Την τελευταία του πνοή άφησε, σε ηλικία 85 ετών, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και έστησε την σοκολατοβιομηχανία ΙΟΝ, ο Ιωάννης Κωτσιόπουλος. Ο «μπαμπάς» δηλαδή της σοκολάτας ΙΟΝ.
Τα θεμέλια της ΙΟΝ μπήκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν μια ομάδα μετόχων έστησαν έναν εργοστάσιο παραγωγής σοκολάτας στην οδό Πειραιώς, στο Νέο Φάληρο. Το εργοστάσιο αυτό έμελλε να μείνει εκεί για πάντα. Εκεί είναι και σήμερα.
Σε συνέχεια της ΙΟΝ ΑΕ δημιουργείται και η εταιρεία NASKO AE με σκοπό την παραγωγή ζαχαρωδών προϊόντων. Η επωνυμία αυτή χαρακτήρισε γενιές προϊόντων καραμέλας ΙΟΝ που φθάνουν έως σήμερα με τις γνωστές γεμιστές καραμέλες ΝΑΣΚΟ φρούτων και ασορτί.
Τα θεμέλια του σημερινού μεγέθους της ΙΟΝ, ως μια από τις μεγαλύτερες Ελληνικές βιομηχανίες σοκολατοειδών και ζαχαρωδών προϊόντων, τοποθετούνται μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Αρχικά δημιουργείται (1956) η εμπορική εταιρεία ‘Αδελφοί Ι. Κωτσιόπουλοι’ η οποία αναλαμβάνει την αποκλειστική διάθεση των προϊόντων της ΙΟΝ καθώς και των προϊόντων της ΝΑΣΚΟ. Με έδρα στον Πειραιά και το πρώτο της κατάστημα στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας η νεοσύστατη αυτή εταιρεία θέτει τις βάσεις του σημερινού δικτύου πωλήσεων και διανομής της εταιρείας.
Λίγο αργότερα η ΙΟΝ αφομοιώνει την εταιρεία ΝΑΣΚΟ ΑΕ και αποκτά πλέον την σημερινή της μορφή με παραγωγή ευρείας γκάμας ζαχαρωδών και σοκολατοειδών προϊόντων. Σταδιακά έρχεται και η επέκταση της εταιρείας σε νέους κλάδους ζαχαρωδών, όπως γκοφρέτες, candy bars και σοκοπάστες.
Η ΙΟΝ σήμερα διαθέτει τρεις σύγχρονες μονάδες παραγωγής (Ν. Φάληρο, Άρτα και Μαρκόπουλο Αττικής), με υψηλή παραγωγική δυνατότητα, εργαστήρια ποιοτικού ελέγχου και εξέλιξης νέων προϊόντων. Με σύνολο εργαζομένων που ξεπερνάει τους 970 και κύκλο εργασιών κοντά στα 105 εκατομμύρια ευρώ, κατατάσσεται μεταξύ των 60 μεγαλυτέρων βιομηχανιών στην Ελλάδα και είναι εξ’ ολοκλήρου ελληνικών συμφερόντων.
Μία από τις πιο cult μορφές της ελληνικής τηλεόρασης, ο «Μίστερ Εθνικά Μπούτια», κατά κόσμον Γιώργος Σταυρόπουλος, «έφυγε» από τη ζωή.
Τη δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή η Πέπη Τσεσμελή μέσω του Facebook τη Δευτέρα (22.09.2025), ενώ μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστή αιτία θανάτου του «Μίστερ Εθνικά Μπούτια», Γιώργου Σταυρόπουλου, που ήταν γνωστός για τις εμφανίσεις του στην ελληνική τηλεόραση τη δεκαετία του 1990.
«Αντίο φίλε Γιώργο Σταυρόπουλε με τα απίστευτα πόδια από εκεί βγήκε και το παρατσούκλι “Μίστερ Μπούτιας” θα σε θυμόμαστε πάντα με χαμoγελο.
Μας έδωσες απίστευτες χιουμοριστικές στιγμές.
Δείτε βίντεο:
Ήσουν ψυχούλα και χαρούμενος άνθρωπος. Καλό παράδεισο, καλό ταξίδι στο φως», έγραψε η Πέπη Τσεσμελή στην ανακοίνωσή της.
Μάλιστα, ο «Μίστερ Εθνικά Μπούτια» άγριο beef με τον «Εθνικό σταρ», Ανδρέα Ευαγγελόπουλο και μαζί είχαν χαρίσει στο τηλεοπτικό κοινό απίστευτες στιγμές τηλεοπτικής…. κόντρας.
Μάλιστα, τα βίντεο από τις κόντρες τους διασώζονται μέχρι σήμερα στο Youtube και έχουν φανατικούς… fans και haters.
Πέθανε στα 36 του ο «κοιμώμενος πρίγκιπας» της Σαουδικής Αραβίας – Ήταν σε κώμα 20 χρόνια
Ο θάνατός του ανακοινώθηκε από τον πατέρα του, πρίγκιπα Χαλέντ μπιν Ταλάλ Αλ-Σαούντ – To φοβερό τροχαίο σε ηλικία 15 ετών
Ο πρίγκιπας της Σαουδικής Αραβίας Αλ Ουαλίντ μπιν Χάλεντ μπιν Ταλάλ αλ Σαούντ, γνωστός διεθνώς ως «ο Πρίγκιπας που κοιμάται», άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 36 ετών, έπειτα από σχεδόν δύο δεκαετίες σε κώμα. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή το Σάββατο 19 Ιουλίου, μέσω ανάρτησης του πατέρα του, πρίγκιπα Χάλεντ μπιν Ταλάλ αλ Σαούντ, ανιψιού του δισεκατομμυριούχου Αλ Ουαλίντ μπιν Ταλάλ.
«Ω, ηρεμήσε ψυχή, επέστρεψε στον Κύριό σου, ευχαριστημένη και ευάρεστη σε Αυτόν, και μπες ανάμεσα στους δίκαιους υπηρέτες Μου, και μπες στον Παράδεισό Μου… Με βαθιά πίστη στο θέλημα του Αλλάχ και μεγάλη θλίψη, θρηνούμε τον αγαπημένο μας γιο», έγραψε συγκλονισμένος στα αραβικά στην πλατφόρμα X, πλαισιώνοντας την ανακοίνωση με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του γιου του, ξαπλωμένου στο νοσοκομειακό κρεβάτι.
بقلوب مؤمنة بقضاء الله وقدره وببالغ الحزن والأسى ننعى إبننا الغالي الأمير الوليد بن خالد بن طلال بن عبدالعزيز آل سعود رحمه الله الذي انتقل… pic.twitter.com/QQBbMWGOOG
— خالد بن طلال بن عبد العزيز ( أبو الوليد ) (@allah_cure_dede) July 19, 2025
Η εξόδιος ακολουθία προγραμματίστηκε για την Κυριακή 20 Ιουλίου, με την οικογένεια να ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει ένα παιδί που παρέμεινε στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου επί σχεδόν μια ολόκληρη γενιά.
Ο «Ντεντέ», όπως τον φώναζε η οικογένειά του, γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1990 και βρισκόταν στο Λονδίνο το 2005, όταν σε ηλικία 15 ετών τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο δυστύχημα ενώ φοιτούσε σε στρατιωτική ακαδημία. Τα πολλαπλά κρανιοεγκεφαλικά τραύματα και η εσωτερική αιμορραγία τον οδήγησαν σε βαθύ κώμα, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ.
Μεταφέρθηκε σε Ιατρικό Κέντρο στο Ριάντ, όπου νοσηλεύτηκε τα επόμενα 19 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα, ο πατέρας του στάθηκε στο πλευρό του αδιάκοπα, κρατώντας τον στη ζωή με μηχανική υποστήριξη και μετατρέποντας το δωμάτιο του νοσοκομείου σε έναν διαρκή χώρο προσευχής, προσμονής και ελπίδας.
Ο πρίγκιπας Χάλεντ συχνά μοιραζόταν βίντεο και φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου απεικονίζονταν οι μικρές, ανεπαίσθητες κινήσεις του γιου του – ένα τρεμόπαιγμα των δαχτύλων ή το σήκωμα ενός χεριού – ενδείξεις που γίνονταν δεκτές με δέος από τους χιλιάδες ακολούθους του. Σε γιορτές όπως το Ραμαζάνι, το Έιντ ή την Εθνική Ημέρα της Σαουδικής Αραβίας, το δωμάτιο στολίζονταν σαν να ήταν παρών ο ίδιος ο πρίγκιπας στην καθημερινότητα.
Όλο αυτό το διάστημα, ο πατέρας του στάθηκε στο πλευρό του αδιάκοπα, κρατώντας τον στη ζωή με μηχανική υποστήριξη και μετατρέποντας το δωμάτιο του νοσοκομείου σε έναν διαρκή χώρο προσευχής, προσμονής και ελπίδας
Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η ιστορία του «κοιμισμένου πρίγκιπα» μετατράπηκε σε σύμβολο πίστης και αφοσίωσης. Πολυάριθμοι επισκέπτες – μέλη της βασιλικής οικογένειας, απλοί πολίτες, ακόμα και ξένοι ηγέτες – επισκέπτονταν το δωμάτιο του και προσεύχονταν δίπλα στον πρίγκιπα Χάλεντ και τα άλλα παιδιά του.
Ο Αλ Ουαλίντ δεν επανήλθε ποτέ σε πλήρη συνείδηση, όμως για τον πατέρα του παρέμεινε πάντα «ζωντανός», ένα παιδί που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος μιας σιωπηλής μάχης που κράτησε σχεδόν είκοσι χρόνια και άφησε βαθύ αποτύπωμα όχι μόνο στην οικογένειά του, αλλά και σε μια ολόκληρη χώρα.
Ο παλαίμαχος άσος του Ολυμπιακού, Μίμης Στεφανάκος, πέθανε σήμερα (17/12) σε ηλικία 85 ετών βυθίζοντας στη θλίψη το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος άσος του παρελθόντος και «θρύλος» του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού, Μίμης Στεφανάκος, σε ηλικία 85 ετών, με τους «ερυθρόλευκους» να κάνουν γνωστή τη μεγάλη απώλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο το βράδυ της Παρασκευής (17/12).
Η σχετική ενημέρωση
«Η οικογένεια του Ολυμπιακού αποχαιρετά τον θρυλικό Μίμη Στεφανάκο, που άφησε απόψε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.
Ο Μίμης Στεφανάκος φόρεσε για επτά χρόνια (1958-1965) την ερυθρόλευκη φανέλα, τιμώντας τη όπως της αρμόζει. Στην καριέρα του με τον Ολυμπιακό κατέκτησε δύο φορές το πρωτάθλημα Ελλάδας, έξι φορές το Κύπελλο, πήρε ένα Βαλκανικό Κύπελλο, ενώ αγωνίστηκε και στην Εθνική ομάδα. Ήταν επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού.
Η ΠΑΕ Ολυμπιακός εκφράζει τα ειλικρινή της συλλυπητήρια στους οικείους του.
Μίμη Στεφανάκο, καλό ταξίδι στις αιώνιες θάλασσες…»
Ο Μίμης (Δημήτρης) Στεφανάκος γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1936 και ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από την Υπεροχή Νεαπόλεως. Το 1958 πηγαίνει στον Ολυμπιακό, ενώ είχε δελτίο και ήταν αθλητής στην κολύμβηση του Παναθηναϊκού, ο οποίος τον διεκδίκησε μαζί με την ΑΕΚ.
Αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία ως αμυντικός και είχε προτάσεις από την Ίντερ, την Μπαρτσελόνα και την Φενερμπαχτσέ. Τελικά το 1965 πήγε στην Νότια Αφρική και αγωνίστηκε με τις τοπικές Ρέιντζερς και Κορίνθιανς.
Χρίστηκε 8 φορές διεθνής με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα Ανδρών Ελλάδας.[3]
Υπήρξε νυμφευμένος με την ηθοποιό και χορεύτρια Μάρθα Καραγιάννη, ενώ κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, ασχολήθηκε κι αυτός με την ηθοποιία και μετείχε σε 7 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Πέθανε ο «θρύλος των Μπολσόι» Γιούρι Γκριγκορόβιτς – Ήταν ένας από τους σπουδαιότερους χορογράφους
Πέθανε, σε ηλικία 98 ετών, ο χορογράφος και «θρύλος των Μπολσόι» Γιούρι Γκριγκορόβιτς.
Ήταν ένας από τους σπουδαιότερους χορογράφους και εργάστηκε ως επικεφαλής μπαλέτου του Θεάτρου Μπολσόι από το 1964 έως το 1995 ενώ στη συνέχεια επέστρεψε εκεί ως χορογράφος.
Ο θρυλικός χορογράφος των Μπολσόι που άλλαξε το κλασικό μπαλέτο. Η λογοκρισία από την υπουργό της ΕΣΣΔ, οι κόντρες με άλλους χορογράφους και οι μεγάλες του επιτυχίες
Γιούρι Γκριγκορόβιτς. Το όνομα του έγινε συνώνυμο των Μπολσόι και του κλασικού μπαλέτου.
Οι χορογραφίες του ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και χειροκροτήθηκαν αυθόρμητα και με ενθουσιασμό από το κοινό. Η τεχνική του και ο τρόπος που απέδιδε ιστορικές παραστάσεις επηρέασε χορογράφους σε όλο τον κόσμο και πλέον θεωρείται ένας ζωντανός θρύλος του κλασικού χορού.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Γκριγκορόβιτς γεννήθηκε στο Λένιγκραντ το 1927. Το μικρόβιο του μπαλέτου φαίνεται πως του το μετέφερε ο θείος του Τζώρτζι Ροζάι, που ήταν χορευτής και διευθυντής του αυτοκρατορικού θεάτρου.
Έμαθε χορό στη σχολή μπαλέτου του Λένιγκραντ, που ιδρύθηκε το 1738. Μόλις αποφοίτησε, εντάχθηκε στο θίασο Κίροφ. Ήταν πρώτος σολίστ μέχρι το 1961, όταν σε ηλικία 34 ετών αποφάσισε να γίνει χορογράφος.
Το ταλέντο του στην χορογραφία όμως, άρχισε να φαίνεται ήδη από το 1957, όταν ανέβασε το έργο “Το πέτρινο λουλούδι”, ένα παραδοσιακό ρωσικό παραμύθι. Η παράσταση έκανε μεγάλη επιτυχία. Μερικά χρόνια αργότερα ανέβασε την παράσταση ο “Θρύλος της Αγάπης” που βασιζόταν στο περσικό παραμύθι του Φαράντ και της Σιρίν. Η απόδοση του έργου εξέπληξε κοινό και κριτικούς. Μέσα από τις χορογραφίες του επικεντρώθηκε στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Αναβίωσε τον χορό του συνόλου. Ανάμεσα στους μονολόγους, παρεμβάλλονταν κομμάτια ανσάμπλ, όπου οι χορευτές χόρευαν όλοι μαζί.
Δεν ακολουθούσε κλασικούς ξεπερασμένους κανόνες. Δημιούργησε μια νέα “γλώσσα” στον κόσμο του κλασικού μπαλέτου, που κανένας δεν είχε τολμήσει μέχρι τότε. Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Γκριγκορόβιτς καθιερώθηκε ως χορογράφος.
Ο Κονσταντίν Σεργέιβ όμως, ο δημιουργός του θιάσου Κίροφ φοβόταν τις μεγάλες αλλαγές. Οι δυο άνδρες ήρθαν σε σύγκρουση, με αποτέλεσμα το 1964 ο Γκριγκορόβιτς να εγκαταλείψει τον θίασο.
Αμέσως μετά τη λήξη της συνεργασίας του με τον θίασο Κίροφ, τα Μπολσόι άνοιξαν τις πύλες τους. Ο Γκριγκορόβιτς έγινε ο βασικός χορογράφος και ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Και αυτός ο ρόλος του διήρκεσε από το 1964 μέχρι το 1995. Είναι ο μοναδικός που κατάφερε να διατηρήσει αυτή τη θέση για περισσότερα από 30 χρόνια.
Τα πρώτα χρόνια στα Μπολσόι εξελίχθηκαν καλά και χωρίς προβλήματα. Με την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό του στις χορογραφίες, κατάφερε να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι η Ρωσία βγάζει απίστευτους χορευτές και πως τα Μπολσόι είναι παγκοσμίως ο καλύτερος θίασος μπαλέτου .
“Το μπαλέτο των Μπολσόι διαφέρει. Διαφέρει πάρα πολύ από τα άλλα. Και διαφέρει σε τρία βασικά πράγματα που σχετίζονται μεταξύ τους. Είναι ρωσικό. Είναι σοβιετικό. Και ο καλλιτεχνικός του διευθυντής είναι ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς.
Όμως, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που είναι εμφανή στον χορό των Μπολσόι. Δημιουργείται από το ιδιοφυές μυαλό του και η ιστορική του αποστολή να φέρει κοντά τις σχολές μπαλέτου του Λένιγκραντ και της Μόσχας” είχε αναφέρει ο κριτικός Κληβ Μπαρνς.
Μερικά από τα έργα που ανέβασε ήταν ο “Καρυοθραύστης”, ο “Σπάρτακος”, ο “Ιβάν ο Τρομερός”, το “Angara”, ο “Ρωμαίος και η Ιουλιέτα” και η “Χρυσή Εποχή”.
Με τον Γκριγκορόβιτς επικεφαλής, τα μπαλέτα του Μπολσόι έκαναν περισσότερες από 90 περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Χόρεψαν σε θέατρα στην Στοκχόλμη, στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Κοπεγχάγη, στη Βιέννη, στο Μιλάνο, στο Ελσίνκι, στην Πράγα, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα και στην Σεούλ.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1977, όπου παρουσίασε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τα έργα: «Σπάρτακος», «Ζιζέλ», «Λίμνη των κύκνων». Χόρευαν η Νατάλια Μπεσμέρτνοβα και ο Μιχαήλ Λαβρόβσκι, η Εκατερίνα Μαξίμοβα και ο Βλαντίμιρ Βασίλιεβ, η Νίνα Τιμοφέγιέβα με τον Μαρίς Λιέπα και ο Αλεξάντρ Μπογκατιριόβ. Το ιστορικό αμφιθέατρο κάτω από την Ακρόπολη είχε γεμίσει με εκστασιασμένους θεατές που ίσως έβλεπαν για πρώτη φορά κάτι τόσο εντυπωσιακό.
Παρόλο που δεν ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, οι Σοβιετικοί ηγέτες λάτρεψαν τη δουλειά του. Για το “Σπάρτακος” του απένειμαν το Βραβείο Λένιν και το κρατικό βραβείο για το «Angara».
Στα χρόνια που διηύθυνε τον θίασο των Μπολσόι, ξεχώρισαν μεγάλα ονόματα του κλασικού μπαλέτου, όπως η Μάγια Πλισέτσκαγια, η Ναταλία Μπεσμέρνοβα, η Εκατερίνα Μαξίμοβα και την Ναντέζντα Πάβλοβα.
Η λογοκρισία
Παρά τις επιβραβεύσεις που δεχόταν, δεν κατάφερε να αποφύγει την λογοκρισία από τη σοβιετική κυβέρνηση. Το 1969 η τότε Σοβιετική υπουργός Πολιτισμού Εκατερίνα Φούρτσεβα, τον ανάγκασε να αλλάξει το τέλος του έργου “Λίμνη των Κύκνων” και να το κάνει πιο χαρούμενο.
Κανονικά, το παραμύθι αφηγείται την ιστορία μιας όμορφης κοπέλας, την οποία ένας κακός μάγος μεταμόρφωσε σε λευκό κύκνο. Τα μάγια μπορούσαν να λυθούν μόνο με τον έρωτα. Ο πρίγκιπας Ζίγκφριντ ερωτεύεται την μαγεμένη Οντέτ και ορκίζεται να την σώσει. Το τέλος όμως, είναι δραματικό γιατί οι δυο νέοι πεθαίνουν.
Η υπουργός, που είχε κατηγορηθεί για ακραίες τακτικές και έλλειψη μόρφωσης, του ζήτησε να τελειώσει την παράσταση με ένα “happy end”, όπου η Οντέτ ζει ευτυχισμένη με τον πρίγκιπά της. Ο Γκριγκορόβιτς κατάφερε να ανεβάσει την “Λίμνη των Κύκνων” με το πραγματικό τέλος της για πρώτη φορά το 2001.
Η πτώση και το νέο ξεκίνημα
Τα χρόνια όμως, πέρασαν και αυτό που κάποτε θεωρούνταν φρέσκο και καινοτόμο, έγινε ξεπερασμένο και συντηρητικό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το θέατρο των Μπολσόι μετατράπηκε σε σκηνικό μόνιμων διαφωνιών και διαμαρτυριών.
Οι νέοι χορευτές ζητούσαν νέα έργα και μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. Τον κατηγορούσαν ότι άφησε τον θίασο να παραμείνει στάσιμος καλλιτεχνικά.
Ο Γκριγκορόβιτς είχε μεγαλώσει και δεν ήταν πρόθυμος για πειραματισμούς. Το περιοδικό Spiegel δημοσίευσε ένα άρθρο, στο οποίο τον κατηγορούσε για αυταρχισμό και “δημιουργικό μονοπώλιο”. Τον Μάρτιο του 1995, όταν έμαθε ότι το Υπουργείο Πολιτισμού εξέταζε την αντικατάστασή του με τον χορογράφο Βλαντιμίρ Βασίλιεφ, παραιτήθηκε “με δική του βούληση”.
Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και πάρα πολλοί υποστηρικτές του. Πολλοί χορευτές και πιστοί ακόλουθοι του αρνήθηκαν να συνεχίσουν τις παραστάσεις ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο που είχε δεχτεί ο δάσκαλός τους.
Το 1996 μετακόμισε στο Κρασνοντάρ, όπου δημιούργησε τον δικό του θίασο, τον «Yuri Grigorovich Ballet Theatre of Russia». Το νέο του ξεκίνημα δεν ήταν εύκολο. Οι χορευτές από διάφορες σχολές της Ρωσίας που τον προσέγγιζαν, δεν είχαν το επίπεδο των χορευτών, με τους οποίους είχε συνηθίσει να δουλεύει. Σιγά σιγά όμως, κατάφερε και ανέβασε ξανά τις πιο πετυχημένες του χορογραφίες. Σε διάστημα δέκα χρόνων, ο θίασός του είχε γίνει αναγνωρίσιμος σε όλον τον κόσμο.
Το 2008, ο Γκριγκορόβιτς επέστρεψε στα Μπολσόι ως μέλος της ομάδας των χορογράφων.
Στο πένθος βυθίστηκε ο χώρος του ελληνικού αθλητισμού, μετά την είδηση του θανάτου του Γιάννη Ματζουράνη.Θρήνος για το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και την οικογένεια του Εθνικού, αφού σε ηλικία 87 ετών ο Γιάννης Μαντζουράνης, γνωστός και αγαπητός ως «Εθνικάρας», έφυγε από τη ζωή.
Την τελευταία πνοή του σε ηλικία 87 ετών άφησε την Κυριακή (12/9) ο Γιάννης Ματζουράνης, χάνοντας τη μάχη που έδινε με τον κορονοϊό.
Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές των ποδοσφαιρικών γηπέδων και ταγμένος φίλαθλος του Εθνικού, ο Γιάννης Ματζουράνης, απεβίωσε την Κυριακή (12/9) μετά από πολύμηνη μάχη με τον κορονοϊό.
Ο Γιάννης Ματζουράνης, γνωστός ως “Εθνικάρας”, νοσηλευόταν για καιρό διασωληνωμένος σε μονάδα εντατικής θεραπείας και παρά την προσπάθεια που έγινε όλο αυτό το διάστημα από το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου ο οργανισμός του δεν κατάφερε ν’ ανταποκριθεί. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.
Ως ένας αγνός λάτρης της στρογγυλής θεάς, ο Γιάννης Ματζουράνης ακολουθούσε τον Εθνικό για περισσότερες από επτά δεκαετίες της ζωής του, ανεξαρτήτως συνθηκών (καιρού, έδρας κλπ), και δεν έπαψε ποτέ να φωνάζει -όσο πιο δυνατά γινόταν- το περίφημο “ΕΘΝΙΚΑΡΑΑΑ” – πολλές φορές μάλιστα καλύπτοντας τις ιαχές μιας ολόκληρης κερκίδας. Xωρίς όμως ποτέ ν’ αναφερθεί υποτιμητικά ή υβριστικά σε αντίπαλο. Γι’ αυτό και παραδοσιακά αποτελούσε μία από τις πιο σεβάσμιες φιγούρες της εξέδρας και δεν τον ενόχλησε κανείς.
Τα προβλήματα υγείας που άρχισε ν’ αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια περιόρισαν τις συχνές παρουσίες του στο γήπεδο, δεν έπαψε πάντως ν’ αγωνιά για τον Εθνικό και να δίνει το “παρών” κάθε φορά που του δινόταν μια ευκαιρία. Ανάλογη ήταν η αγάπη του για την Εθνική ομάδα.
Τον Γιάννη Ματζουράνη αποχαιρέτησε σε ανάρτησή του στο facebook ο γιος του Γιώργος, αλλά και αρκετοί οικείοι του.
Πέθανε ο «γιατρός των φτωχών» και πρώην βουλευτής Ηλίας Κωστοπαναγιώτου
«Ως γιατρός βοήθησε με ανιδιοτέλεια για πάνω από 50 χρόνια αμέτρητους συμπολίτες μας αφιλοκερδώς», αναφέρει ο Σωκράτης Φάμελλος
«Έφυγε» σε ηλικία 81 ετών από τη ζωή ο γιατρός και πρώην βουλευτής Φωκίδας του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλίας Κωστοπαναγιώτου.
Ο Ηλίας Κωστοπαναγιώτου, ο «γιατρός των φτωχών», όπως τον αποκαλούσαν πολλοί, γεννήθηκε στο Λιδωρίκι το 1944, αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον θάνατο του πρώην βουλευτή του κόμματος.
«Υπηρέτησε στο ΕΣΥ από θέσεις ευθύνης, έχοντας διατελέσει μεταξύ άλλων διευθυντής στην Α’ Χειρουργική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών καθώς και στη χειρουργική κλινική του Νοσοκομείου Άμφισσας. Στρατευμένος από νωρίς στους αγώνες της Αριστεράς, υπήρξε μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ και στη συνέχεια του Συνασπισμού από την ίδρυσή του, ενώ εκλέχθηκε βουλευτής Φωκίδας με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015», προστίθεται στην ανακοίνωση.
Φάμελλος: Ήταν μια σεμνή και συνάμα φωτεινή προσωπικότητα
Τον Ηλία Κωστοπαναγιώτου αποχαιρετά με ανάρτησή του στο Facebook ο Σωκράτης Φάμελλος.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για μια «σεμνή και συνάμα φωτεινή προσωπικότητα […] λαμπρό παράδειγμα για όλους μας και ειδικά για τους νέους μας».
«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετώ τον αγαπημένο σύντροφο και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλία Κωστοπαναγιώτου.
Θα μείνει στη μνήμη όλων μας για την προσφορά του στην κοινωνία ως επιστήμονας.
«Ο γιατρός των φτωχών» όπως τον αποκαλούσαν, βοήθησε με ανιδιοτέλεια για πάνω από 50 χρόνια αμέτρητους συμπολίτες μας αφιλοκερδώς, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αγάπη του προς τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, οικονομικής κατάστασης ή πεποιθήσεων.
Είναι μεγάλη τιμή για μένα που βρεθήκαμε στα ίδια κοινοβουλευτικά έδρανα, την περίοδο 2015 – 2019, της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς.
Ήταν μια σεμνή και συνάμα φωτεινή προσωπικότητα.
Με μακρά πορεία στην Αριστερά, λειτούργησε ως μέντορας για εμάς τους υπόλοιπους βουλευτές.
Αγαπούσε τη Φωκίδα και αγωνίστηκε όσο λίγοι, μέσα και έξω από τη Βουλή, για το καλό του τόπου του.
Ο Ηλίας Κωστοπαναγιώτου θα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για όλους μας και ειδικά για τους νέους μας.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του», καταλήγει ο Σωκράτης Φάμελλος στην ανάρτησή του στο Facebook.
Συλλυπητήρια του Νικήτα Κακλαμάνη για την απώλεια του Ηλία Κωστοπαναγιώτη
Ο Πρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης, εξέφρασε τη θλίψη του για την απώλεια του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλία Κωστοπαναγιώτη.
«Με αισθήματα ιδιαίτερης θλίψης πληροφορήθηκα την απώλεια του πρώην συναδέλφου, βουλευτή Φωκίδας του ΣΥΡΙΖΑ και γιατρού, Ηλία Κωστοπαναγιώτη.
Η λέξη προσφορά στον συνάνθρωπο, στο πρόσωπό του απέκτησε την αξία και τη σημασία που της αρμόζει. Αυτή την προσφορά την έκανε πράξη και πορεία ζωής, τόσο ως «γιατρός των φτωχών», όπως τον αποκαλούσαν όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, όσο και ως βουλευτής που ήταν πάντα δίπλα στους συμπολίτες του που τον είχαν ανάγκη.
Πιστός στις αξίες και τα πιστεύω του, υπηρέτησε τον χώρο της Αριστεράς και εκλέχθηκε βουλευτής Φωκίδας με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του, υπηρέτησε με αφοσίωση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας από θέσεις ευθύνης, έχοντας διατελέσει διευθυντής στην Α’ Χειρουργική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών, καθώς και στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου Άμφισσας.
Στην σύζυγό του Γεωργία, στην οικογένεια και στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».
Κώστας Ζουγανέλης: Πέθανε ο «άρχοντας» της νυχτερινής ζωής της Μυκόνου και ιδρυτής του θρυλικού μπαρ «9 Μούσες»
Θλίψη, αλλά και ένα μεγάλο κενό στην καθημερινότητα της Μυκόνου έχει προκαλέσει η είδηση της απώλειας του επιχειρηματία Κώστα Ζουγανέλη, στα 85 του χρόνια, που έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του τόσο στη νυχτερινή ζωή του «Νησιού των Ανέμων», με το θρυλικό μπαρ «9 Μούσες».
«Άρχοντας» της νυχτερινής Μυκόνου
«Άρχοντα» της νυχτερινής Μυκόνου τον χαρακτηρίζει το mykonosdaily.gr. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μαζί με τον θάνατο του Κώστα Ζουγανέλη έκλεισε για πάντα ένα ακόμα κεφάλαιο της διασκέδασης στο νησί. Από τους πρωτεργάτες του τουρισμού, μεσουράνησε στη νυχτερινή ζωή, όταν η ζωή της Μυκόνου κινούνταν ακόμα στον παραδοσιακό οικισμό και ήταν από αυτούς που έβαλε γερές βάσεις για την καθιέρωση του νησιού των ανέμων ως απόλυτος προορισμός διασκέδασης.
Με μαγαζιά θρύλους που φιλοξένησαν μεγάλες προσωπικότητες από όλα τα είδη τέχνης. Ισχυροί επιχειρηματίες, διάσημες προσωπικότητες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές… Πρίγκιπες και πριγκίπισσες, εκατομμύρια κόσμος από κάθε γωνιά του πλανήτη διασκέδασαν στο ιστορικό «9 Μούσες» και στο θρυλικό «Κάβο Μούσες» στον Άγιο Στέφανο, μαγαζιά σύμβολα της Μυκόνου μιας άλλης εποχής. Της εποχής που η Μύκονος έκανε τα πρώτα σημαντικά βήματα στην εδραίωση του ισχυρού σημερινού brand της.
Ο Κώστας Ζουγανέλης ήταν ένας κοσμικός θρύλος του νησιού που έλκυε σαν μαγνήτης όλη την ελίτ της εποχής του. Έζησε τη μεγάλη ζωή όπως του άξιζε και ήταν πάντα πρωτοπόρος, γνήσιος και φιλικός με όλους.
«Ένα ακόμα σημαντικό κεφάλαιο του νησιού πέρασε στην ιστορία»
«Σήμερα ένα ακόμα σημαντικό κεφάλαιο του νησιού πέρασε στην ιστορία. Είμαι τυχερή που σαν παιδί τότε γνώρισα και διασκέδασα σε αυτή τη Μύκονο και αυτά τα μαγαζιά όταν ο ίδιος ήταν πρωταγωνιστής. Θερμά συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια του και είμαι σίγουρη ότι εκεί που πάει έχει να συναντήσει πολλούς άλλους που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι πολύ νωρίτερα.
Η φωτογραφία με τα φτερά είναι μια ανάρτηση που έκανε στις 8 Ιανουαρίου 2024 στο προφίλ του στα social media, με μεγάλη επίδραση στους φίλους του και τίτλο “Los Konstangeles”. Ανάμεσα στα σχόλια και αυτό: “Δεν υπάρχουν φτερά να φτάσουν το δικό σου πέταγμα”. Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα. Η κοσμική Μύκονος θα είναι πάντα ευγνώμων για ό,τι της χάρισες», αναφέρεται στο ρεπορτάζ .
Σε ηλικία 79 ετών άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της Κυριακής 24 Αυγούστου ο Δημήτρης Κωνσταντάρας.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήταν ο γιος του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα.
Ο γνωστός δημοσιογράφος, εκδότης και συγγραφέας αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο γιος του, Λάμπρος, τον αποχαιρετά με μια ανάρτηση στα social media, με οικογενειακές φωτογραφίες.
Δείτε την ανάρτηση:
Δεν το πιστεύω μπαμπά μου ότι χθες μιλήσαμε για τελευταία φορά στο τηλέφωνο.
Η τελευταία μας φορά που βγάλαμε φωτογραφία γενεθλίων ήταν στις 6 Αυγούστου.
Το τελευταιο καπέλο που σου πήρα απο τα ταξίδια μου, αυτό απο το Moulin Rouge.
Χαμογελαστό και δυνατό θα σε έχω στο μυαλο μου πάντα και ξέρω ότι ταλαιπωρηθηκες αφανταστα αυτά τα δυο χρόνια.
Σε λιγους μήνες θα κλείνατε 60 χρόνια με τη μαμά. Τώρα μείναμε οι 3 μας και ο Στέφανος, αλλά χαμογελάμε γιατί ζήσαμε όλοι μαζί πολύ καλά, πολλά χρόνια.
Κάτι ξεριζώθηκε.
Δεν θα πω άλλα, κλείνω με τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι σου. Όπως το έβγαλες εσύ από τον πατέρα σου στο Ασκληπιείο το 1985, έτσι τώρα έκανα κι εγώ.
Σε ευχαριστούμε για ολα σαγαπάμε.
Παυλινα Λάμπρος και μαμά
Βιογραφικό — Δημήτρης Κωνσταντάρας
Προσωπικά Στοιχεία
Γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1946 στην Αθήνα, γιος των ηθοποιών Λάμπρου Κωνσταντάρα και Ιουλίας Γεωργοπούλου.
Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1972.
Τελείωσε επίσης το λύκειο στις ΗΠΑ.
Επαγγελματική Διαδρομή
Δημοσιογραφία & ΜΜΕ
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1972 και εργάστηκε ως συντάκτης, αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης σε εφημερίδες όπως:
Ελεύθερος Κόσμος, Η Καθημερινή, Η Βραδυνή, Ακρόπολις, Ελεύθερος, Αθηναϊκή, Χώρα κ.ά..
Στον χώρο των περιοδικών, συνέβαλε σε τίτλους όπως:
4Τροχοί, Επίκαιρα, Ποπ και Ροκ, Crash, Madame Figaro, μεταξύ άλλων.
Τηλεόραση & Ραδιόφωνο
Εργάστηκε στην ΕΡΤ από το 1977 έως το 1992, ως παρουσιαστής δελτίων, σχολιαστής αθλητικών αγώνων, παραγωγός μεγάλων διοργανώσεων, και υπεύθυνος αθλητικού τμήματος.
Συμμετείχε επίσης στην παραγωγή των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Στίβου (1982–1987), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984, καθώς και στον τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης.
Πολιτική Καριέρα
2002: Εκλέχτηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος Αττικής, πρώτος σε ψήφους.
2004: Εξελέγη βουλευτής στην Α’ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία.
2007: Δεν επανεξελέγη.
2009: Υποψήφιος με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, κατετάγη δεύτερος — πρώτος επιλαχών.
2010: Εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων, πρώτος στο έκτο δημοτικό διαμέρισμα, και ανέλαβε ρόλους όπως γραμματέας του δημοτικού συμβουλίου και μέλος της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής.
2014: Ξαναεκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος — αργότερα έγινε ανεξάρτητος. Εξελέγη στο Δ.Σ. του πολιτιστικού οργανισμού ΟΠΑΝΔΑ. Το 2015 παραιτήθηκε και ανέλαβε αντιπρόεδρος στην “Εταιρεία Ασφαλιστικών Συμβουλευτικών Υπηρεσιών Αυτοδιοίκησης”
Επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία μετά από κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά και ήταν υποψήφιος βουλευτής τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να εκλεγεί.
Το αφιέρωμα στον Γιώργο Σαρρή, αδελφό της Χαρούλας Αλεξίου που έφυγε το 2017 και πέθανε μόλις στα 69 του τα ξημερώματα
Ο αδελφός της Χαρούλας Αλεξίου, γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 στη Θήβα και, μεταξύ άλλων, σφράγισε με τη φωνή του μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του λαϊκού πενταγράμμου, τις θρυλικές «Νταλίκες» των Χρήστου Νικολόπουλου και Μανώλη Ρασούλη.
Η είδηση του θανάτου του τραγουδιστή Γιώργου Σαρρή και αδερφού της Χαρούλας Αλεξίου, σκόρπισε θλίψη στον καλλιτεχνικό (και όχι μόνο) χώρο.
Ο Γιώργος Σαρρής πέθανε στον ύπνο από ανακοπή καρδιάς του τα ξημερώματα τις 12ης Οκτωβρίου του 2017, σε ηλικία μόλις 69 ετών.
Ο Γιώργος Σαρρής (Γιώργος Ρουπάκας) ήταν ο –κατά δυο χρόνια (γεννημένος το 1948) μεγαλύτερος- αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου. Βέβαια, δεν είναι απλά ο αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου, αλλά ένας λαϊκός τραγουδιστής, που πρωτοανέβηκε στο πάλκο το 1973.
Δείτε το βίντεο-αφιέρωμα:
Έπρεπε όμως να περάσει μια σχεδόν δεκαετία για να μπει στη δισκογραφία και να έρθει, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η τεράστια επιτυχία του τραγουδιού «Οι νταλίκες» («Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά»), η οποία κυριολεκτικά τον εκτίναξε και τον καθιέρωσε ως έναν γνωστό λαϊκό τραγουδιστή.
Τα ’80ς ήταν κι η πιο επιτυχημένη, από πλευράς δημοφιλίας, εμπορικότητας και σουξέ, δεκαετία της καριέρας του. Η δισκογραφία του, βέβαια, συνεχίστηκε και τη δεκαετία του ’90 ως και τις αρχές του 2000, αλλά πλέον είχαν αλλάξει οι εποχές γενικότερα για το λαϊκό τραγούδι, τουλάχιστον με την φυσιογνωμία που το γνωρίσαμε στη δεκαετία του ’80.
οι συνθέτες που τον καθόρισαν αλλά και του έδωσαν τα μεγαλύτερα σουξέ του είναι ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Τάκης Σούκας κι ο Τάκης Μουσαφίρης.
Οι προσωπικοί του δίσκοι:
1982 «Οι νταλίκες». Σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Μανώλη Ρασούλη, του Λευτέρη Χαψιάδη, αλλά σε ποίηση του Νίκου Λαπαθιώτη. Σε δύο τραγούδια – επιτυχίες(«Καλύτερα παράφωνος» και «Με ιπτάμενο δίσκο») συμμετέχει η Χάρις Αλεξίου. Το ομότιτλο τραγούδι που έγινε πολύ μεγάλο σουξέ και το σήμα κατατεθέν του Σαρρή, προέρχεται από τον δίσκο των Νικολόπουλου – Ρασούλη «Παίξε Χρήστο επειγόντως» (1982) και λόγω της τεράστιας επιτυχίας του «βάφτισε» και τον πρώτο αυτόν προσωπικό δίσκο του Γιώργου Σαρρή.
1985 «Η αγάπη είναι το θέμα». Σε μουσική του Τάκη Σούκα και σε στίχους των μόνιμων συνεργατών – στιχουργών του συνθέτη: Βασίλη Παπαδόπουλου, Νίκου Λουκά και Γιώργου Βρούβα. Σε δύο τραγούδια, το ένα μεγάλη επιτυχία(«Μια ζωή μέσα στους δρόμους»), συμμετέχει η Χάρις Αλεξίου, ενώ μαζί λένε και το εξίσου σουξέ, «Όλα για μένα είσαι εσύ».
1987 «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω». Ο δίσκος του με τον Τάκη Μουσαφίρη, όπου έγινε μεγάλη επιτυχία το ομότιτλο τραγούδι.
1990 «Τρελός από αγάπη». Σε μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου και σε στίχους του Βασίλη Παπαδόπουλου.
1992 «Όλα παίζονται απόψε», σε μουσική του Τάκη Σούκα.
1993 «Για θυμήσου», σε μουσική και στίχους διαφόρων.
1997 «Φταίνε οι άπονοι καιροί». Ο τελευταίος προσωπικός δίσκος του Γιώργου Σαρρή. Τον έχει επιμεληθεί ο Κώστας Χατζηδουλής, ο οποίος συγκέντρωσε τα μόλις 8 κομμάτια του δίσκου, σε μουσική, όμως, του Μιχάλη Γενίτσαρη, του Χρήστου Νικολόπουλου, του Θάνου Μικρούτσικου, της Χαρούλας Αλεξίου και του Νίκου Καρανικόλα και σε στίχους του Κώστα Βίρβου, του Μιχάλη Γενίτσαρη, της Βούλας Γκίκα, της Λίνας Νικολακοπούλου και της Χαρούλας Αλεξίου. Σε τρία τραγούδια συμμετέχει η Δέσποινα Ολυμπίου.
