Μου είπες, ότι θες διαζύγιο την τελευταία φορά, που πήγαμε στο σύμβουλο γάμου. Για την ακρίβεια δεν μου το είπες. Ο σύμβουλος, μας ρώτησε αν θέλαμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να διορθώσουμε το γάμο μας και εγώ απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη «ναι», αλλά θυμάμαι και την απάντησή σου: «Όχι, θέλω διαζύγιο». Αυτές οι τρεις λέξεις γκρέμισαν τον κόσμο μου. Μέχρι τότε είχα μια μικρή ελπίδα, ότι μπορούσαμε να σώσουμε το γάμο μας, ότι θα το ξεπερνούσαμε και θα γινόμασταν ξανά μια όμορφη, ευτυχισμένη οικογένεια.
Άφησα ελεύθερο το θυμό μου, από τον οποίο υπήρχε άφθονος.
Θυμός, γι’ αυτό, που μετατράπηκες. Έγινες κάποιος, που δεν ήξερα, που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω.
Θυμός, επειδή, όταν σε κοίταζα, έβλεπα έναν ξένο.
Ο άντρας, που παντρεύτηκα, δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την οικογένειά του, δεν θα φερόταν στη γυναίκα του ποτέ με τον τρόπο που εσύ φέρθηκες σε μένα. Ο άντρας, που παντρεύτηκα, θα επέμενε και θα πάλευε και δεν θα με άφηνε 5 μηνών έγκυο με 3 ακόμη παιδιά.
Αλλά δεν είσαι πια ο άνθρωπος που παντρεύτηκα, ποτέ δεν θα είσαι ξανά αυτός ο άνθρωπος. Τώρα, όταν σε βλέπω, βλέπω έναν εγωιστή, που πέταξε μια ζωή και μια οικογένεια, που υπό άλλες συνθήκες θα έκανε τα πάντα, για να κρατήσει. Έπειτα, γύρισες πίσω σε μένα, για λίγο ήθελες να συμφιλιωθούμε και εγώ δέχτηκα, για να τα τινάξεις όλα στον αέρα λίγες εβδομάδες αργότερα, γιατί η πραγματικότητα της ζωής με μια γυναίκα και 4 σχεδόν παιδιά ήταν too much για σένα.
Έχασες τη γέννηση του τελευταίου σου γιου, ήσουν εκεί σε όλες τις άλλες γέννες και ενώ δεν πίστευα, ότι θα τα καταφέρω χωρίς εσένα, τελικά το έκανα. Είχα δίπλα μου τον καλύτερό μου φίλο, το μεγαλύτερο γιο μας και ήταν τέλειος. Δεν σε σκέφτηκα καθόλου.
Όταν ήρθες στο μαιευτήριο την επόμενη μέρα και είδες τον νεογέννητο γιο μας, σε είδα να κλαις, όσο δεν έχεις κλάψει ποτέ πριν. Δεν λυπήθηκα, ούτε αισθάνθηκα άσχημα, που έχασες τη γέννα. Σου είχα δώσει τόσες πολλές ευκαιρίες να επανορθώσεις και να είσαι εδώ μαζί μου, αλλά δεν ήθελες. Έπρεπε να πάρω τα μέτρα μου, ώστε να μην είμαι μόνη. Αλλά τις μέρες μετά τη γέννηση του γιου μας, επέστρεψες και σκέφτηκα, αυτό είναι! Αποφάσισε να αναλάβει τις ευθύνες του τελικά και θα προσπαθήσουμε μαζί για το καλύτερο, μόνο και μόνο, για να διαπιστώσω, ότι τελικά έλεγες πάλι ψέματα.
Σ’ έχω συγχωρέσει. Δεν σε σκέφτομαι και πολύ συχνά, πράγμα, που είναι αστείο, μιας και έχουμε μαζί 4 παιδιά. Όταν κοιτάω τα παιδιά, δεν σε βλέπω πια, δεν θυμάμαι, πώς είναι να παίζεις μαζί τους. Όταν μιλάω με τα παιδιά για σένα, δεν σε θυμάμαι σαν πρώην εραστή, αλλά σαν έναν άνθρωπο, με τον οποίο έκανα 4 παιδιά.
Δεν θυμάμαι, πώς είναι να κοιμάμαι δίπλα σου. Δεν θυμάμαι, πώς είναι να κρατάς το χέρι μου. Ίσως, έχω μπλοκάρει αυτές τις αναμνήσεις, δεν ξέρω.
Τώρα αισθάνομαι ανακούφιση, σαν να έχει φύγει από πάνω μου ένα τεράστιο βάρος. Έχω αυτή την ξαφνική ελευθερία να κάνω, ό, τι θέλω στη ζωή μου. Μου πήρε λίγο χρόνο να το καταλάβω, αλλά Θεέ μου, έχω ολόκληρο τον κόσμο στα πόδια μου.
Έχω ξεκινήσει ένα blog και δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτό, μαθαίνοντας τόσα πολλά κάθε μέρα. Πριν από σένα, ήθελα να μορφώνομαι πάνω σε κάθε τομέα. Πάντα εγγραφόμουν σε όποιο μάθημα ή σεμινάριο, με ενδιέφερε. Ήθελα να μάθω τα πάντα για τα πάντα, αλλά στη συνέχεια, έχασα τη δυνατότητα αυτή. Τώρα πάλι, η τύχη μου «γύρισε».
Κάποιοι από τους παλιούς φίλους μου είναι ακόμα εκεί και ο δεσμός μου μαζί τους είναι πολύ δυνατός. Με παρακολουθούσαν να καταρρέω, ήταν εκεί στις «κακές μου» και τώρα, με βλέπουν στην άλλη πλευρά αυτής της κόλασης, διαφορετική, πιο δυνατή, πιο ώριμη.
Έχω κάποιους νέους φίλους, ανθρώπους, που δεν ξέρεις, ανθρώπους, που δεν σε γνωρίζουν και μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει, που φτιάχνω τη ζωή μου από την αρχή και που δεν έχει καμία σχέση με σένα, φτιάχνω μια ζωή, στην οποία δεν είμαι η «πρώην σύζυγος», δεν είμαι η γυναίκα, την οποία ο σύζυγος παράτησε, όταν ήταν έγκυος. Είμαι εγώ.
Έχω φωνή. Ποτέ δεν είχα φωνή στο γάμο μας και κάπου, σε αυτόν τον πολύ δύσβατο δρόμο, τη βρήκα.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει, πόσο δυνατή είμαι. Ή μάλλον, ακόμα δεν έχω καταλάβει, πόσο δυνατή είμαι μέχρι που κάποιος μου λέει «ουαου, πώς το κάνεις αυτό;» και σκέφτομαι, τί έχω περάσει και πού είμαι σήμερα και ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω, ούτε εγώ, πώς το κάνω.
Μερικές φορές, αισθάνομαι λες και όλο αυτό, συνέβη σε κάποιον άλλο. Αλλά δεν είναι έτσι, συνέβη σε ΜΕΝΑ.
Έχω μια νέα ζωή, που μόλις αρχίζει. Έχουμε αυτά τα 4 εκπληκτικά παιδιά. Έχω μια υπέροχη οικογένεια και φίλους και αρχίζω και πάλι να αισθάνομαι ευτυχία.
Μου άφησες μια ζωή και μια φωνή και είμαι πιο ευτυχισμένη. Με έκανες να δω ότι αυτό δεν είναι το τέλος, είναι μόνο η αρχή. Έτσι, καθώς γυρίζω σελίδα σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, θέλω απλώς να σου πω «Ευχαριστώ».
Σε ευχαριστώ, που μου είπες, ότι θέλεις διαζύγιο. Ήταν πραγματικά το καλύτερο, που είχες να κάνεις.
