*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στη Νίνα Σ. που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο Singleparent.gr με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της.
Παίρνω και εγώ το θάρρος λοιπόν να πώ και τη δική μου τραυματική εμπειρία! Πόσες γυναίκες γαμώτο έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση;;
Ποιον άγγελο είχαμε δίπλα μας και μας γλίτωσε τελευταία στιγμή!!
Ήταν η πρώτη μου σχέση!!!
Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, όλα κυλούσαν υπέροχα.Ζούσαμε στο δικό μας κόσμο, δεν είχα καταλάβει ότι άρχισα να απομακρύνομαι από τους φίλους μου.
Περάσαμε τους πρώτους πέντε μήνες,
υπέροχα μαζί..Ήρθε το Πάσχα.
Ήμασταν όλοι έτοιμοι να πάμε στην εκκλησία για την Ανάσταση όταν απλά αποφάσισε ότι δεν θέλει να παει πουθενά!
Ξαπλωσε στο κρεβάτι με γυρισμένη την πλάτη… Εγώ ήμουν από πάνω του και τον χάιδευα και το έλεγα “Έλα να κάνουμε Ανάσταση και θα γυρίσουμε να ξαπλώσεις να κοιμηθείς… πάμε στην εκκλησία για το καλό.Το είπα μία ,το είπα δύο,στην τρίτη μου λέει “σκάσε πια”… και εκεί απλά γύρισε και έφαγα την πρώτη σφαλιάρα στη ζωή μου.
Μάτωσαν τα χείλη μου.
Είχα ταραχτεί έτρεμα…
Μου ζήτησε συγνώμη..
έκλαψε μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει.
Δεν έβλεπα μπροστά μου…δεν καταλάβαινα ότι έπρεπε να φύγω.
Έμεινα άλλα 2,5 χρόνια που περίπου μία φορά το μήνα την έτρωγα τη σφαλιάρα μου. Μου έσπασε το κράνος…δεν με άφηνε να πάω στις φίλες μου… Μου έσκιζε ρούχα… Όταν έφευγα από το σπίτι του με κυνηγούσε και τις έτρωγα στη μέση του δρόμου.
Η μητέρα μου έκανε προσπάθεια μεγάλη.Δεν ήξερε τι συμβαίνει αλλά κάτι γινόταν.
έβλεπε ότι δεν το άντεχα να τον αφήσω.
Δεν ξέρω τι είχα πάθει… Δεν θυμάμαι τι είχα στο μυαλό μου τότε… γιατί καθομουνα εκεί γιατί μου το έκανα αυτό. Πάντα μπάλωμα τα σημαδακια μου… Τι να έλεγα; Ποιον να πληγώσω με αυτά που περνούσα;
Όταν πια άρχισαν να το καταλαβαίνουν οι συγγενείς μου πήρα την απόφαση ότι πρέπει να χωρίσω.
Και το δήλωσα και έκλαψε πολύ και το δέχτηκε. Και μετά από μία εβδομάδα μου ζήτησε να με δει. Δεν έπρεπε να πάω.
Σε όλο το δρόμο με ρωτούσε τι κάνω αν είμαι καλά του εξηγούσα ότι δεν θα γυρίσω πίσω, ότι είμαι εκείνη τη στιγμη μαζί του για να δω τι είναι αυτό τόσο σημαντικό που θέλει να μου πει και ότι επειδή περάσαμε μαζί τρία χρόνια να θυμόμαστε μόνο τα καλά και να χωρίσουμε.πολιτισμενα. Δεν έπρεπε να έχω καθόλου επαφές αλλά δεν το είχα καταλάβει.
Με τα πολλά και με τα λίγα φτάσαμε στα λιμανάκια… και εκεί που ηταν ο στεναχωρημένος ο δακρυσμένος με ρώτησε αν έχω άλλον… του είπα όχι.
Άλλαξε ύφος και η μούρη του έμοιαζε με τέρας και με ξαναρώτησε μα εγώ δεν είχα φοβία.Θα έπρεπε…
Και του απάντησα με θάρρος” Όχι απλά δεν θέλω να είμαστε άλλο μαζί”.
Βγήκε από το αμάξι βούτηξε την τσάντα μου από τα χέρια μου έβγαλε το κινητό μου, το έψαξε δεν βρήκε τίποτα και με ρώτησε αν θα τα ξαναβρούμε και γέλασα πάρα πολύ ειρωνικά, γιατί ήταν γελοίο όλο αυτό για μένα και του είπα” Όχι φυσικά” και με ρώτησε αν είμαι σίγουρη και απαντησα πως είναι η τελευταία μου κουβέντα…
Πέταξε το κινητό στα πόδια μου….
Και πήδηξε στο κενό!!!
Τα έχασα!!!!
Ήμουν με ένα λεπτό τιραντάκι, έτρεμα είχα βγει έξω και κρατούσα την πόρτα πιο πολύ για να στηριχτώ και δεν μπορούσα να δω από κάτω…. μέσα στα σκοτάδια που είναι….
Αν ζει ή αν πέθανε λέω Χριστέ μου τον σκότωσα… Ένιωσα τύψεις…λέω για μένα;;;!
Πήρα την αστυνομία τηλέφωνο ουρλιάζοντας
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε αλλά δεν είχα υπομονή.
νομίζω περίπου 20 λεπτα.
Ξαναπαίρνω τηλέφωνο την αστυνομία,τους εξηγώ για δεύτερη φορά τι έχει γίνει…
Λέει το περιπολικό είναι καθοδόν έρχεται.
Το περιπολικό πουθενά.
Ξαναπαίρνω και βρίζω θεούς και δαίμονες.
Σε δύο λεπτά μου λέει ειναι εκεί.
Και ξαφνικά ανεβαίνει …
Σκισμένη μπλούζα, σκισμένο παντελόνι, κολλημένα τα αίματα με τα χώματα ένα!Σαν ζόμπι!!
Θεέ μου πραγματικά μπορούσα εκείνη την ώρα να τον σκοτώσω, να τον σπρώξω, από το μίσος που είχα για αυτό, που με έκανε να νιώσω.
Σταμάτησα να τρέμω πήρα τα πράγματά μου και έκατσα στην άκρη ήρθε και έκατσε δίπλα μου εγώ ήμουνα παγωμένη… κόκκαλο…κρύσταλλο…
Και γύρισε και μου είπε…. _Τώρα που σου απέδειξα πόσο πολύ σε αγαπάω ότι μπορώ να σκοτωθώ για σένα μπορείς να καταλάβεις ότι εμείς οι δύο πρέπει να είμαστε μαζί για πάντα;;;” Και του απάντησα ότι κατάλαβα ότι είναι τρελός και ότι δεν πρέπει να τον ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου.
Εφαγα το πιο δυνατό χαστούκι,
που είχα φάει ποτέ…
Δεν ξέρω πόσες στροφές έκανα πριν βρεθώ κάτω…Ήταν από πάνω μου και με κλωτσούσε και έλεγε ότι είμαι αχάριστη ότι δεν βλέπω τι κάνει για μένα ότι δεν θα με αφήσει ποτέ να φύγω!!
Και εκείνη την ώρα ήρθε το περιπολικό. Σηκώθηκα πάνω… άνοιξα μόνη μου την πόρτα του περιπολικού και μπήκα μέσα. Του ζήτησαν να μας ακολουθήσει με το αμάξι του στο τμήμα Βούλας. Ήμουν ανήλικη ήρθαν οι δικοί μου και με πήραν από το τμήμα.
Δεν έγινε μήνυση αλλά όπως έμαθα το πλήρωσε πολύ ακριβά!
Εφυγα εκτός αθηνών την ίδια μέρα το πρωί.
Επι 10 μέρες κοιμόταν στα σκαλάκια του σπιτιού μου.
Αν δεν ειχε έρθει το περιπολικό…θα ήμουν εγώ στο γκρεμό;
Ημουν 17…
Δεν τον ξαναείδα ποτέ!!!
Νίνα Σ.
