Σε ανάρτησή του στο facebook ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης γράφει: «Η μητέρα μου, Αθανασία Συγγελάκη, “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι»
Η δημοσιογράφος, Αθανασία Συγγελάκη, που εργάστηκε ως ανταποκρίτρια σε κορυφαία Μέσα έφυγε από τη ζωή. Την αποχαιρέτησε με τρυφερό τρόπο αλλά και θαυμασμό ο γιος της, επίσης δημοσιογράφος, Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης.
Σε ανάρτησή του στο facebook ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης γράφει: «Η μητέρα μου, Αθανασία Συγγελάκη, “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι. Στην πρώτη της ζωή, λάτρεψε το θέατρο και συνεργάστηκε με θιάσους όπως του Αλεξανδράκη, Βανδή, Βεργή και το Εθνικό, παίζοντας σε δεκάδες θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. Δάσκαλός της, ο Κάρολος Κουν, στο Θέατρο Τέχνης.
Ο τρυφερός αποχαιρετισμός του γιου της Θεόδωρου Ανδρεάδη – Συγγελάκη
Στη δεύτερη ζωή της αγάπησε την δημοσιογραφια, ως ακούραστη ανταποκρίτρια της ΕΡΤ 2, οπως και του ΒΒC και της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle στην Ρώμη. Συνεργάστηκε με την Rai, ως ηθοποιός και στις ξένες εκπομπές της.
Της οφείλω πάρα πολλά. Από τα ελληνικά μου, μέχρι την δουλειά μου και μια μεγάλη “μαγκιά”, που την χαρακτήριζε όσο τίποτε άλλο: την ηθική υποχρέωση να υπερασπίζεις τον ασθενέστερο, τον ξεχασμένο, αυτόν που δεν έχει υλικό αντάλλαγμα να σου προσφέρει, χωρίς να υπολογίζεις το όποιο κόστος».
Σε ανάρτησή του στο facebook ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης γράφει: «Η μητέρα μου, Αθανασία Συγγελάκη, “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι»
Η δημοσιογράφος, Αθανασία Συγγελάκη, που εργάστηκε ως ανταποκρίτρια σε κορυφαία Μέσα έφυγε από τη ζωή. Την αποχαιρέτησε με τρυφερό τρόπο αλλά και θαυμασμό ο γιος της, επίσης δημοσιογράφος, Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης.
Σε ανάρτησή του στο facebook ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης γράφει: «Η μητέρα μου, Αθανασία Συγγελάκη, “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι. Στην πρώτη της ζωή, λάτρεψε το θέατρο και συνεργάστηκε με θιάσους όπως του Αλεξανδράκη, Βανδή, Βεργή και το Εθνικό, παίζοντας σε δεκάδες θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. Δάσκαλός της, ο Κάρολος Κουν, στο Θέατρο Τέχνης.
Ο τρυφερός αποχαιρετισμός του γιου της Θεόδωρου Ανδρεάδη – Συγγελάκη
Στη δεύτερη ζωή της αγάπησε την δημοσιογραφια, ως ακούραστη ανταποκρίτρια της ΕΡΤ 2, οπως και του ΒΒC και της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle στην Ρώμη. Συνεργάστηκε με την Rai, ως ηθοποιός και στις ξένες εκπομπές της.
Της οφείλω πάρα πολλά. Από τα ελληνικά μου, μέχρι την δουλειά μου και μια μεγάλη “μαγκιά”, που την χαρακτήριζε όσο τίποτε άλλο: την ηθική υποχρέωση να υπερασπίζεις τον ασθενέστερο, τον ξεχασμένο, αυτόν που δεν έχει υλικό αντάλλαγμα να σου προσφέρει, χωρίς να υπολογίζεις το όποιο κόστος».
Ο ΠΣΑΤ επικοινώνησε την δυσάρεστη είδηση του θανάτου της Αγγελικής Βύζικα, που υπήρξε ταμίας του Συνδέσμου και έδινε μάχη με την επάρατη νόσο για 2,5 χρόνια.
Από τον ΠΣΑΤ υπήρξε ανακοίνωση για την απώλεια της Αγγελικής Βύζικα, της αθλητικής δημοσιογράφου η οποία απεβίωσε έπειτα από 2,5 χρόνια μάχης με την επάρατη νόσο.
Μία απώλεια που προκάλεσε θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο και όσους την ήξεραν. Η ανακοίνωση:
Αντίο Αγγελική μας…
Με ανείπωτη συντριβή, το Δ.Σ. του ΠΣΑΤ αποχαιρετά την πολυαγαπημένη συνάδελφο και ταμία του Συνδέσμου Αγγελική Βύζικα, η οποία «έφυγε» τόσο πρόωρα από κοντά μας, σκορπίζοντας οδύνη σε συγγενείς και φίλους. Η δική μας Αγγελική έχασε τη μάχη που έδινε με την «επάρατη» νόσο τα τελευταία 2,5 χρόνια, έπειτα από ολιγόμηνη παραμονή στο νοσοκομείο.
Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1964 στη Θεσσαλονίκη και υπήρξε απόφοιτη του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου, ενώ ήταν δευτεροετής της σχολής Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Εργάστηκε ως συντάκτρια υγρού στίβου στις εφημερίδες «Ρεκόρ», «Φως των Σπορ», «Fun in Action», «Αδέσμευτος Τύπος», «Derby», «SportXL», καθώς και στις ιστοσελίδες «onsports.gr», «aquaticsnews.com» και «skygoal.gr». Το τελευταίο διάστημα ήταν υπεύθυνη γραφείου Τύπου της Ελληνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών.
Την τετραετία 2001-2004, εργάστηκε στο τμήμα ΜΜΕ και Επικοινωνίας της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» και κατά τη διάρκεια των Αγώνων συνεργάστηκε με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων για την κάλυψη των ολυμπιακών και παραολυμπιακών αθλημάτων υγρού στίβου. Τη διετία 2009-2010 εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της ΕΡΤ ως υπεύθυνη αποστολής προγραμμάτων σε τηλεοπτικούς συντάκτες και στην παραγωγή εκπομπών για την ψηφιακή πλατφόρμα.
Στη διάρκεια της επαγγελματικής της πορείας, συμμετείχε στα γραφεία τύπου μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων και υπήρξε υπεύθυνη εξέδρας Τύπου και φωτογράφων, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης 25άρας πισίνας, που διεξήχθη στην Αθήνα. Διετέλεσε μέλος του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου του Συνδέσμου, ενώ υπηρέτησε τον ΠΣΑΤ από διάφορους ρόλους ευθύνης, με κυριότερο εκείνον της ταμίας, θέση που κατείχε έως και σήμερα.
Η Αγγελική ξεχώριζε για το χαμόγελο, τον δυναμικό της χαρακτήρα και τον ενθουσιασμό της. Ήταν ένας ευσυνείδητος και δραστήριος άνθρωπος πάντοτε πρόθυμος να προσφέρει και δεν εγκατέλειπε ποτέ. Ακόμη και μέσα από το νοσοκομείο, αντιμετώπιζε την πραγματικότητα με αισιοδοξία και αξιοπρέπεια και συνέχισε να παλεύει μέχρι τέλους.
Το Δ.Σ. του ΠΣΑΤ αποχαιρετά έναν από τους πιο δικούς του ανθρώπους και απευθύνει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στον πατέρα της Μανώλη, τον αδερφό της Κυριάκο και τον ανηψιό της Μάνο. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, η σκέψη όλων μας είναι μαζί τους.
Ένας 50χρονος πατέρας συνελήφθη στη Νιγηρία αφού άφησε έγκυο την ανήλικη κόρη του.
Σύμφωνα με την έρευνα της αστυνομίας, ο αιμομίκτης πατέρας, άρχισε να βιάζει την 14χρονη κόρη του λίγο μετά το θάνατο της γυναίκας του.
Η νεαρή κοπέλα, που είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας, έμεινε έγκυος μετά τους κατ ‘επανάληψη βιασμούς από τον ίδιο της τον πατέρα.
Ο δράστης δεν παραδέχτηκε την ενοχή του ενώ κρατείται στις φυλακές της Νιγηρίας, αφού δεν ορίστηκε εγγύηση.
Το παιδί φοβόταν να ομολογήσει τις αποτρόπαιες πράξεις του άντρα ενώ είπε ότι δεν θα είχε να φάει αν έμενε μόνη της. Την υπόθεση κατήγγειλαν στην αστυνομία του Λάγος, οι γείτονες της οικογένειας που άκουσαν τις κραυγές του άτυχου παιδιού.
Η άτυχη γυναίκα από το Ηράκλειο που κατέρρευσε την ώρα που έκανε γυμναστική, πάλεψε για μια εβδομάδα, αλλά δεν τα κατάφερε να βγει νικήτρια. Ωστόσο με το θάνατό της «προσφέρει» ελπίδα σε άλλους ανθρώπους!
Η 37χρονη γυναίκα που υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία ενώ γυμναζόταν σε γυμναστήριο του Ηρακλείου έχασε τη μάχη για τη ζωή στην εντατική του Βενιζελείου όπου νοσηλευόταν από τις 30 Απριλίου. Η άτυχη κοπέλα, όπως έδειξαν οι εξετάσεις, είχε ανεύρυσμα εγκεφάλου χωρίς να το γνωρίζει, το οποίο έσπασε κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Αφού ολοκληρώθηκαν τα τεστ που πιστοποίησαν τον εγκεφαλικό της θάνατο, η οικογένειά της, που είχε ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή για την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση της υγείας της, όπως αναφέρει η εφημερίδα Πατρίς, συμφώνησε να δωρηθούν τα όργανά της.
Το χρονικό της τραγωδίας στο Ηράκλειο
Η γυναίκα ακολουθώντας το πρόγραμμά της, αποφάσισε να επισκεφτεί το γυμναστήριο δίχως να γνωρίζει τι επρόκειτο να συμβεί. Ξαφνικά και ενώ έκανε την προπόνησή της, αισθάνθηκε έντονο πονοκέφαλο, έχασε την επαφή με το περιβάλλον και κατέρρευσε μπροστά στα μάτια των μελών του γυμναστηρίου. Άμεσα κλήθηκε ασθενοφόρο που έσπευσε στο γυμναστήριο για να τη μεταφέρει στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο.
Σύμφωνα με πληροφορίες η γυναίκα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κακή κατάσταση και εκεί διαπιστώθηκε πως πρόκειται για μεγάλη εγκεφαλική αιμορραγία, με υπαρκτό κίνδυνο για μόνιμες βλάβες.
«Η 37χρονη παρελήφθη με μεγάλη εγκεφαλική αιμορραγία. Η έκταση της αιμορραγίας ήταν τέτοια που απέτρεπε την παρέμβαση των νευροχειρουργών», είπε ο διευθυντής της ΜΕΘ Βενιζελείου κ. Ανέστης Κιούλπαλης.
Οι επίμονες προσπάθειες των γιατρών δεν απέφεραν δυστυχώς το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Δώρα ζωής μετά την τραγωδία
Ήδη, σύμφωνα με τον διοικητή Βενιζελείου – ΠΑΓΝΗ, Γιάννη Τασσόπουλο, είναι σε εξέλιξη όλες οι απαιτούμενες διαδικασίες μεταξύ Ηρακλείου και Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, προκειμένου να αποφασιστεί ποια όργανα θα αφαιρεθούν και σε ποιους συνανθρώπους μας θα προσφέρουν μια νέα «ευκαιρία» ζωής.
Ο κ. Τασσόπουλος επεσήμανε ότι γίνονται επαφές και εκτός Ελλάδας, ενώ – όπως εκτίμησε – η όλης διαδικασία θα ολοκληρωθεί αργά απόψε, με την έλευση και κλιμακίου του ΕΟΜ στο Ηράκλειο. Στο μεταξύ, η κοπέλα παραμένει συνδεδεμένη στα μηχανήματα, που κρατούν την καρδιά σε λειτουργία.
Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που έχει προκύψει και δεν ξέρω πώς ακριβώς να το χειριστώ.
Με τη γυναίκα μου ήμασταν παντρεμένοι 8 χρόνια μέχρι που αρρώστησε εντελώς ξαφνικά και έφυγε από τη ζωή τρεις μόλις μήνες μετά την πρώτη διάγνωση. Δυστυχώς ήταν πια πολύ αργά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να τη σώσουμε. Το μόνο που με παρηγορεί είναι τα δύο μας παιδάκια που είναι βάλσαμο στις πληγές μου και το ότι δεν υπέφερε. Μείναμε μόνοι με τα παιδιά και παλεύουμε να αντιμετωπίσουμε από τη μία το πένθος και την απώλειά της και από την άλλη την πανδημία που μας έχει φέρει εντελώς τα πάνω κάτω.
Το Σεπτέμβρη που άνοιξαν τα σχολεία η πεθερά μου ήρθε να μείνει σπίτι μας για να με βοηθάει με τα παιδιά και ήρθαμε κάπως πιο κοντά με αποτέλεσμα να δημιουργήσουμε σχέση. Δεν είναι κάτι που περίμενα ποτέ πως θα συμβεί ούτε είχε «παιχτεί» ποτέ κάτι μεταξύ μας. Πάντα την έβλεπα σαν πεθερά μου και μόνο σαν πεθερά μου, τίποτα παραπάνω. Να όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα και καταλήξαμε να γίνουμε ζευγάρι.
Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη τόσο στο σπίτι όσο με τα παιδιά, τα οποία δεν γνωρίζουν τίποτα ακόμα και πολύ φοβάμαι τη στιγμή που η αλήθεια θα μαθευτεί. Πως θα νιώσουν τα παιδιά; Τι θα σκεφτούν; Τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Τα βρίσκουμε σαν άνθρωποι, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, περνάμε καλά, μας φροντίζει, μας προσέχει και με κάνει να ξεχνιέμαι, ξέρω όμως ότι παραέξω όλο αυτό θα παρεξηγηθεί.
Τί να κάνω; Τα παιδιά είναι ακόμα μικρά και ξέρω πως δεν θα καταλάβουν, όλοι οι άλλοι όμως; Θα το δουν όπως το βλέπω εγώ ή θα σπεύσουν να μας στήσουν στον τοίχο;
Η Ελένη (Τιτίκα) Γκελντή – Παναγιωτίδου, μια ιστορική μορφή – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης «έφυγε» σε ηλικία 90 χρόνων
Σε ηλικία 90 χρόνων, έφυγε από τη ζωή, η Ελένη (Τιτίκα) Γκελντή – Παναγιωτίδου, μια ιστορική μορφή – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης. Ήταν Αύγουστος του 1944 στη Σχολή Αξιωματικών Σαράφη της Ρεντίνας, όπου εκπαιδεύονταν και οι γυναίκες ανθυπολοχαγοί του ΕΛΑΣ και η μηχανή του Σπύρου Μελετζή είχε πάρει φωτιά καθώς φωτογράφιζε τις νεαρές κοπέλες όλες μαζί και καθεμία ξεχωριστά.
«Ήμασταν έντεκα αντάρτισσες. Εγώ ήμουν 16 χρόνων, παιδί από πόλη και το στιλ, η ομιλία μου, το ανάστημά μου ήταν διαφορετικά. Όταν έρχεται η σειρά μου, με πηγαίνει σε κατάλληλη τοποθεσία, με φόντο το βουνό, και αρχίζει να με φωτογραφίζει, προφίλ και ανφάς, μέχρι που κάποια στιγμή αναφωνεί: ‘Ναι, αυτό είναι, σε βρήκα!’».
Η φωτογραφία του 16χρονου κοριτσιού με το δίκοχο και το όπλο στα χέρια έμελλε να γίνει το σύμβολο της ελληνικής Αντίστασης, της γυναίκας αντάρτισσας, να δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά, να κυκλοφορήσει στην κατεχόμενη Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, να αλλάξει τελικά τη ζωή της. «Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να αντιληφθώ πόσο θα επηρέαζε τη ζωή μου αυτή η φωτογραφία. Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, η φωτογραφία με έκανε ακόμα πιο αναγνωρίσιμη, αλλά και πιο ευάλωτη, αφού μέχρι και φυλακή πήγα. Ήταν το πικραμένο ‘ευχαριστώ’ για όσα είχαμε κάνει για την ελευθερία της πατρίδας μας» είχε πει προ ετών σε συνέντευξή της η Ελένη (Τιτίκα) Γκελντή – Παναγιωτίδου.
Η Τιτίκα Παναγιωτίδου ή αλλιώς Τίτο, ήταν μία από τις τριάντα γυναίκες που κατετάγησαν στην 9η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στον Πεντάλοφο Κοζάνης κι ας μην είχε συμπληρώσει ακόμη τα 16. Η διμοιρία αποτελούνταν από γυναίκες 16-24 χρόνων. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός και χρημάτισε διοικητής Λόχου των Ανταρτισσών.
Όταν το 1982 αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, η φωτογραφία της με υπόδειξη του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου αποτυπώθηκε σε γραμματόσημο για να τιμηθεί η Ενιαία Εθνική Αντίσταση 1941-44. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η Τιτίκα Παναγιωτίδου σπούδασε στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης και άσκησε τη δικηγορία για πάνω από τριάντα χρόνια.
Θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο προκαλεί η είδηση του θανάτου της ηθοποιού Ηλέκτρας Κωνσταντίνου.
Τη δυσάρεστη είδηση γνωστοποίησε ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας και πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ, Σπύρος Μπιμπίλας, με σχετική ανάρτησή του.
Όπως έγραψε ο ίδιος, η Ηλέκτρα Κωνσταντίνου έφυγε από τη ζωή σήμερα, 24 Ιουλίου, με τον Σπύρο Μπιμπίλα να δημοσιεύει και δύο φωτογραφίες της, και συγκεκριμένα ένα πορτραίτο της ηθοποιού, αλλά και ένα στιγμιότυπο από παράσταση που συμμετείχε στην Επίδαυρο.
Ηλέκτρα Κωνσταντίνου: Το «αντίο» του Σπύρου Μπιμπίλα στην ηθοποιό
«Ακόμα μια παλαιότερη σεμνή και αθόρυβη συνάδελφος μας, που τίμησε πολλά χρόνια το Εθνικό μας Θέατρο με το ταλέντο και την παρουσία της, η Ηλέκτρα Κωνσταντίνου, μέλος του ΤΑΣΕΗ, έφυγε από την ζωή σήμερα… Καλό ταξίδι από όλους μας… Στη φωτό με την Ελένη Χατζηαργύρη στην Επίδαυρο», έγραψε στη σχετική ανάρτησή του στο προφίλ του στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας.
Οι διαδικτυακοί φίλοι του Σπύρου Μπιμπίλα εξέφρασαν τη θλίψη τους για τον θάνατο της ηθοποιού, με σχετικά σχόλιά τους στην ανάρτησή του.
Μετά τον χαμό του Τόλη Βοσκόπουλου ένας άλλος χαμός βύθισε σε πένθος τον καλλιτεχνικό χώρο καθώς έφυγε η Γκέλυ Μαυροπούλου.
Η Καίτη Φίνου ανακοίνωσε στο facebook τη δυσάρεστη είδηση. «Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μας Γκέλυ Μαυροπούλου», έγραψε.
Την είδηση επιβεβαίωσε ο Σπύρος Μπιμπίλας. «Βαρύ πένθος σήμερα για το καλλιτεχνικό μας χώρο τρεις πολύ αγαπημένοι άνθρωποι του χώρου μας δεν είναι πια κοντά μας ο σπουδαίος τραγουδιστής και ηθοποιός Τόλης Βοσκόπουλος Που άφησε εποχή η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης και γόνος σπουδαίας οικογένειας ηθοποιών η Γκέλυ Μαυροπούλου και ο παλαίμαχος ηθοποιός και αγωνιστής της αριστεράς και των εταιρικών θιάσων Τάσος Παπαδάκης. Ποτε δεν θα τους ξεχασουμε για το εργο και τα μηνυματα που αφησαν στις καρδιες μας».
Γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1932 στη Θεσσαλονίκη. Γονείς της ήταν οι επίσης ηθοποιοί Άγγελος Μαυρόπουλος (1901 – 1979) και Μαρίκα Κρεβατά (1910 – 1994).
Σπούδασε στη Γαλλική Ακαδημία Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» του Καρόλου Κουν. Καθηγητές της στη σχολή, ήταν μεταξύ άλλων ο Κάρολος Κουν, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Μίνως Βολανάκης.
Από τη σχολή αποφοίτησε το 1955 και την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο θέατρο «Ρεξ – Κοτοπούλη» – όπου την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε ο Δημήτρης Μυράτ, με το έργο «Επτά χρόνια φαγούρα» του Άξελροντ, στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη.
Το καλοκαίρι του 1956 συνεργάστηκε με τον θίασο Σαμαρτζή Μαρίκα Κρεβατά-Λάμπρος Κωνσταντάρας) στα έργα «Χτυποκάρδια» του Στέφανου Φωτιάδη και «Ψηλά τα χέρια» του Δημήτρη Γιαννουκάκη (στον ρόλο της Ρίτας).
Την περίοδο 1955-1956 προσελήφθη ως πρωταγωνίστρια στον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου-Μίμη Φωτόπουλου και έπαιξε στις κωμωδίες «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» του Αλέκου Σακελλάριου και «Μια τσουκνίδα στις βιολέττες» του Χρήστου Γιαννακόπουλου.
Την περίοδο 1956-1957 προσελήφθη ως πρωταγωνίστρια στο θέατρο «Ρεξ – Κοτοπούλη», όπου έπαιξε τη Δυσδαιμόνα στην τραγωδία του Σαίξπηρ «Οθέλλος», στο πλευρό του Μάνου Κατράκη και του Δημήτρη Μυράτ, ενώ συμμετείχε και στα έργα «Σιμούν» του Λενορμάν (στον ρόλο της Κλοτίλδης Λωρανσύ, τον οποίο έπαιζε εναλλάξ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη), «Ντούο Σεμπαστιάνι» των Χ. Λίντσαιη και Ρ. Κρουζ, «Κόσμος και κοσμάκης» του Σκαρπέτα, «Το πρώτο ραντεβού» του Ηλία Μπακόπουλου. Το καλοκαίρι του 1957 ήταν συμπρωταγωνίστρια του Μίμη Φωτόπουλου στην κωμωδία του Στέφανου Φωτιάδη «Ο θηριοδαμαστής».
Την περίοδο 1957-1961 πρωταγωνίστησε σε σημαντικές παραστάσεις του «Εθνικού Θεάτρου», συνεργαζόμενη με σκηνοθέτες όπως ο Αλέξης Μινωτής, ο Αλέξης Σολομός, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Κωστής Μιχαηλίδης και ηθοποιούς όπως η Κατίνα Παξινού, ο Χριστόφορος Νέζερ, ο Νίκος Παρασκευάς, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Βάσω Μανωλίδου, ο Στέλιος Βόκοβιτς, η Άννα Συνοδινού, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.· Υποδύθηκε, μεταξύ άλλων, την Γκέλντα στο έργο «Το σκοτάδι είναι αρκετά φωτερό» του Κρίστοφερ Φράυ (1957), τη Ρεγγίνα στο έργο «Βρυκόλακες» του Ίψεν (1958), τη Βάγια στο έργο «Ιουλιανός ο παραβάτης» του Νίκου Καζαντζάκη (1959), την Μπιάνκα στο έργο «Το ημέρωμα της στρίγγλας» του Σαίξπηρ, τη Μαριάννα στο έργο «Ο φιλάργυρος» του Μολιέρου (1960), την Έλενα στο έργο «Οργισμένα νιάτα» του Τζων Όσμπορν (1960),
ενώ το καλοκαίρι του 1959 πραγματοποίησε τη μοναδική της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της θεάς Αθηνάς στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Τη θερινή περίοδο 1961 η Γκέλυ Μαυροπούλου πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Χρήστου Ευθυμίου στην κωμωδία «Σκάνδαλα στην εξοχή» του Δημήτρη Γιαννουκάκη στο «Θέατρο Εθνικού Κήπου».
Τη χειμερινή περίοδο 1961-62 συγκρότησε θίασο με τον Χρήστο Ευθυμίου και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και ανέβασαν στο θέατρο «Μπουρνέλλη» τα έργα «Ο κύριος πάει κυνήγι» του Ζωρζ Φεντώ (σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη), «Ποιος είναι ο Λύσσανδρος» των Γιάννη Μαρή-Δημήτρη Ευαγγελίδη, «Ερωτικές συμβουλές» του Δημήτρη Γιαννουκάκη και «Ο Αλέκος είναι γυναίκα» του Στέφανου Φωτιάδη.
Την περίοδο 1962-1963 συγκρότησε θίασο με τον τότε σύζυγό της, τον Στέφανο Στρατηγό, και παρουσίασαν στη Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία τα έργα «Τα κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, «Χρυσή μου Ρουθ» του Νόρμα Κράσνα και «Ανυπόμονη καρδιά» του Τζων Πάτρικ.
Το καλοκαίρι 1964 ο θίασος Γκέλυς Μαυροπούλου παρουσίασε στο «Αττικό Θέατρο» την κωμωδία «Διαζύγιο α λα Ρωσικά» του Βαλεντίν Κατάγεφ (με σύμπραξη του Γιώργου Πάντζα, της Βιβέττας Τσιούνη και του Ανδρέα Μπάρκουλη) και την κωμωδία «Το υπόγειο της Λέλας» των Βασίλη Ιμπροχώρη-Ιάσονα Βροντάκη (με συμπρωταγωνιστές τον Γιώργο Πάντζα, τη Μαρίκα Κρεβατά, τον Στέφανο Στρατηγό και τον Κώστα Καρρά).
Τη χειμερινή περίοδο 1965-66 ο θίασος Γκέλυς Μαυροπούλου-Διονύση Παπαγιαννόπουλου ανέβασε στο θέατρο «Αλάμπρα» τα έργα «Πώς να γίνετε πλούσιοι» του Γεράσιμου Σταύρου και «Η κυρία του κυρίου» των Νίκου Τσιφόρου – Πολύβιου Βασιλειάδη.
Την περίοδο 1966-1967 η Μαυροπούλου ανέβασε, μαζί με τον Ανδρέα Μπάρκουλη, το έργο της Μαίρη Χέιλυ Μιλς «Ήξερα πως θα έρθεις» στο «Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς» και την περίοδο 1968-69 ήταν πρωταγωνίστρια του θιάσου του Δημήτρη Χορν στο θέατρο «Βρετάνια» στα έργα «Δον Ζουάν» του Μολιέρου (στον ρόλο της Καρλότας) και «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας» του Τζων Κρομστάιλ (στον ρόλο της Ρούσα).
Το 1970 η Γκέλυ Μαυροπούλου επανέλαβε, με δικό της θίασο, την κωμωδία «Η κυρία του κυρίου».
το 1971 συνεργάστηκε με το «Θεατρικό Εργαστήρι» του Δημήτρη Κωνσταντινίδη, ερμηνεύοντας τη Νάστιενκα στις «Λευκές νύχτες» του Ντοστογιέφσκι, και συγκρότησε θίασο με τον Θανάση Μυλωνά και τον Νίκο Τσούκα, με τους οποίους παρουσίασε στο θέατρο «Βέμπο» την κωμωδία «Η ταβέρνα του Σωκράτη» των Άλκη Παππά-Γιάννη Πολίτη (στον ρόλο της Αρετής).
Το 1972 υποδύθηκε τη Φωτεινή στο δραματικό μιούζικαλ των Κώστα Καραγιάννη-Νίκου Καμπάνη-Διονύση Τζεφρώνη «Πενήντα χρόνια δάκρυα, πενήντα χρόνια γέλια», σε μουσική Δήμου Μούτση και συμπρωταγωνιστές τον Γιάννη Βόγλη και τον Σταύρο Ξενίδη στο θέατρο «Καλουτά».
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, επίσης, παρουσίασε, με δικούς της θιάσους, τα μονόπρακτα «Άνθρωποι και άλογα» και «Η κυρία που δεν πενθεί» του Κώστα Μουρσελά (1973-74, θέατρο «Χατζώκου» Θεσσαλονίκης), «Μια κυρία από τα μπουζούκια» του Γιώργου Κατσαμπή (1974-75, θέατρο «Αυλαία» Πειραιώς), «Μία σου και μία μου» των Νίκου Τσιφόρου-Πολύβιου Βασιλειάδη (1976, θέατρο «Φλορίντα», με συνθιασάρχη τον Τάκη Μηλιάδη), «Πορτοφολά αγάπη μου» του Γιώργου Κατσαμπή (1976-77, θέατρο «Χατζώκου» Θεσσαλονίκης, με συνθιασάρχη τον Γιώργο Κάππη), «Χιροσίμα αγάπη μου» της Μαργκερίτ Ντυράς (1977, φεστιβάλ Ιθάκης), «Γυμνός έρωτας» του Μαρσέλ Ασάρ (1977-1978, «Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς», με συνθιασάρχη τον Κώστα Πρέκα), συνεργάστηκε με το «Λαικό Πειραματικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά στα έργα «Ερυθρά νήσος» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και «Ποπολάρος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου (1978-79, θέατρο «Πορεία») και συμπρωταγωνίστησε με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Τάκη Μηλιάδη, τον Γιώργο Τζώρτζη, την Τόνια Καζιάνη κ.ά. στο τολμηρό έργο «Ωχ»! της Μαριέττας Ριάλδη (1979-80, θέατρο «Μινώα»).
Τη δεκαετία του 1980 η Μαυροπούλου συμπρωταγωνίστησε με τον Γιάννη Γκιωνάκη στην κωμωδία «Κίμων ο νεόπλουτος» των Νίκου Καμπάνη και Βύρωνα Μακρίδη (1980, θέατρο «Αθηνά»), ερμήνευσε τον κεντρικό ρόλο στο έργο του Ίψεν «Αρχιμάστορας Σόλνες» (1981-82, «Ασκητικό Θέατρο», σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάριου), πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις του «Λαικού Πειραματικού Θεάτρου» «Κατ’ οίκον εργασία’»’ του Φραντς Ξαβιέρ Κρετς (στον ρόλο της Μάρθας), «Η εξορία» του Παύλου Μάτεσι (στον ρόλο της Νύφης) και «Οι παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι(στον ρόλο της Βαρβάρα Μιχαήλοβνα, στο πλευρό του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Πέτρου Φυσσούν, του Θανάση Μυλωνά και του Γιώργου Κυρίτση), πάντα σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά στο θέατρο «Πορεία», και επέστρεψε στο «Εθνικό Θέατρο» κατά το διάστημα 1984-1992, παίζοντας την Ελένη στο έργο «Οι έφηβοι» του Γιάννη Χρυσούλη (1984, σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου), την Ντορίνα στο έργο «Ταρτούφος» του Μολιέρου (1985, σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού), την Άννα Αντρέγιεβνα στο έργο «Ο επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ (1988, σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα).
Το 1991 πραγματοποίησε την τελευταία μέχρι σήμερα θεατρική της εμφάνιση, παίζοντας τον ρόλο της Μπελίνα στο έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου.
Στον κινηματογράφο η Γκέλυ Μαυροπούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1953 με την ταινία Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται του Γιώργου Λαζαρίδη και ακολούθησαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε περισσότερες από 40 ακόμη ταινίες που καλύπτουν όλα τα είδη του ελληνικού κινηματογράφου της περιόδου 1950-1980, κλασικές κωμωδίες (Η ωραία των Αθηνών, του Νίκου Τσιφόρου, 1954· Η θεία από το Σικάγο του Αλέκου Σακελλάριου, 1957· Ο Φανούρης και το σόι του του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, 1957· Ευτυχώς τρελάθηκα του Κώστα Ανδρίτσου, 1961· Εταιρεία θαυμάτων του Στέφανου Στρατηγού, 1962· Η κυρία του κυρίου του Γιάννη Δαλιανίδη, 1962· Ο ανακατωσούρας του Γρηγόρη Γρηγορίου, 1967, μελοδράματα (Κόκκινα τριαντάφυλλα του Κώστα Ανδρίτσου, 1955· Το φυντανάκι του Ιάσονα Νόβακ, 1955.
Το παραστράτημα μιας αθώας του Κώστα Ανδρίτσου, 1959· Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα του Κώστα Καραγιάννη, 1963· Κάθε λιμάνι και καημός του Όμηρου Ευστρατιάδη, 1964), αντιστασιακές περιπέτειες (Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές του Τάκη Βουγιουκλάκη, 1973), ιστορικά δράματα (Ο Αλή Πασάς και η κυρα-Φροσύνη του Στέφανου Στρατηγού, 1959), ταινίες φουστανέλας (Η Μυρτιά του Κώστα Καραγιάννη, 1961), φιλμ-νουάρ (Έγκλημα στο Κολωνάκι του Τζανή Αλιφέρη, 1960· Απαγωγή του Κώστα Καραγιάννη, 1964· Έξοδος κινδύνου του Νίκου Φώσκολου, 1980), κατασκοπευτικά θρίλερ (Η λεωφόρος της προδοσίας του Χρήστου Κυριακόπουλου, 1969), ακόμη και ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου (Ταξίδι του μέλιτος του Γιώργου Πανουσόπουλου, 1979). Η τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην ταινία 17 σφαίρες για έναν άγγελο (1981) των Νίκου Φώσκολου-Τάκη Βουγιουκλάκη. Οι μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της θεωρούνται ο ρόλος της Κατίνας, της ανύπαντρης κοπέλας που πρέπει πάση θυσία να αποκατασταθεί στην ταινία Ο Φανούρης και το σόι του (1957) του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, πλάι στον Μίμη Φωτόπουλο, ο ρόλος της Εύας, της πονηρής και φιλόδοξης μεσοαστής που κατευθύνει την καριέρα του συζύγου της, στην ταινία Η κυρία του κυρίου (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη, πλάι στον Ντίνο Ηλιόπουλο, και ο ρόλος της Δήμητρας, της χήρας του επισμηναγού Αυγέρη, που προσλαμβάνει έναν σωσία για να υποδυθεί τον άντρα της, στην ταινία του Τάκη Βουγιουκλάκη Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές (1973) του Τάκη Βουγιουκλάκη, πλάι στον Άγγελο Αντωνόπουλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρωταγωνίστρια που λάνσαρε το ροκ-εν-ρολ στον ελληνικό κινηματογράφο, μαζί με τον Θεόδωρο Δημήτριεφ, στην ταινία Η θεία απ’ το Σικάγο (1957).
