Φινάλε κάνουν σήμερα Παρασκευή 8 Ιουλίου οι περισσότερες ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης. Λίγο πριν τις 8:00, ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος και η Ανθή Βούλγαρη αποχαιρέτησαν το τηλεοπτικό κοινό της εκπομπής «Κοινωνία Ώρα Mega».
Μετά από μια άκρως επιτυχημένη σεζόν, το πρωινό δίδυμο του Mega σταματάει για λίγες εβδομάδες διακοπών και ανανεώνει το ραντεβού του με τους τηλεθεατές για τις 22 Αυγούστου.
«Εμείς από αύριο το πρωί δεν θα είμαστε εδώ, θα κάνουμε λίγες μέρες διακοπών. Προβλέπεται 22 Αυγούστου να ξεκινήσουμε. Η ενημέρωση στο Mega δεν σταματάει. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε πάρα πολύ που φέτος περάσαμε μαζί αυτόν τον δύσκολο χειμώνα» ανέφερε ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος.
«Ήταν μια δύσκολη χρονιά φέτος και σας ευχαριστούμε που ήσασταν κοντά μας. Και τα δύσκολα και τα εύκολα μαζί ξέρουμε να τα περνάμε όλα. Θα είμαστε μαζί με τον Ιορδάνη και του χρόνου. Ευχαριστούμε πολύ τη διοίκηση του σταθμού» ανέφερε με τη σειρά της η Ανθή Βούλγαρη.
Η ζωή ορισμένες φορές δεν είναι δίκαια σε όλους μας. Μια από τις πιο ταλαιπωρημενες γυναίκες είναι και η Ανδριάνα Μάρκου.
Αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της.
Ένας υπέροχος άνθρωπος στον οποίο η ζωή αλλά και οι ίδιοι οι γονείς του, έδειξαν από την πιο τρυφερή ηλικία το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Η ιστορία αυτής της γυναικάς είναι συνταραχτική και η στάση της δείχνει σε όλους μας το πόσο στιβαρός χαρακτήρας είναι.
Η κυρία Ανδριάνα Μάρκου είπε:
«Γεννήθηκα στις 4/1/1926 στον Μαραθόβουνο(κατεχόμενο χωριό της Μεσαορίας) και σήμερα ζω στο Κίτι της επαρχίας Λάρνακας. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν κάτι περισσότερο από εφιαλτικά.
Η μητέρα μου ήταν η πιο πλούσια στο χωριό αλλά αγάπησε έναν πολύ φτωχό νέο και επειδή οι γονείς της δεν τον ήθελαν, την έκλεψε. Θεώρησαν μεγάλη προσβολή αυτό που έκανε η κόρη τους και την αποκλήρωσαν. Δεν δέχτηκαν να μας δουν ποτέ στη ζωή τους, ούτε να μας βοηθήσουν.
Όταν η μητέρα μου γέννησε το τρίτο της παιδί, ο πατέρας μου αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία. Οι γονείς της όταν το έμαθαν, βρήκαν τον πατέρα μου και του είπαν: «Θα σου δώσουμε εμείς τα χρήματα για να πας στην Αυστραλία αλλά με τον όρο να μην γυρίσεις ποτέ ξανά πίσω». Ήμουν δυο ετών τότε. Ποτέ δεν έστειλε ένα γράμμα ή χρήματα. Δεν μάθαμε ποτέ αν έκανε άλλα παιδιά, άλλη οικογένεια.
Πεινούσαμε και η μάνα μου αποφάσισε να στείλει την μεγάλη μου αδελφή (ήταν 7 ετών τότε) στην Λεμεσό ώστε να εργαστεί ως υπηρέτρια σε ένα παντρεμένο ζευγάρι. Εμένα με έστειλε στον παππού μου (πατέρα του πατέρα μου) και την μικρή μας αδελφή την πήρε μαζί της. Πήγαν στην Αμμόχωστο γιατί εκεί θα έβρισκε εύκολα δουλειά.
Τα καλά φτωχικά χρόνια της ζωής της
Κοντά στον παππού μου ζούσα καλά, φτωχικά αλλά καλά. Όταν έγινα 5 ετών, η γιαγιά μου αρρώστησε και ο παππούς μου δεν μπορούσε να φροντίζει και τις δυο, είχε όμως ήδη μεγαλώσει και δυσκολευόταν αρκετά.
Κάποια στιγμή η μητέρα μου επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να με πάρει στην Αμμόχωστο για να με δει. Ο παππούς με πήρε και η μάνα μου του είπε πως αποφάσισε να με δώσει σε μια οικογένεια στη Λεμεσό. Εκείνος δεν ήθελε αλλά η μάνα μου επέμενε. Έτσι, πήγα στη Λεμεσό.
Δυστυχώς όμως, αυτοί οι άνθρωποι δεν μου φέρονταν καλά, μου πετούσαν ένα κομμάτι ψωμί να φάω και δεν με άφηναν να καθίσω στο τραπέζι μαζί τους αλλά έξω στην αυλή. Κοιμόμουν στο πάτωμα, πάνω σε ένα κομμάτι ρούχο. Μου φώναζαν επειδή δεν έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού. Ήμουν όμως 5 χρονών και δεν μπορούσα να καθαρίζω ολόκληρο το σπίτι. Εκεί πέρασα τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου…
Όταν έγινα 7 ετών, άρχισα να κάνω λίγη παρέα με τις υπηρέτριες των διπλανών σπιτιών. Κάθε μέρα μου έλεγαν: «Πρέπει να φύεις να γλυτώσεις. Να πάεις στην αστυνομία τζιαι να τους τα πεις ούλλα». Ένα πρωινό που έφυγαν όλοι από το σπίτι, το έσκασα…
Περπατούσα αρκετές ώρες και ρωτούσα τους περαστικούς να μου πουν που είναι το αστυνομικό τμήμα. Είπα με κάθε λεπτομέρεια στους αστυνομικούς τι περνούσα και τους ζήτησα να με στείλουν πίσω στον Μαραθόβουνο, στον παππού μου. Εκείνοι όμως, ήθελαν να με στείλουν στην μητέρα μου. Αφού την ενημέρωσαν, με έβαλαν μέσα σε ένα λεωφορείο και με έστειλαν στην Αμμόχωστο.
Όταν έφτασα, δεν ήταν εκεί η μητέρα μου και κάθισα σε μια γωνιά να την περιμένω. Λίγο πιο κάτω, καθόταν μόνο του ένα κοριτσάκι. Μετά από αρκετή ώρα, πήγα κοντά του και το ρώτησα ποιον περιμένει. Εκείνη μου απάντησε: «Καρτερώ την αλφή μου, την Ανδριάνα». Έβαλα τα κλάματα και την αγκάλιασα.
Της είπα: «Παναία μου! Εσού είσαι η αλφή μου».
Ο παππούς είχε μεγαλώσει πλέων
Έμεινα μόνο ένα βράδυ μαζί τους. Το πρωί η μητέρα μου με έστειλε στον παππού μου. Δυστυχώς όμως, ο παππούς μου μεγάλωσε και δεν μπορούσε. Ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά…
Ο παππούς μου ζητιάνευε για να με μεγαλώσει. Έμεινα πολύ λίγο καιρό κοντά του, αναγκαστικά έπρεπε να πάω στην μητέρα μου.
Η ζωή με την μητέρα μου ήταν ακόμα πιο δύσκολη…
Κάθε μέρα πηγαίναμε μαζί της στην αποθήκη που δούλευε. Από το πρωί μέχρι να σχολάσει, την περιμέναμε έξω. Παίζαμε με την αδελφή μου αλλά και με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Μια εβδομάδα αργότερα, μια κυρία που περνούσε συχνά και μας έβλεπε, με πλησίασε και με ρώτησε γιατί ήμουν κάθε μέρα εκεί. Όταν της εξήγησα, με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί της και ζήτησε να δει τη μητέρα μου.
Είπε στην μητέρα μου πως ήθελε να με πάρει μαζί της, να μείνω στο σπίτι της. Εκείνη με έδωσε και μάλιστα με μεγάλη χαρά.
Μήνυμα ζωής:«Εκεί είδα αλλά και ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει πραγματική οικογένεια»
Ήταν δασκάλα και ο άντρας της ήταν φαρμακοποιός. Ζούσαν στην Λάρνακα και με φρόντιζαν σαν δικό τους παιδί. Με έβαζαν μάλιστα, να κοιμηθώ μαζί με το παιδάκι τους. Εκεί είδα αλλά και ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει πραγματική οικογένεια. Μακάρι να έμενα για πάντα αλλά δυστυχώς, μετά από 5 χρόνια, όταν απέκτησαν ακόμα ένα παιδάκι, έφυγα. Συνέβησαν πάρα πολλά και ήταν τότε που ξέσπασε ο παγκόσμιος πόλεμος, ήταν το 1940 και δεν θυμάμαι πως και γιατί έφυγα.
Πήγα πίσω στην μητέρα μου αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, με έδωσε σε μια άλλη οικογένεια που είχαν ήδη δυο παιδιά. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο άντρας εκείνης της κυρίας, που μετά την έλεγα θεία, ήταν κωμοδρόμος στο επάγγελμα.
Με είχαν καλά και ήθελα να μείνω κοντά τους αλλά όταν έγινα 14 ετών, η μητέρα μου ήρθε να με πάρει γιατί ήθελε να με παντρέψει. Είχε συμφωνήσει μαζί με τους γονείς του γαμπρού. Η θεια μου (η γυναίκα που έμενα σπίτι της) της έλεγε πως ήμουν πολύ μικρή και πως ήταν λάθος αλλά εκείνη επέμενε. Δεν ήθελα ούτε εγώ να παντρευτώ αλλά δεν τόλμησα ποτέ να της το πω.
Εκείνος ήταν 19 ετών και ήταν από την Καρπασία. Επειδή ήμουν πολύ μικρή, δεν δεχόταν ο ιερέας να με παντρέψει και η μητέρα μου έβγαλε ψεύτικο χαρτί ότι ήμουν 16 ετών. Τότε με πάντρεψαν.
Μήνυμα ζωής: Η γνωριμία με την αδερφή της
Με τον άντρα μου αποκτήσαμε 6 παιδιά, το πρώτο μου παιδί το γέννησα στα 16. Περάσαμε δύσκολα χρόνια, αν και ήταν αστυνομικός στο επάγγελμα, έπρεπε να δουλεύω για να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Τα πρώτα χρόνια μέναμε μαζί με την μάνα μου, την αδελφή μου και τον αρραβωνιαστικό της. Η μητέρα μου το ζήτησε και σκέφτηκα ότι πιθανόν να είχε μετανιώσει και να στεναχωριόταν που πέρασα τόσο χρόνια μακριά της και μάλιστα τόσο δύσκολα. Τότε ήταν που γνώρισα και την μεγαλύτερη αδελφή μου.
Σήμερα…
Με τα παιδιά μου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου, αισθάνομαι τόσο όμορφα και τόσο ήρεμα. Με αγαπούν όλοι τόσο πολύ και ποτέ δεν μου χαλάνε κανένα χατίρι. Μεγάλωσα με αξιοπρέπεια τα παιδιά μου και είμαι πολύ περήφανη, αυτά μου δίνουν δύναμη και γι΄αυτό είμαι ακόμα ζωντανή!
Καίγεται η ψυχή μου κάθε φορά που ακούω ότι χώρισε ένα ζευγάρι και ανάλαβε τα παιδιά τους το γραφείο ή τα άφησαν στους γονείς τους.
Σας παρακαλώ μην εγκαταλείπετε τα παιδιά σας, να σκέφτεστε πως πρώτα πρέπει να είναι αυτά καλά και μετά εσείς. Σας το λέει ένας άνθρωπος που τόσο πολύ έχει πληγωθεί και που ακόμα και τώρα, 92 χρόνια μετά, τα θυμάται έντονα και οι πληγές πονάνε ακόμα».
Μαμάκιας γιος πήρε μαζί τη μητέρα του σε εκδρομή που κανόνισε με τη σύντροφό του και εκείνη δεν μπορεί να πιστέψει ότι κοιμήθηκαν όλοι μαζί.
«Ανδρομέδα μου, κλείσαμε με το αγόρι μου να πάμε στην Αράχοβα για να ξεσκάσουμε από το σαββατοκύριακο και όχι μόνο δεν με ρώτησε – ενημέρωσε, αλλά έκλεισε τρίκλινο δωμάτιο (όλα ενωμένα τα κρεβάτια!!!!) και ήρθε και η μαμά του μαζί. Τη συμπαθώ πολύ την κυρία Ξένια και έχω συμβιβαστεί στο ότι είναι λίγο μαμάκιας, αλλά ξενέρωσα πολύ που δεν μπορώ να τον χαρώ όπως θα ήθελα. Εντάξει, μόνο τον γιο της έχει, αλλά ας έκλειναν οι δυο τους, δεν θα με ενοχλούσε. Και το χειρότερο ήταν ότι η μισή μου βαλίτσα δεν είχε καθόλου αθώα πράγματα μαζί, ντράπηκα μέχρι και να την ανοίξω μπροστά της. Κατά τα άλλα περάσαμε ήσυχες, οικογενειακές διακοπές εγώ, αυτός και η μάνα του. Είναι λόγος χωρισμού;».
Αγαπημένη μου Ζ., όχι φυσικά και δεν είναι λόγος χωρισμού, είναι όμως λόγος να κάνετε μία σοβαρή συζήτηση στο τι θέση έχει η μαμά του μέσα στη σχέση σας. Γιατί αυτό που συνέβη τώρα μπορεί να είναι αμελητέα ποσότητα σε αυτό που μπορεί να ακολουθήσει. Είναι ωραίο που περνάει χρόνο με τη μαμά του, που την αγαπάει και το δείχνει, αλλά καλό είναι να μπαίνουν κάποια όρια για να είναι υγιής και η δική σας σχέση.
Αυτό που στη θέση σου θα με ενοχλούσε περισσότερο είναι ότι δεν σε ενημέρωσε και ότι βρέθηκες προ εκπλήξεως της συμμετοχής της μητέρας του στο ταξίδι. Αναφορικά με όλα τα μη αθώα πράγματα θα σου πρότεινα να τα αφήσεις στη βαλίτσα και να του πεις ότι θα τα χρησιμοποιήσεις στο επόμενο ταξίδι που θα είστε αυστηρά οι 2 σας, να τον «ταρακουνήσεις» λιγάκι…
Σαρωτικούς ελέγχους ξεκινά στις τουριστικές περιοχές η Επιθεώρηση Εργασίας μετά τις σοκαριστικές καταγγελίες εργαζομένων για τις συνθήκες στο εργασιακό τους περιβάλλον.
Τα παράπονα των εργαζομέων σχετίζονταν με τη διαμονή στο νησί των Ανέμων. Πλήθος γυναικών κατήγγειλαν ότι κοιμόντουσαν σε μικρά δωμάτια με μούχλα και κατσαρίδες, σε κοτέτσια και στάβλους. Μια νεαρή κοπέλα, μάλιστα, δήλωσε ότι κοιμόταν τρεις μήνες μέσα στο αυτοκίνητό της, καθώς της πρότειναν να μείνει σε σπηλιά με έπιπλα φαγωμένα από τα ποντίκια.
Η Επιθεώρηση Εργασίας ξεκινάει τους ελέγχους
Μέσα στον Μάιο -και νωρίτερα από κάθε άλλη φορά- ξεκινούν φέτος στοχευμένοι εντατικοί έλεγχοι σε περιοχές υψηλής τουριστικής έντασης από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), ενόψει της έναρξης της τουριστικής περιόδου, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.
Οι έλεγχοι θα διενεργηθούν από την Υπηρεσία Ειδικών Επιθεωρητών Εργασίας με αξιοποίηση των ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων του Πληροφοριακού Συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ» και ανεξάρτητα από τους τακτικούς ελέγχους που διενεργούν οι κατά τόπο αρμόδιες περιφερειακές υπηρεσίες του ΣΕΠΕ.
Τον Μάιο θα ξεκινήσουν εντατικοί έλγχοι από το ΣΕΠΕ / INTIME
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, θα επικεντρωθούν σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στις ακόλουθες περιοχές:
1. Παράκτιες τουριστικές περιοχές της Περιφέρειας Αττικής.
2. Νησιά του Νότιου Αιγαίου, ιδιαίτερα Κυκλάδες και Δωδεκάνησα (Μήλος, Σίφνος, Σέριφος, Ίος, Σαντορίνη, Πάρος, Νάξος, Σύρος, Τήνος, Μύκονος, Ρόδος, Κως, Πάτμος, Λέρος).
3. Κρήτη (περιφερειακές ενότητες Ηρακλείου, Χανίων, Ρεθύμνου, Λασιθίου).
4. Νησιά Ιονίου (Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Κέρκυρα).
5. Παράκτιες τουριστικές περιοχές Πελοποννήσου, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Κεντρικής Μακεδονίας (Χαλκιδική, Πιερία) και ΑνατολικήςΜακεδονίας και Θράκης.
Στόχος των ελέγχων είναι η διασφάλιση της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας, ιδίως όσον αφορά στην αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία, την τήρηση των χρονικών ορίων εργασίας, θέματα αμοιβών, αδειών και λοιπών παροχών εργασίας, καθώς και ζητήματα υγείας και ασφάλειας στην εργασία.
Ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης τόνισε πως «η υγιής επιχειρηματικότητα και εκμετάλλευση των εργαζομένων δε συμβαδίζουν».
«Το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μέσω του ΣΕΠΕ, δίνει έμφαση και προτεραιότητα στους ελέγχους τουριστικών επιχειρήσεων και ειδικά εκεί που υπάρχουν καταγγελίες για αθέμιτες πρακτικές. Ο τουρισμός μας είναι ένας δυναμικός κλάδος με μεγάλη προστιθέμενη αξία στην οικονομία μας. Γι’ αυτό τον λόγο, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον τουριστικό κλάδο έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία» πρόσθεσε.
Θυμάμαι ότι περιμέναμε πως και πως να κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Τότε, δεν στολίζαμε νωρίς. Συνήθως 2-3 μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όμως, πηγαίναμε για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας. Στο κλασικό Χριστουγεννιάτικο spot της πόλης, στο καταστόλιστο Μινιόν.
Θυμάμαι η μητέρα μου μας προλόγιζε την έξοδο αυτή λέγοντας: Κοιμηθείτε νωρίς. Αύριο στις 9 θα πάμε στην Αθήνα. Μπαίναμε με την αδελφή μου κάτω από τα παπλώματα χωρίς δεύτερη κουβέντα.Από τον ενθουσιασμό ο ύπνος μας έπαιρνε μετά τα μεσάνυχτα. Μέχρι να κοιμηθούμε τιτιβίζαμε ασταμάτητα. Τι θα ψωνίσουμε, τι θα φάμε στο ρεστοράν του τελευταίου ορόφου, ποιον φουσκωτό Άι Βασίλη θα διαλέγαμε. Κάθε Χριστούγεννα αγόραζα Άι-Βασίλη φουσκωτό, ο οποίος δεν προλάβαινε ποτέ να φτάσει στο σπίτι σώος, τον είχα τρυπήσει στην διαδρομή.
Η πολυπόθητη μέρα ξημέρωσε. Η μαμά ήταν ήδη έτοιμη όταν εμείς ξυπνήσαμε. Ταγιεράκι, γόβες και το παλτό έτοιμο ριγμένο στον καναπέ. Τότε, και ειδικά τις γιορτινές μέρες, οι κύριες ντύνονταν με τα καλά τους. Εμείς, φορέσαμε τα κοτλέ μας, κλασικά Levis παντελόνια, πουλόβερ και μπουφάν. Ούτε σκέψη για φόρμες, φούτερ και προχειρότητες. «Μη σας δω με τζιν, είναι γιορτές. Θα συναντήσουμε γνωστούς στην Αθήνα. Μη με κάνετε ρεζίλι» μας είχε πει η μάνα μας.
Πήραμε το λεωφορείο, πάντα πηγαίναμε με το λεωφορείο και γυρνάγαμε με ταξί, διότι όχι μόνο είχαμε τα ψώνια αλλά ήμασταν και κουρασμένες μετά από ώρες περπατήματος μέσα στην πολυκοσμία. Στην Αθήνα, τότε, ειδικά τις μέρες των εορτών, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Μια Αθήνα που οι τωρινές γενιές δεν θα γνωρίσουν.
Το Μινιόν λαμποκοπούσε από μακριά. Χιλιάδες λαμπάκια λαμπύριζαν, αστέρια μικρά και μεγάλα κρεμασμένα στόλιζαν το εξωτερικό του κτιρίου. Για την εποχή εκείνη ήταν μοναδικό. Ένα πολυκατάστημα πρωτοποριακό, κλασσάτο, που ακόμα και σήμερα θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τις πολυεθνικές αλυσίδες. Κόσμος έμπαινε, έβγαινε, στέκονταν έξω από την είσοδο περιμένοντας κάποιους άλλους, σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων.
Μπήκαμε και ανεβήκαμε σε όλους τους ορόφους με τις κυλιόμενες σκάλες – σπάνιο πράγμα τότε οι κυλιόμενες. Τις είχαμε για παιχνίδι. Τόσο πολύ μας εντυπωσίαζαν. Όλοι οι όροφοι ήταν στολισμένοι με υψηλή αισθητική. Τότε δεν είχε κατακλυστεί η αγορά από κινέζικα και τα στολίδια ήταν ποιοτικά και πολύ επιτηδευμένα. Ξύλινα αλογάκια, κρυστάλινα κουδουνάκια, μπάλες που άμα τις άγγιζες γίνονταν θρύψαλα. Από τα ηχεία άκουγες Χριστουγεννιάτικους ύμνους, παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια όπως το «Αγία Νύχτα σε προσμένουν με χαρά οι Χριστιανοί…»
Τα ράφια ήταν τόσο τακτοποιημένα, παρόλο τον κόσμο, που έλεγες ότι με έναν μαγικό τρόπο τα ρούχα έμπαιναν στην σειρά τους από μόνα τους. Υπήρχαν πωλήτριες και πωλητές παντού. Εξυπηρετικοί, φιλικοί με χαμόγελο βοηθούσαν ακόμα και τον πιο δύστροπο πελάτη. Είχαν τόσο υπομονή με όλα και όλους, που τώρα που το σκέπτομαι αδυνατώ να κατανοήσω πως το έκαναν.
Αγοράσαμε ρούχα «καλά» έτσι χαρακτηρίζαμε τότε τα ρούχα των Χριστουγέννων, με αυτά θα πηγαίναμε εκκλησία. Η μητέρα μας πάνω στις γόβες της ακούραστη, χαμογελαστή προσπαθούσε να μας ευχαριστήσει. Θέλαμε γρήγορα γρήγορα να τελειώσουμε τα ψώνια για να πάμε στον όροφο που ήταν ο αληθινός Άι Βασίλης. Θα βγάζαμε φωτογραφίες μαζί του. Ακόμα τις έχω. Στις κυλιόμενες, το αδιαχώρητο. Παιδιά, άπειρα παιδιά κατευθύνονταν προς τον Άι Βασίλη. Όταν καταφέραμε να φτάσουμε, η ουρά ατελείωτη. Για μια φωτογραφία. Περιμέναμε πάνω από μια ώρα για να μας πάρει αγκαλιά και να φωτογραφηθούμε. Το ξέραμε όμως, κάθε χρόνο η ίδια αγαπημένη περιπέτεια.
Αποκαμωμένες από την κούραση ανεβήκαμε στο ρεστοράν. Φάγαμε, ήπιαμε αναψυκτικά, ανακατέψαμε λίγο τις χαρτοσακούλες με τα ψώνια για να θαυμάσουμε τις επιλογές μας. Βέβαια θα προτιμούσα να είχα πάρει ένα ζευγάρι καινούργια δερμάτινα αθλητικά παρά μπαλαρίνες για να φοράω στην εκκλησία και στις γιορτές, αλλά το consept δεν ήταν τα ψώνια αλλά η βόλτα στο Μινιόν. Αυτό με ξετρέλαινε. Αυτό το μοναδικό πολυκατάστημα, ήταν τότε εκατό χρόνια μπροστά. Μας θάμπωνε, έσπαγε την μονοτονία των μικρών μαγαζιών, ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Η αίγλη του και το παράστημά του με τους πολλούς ορόφους, τώρα που έχω επισκεφτεί πολλά πολυκαταστήματα εδώ και στο εξωτερικό, εξακολουθεί να έχει κυρίαρχη θέση στο μυαλό μου. Για την δίκη του εποχή θα μπορούσα να το παρομοιάσω σαν ένα μικρότερο Harrods.
Πολλοί δάκρυσαν όταν άκουσαν τα νέα. «Εμπρησμός. Το Μινιόν κάηκε «. Έτσι τελείωσε μια εποχή. Με την ολοσχερή καταστροφή του. Όμως, μέσα στις καρδιές όλων εμάς που ξέρουμε, που ανεβοκατεβήκαμε τις κυλιόμενες σκάλες του, έχει γράψει μέσα μας μια για πάντα.
Δεκάδες φαναράκια στον ουρανό άφησαν οι διαδηλωτές στο συλλαλητήριο των εργατικών σωματείων και των φορέων στο Σύνταγμα για το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου και τα θύματα της τραγωδίας.
Με αυτή την κίνησή τους τιμούν την μνήμη των θυμάτων του εγκλήματος με το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.
«Έγκλημα διαρκείας, χιλιάδες οι νεκροί. Απάνθρωπο το σύστημα που δολοφονεί», ήταν το σύνθημα που δόνησε την ατμόσφαιρα.
Στο συλλαλητήριο απαγγέλθηκε το ποίημα της Ουαρσάν Σάιρ για τους πρόσφυγες ««Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν…»
Συγκίνηση προκάλεσε το τραγούδι «του Κόσμου οι Λαοί» των Κοινών Θνητών που ακούστηκε από τα μεγάφωνα στο Σύνταγμα.
Αυτή την ώρα οι συγκεντρωμένοι φθάνουν με πορεία στα γραφεία της ΕΕ.
Σχετικά με την συγκοίμηση, οι απόψεις διίστανται! Κάποιοι υποστηρίζουν πως το να κοιμάσαι αγκαλιά με το μωρό σου κρύβει κινδύνους, όχι μόνο για την υγεία του, αλλά και την ψυχολογία του. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι μία υπέροχη εμπειρία που ισχυροποιεί τη σχέση γονιού και παιδιού ενώ κάνει το παιδί να αισθάνεται ασφάλεια.
Το παρακάτω κείμενο που βρήκαμε στη σελίδα της παιδοψυχολόγου Μαρίας Αϊβαζίδου, περιγράφει με τα πιο τρυφερά λόγια το μοναδικό συναίσθημα να κοιμάσαι με το μικρό σου – να μυρίζεις τη μυρωδιά του, να ακούς την αναπνοή του, να αισθάνεσαι τη ζεστασιά του και να ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή είναι σαν να του χαρίζεις ολόκληρο τον κόσμο!
«Κοιμηθείτε με τα παιδιά σας, πάρτε τα όσο μπορείτε κάτω από τις κουβέρτες, μην φοβάστε μήπως τα κακομάθετε.
Τα παιδιά είναι μικρά μια φορά μόνο.
Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και τότε όταν είναι μεγάλα θα αναζητήσουν το δρόμο τους και τους χώρους τους.
Κοιμηθείτε καρδιά πάνω στην καρδιά, τόσο πολύ για να ακούσετε την αναπνοή τους, να μυρίσετε τη μυρωδιά τους γιατί δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο στον κόσμο!»
Κι αλήθεια, υπάρχει τίποτα ομορφότερο από την ζεστή αγκαλιά του παιδιού σου;
«Αισθάνομαι πως όλα είναι τόσο καλυμμένα, σαν από τον Θεό προστατευμένα»
Πριν από σχεδόν τρεις μήνες ο Πάνος Μουζουράκης και η Μαριλού Κοζάρη έγιναν για πρώτη φορά γονείς με την κόρη τους – καρπός του έρωτά τους – να έρχεται στη ζωή.
Ο τραγουδιστής μιλάει με πολύ τρυφερά λόγια για την οικογένειά του και μάλιστα πρόσφατα αποκάλυψε, πως πλέον τον αγχώνουν οι δημόσιες δηλώσεις που θα κάνει, καθώς ότι θα πει θα συνοδεύει για πάντα το παιδί του.
Στη νέα συνέντευξη που παραχώρησε ο Πάνος Μουζουράκης στην Real Life και στη δημοσιογράφο, Κορύνα Μανταγάρη μίλησε για τα πρώτα Χριστούγεννα με το μωρό και για την ευχή, που κάνει για το νέο έτος.
Οι δηλώσεις του Πάνου Μουζουράκη για τα πρώτα Χριστούγεννα με την οικογένειά του
Η αλλαγή που έχει έρθει στην προσωπική σου ζωή, σε έχει κάνει πιο τρυφερό;
Σε αυτή τη φάση, αισθάνομαι πως όλα είναι τόσο καλυμμένα, σαν από τον Θεό προστατευμένα, που οποιαδήποτε ανησυχία θα χαλούσε την ομορφιά αυτού που ζω. Οι πρόσφατες αλλαγές στη ζωή μου με έχουν κάνει πιο ήρεμο και με αυτό τον τρυφερό τρόπο, που λέει και το τραγούδι, μπήκαν όλα στη θέση τους. Εννοείται ότι υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, αλλά πλέον έχω αναλάβει την ευθύνη για όλες τις ατέλειες που μου συμβαίνουν.
Και επειδή βλέπω ότι υπάρχουν τα θεμέλια για να χτίσω την άλλη πλευρά του εαυτού μου, προσπαθώ και έχω νιώσει πολύ όμορφα για αυτή την αλλαγή, η οποία είναι και ριζική. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που κοιμάται στις 11 το βράδυ, εγώ που πριν από τις 4-5 το πρωί δεν έκλεινα μάτι. Είναι μαγικά, υπάρχει μια άλλη στρατόσφαιρα που προστατεύει την δική μου Γη. Όποιος με ρωτούσε πώς είμαι, απαντούσα υποσυνείδητα «φανταστικά» και συνειδητοποίησα ότι ήταν από αντίδραση.
Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περάσεις με τις δύο γυναίκες της ζωή σου, τη σύζυγό σου και την κόρη σου. Πώς είναι;
Φέτος, όταν στολίσαμε το δέντρο και ήταν όλη η αθηναϊκή οικογένεια εκεί και είχα πάρει την μαμά μου βιντεοκλήση και το έβλεπε, ενώ στο ηχοσύστημα έπαιζε μουσική swing, ήταν η πρώτη φορά στα 32 χρόνια που ξανά ένιωσα Χριστούγεννα. Και ήταν μαγικά.
Νιώθεις ότι ξαναγεννήθηκες;
Λείπω από τα 17 μου από το σπίτι, στα 20 μετακόμισα στην Αθήνα, οπότε ίσως μέσα μου υποσυνείδητα έψαχνα να επιστρέψω στην οικογένεια.
Την ευχή κάνεις για το 2024;
Θα ξεκινήσω με την ευχή που κάνω πάντα τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω αν όσο την λέω θα μεγαλώσει και θα γίνει καλύτερη. Εύχομαι όλες οι ευχές όλου του κόσμου να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να μην κάνουν κακό σε κανέναν και να βοηθήσουν στην προσωπική βελτίωση και στην ανάπτυξη των ανθρώπων που την κάνουν.
Να ξέρετε ότι, όταν η ευχή που κάνετε βοηθάει και άλλους ανθρώπους εκπληρώνεται πιο γρήγορα. Ο Άη-Βασίλης υπάρχει, παρότι στον υπόλοιπο κόσμο λέγεται Άγιος Νικόλαος. Παρόλα αυτά, δεν φορά κόκκινα και δεν ζει στον βόρειο πόλο. Είναι μέσα στην φράση «Ζητά και θα σου δοθεί». Εάν δεν σου έρθει αμέσως, σημαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος ακόμα να δεχτείς το δώρο. Κι αν σου έρθει και δεν είσαι έτοιμος, πάλι θα σου το δείξει. Αν είσαι έτοιμος και το ζητήσεις, θα το λάβεις αμέσως. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο τα Χριστούγεννα!
Όλα τα ζευγάρια γνωρίζουν ότι η φάση του μήνα του μέλιτος δεν διαρκεί για πάντα και ότι η σχέση – ειδικά στο ερωτικό κομμάτι – μπορεί να αλλάξει πολύ, ειδικά όταν αποκτήσουν παιδιά. Πολλά ζευγάρια προσπαθούν με κάθε τρόπο να τονώσουν την ερωτική τους σχέση και πειραματίζονται σε διάφορα πράγματα.
Ωστόσο, υπάρχει ένα ζευγάρι που επιμένει ότι το μυστικό για μια ευτυχισμένη σχέση είναι η απιστία. Παρά το γεγονός ότι μεγάλωσαν στην ίδια πόλη, η Zoe και ο Matt γνωρίστηκαν αρχικά μέσω των social media και ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον σχεδόν αμέσως.
Ο Matt , πρώην στρατιωτικός, επειδή τον είχαν απατήσει στο παρελθόν, ήθελε να αποφύγει να ραγίσει ξανά η καρδιά του. Έτσι πρότεινε στην Zoe να έχουν μια «ανοιχτή σχέση». Η Zoe τον «απατούσε» ενώ ήταν στη δουλειά και συχνά του έστελνε βίντεο και φωτογραφίες από τις περιπέτειές της με άλλους άντρες.
«Χάρηκα που βρήκα κάποιον που δεν θα με κεράτωνε πίσω από την πλάτη μου», παραδέχτηκε στο Truly’s Love Don’t Judge, προσθέτοντας ότι τα βίντεο τον έκαναν να αισθάνεται μια «εμπλοκή».
Αν και ήταν χαρούμενος που απλώς «παρακολουθούσε», δεν θα αργούσε να αρχίσει να πειραματίζεται και ο ίδιος – με την κοπέλα του να τον ενθαρρύνει να εξερευνήσει νέα πράγματα. Ο Matt και η Zoe απολάμβαναν να πηγαίνουν μαζί σε πάρτι ή «κλαμπ» με ομοϊδεάτες τους. Ενώ μπορεί να φαίνονται ανέμελοι, η σχέση τους έχει αυστηρούς κανόνες τους οποίους ακολουθούν και οι δύο.
Η ειλικρίνεια είναι το κλειδί, με το ζευγάρι να ζητά άδεια -0 ένας από τον άλλον – πριν βρει νέο σύντροφο και μπορεί ακόμη και να σταματήσει το άλλο του μισό εάν αισθάνεται άβολα με κάτι.
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι απλώς μια μορφή εξαπάτησης, αλλά δεν έχω τίποτα πίσω από την πλάτη σου», αποκάλυψε η Zoe. Απαγορεύεται επίσης να φιλήσουν άλλους ανθρώπους, καθώς όπως λένε, κάτι τέτοιο δείχνει μεγάλη οικειότητα. Αν και αυτός ο κανόνας έχει αλλάξει, η ασφάλεια είναι πάνω από όλα, όπως εξήγησε η Zoe.
Το ζευγάρι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει έντονη κριτική – ακόμα και από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. «Είχα μια φίλη που αμφισβητούσε αν αγαπούσαμε πραγματικά ο ένας τον άλλον», είπε η πρώην αισθητικός, προσθέτοντας: «Αλλά τώρα της αρέσει να ακούει τις ιστορίες μας».
Έχοντας μοιραστεί τον εναλλακτικό τρόπο ζωής του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το ζευγάρι βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο των τρολ που ισχυρίζονται ότι η σχέση τους δεν είναι «πραγματική» – παρόλο που μεγαλώνουν τέσσερα παιδιά.
Τώρα, ως δημιουργός περιεχομένου για ενήλικες, η Zoe λέει ότι έχει συνηθίσει τη συνεχή κριτική, λέγοντας: «Δεν με ενοχλεί γιατί στο τέλος της ημέρας, είμαστε χαρούμενοι».
Ο Matt αναφέρει ότι δεν ένιωσε ποτέ πιο ασφαλής σε μια σχέση, παρά το γεγονός ότι εμπλέκονται πολλοί άνθρωποι.
«Δεν κρύβουμε τίποτα ο ένας από τον άλλον, δεν υπάρχει ανάγκη», είπε στην κάμερα, προσθέτοντας: «Υπάρχει περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτή τη σχέση από ό,τι είχα με τους άλλους».
Μετά από τέσσερα χρόνια πειραματισμών μαζί, το ζευγάρι παραδέχεται ότι θα δυσκολευόταν να έχει ξανά μια κανονική σχέση.
«Έχουμε τόσο πολλή πλάκα στη ζωή μας», εξομολογήθηκε η Zoe: «Είναι δύσκολο να πούμε αν θα επιστρέψουμε σε μια παραδοσιακή σχέση. Αυτή τη στιγμή, θα έλεγα όχι».
Υποθέτουμε ότι υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι για να λειτουργήσει μια σχέση – κυριολεκτικά!
