Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάπων όλης της γενιάς μας.
Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!» λένε και στεναχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.
Αυτό δηλαδή που θα δώσει χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή. Επομένως αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλιό μας άνθρωπο, για να γίνει καινός και να μην βλάπτει πια ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάει και τον εαυτό του και τουςάλλους, είτε ζώντες είτε κεκοιμημένοι.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – Από το βιβλίο «Λόγοι Δ΄- Οικογενειακή ζωή»
Μεγάλη γιορτή σήμερα για την Ορθοδοξία, αφού στις 12 Ιουλίου η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Πλήθος πιστών συρρέουν από το πρωί της Παρασκευής (11/7) στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ετάφη ο Άγιος Παΐσιος, ο οποίος εκοιμήθη σαν σήμερα πριν από 31 χρόνια.
Ο Άγιος Παΐσιος είναι μια από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Η αγιότητά του αναγνωρίστηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2015.
Ο ίδιος, από την ταπεινή του ζωή στο Άγιον Όρος και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, έγινε γνωστός για την αγάπη, την ταπείνωση και τη μεγάλη του προσευχή, που έφερε θαυματουργικές επεμβάσεις στη ζωή πολλών ανθρώπων.
Πέντε συγκλονιστικά θαύματα του Αγίου Παϊσίου
– Το θαύμα στην κωφή γυναίκα
Ένα από τα πρώτα γνωστά θαύματα του Αγίου Παϊσίου αφορά μια γυναίκα που έπασχε από σοβαρή κώφωση.
Σύμφωνα με την ίδια, είχε επισκεφθεί τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του στο Άγιον Όρος και του ζήτησε να προσευχηθεί για εκείνη. Ο Άγιος, με την ταπεινότητα που τον διέκρινε, έκανε το σημείο του σταυρού στο κεφάλι της και της είπε: «Να μην ανησυχείς, ο Χριστός θα σε βοηθήσει.»
Λίγο μετά την επιστροφή της, η γυναίκα διαπίστωσε ότι είχε αποκατασταθεί πλήρως η ακοή της, γεγονός που αποδόθηκε στη θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Παϊσίου.
– Η διάσωση παιδιού από βέβαιο θάνατο
Συγκλονιστική είναι και η ιστορία ενός μικρού παιδιού, το οποίο αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και οι γιατροί είχαν δηλώσει στους γονείς του ότι οι πιθανότητες επιβίωσής του ήταν ελάχιστες.
Οι απελπισμένοι γονείς επισκέφθηκαν τον Άγιο Παΐσιο και του ζήτησαν να προσευχηθεί για το παιδί τους. Ο Άγιος, γεμάτος πίστη, τους έδωσε ένα κομμάτι από την ευλογία του (ένα μικρό ύφασμα) και τους είπε να το βάλουν στο προσκέφαλο του παιδιού. Μέσα σε λίγες ημέρες, η κατάσταση του παιδιού βελτιώθηκε εντυπωσιακά, και τελικά θεραπεύτηκε πλήρως, προς μεγάλη έκπληξη των γιατρών.
– Το θαύμα με τον τυφλό
Ένας άνθρωπος που είχε χάσει την όρασή του λόγω σοβαρού προβλήματος στα μάτια του, ταξίδεψε στο Άγιον Όρος για να συναντήσει τον Γέροντα Παΐσιο. Εκείνος του είπε να μην φοβάται και να έχει πίστη στον Θεό. Του έδωσε λίγο λάδι από το καντήλι της Παναγίας και του είπε να αλείφει τα μάτια του κάθε μέρα.Μετά από λίγες εβδομάδες, ο άνθρωπος ανέκτησε την όρασή του, γεγονός που προκάλεσε κατάπληξη στους γιατρούς του. Η ίδια η οικογένειά του μίλησε για θαύμα, και ο ίδιος αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό.
– Η γυναίκα που σώθηκε από αυτοκινητιστικό δυστύχημα
Μια νεαρή γυναίκα που ήταν βαθιά πιστή στον Άγιο Παΐσιο ανέφερε ότι, ενώ ταξίδευε με το αυτοκίνητο, είδε ξαφνικά έναν ηλικιωμένο άνδρα να της φωνάζει: «Πρόσεχε, σταμάτα!» Αν και ήταν μόνη στο αυτοκίνητο, σταμάτησε απότομα, και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα μεγάλο φορτηγό πέρασε μπροστά της, αποφεύγοντας έτσι μια βέβαιη σύγκρουση.
Όταν κοίταξε ξανά, δεν είδε κανέναν. Αναγνώρισε όμως στη μορφή του ηλικιωμένου τον Άγιο Παΐσιο, τον οποίο είχε δει σε φωτογραφίες. Έκτοτε, η πίστη της ενισχύθηκε και αφιέρωσε τη ζωή της στη χριστιανική πορεία.
– Το θαύμα στο πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας
Ένας πιλότος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας βρισκόταν σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση όταν το αεροσκάφος του παρουσίασε βλάβη κατά τη διάρκεια πτήσης.
Ενώ προσπαθούσε να επαναφέρει τον έλεγχο, προσευχήθηκε στον Άγιο Παΐσιο, του οποίου είχε μια εικόνα στο κόκπιτ. Ξαφνικά, όπως ο ίδιος αφηγείται, αισθάνθηκε μια ανεξήγητη δύναμη να τον καθοδηγεί, και κατάφερε να προσγειώσει το αεροπλάνο με ασφάλεια.
Αργότερα, όταν επισκέφθηκε το κελί του Αγίου, άκουσε από άλλους μοναχούς ότι ο Άγιος Παΐσιος είχε μιλήσει για έναν πιλότο που σώθηκε χάρη στη θεία επέμβαση.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης γιορτή: Ο Γέροντας Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924. Τα Φάρασα βρίσκονταν διακόσια χιλιόμετρα περίπου νότια της Καισάρειας. Παρότι χωμένα στα βάθη της Τουρκίας, διατήρησαν απαραχάρακτη την Ορθόδοξη πίστη και την Ελληνική συνείδηση.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – Μεγάλη γιορτή στις 12 Ιουλίου
Οι Φαρασιώτες είχαν μεγάλη και καλή φήμη για την ευσέβειά τους, την ευλάβεια και την ανδρεία τους. Λειτουργούσαν πενήντα Εκκλησίες. Καυχιόνταν, γιατί ήταν φορείς της αρχαίας Καππαδοκίας ασκητικομαρτυρικής παραδόσεως, των γνωστών Καππαδοκών Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Τελευταίος απόγονος αυτών ήταν ο ταπεινός εφημέριος των Φαράσων, ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο μεγάλος κρυφός ασκητής, που η θερμή προσευχή του θαυματουργούσε σε χριστιανούς και μουσουλμάνους αναγκεμένους, που έφθαναν στο φτωχικό του οίκημα απ’ όλη την αγιοτόκο Καππαδοκία. Άριστος βιογράφος του υπήρξε ο Γέροντας Παΐσιος, που μας τον έκανε γνωστό και προσφιλή με την ωραία βιογραφία του.
Οι δυσκολίες τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Ο Άγιος Αρσένιος βάπτισε τον π. Παίσιο και τον ονόμασε στην Αγία κολυμβήθρα Αρσένιο, δίνοντας τ’ όνομά του, προλέγοντας ότι θα γίνει Μοναχός, θεωρώντας τον συνεχιστή του έργου του. Ο γνωστός Θεσσαλονικιός λογοτέχνης Νικόλαος Πεντζίκης έλεγε χαρακτηριστικά κρατώντας κάποτε την πρώτη έκδοση του βιβλίου για τον Άγιο Αρσένιο: «Ο ζων π. Παΐσιος είναι ο κοιμηθείς π. Αρσένιος, και ο κοιμηθείς π. Αρσένιος είναι ο ζων π. Παΐσιος».
Η οικογένεια του π. Παϊσίου ήταν ευλογημένη και ευλαβέστατη. Η γιαγιά του ΧατζηΧριστίνα ζούσε σαν Μοναχή με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές. Το κανονικό του επώνυμο ήταν Χατζηδιγενής. Κατόπιν έλαβε το Θεοδόσιος και τελικά Εζνεπίδης, που σημαίνει ξένος. Ο καλός, φιλότιμος κι εργατικός του πατέρας, ονομαζόταν Πρόδρομος. Η μητέρα του που ήταν συγγενής του Οσίου Αρσενίου, ονομαζόταν Ευλογία, την έλεγαν και Ευλαμπία. Διακρινόταν για τη σύνεσή της και την υπομονή της. Ο π. Παΐσιος ήταν το όγδοο παιδί των γονέων του από τα δέκα που είχαν.
Στη φοβερή και πολύ δακρύβρεκτη μικρασιατική καταστροφή ο π. Παΐσιος, μωρό στις φασκιές, μεταφέρθηκε στη μητέρα πατρίδα με πλοίο στον Πειραιά κι από ’κεί στην Κέρκυρα, όπου κατά την πρόρρησή του εκοιμήθη κι ετάφη ο Άγιος Αρσένιος·
«σαράντα μέρες θα ζήσω στην Ελλάδα και θα πεθάνω σ’ ένα νησί», είχε πεί, κι από κεί στην Ηγουμενίτσα και τέλος στην Κόνιτσα της Ηπείρου.
Η μητέρα του π. Παϊσίου, η ευλογημένη όντως Ευλογία υπήρξε η πρώτη του δασκάλα στον δρόμο του Θεού, στην ορθόδοξη αληθινή πνευματική ζωή. Τον δίδασκε κυρίως με το βιωμένο της παράδειγμα την αγία ταπείνωση, την καθαρή ταπείνωση, τη θεοποιό ταπείνωση.
Ακόμη την ευαγγελική εγκράτεια, από μικρό παιδί τη θεαγάπητη απλότητα, τη χρήσιμη φρονιμάδα, τη φιλότιμη εργασία, τη θεοστήρικτη προσευχή και την ασκητική νηστεία. Από μικρός ήταν αξιαγάπητος απ’ όλους, για την υπακοή, την προθυμία και την αγάπη του τη μεγάλη και ατσιγκούνευτη.
Οι πρώτες του αναγνώσεις ήταν το Ευαγγέλιο κι οι βίοι των θεοφόρων Αγίων. Ήθελε όλους να τους μιμηθεί. Από νωρίς ήθελε να ακολουθήσει τον βίο των Οσίων. Νήστευε, προσευχόταν, κρυβόταν, αγρυπνούσε, αποσυρόταν και μελετούσε πολύ. Τελείωσε μόνο το Δημοτικό Σχολείο.
Ως ξυλουργός
Κατόπιν ακολούθησε την τέχνη του ξυλουργού την οποία εξασκούσε με επιμέλεια και φόβο Θεού, μη παίρνοντας χρήματα από τους πτωχούς και μοιράζοντας ελεημοσύνες από τα πολύ λίγα έσοδα. Μόλις 15 ετών είχε την πρώτη θαυμαστή εμφάνιση του Κυρίου στη ζωή του! Ενώ προσευχόταν είδε μπροστά του τον Κύριο να του λέγει: «Αρσένιε, εγώ ειμι η ζωή και η Ανάστασις. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».
Από μικρός ζούσε σαν Μοναχός
Από μικρός ζούσε σαν Μοναχός. Προετοιμαζόταν για τη μοναχική ζωή, τη ζωή της από μεγάλης αγάπης ολοκληρωτικής αφιερώσεως κι αφοσιώσεως στον Κύριο. Η γνήσια μικρασιατική λαϊκή ευσέβεια, η ασκητική παράδοση του μυροβόλου συναξαριστή, οι εγκρατείς αγαθοί γονείς του, το καθαρό περιβάλλον, οι υγιείς νεανικές συναναστροφές του, έδωσαν μια καρδιά ηφαίστειου πυρακτωμένου, που έκαιγε από μεγάλη αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο.
Ήταν ένας συνετός, σοβαρός, διακριτικός και χαριτωμένος παιδαριογέροντας, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Συγκερνούσε το αυθόρμητο στοιχείο του νεανικού ενθουσιασμού και της γεροντικής σοφίας, πράγμα δύσκολο και σπάνιο. Η ζωή του η ίδια δίδασκε και τους άλλους, μικρούς και μεγάλους. Αγαπούσε τα μικρά παιδιά πολύ κι αντί για παραμύθια τους έλεγε με ζέση βίους Αγίων. Προτιμούσε να δίνει παρά να παίρνει, ν’ αδικείται ο ίδιος και να μην αδικεί ποτέ τους άλλους.
Η κατοχή
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, το σπίτι του έγινε πλούσια ελεήμονα πηγή για τους φτωχούς, πεινασμένους, αγαπητούς συμπατριώτες του. Στον ανταρτοπόλεμο ταλαιπωρήθηκε πολύ, δίχως να καμφθεί η ειλικρίνειά του, η δικαιοσύνη και η πίστη του. Η νεότητά του διήλθε μέσα στη φιλοθεΐα, φιλαδελφεία, φιλανθρωπία κι αγαθοεργία. Ο αγαθός χαρακτήρας του αγαπούσε τα ταπεινά έργα, τους ταπεινούς ανθρώπους, τις ταπεινές σκέψεις. Είχε φτιάξει μέσα του ένα «εργοστάσιο καλών λογισμών», όπως ο ίδιος αργότερα συχνά έλεγε. Έτσι ο καλοδιάθετος και καλοπροαίρετος από τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς της ζωής, ωρίμαζε πνευματικά και ωραιοποιείτο ψυχικά.
Όσιος Μάξιμος: Γιατί ονομάστηκε Καυσοκαλυβίτης και πώς η Παναγία του έδωσε τη χάρη να ίπταται
Ο Όσιος Μάξιμος, τη μνήμη του οποίου τιμά σήμερα 13 Ιανουαρίου η Εκκλησία, κατά κόσμο Μανουήλ, γεννήθηκε στην πόλη Λάμψακο από ευσεβείς γονείς οι οποίοι τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Εκάρη μοναχός σε μοναστήρι του όρους Γάνου και μετά από σύντομη παραμονή σε Κωνσταντινούπολη και Θεσσαλονίκη, κατέληξε στην Μονή της Λαύρας στο Άγιο Όρος.
Λόγω των συχνών μετακινήσεων του έκαιγε την καλύβα του για να ασκείται στην πλήρη ακτημοσύνη. Γι αυτό το λόγο ονομάσθηκε Καυσοκαλύβης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 1365 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.
Σύμφωνα με τη διήγηση του γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη η Παναγία έδωσε στον Άγιο Μάξιμο Καυσοκαλυβίτη τη χάρη να ίπταται.
Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης: «Μας εδιηγούντο οι Γεροντάδες μας ότι ο Άγιος Μάξιμος ησκείτο στη Μεγίστη Λαύρα. Παρακαλούσε συνεχώς την Παναγία να του δώσει την «καρδιακή προσευχή». Να τον φωτίσει, δηλαδή, να προσεύχεται με την καρδιακή, τη νοερά προσευχήν. Η Παναγία εισήκουσε τις προσευχές του και του έδωσε την εντολή να πάει στην κορυφή του Αθωνος, λέγοντάς του συγχρόνως: «Ελα κι εκεί θα σου αποκαλύψω το αιτούμενον»!
Ο πατήρ Μάξιμος μια και δυο πήρε το μπαστουνάκι του και ξεκίνησε. Βάδιζε, βάδιζε ώρες ολόκληρες, έξι, επτά, οκτώ, 10 ώρες! Με το ένα χέρι κρατούσε το ραβδάκι και με το άλλο τραβούσε το κομποσχοίνι του. Κάποτε έφθασε στην κορυφή. Γονάτισε αμέσως κι άρχισε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία μας. Εμεινε γονατιστός, προσευχόμενος τρία μερόνυκτα! Κάποια στιγμήν ο Γέροντας αισθάνθηκε μίαν άρρητη ευωδία και συγχρόνως είδε άπλετο φως να τον κατακλύζει! Τον περιέλουσε το άκτιστο φως… Μέσα σ’ αυτές τις συγκλονιστικές συνθήκες εμφανίσθηκε η Παναγία!
Ο πατήρ Μάξιμος εκάλυψε με τις παλάμες το πρόσωπό του λέγοντας: «Υπεραγία Θεοτόκε, δεν είμαι άξιος να δω το υπεράγιο Πρόσωπό Σου». Η Παρθένος τού μίλησε για λίγο. Ο άγιος του Θεού ένιωσε την καρδιά του να σκιρτά από αγαλλίασιν. Εκείνη, βλέποντας την ταπείνωσή του, του έδωσε το χάρισμα της νοεράς προσευχής κι εξαφανίσθηκε μέσα στη λάμψη στην οποία και είχεν εμφανισθεί!
Η Παναγία -εκτός από τη νοερά προσευχή- του έδωσε και άλλη μίαν ιδιαίτερη χάρη, να ίπταται! Μάλιστα, γι’ αυτό τον ονομάζουν το «πτηνόν του Αθω»! Συγκεκριμένα, στους Χαιρετισμούς των Αγιορειτών Αγίων διαβάζουμε: «Χαίροις, Μάξιμε πάτερ, αετέ υψιβάμον»!»
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι Άγιος της ‘Oρθόδοξης Εκκλησίας. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 27 Μαΐου. Το σκήνωμα του Αγίου, βρίσκεται στην Εύβοια…
Στο Προκόπι Ευβοίας έφτασε το απόγευμα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος για τον μέγα πανηγυρικό εσπερινό του θαυματουργού Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου. Διπλή είναι η γιορτή για τον Άγιο φέτος καθώς είναι και η συμπλήρωση 100 ετών από την έλευση του Ιερού Λειψάνου του στην Εύβοια.
Το απόγευμα έφτασε το δεξιό άφθαρτο χέρι του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος, Χρυσόστομος το παρέλαβε και θα ενωθεί µε το ιερό σκήνωµά του. Οι πιστοί έχουν κατακλύσει όλο το χωριό στο Προκόπι και με δάκρυα πίστης και χαράς στα μάτια προσεύχονται για τον θαυματουργό Άγιο.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι Άγιος της ‘Oρθόδοξης Εκκλησίας. Ως αιχμάλωτος πολέμου αρχικά και έπειτα δούλος Τούρκου Αγά, έγινε γνωστός για την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη και την ακλόνητη πίστη του. Το σκήνωμά του Αγίου βρίσκεται στο Προκόπι Εύβοιας από το 1924.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε περίπου το 1690 στην περιοχή της Μικράς Ρωσίας, σημερινής Ουκρανίας, από χριστιανούς γονείς. Κατετάγη στο στρατό του Μεγάλου Πέτρου και πήρε μέρος στον Ρωσσοτουρκικό πόλεμο (1710–1711), όπου αιχμαλωτίστηκε και στη συνέχεια πουλήθηκε ως σκλάβος σε Τούρκο αξιωματικό (ίππαρχο) που καταγόταν από το χωριό Προκόπι της Μικράς Ασίας.
Ο Τούρκος αξιωματικός μετέφερε τον Άγιο στο Προκόπι και εκεί προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου και τέλος ο Τούρκος άφησε ήσυχο τον Άγιο να διατηρήσει την πίστη του.
Οι συνθήκες διαβίωσης του Αγίου ήταν πολύ σκληρές. Κοιμόταν στο στάβλο του αφεντικού του, μαζί με τα ζώα, των οποίων τη φροντίδα του είχε αναθέσει. Έτρωγε ελάχιστα, τα ρούχα του ήταν φτωχικά και ήταν αναγκασμένος να περπατά χωρίς υποδήματα. Σε αυτόν τον στάβλο, ο Άγιος προσευχόταν, ενώ τα βράδια συχνά επισκεπτόταν μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο.
Το αφεντικό του πλούτισε και έγινε από τους ισχυρότερους άντρες της περιοχής. Όταν κάποια στιγμή ο Τούρκος αξιωματικός επισκέφτηκε τη Μέκκα για προσκύνημα, ο Άγιος Ιωάννης με θαυμαστό τρόπο έστειλε από το Προκόπι στην Μέκκα ένα πιάτο με ρύζι για το αφεντικό του. Στην αρχή δεν τον πίστεψαν, αλλά όταν ο Τούρκος γύρισε από την Μέκκα φέρνοντας το πιάτο μαζί του πείστηκαν και το θαύμα αυτό έγινε γνωστό σε όλους όσοι κατοικούσαν στην περιοχή. Ο Τούρκος, θέλοντας να τιμήσει τον Άγιο, προσφέρθηκε να του καλυτερέψει τις συνθήκες διαβίωσης. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και συνέχισε να φροντίζει τα ζώα τού αφεντικού του και να μένει στον στάβλο. Δουλεύοντας την ημέρα και προσευχόμενος την νύχτα έζησε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος το υπόλοιπο του βίου του έως τις 27 Μαΐου 1730, όταν αναπαύτηκε σε ηλικία 40 ετών.
Όταν το τέλος του πλησίαζε, ζήτησε να κοινωνήσει το Σώμα και Αίμα Χριστού. Ο ιερέας, γνωρίζοντας το φανατισμό των Τούρκων, για να προστατεύσει τη θεία Μετάληψη, την έκρυψε σε ένα μήλο και έτσι την πέρασε αθόρυβα μέσα από το τουρκικό σπίτι στον Άγιο. Το σώμα του παραδόθηκε από το αφεντικό του στους χριστιανούς του Προκοπίου, ώστε να το θάψουν σύμφωνα με τους κανόνες του Χριστιανισμού. Το σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε στο χριστιανικό νεκροταφείο και εκεί παρέμεινε για τριάμισι χρόνια.
Οι Χριστιανοί έκαναν την ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου και το τοποθέτησαν σε μια λάρνακα κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο προσευχόταν ο Άγιος εν όσο ήταν στη ζωή. Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1951. Στον νέο Ναό μεταφέρθηκε το σκήνωμα του Αγίου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Με ανακοίνωση της η Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος γνωστοποιεί την καθιέρωση ευχαριστηρίου εορτής στο Ιερό Προσκύνημα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου στο Νέο Προκόπι, εις ανάμνηση του θαύματος της βροχοπτώσεως κατά των πυρκαγιών του 2021.
Το Σάββατο 6 Αυγούστου 2022, ώρα 7 μ.μ. στο Ιερό Προσκύνημα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός και μετά το πέρας του Εσπερινού θα τελεσθεί ιερά λιτανεία του αγίου Λειψάνου του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου και της ιεράς Εικόνος της Ενορίας των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ακολουθώντας την λιτανευτική πορεία της βραδυάς εκείνης του θαύματος της βροχής, εις ανάμνηση αγαθή.
Την Κυριακή 7 Αυγούστου 2022 θα τελεσθεί ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
Ήταν ο περυσινός Αύγουστος όταν ξέσπασε η μεγάλη φωτιά στην Βόρειο Εύβοια που έκαιγε για ημέρες. Δεύτερο μεγάλο θαύμα έζησαν οι κάτοικοι της Εύβοιας, καθώς μετά τον Όσιο Δαυίδ σώθηκε και το Προκόπι, λόγω βροχόπτωσης που σταμάτησε την πύρινη λαίλαπα, ύστερα από λιτανεία του ιερού λειψάνου του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου και της ιεράς Εικόνος των προστατών της Ενορίας αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Οι φλόγες απείλησαν και το Προκόπι όπου εκεί βρίσκεται το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Ήταν Παρασκευή 6 Αυγούστου 2021. Κανένα μοντέλο πρόγνωσης και κανένα μέσο ενημέρωσης δεν έδινε βροχή στην Εύβοια, όπως και πουθενά αλλού· και όμως… ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος έκανε το θαύμα του. Στην περιοχή έπιασε έντονη βροχή και έσβησε τα μέτωπα της φωτιάς που ήταν κοντά και πλησίαζαν το χωριό. Δεν έβρεξε ΠΟΥΘΕΝΑ εκτός από… το Προκόπι.
Τότε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος είχε δηλώσει: «Εχθές το βραδάκι δόθηκε αρμοδίως η εντολή να εκκενωθεί και το Νέο Προκόπιο Ευβοίας, αφού η φωτιά αχόρταγη και ορμητική κατέβαινε από τα βορειοτέρα προς Μαντούδι και Προκόπι…
Ασθενοφόρα και λεωφορεία μετέφεραν τον κόσμο και όσους πολλούς ξεσπιτωμένους φιλοξενούσε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος στον Ξενώνα του, στο Ιερό Προσκύνημα…
Τότε, με θεία προφανώς φώτιση, δόθηκε σύσταση στον Πρωθιερέα του Ι. Προσκυνήματος, (μακαριστό ήδη) Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Βερνέζο και τον Προϊστάμενο του Ενοριακού Ι. Ναού, Οικονόμο π. Δημήτριο Πατεράκη, να φορέσουν πετραχήλι και να λιτανεύσουν στο χωριό τις ιερές Εικόνες του Οσίου Ιωάννου και των αγίων της Ενορίας Κωνσταντίνου και Ελένης, παρακαλούντες για την Άνωθεν βοήθεια!
Τους ακολούθησαν και οι ελάχιστοι άνδρες που είχαν απομείνει για να παλέψουν με το πύρινο θηρίο…
Έγινε η λιτάνευση και τα ξημερώματα, γύρω στις 05:00, ένα σύννεφο φάνηκε πάνω από το Προκόπι και, ω του θαύματος!, άρχισε να βρέχει!!! Σεβασμιώτατε, είπαν την ίδια ώρα κλαίγοντας από συγκίνηση στο τηλέφωνο και οι δύο ευλαβέστατοι Ιερείς, Βρέχει! Βρέχει! Στο Προκόπι βρέχει!!! Το Προκόπι μέχρι τούτη την ώρα είναι ανέπαφο, ο αγώνας των ανθρώπων στα πέριξ και πιο πάνω συνεχίζεται…».
Εις ανάμνηση αυτού του θαυμαστού γεγονότος, καθιερώθηκε η ευχαριστήρια εορτή της 6ης και 7ης Αυγούστου.
«Μπορείτε με εύκολο προγραμματισμό να πραγματοποιήσετε προσκυνηματική εκδρομή, να ταξιδέψετε στο Νέο Προκόπιο και να ζήσετε αυτές τις ανεπανάληπτες εμπειρίες, απόλυτα προσανατολισμένες στην πίστη μας, έτσι όπως ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος μπορεί να μεταδώσει.
Ελπίδα μας είναι ότι όλοι οι Χριστιανοί προσκυνητές θα ενθαρρυνθούν για να κάνουν ισχυρότερη την πίστη τους και θα εμπνευστούν για να την τιμούν όλο και περισσότερο.
Σας καλούμε, λοιπόν, το Σαββατοκύριακο 6-7 Αυγούστου ε.ε. να παρευρεθείτε στο μοναδικό αυτό εκκλησιαστικό γεγονός για να ευχαριστήσουμε τους αγίους που μας αξίωσαν να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία.», καταλήγει η ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος.
Κάθε χρόνο στις 27 Μαΐου, γιορτάζεται η μνήμη του Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου. Την παραμονή της εορτής, ακόμη και μέσα στη νύχτα, χιλιάδες κόσμου συρρέει στον ναό του Οσίου στο Προκόπι Ευβοίας, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα, για να προσκυνήσει. Ανάμεσά τους πολλοί είναι εκείνοι που τηρούν με ευλάβεια το έθιμο και πραγματοποιούν το Ιερό Προσκύνημα στο Προκόπι με τα πόδια, διανύοντας τεράστιες αποστάσεις έως και 100 χλμ (για όσους ξεκινούν από την Ιστιαία).
“Ο Όσιος Ιωάννης είναι πολύ θαυματουργός. Είναι ζωντανός, όπως συνηθίζουν να λένε όλοι όσοι έρχονται να τον προσκυνήσουν. Μάλιστα αυτήν την περίοδο που τιμάται η μνήμη του έρχονται με τα πόδια γύρω στις 50.000 ψυχές, ανάμεσα τους νέα παιδιά, από τη Χαλκίδα (50χλμ απόσταση), από τη βόρεια Εύβοια, από την Ιστιαία (πάνω από 100χλμ απόσταση) και από πολλά άλλα μέρη της πατρίδας, προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα τους και να παρακαλέσουν τον Άγιο.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις καραβάνια ολόκληρα ανθρώπων, δέκα- δέκα, είκοσι- είκοσι, πενήντα- πενήντα, να διασχίζουν όλη αυτήν την απόσταση για έρθουν να προσκυνήσουν τον Άγιο και να τον ευχαριστήσουν”, είπε στο star.gr ο πρωθιερέας του Ιερού, Ιωάννης Μάρκου.
Όπως σημείωσε, απόψε το βράδυ (26/05), θα ψαλεί ο Μεγάλος Αρχιερατικός Εσπερινός και αύριο θα τελεστεί η πανηγυρική Θεία Λειτουργία και κατόπιν η λιτάνευση του ιερού σκηνώματος.
“Πρόκειται για μια δέηση στην πλατεία του χωριού. Στη συνέχεια ο Άγιος θα επιστρέψει πάλι μπροστά από το ναό. Εκεί θα περάσει όλος ο κόσμος κάτω από το λείψανο για ευλογία. Όλος ο δρόμος, από τον οποίο περνάει ο Άγιος, είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο κόσμος αφήνει συνεχώς πάνω στο ιερό λείψανο, λουλούδια. Είναι πολύ συγκινητικό και μία όμορφη σκηνή που αξίζει κανείς να τη ζήσει και να τη βιώσει“.
“Παιδιά που δίνουν εισαγωγικές, παιδιά του γυμνασίου, του λυκείου, περπατούν με μία λαχτάρα που είναι πρωτοφανής”
Προσκυνηματική διαδρομή
Η Θεοδώρα Ιωαννίδου, τα τελευταία 15 χρόνια διανύει με τα πόδια μία απόσταση 36 χιλιόμετρων ως το Ιερό Προσκύνημα στον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Όπως είπε στο star.gr ξεκίνησε το 2008 σε μία δύσκολη φάση της ζωής της και έκτοτε τηρεί κάθε χρόνο το έθιμο.
“Είχα μάθει ότι ανεβαίνουν με τα πόδια από τα Ψαχνά, μέχρι τον ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου. Πηγαίνοντας εκεί μαζί με μία φίλη μου διαπίστωσα ότι πραγματικά υπάρχει τρόπος να δοθεί η δύναμη σε όλους όσοι πιστεύουν.
Μάλιστα η φίλη μου, που αργότερα αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με τον γιο της, πέρασε όλη αυτήν τη δύσκολη περιπέτεια στη Γερμανία, σκεπτόμενη μία θρησκευτική εμπειρία που είχαμε βαδίζοντας προς τον Άγιο.
Εκατοντάδες νεαρά άτομα ξεκινούν με τα πόδια και διανύουν όλη αυτή την απόσταση που εμείς την κάνουμε σε 2- 3 δόσεις. Στην ανηφόρα, στη μισή απόσταση δηλαδή που απέχει το Προσκύνημα από τα Ψαχνά, εμείς διανύουμε περίπου τρία χιλιόμετρα την ώρα, ενώ στην κατηφόρα μπορεί να φτάσουμε και τα πέντε χιλιόμετρα την ώρα. Τα παιδιά που περπατούν πιο γρήγορα, την κάνουν πιο σύντομα.
Κατά παρέες, με φοβερό ενθουσιασμό, κρατούν φακούς, φορούν μπουφάν φωσφορίζοντα, (αφού συγχρόνως περνούν και πολλά αυτοκίνητα) και κάνουν όλη αυτήν τη διαδρομή εδώ και χρόνια. Παιδιά που δίνουν εισαγωγικές, παιδιά του γυμνασίου, του λυκείου, περπατούν με μία λαχτάρα που είναι πρωτοφανής. Έτσι έπεσα και εγώ στο φιλότιμο και είπα “αυτά μικρά παιδιά είναι και έχουν τέτοια ζέση να πας κι εσύ”.
Κάθε χρόνο συναντούμε ανθρώπους από όλη την Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω μία φιγούρα μιας γυναίκας σε αναπηρικό καροτσάκι, που την έσερνε επί 36 χιλιόμετρα κάποιος συγγενής της και την ανέβαζε ως τον ναό. Μία βραδιά που γύριζα με το αυτοκίνητο, πριν ξεκινήσω να περπατάω, μέτρησα 1.114 άτομα που κατέβαιναν”, είπε.
Ο Βίος του Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου
Ο Όσιος Ιωάννης, Ρώσσος στην καταγωγή, γεννήθηκε στη νότια Ρωσία, στη σημερινή Ουκρανία, κοντά στο Κίεβο από γονείς Χριστιανούς Ορθοδόξους. Μιλώντας για τον βίο του, ο πρωθιερέας του Ιερού του Οσίου, στο Προκόπι Ευβοίας, Ιωάννης Μάρκου, σημείωσε ότι πιάστηκε αιχμάλωτος στον μεγάλο ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1711 και πουλήθηκε δούλος στην Κωνσταντινούπολη.
“Από εκεί τον αγόρασε ένας Τούρκος ίππαρχος από το Προκόπι της Καππαδοκίας, όπου και τον οδήγησε μαζί με πολλούς άλλους Ρώσους αιχμαλώτους. Τον βασάνισε σκληρά για να αρνηθεί τον Χριστό και να πιστέψει στον Μωάμεθ. Ο Άγιος επέμεινε στην πίστη του ακλόνητος και είπε μάλιστα στον Τούρκο αφέντη, ότι “αν τον αφήσει ελεύθερο στην πίστη του, τότε ο ίδιος θα ένας καλός δούλος”.
Αυτό κράτησε μέχρι τον Μάιο του 1730, οπότε ο Άγιος προαισθάνθηκε μετά από πολλές πιέσεις και κακουχίες, τον θάνατό του. Αν και είχε περάσει μία δύσκολη ζωή μέσα στον στάβλο, υπηρετώντας τα ζώα του Τούρκου αφέντη, έλεγε χαρακτηριστικά ότι “ο στάβλος του θύμιζε εκείνον τον στάβλο της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε ο ίδιος, ο Ιησούς Χριστός””.
Η κρυμμένη θεία κοινωνία στο κούφιο μήλο
Συνεχίζοντας, ο πάτερ Ιωάννης Μάρκου ανέφερε ότι ο Όσιος Ιωάννης κοινώνησε για τελευταία φορά τα άχραντα μυστήρια τον Μάιο του 1730 και στη συνέχεια “παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο”.
“Ο ιερέας, ο οποίος δεν μπορούσε να πάρει τα άχραντα μυστήρια και να πάει στον στάβλο, σκέφτηκε και πήρε ένα μήλο, το κούφωσε, έβαλε τη θεία κοινωνία μέσα και έτσι τον κοινώνησε.
Οι Χριστιανοί ζήτησαν και πήραν το σώμα του από τον Τούρκο Αγά. Εκείνη την εποχή το Προκόπιο της Μικράς Ασίας ήταν μεικτό σε πληθυσμό. Είχε 10.000 Μωαμεθανούς Τούρκους και 5.000 Χριστιανούς Ορθόδοξους, Έλληνες στην καταγωγή. Στη συνέχεια οι πιστοί, με πολλή ευλάβεια, κατέβασαν το σώμα του στον τάφο”.
Η αποκάλυψη του ιερού λειψάνου
“Μετά από 3,5 χρόνια παρουσιάστηκε ο Όσιος Ιωάννης στον πνευματικό και του αποκάλυψε σε όραμα ότι το σώμα του είναι ακέραιο μέσα στον τάφο, ζητώντας να το βγάλουν, λέγοντάς του ότι “θα είναι για αυτούς ευλογία στους αιώνες”. Ο ιερέας τότε, φοβήθηκε να αποκαλύψει το όραμα, μήπως ανοίγοντας τον τάφο και μη βρίσκοντας το σώμα, γελοιοποιηθούν οι ίδιοι και η πίστη τους, στα μάτια των Τούρκων.
Τον Νοέμβριο του 1733 όμως, ο Θεός μίλησε με έναν διαφορετικό τρόπο… Μία δέσμη φωτός κατευθυνόμενη από τον ουρανό φώτιζε κάθε βράδυ τον τάφο του σκλάβου Γιοβάν, (Γιάννη) και έτσι οι Τούρκοι, που στη συνοικία τους ήταν το νεκροταφείο, ειδοποίησαν τους Χριστιανούς γι’ αυτό που συνέβαινε κάθε βράδυ στο χριστιανικό νεκροταφείο.
Όλος ο δρόμος, από τον οποίο περνάει ο Άγιος, είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο κόσμος αφήνει συνεχώς πάνω στο ιερό λείψανο, λουλούδια. – φωτ. oir.gr
Έτσι πήραν την απόφαση, άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν ακέραιο το σκήνωμα του Οσίου. Μάλιστα, επί πολλές ημέρες μετά, ευωδίαζε ολόκληρη η περιοχή. Στη συνέχεια μετέφεραν το σκήνωμα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Προκόπι και οι πιστοί έκτοτε το τιμούσαν ως ιερό λείψανο, όπως γίνεται και σήμερα στο νέο Προκόπι στην Εύβοια”, είπε ο πάτερ Ιωάννης Μάρκου.
“Είδαν τον Άγιο να ζωντανεύει μέσα από τις φλόγες”
Ο ίδιος περιέγραψε στη συνέχεια τη θαυματουργή εμφάνιση του Οσίου, 100 χρόνια μετά από την εκταφή του, σε Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι επιχείρησαν να κάψουν το ιερό του λείψανο και πώς η Θεία Χάρη το προστάτεψε από τη φωτιά.
“Κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου τουρκικού πολέμου, όπου επαναστάτησε ο Ιμπραήμ πασάς της Αιγύπτου, ο σουλτάνος εξαπέλυσε επίθεση και κατέστρεψε πολλές πόλεις στα παράλια της Μικράς Ασίας, ανάμεσά τους και το Προκόπιο.
Οι Τούρκοι στρατιώτες λεηλάτησαν και την εκκλησία, ενώ θέλοντας να περιπαίξουν τη χριστιανική πίστη, άναψαν μία τεράστια φωτιά έξω από τον ναό και έριξαν πάνω το σκήνωμα του Οσίου για να καεί. Είδαν τότε τον Άγιο να ζωντανεύει μέσα από τις φλόγες και έφυγαν έντρομοι, αφήνοντας πίσω τους, όχι μόνο τα λάφυρα που είχαν πάρει από την εκκλησία και το Προκόπιο, αλλά και από τις γύρω πόλεις.
Την επόμενη ημέρα, όταν επέστρεψαν οι Χριστιανοί και ανακάτεψαν τον τεράστιο σωρό με τις στάχτες και τα κάρβουνα που έκαιγε ακόμα, διαπίστωσαν ότι το σκήνωμα του Οσίου ήταν ακέραιο. Το μόνο που είχε συμβεί, ήταν ότι είχε πάρει ένα σκούρο χρώμα, το μαύρισμα δηλαδή που έχει το σκήνωμα μέχρι και σήμερα.
Ξέρουμε πόσο εύκολα καίγεται ένα ανθρώπινο σώμα με υγρά όταν πέσει πάνω στη φωτιά, πόσο μάλλον ένα αποστεγνωμένο ιερό λείψανο, 100 ολόκληρα χρόνια μετά από την εκταφή του, ωστόσο η Χάρη του Θεού για μία ακόμη φορά το διαφύλαξε ακέραιο”.
Η κρυφή μεταφορά του ιερού λειψάνου από την Καπαδοκία, στο νέο Προκόπι στην Εύβοια
Ο πάτερ Ιωάννης Μάρκου, περιέγραψε στο star.gr την επεισοδιακή μεταφορά του ιερού λειψάνου του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου, από το Προκόπι της Καππαδοκίας, στην Ελλάδα.
“Τον Σεπτέμβριο του 1924, με την ανταλλαγή πληθυσμού Ελλάδος- Τουρκίας, οι Προκοπιείς κρυφά από τους Τούρκους, τύλιξαν σε ένα μπόγο από χαλιά τη λάρνακα του Οσίου, ναύλωσαν ένα αυτοκίνητο (κάποια εύπορη οικογένεια από το Προκόπιο) και έστειλαν το ιερό λείψανο από άλλον δρόμο, μέσω της Καππαδοκίας. Οι Τούρκοι είχαν στήσει μπλόκα για να μην πάρουν οι Χριστιανοί το σκήνωμα του Οσίου, γι’ αυτό οι πιστοί το φυγάδεψαν από άλλη διαδρομή, από αυτήν που πήραν οι πρόσφυγες.
Έτσι, έφτασε κρυφά το σκήνωμα στο καράβι (αργότερα μπήκαν και οι Προκοπιείς) και τοποθετήθηκε μέσα στο αμπάρι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, πλέοντας το καράβι στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κύπρο και τη Ρόδο, άρχισε να κάνει περιστροφές και μεγάλους κύκλους, επί δυόμιση ώρες.
Ο καπετάνιος αδυνατώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, ρώτησε τους επιβάτες μήπως μπορούσε κάποιος να δώσει μία εξήγηση και οι πρόκριτοι του Προκοπίου απάντησαν, “έχουμε έναν Άγιο μαζί μας”. Ο καπετάνιος διέταξε τότε να φέρουν από το αμπάρι το ιερό λείψανο και να προσκυνήσουν τον Άγιο, μήπως επρόκειτο για κάποιο θεϊκό σημείο.
Φτάνοντας στο αμπάρι για να σηκώσουν τον Άγιο, διαπίστωσαν ότι από τη βιασύνη τους είχαν ρίξει το ιερό λείψανο μπρούμυτα. Στη συνέχεια μετέφεραν το λείψανο στο κατάστρωμα και εκεί όλοι μαζί τίμησαν τον Άγιο. Αμέσως σταμάτησε η θαλασσοταραχή, το καράβι άρχισε πάλι την κανονική του πορεία και έτσι έφτασε το ιερό λείψανο στον Πειραιά, στη συνέχεια στη Χαλκίδα και από εκεί το 1925 στο νέο Προκόπιο, μαζί με τους πρόσφυγες.
Θεμελιώθηκε τότε ο ιερός ναός του Οσίου Ιωάννου, ενώ μέχρι και σήμερα ακόμη συνεχίζονται τα έργα, με τον νέο ξενώνα που είναι δίπλα στο ναό και με το Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού που βρίσκεται απέναντί του.
Εκεί στεγάζονται πολύτιμα αντικείμενα, ανάμεσα τους και η παλαιά λάρνακα, στην οποία μετέφεραν οι Προκοπιείς το σκήνωμα του Οσίου, καθώς και πολλά αντικείμενα από τον ναό του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι της Καππαδοκίας, τα οποία μετέφεραν οι πρόσφυγες“.
Οσία Σοφία Κλεισούρας: -Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό της: Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία, συγχώρησε τον κόσμο.
-Αχ, αν κάνουμε ένα καλό, λέμε κάναμε έναν καλόν. Με ποιά δύναμη κάναμε το καλό; Με την Δύναμη του Θεού, έδωσε σε ο Θεός ευλογία και έκανες το καλό. -Και οι νέοι, να βάλουν στο νου τους τα παντάψηλα του Θεού λόγια. Τα λόγια του Θεού, σαν τριαντάφυλλα να είναι μέσα εις την καρδίαν! -Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Ο Θεός περιμένει, περιμένει. -Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου και ύστερα εμάς!… Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας….
-Η Ελλάδα, αν κρατήση την πίστι, θα σωθή από το κακό πού πρόκειται νάρθή. Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφεί… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια…. -Αν ο κόσμος μετανοήση, θα πάρουμε την Πόλη με Αγάπη… Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα…. -Νά’χετε φόβον Θεού… Νάχετε Αγάπη… Νά’χετε ευσπλαχνία. -Με βλέπεις εδώ πού είμαι τόσα χρόνια; Εδώ με παλεύουν τρία δαιμόνια… Το ένα της απιστίας… Το άλλο δαιμόνιο είναι της ακηδίας… Το τρίτο δεν το ενθυμούμαι, ίσως της άνθρωπαρεσκείας….
-Έλεγε η Ασκήτρια της Κλεισούρας: Η ψή ’μ ( ψυχή μου ) καίεται για τον Χριστό!…. -Δεν μου αποκαλύπτει ο Θεός αμαρτήματα… Μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου βλέπω, ή φως, ή σκότος. Και δυστυχώς οι περισσότεροι είναι σκοτία…. -Ο φόβος του Θεού κάνει σοφό τον άνθρωπο. Ποιος είναι ο φόβος του Θεού; Όχι να φοβάσαι το Θεό, αλλά να φοβάσαι να μη στενοχωρήσεις τον άλλο, να μην τον βλάψεις, να μην τον αδικήσεις, να μην τον κατηγορήσεις. Αυτή είναι η σοφία. Ύστερα τα άλλα, για να ζήσεις, σε φωτίζει ο Θεός τί να κάνεις.
– Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία. -Θα μιλας σε όλο τον κόσμο. Και σε ενα μικρο παιδι θα μιλας, θα το λες καλημερα. Κι αυτο ειναι σπλαχνο Θεού. Ας είναι μικρο. Γεννημα θρεμμα του Θεού ειναι. -Εγω θα φύγω, αλλά να ξέρετε. Η λαιμαργία θα χαλάσει τον κόσμον, η λαιμαργία και η υπερηφάνεια -Εκάκυνεν ο κόσμος. Θα ρθει καιρος που θα τρων ανθρωπους. – Η ελεημοσύνη κρυφή να είναι, μόνον ο Θεός να ξέρει.
– Αχ, να ξέρατε τί έπαθε ο Κύριος την Τετάρτη και την Παρασκευή, τίποτα δε θα βάζατε στο στόμα σας. Ούτε ψωμί, όχι λάδι. Μη μαντζιρίζετε (τρώτε αρτύσιμα) Τετάρτη και Παρασκευή. – Οι άγγελοι μιλάνε κάθε μέρα. Ο Θεός στέλνει τους αγγέλους, να δουν αν ο κόσμος μετανοεί – Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό της: Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία, συγχώρησε τον κόσμο. – Το στόμα να γίνει βασιλικός και τριαντάφυλλο. – ”Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεούς σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.”
Η Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου γεννήθηκε το 828, εποχή που στο Βυζάντιο είχε ξεσπάσει η εικονομαχία. Από μικρή ήξερε ότι ήθελε να μονάσει και το έκανε ξεκάθαρο και στον πατέρα της, ο οποίος θέλησε να την παντρέψει με τον γιο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Στα 15 της έγινε πράγματι μοναχή και έξι χρόνια αργότερα, εξελέγη ηγουμένη, με τη φήμη της να απλώνεται σε όλο τον κόσμο.
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου θεωρείται προστάτιδα της γονιμότητας, των άτεκνων ζευγαριών, του γάμου και της οικογένειας μέσω των αναρίθμητων θαυμάτων που πραγματοποιούνται σε όσους με πίστη επικαλούνται τη βοήθεια και τη μεσιτεία της.
Τα μήλα της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου συνδέθηκε με το περιστατικό των τριών μήλων του Παραδείσου: Ένα βράδυ, καθώς προσευχόταν, ήρθε φωνή προς την οσία που της είπε: «Υποδέξου τον ναύτη που σου φέρνει σήμερα τα οπωρικά και να τα φας με χαρά, ώστε η ψυχή σου να νιώσει αγαλλίαση». Στη διάρκεια του Όρθρου έστειλε δύο μοναχές στην πύλη της μονής για να υποδεχτούν έναν ναύτη που ήταν απέξω.
Όταν, μετά την Ακολουθία, συναντήθηκαν, εκείνος της είπε ότι είναι ναύτης από την Πάτμο. Καθώς ξεκίνησε το καράβι τους για να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη, ένας σεβάσμιος γέροντας από την ακτή τούς φώναξε, παρακαλώντας να γυρίσουν πίσω για να τους δώσει κάτι. Όμως, το καράβι έπλεε με ανοιγμένα πανιά.
Τότε ο γέροντας πρόσταξε το πλοίο να σταματήσει, πράγμα που έγινε, κι εκείνος, περπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας, πήγε κοντά τους.
Και βγάζοντας από το στήθος του τρία μήλα, του τα έδωσε λέγοντας: «Όταν φτάσεις στην Πόλη, να τα δώσεις στον Πατριάρχη και να του πεις πως του τα έστειλε ο Θεός και ο δούλος του Ιωάννης από τον Παράδεισο».
Στη συνέχεια έβγαλε άλλα τρία μήλα και του είπε: «Αυτά να τα δωρίσεις στην ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου, την Ειρήνη, και να της πεις: «Φάγε από εκείνα που η καλή σου ψυχή επεθύμης. Διότι τώρα έρχομαι από τον Παράδεισο και τα έφερα». Λέγοντάς του αυτά, ο μεν γέροντας έγινε άφαντος, το δε πλοίο ξεκίνησε.
Κατόπιν, ο ναύτης έβγαλε τα τρία μήλα από ένα μεταξωτό μαντήλι και τα έδωσε στην Αγία Ειρήνη. Τα μήλα ήταν εξαιρετικά όμορφα, ευωδιαστά και μεγάλα.
«Και τούτο δεν είναι πράγμα απίστευτον, επειδή ήσαν από τον Παράδεισον». Η ηγουμένη νήστεψε επί μία εβδομάδα, ευχαριστώντας τον Κύριο.
Έπειτα άρχισε κάθε μέρα και από λίγο να τρώει το ένα μήλο χωρίς επί 40 ημέρες να βάζει στο στόμα της καμιά άλλη τροφή.
Τη δε Μεγάλη Πέμπτη, αφού κοινώνησαν όλες οι αδελφές, έκοψε το δεύτερο μήλο και έδωσε σε όλες από ένα κομματάκι. Κι αυτές αισθάνονταν την ευωδία και τη γλυκύτητά του και θαύμαζαν. Το τρίτο μήλο το κράτησε η αγία ως πολύτιμο φυλακτήριο «και καθ’ εκάστην το ωσφραίνετο εις απόλαυσιν της ψυχής της και αγαλλίασιν».
Η Αγία Ειρήνη υπήρξε Ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου κατά το δεύτερο μισό του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα. Είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη για τις αρετές της και τιμάται ως Οσία από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Τιμάται κάθε χρόνο στις 28 Ιουλίου, ημέρα του θανάτου της.
Η Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου γεννήθηκε το 828, εποχή που στο Βυζάντιο είχε ξεσπάσει η εικονομαχία.
Από μικρή ήξερε ότι ήθελε να μονάσει και το έκανε ξεκάθαρο και στον πατέρα της, ο οποίος θέλησε να την παντρέψει με τον γιο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, Μιχαήλ Γ’.
Καταγόταν από την Καππαδοκία. Ήταν ευσεβής και είχε ευγενή ανατροφή, ενώ ήταν ξακουστή και για την ομορφιά της. Θεωρείται προστάτιδα της εγκυμοσύνης, του τοκετού, των παιδιών και της οικογένειας, γι’ αυτό και πολλά ζευγάρια προσεύχονται στην χάρη Tης και τιμούν το μοναστήρι Της στη Λυκόβρυση, Αττικής.
Η ζωή στο μοναστήρι και τα θαύματα
Η Οσία Ειρήνη εκάρη μοναχή στην ηλικία των 15 χρόνων. Έξι χρόνια αργότερα εξελέγη ηγουμένη, με τη φήμη της να απλώνεται σε όλο τον κόσμο.
Ως ηγουμένη της Μονής, η Οσία Ειρήνη, επιδόθηκε σε περισσότερους αγώνες καθώς αισθανόταν το βάρος της ευθύνης του διακονήματος της μεγαλύτερο στους ώμους της. Προσευχόταν και εξομολογούνταν καθημερινά, ενώ όσο εκείνη έκανε την προσευχή Της, λέγεται ότι τα κυπαρίσσια έγερναν τις κορφές τους.
Ο Κύριος προίκισε με ακόμα ένα χάρισμα την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, αυτό του προορατικού χαρίσματος. Και αυτό έγινε γνωστό μέχρι και την Κωνσταντινούπολη και για αυτό πολλοί Χριστιανοί πήγαιναν στο Μοναστήρι ώστε να λάβουν την ευχή της ηγουμένης Ειρήνης.
Όταν η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου έφτασε σε ηλικία 103 ετών Άγγελος Κυρίου φανερώθηκε μπροστά της και της είπε ότι αφού τιμήσει τη μνήμη του Αγίου Παντελεήμονος θα φύγει από αυτή τη ζωή.
Η Αγία την εβδομάδα που ήταν να φύγει από τη ζωή δεν έφαγε και δεν ήπιε νερό. Κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και έφαγε το τρίτο μήλο του Παραδείσου. Αφού προσευχήθηκε στον Κύριο και συμβούλεψε τις μοναχές να αγωνίζονται ώστε όλες να κερδίσουν την Ουράνια Βασιλεία, παρέδωσε την αγία της ψυχή στον Κύριο.
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου θεωρείται προστάτιδα της γονιμότητας, των άτεκνων ζευγαριών, του γάμου και της οικογένειας μέσω των αναρίθμητων θαυμάτων που πραγματοποιούνται σε όσους με πίστη επικαλούνται τη βοήθεια και τη μεσιτεία Της.
Τα μήλα της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου συνδέθηκε με το περιστατικό των τριών μήλων του Παραδείσου: Ένα βράδυ, καθώς προσευχόταν, ήρθε φωνή προς την οσία που της είπε: «Υποδέξου τον ναύτη που σου φέρνει σήμερα τα οπωρικά και να τα φας με χαρά, ώστε η ψυχή σου να νιώσει αγαλλίαση». Στη διάρκεια του Όρθρου έστειλε δύο μοναχές στην πύλη της μονής για να υποδεχτούν έναν ναύτη που ήταν απέξω.
Όταν, μετά την Ακολουθία, συναντήθηκαν, εκείνος της είπε ότι είναι ναύτης από την Πάτμο. Καθώς ξεκίνησε το καράβι τους για να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη, ένας σεβάσμιος γέροντας από την ακτή τούς φώναξε, παρακαλώντας να γυρίσουν πίσω για να τους δώσει κάτι. Όμως, το καράβι έπλεε με ανοιγμένα πανιά.
Τότε ο γέροντας πρόσταξε το πλοίο να σταματήσει, πράγμα που έγινε, κι εκείνος, περπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας, πήγε κοντά τους. Και βγάζοντας από το στήθος του τρία μήλα, του τα έδωσε λέγοντας: «Όταν φτάσεις στην Πόλη, να τα δώσεις στον Πατριάρχη και να του πεις πως του τα έστειλε ο Θεός και ο δούλος του Ιωάννης από τον Παράδεισο». Στη συνέχεια έβγαλε άλλα τρία μήλα και του είπε: «Αυτά να τα δωρίσεις στην ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου, την Ειρήνη, και να της πεις: «Φάγε από εκείνα που η καλή σου ψυχή επεθύμης. Διότι τώρα έρχομαι από τον Παράδεισο και τα έφερα». Λέγοντάς του αυτά, ο μεν γέροντας έγινε άφαντος, το δε πλοίο ξεκίνησε.
Κατόπιν, ο ναύτης έβγαλε τα τρία μήλα από ένα μεταξωτό μαντήλι και τα έδωσε στην Αγία Ειρήνη. Τα μήλα ήταν εξαιρετικά όμορφα, ευωδιαστά και μεγάλα. «Και τούτο δεν είναι πράγμα απίστευτον, επειδή ήσαν από τον Παράδεισον». Η ηγουμένη νήστεψε επί μία εβδομάδα, ευχαριστώντας τον Κύριο. Έπειτα άρχισε κάθε μέρα και από λίγο να τρώει το ένα μήλο χωρίς επί 40 ημέρες να βάζει στο στόμα της καμιά άλλη τροφή. Τη δε Μεγάλη Πέμπτη, αφού κοινώνησαν όλες οι αδελφές, έκοψε το δεύτερο μήλο και έδωσε σε όλες από ένα κομματάκι. Κι αυτές αισθάνονταν την ευωδία και τη γλυκύτητά του και θαύμαζαν. Το τρίτο μήλο το κράτησε η αγία ως πολύτιμο φυλακτήριο «και καθ’ εκάστην το ωσφραίνετο εις απόλαυσιν της ψυχής της και αγαλλίασιν».
