Της Λένας Φίλη

Το ομολογώ, είμαι ρατσίστρια.

Η ομολογία αυτή έρχεται ως επιστέγασμα έντονου εσωτερικού προβληματισμού για τον τρόπο που θεωρώ πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα.

Η κοσμοθεωρία μου προφανώς αντίκειται στο καθολικά ή κατά πλειοψηφία αποδεκτό, εξού και η αποδοχή από μέρους μου του συμπεράσματος ότι τελικά ασπάζομαι αυτό που ανέκαθεν σιχαινόμουν και κατέκρινα: τον ρατσισμό.

Αναλογίζομαι τελικά ότι παιδιόθεν ήμουν ένα μικρό ρατσιστομουτράκι. Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι φρικτό μου συμβαίνει, ότι είναι αδύνατον αυτή η χαριτωμένη κοπελίτσα να είναι κατά βάθος κρυφορατσίστρια. Ο περίγυρός μου αποδεχόταν τρόπους συμπεριφοράς και επιλογές, που για μένα ήταν κατακριτέες και αδιανόητες για τα δικά μου δεδομένα. Με τα χρόνια αποδέχτηκα ότι οι τρόποι αντιμετώπισης ή εναγκαλισμού ή απόρριψης εντέλει του διαφορετικού είναι τελικά άπειροι, ότι ο καθένας υιοθετεί τις απόψεις του, επιλέγει τα πιστεύω του, τον τρόπο ζωής του, που στην τελική ο κάθε άλλος οφείλει να σέβεται.

Και όμως συνεχίζω να είμαι ρατσίστρια, γιατί δεν αντέχω…

Τον μπαμπά που μεγαλώνει το γιο του για να γίνει νταής σήμερα στο σχολείο και αύριο στην κοινωνία.

Την μαμά που καλλωπίζει και ντύνει το κοριτσάκι της, σπρώχνοντας την σε ροζ μονοπάτια.

Τους γονείς που ασκούν κάθε λογής βία στο παιδί τους, λεκτική, σωματική, ψυχολογική και τους φέρονται σαν να είναι κτήμα τους.

Τον γείτονα, τον συγγενή, τον φίλο αυτών των γονιών που ελέω των «καλών» σχέσεων και της τι-να-ανακατεύομαι-τώρα αντίληψης δεν κάνει τίποτα για το καλό του παιδιού που πιθανά κακοποιείται.

Τον πατέρα που κάνει σάντουιτς την οικογένειά του πάνω στο μηχανάκι του.

Τους γονείς που όχι μόνο δεν βάζουν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο στα ειδικά καθίσματα, αλλά έχουν το θράσος να τα κάνουν προσωπικό τους αερόσακο ασφαλείας με το να τα κρατούν στην αγκαλιά τους.

Τον δάσκαλο που κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους μαθητές του, χωρίζοντας τους σε καλούς, κακούς, έλληνες και ξένους, πλούσιους, φτωχούς, έξυπνους και περιορισμένης αντίληψης.

Τον γονιό που υποδεικνύει στο δάσκαλο τη δουλειά του και απαξιώνει στα μάτια του παιδιού το ρόλο του σχολείου.

Τον ομοφυλόφιλο που έχει κάνει παντιέρα τις προτιμήσεις του, λές και μάς ενδιαφέρουν τα κατορθώματα του.

Τον αμφιφυλόφιλο που έχει κάνει παντιέρα τις κατακτήσεις του, λές και μάς ενδιαφέρουν τα κατορθώματα του.

Τον οδηγό που ορμά στην διάβαση αν τυχόν δει πεζό να επιχειρεί να περάσει.

Τον οδηγό που παρκάρει στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει άτομα με κινητικά προβλήματα να κινηθούν και μαμάδες με καρότσια να περάσουν.

Τον πεζό που πετάγεται από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να διασχίσει τον δρόμο προκαλώντας έμφραγμα στον δύσμοιρο οδηγό που τυγχάνει να περνά με το αυτοκίνητό του.

Τον υπάλληλο στην τράπεζα που δεν δίνει προτεραιότητα στην έγκυο να εξυπηρετηθεί πρώτη.

Τον δημόσιο υπάλληλο που ταλαιπωρεί χωρίς λόγο τον πολίτη.

Τον πολίτη που θεωρεί εκ προοιμίου τεμπέλη τον δημόσιο υπάλληλο που θα συναντήσει στην υπηρεσία.

Τον συνεπιβάτη στο τρένο που έχει τσακωθεί με το νερό και το σαπούνι και μου επιβάλλει με το έτσι θέλω τη βρώμα του.

Τον πολίτη που δεν επιδιώκει να ενημερώνεται από άλλα μέσα πέρα από τις ειδήσεις των οκτώμισι.

Τον πολίτη που επιλέγει την αποχή από τις εκλογές και μου επιβάλει να με κυβερνούν ανόητοι ή επικίνδυνοι.

Τον ηλικιωμένο κύριο με την τραγιάσκα που επιμένει να οδηγεί ως τα βαθιά του γεράματα θέτοντας σε κίνδυνο πρωτίστως τη ζωή νέων ανθρώπων.

Την ξιπασμένη κυρία που λέγεται φιλόζωη, αλλά κρατά το σκύλο της σε μπαλκόνι μια σταλιά και δεν μαζεύει τα κακάκια του από το πεζοδρόμιο, γιατί είναι και πολύ καθαρή η ίδια και σιχαίνεται.

Τη μαμά που βαριέται να κόψει μια φέτα ψωμί, λίγο τυράκι και μια ντοματούλα για δεκατιανό του παιδιού της, αλλά θα γεμίσει το καρότσι στο σούπερ μάρκετ με «πλαστικά» κρουασάν και χυμούς τίγκα στη ζάχαρη.

Τον αλλόθρησκο που με κοιτά με κοροϊδία όταν κάνω στο σταυρό μου έξω από την εκκλησία.

Τον ομόθρησκό μου που αποκαλεί βρωμιάρηδες τους αλλόθρησκους.

Αλλά πάνω από όλα δεν αντέχω την παντός είδους βλακεία που έχει εξαπλωθεί και έχει εισχωρήσει παντού, στην οποία δυστυχώς μάλλον πρέπει να αποκτήσω ανοσία.

Γιατί αν θέλω να την νικήσω, πρέπει και εγώ να γίνω βλάκας.

Αλλά τότε αυτό θα ήταν μια πύρρειος νίκη.

Τι να την κάνω τέτοια νίκη, αν γινόμουν και εγώ βλαξ;

Ας παραμείνω ρατσίστρια λοιπόν…

Πηγή

Το 1967 οι Beatles έβγαλαν ένα τραγούδι που αποτελεί μέχρι σήμερα ύμνο για την Φιλία: Τα καταφέρνω με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου! Όλοι γνωρίζουμε πως οι φίλοι μας μάς δίνουν πολλά περισσότερα από λίγη βοήθεια.

Είναι η παρέα μας στις βόλτες. Είναι αυτοί που θα σκοτώσουν την κατσαρίδα για εμάς. Είναι αυτοί που έχουν παραβρεθεί σε κάθε καλή και κακή στιγμής της ζωής μας, στις σχέσεις μας και στις εργασιακές μας αλλαγές. Οι επιστήμονες λένε, μάλιστα, ότι οι φίλοι μας βοηθούν και να ζήσουμε περισσότερο.

Ο Αριστοτέλης περιέγραψε κάποτε την αληθινή φιλία ως «μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα». Τι είναι, όμως, αυτό που διαφοροποιεί την αληθινή, παντοτινή φιλία από τους άλλους, προσωρινούς κοινωνικούς δεσμούς; Σύμφωνα με τον ψυχίατρο και διευθυντή της ψυχιατρικής κλινικής του Cleveland, Dr. Robert Rowney, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που διαθέτουν οι αληθινοί φίλοι, τα οποία τους κάνουν να μοιάζουν με αδέρφια. Και είναι αυτά τα στοιχεία που δημιουργούν τον απερίγραπτο δεσμό της φιλίας.

Οι πραγματικοί, παντοτινοί φίλοι λοιπόν:

Μας πιέζουν να αποδεχόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας

Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των ανθρώπων είναι η αρνητική αυτοκριτική τους. Όμως οι πραγματικοί φίλοι μας «σηκώνουν» όταν είμαστε «πεσμένοι». Οι περισσότεροι από εμάς, όπως λέει και ο Rowney, νιώθουμε πολύ καλύτερα για τον εαυτό μας όταν έχουμε κοντινούς, υποστηρικτικούς και ενθαρρυντικούς ανθρώπους στην ζωής μας. Είτε πρόκειται για μια επαγγελματική αποτυχία είτε για την αρνητική κρίση μας όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, οι στενοί φίλοι είναι αυτοί που βοηθούν να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Είναι αυτοί που μας τονώνουν με τον πιο φυσικό τρόπο.

Μας το λένε ευθέως όταν έχουμε άδικο ή κάνουμε λάθος

Δεν το κάνουν απλά και μόνο για να διαφωνήσουν, αλλά για να μας εξηγήσουν γιατί κάνουμε λάθος. Και δεν το κάνουν από κακία αλλά επειδή ξέρουν ότι έτσι πρέπει. Οι πραγματικοί φίλοι, λέει ο Rowney, μπορούν να μας υποδείξουν ορισμένα αρνητικά μας στοιχεία, παράλληλα με τα θετικά μας. Και θα μας στηρίξουν και στα σωστά και στα λάθη μας. Αυτή η ευγενής ειλικρίνεια είναι που κάνει την δυνατή φιλία να ξεχωρίζει από την αδύναμη ή επιφανειακή. Όπως λέει και ο Rowney, ένας επιφανειακός ή νέος φίλος δεν θα πει ποτέ κάτι που μπορεί να μας ενοχλήσει. Ο πραγματικός φίλος ξέρει, όμως, ότι μπορεί να πει αυτό που σκέφτεται. Οι ανοιχτοί και ειλικρινείς άνθρωποι είναι οι σπουδαιότεροι τύποι φίλων που μπορεί να έχει κανείς.

Είναι παρόντες

Το σπουδαιότερο δώρο που μπορεί να δώσει ένας φίλος είναι η πλήρης προσοχή και επαγρύπνηση -και οι πραγματικοί φίλοι δίνουν προτεραιότητα στην παρουσία τους. «Ο πραγματικός φίλος είναι παρόν στην στιγμή, δίνοντας σημασία τόσο στις δικές μας όσο και στις δικές του ανάγκες», λέει ο Rowney. Οι επιστήμονες λένε ότι στις μέρες μας, ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του πραγματικού φίλου είναι ότι θα χαμηλώσει το κινητό του όταν είστε μαζί.

Ακούν πραγματικά

Πόσες φορές έχετε προσπαθήσει να συζητήσετε με κάποιον, καταλήγοντας τελικά το άτομο αυτό να στρέφει την συζήτηση στον εαυτό του; Μία τέτοια συζήτηση δεν είναι ικανοποιητική. Αντίθετα, οι συζητήσεις με αληθινούς φίλους δεν είναι ποτέ μονόπλευρες. Το να μπορεί κανείς να έχει μία ανοιχτή, αμφίδρομη συζήτηση με κάποιον βελτιώνει τις πιθανότητες να ισχυροποιηθεί μία σχέση. Και το βασικό κλειδί στο να εξελιχθεί μία ισορροπημένη συζήτηση είναι να προσέχει κανείς ενεργά τον άλλον ενώ μιλά. Οι άνθρωποι που είναι καλοί ακροατές, δίνουν αξία στα αισθήματα των άλλων.

Μας στηρίζουν στα δύσκολα

Μπορεί να έχουμε πολλούς φίλους παρόντες σε στιγμές χαράς, όμως οι γνήσιοι φίλοι είναι εκεί σε όλα τα «πάνω» και τα «κάτω» μας: την χαρά, την λύπη, τις αποτυχίες και όλα τα ενδιάμεσα στάδια. Σημάδι αληθινής φιλίας είναι το να γνωρίζει κανείς τον άλλον καλά, να τον εμπιστεύεται αρκετά και να του επιτρέπει να τον στηρίξει στις δύσκολες στιγμές. Τα άτομα αυτά είναι τόσο κοντινά μας όσο η οικογένεια.

Μας βοηθούν να ρυθμίζουμε το στρες

Κάτι που επισφραγίζει την μακροχρόνια φιλία είναι το να ξέρει ο φίλος μας τι μας αγχώνει. Οι γνήσιοι φίλοι μπορούν να διαισθανθούν τι μας πιέζει και έτσι να μας βοηθήσουν να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις. Ακόμα κι όταν δεν χρειαζόμαστε κάποια συμβουλή, η παρουσία τους και μόνο μπορεί να μας ηρεμήσει. Οι επιστήμονες λένε ότι το να περνάμε χρόνο με φίλους, αρκεί για να μειώνουμε το στρες στην ζωή μας.

Μας βοηθούν να παραμένουμε ταπεινοί

Ο Rowney λέει ότι παρόλο που οι γνήσιοι φίλοι γιορτάζουν κάθε μας επίτευγμα, είναι και εκείνοι που θα μας θυμίσουν τις ρίζες μας. Δεν θα αφήσουν να πάρουν τα μυαλά μας αέρα, γιατί μας γνωρίζουν από πριν καταξιωθούμε και αποκτήσουμε επαίνους. Ξέρουν τις αρχές και τις βάσεις μας. Έτσι, όχι μόνο θα μας στηρίξουν στην επιτυχία, αλλά και θα μας θυμίσουν από πού ξεκινήσαμε.

«Βάζουν πλάτη» όταν η ζωή παίζει παιχνίδια

Η ιστορία αυτή μπορεί να συμβεί στον καθένα: Είσαι έξω με φίλες και πετυχαίνεις τον σύζυγο της κολλητής σου να φλερτάρει με μία άλλη γυναίκα. Και παρόλο που το να μεταφέρεις στην φίλη σου το συμβάν είναι πολύ δύσκολο, ο Rowney λέει ότι η πραγματική φίλη θα αναλάβει την πρωτοβουλία να το κάνει, ακόμα κι αν η κολλητή της δεν θέλει να ακούσει τίποτα. Η υποστήριξη είναι πολύτιμη στην φιλία. Η ειλικρίνεια δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά είναι σπουδαία στον φιλικό δεσμό μας, είναι αυτό που θα φέρει πάντα το καλύτερο τέλος σε μία δύσκολη κατάσταση.

Βάζουν την φιλία σε προτεραιότητα

Γάμος, δουλειά, παιδιά… καθώς περνούν τα χρόνια οι μέρες μας είναι όλο και πιο γεμάτες και, κατ’επέκταση, γινόμαστε όλο και λιγότερο διαθέσιμοι. Οι αληθινοί φίλοι, όμως, δεν αφήνουν την ζωή να διακόψει την σχέση τους. Θα βρουν χρόνο για ένα σύντομο τηλεφώνημα μέσα στη μέρα ή θα προγραμματίσουν μια συνάντηση -θα μας βάλουν, δηλαδή, σε προτεραιότητα. «Πρέπει σκόπιμα να βρίσκει κανείς χρόνο για να βρεθεί με τους φίλους. Αν δεν το κάνει εμποδίζεις την εξέλιξη της φίλιας. Είναι ο βασικός λόγος που πολλές φιλίες καταστρέφονται με την πάροδο του χρόνου», λέει ο Rowney.

Ζητούν συγχώρεση και συγχωρούν

Όλοι κάνουμε λάθη κάποια στιγμή στις σχέσεις μας, ακόμα και οι πραγματικοί φίλοι. Εκείνοι, όμως, ξέρουν πώς να διώξουν την καταιγίδα. Όταν μαλώσουν μεταξύ τους, οι πραγματικοί φίλοι έχουν το θάρρος να προσεγγίσουν ευθέως ο ένας τον άλλον, αντί να μιλήσουν πίσω από την πλάτη του άλλου. Οι πραγματικοί φίλοι καταλαβαίνουν. Και επειδή καταλάβουν είναι σε θέση να συγχωρέσουν.

Μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι

Ο Rowney λέει ότι πραγματικοί φίλοι όχι μόνο μένουν στο πλάι μας καθώς μεγαλώνουμε, αλλά και μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Δεν αποτελούν μόνο τα άτομα που εμπιστευόμαστε, αλλά γίνονται και πρότυπά μας. Μέσα από το δικό τους παράδειγμα, την καλοσύνη και τα άλλα χαρίσματά τους, οι αληθινοί φίλοι «βγάζουν» τον καλύτερό μας εαυτό -και αυτό είναι το σπουδαιότερο δώρο που μπορούν να μας δώσουν!

mama365.gr

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας άντρας από τους δυο ήταν συνεχώς καθηλωμένος στο κρεβάτι του.

Στον άλλο άντρα οι γιατροί του επέτρεπαν να σηκώνεται από το κρεβάτι του για μια ώρα κάθε απόγευμα, να πηγαίνει στο μοναδικό παράθυρο του θαλάμου που βρίσκονταν δίπλα του και να χαζεύει για λίγο την ζωή έξω από το νοσοκομείο.

Οι δυο άνδρες μιλούσαν για ώρες. Μιλούσαν για τις οικογένειες τους, για τα σπίτια τους, για τις δουλειές τους, για τη θητεία τους στο στρατό.

Κάθε απόγευμα, όταν ο ένας άνδρας σηκώνονταν και πήγαινε στο παράθυρο, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον συγκάτοικο του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Μέρα με τη μέρα ο καθηλωμένος άνδρας άρχισε να ζει περιμένοντας αυτές τις περιόδους της μίας ώρας όπου με την φαντασία του μπορούσε να δει για λίγο και αυτός έξω από τους τέσσερις άψυχους τοίχους του δωματίου του.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια ενώ κάπου στο βάθος αχνοφαίνονταν τα πρώτα σπίτια της πόλης.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε ότι έβλεπε με μεγάλη λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και σχημάτιζε τις εικόνες στο μυαλό του με την φαντασία του.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική, μπορούσε να τη δει μέσα από τα μάτια του άλλου.

Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες ώσπου ένα πρωί, μια νοσοκόμα που ήρθε για να τους φέρει τα φάρμακα βρήκε νεκρό τον άνδρα που μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Είχε πεθάνει ειρηνικά στον ύπνο του.

Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό του σώμα.

Μόλις ο άλλος άντρας θεώρησε ότι ήταν σωστό, ρώτησε τη νοσοκόμα αν θα μπορούσε να μεταφερθεί τώρα αυτός στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο.

Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή και αφού σιγουρεύτηκε ότι ήταν άνετα, τον άφησε μόνο του. Αυτός σιγά σιγά και επώδυνα, στήριξε το σώμα του στον ένα του αγκώνα και ανασήκωσε το πρόσωπο του για να δει για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω.

Αυτό που αντίκρισε, δεν ήταν αυτό που περίμενε. Δεν είδε ούτε πάρκο, ούτε λιμνούλα αλλά ούτε και ζευγάρια να περπατούν χέρι χέρι.

Αυτό που είδε ήταν μόνο ένας λευκός τοίχος.

Ο άνδρας φώναξε τη νοσοκόμα και την ρώτησε πως ο πεθαμένος συγκάτοικος του μπορούσε και του περιέγραφε τόσο όμορφες εικόνες, ενώ το παράθυρο έβλεπε σε τοίχο.

Η νοσοκόμα του απάντησε ότι ο άνδρας που πέθανε ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε καν αυτόν τον τοίχο.

Του είπε: «Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει δύναμη. Ίσως ήθελε να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα».

Είναι πολύ όμορφο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τη δική σου άσχημη κατάσταση. Η μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θέλετε να νιώσετε πλούσιος, καθίστε και μετρήσετε όλα τα πράγματα που μπορείτε να αγοράσετε με τα χρήματα που έχετε στη κατοχή σας. Θα εκπλαγείτε με το πόσα μπορεί να είναι. Έστω και μικρά, έστω και ασήμαντα.

Η κάθε μέρα που ζούμε είναι ένα δώρο. Για αυτό ας την αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία..

dinfo

Το παλάτι του Μπάκιγχαμ και η έπαυλη του Ρώσου πολυεκατομμυριούχου Ρομάν Αμπράμοβιτς φιγουράρουν ανάμεσα στα ακριβότερα σπίτια του κόσμου – Σπίτια ή μάλλον… παλάτια…

Η αμερικάνικη ιστοσελίδα comparecamp.com έδωσε στην δημοσιότητα την λίστα με τα δέκα πιο ακριβά σπίτια του κόσμου. Η βασίλισσα Ελισάβετ, ένας ζάπλουτος Ινδός επιχειρηματίας, ο Ρομάν Αμπράμοβιτς και ορισμένοι άλλοι, όχι απαραίτητα γνωστοί, δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, είναι οι τυχεροί ιδιοκτήτες τους.

Θαυμάστε σε μοναδικές φωτογραφίες τα δέκα ακριβότερα σπίτια στον κόσμο, που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται σε Βρετανία και ΗΠΑ.

1. Παλάτι του Μπάκιγχαμ, Βρετανία. Κοστίζει κάτι παραπάνω από ένα δισ. ευρώ.

2.  Antilia tower, στη Μουμπάι, στην Ινδία, ανήκει σε Ινδό δισεκατομμυριούχο. Κοστίζει 800 εκ. ευρώ.

3. Villa Leopolda. Βρίσκεται στη Γαλλική Ριβιέρα και την έχτισε τον 19ο αιώνα ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο 2ος του Βελγίου για την ερωμένη του. Κοστίζει 637 εκ. ευρώ.

4. Fairfield Pond, έπαυλη που ανήκει σε Αμερικανό επιχειρηματία και βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Κοστίζει 190 εκ. ευρώ.

5. Kensington Palace Gardens, βρίσκεται στο Λονδίνο και ιδιοκτήτης της είναι Ινδός βιομήχανος. Η αξία του εκτιμάται σε 178 εκ. ευρώ.

6. Η έπαυλη του δισεκατομμυριούχου Larry Ellison στην Καλιφόρνια έχει δεχθεί επιρροές από την ιαπωνική αρχιτεκτονική. Κοστίζει 160 εκ. ευρώ.

7. Hearst Castle, χτίστηκε το 1919 από τον επιχειρηματία του Τύπου William Randolph Hearst στην Καλιφόρνια. Κοστίζει 152 εκ. ευρώ.

8. The Pinnacle, βρίσκεται στη Μοντάνα και ανήκει στο Yellowstone Club. Κοστίζει 123 εκ. ευρώ.

9. Η έπαυλη του Ρομάν Αμπράμοβιτς στο Λονδίνο. Κοστίζει 112 εκ. ευρώ.

10. Η έπαυλη της Ουκρανής δισεκατομμυριούχου Elena Franchuk στο Λονδίνο. Κοστίζει 100 εκ. ευρώ.

protothema.gr

Είναι πολύ τολμηροί ή απίστευτα χαζοί;

Αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να μην ενδιαφέρονται καθόλου για την προσωπική τους ασφάλεια..

Το μόνο που τους νοιάζει είναι να κάνουν την δουλειά τους, με οποιοδήποτε κόστος!

Μπορεί η φράση «Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής» να έχει αποδοθεί σε αμέτρητες διαφορετικές ιστορικές προσωπικότητες, δεν παύει όμως να είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Ασυναίσθητα με το που συναντήσουμε κάποιον για πρώτη φορά, θα προσπαθήσουμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια για να καταλάβουμε ποιος πραγματικά είναι και τι κρύβει μέσα του. Αλλά και κάποιο κοντινό μας πρόσωπο, αν το κοιτάξουμε στα μάτια μπορούμε να αντιληφθούμε πως αισθάνεται, ακόμη και αν μας λέει αλήθεια ή όχι.

Στις 21 δυνατές φωτογραφίες που ακολουθούν, απεικονίζονται άνθρωποι που αισθάνονται χαρά, μίσος, φόβο, φθόνο και θάρρος. Είναι εύκολο να το αντιληφθείτε αυτό. Απλά κοιτάξτε τα μάτια τους..

 1. Τρέλα

Ένας σοκαρισμένος στρατιώτης σε μια τάφρο κατά τη διάρκεια της μάχης του Courcelette, στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1916.

2. Ήττα

Ένας Ρώσος στρατιώτης βαδίζει με τον αιχμάλωτο του, έναν Γερμανό στρατιώτη, μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ.

 3. Φόβος

Ένας 15χρονος Γερμανός στρατιώτης, ο Hans-Georg Henke, κλαίει μετά τη σύλληψή του από Αμερικανούς στρατιώτες, στις 3 Απριλίου 1945, στο Rechtenbach, στη Γερμανία. Ο πατέρας του πέθανε το 1938 και η μητέρα του το 1944. Μπήκε στο στρατό για να μπορέσει να επιβιώσει.

 4. Κούραση

Κοντινό πλάνο ενός αδυνατισμένου Αμερικανού αιχμαλώτου λίγο μετά την απελευθέρωσή του από τις συμμαχικές δυνάμεις. Limburg, Γερμανία, 1945

 5. Κουράγιο

Bibi Aisha, 18 ετών. Σε μια πρακτική γνωστή ως baad, ο πατέρας της Aisha υποσχέθηκε ότι θα χαρίσει την 12χρονη τότε Bibi, σε έναν μαχητή των Ταλιμπάν ως αποζημίωση για μια δολοφονία που έκανε ένα μέλος της οικογένειάς του. Η Bibi παντρεύτηκε στα 14 και έζησε με κάποιον που την κακοποιούσε για χρόνια καθημερινά. Μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο, κάποια μέρα αποφάσισε να εγκαταλείψει τον άντρα της και να γυρίσει στους γονείς της. Ο σύζυγός της όμως τη βρήκε, της έκοψε τη μύτη και τα αυτιά και την παράτησε στο δρόμο για να πεθάνει.

Η Bibi τα κατάφερε, άντεξε τον πόνο και πήγε στην οργάνωση για την προστασία των κακοποιημένων γυναικών του Αφγανιστάν, στην πρωτεύουσα Καμπούλ.

Όταν η ιστορία της δημοσιοποιήθηκε, το περιοδικό Time έκανε εξώφυλλο τη σοκαριστική φωτογραφία της Bibi και οι συζητήσεις άρχισαν και πάλι για τα δικαιώματα των γυναικών σε χώρες όπως το Αφγανιστάν. Η Bibi υποβλήθηκε σε εγχειρήσεις στην Αμερική από κορυφαίους χειρουργούς.

 6. Ψευδαίσθηση 

Η φωτογραφία παρουσιάζει τον δεκανέα Yukio Araki (ηλικίας 17 ετών) να κρατάει ένα κουτάβι ενώ γύρω του βρίσκονται άλλοι τέσσερις 18χρονοι. Όλοι είναι πιλότοι καμικάζι και όλοι θα πεθάνουν λίγες μέρες αργότερα σε μια επίθεση αυτοκτονίας σε αμερικανικά πλοία κοντά στην Okinawa, στις 27 Μαΐου 1945.

 7. Φθόνος

Η Σοφία Λόρεν και η Τζέην Μάνσφιλντ σε ένα πάρτι της 20th Century Fox

 8. Αθωότητα

Η φωτογραφία ονομάζεται «Το αγόρι με τα μάτια Ζαφείρια». Όταν η φωτογράφος Vanessa Bristow δημοσίευσε την εικόνα δέχτηκε εκατοντάδες γράμματα που την κατηγορούσαν ότι την κατασκεύασε με το photoshop. Εκείνη απάντησε δημοσιεύοντας και άλλες φωτογραφίες του αγοριού, όπως είναι στην πραγματικότητα.

 9. Αποδοχή

Φωτογραφία από το προσωπικό άλμπουμ ενός Γερμανού στρατιώτη. Πίσω από την εικόνα ο στρατιώτης είχε γράψει «Ο τελευταίος Εβραίος της Vinnitsa». Στην εικόνα απεικονίζεται ένα μέλος της Einsatzgruppe D την στιγμή που ετοιμάζεται να πυροβολήσει έναν εβραϊο άνδρα μπροστά σε ένα γεμάτο μαζικό τάφο στη Vinnitsa, στην Ουκρανία, το 1941. Αυτή τη περίοδο έχει υπολογιστεί ότι σκοτώθηκαν πάνω από 28.000 Εβραίοι σε αυτή τη περιοχή.

 10. Ανακούφιση

Χειρουργός έπειτα από μια 23ωρη (επιτυχημένη) μεταμόσχευση καρδιάς. Η βοηθός του κοιμάται στη γωνία.

11. Απελπισία

Μια γυναίκα ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο στο γκέτο της Βαρσοβίας, πεθαίνει από την πείνα την ώρα που ο Heinz Joest, ένας Γερμανός στρατιώτης την φωτογραφίζει. Πολωνία, 1941

 12. Έκπληξη

Η ακριβής στιγμή που ο Harold, ο οποίος γεννήθηκε κωφός, ακούει για πρώτη φορά μετά την τοποθέτηση στο αυτί του ακουστικού βαρηκοΐας.

 13. Πανικός

Η καταστροφή του Hillsborough, ήταν ένα περιστατικό που συνέβη το 1989 κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ Λίβερπουλ και Νότιγχαμ Φόρεστ στο στάδιο Hillsborough, στο Σέφιλντ της Αγγλίας. Το περιστατικό είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 96 ατόμων και τον τραυματισμό άλλων 766. Η καταστροφή του Hillsborough παραμένει η χειρότερη καταστροφή σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στην ιστορία της Βρετανίας και μία από τις χειρότερες καταστροφές που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο στον κόσμο.

 14. Χαμένη αθωότητα

Η φωτογραφία παρουσιάζει τον Ahmed, έναν 8χρονο γιο ενός μαχητή των ανταρτών της Συρίας, να καπνίζει και να στέκεται φρουρός κρατώντας ένα AK-47 έξω από ένα οδόφραγμα στο Χαλέπι

 15. Μίσος

Ο Joseph Goebbels χαμογελούσε συνέχεια στον φωτογράφο, τον Eisenstaedt, μέχρι που έμαθε ότι ήταν Εβραίος. Η φωτογραφία είναι δευτερόλεπτα μετά την μεγάλη αποκάλυψη.

 16. Προσοχή

Η Sharbat Gula έμεινε ορφανή κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του Αφγανιστάν από τη Σοβιετική Ένωση και κατέληξε σε στρατόπεδο προσφύγων στο Nasir Bagh του Πακιστάν το 1984.

 17. Ντροπή

Μια Γαλλίδα κάθεται ντροπιασμένη την ώρα που κάποιοι πολίτες της ξυρίζουν το κεφάλι. Είναι η τιμωρία της επειδή κατά τη διάρκεια του πολέμου συναναστρέφονταν με Γερμανούς στρατιώτες.

 18. Πόνος

Η 9χρονη Nguyen Thi Ly, είναι ανάπηρη εξαιτίας του Agent Orange ή “Πορτοκαλί παράγοντας”. Ο Πορτοκαλί Παράγοντας είναι η κωδική ονομασία για ένα από τα φυτοκτόνα και αποφυλλωτικά που χρησιμοποιήθηκαν απο το Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για την απογύμνωση των δασών του Βιετνάμ. Το πρόγραμμα είχε το όνομα Επιχείρηση Ranch Hand και διήρκεσε από το 1961 μέχρι το 1971. Εκτιμάται από το Βιετνάμ πως η χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 400.000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για 500.000 παιδιά γεννημένα με δυσμορφίες.

 19. Γαλήνη

Ο στρατιώτης στη φωτογραφία είναι άγνωστος, αλλά ανήκε στην 173η Ταξιαρχία που υπερασπίστηκε τον αεροδιάδρομο Phuc Vinh στο Νότιο Βιετνάμ στις 18 Ιούνη του 1965

 20. Δέος

Παιδιά την ώρα που παρακολουθούν κουκλοθέατρο στο Παρίσι το 1963. Η φωτογραφία είναι ακριβώς τη στιγμή που σκοτώνεται ο κακός δράκος..

21. Χαρά

Η ομορφιά απελευθερώνεται, 1945. Μια γυναίκα κατά τη στιγμή της απελευθέρωσης της, τόσο αδύνατη που φαίνεται μετά βίας, αλλά με το πρόσωπό της τόσο φλεγόμενο και τόσο ζωντανό. Σαν να μη φυλακίστηκε ποτέ!

dinfo