Ξέσπασε στον αέρα της εκπομπής της η Κατερίνα Καινούργιου το πρωί της Τρίτης με αφορμή τα αρνητικά σχόλια που δέχεται κατά καιρούς στα social media.

Αφορμή στάθηκε η διαδικτυακή επίθεση που δέχτηκε τις τελευταίες ημέρες η Χριστίνα Μπόμπα με αφορμή τις ενδυματολογικές της επιλογές.

«Ο Σάκης και η Χριστίνα είναι ένα πραγματικά αγαπημένο ζευγάρι. Τους ζηλεύω, δεν το λέω με κακία, τους θαυμάζω, μια τέτοια σχέση θέλω. Ο Σάκης την κοιτάει πάντα μέσα στα μάτια, την προσέχει. Είναι μια κοπέλα που είναι πάντα με τα παιδάκια της, χωρίς δέκα παρατρεχάμενες από πίσω όπως βλέπουμε σε κάποιες κυρίες που το παίζουν ηθικές. Τέλος πάντων μην ανοίξω το στόμα μου. Μόνη της μεγαλώνει τα παιδάκια της, ποιον ενόχλησε η κοπέλα; Τι είναι αυτά τα πράγματα, πάτε καλά;

Χριστίνα ξέρεις τι ακούω καθημερινά; Ο κόσμος δεν πάει καλά. Μου έρχονται μηνύματα στα social media “σε άφησε ο πρώην σου γιατί δεν είσαι καλή εκεί”, “πώς είσαι έτσι μωρή πλαστικομούρα”, “δεν θα κάνει ποτέ κανείς παιδί μαζί σου”. Το τι τρομακτικά σχόλια λαμβάνω καθημερινά… Γιατί τόσο μίσος; Ειδικά από γυναίκες!» είπε και αναφέρθηκε στα σχόλια που η ίδια δέχεται καθημερινά ακόμα και για προσωπικά και άκρως ευαίσθητα θέματα.

«Είδα την φωτογραφία της και την χάρηκα, πόσο κούκλα. Να πω και η κοπέλα είναι εντελώς φυσική. Και φυσική να μην ήταν όπως εγώ, γούστο μου καπέλο μου. Κανένας ηλικιωμένος κύριος δεν μου τα πλήρωσε, δεν έχω κάνει τίποτα παράνομο στη ζωή μου σε σχέση με άλλες που πλασάρονται και τα είχαν με ηλικιωμένους κύριους και τους τα πλήρωναν όλα. Με την αξία μου έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει και ότι έχω κάνει πάνω μου το έχω πει. Γιατί υπάρχει τέτοιος φθόνος; Βγάλτε τα εκεί που πρέπει, η Χριστίνα δεν έφταιγε σε τίποτα. Εγώ σέβομαι και αγαπώ τις γυναίκες» είπε μεταξύ άλλων.

Δείτε το βίντεο:

Ακολουθεί ένα κείμενο που αποτυπώνει την αξία της Ελληνίδας μητέρας και πως πρέπει να εκτιμούμε τις μητέρες μας όσο ακόμα τις έχουμε δίπλα μας.

Αναλυτικά το κέιμενο

Θα πεθάνω και θα δω τι θα κάνετε” έλεγε η μάνα μου. Γελούσαμε. Γελούσε κι αυτή. Γιατί στα αστεία το έλεγε. “Έβαλες πάλι τη κασέτα μάνα” της πείραζε ο αδερφός μου. “Ναι βρε γυναίκα” σιγοντάριζε ο πατέρας μου. Και να τα γέλια. Και να τα πειράγματα. Και πιο πολύ απ’ όλους γελούσε εκείνη.

Γιατί τέτοια ήταν η μάνα μου. Ένας άνθρωπος πράος, ήρεμος, γελαστός, εκεί για όλους και τίποτα για την ίδια. Αν ζούσε στο σήμερα, θα ήταν σαν ένα είδος καρέτα καρέτα. Σαν εξωτικό πουλί που το βλέπεις μόνο στις φωτογραφίες, για να σιγουρευτείς ότι υπάρχει δηλαδή.

“Θα πεθάνω και θα δω τι θα κάνετε” έλεγε σαν να έφτυνε κατάμουτρα τον θάνατο. Σαν να τον ξόρκιζε. Σαν να του έλεγε “καλά βλακείες λέω, εγώ θα ζήσω 1000 χρόνια”.

Και τελικά έφυγε η μάνα μου, όπως μας το χε τάξει στα αστεία, αλλά τώρα σοβαρολογούσε. Με πήρε καιρό να νιώσω στο πετσί μου τη σοβαρότητα του πράγματος. Πέρασα αυτό το κλασικό στάδιο άρνησης, που φέρεσαι σαν να μην συνέβη σε σένα, που φαντάζεσαι ότι η μάνα πήγε ταξίδι στην Ξάνθη να δει την αδερφή της, απλά κάθισε λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.

Και ζούσα με το να την περιμένω να έρθει από την Ξάνθη. Αυτό είχα πλάσει στο κεφάλι μου για να επιβιώσω. Αλλά όταν το μυαλό πάει να παίξει τερτίπια στην καρδιά, ή που “σαλεύει” γιατί αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, ή μένει στη θέση του και την αντιμετωπίζει τελικά.

Και την αντιμετώπισα. Και κατέρρευσα. Με χρονοκαθυστέρηση.

Μου έλειπε η μάνα μου. Μου έλειπε με έναν τρόπο εγωιστικό. Μου έλειπαν όλα αυτά που εγώ έπαιρνα από αυτήν. Η συμπαράστασή της, η υπομονή της, ότι “ήταν εδώ” όποτε την χρειαζόμουν, το χάδι της.

Και τότε, στην συνειδητοποίηση ότι μου έλειπαν όσα “έπαιρνα” από εκείνη μετάνιωσα για κάθε “σ’ αγαπώ” που τσιγκουνεύτηκα, κάθε κλείσιμο πόρτας ή τηλεφώνου, έφτασα να μετανιώνω για όλα όσα της έκανα στην εφηβεία μου.

Άδικο κι αυτό, για μένα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μόνο αυτά σκέφτεσαι. Ζυγίζεις τα καλά, και τα άσχημα. Σκέφτεσαι τότε που τα έβρισκες όλα “άσχημα” και “κουραστικά” και τα συγκρίνεις με το τώρα. Και επειδή η μάνα δεν είναι πια εδώ της τα βρίσκεις “ωραία”, ακόμα και όσα δεν ήταν.

Η ζωή χωρίς αυτήν συνεχίστηκε στους γνωστούς ρυθμούς. Με τις χαρές της, τις αγωνίες της, τα ερωτηματικά της, τις εκπλήξεις της. Με όλα της. Όμως τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Η καθημερινότητα δεν είχε την ίδια γεύση χωρίς την μητέρα μου. Ήταν σαν να ήταν η ζωή μου πλέον ένα πιάτο άνοστο, χωρίς αλάτι.

Η μάνα μου, ήταν το αλάτι της ζωής μου. Εκείνη η απαραίτητη “πρέζα”που γράφουν και στις συνταγές, που μεταμόρφωνε τα πάντα σε “νόστιμα”, σε “πικάντικα” σε διαφορετικά.

Έχω τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τους φίλους μου, αλλά η μάνα είναι μάνα. Δεν έχω επιλογή. Θα συνεχίσω να ζω χωρίς αυτήν. Απλά τώρα που ξέρω πόσο σημαντική ήταν η ύπαρξή της στη ζωή μου, βλέπω με διαφορετικό μάτι και μένα στη ζωή του δικού μου παιδιού. Και δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι “αλάτι”, όπως ήταν η δική μου μάνα.

Μπορώ, όμως, να είμαι πάντως εκείνο το συστατικό που δίνει “γεύση” στα πράγματα. Μπορώ να είμαι η ζάχαρή της, τόση, όση, στη μύτη του κουταλιού. Κι αυτό μου αρκεί.

Αποστολία Καζάζη