Πάντα στη ζωή μου ήμουν συγκρατημένη…
Τι θα πουν οι άλλοι,να κάνω αυτό που θέλουν, μην στεναχωρήσω κάποιον.
Πριν 6 χρόνια γνώρισα τον άντρα μου.
Δεν ήταν αυτό που λέμε ο μεγάλος έρωτας και φαινομενικά δεν έχουμε και πολλά κοινά.
Καταφέραμε και βρήκαμε όμως τις ισορροπίες μας.
Φτιάξαμε τη ζωή μας.
Όλα σωστά, όπως τα θέλει η κοινωνία μας.
Πριν 2 χρόνια παντρευτήκαμε.
Νόμιζα ότι ήμουν ευτυχισμένη… ότι δεν μου λείπει τίποτα…
Άλλωστε οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό.
Πίστευα πως είναι το ιδανικό να παντρευτείς έναν άνθρωπο που δεν είναι ο μεγάλος έρωτας!
Αυτό γιατί δεν θα υπάρχουν ζήλιες, πάθη, σκαμπανεβάσματα…
Πριν 9 μήνες, χωρίς να καταλάβω πως, γνώρισα κάποιον, και ενώ όλα κυλούσαν φιλικά για καιρό, με φίλησε… Στο πρώτο του φιλί, ένιωσα 16 χρονών.
Ένιωσα να τρέμω από έρωτα.
Από τότε είμαστε μαζί, κάνω έρωτα μαζί του, όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν.
Είναι τόσο τρυφερός, τόσο γλυκός, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσε να συμβεί.
Ο άντρας μου πάντα ήταν απότομος… κάπως ψυχρός.
Με τον άντρα μου από τότε μένουμε χώρια, τυπικά χωρίσαμε άλλα έχουμε καθημερινή επαφή.
Βέβαια δεν ξέρει ότι έχω κάποια σχέση.
Η καινούρια μου σχέση είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς να βασιστείς, και δεν εννοώ οικονομικά…
Είναι επιπόλαιος, δεν τον νοιάζει το αύριο και προέρχεται από μια οικογένεια που έχουν σύστημα να αλλάζουν κάθε χρόνο γυναίκα και να κάνουν και παιδιά με όποια βρουν.
Το ερώτημα μου είναι αν έχω κάνει τη σωστή επιλογή…
Στον άντρα μου ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ, να στηριχτώ σε αυτόν, να γεράσω μαζί του!
Αλλά με τον άλλον είμαι ερωτευμένη, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα με αγγίξει άλλος άντρας.
Και οι δυο μαζί θα έκαναν τον τέλειο άντρα,με σε έναν από τους δυο, πάντα κάτι θα λείπει…