Με το να εστιάσουμε στη σχέση μας μπορεί να όχι μόνο δημιουργήσουμε έναν πιο υγιή γάμο, αλλά και πιο ευτυχισμένοι παιδιά. 

Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του οικογενειακού σύμβουλου David Code που έχει γίνει best-seller στην Αμερική. Το βιβλίο To Raise Happy Kids, Put Your Marriage First  (Για να αναθρέψετε ευτυχισμένα παιδιά, δώστε προτεραιότητα στον γάμο σας), μας μιλάει για αυτήν τη νέα (και τόσο λάθος) τάση των γονιών να δίνουν προτεραιότητα αποκλειστικά στα παιδιά τους

Η «παιδοκεντρική» ζωή είναι σκληρή για ένα ζευγάρι και δεν κάνει καλό στα παιδιά. Όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο  David Code, εστιάζοντας στη σχέση μας μπορεί να αποφέρει όχι μόνο πιο υγιή γάμο, αλλά και πιο ευτυχισμένοι παιδιά.

Οι σημερινοί γονείς είναι περισσότερο «παντρεμένοι με τα παιδιά τους» παρά με τους συντρόφους τους.

Αυτή η σύγχυση των ρόλων έχει σαν αποτέλεσμα να μεταθέτουμε τα προβλήματα του γάμου μας στα παιδιά μας. Αλλά η εξέλιξη αυτή προβληματίζει και μπερδεύει πολύ τα παιδιά, πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζουμε.

Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι όση περισσότερη προσοχή δίνουμε στα παιδιά μας, τόσο καλύτερα θα εξελιχθούν. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι τα παιδιά θα γίνουν πιο υγιή ή πιο ευτυχισμένα από τα παιδιά των προηγούμενων γενιών.

Στην πραγματικότητα, το πόσο ανησυχούμε για τα παιδιά μας συνδέεται με το πόσο ανησυχούμε για το γάμο μας. Σύμφωνα μάλιστα με τις έρευνες, οι οικογένειες με επίκεντρο τα παιδιά δημιουργούν αγχωτικούς, εξαντλημένους και απαιτητικούς  απογόνους.

Τα παιδιά νιώθουν μεγάλο βάρος με την υπερβολική προσοχή των γονιών τους.

Σήμερα τα παιδιά μάλλον «υποφέρουν» από την απέραντη φροντίδα των γονιών τους. Οι γονείς με τη σειρά τους καταπιέζονται και οι ίδιοι προκειμένου τα παιδιά να έχουν ό,τι θελήσουν.

Βιώνουν ένα τρομακτικό άγχος, που το θεωρούν μάλιστα φυσιολογικό, ώστε να είναι πάντα σε εγρήγορση ικανοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ανάγκες των παιδιών. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον δυσάρεστο για όλους μέσα στο σπίτι.

Τα παιδιά αισθάνονται εγκλωβισμένα από την υπερ-φροντίδα, ενώ οι γονείς σταδιακά, και χωρίς να το συνειδητοποιούν τις περισσότερες φορές, οδηγούν τη σχέση τους και κατ’ επέκταση το γάμο τους στην καταστροφή.»

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο David Code, «στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τους καταλογίσεις και ευθύνες, γιατί αυτό που στην ουσία κάνουν οι γονείς είναι να αφιερώνουν όλο τους το είναι στα παιδιά τους

. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος. Διότι τα σημερινά παιδιά έχουν προβλήματα που προκύπτουν από την πολλή προσοχή.

Και μάλιστα φαίνεται να έχουν περισσότερα προβλήματα από ό,τι εμείς ή οι γονείς μας ως παιδιά. Με το στραγγαλισμό του εαυτού μας, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέλεια, δίχως τραυματικές εμπειρίες παιδική ηλικία για τα παιδιά μας, σπαταλούμε την ενέργειά μας.

via

Ο όρος «τρελός εφευρέτης» δεν βγήκε τυχαία. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να κατεβάσουν τις πιο απίθανες ιδέες. Κάποιες φορές, είναι πραγματοποιήσιμες. Άλλες πάλι, μένουν στην ιστορία ως απλά αστείες.

Πραγματικά αναρωτιέται κανείς τι σκεφτόταν εκείνος που σχεδίασε γυαλιά για κότες, ή όποιος βρήκε φανταστική την ιδέα ενός οχήματος που κινείται με κωπηλατική κίνηση. Κι όμως, υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν αυτά τα όνειρα.

Η Telegraph δημοσίευσε κάποιες από αυτές τις ιστορικές, αλλά τρελές, πατέντες που είχαν κατατεθεί στις αρχές του 20ου αιώνα.

Σχέδιο του Ρέουμπεν Σπάλντινγκ από το 1889, για το πώς να πετά ο άνθρωπος με ένα μπαλόνι και φτερά πουλιού.

Πατέντα του 1880 για στολή καταδύσεων από τον Στίβεν Τάσκερ.

Ιδέα του Ρένφρο Ρένι για το πώς μία μαϊμού θα μπορούσε να ιππεύσει άλογο.

Το 1879 ο Μπέντζαμιν Οπενχάιμερ σκέφτηκε ότι με αυτό το αλεξίπτωτο που φοριέται στο κεφάλι και με παπούτσια με λαστιχένιες σόλες θα μπορούσε ο άνθρωπος να διαφύγει από μία πυρκαγιά.

Σε περίπτωση που κάποιος θαβόταν ζωντανός από λάθος, αυτή η συσκευή ένδειξης ζωής για φέρετρα, του Τζον Κρισμπάουμ από το 1882, θα μπορούσε να τον σώσει.

Γυαλιά για κότες, για να μην τσιμπάει η μία τα μάτια της άλλης. Τα σχεδίασε ο Αντριου Τζάκσον το 1903.

Μπανιέρα που πετάει νερό σε εκείνον που κάνει μπάνιο. Τη σχεδίασε το 1900 ο Οτο Χένσεν

Συσκευή για χαιρετισμό με το καπέλο, του Τζέιμς Μπόιλ από το 1896.

Συσκευή που πιάνει μπάλες του μπέιζμπολ. Ιδέα του Τζέιμς Μπένετιν από το 1900.

Παγίδα για ζώα, του Τ. Α. Γουίλιαμς, από το 1882

Ο Ούλισες ΝτεΜούλιν σχεδίασε μία συσκευή που επιτρέπει σε κάποιον να καθίσει σε την πλάτη κατσίκας-μοντέλου, που στηρίζεται σε τρίκυκλο.

Ο Τζόνας Χέισερ με αυτή τη συσκευή που σχεδίασε το 1910 τα άτομα με ψυχικές ασθένειες δεν θα μπορούσαν να… κάνουν το προφανές.

Το πιρούνι που «αρπάζει», του Ρόσγουελ Τέρνερ, από το 1882, υποτίθεται ότι ήταν κατάλληλο για τροφές που πιάνονται δύσκολα.

Παπούτσια που επιτρέπουν σε δύο ανθρώπους να ανέβουν σε διαφορετική πλευρά της ίδιας σκάλας, στον αέρα. Τα σχεδίασε ο Εντμοντ Ντένις το 1913.

Η πατέντα του Τσαρλς ΜάκΙντος από το 1883, για να μπορεί να διαφύγει κάποιος από φλεγόμενο κτίριο, προστατεύοντας τα μάτια, τη μύτη και το στόμα.

Συσκευή του 1910, από τον Αλέξις Μαντελέτ, για να πλένουν μηχανικά οι γυναίκες το στήθος τους.

Κούκλα που μπουσουλάει, την οποία σχεδίασε το 1871 ο Ρόμπερτ Κλέι

Οχημα- ρόδα του 1885 από τον Τζον Οτο Λουζ. Περιλαμβάνει και ομπρέλα.

Οχημα του Ντάνιελ Κέμπστερ από το 1887. Το τρίκυκλο κινείται με κωπηλατική κίνηση.

Μαγιό από φελλούς. Το σχεδίασε ο Πασκάλ Πλαντ το 1882 και στόχο είχε να κρατά τον κολυμβητή στην επιφάνεια.

via