Έχασα τον άντρα μου πρίν 8 μήνες με μια μπέμπα 3 μηνών στην αγκαλιά. Δεν πέθανε από τροχαίο ή αρρώστια αλλά από μπαλωθιά σε ένα γλέντι που ήταν σερβιτόρος.

Είστε η παρέα μου και η συντροφιά μου και σας ευχαριστώ που υπάρχετε. Και θέλω να σας μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου γιατί με καίνε, 8 μήνες τώρα που υποφέρω.

Δεν είναι η απώλεια που σε πονάει τόσο διότι όταν έχεις ένα παιδί που θέλει συνέχεια φροντίδα 24 ώρες το 24ωρο δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς και να κλάψεις. Είναι όμως τα σχόλια της οικογένειάς σου, η αυστηρότητα με την οποία σε αντιμετωπίζει ο περίγυρός σου που μεν σου συμπαραστέκεται αλλά σε θέλει να μην βγαίνεις μόνη σου ούτε για γάλα του μωρού. Ζω σε νησί και είναι κλειστή κοινωνία το καταλαβαίνω, εδώ γεννήθηκα και δεν ξαφνιάζομαι. Αλλά μέχρι ένα σημείο. Δεν μπορεί να έρχεται η πεθερά μου και να μου λέει πως εγώ φταίω που πέθανε ο γιος της, επειδή δεν εργάζομαι και εκείνος αναγκαζόταν να εργάζεται και Σαββατοκύριακα για να μας ζήσει. Δεν μπορεί να έρχεται η αδερφή του άντρα μου να κάνει μορφασμούς για το πόσο βρώμικο ή ακατάστατο είναι το σπίτι όταν ξέρει πως παλεύω μόνη μου πια να μεγαλώσω το παιδί μου και το σπίτι όταν γίνεσαι γονιός, παύει να είναι ατσαλάκωτο όπως ήταν κάποτε. Έχω αγανακτήσει πια με την απονιά και την αναισθησία τους, που αντί να στηρίζουν τη γυναίκα του γιού τους ή έστω το εγγόνι τους, μπαίνουν στη ζωή μου βγάζοντας όλη τους τη χολή και φεύγουν αφήνοντάς με ράκος. Δεν έχω προλάβει να πενθήσω για το θάνατο του άντρα μου γιατί κάθε μέρα πενθώ για τον θάνατο της αξιοπρέπειάς μου και της ψυχικής μου ισορροπίας. Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω το παιδί μου και να φύγω.

Πιο πολύ από όλα, με πικραίνει η στάση των γονιών μου. Μια εβδομάδα μετά τη κηδεία που πήγαμε να κάνουμε τα εννιάμερα, ο πατέρας μου με κοίταξε αυστηρά επειδή φορούσα μπλούζα με ραντάκι και με υποχρέωσε να γυρίσω στο σπίτι να αλλάξω. Μπροστά σε όλους. Νιώθω ότι ζω στο Ιράν και όχι σε νησί της Ελλάδος. Πάω κρυφά στο νεκροταφείο μιλάω στον άντρα μου και κλαίω. Μου λείπει, ήταν ο έρωτας της ζωής μου, ο άνθρωπος που δεν μου είπε ποτέ τι θα φορέσω, που θα πάω και τι θα κάνω. Που σεβόταν τη προσωπικότητά μου και δεν άκουγε κανέναν. Παρά τη κλειστή κοινωνία ήταν ένας άντρας ανοιχτόμυαλος που με φρόντιζε και με αγαπούσε και τώρα που έφυγε, με άφησε να παλεύω με τα θηρία.

Αν φύγω από εδώ θα λένε ότι βρήκα ευκαιρία τώρα που πέθανε ο άντρας μου να κάνω τη ζωή μου και μπορεί να μην με ξαναδεχτούν. Αν μείνω εδώ θα τρελλαθώ. Δεν ξέρω τι να κάνω, σας παρακαλώ βοηθήστε με!

Αθανασία

Ο πρώην άντρας μου ήταν ο πιο άπιστος άντρας που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Με απατούσε όταν είχαμε ακόμα σχέση, με απατούσε όταν ήμασταν και παντρεμένοι.

Έπρεπε να τον είχα χωρίσει από την πρώτη φορά που το αντιλήφθηκα, αλλά υπήρξα πολύ ερωτευμένη μαζί του και έκατσα γιατί πίστευα ότι με τον έρωτά μου θα μπορούσα να τον αλλάξω και να τον κάνω πιστό. Άδικος κόπος.

Στο τέλος με εγκατέλειψε με ένα αγοράκι 3 ετών και έφυγε με μία από τις ερωμένες του. Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα ποτέ να φτάσει σε αυτό το σημείο. Είχε γκόμενες αλλά μέχρι εκεί. Στο σπίτι του τουλάχιστον και στις υποχρεώσεις του ήταν πάντα συνεπής. Ειδικά με το παιδί. Από τότε που μας εγκατέλειψε δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο να μάθει τί κάνει.

Και τώρα πάμε στο άλλο μέρος της ιστορίας που λέγεται νονός του γιου μου. Όταν με τον πρώην άντρα μου κάναμε το παιδί μας είπε να το βαφτίσει ένας φίλος και συνάδελφός του, με τον οποίον είχε πάντοτε καλές σχέσεις αλλά όχι κολλητές. Προσωπικά και δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν, αλλά αυτός ο άντρας μου άρεσε πάντα πολύ. Παντρεμένη όμως και με ένα παιδί έμεινα απλά στο κοίταγμα και δεν μου μπήκαν πότε καν σκέψεις στο μυαλό να κάνω κάτι παραπάνω.

Ο κουμπάρος μας είναι χωρισμένος με ένα παιδάκι 8 ετών και από τότε που γίναμε κουμπάροι ήρθαμε πολύ κοντά. Είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, τίμιος, εργατικός και ευθύς (πώς ήταν ο άντρας μου; Καμία σχέση).

Ήταν ο μόνος που μου συμπαραστάθηκε όταν ο πρώην μου μας παράτησε. Με έπαιρνε και με παίρνει ακόμα τηλέφωνο και με ρωτάει αν μπορεί να με βοηθήσει κάπου και αν χρειάζομαι κάτι. Ομολογώ ότι με έχει καταπλήξει. Τέτοια συμπαράσταση ούτε η ίδια μου η μάνα. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος χωρίς τη βοήθεια του ίσως και να είχα τρελαθεί.

Τον τελευταίο μήνα έχω παρατηρήσει ότι προσπαθεί να με πλησιάσει ακόμα περισσότερο. Έρχεται συχνά σπίτι, κάθεται μαζί μας, μαγειρεύουμε τρώμε όλοι μαζί και το σημαντικότερο; Το παιδί μου τον λατρεύει. Τον πρώτο καιρό ζητούσε το μπαμπά του επίμονα, αλλά τώρα τελευταία τον αναφέρει σπάνια γιατί είναι φανερό ότι επειδή ο νονός του, του αφιερώνει πολύ χρόνο, αναπληρώνει κατά κάποιο τρόπο το κενό που του άφησε ο πατέρας του.

Θα σας πω την αλήθεια μου, το βράδυ πριν πέσω για ύπνο κάνω σκέψεις πολλές, σκέψεις τρελές. Μόνη μου εγώ, μόνος του και εκείνος γιατί να μην γίνει κάτι μεταξύ μας; Είναι ένας άντρας πανέμορφος που τα βρίσκουμε και σαν χαρακτήρες και πλέον είναι φανερό ότι δεν με κοιτάζει σαν μία απλή κουμπάρα, αλλά κάτι παραπάνω. Γιατί να μην ενώσουμε τις μοναξιές μας και να παντρευτούμε; Έτσι και εγώ θα αποκατασταθώ και το παιδί μου θα αποκτήσει πατέρα.

Τώρα θα μου πείτε ότι είναι ντροπή και ανήθικο να παντρευτώ τον κουμπάρο, μη σας πω και ανίερο αφού είναι πνευματικός πατέρας του παιδιού, αλλά τι πειράζει; Το έψαξα και κώλυμα από την εκκλησία δεν υπάρχει.

Εσείς τι λέτε; Να του κάνω την πρόταση ή θα φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ;

Ευτυχία