνω έρωτα μαζί του, όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν.
Είναι τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσε να συμβεί.
Ο άντρας μου πάντα ήταν απότομος… κάπως ψυχρός.
Με τον άντρα μου από τότε μένουμε χώρια, τυπικά χωρίσαμε άλλα έχουμε καθημερινή επαφή.
Βέβαια δεν ξέρει ότι έχω κάποια σχέση.
Η καινούρια μου σχέση είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς να βασιστείς, και δεν εννοώ οικονομικά…
Είναι επιπόλαιος, δεν τον νοιάζει το αύριο και προέρχεται από μια οικογένεια που έχουν σύστημα να αλλάζουν κάθε χρόνο γυναίκα και να κάνουν και παιδιά με όποια βρουν.
Το ερώτημα μου είναι αν έχω κάνει τη σωστή επιλογή…
Στον άντρα μου ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ, να στηριχτώ σε αυτόν, να γεράσω μαζί του!
Αλλά με τον άλλον είμαι ερωτευμένη, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα με αγγίξει άλλος άντρας.
Και οι δυο μαζί θα έκαναν τον τέλειο άντρα,με σε έναν από τους δυο, πάντα κάτι θα λείπει…
Θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας τη δύσκολη κατάσταση που βιώνω αυτή την περίοδο. Ας αρχίσουμε από την αρχή…. Όταν ήμουν 26 χρονών έχασα τον άντρα μου ενώ ήμουν έγκυος στο πρώτο μας παιδάκι. Μετά από πολύ αγώνα γέννησα ένα υγιές αγοράκι. Εννοείται με τα πεθερικά μου έχουμε επαφές, τους έχω σαν γονείς μου. Μετα απο χρόνια γνώρισα τον τωρινό μου άντρα. Από την αρχή οι γονείς του δεν ήθελαν τη σχέση μας λογω του παιδιού μου. Ύστερα από κάποιο διάστημα έμεινα έγκυος οπότε τα αφήσαμε όλα πίσω, έγινε ο γάμος, γέννησα, βαφτίσαμε και το μωρό εννοείται το όνομα του παππού του.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Είχα καταλάβει από την αρχή ότι οι γονείς του δεν ήθελαν τον πρώτο μου γιο… Δεν το κρύβανε κιόλας σε σημείο που κάνανε πώς δεν υπάρχει και ο άντρας μου να τους έλεγε πείτε καλημέρα και στο μικρό. Μου έλεγε ότι θα συνηθίσουν, θέλουν χρόνο και τέτοια. Ομως το δεύτερο παιδί μου κοντεύει τα δύο και αυτοί συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο… Εγώ τώρα είμαι έγκυος στο τρίτο παιδί. Εδώ και κάποιο διάστημα έχω κόψει κάθε επαφή μαζί τους… Πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που θα έρθουν σε ένα σπίτι που έχει δύο παιδιά και θα μιλάνε μόνο στο ένα και στο άλλο με το ζόρι να βγαίνει η κουβέντα. Και μετά λένε «Ε, να είναι λίγο ζωηρός». Τα βάζουν με ένα παιδί 5, 5 χρονών.
Όμως το πρόβλημά μου δεν είναι οι γονείς του, αλλά ο άντρας μου που από τη μια με υποστηρίζει και από την άλλη δεν μπορώ να είμαστε έτσι και να τα ξαναβρείτε… Όλα αυτά σε καθημερινή βάση τα έχει βάψει μαύρα… Πραγματικά έχω αρχίσει να κουράζομαι από αυτή την κατάσταση και έχω αρχίσει να μετανιώνω που ξαναέφτιαξα τη ζωή μου. Εσείς πως μου προτείνετε να διαχειριστώ την όλη κατάσταση;
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπημένη φίλη του singleparent,
ADVERTISEMENT
καταρχήν να σου ευχηθώ με το καλό να έρθει το τρίτο παιδάκι σου στον κόσμο και να χαίρεσαι τα άλλα δύο.
Είναι δύσκολο και άβολο αυτό που βιώνεις, τόσο εσύ από τη μεριά σου όσο και ο σύζυγός σου από τη δικιά του.Καταλαβαίνω την πίκρα και το παράπονο που νιώθεις, καθώς στον πρώτο σου γάμο τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο τα υπολόγιζες. Ωστόσο έμεινε μια σημαντική παρακαταθήκη, το πρώτο σου παιδάκι και το μεγάλειο ψυχής των πεθερικών σου. Θα περίμενε κανείς και ίσως και εσύ, το πρόβλημα να το είχαν τα πεθερικά από τον πρώτο σου γάμο κι όχι οι γονείς του τωρινού συζύγου. όμως σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε ότι τα πεθερικά σου του πρώτου συζύγου έχουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και θέλουν αυτή, δηλαδή να είσαι καλά χωρίς να βάζουν εμπόδια σε μια τόσο νέα σαν κι εσένα κοπέλα. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό !
Τώρα από την άλλη οι γονείς του συζύγου σου είναι πρφανώς άνθρωποι με προκαταλήψεις, με πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και ίσως με μικρό εύρος πνευματικό να δεχθούν ότι μια γυναίκα που έχει ήδη ένα παιδί, μπορεί να κάνει το γιο τους ευτυχισμένο και να φυσικά να αγαπήσουν κι αυτό το “εγγόνι”. Φαίνεται πως οι πεποιθήσεις τους δεν τους αφήνουν να κάνουν παραδοχές.
Καταλαβαίνω σαν μάνα που είσαι να μην θες τα παιδιά σου να διαχωρίζονται και να έχουν ίση μεταχείριση. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Αυτό που εγώ θα σου πρότεινα, είναι να μαζέψεις τις δυνάμεις σου και όταν είσαι έτοιμη για διάλογο να μιλήσεις μαζί τους και να τους εξηγήσεις πόσο σε πονάει και σε πληγώνει αυτή τους η στάση απέναντι στο μεγάλο σου γιο και πως σαν μητέρα των παιδιών σου δεν ανέχεσαι αυτές τις διακρίσεις, κα΄τι που δεν κάνεις κι εσύ η ίδια. Βάλε όρια ότι δηλαδή τους αφήνεις ένα περιθώριο να προσαρμοστούν σε αυτη σου την απάιτηση και γίνε πολύ συγκεκριμένη ότι αν δεν δεις κάποια βελτίωση θα αναγκαστείς να λάβεις άλλα μέτρα. Εξήγησέ τους πως και ο σύζυγός σου βρίσκεται σε δύσκολη θέση απέναντί σου, πώς έχεις καταλάβει ότι εκείνοι θεωρούν “κουσούρι” το γεγονός ότι υπάρχει ήδη ένα παιδάκι από προηγουμενο γάμο και πως θα ήταν τα πράγματα αν εκείνοι ήταν στη θέση σου.
Όσον αφορά στο σύζυγό σου μπορείς να του προτείνεις να κάνει κι εκείνος μαζί τους μια τέτοια συζήτηση, αν δεν θέλεις να είναι παρών σε αυτή που θα έχεις εσύ μαζί τους.
Είναι πολύ λογικό και φυσιολογικό να θες να είστε μια δεμένη οικογένεια, αλλά θέλω να σου πω πως το μόνο που μπορείς να αλλάξεις είναι τα όρια σου κι όχι εκείνους, ειδικά αν δεν έχουν την αντιπλπτική ικανότητα να το κάνουν. Κάνε τη συζήτηση αυτή μαζί τους όσες φορές χρειαστεί δοθείσης της ευκαιρίας και μην περιμένεις να δεις αλλαγή με την πρώτη φορά, αυτό είναι το ιδανικό σενάριο που δύσκολα συμβαίνει όμως.
Σημαντικό είναι να τους “εκπλήξεις” με αυτό που έχεις καταλάβει ότι πιστεύουν για εσένα, μη φοβηθείς να το πεις γιατί τότε θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν δικαιολογίες όπως πχ ο μεγάλος ο γιος είναι ζωηρός κλπ.
Σου εύχομαι μια καλή γέννα με ένα πόνο καν να σε νοιάζει μόνο η οικογένειά σου κι αν οι άλλοι δεν μπορούν να συμβαδίσουν, δεν πειράζει, τόσο μπορούν!
Με εκτίμηση,
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli
Έζησα 2 υπέροχα χρόνια κ μετά 4 βασανιστικά. Απορώ πώς ζω ακόμη.
Είχα ένα σύντροφο δεν ξέρω πως να τον χαρακτήρισω…με έβαλε να κάνω έκτρωση με το ζόρι στα δύο χρόνια που είχα μείνει έγκυος, κλειδωμένη σε ένα σπίτι και μια γιατρό άσχετη η οποία μου έκανε ζημιά ώστε να μην καταφέρω να συλλάβω πάλι.
Δεν έκανα μήνυση.
Κάθε φορά που έπινε ναρκωτικά και αλκοόλ πάντα ερχόταν να βγούμε και με χτυπαγε το ξημέρωμα ώστε να μπορεί να φύγει. Στα 2 χρόνια σχέσης, ήρθε μια γυναίκα σπίτι μου με ένα παιδάκι να μου πει “Άστον ήσυχο”.
Ήταν η γυναίκα του και το παιδί του, ποιος ξέρει τι της είπε.
Εκείνος απειλούσε ότι αν κάνω κιχ θα σκοτώσει την οικογένεια μου. Στα 5 χρόνια έμεινε στο δεύτερο παιδί έγκυος η γυναίκα του ενώ έρχοταν σε εμένα και μου δημιούργουσε σκηνικά ώστε να μη μπορω να κουνηθω.
Πηγα στην αστυνομία 4 φορές και απλά του κάνανε συστάσεις.
Προτελευταία φορά θυμάμαι το κεφάλι μου στο πάτωμα, το σκυλί μου σε μια άκρη από κλωτσιά και νόμιζα ότι εκεί πεθαινα.
Ευτυχώς η σπιτονοικοκυρά μου από τις φωνές τον τρόμαξε… τελευταία φορά θυμάμαι να σπάει την πόρτα μου και να με βγάζει από το λαιμό στο μπαλκόνι…και τον τωρινό μου άντρα να έρχεται να τον τραβάει γιατί κατά τύχη πέρναγε από κάτω (ήμασταν φίλοι τότε).
Κοιμόταν στον καναπέ μου επι ενάμιση μήνα για να κοιμηθώ έστω μια ώρα γιατί φοβόμουν.
Φώναξα την αστυνομία 5 φορες κι όλο συστάσεις και απότελεσμα κανένα.
Τον πιασανε σε φάση να με βρίζει στο δρόμο και του είπαν απλά να μη με ξαναενοχλησει….τους φώναξα που έσπασε την πόρτα και είπαν δεν έχουν δικαίωμα να ανέβουν να πάρουν στοιχεία.
Δεν είχα φίλες γιατί τις έδιωχνε δεν έβγαινα για καφέ ποτό πουθενά κι ήμουν σε ηλικία 27 όταν ξεκίνησε αυτή η σχέση.
Ειχα να κάνω πολλά για το μέλλον μου και ήδη είχα χάσει παιδι κι είχα καταστραφεί ψυχολογικα…ο άντρας μου με πήρε από το χέρι και μου έδειξε κάτι τελείως διαφορετικό…προχωρήσαμε και σε λίγο διάστημα έμεινα έγκυος κυριολεκτικά από θαύμα.
Έκατσα λίγο καιρό στα αυγά μου και μόλις στέριωσε το μωρό, είπαμε αυτό έπρεπε να γίνει (μοίρα).
Τώρα έχω κ άλλο ένα όμορφο μωράκι κι ένα άντρα που παρόλο που περάσαμε λίγο δύσκολα στην αρχή με στηρίζει και τον στηρίζω.
Μην ανεχεστε τέτοιες συμπεριφορές. Εγώ δε μίλαγα σε κανέναν δικό μου και κανείς δεν τα ήξερε…βγήκα ζωντανή κατά τύχη….μεγαλώνω αγόρια και το πρώτο τους μάθημα θα είναι σεβασμός σε ολες και όλους …
Η παρακάτω αληθινή ιστορία της Βαλεντίνας συγκλονίζει και συγκινεί. Η ίδια δηλώνει ότι εγκαταλείφθηκε στο Πεδίον του Άρεως όταν ήταν μωρό και προτρέπει να μην κρίνουμε γρήγορα και εύκολα κανέναν μιας και δεν γνωρίζουμε στον σταυρό που κουβαλά ο καθένας στη ζωή του.
Η αληθινή ιστορία της Βαλεντίνας
«Διάβαζα την είδηση με το κοριτσάκι στο Χαλάνδρι που το εγκατέλειψε η μητέρα του σε παιδική χαρά και μου θυμίζει τόσο πολύ τη δική μου ιστορία, 52 χρόνια πριν.
Όταν ήμουν μωρό με εγκατέλειψαν στο Πεδίον Άρεως μέσα σε κουβέρτες. Φλεβάρης του 1970. Με άφησαν στο άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, στα σκαλιά. Με βρήκε μια κυρία που άκουσε το κλάμα μου και με πήρε σπίτι της.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η κόρη της δεν μπορούσε με τον άντρα της να κάνουν παιδί και εκείνη την εποχή η υιοθεσία δεν ήταν εύκολο πράγμα. Έκαναν κάτι χαρτιά τότε και με κράτησαν. Θείο δώρο για εκείνους!
Τα χρόνια πέρασαν εγώ μαμά και μπαμπά ήξερα τους γονείς που με βρήκαν στο πάρκο. Δεν μου είπε ποτέ κανείς για την εγκατάλειψη. Έφτασα 20 χρονών για να το μάθω και να μάθω και άλλα πράγματα γιατί είχαν βάλει ντετέκτιβ να ψάξει ώστε να σιγουρευτούν πως δεν θα με ζητήσει η βιολογική μου μάνα.
Δεν βρήκαν πολλά στοιχεία, το μόνο που τους βοήθησε να μάθουν κάποιες πληροφορίες είναι ότι μετά από λίγο καιρό, μια κοπέλα πήγαινε κάθε μέρα για ένα χρόνο στο άγαλμα του Κωνσταντίνου, στο ίδιο σημείο που με είχαν αφήσει και έκλαιγε.
«Για μένα γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν» | Συγκινεί η ιστορία της Βαλεντίνας
Έψαξαν να μάθουν γι αυτή τη κοπέλα και πράγματι ρωτώντας στη γειτονιά της, έμαθαν ότι ήταν έγκυος από τον εραστή της που ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά. Μόλις αυτός έμαθε για την εγκυμοσύνη την πίεζε για έκτρωση αλλά επειδή φοβόταν να κάνει, το κράτησε.
Μια μέρα οι γείτονες σταμάτησαν να τη βλέπουν με τη κοιλιά φουσκωμένη και τους είπε ότι το παιδί πέθανε στη γέννα.
Συνδυάζοντας τις ημερομηνίες και τα γεγονότα, οι δικοί μου κατάλαβαν πως αυτή ήταν η μητέρα μου. Μάλιστα μου έδωσαν τη διεύθυνσή της, αν ήθελα να πάω να τη βρω. Και πήγα.
Δυστυχώς δεν βρήκα κανέναν σε αυτό το σπίτι ούτε ήξεραν να μου πουν που είχε πάει η κοπέλα. Μου είπαν μόνο ότι ήξεραν πως είχε φύγει απ’ την Αθήνα. Την έλεγαν Χριστίνα.
Τώρα δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε αλλά παρόλο που με άφησε, εγώ τη συγχωρώ. Καταλαβαίνω τη θέση της ειδικά εκείνη την εποχή και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου έδωσαν τόση αγάπη.
Γιατί για μένα γονείς μου είναι οι άνθρωποι που με βρήκαν στο δρόμο, με κράτησαν και με μεγάλωσαν.
Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι που δεν γνώρισε τα εγγόνια της, δηλαδή τα παιδιά μου.
Μην κρίνετε, δεν ξέρετε τί γολγοθά περνά ο καθένας για να φτάνει σε τέτοια σημεία».
