Το επαγγελματικό μου ταξίδι στην Αθήνα υποτίθεται πως θα ήταν απλώς άλλη μια συνηθισμένη μέρα — μέχρι που ο πιλότος μου έκανε ένα μυστηριώδες αίτημα που με άφησε να αμφιβάλλω για όσα ήξερα για το παρελθόν μου. Η αλήθεια που μου αποκάλυψε θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μου.
Η πτήση υποτίθεται ότι θα ήταν ομαλή, όμως ό,τι συνέβη μέσα σε εκείνες τις δύο ώρες με σημάδεψε για πάντα. Πριν όμως σου πω τι έγινε, άσε με να σου εξηγήσω γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσω στην Αθήνα εκείνη τη μέρα.
Είμαι αρχιτέκτονας σε μια γνωστή κατασκευαστική εταιρεία — η δουλειά των ονείρων μου. Και όχι, δεν ήταν τύχη που έφτασα ως εδώ. Ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αμέτρητων ξενυχτιών στο Πολυτεχνείο, βελτιώνοντας τις ικανότητές μου και μαθαίνοντας συνεχώς νέα πράγματα.
Πρόσφατα, ο διευθυντής μου μού έδωσε μια τεράστια ευκαιρία: να παρουσιάσω ένα σημαντικό έργο σε μεγάλους επενδυτές στην Αθήνα. Ήταν κάτι που μπορούσε να οδηγήσει στην πολυπόθητη προαγωγή μου, οπότε φυσικά δέχτηκα με ενθουσιασμό.
Ήμουν ευγνώμων — όχι μόνο για τη δουλειά, αλλά γιατί ήθελα να κάνω τη μητέρα μου, τη Μαρία, περήφανη. Είναι η καλύτερή μου φίλη, γιατί με μεγάλωσε μόνη της. Μου είχε πει πως ο πατέρας μου πέθανε πριν γεννηθώ, αλλά ποτέ δεν με άφησε να νιώσω έλλειψη. Πάντα ήταν εκεί, δίπλα μου, να με στηρίζει.
Όταν της είπα για τη συνάντηση στην Αθήνα, με αγκάλιασε και είπε:
«Πήγαινε και δείξ’ τους τι αξίζεις, κορίτσι μου. Θα προσεύχομαι για σένα.»
Λίγες ώρες μετά, καθόμουν αναπαυτικά στο αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα. Οι αεροσυνοδοί ήταν ευγενέστατες, και, για καλή μου τύχη, το κάθισμα δίπλα μου ήταν άδειο.
Η πτήση ξεκίνησε και ένιωθα ενθουσιασμένη. Ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη για την παρουσίασή μου.
Λίγα λεπτά μετά την απογείωση, μια ευγενική αεροσυνοδός με το όνομα Ελένη ήρθε προς το μέρος μου με ένα δίσκο ποτών.
«Να σας προσφέρω κάτι να πιείτε;» με ρώτησε χαμογελώντας.
«Ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι, παρακαλώ», της απάντησα.
Καθώς μου έδινε το ποτήρι, το βλέμμα της στάθηκε ξαφνικά στο εκ γενετής σημάδι που έχω στον καρπό.
«Συγγνώμη, θα μπορούσα να δω το διαβατήριό σας;» ρώτησε με έναν περίεργο τόνο.
Απορημένη, αλλά χωρίς να θέλω να κάνω σκηνή, της το έδωσα. Το κοίταξε προσεκτικά και μετά μου το επέστρεψε.
«Μια τυπική διαδικασία ασφαλείας, ευχαριστώ για τη συνεργασία.»
Λίγο αργότερα, η Ελένη επέστρεψε.
«Συγγνώμη που σας ενοχλώ ξανά. Θα βιαστείτε μετά την προσγείωση;»
«Ναι», της είπα, «έχω συνάντηση με επενδυτές, και ήδη είμαι οριακά με τον χρόνο.»
«Ο κυβερνήτης θα ήθελε να σας μιλήσει προσωπικά μετά την προσγείωση», είπε σοβαρά.
«Ο κυβερνήτης; Γιατί; Δεν μπορεί να μου μιλήσει τώρα;»
«Δυστυχώς όχι», είπε ήρεμα. «Θέλει να σας μιλήσει ο ίδιος από κοντά. Πιστέψτε με, δε θα το μετανιώσετε.»
Έμεινα σιωπηλή, μπερδεμένη. Όταν προσγειωθήκαμε, όλοι οι επιβάτες άρχισαν να αποβιβάζονται. Εγώ έμεινα στη θέση μου, περιμένοντας.
Η καμπίνα άδειασε, κι εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας άντρας με γκρίζα μαλλιά. Τον αναγνώρισα αμέσως — ήταν ο Στέφανος, ο παιδικός φίλος της μητέρας μου, από φωτογραφίες που μου είχε δείξει.
Αλλά αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο ήταν ότι άρχισε να κλαίει. Με πλησίασε και με αγκάλιασε σφιχτά, σχεδόν τρέμοντας.
«Τι συμβαίνει;» ψέλλισα.
Μου έπιασε το χέρι και γύρισε τον καρπό του.
Είχε το ίδιο ακριβώς σημάδι με το δικό μου.
«Άννα…» είπε με δάκρυα στα μάτια.
«Είμαι ο πατέρας σου.»
Ένιωσα το αίμα να παγώνει.
«Τι; Ο πατέρας μου; Μα… η μαμά είπε ότι πέθανες πριν γεννηθώ!»
Ο Στέφανος με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«Δεν ξέρω τι σου είπε η Μαρία… αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εξαφανίστηκε χωρίς προειδοποίηση, όταν ήμουν έτοιμος να φύγω για τη σχολή πιλότων. Δεν ήξερα ότι ήταν έγκυος. Το έμαθα χρόνια αργότερα…»
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα απαντήσεις. Τον κάλεσα αμέσως με ανοιχτή ακρόαση.
«Μαμά, γιατί δεν μου είπες ποτέ για τον Στέφανο; Γιατί μου είπες πως πέθανε;»
Η φωνή της ήταν ταραγμένη.
«Τι εννοείς, κορίτσι μου; Ποιον Στέφανο;»
«Μαμά, σταμάτα! Είναι εδώ μαζί μου, δίπλα μου. Θέλω την αλήθεια τώρα.»
Η σιωπή κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Ύστερα, η φωνή της ράγισε.
«Άννα, φοβόμουν… Όταν έμεινα έγκυος, ο Στέφανος ετοιμαζόταν να φύγει για τη σχολή πιλότων. Ήξερα πως αν το μάθαινε, θα εγκατέλειπε τα όνειρά του. Δεν ήθελα να του στερήσω τη ζωή που ονειρευόταν. Έφυγα χωρίς να του πω τίποτα…»
Ο Στέφανος έσκυψε το κεφάλι, δακρυσμένος.
«Μαρία… εγώ σε αγαπούσα. Θα έκανα τα πάντα για σένα και για το παιδί μας…»
«Το ξέρω τώρα…» είπε εκείνη, «και λυπάμαι τόσο πολύ.»
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα σαν να άνοιξε μπροστά μου ένα βιβλίο γεμάτο χαμένα κεφάλαια της ζωής μου.
Αλλά δεν είχα χρόνο να τα επεξεργαστώ.
«Πρέπει να πάω στη συνάντηση με τους επενδυτές, αλλιώς θα τη χάσω!» είπα.
Ο Στέφανος σήκωσε το βλέμμα του.
«Τι είπες; Ποιοι επενδυτές;»
Του εξήγησα. Κι εκείνος χαμογέλασε για πρώτη φορά.
«Ξέρω αυτούς τους ανθρώπους. Τους πετούσα με το ιδιωτικό τους τζετ χρόνια πριν. Άφησέ με να βοηθήσω.»
Πήρε το κινητό του, έκανε μερικές γρήγορες κλήσεις, και μέσα σε μία ώρα, ήμουν καθισμένη σε μια πολυτελή αίθουσα συνεδριάσεων στο κέντρο της Αθήνας.
Η παρουσίαση πήγε υπέροχα. Οι επενδυτές ενθουσιάστηκαν και δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν το έργο μου.
Την ίδια μέρα, ο διευθυντής μου μού τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει ότι πήρα την προαγωγή.
Όταν βγήκα έξω, ο Στέφανος με περίμενε.
«Τα κατάφερες, κόρη μου!» είπε συγκινημένος.
Τον αγκάλιασα σφιχτά.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα ολόκληρη.
Λίγες μέρες μετά, ο Στέφανος ήρθε σπίτι μας να γνωρίσει τη μητέρα μου.
Η συνάντηση ήταν γεμάτη δάκρυα, αγκαλιές, γέλια και —επιτέλους— αλήθεια.
Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πώς είναι να έχεις επιτέλους οικογένεια.
