Με λένε-ας πούμε- Γιάννη και αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου. Μου είναι πολύ δύσκολο αλλά θέλω να πω σε όλους, ότι τίποτα άλλο δεν έχει σημασία στη ζωή από την οικογένεια.

Είχα ένα από τα μεγαλύτερα νυχτερινά μαγαζιά της Αθήνας, σίγουρα όλοι έχετε περάσει από αυτό. Όπως πέρασαν και μεγάλα ονόματα και πολλά λεφτά και άπειρες γυναίκες.

Ποτέ δεν πίστευα πως θα ερωτευόμουν και θα έκανα οικογένεια, νόμιζα πως μια ζωή θα γύρναγα, δεν ήμουν σταθερός σε ένα σημείο για καιρό, βαριόμουν εύκολα.

Ώσπου γνώρισα τη γυναίκα μου και άλλαξα γνώμη.

Δυστυχώς όμως δεν άλλαξα δουλειά.

Η γυναίκα μου εργαζόταν σε ένα μίνι μάρκετ δίπλα από το σπίτι μου. Πήγαινα κάθε απόγευμα και έπαιρνα την εφημερίδα μου.

Τόσο απλά. Δεν ήταν ούτε τραγουδίστρια, ούτε λουλουδού, ούτε έκανε άλλο επάγγελμα σχετικό με το δικό μου.

Την έλεγαν Ζωή. Ήταν ενας απλός άνθρωπος και αυτό με κέρδισε. Το πόση σημασία δεν έδινε στα χρήματα.

Μαζί της έμαθα τις εξορμήσεις στη φύση, το κάμπινγκ, το ψάρεμα και το πώς είναι η μέρα και το να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου. Είχα χρόνια να απολαύσω τη μέρα, πάντα έτρεχα, πάντα ξυπνούσα απόγευμα τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον.  Η Ζωή με έμαθε να ζω για μένα και όχι για τα χρήματα και πολύ σύντομα τη ζήτησα σε γάμο. Το ίδιο σύντομα κάναμε και την κόρη μας και ήμουν ευτυχισμένος.

Η Ζωή σταμάτησε τη δουλειά για να φροντίζει το παιδί και γιατί δεν χρειαζόταν να δουλεύει πια. Το παράπονό της όμως ηταν το μαγαζί. Δεν ήθελε τώρα που είχα γίνει πατέρας να δουλεύω νύχτα και ειχε δίκιο. ‘Ομως δεν γινόταν να αφήσω τον κόπο τόσων χρόνων, τον κόπο του πατέρα μου, μέσα σε μια νύχτα. Έπρεπε να βρω αγοραστή, να κανονίσω τα τελευταία διαδικαστικά, να βρω τί θα κάνω με τη ζωή μου μετά.

Αρχίσαμε να μαλώνουμε, κάποια βράδια λόγω καυγάδων κοιμόμουν στο μαγαζί και εκείνη ερχόταν με όλη της την αγάπη και μαζί με το μωρό, με σήκωνε από τον καναπέ που είχα στο γραφειάκι του μαγαζιού και με γύριζε στο σπίτι μας. Ένα τέτοιο βράδυ έγινε και το κακό.

Το απόγευμα εκείνης της μέρας, είχα φύγει από το σπιτι και ειχαμε λογοφέρει για το ίδιο θέμα. Επειδή εκείνη ειδικά τη νύχτα είχαμε πρεμιέρα, ο κόσμος αργησε να φύγει, ίσως να ήταν και η καλύτερή μας νύχτα, πίτα το μαγαζί, άφθονο ποτό, άφθονο χρήμα.

Εκείνη τη νύχτα ήρθε κάποιος με τον οποιο διαπραγματευόμασταν το μαγαζί και δώσαμε τα χέρια να το πάρει και να κοιτάξω κι εγώ την οικογένειά μου.

Ξαφνικά κατά τις 4 το πρωί, εμφανίζεται η Ζωή με το μωρό. Της συστήνω τον νέο αγοραστή του μαγαζιού με χαρά και εκείνη κατεβάζει τα μούτρα και μου λέει ότι έτσι λέω κάθε φορά και την κοροιδεύω. Γινεται πάλι καυγάς, εκείνη ζητάει να γυρίσω σπίτι, εγώ αρνούμαι και πρώτη φορά φεύγει χωρίς εμένα.

Εκείνη η πρώτη φορά, ήταν η τελευταία που την είδα.

Στην επιστροφή, έπεσε πάνω τους πελάτης του μαγαζιού, τύφλα στο μεθύσι και τους σκότωσε ακαριαία.

Ήρθαν στο μαγαζί δύο αστυνομικοί, νόμιζα ήταν για έλεγχο.

Μου ειπαν να πάμε μαζί στο νοσοκομείο, ότι κάτι έπαθε η γυναίκα μου και το παιδί μου.

Μόλις πριν μια ωρα μιλούσαμε, την άγγιζα, έβλεπα τα μάτια της και το κεφαλάκι του μωρού μας και τώρα τους αναγνώριζα παγωμενους στο νεκροτομείο.

Επαθα νευρικό κλονισμό. Νοσηλεύτηκα στο ψυχιατρειο για μήνες. Το μαγαζί ούτε να το ξαναδώ.

Το προσωπικό, τους τραγουδιστές, ακομα και τους φίλους μου, κανέναν δεν ήθελα να δω. Και δεν τους ξαναείδα.

Δε πήγα ποτέ στο νεκροταφειο, αρνούμαι να τους δω στο μάρμαρο.

Πούλησα το σπίτι και πήγα να μείνω μόνιμα στο μέρος που πηγαίναμε εκδρομές, εκεί που η Ζωή μου άλλαξε τη ζωή.

Αγόρασα ένα μικρό οικόπεδο, έβαλα μεσα ένα λυόμενο, έφτιαξα ένα κήπο και άλλαξα αριθμό.

Έχω δύο χρόνια τώρα που μένω εδώ μόνος μακριά από όλους.

Μόνο μακριά από τα λαθη μου δεν μπορώ να μείνω.

Τα λεφτά, οι δουλειές, οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν.

Οι στιγμές με τους ανθρώπους μας, η ευτυχία, η οικογένεια, τελειώνουν.

Εκεί να δίνετε το βάρος, εκεί να είστε.

Εγώ δεν ήμουν και το πλήρωσα ακριβά. Αν εκείνο το βράδυ η Ζωή δεν έφευγε μόνη της με το μωρό μας, δεν θα σκοτωνόταν.

Ή θα σκοτωνόμασταν όλοι και θα ‘μουν μαζί τους κι εγώ, δε θα με τυρρανούσαν οι ενοχές και η θύμησή τους.

Μη χαλάτα τα σπίτια σας, είναι ό,τι πιο σημαντικό έχετε.

Το κατάλαβα τώρα που δεν έχω πια.

Γιάννης

Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, η οποία αφορά μία μητέρα.

Η συγκεκριμένη μάνα αναφέρει πως ο γιος της θέλει να πάρει Μουσουλμάνα και δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Πάντως, η συγκεκριμένη ιστορία προβλήθηκε αρχικά στη σελίδα «singleparent». Αναλυτικότερα:

Αληθινή ιστορία: Πώς ξεκινά

«Καλησπέρα και καλή χρονιά. Για μένα η Πρωτοχρονιά έπαψε να είναι καλή πριν από 2 χρόνια. Τότε, ο γιος μου, μου έφερε για νύφη μία μουσουλμάνα που γνώρισε σε ένα ταξίδι. Εκεί, είχε πάει με τους φίλους του στην Κωνσταντινούπολη.

Εγώ το γιο μου τον μεγάλωσα μόνη μου και είχα άλλα όνειρα για εκείνον. Ο άντρας μου πέθανε όταν το παιδί ήταν 3 χρονών και έφτυσα κυριολεκτικά αίμα για να το μεγαλώσω και να το σπουδάσω. Έβαλα τα δυνατά μου, δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ, άφησα την προσωπική μου ζωή στο περιθώριο, αλλά έβγαλα ένα γιο πανέμορφο, επιστήμονα και πάνω απ’ όλα καλό παιδί. Είναι 27 ετών, έχει μία πολύ καλή δουλειά, δικό του σπίτι που το αγόρασε μόνος του, έναν πολύ καλό μισθό που λίγοι 27χρονοι έχουν και πολύ καλές προοπτικές εξέλιξης.

Αν ήταν από εκείνες τις κοπέλες που ήταν καθωσπρέπει και χαμηλών τόνων (και είχε μάθει φυσικά να σέβεται τη θρησκεία και τις επιλογές των άλλων) ίσως και να τη δεχόμουν αλλά αυτή ήρθε για να μας κάνει άνω κάτω και ο γιος μου της κάνει όλα τα χατίρια. Κάθε φορά που μπαίνει σπίτι μας νομίζει ότι μπορεί να με διατάζει αλλά τη γελάσανε».

Ο γιος μου θέλει να παντρευτεί Μουσουλμάνα κι αυτή απαιτεί να κρύψουμε τα εικονίσματα και να μη τρώμε χοιρινό – Εικόνα 1 Αληθινή ιστορία: Η συνέχεια

«Απαιτεί να κατεβάζω τα εικονίσματα από τους τοίχους γιατί προσβάλλουν λέει τα πιστεύω της και ανάγκασε τον γιο μου να βγάλει το βαφτιστικό του σταυρό που τον φορούσε από τότε που βαφτίστηκε. Το χειρότερο είναι ο γιος μου, που κάνει ό, τι του λέει με κλειστά τα μάτια όσο κι αν προσπαθώ να τον ξυπνήσω, εκείνος κοιμάται.

Πέρυσι που τους είχα καλέσει τα Χριστούγεννα σπίτι για να γιορτάσουμε μαζί, έφτιαξα χοιρινό στο φούρνο με δαμάσκηνα και πατάτες και της είπα ότι είναι μοσχάρι. Στην πρώτη μπουκιά κατάλαβε ότι της είχα πει ψέματα και μου έφτυσε το φαγητό στα μούτρα. Ψέλλισε κάτι βρισιές και κατάρες στη γλώσσα της και σηκώθηκε και έφυγε και ο γιος μου αντί να κάτσει να γιορτάσουμε μαζί όπως γιορτάζαμε όλα αυτά τα χρόνια σηκώθηκε να την ακολουθήσει.

Τις Παρασκευές (ιερή μέρα για τους μουσουλμάνους) απαγορεύει στο γιο μου να πηγαίνει στη δουλειά, κάτι που έχει προκαλέσει προβλήματα στην εργασία του αφού το αφεντικό του δεν μπορεί να δεχτεί ένας από τους καλύτερους υπαλλήλους του να λείπουν τη μία από τις πέντε εργάσιμες. Και πάλι ο γιος μου το χαβά του. Προτιμά να χάσει τη δουλειά του παρά να βγει από το βρακί της λεγόμενης γιατί αυτό έχει γίνει. Τον έχει χώσει στο βρακί της και δεν ακούει κανέναν», ανέφερε στη συνέχεια για την αληθινή ιστορία της.

Το τέλος της αληθινής ιστορίας:

«Αυτή η κοπέλα δεν κάνει για τον γιο μου. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία, άλλες συνήθειες, άλλα ήθη και έθιμα. Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους αλλόθρησκους; Δεν μας έχουν κάνει και λίγα όλα αυτά τα χρόνια. Τουρκάλα βρήκε να μου φέρει στο σπίτι; Τόσες γυναίκες έχει όλος ο κόσμος, έπρεπε να είναι μουσουλμάνα; Χίλιες φορές να ήταν Ρωσίδα ή έστω Σέρβα ή Ρουμάνα, που τουλάχιστον είναι χριστιανές ορθόδοξες.

Θέλω να τη χωρίσω απ’ το γιο μου. Δεν τη θέλω μαζί του. Δεν κάνουνε χωριό, πώς το λένε; Η κοπέλα είναι φανατική μουσουλμάνα, δεν θα ρίξει νερό στο κρασί της. Φοβάμαι ότι σε λίγο θα αρχίσει να τον πιέζει να βαφτιστεί και εκείνος μουσουλμάνος και αν γίνει κάτι τέτοιο, εγώ θα πεθάνω.

Ακόμα και αν σπάσει ο διάολος το πόδι του και τελικά παντρευτούν, είμαι σίγουρη ότι θα αναγκάσει τον γιο μου να δεχτεί τα παιδιά τους να γίνουν και αυτά μουσουλμάνοι κάτι που δεν πρόκειται να επιτρέψω σε καμία περίπτωση. Θα μπω στη μέση και θα τα βάλω με Θεούς και δαίμονες. Ελπίζω να μη φτάσουμε μέχρι εκεί και να καταλάβουν ότι ένας γάμος μόνο δυστυχισμένους θα τους έκανε. Αρκεί μόνο να ξυπνήσει ο κοιμισμένος ο γιος μου αλλιώς θα αναγκαστώ να ανοίξω την πόρτα και να της ρίξω μία κλωτσιά να πάει από κει που ‘ρθε. Είμαι υπερβολική;».

* Πηγή: singleparent

Είμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια με έναν άντρα που με πεθαίνει σε κάθε ευκαιρία στο ρέψιμο και στο κλ@νίδι. Δεν είμαι υπερβολική. Καθόμαστε να φάμε, αρχίζει κάτι γκρρρρ μακρόσυρτα, πέφτουμε για ύπνο και εκεί αρχίζουν κάτι πρρρρ λες και περνάει υπερηχητικό.

Πριν παντρευτούμε τα είχαμε για δύο χρόνια αλλά δεν είχαμε συγκατοικήσει και αυτό ήταν μάλλον το μεγάλο μου λάθος. Μείναμε μαζί μετά το γάμο και αποκτήσαμε και δύο παιδάκια.

Κατά τα άλλα δεν μπορώ να πω. Είναι ένας ωραίος άντρας που του αρέσει να ντύνεται όμορφα, να γυμνάζεται, προσέχει πολύ την εμφάνισή του αλλά αυτές τις αποκρουστικές του συνήθειες τις έχω βαρεθεί. Κατανοώ απόλυτα ότι και το ρέψιμο και οι π@ρδές είναι φυσικές ανάγκες που όλοι έχουμε αλλά πρέπει να γίνονται με τακτ και διακριτικότητα και όχι τόσο εμφανώς. Όλοι έχουμε αέρια στο στομάχι και το έντερο μας που πρέπει να βγουν αλλά ή το κάνουνε πιο διακριτικά ή πάμε πιο πέρα ή ακόμα καλύτερα τουαλέτα. Δεν είναι ανάγκη να κινδυνεύει να σκιστεί το λαρύγγι ή το αντερό μας, έτσι για να πούμε ότι ξεθυμάναμε.

Το κάνει και δεν τον νοιάζει καθόλου. Του έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να σταματήσει να το κάνει, ότι είναι αηδιαστικό και με απωθεί ερωτικά και σεξουαλικά αλλά δεν μου δίνει καμία σημασία. Το κάνει όταν τρώμε, όταν κοιμόμαστε, όταν κάνουμε σεξ. Στην αρχή το είχαμε πάρει και λίγο ως αστείο αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει και πολύ απλά δεν τον νοιάζει.

Την τελευταία φορά που βγήκα εκτός εαυτού και έγινε ο χαμός στο σπίτι, μου ζήτησε με μισή καρδιά συγγνώμη και μου είπε δεν θα το ξανακάνει αλλά λίγα λεπτά μετά το ξανάκανε. Δεν τον νοιάζει που μένουμε σε πολυκατοικία και τον ακούνε όλοι, δεν τον νοιάζει αν είναι δίπλα σε ανοιχτό παράθυρο ή μπαλκονόπορτα. Έχουμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών. Δεν σέβεται ούτε τους γονείς μου, ούτε τους γονείς του όταν έρχονται, ούτε τους καλεσμένους μας, τους κουμπάρους μας, κανέναν. Από τη στιγμή που του ήρθε θα τη ρίξει και όποιον πάρει ο χάρος.

Εκ μέρους μου προσωπικά έχει χαθεί κάθε ερωτισμός. Ούτε σεξ θέλω να κάνουμε, ούτε να φιλιόμαστε ούτε τίποτα. Ο, τι έβρισκα ελκυστικό πάνω του έχει χαθεί με αυτή την βρωμερή του συνήθεια. Και να θέλω να τον φιλήσω φοβάμαι να πλησιάσω τα χείλη μου κοντά στα δικά του μη μου ρίξει κανένα ρέψιμο και το φάω όλο στη μούρη. Είναι σιχαμένος και χυδαίος και αν δεν σταματήσει να το κάνει θα του ‘ρθει το διαζύγιο ουρανοκατέβατο. Στην τελική έχουμε και δύο παιδιά στο σπίτι, που είναι και τα δύο αγόρια. Δεν θέλω μεγαλώνοντας να πάρουν τις κακές συνήθειες του πατέρα τους και να κάνουν τα ίδια μπροστά στις γυναίκες τους. Εγώ μέχρι ενός σημείου είμαι ανεκτική, εκείνες όμως μπορεί να μην είναι και δεν θα το συγχωρήσω ποτέ του άντρα μου αν με αυτό τον τρόπο πάρει στο λαιμό του τα παιδιά μας και τους χαλάσει μελλοντικά την οικογενειακή τους ευτυχία.

Υπάρχει κάποια άλλη γυναίκα που βρίσκεται στη θέση μου; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίζετε; Τι κάνετε για να περιοριστεί έστω; Έχω δοκιμάσει τα πάντα, αλλά συνεχίζει και δεν ξέρω από που θα μου ρθει την επόμενη φορά.

Ανθή