Το όνομά του στους περισσότερους δεν θυμίζει πολλά. Ο πιο σεμνός Έλληνας τραγουδιστής έχει όμως ερμηνεύσει τραγούδια που τα γνωρίζουμε όλοι..

Κάποιοι λεν ότι ο καλύτερος θάνατος για ένα καλλιτέχνη, είναι να τον βρει πάνω στον κολοφώνα της δόξας του. Όμως, όταν αυτός έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία ένας ερμηνευτής έχει αρχίσει να γίνεται γνωστός κι αγαπητός και ξεκινά το επίπονο ανέβασμα προς την κορυφή, τότε μόνο ένα «γιατί» υπάρχει…

Κάπως έτσι έφυγε άδικα και πρόωρα από τη ζωή ο Διονύσης Θεοδόσης, ίσως ο καλύτερος ερμηνευτής που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι στη δεκαετία του ’80. Ένας τραγουδιστής με ήθος, ευγένεια, αξιοπρέπεια και φωνή που ανέδυε μια μελαγχολία κι «εσωστρέφεια», αλλά και συνάμα τόση τρυφερότητα και ομορφιά. Ώρες-ώρες, σου έδινε την εντύπωση ότι …ντρεπόταν να τραγουδήσει, δείγμα της ποιότητάς του ως ανθρώπου.

Ο Διονύσης Θεοδόσης γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1958 στο Ηράκλειο της Κρήτης και το τραγούδι υπήρχε στο αίμα του από πολύ μικρό παιδί, καθώς η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια. Το 1973, σε ηλικία μόλις 15 ετών, παίρνει το δεύτερο βραβείο μεταξύ 20 υποψηφίων σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων που έγινε στη γενέτειρα πόλη του και λίγο μετά, κερδίζει το πρώτο σ’ ένα «παγκρήτιο» διαγωνισμό.

Αυτές οι επιτυχίες τον κάνουν περιζήτητο στο Ηράκλειο και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις μουσικές εκδηλώσεις που γίνονται εκεί. Το 1974, φτιάχνει ένα γκρουπ αποτελούμενο από συνομήλικους φίλους του, με σχεδόν αποκλειστικό ρεπερτόριο ξένα ροκ τραγούδια της εποχής, αλλά και παλαιότερα. Άλλωστε, αυτό το είδος τραγουδούσε κι εκείνος από το «επίσημο» ξεκίνημά του στο χώρο. Ωστόσο, το «συγκρότημα» διαλύεται έπειτα από μόλις επτά μήνες και ο νεαρός Διονύσης, συνεχίζει να τραγουδά μόνος του.

Τελειώνοντας το Λύκειο, αποφασίζει να σπουδάσει οδοντιατρική και γράφεται στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, αφήνοντας πίσω του τη μουσική και τα όποια σχέδιά του για κάτι πιο «επαγγελματικό» πάνω σ’ αυτήν. Όμως, διακόπτει τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του κι εν συνεχεία, προσπαθεί να τις συνεχίσει στην Ιταλία, αλλά το βιβλίο της ζωής είχε γράψει διαφορετικά πράγματα για την πορεία του…

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Σπανός και δισκογραφία

Στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου 1981, λαμβάνει χώρα το 20ό Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Εκεί, ο 23χρονος Διονύσης Θεοδοσιάδης (όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα της εκδήλωσης) εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Τα πάντα είσαι εσύ» σε μουσική της Χαρούλας Γρέτου και στίχους του Γιώργου Φραντζεσκάκη. Κατακτά την πέμπτη θέση μεταξύ 20 συμμετοχών και δημιουργεί άριστες εντυπώσεις με την παρουσία και τη φωνή του.

Σημειωτέον ότι εκείνο το Φεστιβάλ ήταν το ένα από τα δύο που δεν παρουσίασε ο Άλκης Στέας από το 1962 (ο ρόλος ανατέθηκε στη Μαρία Αλιφέρη) και ουσιαστικά υπογράφηκε η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» του θεσμού, που συνέχισε να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια, αλλά «ψυχορραγώντας».

Μαζί με τον Θεοδόση, συμμετείχαν ως ερμηνευτές μεταξύ άλλων η Ελένη Δήμου (νικήτρια με το «Μια αγάπη σαν κι αυτή»), η Αγνή Χατζηκοτάκη (γνωστότερη ως «Αγνή»), η Βάσια Ζήλου, ο Χρήστος Κυριαζής, αλλά και ο Αντύπας (Μασλουμίδης) και ο Γιάννης Βασιλείου…

Λίγο καιρό μετά, ο Διονύσης θα γνωριστεί με τον Γιάννη Σπανό και θ’ ακολουθήσει μια συνεργασία περίπου τριών ετών. Θα συμμετάσχει μαζί με άλλα νέα παιδιά σ’ ένα αξέχαστο πρόγραμμα στο “MICHEL” με τους Σπανό-Χατζηνάσιο (θα κυκλοφορήσει και σε διπλό δίσκο το 1984 με τίτλο «Μουσική πρόκληση»), ενώ θα ξεκινήσει και η παρουσία του στη δισκογραφία.

Αρχικά, θα λάβει μέρος στο άλμπουμ «Έξοδος κινδύνου» που ετοιμάζει ο Σπανός, με βασική ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και στίχους κυρίως της Λίνας Νικολακοπούλου και θα κάνει αίσθηση με τον «Έρωτα της Κυριακής», που ακούστηκε πολύ. Λίγο καιρό μετά, θα ερμηνεύσει σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Μιχάλη Τερζή το υπέροχο «Το σπίτι που γεννήθηκα» και το «Ρωμαίικο ΙΙ» στο δίσκο «Όλη τη μουσική μεσ’ στην αγάπη βάλε», με βασικούς ερμηνευτές το Γιώργο Νταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Σπουδαίων συνεργασιών συνέχεια…

Τα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ’80, θα τον βρουν κυρίως στο πλάι του Γιώργου Νταλάρα στις «ζωντανές» εμφανίσεις του σε όλα τα μέρη του κόσμου. Οι δυο τους θ’ αναπτύξουν μια βαθιά φιλία που θα μείνει δυνατή ως το πρόωρο τέλος του Θεοδόση, ενώ θα συνεργαστούν δισκογραφικά στα περίφημα “Latin”, όπου ο Διονύσης ξεχωρίζει με τα υπέροχα φωνητικά του.

Στο ενδιάμεσο, την περίοδο 1986-87 θα εμφανιστεί στο “TABOO” με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τη Δήμητρα Γαλάνη και την Τάνια Τσανακλίδου και θα συμμετάσχει στο άλμπουμ «Παιχνίδι για δύο» που γράφει ο συνθέτης για τη Γαλάνη σε στίχους της Νικολακοπούλου. Θα πει μαζί της το «Για σένα εγώ» (μια πιο αργή και σε ρυθμό μπαλάντας βερσιόν του «Σ’ όποιον αρέσουμε» αλλά με διαφορετικό ρεφρέν), ενώ επρόκειτο να ηχογραφήσουνε μαζί και το ομότιτλο κομμάτι αλλά τελικώς αυτό έγινε με τον Γιάννη Πάριο.

Παράλληλα, θα συνεργαστεί και με τον Χρήστο Νικολόπουλο τραγουδώντας το πολύ γνωστό και πανέμορφο «Έτσι σ’ αγάπησα» -με δεύτερη φωνή τη Δήμητρα Γαλάνη- στον εμπορικά χρυσό δίσκο «Τραγούδια για τους φίλους μου», με τον συνθέτη σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη να δίνει 11 νέα τραγούδια σε ισάριθμους μεγάλους ερμηνευτές (Πάριος, Αλεξίου, Διονυσίου, Μητσιάς, Γαλάνη κ.α.) και για πρώτη φορά να ηχογραφεί ένα κομμάτι κι ο ίδιος.

Στο τέλος του 1987, θα έλθει και η συνεργασία με τον αξέχαστο Μάριο Τόκα στον -επίσης εμπορικά χρυσό-  δίσκο «Στη λεωφόρο της αγάπης» σε στίχους του Ανδρέα Νεοφυτίδη, βασισμένους στην ποίηση του Λουί Αραγκόν. Ο Διονύσης θα ξεχωρίσει ερμηνεύοντας το πασίγνωστο και υπέροχο «Κι όλο εγώ περίμενα», αλλά χαρίζοντάς μας και μια μοναδική ερμηνεία στο «Τριαντάφυλλο». Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο Γιάννης Πάριος, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη…

Ο μοναδικός προσωπικός δίσκος και το τέλος…

Το φθινόπωρο του 1989, έρχεται η στιγμή για την κυκλοφορία του πρώτου -και δυστυχώς τελευταίου- προσωπικού δίσκου του Διονύση Θεοδόση. Συνθέτης ο Θάνος Μικρούτσικος, στιχουργός ο Άλκης Αλκαίος (πλην δύο τραγουδιών) και τίτλος «Όσο κρατάει ένας καφές». Οι ερμηνείες του τραγουδιστή είναι έξοχες και ακούγονται πολύ το ομότιτλο, «Το μπουφάν» και το «Τις νύχτες που κυκλοφορώ», ενώ υπάρχει και το «Μια παλιά φωτογραφία» που θα γίνει πιο γνωστό το 1996, όταν θα το ηχογραφήσει ο Δημήτρης Μητροπάνος στο άλμπουμ «Στου αιώνα την παράγκα».

Ποιος ξεχνά το υπέροχο «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί»;

Ο δρόμος για μια σπουδαία καριέρα έχει ανοίξει για τον τραγουδιστή, ο οποίος θα συμμετάσχει στο «ζωντανά» ηχογραφημένο διπλό άλμπουμ «Θεσσαλονίκη 12 και 5» των Χατζηνάσιου-Τόκα από τη μουσική «σύμπραξή» του στη συμπρωτεύουσα, αλλά θα τραγουδήσει και τα «Άδεια θρανία» του Κύπριου συνθέτη Μάριου Μελετίου, στον ομότιτλο δίσκο του δημιουργού το 1990.

Όμως, τότε ακριβώς είναι που η μοίρα θα δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο στον Διονύση. Θα προσβληθεί από την επάρατη νόσο, αλλά θα παλέψει μαζί της γενναία κι αθόρυβα για περίπου τρία χρόνια, χωρίς μάλιστα σχεδόν κανένας να γνωρίζει κάτι για την περιπέτειά του.

Ωστόσο, θα χάσει τη μάχη για τη ζωή μόλις στα 35 χρόνια του, στις 19 Οκτωβρίου 1993 σε νοσοκομείο του Λονδίνου, όπου επανειλημμένως είχε νοσηλευτεί. Λίγο πριν το τέλος του, θα πάρει το σχήμα του μοναχού και μ’ αυτό θα ταφεί στο Άγιον Όρος…

Όπως εύστοχα γράφτηκε μετά το θάνατό του, η ζωή και η καριέρα του διήρκεσαν «Όσο κρατάει ένας καφές» (από τον τίτλο του μοναδικού προσωπικού δίσκου του).

Όμως, μέσα σ’ αυτό το λίγο διάστημα πρόλαβε να κάνει σημαντικά πράγματα και ν’ αφήσει πίσω του ένα σπουδαίο έργο, αντιστρόφως ανάλογης αξίας από τη διάρκεια που είχε. Έτσι, θα υπάρχει για πάντα ανάμεσά μας για να μας θυμίζει ότι κάποτε τα βασικότερα προσόντα για καριέρα στο τραγούδι ήταν η αξιοπρέπεια, το ήθος, η σεμνότητα και μια υπέροχη φωνή…

Πηγή: musiccorner.gr / pancreta

Ένα ακόμη βίντεο με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Μουρτζούκου – απο τα τελευταία στα οποία συμμετείχε στο “ΤικΤοκ” – λίγο πρίν απο την σύλληψη της… μοιραζόμαστε σήμερα μαζί σας.

Σε αυτό η Μουρτζούκου μιλάει για την μάνα της… την Πόπη και με θράσος αναφέρει πώς “έχει πολύ μεγάλη δύναμη πίσω της”.

Για δείτε τι λέει και κυρίως το ύφος της:

Το σημερινό τεστ παρουσιάζεται ως μια οπτική πρόκληση που ισχυρίζεται ότι μετρώντας τα τρίγωνα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει αν είναι ναρκισσιστής.

Πρόκειται για ένα έξυπνο και χιουμοριστικό παιχνίδι, το οποίο προφανώς δεν βασίζεται σε πραγματικά ψυχολογικά κριτήρια, αλλά αξιοποιεί τη φυσική περιέργεια των ανθρώπων για αυτογνωσία μέσα από διασκεδαστικές δοκιμασίες.

Η συγκεκριμένη εικόνα αποτελείται από ένα πολύχρωμο τρίγωνο χωρισμένο σε μικρότερα τρίγωνα, διαφορετικών χρωμάτων. Παρότι η οδηγία είναι απλή («μέτρα τα τρίγωνα»), το έργο αποδεικνύεται δύσκολο καθώς απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή στις λεπτομέρειες, με στόχο να αποκαλύψει την υπομονή ή την επιπολαιότητα κάποιου.

Εν τέλει, τέτοιου τύπου εικόνες και τεστ διαδίδονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς προσφέρουν διασκέδαση και μια αφορμή για κοινωνική αλληλεπίδραση.

Δείτε την απάντηση:

H σωστή απάντηση είναι 24.

Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι η αγάπη διαρκεί για πάντα – ότι μόλις βρείτε «το άλλο σας μισό», όλα τα υπόλοιπα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Στην πραγματικότητα όμως, οι σχέσεις αλλάζουν. Το πάθος σβήνει, η σύνδεση φθείρεται και ξαφνικά αυτό που κάποτε σας έδινε ασφάλεια και χαρά τώρα σας αδειάζει ή σας αφήνει αδιάφορους. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι παραμένουν. Όχι επειδή είναι ευτυχισμένοι, αλλά επειδή το να φύγουν μοιάζει ακόμα πιο δύσκολο.

Γιατί λοιπόν κρατιόμαστε από σχέσεις που δεν μας καλύπτουν πια;

1. Φόβος για το τι ακολουθεί

Το να αφήσετε μια σχέση δεν σημαίνει απλώς ότι χάνετε έναν άνθρωπο – σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε όσα θα ακολουθήσουν. Μοναξιά. Αβεβαιότητα. Ένα μέλλον που φαίνεται άγνωστο. Για πολλούς, αυτή η αβεβαιότητα είναι πιο τρομακτική από το να μείνουν δυστυχισμένοι. Είναι πιο εύκολο να κρατηθείτε από το γνώριμο, ακόμα κι αν πονάει.

2. Οι αναμνήσεις επισκιάζουν το παρόν

Οι όμορφες στιγμές δεν χάνονται εύκολα. Ακόμα και όταν μια σχέση υποφέρει, οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος παραμένουν ζωντανές. Λέτε στον εαυτό σας πως ίσως τα πράγματα επιστρέψουν όπως ήταν. Αυτή η ελπίδα – ακόμα κι αν είναι μη ρεαλιστική – σας κρατά καθηλωμένους, περιμένοντας κάτι που πλέον δεν υπάρχει.

3. Τι θα πουν οι άλλοι;

Οι σχέσεις συχνά συνοδεύονται από εξωτερικές προσδοκίες. Οι φίλοι, η οικογένεια, ακόμα και τα social media ενισχύουν την ιδέα ότι ένας χωρισμός σημαίνει «αποτυχία». Όσοι φοβούνται μήπως απογοητεύσουν τους άλλους ή μήπως κριθούν, μπορεί να προτιμήσουν να μείνουν, παρά να εξηγήσουν γιατί φεύγουν.

4. Πρακτικά εμπόδια

Τα οικονομικά θέματα δεν είναι ασήμαντα. Ο διαχωρισμός εισοδημάτων, η εύρεση νέας κατοικίας ή η διαχείριση της μονογονεϊκότητας μπορεί να είναι δύσκολα και αγχωτικά. Ακόμη κι αν είστε συναισθηματικά έτοιμοι να φύγετε, πολλοί δεν είναι σίγουροι αν μπορούν οικονομικά να το αντέξουν.

5. Αίσθηση καθήκοντος

Κάποιοι παραμένουν από μια βαθιά αίσθηση πίστης. Έχετε δώσει υποσχέσεις. Νιώθετε υπεύθυνοι για την ευτυχία του συντρόφου σας. Όμως, αυτό το συναισθηματικό βάρος γίνεται σύντομα ένα φορτίο που αφήνει και τους δύο ανικανοποίητους.

6. Η ελπίδα ότι θα αλλάξει ο άλλος

Ίσως ο σύντροφός σας γίνει πιο τρυφερός. Ίσως επικοινωνήσει καλύτερα. Αυτό το «ίσως» κρατά πολλούς ανθρώπους σε αναμονή – μερικές φορές για χρόνια – ελπίζοντας σε μια αλλαγή που δεν έρχεται ποτέ. Όσο περισσότερο περιμένετε, τόσο δυσκολότερο είναι να παραιτηθείτε.

7. Αμφιβολία για την κρίση σας

Τι θα γίνει αν η αποχώρησή σας αποδειχθεί λάθος; Κι αν τα πράγματα χειροτερέψουν αντί να βελτιωθούν; Αυτές οι ερωτήσεις δημιουργούν συναισθηματική παράλυση. Είναι πιο εύκολο να μείνετε εκεί που είστε, παρά να πάρετε μια απόφαση που μπορεί να μετανιώσετε.

8. Μένουμε μαζί για χάρη των παιδιών

Για τους γονείς, ένας χωρισμός δεν αφορά μόνο δύο ανθρώπους – αλλάζει ολόκληρη την οικογένεια. Ο φόβος να μη διαταράξουν τη ζωή των παιδιών οδηγεί πολλά ζευγάρια στο να μείνουν μαζί, ακόμα κι αν η αγάπη έχει πια σβήσει. Ωστόσο, και τα παιδιά νιώθουν την ένταση, και η παραμονή μαζί με κάθε κόστος δεν τα προστατεύει πάντα.

9. Αποφυγή της ευθύνης

Δεν είναι ασυνήθιστο να περιμένετε τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα για χωρισμό. Έτσι δεν είστε εσείς εκείνοι που «διέλυσαν τη σχέση». Αλλά αυτή η καθυστέρηση μπορεί να τραβήξει επ’ αόριστον, παρατείνοντας μια κατάσταση που δεν βοηθά κανέναν να εξελιχθεί.

10. Απλώς δεν είστε ακόμα έτοιμοι

Μερικές φορές, ο πιο ειλικρινής λόγος είναι ότι δεν είστε ακόμη έτοιμοι. Η σκέψη να φύγετε μοιάζει πολύ μεγάλη, πολύ ξαφνική, πολύ επώδυνη. Έτσι, μένετε – μέχρι η ζυγαριά να γείρει προς την άλλη πλευρά.

Πότε, λοιπόν, είναι η ώρα να φύγετε;

Μόνο εσείς μπορείτε να το απαντήσετε αυτό. Το να κατανοήσετε τι είναι αυτό που πραγματικά σας κρατάει σε μια σχέση είναι το πρώτο βήμα προς τη διαύγεια. Το να μένετε από φόβο, ενοχή ή συνήθεια δεν οδηγεί ποτέ σε μακροπρόθεσμη ηρεμία – ούτε για σας ούτε για τον σύντροφό σας. Κάποια στιγμή, το να επιλέξετε το δικό σας καλό γίνεται η πιο ουσιαστική και αγαπημένη απόφαση που μπορείτε να πάρετε – για όλους όσους εμπλέκονται.