Όταν ήμουν 18 χρονών, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, γνώρισα εκείνον που θα παντρευόμουν. Η καλύτερή μου φίλη που ήταν στην ίδια σχολή μ’ εμένα μας σύστησε.

Θυμάμαι καθαρά την στιγμή που μου είπε ψιθυριστά στο αυτί για να μη μας ακούσει «αυτός είναι που σου έλεγα». Μία που μας σύστησε και μία που… έμεινα. Είχε πανέμορφο πρόσωπο, ένα καταπληκτικό πρόσωπο με γωνίες, κρυμμένο μέσα σε πλούσια, μακριά, μαύρα μαλλιά, πανέμορφα μάτια που γελούσαν και αυτά όταν χαμογελούσε και λακάκια. Έμοιαζε πολύ στον Τομ Κρουζ στα νιάτα του.

«Γεια σου», του είπα.

«Γεια σου», μου απάντησε.

Από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν πάντα και παντού μαζί. Μαζί για φαγητό, μαζί βόλτα, μαζί παντού. Όλη την ώρα γελούσαμε και μπορούσα να του πω τα πάντα, όλα μου τα μυστικά, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να πω στους άλλους και ποτέ δεν είπε κάτι που με έφερε σε δύσκολη θέση. Με κρατούσε αγκαλιά στα καλά, με κρατούσε αγκαλιά και όταν έκλαιγα. Κι εκείνος όμως μου έλεγε όλα του τα μυστικά ακόμα και εκείνα που δεν τολμούσε να πει στους άλλους και εγώ πάντα τον άκουγα. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε με εκείνη την αγάπη των 18 ετών, την άδολη, την αγνή, την επιφανειακή θα μπορούσε να πει κάποιος αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι βαθύτερο. Ήμασταν τόσο ίδιοι, τόσο δεμένοι αλλά και τόσο μπερδεμένοι. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν μπορώ να σας εξηγήσω.

Όλοι το ήξεραν ότι αυτός ήταν ο άντρας που θα παντρευτώ. Το ήξεραν οι γονείς μου, το ήξεραν οι συγγενείς μου, το ήξεραν οι φίλοι μας.

Ήταν ο πρώτος άντρας με τον οποίο έκανα σεξ μια βροχερή νύχτα του Δεκέμβρη, μια αξέχαστη νύχτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα όταν όλα γύρω μας ήταν ήσυχα. Ήταν τέλεια. Όταν χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ, έβαλα τα κλάματα.

Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του πήρα ένα σωρό δώρα και σαν έκπληξη έγραψα στον πίνακα του αμφιθεάτρου στο Πανεπιστήμιο ένα τεράστιο «σ’ αγαπώ» και ένα «θες να παντρευτούμε;» με κιμωλία. Μόλις έκατσε στο έδρανο κατάλαβε αμέσως ποια το είχε γράψει. Ακόμα και αν δεν το είχε καταλάβει θα του το έλεγαν οι γύρω του που χειροκροτούσαν φωνάζοντας «Τέλειο. Άντε και στα δικά μας».

Από εκείνον πήρα δώρο το πρώτο μου κόσμημα. Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με δύο μικρά διαμάντια πάνω. Είχαμε αποφασίσει μέχρι και πώς θα βγάλουμε τα παιδιά μας. Κάναμε όνειρα και σχεδιάζαμε τη ζωή που δεν επρόκειτο να ζήσουμε.

Του είχα απεριόριστη εμπιστοσύνη. Οδηγούσε το αμάξι μου και περάσαμε όλο το καλοκαίρι μαζί. Όταν χρειάστηκε να κάνει ένα μικρό χειρουργείο, δεν ζήτησα άδεια ούτε από τους γονείς μου ούτε από τους γονείς του ούτε από κανέναν. Έμεινα δίπλα του από την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο εγώ, κανείς άλλος. Έτσι κάνουν τα ζευγάρια που αγαπιούνται. Μαζί στην υγεία, μαζί και στην αρρώστια.

Ήμασταν μόνο 19 χρονών αλλά αποφασισμένοι να ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί. Όταν αρραβωνιαστήκαμε, η μητέρα του μου έδωσε το πιο όμορφο οικογενειακό κειμήλιο που υπήρχε.

Και μια μέρα ξαφνικά πέθανε. Θα μπορούσα να σας πω όλη την ιστορία, λεπτό προς λεπτό, αλλά δεν θα το κάνω. Ο εφιάλτης μας κράτησε δύο εβδομάδες. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την εποχή είναι εφιαλτικές εικόνες, φώτα νοσοκομείου, εμένα να κλαίω, τον ήχο από τα φορεία που πηγαινοέρχονταν και χίλια ακόμα τρομερά πράγματα, αλλά καλύτερα ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Να σας πω μόνο αυτό: 24 Αυγούστου του 2000 ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτώ έπεσε σε κώμα μέχρι που πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου.

Όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνω και εγώ αλλά δεν το έκανα. Έβαλα τα δυνατά μου και άντεξα. Τον πρώτο χρόνο όλοι ανησυχούσαν για μένα αλλά μετά το ξέχασαν. Για μένα ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ είχε πεθάνει. Ένιωσα σαν την Αλίκη που έπεσε σε εκείνη την κουνελότρυπα και βρέθηκε ξαφνικά μόνη σε ένα μέρος που δεν είχε κανένα νόημα, στη σκοτεινή Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι μου έλεγαν ότι είχε πεθάνει και ότι έπρεπε να το ξεπεράσω. Εγώ από τη μεριά μου κουβαλούσα το δικό μου σταυρό. 

Ο κόσμος μου είχε καταρρεύσει. Ο άντρας που θα παντρευόμουν ήταν νεκρός. Την ώρα που οι πένθιμες καμπάνες χτυπούσαν, εγώ έβλεπα όλο μου το μέλλον να διαγράφεται. Έκανα κάποιες άλλες σχέσεις αργότερα κυρίως για το σεξ αλλά μάταια. Με κανέναν δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα σημείο επικοινωνίας. Κανείς τους δεν με καταλάβαινε. Όλοι τους ήταν «κάπως» μπροστά σε αυτή την απώλεια που κυριαρχούσε στην ύπαρξή μου. Για όλους δεν ήμουν πάρα μία εικοσάχρονη χήρα. Ακόμα και η μητέρα μου, μου έλεγε πως πρέπει να το ξεπεράσω και ότι κανείς δεν θα δεχτεί να είναι μαζί μου αν συνεχίσω να φέρομαι έτσι. Τα λόγια της ένιωθα να με πνίγουν. Η εικόνα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου σε κώμα με είχε στοιχειώσει.

Κανείς δεν με καταλάβαινε. Μετά από 1, 2, 3 χρόνια εξακολουθούσα να είμαι η τρελή που δεν μπορούσε να φέρει πίσω το νεκρό αγαπημένο της. Με έβλεπαν και με λυπόντουσαν. «Η καημένη… δεν μπορεί να το ξεπεράσει» έλεγαν όλοι.

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε και κανείς δεν θυμάται ούτε το όνομά του. Ο άνθρωπος που θα παντρευόμουν πέθανε όταν ήταν 19 χρονών, πριν από 19 χρόνια. Τα χρόνια θα περάσουν και κάποτε δεν θα θυμάμαι πόσος χρόνος πέρασε από τότε που τον έχασα, τότε όταν θα είναι για περισσότερο καιρό νεκρός απ’ ότι είχε ζήσει.

Ο σύζυγος μου γνωρίζει αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν μιλάω πλέον καθόλου για εκείνον. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Πως θα μπορούσα να κοιτάξω τον άντρα που παντρεύτηκα και να του πω ότι ακόμα πονάω για εκείνον τον άντρα που αγάπησα; Πως θα μπορούσα να τον κοιτάξω και να του πω ότι τον αγαπώ αλλά αγαπούσα περισσότερο εκείνον και τώρα μου λείπει; Κάποιες φορές κοιτάζω τα παιδιά μου και συνειδητοποιώ ότι δεν τα έκανα με εκείνον που ήθελα ούτε τους έδωσα τα ονόματα που είχα αποφασίσει με εκείνον.

Σε όποιον κι αν προσπαθώ να μιλήσω δεν με καταλαβαίνει. Ακούν την ιστορία μου αλλά κάνουν πως δεν με ακούν: τον έχασα όταν ήμουν 19. Ο άντρας που αγάπησα «έφυγε». Έχασα τον έρωτα της ζωής μου. Πέθανε και με άφησε μόνη να νιώθω πως πνίγομαι κάθε φορά που τον θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί ένα 19χρονο κορίτσι να είναι τόσο σίγουρο. Νομίζουν ότι επειδή ήμουν μικρή η αγάπη ήταν για μένα ουράνια τόξα και ηλιοβασιλέματα.

Ο καλύτερος μου φίλος γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του στα 17. Είναι μαζί 30 χρόνια και ακόμα ερωτευμένοι. Μιλάω συχνά μαζί του κάτι που με βοηθάει πολύ. Αν ζούσε εκείνος… αν ζούσε θα ήμασταν ακόμα μαζί… το ξέρω ότι θα ήμασταν ακόμα μαζί.

Όταν κάποιος πονάει επειδή έχασε κάποιον που αγαπούσε πολύ, η έλλειψη αναγνώρισης των συναισθημάτων του τα κάνει όλα χειρότερα. Υποφέρει και ντρέπεται γι’ αυτό. Κρύβεται για να μην το δουν οι άλλοι. Ο άντρας μου δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε τέλος Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη νιώθω τόσο χάλια. Πολλές φορές βάζω τις φωνές σε όλους χωρίς λόγο. Ξεχνάει γιατί δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους σε κώμα. Μερικές φορές θέλω να φωνάξω: Ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ πέθανε. Κανείς σας δεν μπορεί να με καταλάβει και κανείς δεν θα με καταλάβει αν δεν έχει χάσει κάποιον. Μη μου πείτε ότι επειδή ήμουν μόλις 19 δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Μην με υποτιμάτε έτσι επειδή ήμουν μικρή. Μη μου πείτε ότι δεν στεναχωρήθηκα στ’ αλήθεια, ότι δεν πληγώθηκα, ότι δεν ένιωσα σαν να πεθαίνω και εγώ. Μη μου πείτε ότι έπρεπε να το είχα ήδη ξεπεράσει. Μη μου πείτε ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Μη μου λέτε ότι μία πληγωμένη καρδιά μπορεί να γιατρευτεί και ό,τι θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για τον άντρα που έχω.

Αγαπώ τον άντρα μου αληθινά και απόλυτα. Μπορείς να αγαπάς δύο άτομα την ίδια στιγμή για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να υποφέρεις επειδή έχασες τον έναν και παράλληλα να λατρεύεις τον άλλον. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Η αγάπη δεν είναι ένα παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα.

Η αδερφή του με καταλαβαίνει. Μπορεί οι οικογένειές μας να μην πρόλαβαν να ενωθούν αλλά έχουμε εξαιρετικές σχέσεις ακόμα και σήμερα και βρισκόμαστε συχνά. Την τελευταία φορά που την είδα κάτσαμε για ένα καφέ και παρατήρησα το δαχτυλίδι των αρραβώνων της. Μου είπε ότι ήταν της γιαγιάς της. Μόλις το είδα η φωνή μου σχεδόν «έσπασε» και το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν «αυτό ήταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου».

Με κοίταξε ήρεμη και έγνεψε καταφατικά. Κράτησε το χέρι μου και το χάιδεψε απαλά. Ο αδερφός της ήταν νεκρός. Ο άνδρας που επρόκειτο να παντρευτώ ήταν νεκρός. Πέρασαν 19 χρόνια αλλά ο πόνος δεν έχει φύγει.

Εύχομαι έστω και ένας από εσάς να με καταλαβαίνει.

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα σας!

Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που έχει προκύψει και δεν ξέρω πώς ακριβώς να το χειριστώ.

Με τη γυναίκα μου ήμασταν παντρεμένοι 8 χρόνια μέχρι που αρρώστησε εντελώς ξαφνικά και έφυγε από τη ζωή τρεις μόλις μήνες μετά την πρώτη διάγνωση. Δυστυχώς ήταν πια πολύ αργά και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να τη σώσουμε. Το μόνο που με παρηγορεί είναι  τα δύο μας παιδάκια που είναι βάλσαμο στις πληγές μου και το ότι δεν υπέφερε. Μείναμε μόνοι με τα παιδιά και παλεύουμε να αντιμετωπίσουμε από τη μία το πένθος και την απώλειά της και από την άλλη την πανδημία που μας έχει φέρει εντελώς τα πάνω κάτω.

Το Σεπτέμβρη που άνοιξαν τα σχολεία η πεθερά μου ήρθε να μείνει σπίτι μας για να με βοηθάει με τα παιδιά και ήρθαμε κάπως πιο κοντά με αποτέλεσμα να δημιουργήσουμε σχέση. Δεν είναι κάτι που περίμενα ποτέ πως θα συμβεί ούτε είχε «παιχτεί» ποτέ κάτι μεταξύ μας. Πάντα την έβλεπα σαν πεθερά μου και μόνο σαν πεθερά μου, τίποτα παραπάνω. Να όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα και καταλήξαμε να γίνουμε ζευγάρι.

Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη τόσο στο σπίτι όσο με τα παιδιά, τα οποία δεν γνωρίζουν τίποτα ακόμα και πολύ φοβάμαι τη στιγμή που η αλήθεια θα μαθευτεί. Πως θα νιώσουν τα παιδιά; Τι θα σκεφτούν; Τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Τα βρίσκουμε σαν άνθρωποι, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, περνάμε καλά, μας φροντίζει, μας προσέχει και με κάνει να ξεχνιέμαι, ξέρω όμως ότι παραέξω όλο αυτό θα παρεξηγηθεί.

Τί να κάνω; Τα παιδιά είναι ακόμα μικρά και ξέρω πως δεν θα καταλάβουν, όλοι οι άλλοι όμως; Θα το δουν όπως το βλέπω εγώ ή θα σπεύσουν να μας στήσουν στον τοίχο;

Μάκης

Ηταν η Φλώρα. Και ήταν και ο Οδυσσέας. Τα δυο τους ήταν ερωτευμένα ο ένας με τον άλλον σε ένα μικρό χωριό, πολλά χρόνια πριν.

΄Έβγαιναν κάθε εβδομάδα σε ένα πάρκο που το θεωρούσαν το μέρος τους, και καθώς δεν είχαν κινητά τηλέφωνα τότε, η επικοινωνία τους ήταν μέσω από δύο μαντίλια.΄Ασπρο και κόκκινο. ΄Ασπρο μαντίλι κρεμασμένο σε ένα μεγάλο δέντρο σήμαινε ότι η έξοδος θα γίνει. Το κόκκινο σήμαινε το αντίθετο. Και έτσι συνεννοούνταν για το άμα θα βρεθούν στο πάρκο ή όχι. Αυτό συνεχιζόταν για μήνες, για μήνες βόλταραν σε εκείνο το πάρκο μοιράζοντας σχέδια για το μέλλον, όνειρα, στόχους, φόβους, σκέψεις. Ο Οδυσσέας ήθελε να παντρευτεί τη Φλώρα, μα η μητέρα του δεν έγκρινε τον γάμο καθώς ήθελε ένα άλλο κορίτσι από ένα άλλο χωριό για τον μονάκριβο γιό της. Ο Οδυσσέας δελεαζόταν, ήθελε πολύ την ευχή των γονιών του. Δεν ήξερε πώς να πράξει. Η Φλώρα έκανε υπομονή.

Μια μέρα η Φλώρα πήγε στο πάρκο και δεν βρήκε τον Οδυσσέα. Τον περίμενε. ΄Ολο το βράδυ είχε περάσει και ο Οδυσσέας δεν εμφανίστηκε ποτέ. Η Φλώρα, θιγμένη και προσβεβλημένη με μια τέτοια κίνηση του Οδυσσέα έφυγε σπίτι της απογοητευμένη. Δεν πήγαινε στο πάρκο για εβδομάδες. ΄Ώσπου ο Οδυσσέας πήρε τηλέφωνο το σπιτικό και ζήτησε να της μιλήσει. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Ο: -Τί έγινε? Γιατί με αποφεύγεις? Γιατί δεν έρχεσαι πλέον στο πάρκο?
Φ:-Νομίζω ο λόγος είναι προφανές. Σε περίμενα ώρες εκείνη τη μέρα και δεν εμφανίστηκες ποτέ.
Ο:-Πότε έγινε αυτό? Τί εννοείς? Την τελευταία φορά είχες αφήσει κόκκινο μαντίλι στο δέντρο.
Φ:-΄Ασπρο είχα αφήσει!
Ο:-΄Ηταν σίγουρο κόκκινο, το θυμάμαι.
Με τα πολλά και τα λίγα, ο αδερφός του Οδυσσέα, είχε αλλάξει το μαντίλι χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν. Λύθηκε η παρεξήγηση. ΄Ήρθε καιρός όμως για τον Οδυσσέα να πάει στρατό και είχαν χάσει αρκετό χρόνο που θα μπορούσαν να είχαν περάσει μαζί.

Ο καιρός περνούσε και η Φλώρα συχνά πήγαινε στην πρωτεύουσα, μακριά από το χωριό, στη θεία της. Στην πρωτεύουσα λοιπόν, κάπου την είδε ο Γιώργος και του άρεσε πολύ. Την έβλεπε όλο και πιο συχνά, το ενδιαφέρον του όλο και μεγάλωνε μέχρι να κάνει κίνηση να την γνωρίσει και να της εξομολογήσει για τα συναισθήματα που της έτρεφε. Της έκανε πρόταση γάμου. Η Φλώρα όμως αρνήθηκε ευγενικά.

Ο Γιώργος όμως δεν ήταν από τα άτομα που δέχονται ήττα. Πήγε λοιπόν στο χωριό του και ανακοίνωσε στην οικογένεια του ότι η Φλώρα δέχτηκε την πρόταση του. Και όλη η οικογένεια, γονείς, θείοι, θείες μαζεύτηκαν να πάνε στο σπιτικό της Φλώρας να γνωρίσουν την νύφη και τους συμπεθέρους.

Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν την αμηχανία της Φλώρας. Πήγε στη κουζίνα με τη μαμά της να της διαμαρτυρηθεί ότι δεν έδωσε ποτέ το ναι. Αλλά τότε ήταν αργά. Βλέπετε, ήταν ντροπή για την οικογένεια της Φλώρας να πουν όχι μιας και όλη οικογένεια του Γιώργου είχαν μαζευτεί και κανόνιζαν τον γάμο σπίτι τους. Η Φλώρα πλέον δεν είχε επιλογή. Και παντρεύτηκαν.
Πέρασε ένας χρόνος, η Φλώρα είχε γεννήσει την πρώτη της κόρη, την Βικτώρια. Το καλοκαίρι γύρισε στο χωριό να δει τους γονείς της.
΄Ένα βράδυ πήγε στο πάρκο μόνη της να αναπολήσει τις όμορφες αναμνήσεις. Τυχαία, ή μοιραίας, βρήκε και τον Οδυσσέα εκεί. Κοιτούσαν για αρκετή ώρα ο ένας τον άλλον μέχρι ο Οδυσσέας να τρέξει να την πάρει αγκαλιά και να την παρακαλεί να φύγουν και να ζήσουν μαζί. Ο Οδυσσέας είχε γυρίσει από στρατό και γνώριζε ότι η Φλώρα παντρεύτηκε.
Ο:-Σε παρακαλώ Φλώρα, έλα να φύγουμε. Να πάρεις τα πράγματα σου, την κόρη σου και να τη μεγαλώσουμε μαζί. Τα δυο μας. Σε ικετεύω.
Φ:-Αυτό δε γίνεται, το ξέρεις. Είναι πλέον πολύ αργά. Τί θα πουν στο χωριό? Δε μπορούμε…
Ο Οδυσσέας μη μπορώντας να την πείσει, την κράτησε στα χέρια του για λίγη ώρα δακρύζοντας. Η Φλώρα όσο και να ήθελε να ζήσει μαζί του, δεν άντεχε την ντροπή και την κακή φήμη που θα αποκτούσε όχι μόνο αυτή, αλλά και η οικογένεια της άμα έφευγε μαζί του. Παντρεμένη γυναίκα με παιδί, να φεύγει με άλλον…. Η αξιοπρέπεια της, το καλό και εύφημο όνομα της οικογένειας της, σήμαιναν πολλά για εκείνη.

Η Φλώρα δεν αγάπησε ποτέ τον Γιώργο.
Η Φλώρα θυμάται τον Οδυσσέα πάντα με χαμόγελο στα χείλη και πίκρα στα μάτια.
Η Φλώρα είναι η γιαγιά μου και ο Γιώργος ο παππούς μου.

Πηγή: fb/ thankyounextofficial