Στις 15 Ιουλίου του 1989 έλαβε χώρα μια δωρεάν συναυλία των Pink Floyd στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στην ιστορική περιοχή της Βενετίας. Οι αρχές της πόλης δήλωναν πως ‘’πρέπει να είμαστε φιλόξενοι στις νέες τάσεις της μουσικής συμπεριλαμβανομένου και της ροκ μουσικής’’.
Όμως υπήρχαν εξαρχής έντονες αντιδράσεις οι οποίες επικεντρωνόντουσαν στο γεγονός πως οι δονήσεις από την ένταση της μουσικής θα προκαλούσαν ζημιές (!) στα διατηρητέα μνημεία της περιοχής. Ο πρώην επίτροπος τουρισμού της Βενετίας Augusto Salvadori δηλώνει χαρακτηριστικά και με σαφήνεια ‘’αν θέλουν ροκ μουσική ας το κάνουν σε στάδιο και όχι στην πλατεία San Marco’’.
Το συγκρότημα συμφώνησε να ρίξει την ένταση από τα 100 στα 60 ντεσιμπέλ συν ότι θα παίζανε σε πλωτή σκηνή πάνω στο νερό σε…απόσταση από την πλατεία. Έτσι και συνέβη λοιπόν. Όμως η μεγάλη ζημιά δεν ήρθε από τους Φλόυντ, αλλά από το κοινό που ήρθε να τους παρακολουθήσει!
Η Βενετία τότε μετρούσε περί τους 60.000 μόνιμους κατοίκους, στην συναυλία λοιπόν παρευρέθηκαν….200.000 άτομα! Οι παράπλευρές ζημίες ήταν ανεξέλεγκτες και πέρα από κάθε μέτρο και απαισιόδοξη προσδοκία. Επίσημες πηγές έκαναν τότε λόγο για 300 τόνους απορρίμματα που άφησαν πίσω τους, μπουκάλια, αναψυκτικά και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.
Συν αυτών δεν υπήρχε φυσικά επαρκής αριθμός από δημοσιές τουαλέτες και τα μνημεία και τα κανάλια είχαν την τιμητική τους. Βέβαια φημολογείται πως συνολικά ο κόσμος ήταν ευπρεπής και δεν συνέβησαν ιδιαίτερα ευτράπελα πέρα από ελάχιστες ζημιές στο άγαλμα του Σολομώντα. ‘’Αυτό δεν ήταν φεστιβάλ πολιτισμού’’ δηλώνει ο πρώην δήμαρχος της Ρώμης.
Τα μεθεόρτια της συναυλίας βρήκαν τους Βενετσιάνους έξαλλους με την δημοτική αρχή ζητώντας επίμονα την παραίτηση του δημάρχου, συνθήματα και πανό με την φράση ‘’παραιτήσου έκανες την Βενετία τουαλέτα’’ έδιναν και έπαιρναν. Λίγες μόνο μέρες μετά σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο της Βενετίας και ο Δήμαρχος Casellatti δηλώνουν την παραίτηση τους…
Ούτως ή άλλως δήμαρχε ‘’ All in all you’re just another brick in the wall’’…
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1986 το Αγγλικό Χέβι μέταλ συγκρότημα Iron Maiden κυκλοφόρησε επίσημα, μέσω της δισκογραφικής εταιρίας “EMI”, τον δίσκο με τίτλο Somewhere In Time όπου περιείχε και το τραγούδι ύμνο για τον Μέγα Αλέξανδρο, Alexander the Great .
Ας διαβάσουμε τους στίχους του τραγουδιού που λένε ιστορικές αλήθειες:
(ακολουθεί μετάφραση)
“Alexander The Great”
“My son ask for thyself another
Kingdom, for that which I leave
is too small for thee”
(King Philip of Macedonia – 339 B.C.)
Near to the east
In a part of ancient Greece
In an ancient land called Macedonia
Was born a son
To Philip of Macedon
The legend his name was Alexander
At the age of nineteen
He became the Macedon King
And he swore to free all of Asia Minor
By the Aegian Sea
In 334 B.C.
He utterly beat the armies of Persia
[Chorus:]
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
Became a legend ‘mongst mortal men
King Darius the third
Defeated fled Persia
The Scythians fell by the river Jaxartes
Then Egypt fell to the Macedon King as well
And he founded the city called Alexandria
By the Tigris river
He met King Darius again
And crushed him again in the battle of Arbela
Entering Babylon
And Susa, treasures he found
Took Persepolis the capital of Persia
[Chorus:]
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
Became a God amongst mortal men
A Phrygian King had bound a chariot yoke
And Alexander cut the ‘Gordian knot’
And legend said that who untied the knot
He would become the master of Asia
Hellenism he spread far and wide
The Macedonian learned mind
Their culture was a western way of life
He paved the way for Christianity
Marching on, marching on
The battle weary marching side by side
Alexander’s army line by line
They wouldn’t follow him to India
Tired of the combat, pain and the glory
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
He died of fever in Babylon
“Μέγας Αλέξανδρος”
“Γιε μου, ψάξε για τον εαυτό σου ένα άλλο βασίλειο
γιατί αυτό που αφήνω
είναι πολύ μικρό για εσένα”
(βασιλιάς Φίλιππος της Μακεδονίας – 339 π.Χ.)
Κοντά στην Ανατολή,
σ’ ένα μέρος της Αρχαίας Ελλάδας
Σε μια αρχαία γη ονομαζόμενη Μακεδονία
Γεννήθηκε ένας γιος
στον Φίλιππο τον Μακεδόνας
Ο Θρύλος , το όνομα του οποίου ήταν Αλέξανδρος
Στην ηλικία των δεκαεννιά
Έγινε ο Μακεδόνας βασιλιάς
Και ορκίστηκε να ελευθερώσει όλη τη Μικρά Ασία
Δίπλα στο Αιγαίο πέλαγος,
το 334 π.Χ.
Νίκησε ολοκληρωτικά τους στρατούς της Περσίας
Μέγας Αλέξανδρος
Το όνομά του έκρουε το φόβο στις καρδιές των ανδρών
Μέγας Αλέξανδρος
Έγινε Θρύλος ανάμεσα στους θνητούς
Ο βασιλιάς Δαρείος Γ’,
ηττημένος, έφυγε απ΄ την Περσία
Οι Σκύθες έπεσαν δίπλα στον ποταμό Ιαξάρτη
Τότε και η Αίγυπτος έπεσε στον Μακεδόνα βασιλιά
Κι αυτός ίδρυσε την πόλη, που ονομάστηκε Αλεξάνδρεια
Δίπλα στον Τίγρη ποταμό
συνάντησε ξανά τον Δαρείο
Και τον συνέτριψε και πάλι στη μάχη στα Άρβυλα
Μπαίνοντας σε Βαβυλώνα
και Σούσα, θησαυρούς βρήκε
Πήρε την Περσέπολη, την πρωτεύουσα της Περσίας
Αλέξανδρος ο Μέγας
Το όνομά του έκρουε το φόβο στις καρδιές των ανδρών
Αλέξανδρος ο Μέγας
Έγινε ένας θεός ανάμεσα σε θνητούς
Ένας Φρύγας βασιλιάς είχε δέσει ένα ζυγό άμαξας
Και ο Αλέξανδρος έκοψε το Γόρδιο δεσμό
Και ο Θρύλος έλεγε ότι όποιος έλυνε το δεσμό
Θα γινόταν ο Κύριος της Περσίας
Τον Ελληνισμό διέδωσε σε μήκος και σε πλάτος
Το μακεδονικά μαθημένο μυαλό
Η κουλτούρα τους ήταν ένας δυτικός τρόπος ζωής
Έστρωσε το δρόμο για το Χριστιανισμό
Προχωρώντας, προχωρώντας
Η μάχη κουραστική, προχωρώντας δίπλα δίπλα
Του Αλέξανδρου ο στρατός, γραμμή με γραμμή
Δεν ήθελαν να τον ακολουθήσουν στην Ινδία
Κουρασμένοι από τη μάχη, τον πόνο και τη δόξα
Αλέξανδρος ο Μέγας
Το όνομά του έκρουε το φόβο στις καρδιές των ανδρών
Αλέξανδρος ο Μέγας
Πέθανε από πυρετό στη Βαβυλώνα
Όπως βλέπουμε μέσα από τους στίχους, για το Αγγλικό μουσικό συγκρότημα η αρχαία Μακεδονία αποτελεί κομμάτι της Ελλάδας:“In a part of ancient Greece , In an ancient land called Macedonia” λένε οι στίχοι . Όπως έγραψε και ο Στράβωνας στα Γεωγραφικά “Εστι με ουν Ελλάς και η Μακεδονία” δηλαδή “Και η Μακεδονία είναι Ελλάδα”.
Οι Μακεδόνες ήταν και είναι ΈΛ-ληνες και δεν αποτελούσαν ποτέ ξεχωριστό λαό. Τονίζεται ακόμα μέσα στους στίχους, ότι ο Αλέξανδρος πήγε να απελευθερώσει τις Ελληνικές πόλεις στην Μικρά Ασία: “And he swore to free all of Asia Minor” τραγουδούν οι Iron Maiden.
Οι Ελληνικές πόλεις ήταν υπό την Περσική κατοχή από το 547 π.Χ . Πόλεις που επαναστατούσαν στον Περσικό ζυγό και πλήρωναν φόρο αίματος για τις επαναστατικές ενέργειες αυτές . Όπως έγινε και στην Ιωνική Επανάσταση, που έληξε μέσα στο αίμα και την σκλαβιά για τους Έλληνες. Ποιος ο λόγος αν ο Αλέξανδρος δεν ήταν ΕΛ-ληνας , να πάει να ελευθερώσει τις Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας;
Όμως αν προσέξουμε μέσα στους στίχους του τραγουδιού θα δούμε και άλλες αλήθειες. Ο Steve Harris ,ο μπασίστας του συγκροτήματος που έγραψε τους στίχους μεταξύ άλλων αναφέρει μέσα στους στίχους του τραγουδιού ότι ο Μέγας Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνισμό και έστρωσε το δρόμο για τον Χριστιανισμό: “Hellenism he spread far and wide” και “He paved the way for Christianity” τραγουδούν οι Iron Maiden δια στόματος του Bruce Dickinson.
Πράγματι ο Μέγας Αλέξανδρος πρόβαλε τον Ελληνικό πολιτισμό. Γιατί να προβάλει άραγε , το ΕΛ-ληνικό πολιτισμό σε όλη την Ασία, αν ο ίδιος και οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες;
Σεβάστηκε όλους τους διαφορετικούς λαούς και τους ένωσε με πρότυπο τον ΕΛ-ληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα. Διέδωσε την γλώσσα που αργότερα θα γράφονταν τα Ευαγγέλια. Η ορθοδοξία , μέσα από τους Πατέρες της Εκκλησίας εγκωμιάζει την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Επαινεί τις αρετές του, την αγνότητά του, την φιλανθρωπία του, την μη ματαιοδοξία του με το να αποποιηθεί τα πλούτη. Ο Άγιος Ανδρέας μάλιστα στην προφητεία του αναφέρει ότι σφράγισε τις Πύλες που είχαν ανοίξει, και τα ρυπαρά έθνη είχαν βγει στην επιφάνεια της Γης.
Αυτή την ΘΕΪΚΗ Αποστολή την αναφέρουν και οι Άραβες και την έχουν βάλει και μέσα στο ιερό βιβλίο τους , ιερό τόσο για αυτούς όσο και για τους άλλους Μουσουλμάνους, το Κοράνι στην σούρα ελ-κεφΧ . Και ήταν μια αποστολή που δεν την είχε αποκαλύψει νωρίτερα στους στρατιώτες του , ο μόνος που ήξερε ήταν ο Ηφαιστίωνας.
Στο σώμα του Αλεξάνδρου “φυτεύτηκε” από το “σύστημα” πνεύμα φερμένο από το μέλλον, όταν ήταν στην ηλικία των έξι ετών και κόντευε να πεθάνει. Και το Πνεύμα αυτό ήταν το πνεύμα του Μέγα Γουναρά όπου αργότερα έμελλε να γίνει ο Πολέμαρχος του Θεού και έτσι ήξερε σχεδόν τα πάντα, γνώριζε τις κινήσεις των αντιπάλων του, αφού ήταν σχεδόν όλα ιστορία για αυτόν, γνώριζε για τον ένα ΘΕΟ.
Αυτό που έπρεπε λοιπόν να κάνει ήταν να σβήσει από τον χάρτη την Περσική Αυτοκρατορία που οι βασιλιάδες της ήταν τουλάχιστον φιλικά προσκείμενοι προς τους Νεφελίμ και να κλείσει τους τελευταίους πίσω στα τάρταρα.
Όταν ολοκλήρωσε την αποστολή του άφησε το σώμα του Αλέξανδρου και ξαναγύρισε στο μέλλον. Λίγο όμως πριν αφήσει το σώμα του Αλεξάνδρου και λίγο μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, προσπάθησε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας , να περάσει με τον στρατό του τον Βραχμαπούτρα και από το Μπαγκλαντές να μπει στην επαρχία Γιουνάν, της Κίνας.
Όμως όπως λένε οι στίχοι των Iron Maiden: “They wouldn’t follow him to India ,tired of the combat, pain and the glory…” οι στρατιώτες του δεν ήθελαν να τον ακολουθήσουν είχαν κουραστεί απο τις μάχες και δεν είχαν καν προλάβει να απολαύσουν τα λάφυρα απο τις νίκες, στασίασαν, παρόλη όμως την δυσαρέσκιά τους και τις διαμαρτυρίες υπάκουσαν, και την στιγμή που ήταν έτοιμοι για την διάβαση του ποταμού Βραχαμπούτρα, πύρινες ασημένιες ασπίδες άρχισαν να βγαίνουν από τα χαμηλά σύννεφα και να περνούν πάνω από το στράτευμα με ασύλληπτη ταχύτητα, τρομάζοντας τους στρατιώτες με αποτέλεσμα την αναβολή της διάβασης.
Απογοητευμένος ο Αλέξανδρος , που το σύστημα δεν του επέτρεπε να συνεχίσει την εκστρατεία στην Ασία, γύρισε στην Βαβυλώνα, όπου σκόπευε να βρει την αστρική πύλη στο κεντρικό ζιγκουράτ της αρχαίας Μπαμπι – Λου.
Όμως εκεί στην Βαβυλώνα το πνεύμα που του έδινε την ευφυΐα, την ορμή και την ευρηματικότητα, αφαιρέθηκε και λόγο της αποχώρησης του πνεύματος του Μέγα Γουναρά, , η αρρώστια επανήλθε στο σώμα του Αλεξάνδρου και πέθανε εκεί με υψηλό πυρετό: “He died of fever in Babylon” όπως λέει και ο στίχος του τραγουδιού.
Το τραγούδι αυτό πραγματικά είναι ένας ύμνος για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και για την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Απολαύστε το τραγούδι με την εκπληκτική μουσική και την δυνατή ερμηνεία από τον Μπρους Ντίκινσον.
Μπορεί οι bodybuilders να έχουν ένα απίστευτο σώμα, που πολλοί θα ζήλευαν αλλά τι γίνεται με τα απλά καθημερινά πράγματα, με τα οποία φαίνεται να δυσκολεύονται λόγω του μέγεθούς τους;
Πώς είναι να μην χωράς στο αυτοκίνητο ή να μην χωράς να περάσεις από μια πόρτα;
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και θα καταλάβετε τι αντιμετωπίζουν οι σωματώδεις «γίγαντες» στην καθημερινότητα τους
Μεταφερόμαστε πίσω στον χρόνο. 64 χρόνια πριν η Ελλάδα μάζευε τα κομμάτια της μετά τον εμφύλιο και την κατοχή. Η φτώχεια και η ανεργία οδήγησε χιλιάδες Έλληνες να πιουν το πικρό ποτήρι της ξενιτιάς. Οι χώρες στις οποίες μετανάστευσε κυρίως ο ελληνικός πληθυσμός ήταν η Αυστραλία και η Αμερική. Πίσω στην Ελλάδα η κατάσταση παρέμενε πολύ δύσκολη. Χωριά και πόλεις άδειασαν ολόκληρες μετά το κύμα της μετανάστευσης.
Η δεκαετία του 1950, ήταν η πιο δύσκολη στη νεότερη ιστορία της χώρας. Η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, κουβαλώντας πληγές από την Κατοχή, και τον Εμφύλιο. Η επαρχία μαστιζόταν από την ανεργία και τη φτώχεια.
Το δρόμο, για τη ξενιτιά πήρε πρώτος, ο αντρικός πληθυσμός. Χωριά ολόκληρα αδειάσανε για την Αυστραλία, την Αμερική, τα ορυχεία του Βελγίου, ακόμα και για τη Μέση Ανατολή.
Πίσω έμειναν μόνο οι ηλικιωμένοι, και τα κopίτσια που δεν ήταν παντρεμένα.
Τα χρόνια περνούσαν, και τα άλλοτε κεφαλοχώρια, έμοιαζαν με ερειπωμένες πόλεις, μετά από φυσική καταστροφή.
Οι Έλληνες μετανάστες δούλεψαν σκληρά, έκαναν περιουσίες, αλλά οι ντόπιοι δεν τους αποδέχτηκαν εύκολα. Οι κοπέλες από την Αυστραλία, απέφευγαν τους Έλληνες, τους θεωρούσαν επικίνδυνους και υπανάπτυκτους.
Και κάπου εκεί το ελληνικό δαιμόνιο ανέλαβε δράση. Σύγχρονες προξενήτρες ανέλαβαν να παντρέψουν τους μετανάστες με φτωχά κopίτσια από την επαρχία.
Με μια φωτογραφία από την υποψήφια νύφη, η προξενήτρα δεχόταν προσφορές από τους υποψήφιους γαμπρούς. Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο προξενιό της ιστορίας.
Καράβια γεμάτα, με νέα κopίτσια ξεκινούσαν για την Αυστραλία. Το πολυήμερο ταξίδι, ήταν το διαβατήριό τους, για μια καλύτερη ζωή.
Μια βαλίτσα ρούχα και μια φωτογραφία του γαμπρού με τη καλύτερη προσφορά, αποβιβάζονταν στο λιμάνι. Εκεί τους περίμεναν, χιλιάδες καλοντυμένοι ξεριζωμένοι Έλληνες, που τις παραλάμβαναν και με ένα πρόχειρο χαρτί που υπόγραφαν, εξασφαλίζανε, την παραμονή τους, μέχρι την ημέρα του γάμου.
Μετά τα πρώτα καράβια, και τα γράμματα, που έφταναν πίσω στη πατρίδα, το φαινόμενο, πήρε μαζικές διαστάσεις. Εφημερίδες, έβαζαν τεράστιες αγγελίες, και έταζαν ονειρικούς γάμους στις νέες κοπέλες και τις οικογένειες τους.
Το 1957, στο Port Philip Bay της Μελβούρνης, έφτανε το γερασμένο ισπανικό πλοίο «Μπεγκόνια» που φιλοξενούσε στο κατάστρωμά του τις ελπίδες και τα όνειρα 900 Ελληνίδων νεαρών γυναικών, οι οποίες έφταναν στην Αυστραλία με μια βαλίτσα όνειρα, για ένα καλύτερο αύριο και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους και να δημιουργήσουν μαζί τους τις δικές τους ελληνικές οικογένειες.
Μέσα στο πλοίο, στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών, ήταν και ο γνωστός Ροδίτης εκπαιδευτικός Παναγιώτης Φωτάκης.
Μάλιστα, ο εκπαιδευτικός, εμπνευσμένος από την προσωπική του εμπειρία και κάνοντας τον προσωπικό του απολογισμό, αποφάσισε, μετά από 42 χρόνια, να προχωρήσει σε λεπτομερή έρευνα με σκοπό να βρει και να ενώσει όσες περισσότερες νύφες ή, μάλλον, νεραΐδες -όπως τις αποκαλεί ο ίδιος-, εκείνου του ταξιδιού, οι οποίες αποτέλεσαν για τον ίδιο μέρος των βιωμάτων και αναμνήσεών του.
Ο εκπαιδευτικός ξεκίνησε να συγκεντρώνει στοιχεία για να βρει τις 900 νύφες με τις οποίες έφτασε στην Αυστραλία, να δει τι απέγιναν και να καταγράψει την ιστορία τους, πιστεύοντας ότι «πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία που δεν έχει ειπωθεί σε όλη της την έκταση».
Μεγάλο μέρος αυτών των γυναικών αποτελούσαν οι «αρραβωνιασμένες με φωτογραφία», κάποιες άλλες γνώριζαν ήδη τον γαμπρό, ενώ υπήρχαν και οι «ελεύθερες», τις οποίες αποκαλούσαν έτσι γιατί είχαν την ελευθερία να επιλέξουν μόνες τον σύντροφό τους, ενώ οι αρραβωνιασμένες ζούσαν με την αγωνία, αν ο άνθρωπος που άλλοι επέλεξαν γι’ αυτές θα ήταν καλός, νεαρός, δυνατός και όπως τον έδειχνε η φωτογραφία, που έκρυβαν σαν φυλαχτό στο στέρνο τους οι νεαρές ξενιτεμένες.
Για τις ελεύθερες γίνονταν ολόκληρες τελετουργίες και νυφοπάζαρα, μέσα από οικογενειακές συναντήσεις, γλέντια, κοινωνικές συνάξεις και εκκλησιασμούς, όπου παρατηρούνταν συνωστισμός και… παρέλαση υποψήφιων γαμπρών.
Για τις αρραβωνιασμένες υπήρχε μέριμνα αφού οι ίδιες είχαν τη δυνατότητα μέσα σε ένα μήνα να επιστρέψουν με το ίδιο εισιτήριο στην πατρίδα, εφόσον κάτι πήγαινε στραβά με το γάμο ή μετάνιωναν οι ίδιες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλά προξενιά της εποχής πέτυχαν, ενώ άλλα προξενιά δεν «ανέβηκαν» ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας. Πολλές νύφες κατέληξαν μόνες και απογοητευμένες, άλλες συντετριμμένες έβαζαν τα κλάματα και άλλες επαναστατούσαν ενάντια στα «πρέπει» της εποχής.
Πολλές όμως -αν όχι οι περισσότερες- έσκυψαν σιωπηλά το κεφάλι και υπέμειναν τη μοίρα που άλλοι καθόρισαν για εκείνες.
«Δύσκολα τα πρώτα χρόνια. Ξένες σε ξένο τόπο, χωρίς γλώσσα, σε σκοτεινά μελαγχολικά σπίτια και όλα ανάποδα. Ιούνιος μήνας να βρέχει και να κάνει κρύο – πού ξανακούστηκε; Τα πρώτα είκοσι χρόνια είναι δύσκολα μας έλεγαν. Μετά συνηθίζεις. Τα είκοσι χρόνια έγιναν σαράντα και η μητριά Αυστραλία έγινε μάνα μας. Δόξα τω θεώ» είχε πει κάποτε μια από τις νύφες της εποχής, η κ. Χαρίκλεια.
Η ανάρτηση που έκανε στο Facebook ο Βασίλης Δανδίκας (οδηγός ταξί, ΡαδιοΤαξί Σερρών):
…καλή Ανάσταση σε όλους, ο Χριστούλης μας, με το καλό να αναστηθεί και στο μυαλό και στις καρδιές μας!!!
…δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ που δεν είχα καλούς βαθμούς στο σχολείο, θέλω από καμιά φορά να μου λένε και κανένα “μπράβο”, κανένα “ευχαριστώ”.
Έχουν περάσει 7 με 8 χρονια το λιγότερο που είχα δεχτεί μια κλήση, βραδάκι ήταν θυμάμαι, δεν είχε κίνηση και έφτασα άμεσα στο προορισμό μου. Παρόλα αυτά η γυναίκα με περίμενε έξω από το σπίτι…
-γρήγορα στο Νοσοκομείο!! Πονάω!!
…μαθημένος εγώ (όπως τα περισσότερα ταξι) σε τέτοιες καταστάσεις, έφτασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο νοσοκομείο, το οποίο είχα ενημερώσει από τον ασύρματο για “επείγον περιστατικο”
Μετά από καιρό η εν λόγω κυρία, με βρίσκει στην πιάτσα, εμφανώς αλλαγμένη, με ένα κουτί γλυκά!
σε έψαχνα καιρό, δεν σε πλήρωσα για την κούρσα τότε, πως να σε ευχαριστήσω; ο γιατρός είπε ότι αν αργούσες θα είχε κάνει ζημιά η χολή…
…από τότε δεν περνάει μεγάλη γιορτή που να μην με βρίσκει και να μου δίνει γλυκά.
Για μένα (όπως και για πολύ κόσμο, νομίζω) έκανα το αυτονόητο δεν περίμενα κάποια ανταμοιβή, αλλά όταν αυτήν έρχεται… πόσο δύναμη σου δίνει, πόσο κουράγιο, πόση ελπίδα!!!
Μην ξεχνάτε να λέτε “ευχαριστώ” με κάθε τρόπο που μπορείτε στους ανθρώπους γύρω σας!!!
…ούχι οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που;
Ο Jeffrey Cote οδηγούσε το Saab του στον αυτοκινητόδρομο I-495 της Νέας Υόρκης μετά από μια χιονοθύελλα, όταν η ατυχία του χτύπησε το… παρμπρίζ.
Ο οδηγός ενός προπορευόμενου SUV είχε αφήσει ένα μεγάλο κομμάτι πάγου στην οροφή του αυτοκινήτου του, το οποίο ξαφνικά ξεκόλλησε και προσγειώθηκε στο παρμπρίζ του Jeff κάνοντας το κομμάτια. Ευτυχώς κατάφερε να κάνει στην άκρη χωρίς άλλα απρόοπτα.
Μια βόλτα στο 1978, ακριβώς πριν 38 χρόνια, όταν η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν κατάμεστη για να δει τον Θανάση Βέγγο να παίζει ποδόσφαιρο.
Στις 20 Μαρτίου του 1978 διεξήχθη στο ιστορικό γήπεδο της ΑΕΚ ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα σε Ηθοποιούς και Δημοσιογράφους. Η αναμέτρηση πραγματοποιήθηκε για την ενίσχυση του ταμείου των καλλιτεχνών καθώς είχαν κατέβει σε απεργία λόγω της κόντρας τους με τη κρατική τηλεόραση η οποία δεν τους αναγνώριζε τα πνευματικά δικαιώματα.
Μία παρόμοια αναμέτρηση η οποία εν έτει 2016 θα διεξαγόταν μπροστά σε συγγενείς και φίλους. Άλλωστε και πολλά παιχνίδια της Super League έχουν αυτή την έρημη εικόνα στις κερκίδες.
Η παρουσία όμως του Θανάση Βέγγου σε εκείνο το φιλικό του 1978 οδήγησε τον κόσμο να αναζητεί εισιτήρια στην μαύρη αγορά(!) πληρώνοντας μέχρι και 120 δραχμές αντί των 80 δραχμών που κόστιζαν.
Η “Αθλητική Ηχώ” μάλιστα φιλοξενούσε την προηγούμενη μέρα δηλώσεις του Θανάση στις οποίες “απειλούσε” ευθέως τους αντιπάλους με το δυνατό του όπλο… τα γρήγορα του πόδια! “Θα τους σκάσω στο τρέξιμο και θα βάλω δύο γκολ” ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του.
Την επομένη μέρα ο Βέγγος πέρασε στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο προκαλώντας ντελίριο στους 40.000 φιλάθλους στις εξέδρες, όπως βλέπετε και στο χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο. Μάλιστα οι δηλώσεις του ήταν προφητικές καθώς σκόραρε 2 τέρματα από το σημείο του πέναλτι σε ένα ματς στο οποίο οι Δημοσιογράφοι επικράτησαν με 5-3.
Στη συνέχεια δέχθηκε κίτρινη κάρτα από τον διαιτητή Ζλατάνο τον οποίο ήθελε να “λιντσάρει” ο κόσμος για αυτήν την απόφαση. Ο ίδιος όμως φρόντισε να “ηρεμήσει” το πλήθος και αφού υποκλίθηκε στον ρέφερι, έκανε δύο βήματα πίσω και σήκωσε τα χέρια ψηλά!
Λίγο αργότερα, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου θα περάσει στη θέση του αλλά ο αγώνας δεν γίνεται να συνεχιστεί καθώς οι εκδηλώσεις λατρείας για τον Θανάση είναι μοναδικές. Ο Γιάννης Αργυρίου γράφει χαρακτηριστικά στην “Ηχώ”:
“Ο Βέγγος γίνεται αλλαγή αλλά το παιχνίδι δεν γίνεται να συνεχισθεί. Δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί. Γύρω από τον αγωνιστικό χώρο βρίσκονται 5.000 θεατές που σε κάθε διακοπή προσπαθούν να μπουν μέσα.
Αυτό κάνουν και τώρα που ο Βέγγος αποχωρεί χαιρετώντας τα πλήθη σαν τον μεγάλο μπαλαδόρο που αναγκαστικά εκγκαταλείπει. Ο Ζλατάνος αναγκάζεται να σφυρίξει τη λήξη του αγώνος δίνοντας έτσι τέλος και στο ασταμάτητο γέλιο“.
Φυσικά μετά το τέλος του φιλικού, ο Θανάσης συνέχισε το ρεσιτάλ με τον μοναδικό του τρόπο. Αρχικά πήγε από τα αποδυτήρια των δημοσιογράφων και αφού άνοιξε την πόρτα τους είπε: “Καλοί μου άνθρωποι, συγνώμη αν σας κούρασα“!
Αργότερα στις… καθιερωμένες δηλώσεις τόνισε: “Ναι μωρέ… βρίσκομαι σε τρομερή φόρμα. Σκέφτομαι φέτος να κάνω μεταγραφή. Άλλωστε έχω προτάσεις από το εξωτερικό. Θα προτιμήσω ελληνική ομάδα, διότι έχει ωραία θάλασσα και άλλα“!
Για την ιστορία σκόραραν για τους Δημοσιογράφους οι Δημαράς (3), Χαραλαμπίδης και Λιάνης, ενώ για τους Ηθοποιούς πέρα από τον Βέγγο πέτυχε ένα γκολ και ο Κοτανίδης.
Σπάνιες εικόνες από τον παράδεισο του Ωνάση στον Σκορπιό – Το νησί το αγόρασε το 1963, αντί του ποσού των 3.000.000 δραχμών
Ο Σκορπιός γι’ αυτόν ήταν -απλώς- ο παράδεισός του. Ο τόπος που ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, το καταφύγιο που ο ίδιος έπλασε φυτεύοντας δέντρα, λουλούδια και λαχανικά, φτιάχνοντας κήπους και περιβόλια, μονοπάτια και μια ταβέρνα πάνω στο κύμα, όπου συνήθιζε να μαγειρεύει ο ίδιος φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, να κάθεται σε ένα τραπέζι και να πίνει το ούζο του, αγναντεύοντας τα γαλαζοπράσινα βάθη και σιγοτραγουδώντας αγαπημένα τραγούδια.
Ο Σκορπιός αγοράστηκε από τον Ωνάση, όταν ήταν ακόμα μια πανέμορφη, με σμαραγδένια νερά, αλλά εγκαταλελειμμένη, άνυδρη, με λίγες ελιές, σπιθαμή γης, απέναντι από τη Λευκάδα σε σχήμα σκορπιού. Ο παράδεισος θέλει βλάστηση κι ο Ωνάσης είχε τον τρόπο να φέρει εκατοντάδες φυτά (200 είδη δέντρων), πεύκα και πικροδάφνες, αμυγδαλιές και οπωροφόρα στο νησί, τα οποία πολλές φορές φύτευε ο ίδιος, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, διηγούμενος ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στους εργάτες.
Ο Ωνάσης μεταμόρφωσε το Σκορπιό, έφτιαξε τη μαρίνα, μια μεγάλη κεντρική βίλα, εξοχικά, την αγαπημένη του ταβέρνα κι ένα μικρό, ταπεινό εκκλησάκι για να προσεύχεται. Η βίλα φιλοξενούσε το πλήρως εξοπλισμένο γραφείο από όπου μπορούσε να διευθύνει την αυτοκρατορία του. Ο τόπος όμως ήταν από τη φύση του αλλά από τις παρεμβάσεις του Ωνάση φτιαγμένος για έρωτα. ‘Η θάνατο, που στην οικογένεια Ωνάση φαίνεται πως συμβάδισε…
Ελληνικό Πάσχα στον Σκορπιό
Ο Σκορπιός μπορεί να πωλήθηκε, ωστόσο ο χρόνος μοιάζει σταματημένος στην εικόνα του Αριστοτέλη Ωνάση, μαζί με τον Αλέξανδρο, σκυμμένων επάνω στο σουβλιστό αρνί που τους ετοίμαζε ο Μπάμπης το Πάσχα, στην εικόνα της Τζάκι νύφης στο “γάμο του αιώνα”, στον Τζον Τζον, παιδί ακόμη, να τρέχει στην παραλία, τα γέλια της Χριστίνας να αντηχούν, και στις καλοκαιρινές πόζες της Μαρίας Κάλλας, στο νησί.
Στη σπάνια φωτογραφία που δημοσιεύει το My Lefkada, βλέπουμε τον Αριστοτέλη Ωνάση και το γιο του Αλέξανδρο κατά τη διάρκεια των διακοπών Πάσχα στον Σκορπιό.
Πατέρας και γιος, στέκονται δίπλα στους ψήστες, και επιβλέπουν το ψήσιμο…
«Ένιωθα κάποια δυσκολία να προσευχηθώ στον Χριστό. Την Παναγία την έχω σαν μάννα. Την Αγία Ευφημία το ίδιο. Την φωνάζω: «Αγία Ευφημούλα μου». Στον Χριστό ένιωθα δύσκολα. Την εικόνα Του με φόβο την φιλούσα. Και όταν την ώρα που έλεγα την ευχή έφευγε καμμιά φορά ο νους μου από τον Χριστό, δεν στενοχωριόμουνα. «Ποιος είμαι εγώ, για να χω συνέχεια τον νου μου στον Χριστό», σκεπτόμουν. Και συνέβη αυτό που θα σου πω:…
Ήταν βράδυ του Τιμίου Προδρόμου, θα ξημέρωνε του αγίου Κάρπου. Νιώθω ανάλαφρος, πούπουλο. Καμμιά όρεξη να κοιμηθώ. Σκέφτομαι:
«Ας καθήσω να γράψω κάτι για τον παπα-Τύχωνα να το στείλω στις αδελφές». Μέχρι τις 8.30′ αγιορείτικα έγραψα ως τριάντα σελίδες.
Αν και δεν νύσταζα, είπα να ξαπλώσω, γιατί ένιωθα λίγη κούραση στα πόδια. Παίρνει να φωτίζη.
Στις 9 η ώρα (6 περίπου κοσμικά το πρωί) δεν είχα κοιμηθή.
Σε μια στιγμή σαν να χάθηκε ο τοίχος του Κελλιού μου (δίπλα στο κρεββάτι προς το εργαστήριο). Βλέπω τον Χριστό μέσα στο φως, σε απόσταση έξι μέτρα περίπου.
Τον έβλεπα από το πλάι. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά και τα μάτια του γαλανά. Δεν μου μίλησε. Κοίταξε λίγο δίπλα, όχι ακριβώς εμένα. Δεν έβλεπα με τα σωματικά μάτια.
Αυτά είτε ανοιχτά είναι είτε κλειστά, καμμιά διαφορά δεν έχει. Έβλεπαν τα μάτια της ψυχής.
Όταν Τον είδα σκέφθηκα: Πώς μπόρεσαν να φτύσουν τέτοια μορφή;
Πώς μπόρεσαν -οι αθεόφοβοι- να ακουμπήσουν τέτοια μορφή; Πώς μπόρεσαν να μπήξουν καρφιά σ’ αυτό το σώμα;
Πα! πα! πα! Απόμεινα! Τι γλυκύτητα ένιωθα! Τι αγαλλίαση!
Δεν μπορώ να εκφράσω με δικά μου λόγια την ομορφιά αυτή.
Ήταν αυτό που λέει: «Ο Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων». Αυτό ήταν. Δεν έχω δει ποτέ τέτοια εικόνα Του. Μόνο μία κάποτε -δεν θυμάμαι που- έμοιαζε κάπως.
Θ’ άξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δη αυτή την ομορφιά για μια στιγμή μόνο. Τι μεγάλα και ανείπωτα είναι δυνατόν να χαρισθούν στον άνθρωπο, και με τι τιποτένια ασχολούμαστε!
Πιστεύω πως είναι ένα δώρο που μου έκανε ο παπα-Τύχων. Να μην το πης σε κανέναν. Πολύ το σκέφθηκα να το πω και σε σένα. Βλέπεις τόση ώρα δεν σου μίλησα, τώρα που φεύγεις».
Ύστερα από δύο μέρες όταν ξανασυναντήθηκαν, ο Γέροντας είπε:
«Όλη τη νύχτα έκλαιγα γιατί σου το πα. Δεν φοβάμαι πως θα το πεις. Αλλά εγώ ζημιώθηκα.»
Το γεγονός αυτό το αισθάνθηκε και μια αδελφή στην Σουρωτή και έγραψε στον Γέροντα: «Τάδε του μηνός, τάδε ώρα… Τα υπόλοιπα θα μας τα πείτε εσείς».
Και πράγματι, όταν αργότερα βγήκε έξω, τους το διηγήθηκε και μάλιστα περιέγραψε και αγιογράφησαν τον Χριστό, όπως ακριβώς τον είδε.
Ο σπουδαίος λογοτέχνης κάποτε πέτυχε το ακατόρθωτο. Να φτιάξει μία ολόκληρη ιστορία με λιγότερες από 10 λέξεις.
Θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος συγγραφέας όλων των εποχών, ακόμα και πάνω από σπουδαία ονόματα της λογοτεχνίας όπως ο Ντοστογιέφσκι ή ο Τολστόι.
Ο μεγάλος Έρνεστ Χέμινγουεϊ έζησε μία τρελή, πολυτάραχη, πολυταξιδεμένη, μποέμ ζωή, γεμάτη με εξωτικές περιπέτειες, και ενίοτε πολύ αλκοόλ, αλλά και ξεχειλισμένη από το υπέρμετρο ταλέντο του.
Και κάποτε ανάμεσα σε όλα τα σπουδαία πράγματα που μας άφησε καθώς αποχώρησε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 2 Ιούλιου του 1961, απέδειξε ότι εκείνος είναι σε θέση να πετύχει αυτό που θεωρείται αδύνατο. Να φτιάξει μία ιστορία χρησιμοποιώντας 6 μόνο λέξεις. Μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, αφού αυτό το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται ένα κείμενο για να θεωρείται ιστορία.
Το όλο πράγμα ξεκίνησε σαν στοίχημα κάποια στιγμή ανάμεσα στο 1920 και το 1930. Ο Χέμινγουεϊ βρισκόταν στο Παρίσι, την πόλη όπου οτιδήποτε σημαντικό συνέβαινε στην τέχνη της εποχής είχε βρει τη βάση του και ένα φιλόξενο καταφύγιο, και έπινε σε κάποιο μπαρ μαζί με άλλους καλλιτέχνες.
Εκεί, πάνω στην πλάκα, ο Χέμινγουεϊ δήλωσε ότι είναι σε θέση να γράψει μία ολόκληρη ιστορία με μόλις 6 λέξεις. Όλοι οι υπόλοιποι τον πήραν στο δούλεμα και άρχισαν να γελάνε, ισχυριζόμενοι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί.
Τότε εκείνος έβαλε στοίχημα, προκαλώντας τους να βάλουν ο καθένας από 10 δολάρια σε ένα μπολ. Αν έχανε θα τους έδινε τα διπλά, αλλιώς θα έπαιρνε όλο το ποσό που θα είχε συγκεντρωθεί μέσα στο μπολ. Όλοι δέχονται θεωρώντας την ήττα του δεδομένη.
Ο Χέμινγουεϊ παίρνει μία χαρτοπετσέτα και γράφει «For Sale: Baby shoes. Never Worn», δηλαδή «Πωλούνται μωρουδιακά υποδήματα που δεν φορέθηκαν ποτέ».
Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ κέρδισε το στοίχημα. Η ιστορία του των έξι λέξεων έχει αρχή, μέση και τέλος.
Αυτό το κείμενο έγινε από τότε ένα πρότυπο αφηγηματικής δομής και χρησιμεύει ως άσκηση στα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής.
Παρόλα αυτά υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι η παραπάνω ιστορία δεν συνέβη ακριβώς έτσι ή ακόμα ότι δεν συνέβη καθόλου, υποστηρίζοντας ότι η συγκεκριμένη ιστορία έχει χρεωθεί στον Χέμινγουεϊ κατά λάθος, αφού δεν γνωρίζουμε με σιγουριά ποιος είναι ο συγγραφέας της.
Ωστόσο πολλοί συγγραφείς και έρευνες επιμένουν ότι πίσω από αυτή κρύβεται σίγουρα ο σπουδαίος αμερικανός πεζογράφος.
